Heimskringla - 04.11.1893, Blaðsíða 2

o
HEIMSKRINGLA 4. NÓVEMBER 1893.
Heiiskringla
kemr út 4 LaugardOgum.
The HeiraskrÍDgla Ptg. & Publ.Co
útgefendr. [Publishers.]
Verd blaðslns í Canada og Banda-
rikjunum :
lfcmánutti $2,50 fyrirfram borg. $2,00
S ------ $1,60 ---- — f1.00
$0,80;
$0,50
pœr eigi nema ---------------
sending fylgl. Ritstjórinn svarar eng-
um brtífum ritstjórn viðkomandi, nema
I blaðinu. Nafnlausum bréfum er
enginn gaumr geflnn. En ritstj. svar-
— höfundi undir merki eða bókstöf-
ef höf. tiltekr slíkt merki.
um,
Uppsögnógild að lögum, uema kaup-
andi só alveg skuldlaus við blatiið.
Augljringaverð. Prentuð skrá yfir
pað send lysthafendum. _______________
Ritstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
enjul. á skrifst. bl. kl. 9—12 og 1 6
Ráðsmadr (Busin. Manager):
EIRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Utanáskrift á bréf til ritstjörans :
Editor Heimskringla. Box 535.
Winnipeg.
Utanáskrift til afgreiðslustofunnar er
The Heimskringla Prtg. é Publ. Co.
Box 305 Winnipeg, Man.
Peningaj’ sendist í P.O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Order. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
til að þakka með þeim, en þökkin
mín kemr frá hjartanu. Ég vildi nú
að eins, að mér gæti tekizt að gera
lesendr blaðsins í næstu blöðum hlut-
takandi í ofrlitlu broti af þeirri nautn,
sem ég hefi sjálfr haft. í öðru blaði
hér frá vil ég reyna að byrja á fáorð-
um greinum um sýninguna, ferðina og
ChioagD-veruna.
Sigr.
653 McWilliam Btr.
Vængja-bað.
Hafið þér nokkurn tíma séð alifugl,
sem hleypt er út úr búri sínu? Ef
svo er, þá hafið þér tekið eftir, hve
feginsamlega hann baðar vtengjunum
cil að liðka sig og hressa. Og þegar
iann hefir flogið út um stund og er
\ominn aftr í búrið sitt, þa heldr
sann enn um hríð áfram að baða
vængjunum ; hann er eins og að minna
sjálfan sig á það, og finna til ljufrar
uautnar í meðvitundinni um það, að
hann sé þó fieygr enn og vængirnir
heilir, þótt hann lifi í búri.
Kæru kaupendr Heimskrixglu !
Kg ritstjóri hennar er slikr fugl i búri.
Stengr erfiðis og áhyggja, sem lykja
tim búrið mitt eru þungar og þéttar ;
og ég er orðinn búrinu minu svo vanr,
ad ég uni yfir höfuð i þvi. Ég get
ekki heldr sagt að ég hafl sloppið úr
því árum saman, nema þá með á-
hyggjanna og skyldustarfsins tjóðrband
um löppina. En í fyrri vikunni luku
nokkrir góðir menn upp búrinu mínu
og sleptu mér út, lofuðu mér að flögra
iturtu alveg lausum, þenja vængina
og soga að mér fullu brjósti blessuðu
iofti frjálsræðisins í nokkra daga. Það
vngdi mig upp og hressti og styrkti
sálina, svo að ég hefi ekki notið lífs-
gleðinnar í mörg ár til líka við þessa
:'áu daga. Skyldan kallaði mig aftr í
ihirið; ég er kominn heim aftr; en
ég get ekki sagt að ég sé almenni-
lega seztr að verki enn ; ég er að baða
vængjunum og njóta minninganna. Ég
get því ekki boðið yðr í dag neinar
ritstjórnargreinar um almenn þjóðmál.
Kn í næsta blaði verð ég, að mér
iieilum og lifandi, kominn í samt lag
ineð starfsemina.
Eg veit að þér unnið mér allir vel
þessara hvíldar, og ég skal reyna að
láta yðr aftr i staðinn njóta góðs af
hrestu fjöri og hvíldum kröftum.
Ég hefi þessar síðustu tvær vikur
verið reglulegr ,,lukkunnar pamfíll;“
það hefir hver fagnadrinn rekið ann-
an. Leyfið mér því, lesendr góðir,
þótt það sé einstaklegt mál, að nota
þennan dálk til að létta sálunni með
þvi að flytja þakklæti mitt og fögnuð.
Ég kom heim með léttum hug og
í glímu-fkjálfta til að ganga á hólm
fyrir kviðdómi við fjörugan og efldan
mótstöðumann, séra Friðrik Berg-
mann. Við sigrinum bjóst ég reyndar
vísum, en ekki svo léttum eins og
hann varð. Dómarinn, Taylor dóm-
stjóri, skoraði á stór-kviðinn (Orand
Jury) að „gefa grandgæfilega gaum“
að málinu gegn mér, „þvi að,“ mælti
hann, „eftir að ég hefi lesið það sem
fram komið er í frumprófinu, veitir
mér nokkuð torvelt að skilja, hvemig
máli þessu skuli nokkurn tíma hafa
verið visað fyrir réttinn.“ Það var
auðskihn bending um, að hann áliti
málsýfing þessa gersamlega ástæðu-
lausa. Stórkviðrinn var og áþvimáli,
vísaði málinu frá, með þvi að engin
ástæða væri til málsóknar gegn mér
(„Wo bill“).
Jæja, ég er glaðr yfir þessu. Það
ómak, sem séra Friðrik hefir bakað
mér saklausum með þessari ástæðu
lausu málsýfing sinni, og óþægindi
þau sem af þvi hafa leitt fyrir mig
(t. d. hve stutt ég gat dvalið á sýn-
ingunni), það fyrirgef ég honum alt
ásamt eldri og stærri mótgerðum, sem
ég vil gjarnan gleyma. Og ég sam-
fagna honum yfir þessum málalokum;
því að ég er sannfærðr um, að hann
er enn fegnari en ég yfir að sleppa
við, að mál þetta kæmi fyrir kvið-
dóminn (vetit jury), — Hvað kostnað-
inn snertir, sem séra Friðrik hefir bak-
að mér með þessu, þá er hann fyrir
velvild malflutningsmanns mins ekki
ýkja-stór, enda efa ég ekki að séra
Fr. B. sé svo sanngjarn, að hann ó-
tilkvaddr borgi mér hann.
íslands-fréttir.
Enn þökk.
Sama kveldið sem ég vann málið,
var mér færð heim á skrifstofu mina
kærkomin og fögr gjöf : in mikla ís-
lenzk-enska orðbók Clesby’s, sem Dr.
Guðbr. Vigfússon gaf út á kostnað
háskólans i Oxford. Það vóru nokkr-
ar íslenzkar konur og meyjar í Winni-
peg, sem höfðu pantað þetta dýra og
merkilega verk frá Englandi til að gefa
mér það. Ég get ekki fullþakkað þeim
að verðu gjöfina — þá bók, er mig hefir
mest langað til að eiga þeirra bóka,
sem ég átti ekki áðr.— Mér er hún þó
enn kærkomnari fyrir þann hug, sem
ég veit hún er sprottin af.
Þessi bók er 888 bls. í fjögrablaða-
broti. En ég vildi glaðr vinna til, að
>að væri skrifaðar um mig 888 blað-
síður í arkarbroti af skömmum og rógi,
þegar árangrinn er sá, að glæða með-
al bezta og hugfrjálsasta fólksins þann
samhug, sem lýst hefir sér í inni ó-
verðskulduðu velvild, sem ég hefi mætt
bæði fj-rr og síðar af hendi þess, og
nú síðast af hendi landa i Chicago og
og íslenzkra kvenna í Winnipeg.
Ég er ekki maðr til annars, en
þakka þeim í orði.
En—„guð borgar fyrir hrafninn.’,
Eftir Ísafold.
16. Sept.
Druknan. Tveir menn druknuðu
5. þ. m. á bát frá Sjónarhól á Vatns-
leysuströnd: Sveinn Kristjánsson bóndi
frá Hausthúsum, og Magnús, vinnu-
maðr hjá Lárusi homöopata. Þeir
voru á heimleið frá Vogavik með kol.
Landsbankinn. Með þeim 3 póst-
skipsferðum, er orðið hafa hér frá
Reykjavík til útlanda síðan er ávís-
anasamband komst á milli landsbank-
ans og erlendra banka, fyrir fram-
kvæmd ins nýja bankastjóra hr. Tr.
Gunnarssonar. hefir verið sent í banka-
ávísunum héðan :
30. Júní........... 12,000 kr.
2. Ágúst.......... 21,000 —
13. Septbr......... 27,000 —
samtals 60,000 kr.
og bankanum goldnar fyrir það alls
í ómakslaun að eins 200 kr. Með
póstávísunum hefði það líklega kostað
tvöfalt eða meira en það. Til jafn-
vægis gegn þessum útborgunum er-
lendis lætr bankinn aftr ávísa þaðan
á sig, ef menn þurfa að koma pen-
ingum hingað til lands. Landmands-
bankinn kaupir og íslenzka seðla, en
þá kaupa aftr af honum íslenzkir
kaupmenn í Khöfn. og aðrir, er þeirra
þarfnazt her; þar á með&l hefir einn
íslenzkr kaupmaðr þegar keypt þar í
sumar seðla fyrir 10,000 kr.
Má á þessu sjá, hvert hagræði er
að sambandinu við erlenda banka, og
hefði það átt að vera á komið fyrir
löngu.
Þökk.
Um fótaferðartíma á mánudaginn
í fyrri viku var ég vakinn til að taka
við málþráðarskeyti. Ég \ arð forviða
við að lesa boð, sem Mr. Stephan
Stephensen í Chicago sendi mér frá
sér og öðrum löndum þar syðra um
að koma suðr til Chicago á sýning-
una þar á þeirra kostnað. Mór varð
ekki svo greitt um svarið, því að ég
varð fjTst að finna málfærslumann
minn og vita, hve lengi ég mætti
brott vera, þar sem ég var ákærðr af
prestvígðum kristilegum samlanda mín-
um sem “glæpamaðr” og átti að svara
hér til sakar í þessari viku, ef til vill
snemma. Samt gat ég svarað og þáð
boðið og daginn eftir fékk ég farar-
eyrinn og lagði af stað. — Af ferð-
inni, sýningunni og af löndum í Chi-
cago ætla ég að segja nokkuð síðar.
þegar ég er búinn að “taka mig sam-
an” og átia mig betr. — I dag flyt
ég þeim, sem veittu mér þessar hvíld-
,ir og unaðs stundir, hjartanlegasta
þakklæti mitt. Orðin eru svo fátæk,
ctfCPN
CHT FLW.
Old Chum
Plug.
Ekkert annað reyktóbak virðist
geðjast almenningi jafn vel og
hiðágæta Old Chum. Nafnið
er nú á hvers manns vörum
og allir virðast samhuga með
að ná sér í það.
MONTREAL.
20. Sept.
1 eðrdlta. Nokkuð langvinnir ó-
þurkar, stormar og hrakviðri hér um
suðrland í minsta lagi enduðu á tals-
verðrí kafaldsliríð af norðri síðara
hluta dags í gær og í nótt, með tals-
verðu frosti, og var alhvit jörð í
morgun niðr i sjó, eins og um vetr,
en fannir til fjalla eigi all-litlar. í
dag er bjartviðri og sólskin, er leysir
þegar snjóinn og verðr að vonandi
er upphaf góðviðriskafla; kæmi það í
góðar þarfir, þvi að víða varð hey-
skapr endasleppr sakir innar snöggu
og gagngjörðu tíðarfarsbreytingar
nokkru fyrir höfuðdag; er því víða
mjög mikið úti af heyjum, sem bjarg-
azt getr enn að miklu leyti, ef vel
skipast. Annars var, eins og menn
vita, heyskaparveðráttan áðr í sumar
svo framúrskarandi, að víða var hey-
afli orðinn meira en í meðallagi eða
jafnvel í bezta lagi fyrir veðrbrigðin;
en sumstaðar aftr lítill, þar sem seint
var byrjaðr engjasláttr.
Druknan. Laugardag 16. þ. mán.
druknuðu enn tveir menn á báti á
Suðrnesjum, frá Sandgerði á Miðnesi.
Voru á uppsiglingu úr fiskiróðri, er
hann hvesti Það voru unglingspiltar
talsvert fjTÍr innan tvítugt. Hét ann-
ar Sveinn Eyjólfsfon frá Stuðulkoti;
hinn var frá Tjarnarkoti í sama hverfí
á Miðnesi.
Eftir Fjallkonunni.
20. Sept.
Skagajirdi, 12. Sept. Tiðarfar var
ið bezta, þar til siðustu dagana af
Agúst. Þá brá til óþurka, og hafa
þeir að öðru hvoru haldizt síðan —
Heyskapr er í góðu meðallagi og nýt-
mg allgóð; flestir nú hættir að heyja,
ennn nokkrir eiga hey úti enni —
Fiskiafli hefir verið með lakasta móti
hér á firðinum í sumar. — Verzlunin
er ekki sem hagfeldust, og fæst hér
enginn eyrir í peningum við verzlan-
irnar. Verð á ull í sumar nr. 1 á
60 au„ nr. 2 55 au. og nr. 3 50 au,
Lítið láta kaupmenn yfir að verð á
slátrfé muni hækka úr því sem það
var í fyrra.
Ddnir fyrir skömmu bændr tveir
í Skagafirði: Páll Andrésson á Bú-
stöðum og Jón Þorbergsson í Vík,
báðir efnilegir bændr.
27. Sept.
Heiskapb mun hafa orðið með
betra móti í sumar víðast um land.
Að yísu mun nokkuð af síðslægju Jiafa
hrakizt, en alt mun hafa náðst á end-
anum.
Dain 23. Sept. kona Jul. Schau
steinhöggvara hér í bænum, Kristín
Magnúsdóttir, 38 ára,
Útlit fyrir fjársölu á Englandi er
nú betra en í fyrra.
steinsins; þvi ef hann fengi ekki að
vita það í kveld, sofnaði hann ekki
næstu nótt. ‘Nú, nú, það er bezt að
láta það eftir þér,’ segir Akmeth,
‘þó þetta sé ekki kurteislegar aðfarir
við stjörnuspeking ; steinninn er undir
kodda þínum, en ekki segi ég þér,
hvernig hann er þangað kominn, guð-
irnir banna mér það.’ ‘Kom þú þá
strax með mér og sannaðu sögu þína,
og tak við gjaldinu eða þá hegningu
ef þú lýgr.’ Akmeth sá ekki annað
fært en að hlýða, en var þó áhj’ggju-
fullr út af þvi, að ef frúin hefði gabb-
að sig, þá væri líf sitt í veði. Fé-
hirðirinn hélt nú viðstöðulaust til húsa
sinna og gekk rakleiðis inn í svefn-
herbergi sitt og þreif upp koddann,
en þegar hann sá að steinninn var
undir honum, féll hann í forundrun
og hrópaði upp : ‘Ó þú mikli spámaðr!
Greiðið honum undir eins 400 gullpen-
inga; en þakklæti mitt og virðing á
hann að mér meðan ég lifi.’ Akmeth
hélt nú heim aftr glaðr og ánægðr
yfirþessum heppilegumálalokum. Hann
raðaði nú öllum gullpeningunum á
borðið sitt, og horfði með gleðibrosi á
daglaunin; hlakkaði hann nú til að sjá
sína elskulegu konu undrast þetta
mikla happ, og beið nú hugglaðr komu
hennar. Nú kemr Sittava heim, og
fagnar Akmeth henni og sýnir henni
auðæfi sín svo mælandi: ‘Ertu nú
ekki ánægð, hjartað mitt? Alla þessa
peninga gef ég þér, en ég ætla að
taka til minnar f.yrri iðju, því nú get-
um við lifað sælu lifi það sem eftir
er æfinnar.’ Sittava mælti: ‘Þú ert
líklega með öllum mjalla? Heldurðu
svo sem að þetta endist alla æfi?
Getrðu ímj’ndað þér, að ég komist í
nokkurn samjöfnuð við konu borgar-
stjórans og hafa ekki meiri peninga
en þetta? Ég játa að visu að fj-rsta
tilraunin hefir tekizt vel, en einmitt
ætti það að hvetja þig að halda áfram.
Ég skil ekki í, hvaða litilmenni þú ert,
að þig skuli langa til að taka aftr til
þinnar gömlu skóbótarstöðu. Þú skul-
ir ekki kunna að skammast þín, þar
sem þú átt þó aðra eins konu og mig !
Nei, nei, karl minn, gerðu svo vel og
haltu áfram eða ég j'fírgef þig ; heyr-
irðu það!’ Akmeth sá nú engin önn-
ur ráð en hlýða raust konu sinnar,
þó hann gengi að því vísu, að þetta
fyrirtæki myndi fyr eða síðar leiða
sig í glötun. Daginn eftir gekk hann
út á torgið og kallaði þeim sömu orð-
um og fyrri daginn. En nú hafði
það alt önnur áhrif en fyrri daginn.
Það var orðið hljóðbært, hvernig Ak-
meth hjálpaði féhirðinum, svo að í
stað fjTÍrlitningar, sem hann varð fyr-
ir daginn áðr, fékk hann nú lof og
lotning. Þarna stóð hann um tíma
og þyrptist ótölulegr mannfjöldi utan
um hann, til að virða hann fjrir sér,
þvi hann var mjög vel vaxinn og
bauð af sér góðan þokka. Alt í einu
troð ser fram skrautbuin kona mjög
tiguleg, hun hafði slegið um sig sjali
skósíðu, en það liafði rifnað upp í það
stór rifa, svo konan gætti ekki að,
og voru það mikil lýti; óðara en hún
kom fram að Akmeth, kallar hún upp
[ og segir : ‘Þú inn alvitri og fullkomn-
asti allra spámanna, segðu mér, hvað
orðið hefir af dýrmætu hálsmeni sem
óg misti í morgun, meðan ég var að
lauga mig. Ég er mjög illa stödd, ef
ég fæ það ekki aftr, Maðrinn minn
gaf mér það í tilgjöf, og verði hann
var við að ég hafi tapað því, þá hugs-
ar hann að ég hafi gefið það einhverj-
um fylgimanni, sem ég hafi fram hjá
sér, og ofrselr mig þá vaigðarlaust
böðlinum.“ Akmeth varð mjög hverft
við þetta og leit til jarðar í vandræð-
um sínum, gáir hann þá að rifunni á
sjalinu, og segir í hálfum hljóðum við
konuna : ‘Lafði mín, gætið þér að rif-
við hana, honum þótti svo vænt um
hana, hann taldi það líka víst, að ef
hann gerði það, mundi hún koma öllu
upp um sig, og hvað var hann þá
annað en svívirðilegr svikari og fals-
ari, sem hafði tælt þjóðina til að trúa
því, að hann væri stjörnufræðingr og
spámaðr ? Rejmdi hann nú með öllu
móti að kæla geðofsann í konu sinni,
með því að lofa henni því, að brjóta
aldrei á móti vilja hennar. Loksins
lét hún sér segjast og háttaði hjá
honum.
Um þessar mundir kom það fyr-
ir, að stolið var úr gullhúsi konung-
sins 40 skrínum fullum af guUi og
gimsteinum. Konungrinn varð hams-
laus af bræði, út af svo gífrlegum
og bíræfnum þjófnaði, og skipaði að
leita nær og fjær að þorpara þeim,
sem stolið hefði svona hroðalega, en
það kom fyrir ekkert, var nú varla
nokkur maðr í Ispahan óhræddr um
lif og eignir, og oHi þetta miklum
úhyggjum í borginni, menn gátu vel
ímyndað ser, að bræði einvaldsharð-
stjora gæti bitnað á saklausum þegar
þjofrinn fanst ekki. Konungr kaUar
nú á gæðinga sína til fundar, og
bað þá að leggja sér vitrleg ráð í
Þessu vandamáli. Þá stóð féhirðir
konungs upp og mælti: herra! hér
i borg yðar er einn spámaðr, sem er
svo vitr að honum kemr ekkert ó-
vart, en dulr er hann, og ekki við
alla fjöl feldr, ég hefi sjálfr reynt vis-
dóm hans, og get því borið honum
þennan sannleiks vitnisburð. Kon-
ungr skipaði féhirðinum að sækja
þennan mann tafarlaust og leiða hann
.frarn fyrir sig. „Ég heyri og hlýði,“
segir féhirðirinn, og með það tekr
hann með sér 20 menn af lífverðinum
og fer heim til Akmeths; kemr hann
þar þegar hann er að klæða sig, og
ber fram erindi sitt. Akmeth verðr
mjög bylt við þessa orðsending, en
þorir þó ekki annað en hlýða, býr
hann sig vel og gengr með þeim,
leiðir féhirðirinn hann fjTÍr hásæti
konungs, og flej'gir sér flötum fyrir
fætr hans. ‘Stattu upp, stjörnuvitr-
ingr’ segir konungr í snæfum róm,
og segðu mér, ef þú ert þess umkom-
inn, ‘hver hefir stolið frá mér 40
skrínum fuUum af gulli og eðalstein-
um’. Við þetta ávarp varð Akmeth
svo skelkaðr, að hann ætlaði ekki að
koma upp orði, en reynir að herða
sig og segir með hræddum huga:
‘Það — það hefir ekki einn maðr
gjört; honum var ómögulegt að bera
svo mikið fé burtu í einu. Það hafa
40 þjófar gjört’. ‘Skj'nsamleg er til-
gáta þín’, mælti konungr, ‘og ef þú
getr haft upp á þessu þjófafélagi og
fó, mínu, skal ég gefa þér einkadóttr
mína, og gera þig að ríkiserfingja
eftir minn dag; komir þú ekki þessu
áleiðis; þá sver ég við veldissprota
minn, að ég skal láta drepa þig og
féhirðirinn með þér, sem kom mér
til leita þín, enn gera eigur j’kkar
upptækar’. ‘Þá bið ég um 40 daga
frest’, segir Akmeth, ‘því það kostar
ósegjanlega mikla fyrirhöfn að reikna
út alla þá króka, sem verkefni þetta
hefir í för með sér’. 'Það er veitt’,
segir konungr. Nú gengr Akmeth
heim, og er mjög hugsjúkr um hagi
sína, því hann telr vist, að þetta
verði banabiti sinn. Tekr hann nú
40 sveskjusteina sem hann fær konu
sinni, og mælti : ‘Taktu við þessum
40 stemum, og fáðu mér einn stein
á hverju kveldi: enn varastu að tala
við mig. Þetta geri ég tíl þess að
gleyma ekki dagatölunni, sem ég á
eftir óiifaða; ég gej’mi steinana, sem
þu fær mér, í tóbaksdósunum mín-
um. Eg að vísu á nóga peninga tfl
að geta strokið, en kanske það mis
lukkist, og þá verð ég hiklaust drep
inn, ef ég er tekinn á flótta, og fer
þá ekki betr, en að bíða hér dauð-
Kona Akmeths var nú ánægð.
(Framh. frá 1. bLs.)
hann undir kodda mannsins þíns, að
þvi bunu kemr hun með peningana,
sem þú lofaðir, en þú bíðr hér á með-
an.’ ‘Þetta skal gert, sem þú skipar,
náðugi herra.’ Nú kemr þernan aftr
og leggr gullsjóðinn á borðið. Þá
mælti Akmeth : 'Nú ertu frí og frjáls;
en leitist þú við að svikja mann þinn
aftr, skal ég finna þig; ég hefi vak-
andi auga á þér.’ ‘Ég heyri og hlýði,
herra minn, og skal geyma minning-
una um göfuglyndi þitt í þakklátu
hjarta á meðan ég lifi, og með það
gekk hún burt. Innan lítillar stund-
ar kemr féhirðirinn, því hann hafði
ekki þolinmæði að bíða til morguns,
og hefir nú með sér fjóra lögreglu-
þjóna. Akmeth tók þeim kurteislega,
en þó þurlega, og spurði, hvað þeir
vildu sér. Herrann sagði, að ef hann
væri svo mikill spámaðr, sem hann
léti, þá mundi hann geta sagt sér til
unni!” Meira gat hann ekki sagt, því
hún hljóðaði upp yfir sig : ‘Ó þú að-
dáanlegi vitringr!’ með það hljóp hún
stað, en kom að lítiUi stund liðinni
ir.eð ið kostulega men um hálsinn
og 200 guUpeninga, sem hún rétti
Akmeth, og mælti : ‘Enginn, sem ekki
er gæddr guðlegri andagift eins og þú,
gat vitað þetta. Þegar ég fór í bað-
húsið í morgun, tók ég af mér menið
og faldi það í rifu í skorsteininum,
og þar gleymdi ég því; en vísdómi
þínum var ekki ofvaxið að benda mór
ástaðinn". Leið nú þessi dagr svo að
ekki bar fleira til tíðinda. Um kveld-
ið, þegar Sittava kom heim, og hann
var búinn að segja henni fréttirnar,
var hún sáróánægð yfir daglaununum;
hún hélt hann mætti herða sig betr,
ef hann ætti að jafnast við borgar-
stjórann. En Akmeth leiddi henni fyr-
ir sjónir, hvernig hann hefði tvivegis
lagt sig í lífshættu fyrir hana, og
mundi vera bezt að hætta við í tíma.
En hún varð fokvond og aftók með
öllu að búa saman við hann lengr.
Þegar veslings Akmeth heyrði það,
hugsaði hann með sér, að það væri
óumflýjanlegt. að hann yrði fyrir ógæf-
unni, og mundi þvi vera liezt fyrir
sig að taka öllu með þolinmæði; kon-
an léti ekki fyr af en hann, væri bú-
inn að vinna sér inn dauðahegning.
Til hins gat hann ekki hugsað, að skilja
og lofaði að bregða ekki út af því,
sem hann legði fjrir sig.
Gimsteinaþjófarnir voru allir inn-
anborgar, og vissu vel, hvað gjörðist,
þvi þeir höfðu alstaðar njósnara. Þeim
var vel kunnugt um skilmála þá,
sem fóru fram miUi konungs og Ak-
meths, svo þeim fór að lítast hálf-
illa á blikuna. Afréð nú foringi
þeirra að láta einn af þjófunum fara
um kveldið upp á þakið á húsi Ak-
meths, og hlera. Kom hann sér þar
laglega fyrir ; en þegar hann var bú-
inn að liggja stundarkorn, hejrir
hann að Akineth segir: „Þar er nú
einn af þeim 40, 39 eru fyrir utan
hann,“ (þvi kona hans rétti að hon-
um fj'rsta steininn). Þjófrinn fór með
þetta heim og segir félögum sínum,
að hræddr sé hann um, að stjörnu-
fræðingrinn sé eitthvað að brugga;
„því þegar ég var nýlagztr upp á þak-
inu, heyrði ég að Akmeth sagði:
„Hér er nú einn, 39 eru fyrir utan
hann,“ mér lízt illa á þessa byrjun”.
„Þú hefir verið hræddr,“ segir for-
inginn, „það skulu tveir fara aðra
nótt, og vitum þá hvað heyrist".
Þetta gjörðu þeir, en þegar þeir voru
nýbúnir að búa um sig, heyrðu þeir
að sagt var inni: ,,Nú eru hér tveir
af þeim“. Þeir fóru heim og sögðu
foringja sínum þessi orð. „Ykkr hefir
misheyrzt, bleyðurnar ykkar“, mælti
foringinn ; ,,ég læt 3 fara næstu
nótt". Þetta gjörðu þeir, en aUt fór
á sömu leið“. Sittava rétti bónda
sínum þriðja steininn, og þá sagði
hann: „Nú eru hér þrír í kveld".
Þjófarnir fóru heim með þetta, en
foringinn hélt það markleysu, og sagð-
ætla að senda 20 næst, en vér
skulum láta líða nokkrar nætr þang-
að til". Nú voru liðin 20 kveld frá
því bj’rjað var. t>á sendir foringinn
20 þjófa. Þeir komust upp á húsið
og biðu þar til þeir heyrðu að Akmeth
sagði: „Tvisvar sinnum 20 eru 40;
nú er helmingrinn kominn í kveld.
O, að þeir væru komnir aUir 40 ; mér
leiðist að biða svo lengi ; en það verðr
að vera svo, fyrst ég sagði konungin-
um það, að ég þj'rfti að fá 40 daga
frest ; ég hefði strax getað sagt hon'
um sannleikann. Já, þeir bölvuðu
fantar verða þó um síðir hengdir,
þegar-alt kemst upp um þá“. Sittava
segir : „Þú skalt þegja“. Ameth seg-
ir : „Já, ég hefi verið of margorður,
af því helmingurinn erkominn í kveld,
og ég skal ekkert minnast á þetta
yr en siðustu nóttina". Þegar þessir
20 komu heim, sögðu þeir frá öUu,
og kváðust vissir um, að spámaðrinn
væri búinn að uppgötva þá alla, það
væri óefað, og nú væri eina ráðið
að strjuka með aUa peningana. For-
inginn segir það ómögulegt, enda væru
þessi orð spámannsins svo tvíræð,
eins og véfrétt. „Svo ég tel bezt að
bíða síðustu nætur ; mun ég þá fara
sjálfr, því ég er alt af hræddr um að
samvizkan se að slá í ykkur, hún er
ekki svo þægilegr gestr hjá þeim hug-
lausu ; ég hefi enga samvizku, og því
er ég rólegr hvað sem á gengr, pilt-
ar mínir !“ Fertugustu nóttina kallar
foringinn á alla lagsmenn sina, og
fara þeir nú upp á hús Akmeths og
biðu mjög órólegir eftir úrsUtum þessa
þjofamáls, þvi nú var komið að leiks
lokum; heyra þeir nú að Akmeth
segir nokkuð hátt:,, Nú eru þeirkomnir
aUir ; mikið hefir mér leiðzt eftir þessu
kvöldi, og enn leiðist mér að þessi
nótt er ekki liðin. Mér er sem ég
sjái konunginn á morgun, þegar hann
les upp dauðadóminn". Að svo mæltu
þagnaði hann. Þjófaforinginn þurfti
nú ekki að heyra meira, hann þóttist
viss um, að þessi orð væri töluð til
þeirra, því sök bítr sekan. Þeir flýttu
sér ofan af húsinu, i nokkurs konar
æði klöppuðu þeir upp á dyrnar. Ak-
meth skreiddist á fætr til að ljúka
upp, því að hann ímyndaði sér að
þetta væri lögregluliðið að sa-kja sig.
En hvað honum brá f brún þegar
þjófafélags foringinn fleygði sér flatr
niðr fjrir fætr hans og íirópaði : „Þú
alvitri og fuUkomnasti stjörnuspámaðr
meðal dauðlegra manna, miskunnaðu
Þig yfir okkr fáráða glæpamenn, ann-
ars er úti um okkr". Akmeth vissi
ekki, hvað hann átti að segja, því
hann hafði hjartað fuUt af umhugsun
dauðans, og þeirrar svívirðingar, sem
festist við minningu hans meðal kom-
andi kynslóða, fyrir sitt táldræga líf-
erni, en hann var enn fljótr að átto
s'g °g mælti með þóttalegum svip:
„Ykkr hefði verið betra að sjá skömm
ykkar fjrri, því fyrir löngu vissi ég
um athæfi ykkar, og því bað ég um
svo langan frest; ég gat sagt konung-
ínum strax til ykkar, en þið ösluðuð
um j’kkar Ufs viUustraum svo lengi
sem stætt var ; nú er orðið nærri ó-
mögulegt að hjálpa ykkr, nema fyrir
mig, sem aUt get. Standið þið úpp,
greyskammirnar, og gjörið hreina játn-
ingu á gjörðum ykkar, og þá mun ég
hjálpa ykkr“. Þegar þjófarnir he.yrðu
lætta, hrestust þeir mikið ; tók þii for-
inginn til orða svoleiðis: „Viðgeym-
um aUan fésjóðinn ósnertan enn, göf-
ugi herra, og getum fært hann til yð-
ar strax i nótt, en má ég dirfast að
biðja : miskunnið þér okkr, því ef vér
njótum ekki manngæzku .yðar, verð-
um vér, konur okkar og börn, ofr-
seld ævarandi svívirðing og kvala-
fuUum dauða.“
„Verið hughraustir og vonið á mig,
ég mun rej’na að hjálpa ykkr, en vitið
fyrir víst, að ef þið bregðið í nokkru
út af Því sem ég legg fyrir, skuluð
þið með fjölskyldu ykkar sæta ómæl-
anlegum kvölum og dauða. „Ó, misk-
unnsami spámaðr, það skal alt gjört,
sem þu skipar," segir foringinn.
„I ari þá helmingr j’kkar strax og
takið féð, og grafið það niðr undir
sedrusviðar eikinni, sem stendr á
lystigarði konungsins. Þið skuluð
grafa svo djúpt, að 6 fet séu ofan að
fenu, og jafna vel j’fir, svo ekkert ný-
virki sjaist. En hinn helmingr liðs
ykkar skal biða hér á meðan, og for-
ingji félagsins í þeirra hóp, en á
morgun á hádegi mun ég láta út-
hrópa, að féð sé fundið, en ef þjóf'
ai'mr eru þa ekki nefndir á nafn, er-
uð þið fríir, þó skuluð þið, til vonar
og vara, útvega ykkr fj’lsni yfir i
litla skógnum, því þaðan getið þið
flúið, ef ekki er alt sem friðlegast;
gjörið nú þetta alt sem bezt þið getið,
því annars eruð þið glötunarinnar
börn; munið eftir því, að mitt al-
skæra spámanns auga fylgir ykkr og
sér alt hvað þið gjörið, þó dimt sé
á ykkr.“ „EðaUyndi stjörnuspekingr,
við heyrum og hlýðum !“ hrópuðu þeir
alUr. Strax í aftrelding morguninn
eftir kom féhirðir konungs með stór-
ann hóp lögreglumanna að sækja Ak-
meth, og hafði hann varla tíma til að
klæða sig, svo ráku þeir eftir honum.
Var hann nú leiddr fyrir liásæti kon-
ungs, en þegar hann var búinn að
leKgja af virðingarmerki fyrir lians
hátign, spurði kounugr, hvort hann
vissi hvað orðið hefði af gullkistúm
sínum. Akmeth var nú ekki eins
smeikr og i fyn-a sinnið, og svaraði
djarflega: „Yðar liatign gefi gaum
að orðum mínum, og krefjist einskis
af mér, sem ég vil ekki, eða má ekki
obinbera, því inir almáttHgu guðir
þjóðar vorrar hafa skipað mér að