Heimskringla - 16.12.1893, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 10. DESEMBER 1803.
lcemr íít á Laugardögum.
The Heimskrin^la Ptg.& Tubl.Co.
útgefendr. [Publishers.]
Verð blnðsins í Cunada. og Banda-
ríkjuuum :
li n.ánuíi $2,50 fyrii-frnmborg. $2,00
6 ----- $1,50 ---- — $1,00
3 ----- $0,80; ------ — $0,50
Kitstjórinn geyrnir ekki greinar, sem
eigi rerða uppteknar, og endrsendir
þter eigi nema irímerki fyrir endr-
sending íylgi. Kitstjórinn svarar eng-
um brdfum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlansmn brófum er
enginu gamtir geflnn. En ritsti. svar-
ar höfundi undir merki eöa bókstöf-
um, ef höf. ti'tekr slíkt inerki.
Uppisögnógild að lögum,nemakaup-
andi sé alveg skuldlaus við bla’Sið.
Aur/lýHngaverð. Prentuð skrá yfir
pað send lystliafendum.
Kitstjóri (Editor):
JÓN ÓLAFSSON
venjui. á skrifst. bl. kl. 9— VI og 1—6
Ráðsmaðr (Eusin. Manager):
ETKÍivIl GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—0 á slcrifst.
Utanaskrift á bréf til ritstjórans :
Kditor JleirnsLri/tr/lu. Box 535.
ÁVinnipeg.
UtanásUrift til afgreiðslnstofunnar er
The lleimstkrinrjla l'ity. <fc Publ. Co.
Box 305 Winnipcg, Maa.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Kegistered Better eða E.xpress
Money Órder. Ilanka-ávísnnir á aðra
banka, e.n í Winnipeg, eru að eins
toknar með nflölluni.
G53 Pacinc Avc.
(McWilliam Str.)
HEIMSKRINGLA
Priating & PublLhing Co.
lieldr ársfuud :iinn á skrifstofu blaðs-
ins, 653 Paciílc Avonue, laugardags-
kveldið 30, ]\ m. kl. 8 síðdegis.
Þar verða þá fram lagðir reikn-
■ ingar félagsins, kosnir menn í sfjórn-
arnefnd þess fyrir komandi ár og ann-
að þáð fyrlr tckið, er nauðsyn kann
til að bera.
Winnipeg, 14. Dec. 1893.
Tlie Heiniskringla Prtg. & Publ. Co.
Jón Ólaessox,
forseti.
— Oss sár-Iiggr á peningum nú,
og skorum vér því fastlega á alla,
sem skulda oss, að borga oss nú.
Þeir sem ekki geta borgað ait, geta
borgað eitthvað. Oss dregr alt, hvað
lítið sem er.
— Vér minnum þá, sem hafa keypt
af oss “Hkr.” til heimsendingar til
Islands, á það, að eftirleiðis verðr
ekkert bloð af lienni sent heirn, nema
það sé borgað fyrirfram.
Manitoba-smér og tollrinn.
Brittish Columbía þarfnast f.yrir
talsvert meira smér, en þar er fram-
leitt — eftir því sem síðasta blað af
Commercial skýrir frá. Áðr en C.P.K.
brautin náði vestr að liaíi, var tals-
vert af sméri flutt inn til borganna
á vestrströnd Britt. Col. frá Californ-
íu og öðrum vestrstrandar-ríkjum
Bandaríkjanna. Þegar C.P.R. brautin
var fullger, fór að verða auðið að
flytja smér frá Manitoba vestr. Að
vísu varð miklu ódýrri flutningrinn á
smérinu sjóleið frá Califorrfia norðr-
eftir, heldr cn héðan með járnbraut
vestr eftir; en svo var lagðr 4 cts.
tollr á hvert smórpund aðflutt, og þá
jafnaði það vel hallan á flutnings-
kostnaðinum, og síðan hefir Britt. Col.
keypt smér sitt mestalt héðan að
austan. Manitoba liefir ekki getað
fullnægt alveg smérþörf Brit. Col., en
svo hefir nokkurt smér komið allit
leið austan frá Ontario.
Nú er Australía að byrja að
smeygja sméri inn á markaðinn í B.
C., og þar sem Australía getr selt
talsvert smór til Englands árlega, þá
er ekki óhugsandi að hún geti stfðið
við að selja stöku sinnum eitthvað
lífcið af sméri til B. C., með því að
flutningr með gufuskipum þangað frá
Aiistraliu er ódýr mjög. En þó mun
4 cts. toflrinn gera það fltt hugsandi,
að Astralíu smór geti útbýlt Mani-
tóba-sméri af markaðnum í Brittish
■Columbia.
Nú er talsvert útlit fyrir, að
.stjórn vor, scm er að undirbúa ræki-
lega breyting og lækkun á toll-lög-
unum, muni alveg létta af smértoll-
inum, og má þá að vísu ganga, að
bæði Bandaríkja-smér og Australíu-
smér muni alveg bola Manitoba-smér.
n t út af tnarkaðinum í British Col
ium''ia. 1 að er nú varla m'ltil
gleðiefini fyrir Manitoba-bændr, nema
því að eins að þeim bætist það upp
á einhvern annan hátt, því að svo
er smjörframleiðsla mikil hér fyrir
sunnan línuna, að varla þarf að
vænta markaðar þar fyrir Manitoba-
smér, þótt smértollinum vcrði lótt af
í Bandaríkjunum.
Winnipeg Clearing House.
Mánudagrinn í fyrri viku var
mcrlcisdagr í sögu Winnipeg-bæjar,
því að þá var stofnsett hér í bænum
Olearinj house.
Það vita, ef til vill, ekki allir
lestndr vorir, hvað cliaiing Iwuse er.
Stofnun sú er samkomustaör (allra)
banka og vixlara (og brakúna) í ein-
um bæ, þar sem daglega mætast eða
konn saman umboðsmenn frá þeim
öllum, til að jafna og greiða víxla
og ávísanir, en hver hefir á annan.
í stað þcss að senda með slíkt milli
allra bankanna og greiða hvern víxil
og ávisun í peningum (eða soðlum),
þá hittast sendimenn bankanna á
elearing house að ákveðinni stund dag
hvcr.n og hefir hver með sér afla
víxla og ávísanir á alla hina bankana
í bænum og jafna menn svo alt upp
með skuldajöfnuði, þangað til þær
upphæðir eru eftir, sem ekki verða
jafnaðar á þennan hátt ; þá greiða
þeir bankar, sem það ber, mismuninn
í pcningum. Þetta sparar bæði tíma
og verk og ógrynni gangeyris.
Þe.ð vóru að eins fjórir bæir áðr
í Canada, sem höfðu clegring hovsc:
Montreal, Toronto, Halifax og Ham-
ilton (Ont.)
Hór eru nú tíu bankar (og banka-
doildir) í Winnipeg. og hefir Bank of
Montreil tekið að sér að vera clearing
bank (afgroiðslu banki) og þar verðr
elearúig houxe haldið. Bókr.rar bank-
anna hór gegna formannsstarfi við
elearing house sinn mánuðinn hver tfl
skiftis.
Fyrsta daginn vóru clearings
Winnipeg-bankanna §183.331, og sýnir
það að hér er talsvert um að vera
í þeim störfum.
Undir sínn nafni
dróttar hr. Guðni Þorsteinsson þvi að
mér í “Lögb.” 9. þ. m., að ég hafi
“breytt” einliverjum orðum í ritgerð
eftir réra Magnús Skaptason, sem út
haíi komið í “Hkr.”
Þetta er alveg uppspuni. Eg liefi
engu orði breytt í téðri ritgerð að
öðru en réttritun tfl.
Undir nafninn “Ny-lslend-
m«r”
hofir sami herra reynt á sína vísu að
jórtra upp skammarlegan lyga-áburð
“Lögbergs” á mig og blaðið "Heims-
kringlu” um kosninga-mútur. Eg hefi
svo rækilega svarað því áðr, að ritstj.
“Lögbergs” hefir með þögn sinni
aftrkaUað þann áhurð, og hefði ég)
satt' að segja, búizt við, að hr. Einar
Hjörleifsson væri sá sómamaðr, að
fara ekki nú að gerast “leppr” Guðna
(*jí venia terbo) að þeim ummælum,
sem hann sjálfr hefir áðr orðið að
kannast við, að hann gat ekki staðið
við. En hann um það. Það er hvort
sem er hans, en ekki mitt, að sjá
sóma hans borgið.
En þar sem þessi Guðna-grein er
ekkert annað en upptugga úr marg-
hröktum Lögbergs-óhróðri, þá get ég
ekki farið að sýna honum þann sóma
að hrekja hann á ný.
Jón Ólafsson.
BRÉFA-SKRÍNA.
GimLI, Nóv. 15.—Hvernig er þvi
varið með fargjaldsstyrk þann, sem
sumir emígrantar fengu í sumar ‘t Er
það Uirt frá fylkisstjórninni hér eöa
slyrkr, sem aldrei þarf að borgast?—
Hér eru stöku menn, sem mál þetta
við kemr, og hefi ég því verið beð-
inn að spyrja yðr um þetta og biðja
yðr að svara í “Heimskringlu.’* Það
þykir sumum tortryggflegt með fó það.
Nú er komið réti að þeim tíma að
að þaö á að gjaldast; annars fellr
renta á það, segja þeir.
Svar : Það geta engir betr svar-
að þessu heldr en þeir vestrfarar
sjálfir, sem fó þetta hafa fengið til
farar. Ef þeir hafa skrifað fyrírfrnm
eða jafnframt og þeir fengu féð (eða
farbréfið) undir viðrkenning fyrir
liíni. þá hafa þeir tekið Idn. En ef
þeim hefir verið boðið að “hjálpa
þeim um frítt far,” þá hafa þeir
ekkert lán þegið. Ef þeiin hefir verið
lofað atvinnu nægri, þegar hingað
kæmi,* og verið talin tri'i uin, að þeir
gætu endrborgað lán af kaupi sínu
á svo og svo stuttum tíma, og þessi
loforð hafa ekki verið haldin, þá hafa
þeir verið tieldir til að taka lán og
þurfa þá ekki uð endrborga það.
En hternig sem á stendr, þarf
enginn að endrborga þetta fyrri en
hann getr get t það án þess að sviíta
sig eða sína nauðsynjum sínum, og
vexti ætti enginn að ganga inn á að
borga. Varast skyldi og hver og einn,
sem slíkan styrk hcfir fengið, aö skrifa
undir nokkrar skuldbindingar nú ún
þess að spyrjast fyrir hjá nér fróðari
mönnum.
Það er ekki gott að segja almennt
um slíka spurning scm þessa; maðr
yrði að þekkja málavöxtu í hverju
einstöku tilfefli. Það eitt getum vér
sagt, að oss virðist, ef oss er rétt
frá skýrt, öfl þessi ferða-styrks aðferð
mjög ískyggileg, og mjög vafasamt,
hvort nokkur sönn skylda hvílir á
mönnum að endrborga hór fargjald,
sem þéir hafa verið taldir á að þiggja
að borgað væri fyrir sig.
Alt öðru máli er að gegna um
það, or einstakr maðr, hvort heldr
hér eða heima, lánar öðrum fé til
fargjalds fi’rir beiðni lánþiggjanda.
— Henzel, N. D., 8. Des. — Hvað
þýða orðin “mágr,” “svili” og “tengda-
bróðir”?
Svar : Eftir núverandi máltízku
þýöir “mágr” þann sem kvæntr er
sýstr manns; “mágkona” cr kona,
sém gift er bróður manns; “svili”
minn er sá, sem kvæntr er systur
konu minnar; livort heldr mágr minn
oða svili er “tengdabróðir” minn.
I fornöld var máltízkan söm að
því er orðið “svili,' snertir; “svilar”
eru tveir eða fleiri. menn, er eiga sína
■systrina hver fyrir eiginkonu. “Tengda-
bróðir” kemr ekki oea vitanlega fyrir
í fornu máli, og mun það tilviljun
ein, því að “tengda-systir” kemr fyrir;
svo og “tengda-faðir” “tengda-móðir,”
“tengda-lið” og “tengdamenn.”
“Tengda-bróðir” er a\\reg sama sem
lítrrother-in-law" á ensku. Aftr hafði
orðið “mágr” miklu víðtækifli þýðing
í fornmálinu, og þýddi bæfi “tengda-
Éaðir,” “tengda-sonr” og “tengda-
hróðir.” Þanilig segir t. d. í Njálu:
“Vill Rútr gerask rnágr þinn ok
kaupa dóttr þína.” “Eigi má gera
tvo mága at einni ilóttur” (Fornald.s.
Norðrl.); “Davíð tók konungdóm eftir
Sál mág [=tengdaföðr] sinn” (Rím-
begla). “Skildagi þeinra mága”
[=tengdaföður og tengdasonar] (Stjórn).
í “Grágús” er “mágsemd” haft í
sömu þýðing sem “tengdir.”
FRÁ LöNDUM.
GARDAR, N. D.,. 8. Des.
Heri'a ritstjóri!
Héðan úr umdæminu er fátt sögu-
legt að frétta. Það sem af er vetrin-
um hefir tíðin inátt lieita góð, og
snj,ór hefir fallið hér mjög lítill svo
ekki er sleðafæri nema með pörtum.
Kringumstæðr rnanna. hér í bygð
í peningalegu tifliti eru. áreiðanlega
einhverjar þær erviðusfcu er menn
muna eftir, það má heita ómögulegt
að fá peningalán hvað sem á liggr
og hvað sem í boði er, og eru bank-
arnir engin undantekning i þeim sök-
um; eins er með gripasölu, þó að
bændr vfldu fegnir selja gripi á mark-
aðina hér í kring, þá £íst þar ekki
peningar heldr.
Uppskera hér í haust má kalfa
að hafi verið í meðallagi, aflvíða kring-
um 20 bushel af ekruani, sumstaðar
aftr á lakari löndunt innan við það,
en óvíða yfir; svo hefði hveitiverðið
verið þolanlegt eins og sum undan-
farin ár, þá hefðu bændr ekkí verið
ver staddir nú. en þeir hafa átt að
venjast, en þar hveitiverðið fór þetta
haust niðr úr öllu vanalegu, en þresk-
ingargjald og vinna við hveitið er
jafnt og að undanfömu, þá er ekki
að furða þó hveitiræktin, að frá
dregnum öllum kostnaði, gefi heklx
lítið í aðra hönd.
Margir virðast hér ánægðir með,
hvern veg málsókn þess “rétttrúaða”
gegn þeirn “forherta” lyktaði og telja
það víst að prestrinn muni á sínum
tíma* borga kostnað mótparts sins að
*) Það væri æskilegt að “hans
tími” færi senn að koma. Ritstj.
fullu, muni koma þar hreint fram
sem annarstaðar.
Fyrir stuttu var þess getið í
Lögbergi að Islendingabyggðin í N.
Dakota heíði tajiað einum sínum aflra
bezta manni, Mr. Ásvaldi Sigurðssyni
bónda við Eyford. Það er óefað
Gardarbyggð sem mest tapar við
burtför Mr. A. S., því hann var þar
búsettr og vann margt vel í þarfir
þeirrar byggðar. Tapið er því til-
finnanlegra, sem það vai alment álitið
að Gardarbyggð væri helzt til íátæk
af þessum “aflra beztu mönnum”;
sumir eru jafnvel á því, (en máske
fyrir ókunnloik) aö það muni ekki
vera eftir nema presturinn og Eiríkr
sem geti kallast því nafni með réttu.
Einlægar lukkuóskir til Mr. Á. S.
og konu lians, frá öllum, er þekktu
þau, fylgja þeim til þeirra nýja lieirn-
kynnis í Sheridan, Oregon.
II. S.
MINNEOTA, MINN., 6. Des. 1893.
(Frú fregnrita Hkr.)
Prestr og safnaðarmál: í siðustu
fréttagrein lofaðist úg til að segja, livort
mér þætti séra Björn verri eða betri
prestr en séra Níels. Að mínu áliti
er hann betri prestr og sem prívat-
maðr á hann mikið betr við hugi manna
hér, heldr cn séra Níels, og ég hcli
heyrt marga óska þess, að hægt yrði
að fá séra B. til >að setjast hér að, en
að séra Níels yrði látinn fara. Sú
breyting ímynda menn sér að mundi
verða til að efla frið hér á milli manna.
I lok síðastliðins mánaðar stofnaði
safnaðarstjórn Norðrbygðar til sam-
líomn (til arðs söfnuðinum), er haldin
var að heimili S. S. Hofteigs. Inn-
gangr var 25 cts. — eða eftir því er
hver vildi hafa það, sagði innköllun-
armaðr. — Gestum voru þar veittir
heitir drykkir og margar teguildir
brauðs. Rnjðumenn voru þai'; G. S.
Sigurðsson : tim félagsskap ísl. (?);
Guðm. Pétrsson : um innblástr biblí-
unnar. (Fregnriti yðar kom ekki fyr
, on þessir tvcir voru því nær húnir að
tala). Þegar G. P. lauk ræðu sinni,
stóð prestr á fætr og kvaðst hafa
skilið þetta samkomuboð þannig, að
þetta ætti að vera skemtisamkoma
friskilin öllum deilumálum flokk* og
einstaklinga, og það ósknði hann eftir
að yrði; en ef ræðum. (G. P.) væri kug-
leikiö að eiga tal við sig um trúmál,
væri hann ekki á móti því, hvort sem
G. P. vildi lieldr pvívat eða á til þess
settum fundi ; hann (B. B.) vfldi reyna,
að verja sitt mál eftir því, er hann
hefði bczt vit á, en kvaðst lofast til
að ræða með allri þeirri hógværð og
stilling, sem hann ætti yfir að ráfar
og inss sama kvaðst hann æskjai af
öðrum.
G. P. kvaðst liafa skilið samkomu-
boðið svo.j sem hverjum væri heimilt
að tala um það er hann vildi.
Þar næst las séra B. upp nokkur
kvæði úr bók Hanncsar Hafsteins, ag
var það mjög vel lesið.
Svo talnði S. S. Hofteig : um gi'und-
vöflinn. Það var fremr orðmörg ræða,,
en frásneydd öllum fróðleik, og í henni
var ekki þumlungs langr spotti af
hugsunatiiiaianli „
Þar næst talaði séra B.: um grund-
vöfl Islendinga hér í landi, og frækom
það, er þeir ættu að sá í inn ame-
ríkanska þjóð-jjarðveg, til endrminning-
ar fyrir ókomnar aldir, og frækornið
var : að reiaai háskóla !
2. þ. m. var almennr safnaðar-
fulltrúa-funilr haldinn í Minneota..
Fulltrúarnir segjast hafa ákve'ið suð
halda geysistrSra samkomu á milli jóla
og nýárs,. tii arðs háskólastofnuninni
íslenzku og til arðs fyrir söfnuðina.
Af þvíliium ákvörðunum hlýtr
maðr að áliyita eitt af tvennu : ajaor
að livorfc að fulltrúarnir séu óafvifcau»ii
um þá penÍE^aþröng, sem nú er nmnna
á meðal, eða að þeir eru tilfinningar-
lausir fyriir því, þó þeir slíti lífsbjörg
úr höndura fátækra, til að svktala
presta og þeirra dýrlinga. — “Þu<5 saná
saxast á liLmina lijins Björnsi mánas.”
I dag fann ég Jón Þorvarðarson (frá
Papey), sagði hann mér að hann
og E.yjólifr Björnsson væru nú báðir
gengnir úr Norðrbygðar-söfniiaði; alt
svo eru 7 gengnir úr þeim sofnuði í
sumar, svo flokkr séra N.. Si. Þ. hefir
rýrnad, en ekki vaxið.
CHICAGO 9. Des. 1893.
Heiðraði ritstjóri!
Hér með læt ég yðr vita, að frú
S. Magnússon hafa v«rið ánafnaðir
tveir heiðrspeningar fyrir þessa marg-
umþvættu muni sína á sýningunni í
sumar, annan fyrir tóvinnuna og hinn
fyrir silfrið og silfr-verkið.
Sýning hennar hefir því ekki eftir
alt saman reynzt þjóðarsmán, eða
ekki virðast dómendr syningarinnar
hafa litið svo á; auðvitað skoðuðu
þeir munina, og hafa líklega þess
utan haft eitthvað vit á þess konar
iðnaði; litu ekki á þá hornauga eins
og sumir landar hafa gjört, án þess
að gefa þeim frekari gaum.
Það sýnist því heldr óþarfi af
séra Hafsteini Pétrssyni og ýmsum
öðrum góðfúsum náungum, að hafa
verið að bölsótast eins og naut í
flagi að svívirða frú S. M, og muni
hennar.
Skyldi ekki hafa farið ofrlítið betr
á því, að séra H. P. hefði dregið
að senda frú S. M. þennan bitling
sinn, sem stóð í “Lögbergi" 25 Oct.
síðastl f
Hafi séra H. P. fundizt hann
beinlínis knúðr til þess að víkja frú
S. M. einhverju, hví geymdi hann
það þá ekki heldr til jólanna og lét
hengja það á blessað jólatréð í lcyrkj-
unni sinni ? Lögbergi var léttr fótrinn
hvenær sem var að skrejipa moð
snúðinn.
Sumum liggr við að halda að séra
H. P. hefði verið nær að nota tímann,
sem hann var hér syðra, til þess að
glöggva sig betr á skjaldmerki Banda-
ríkjanna, svo að bæði “Heimskringla”
og “Lögbérg” hefðu ekki þurft að
fara að koma honum i skilninginn,
livað það eiginlega væri, — örn eða
ugla. Margan mætti furðr, að annar
eins guðspjalla-garpr og séra H. P.
er, skyldi fara að níða sína sann-
kristnu* systr og ata auri alt, sem
hún hafði meðferðis, og finna henni
það helzt til foráttu, að hún hefði
sýnt þá fyrri. — Skárri eru það ó-
sköpin! — Fleira fer nú að verða
stórsyndir enn brot gegn gömlu 10
laga ixiðorðunum.
Gæti séra H. P. botr gemsa sinna
svo þeir aulist ekki út á gleran
gaddin, til þess er hann fyrir Iöiiku
kvaddr, en setji sig eigi í dómara-
sæti til ]«ss sð dæma um íslenzkan
húsiðnað, *em hann hefir víst sára
fltið vit á.
Heiðrpeninga þessa fær frú S. M.
fyrir hönd íslands, en ekki sína.
Vorða þeir íslandi til skammar
eða sóma ?’
Verða þc-ir séra Ii. P. til lieiðrs
eða háðungar?
Verða þeir óvinum frvi S. M. til
ánægju eða ergelsis?
Spurnll.
Athuoas..: "Tér þurfum að sjd
þessa heiðrspeninga eða fá vitneskju
um þá frá dónnnafndinni sjálfri, áðr
en vér trúum því, að annað eins
dæmalausi “hámbúg” eins og sýnis-
munir frú S. M. hafi fengið verð-
laun. Ritstj.
Orða-belgrinn.
[Öllum, sem sómasamlega rita, er
velkomið að “leggja orð í belg;” en nafn-
greina verðr hwer- höf. sig við ritstj-.,
þótt ekki vilji nafngreina sig í blaðinu.
Engin áfellis-ummæll nan einstaka menn
verða tekin nema með fadlu nafni undiu..
Ritstj. afsalar sór allri ábyrgð á skoðun-
umþeim, sem koma fram í þessumbálki]'
ORÞÓDOXA HELVÍTIÐ.
G. R. Ingersofl, inn mikli mann-
úðar og jafnréttis pœtuli, segir á
einum stað um ið eillfa helvíti trú-
arbragðanna: Ég; kýs langiumv
framar hugmynd um draumalausan
dvala ins eilífa friðar. Upp á skugga-
strendr dauðans- kastar haf mótlæfcing-
anna ekki einni.einiustui öldu; auigui, sem
lokast inu ævarantla rökkri, verða
aldrei snert af tárum; varir, sem
eru innsiglaðar með inni eiHfu þögn,
opnast aldrei framar fyrir einu einasta
kvörtunarorði; hjartað af dufti broto-
ar aldrei ; sá dauði grætr ekki fram-
ar.—Og ég vil Muiklii heldr Bugsa urn
þá sem ég hefi elskað og mi«stt að
þeir hafi aftr sameinazt frumeflniaiveldi
heimsins. Eg vil heldr hugsa uni þá
sem meðvitundarlaust duft; ég vil
heldr hugsa ura þá sem iðandi í straum-
um vatnsins, fljótandi í skýjnnum,
eða brestaii'di öldum Ijóssins á strand-
fjörum hamattanna ; ég vil iniiklu heldr
ímynda mér þá að öllu leyti—og til
eilífðar—naeðvitundarlausa, en að hafa
hugmynd nm að þeirra nöktu sálir
séu kramdar í greipum einhvers or-
þodox gnðs.”
Framtídar-prestar.
Ingersoll segir um stöðu prestanna
í framtíðínni : “Eftir þvi sem þjóð-
irnar verða mentaðri, þá eftirláta þær
prestum sínum að prédika þeirva ein-
læga sannfæringu. Söfnuðirnir munu
verða þreyttir af að heyra sögurnar
um forfeðr og helga menn, um undr
og kraftaverk, og óska í þess stað að
vita eitthvað um menn og konur
þessa tíma, og um framfarir og upp-
götvanir vorra daga. Menn langai' Þá
tíl að vita, hvernig á að sleppa hjá ó-
gæfunni í þessum heimi, í staðinn fyr-
ir að komast hjá eilífri útskúfun.
Þeir biðja þá um ljós yfir tilgang og
ákvörðun þessa lífs.—Þeir munu óska
að vita hvað vér eigum að gera við
vora sakamenn, í staðinn fyrir hvað
guð muni gera við sína. Hvernig
vér getum orðið af með volæði og
*) Eftir því sem vér vitum bezt
til, er Mrs. Sigr. Magnússon Únítari,
og því ekki “sannkristin.”
Ritstj. Hkr.
betl,—með ódáðir og illvirki—með of-
í-íki, sjúkdóma og liaflæri, ofríkið í
allri þess grimdarlegu mynd, — með
fangelsi og aftökustaði, og að vita
hvernig vér skulum horga vinnumann-
inum lians lieiðarlega strit og fylla
heiminn með sælum heimilum.—Þetta
verðr dagsskrá ins mcntaða og upp-
lýsta tíma bæði fyrir prcdiknnarstóla
og sofnuði. Ef að vísindin geta ekki
f ullkoinlnfra svnrað öllum þessum spum-
ingum, þá ci-u þau einskis virði.”
JIERKILEGII OG SANNR
VIÐBURÐIÍ.
Þýtt af J. S. í Minneota.
Þegar ég las boðskapinn frá Mary
Hardy (Thc light of trutii, Sept. 23. ’93),
þá kom mér til hugar minn fyrsti
sunnudagr í Boston, Mass., fyrir 15
nrnm síðsm. Þá þekti ég ekki nokk-
urn mann í hænum, en varð að faia
þangað í ombættiserindum. Egfór út.
á sunnudagsmorgun meö þeim ásetn-
ingi, að fara til kyrkju. Ég hafði
heyrt til Congregational-kyrkjunni
meðan inir eldri Iiugsuðu fyrir mig.
Eg sá fólk ganga í hópum inn í Nassau
Hafl og hugsaði að þeir væru orþodox.
svo ég fylgdist með, en fann mig mitt
á meðal nndatrúarmanna. Þrjár kon-
ur komu inn og tóku sér sæti á ræðn-
paflinum, eftir að sungnir liöfðu verið
inir vanalegu sálmar, sem brúkaðir
höfðu verið i minni kyrkju. Þó í stað-
in'ryrir þessi kuldalegu orð : þér monn
komið og skoðið staðinn hvar þér mun-
uð braðum liggja, þá var þetta : margar
eru þær rnddirnar, sem kafla til vor í
dag frá inum éilifu bústöðuin. Eftir
sönginn sagði formaðr samkomunnar :
Við eignm að heyra frá inu ósýni-
fega í dag í gegn um Mvs. Hardy.
Eg hafði tekið eftir að ein konan á
ræöupallinum sýndist að hafa sofnað
í endingu söngsins, og ímyndaði ég
mór að það væri af þreytu eftir vik-
umiar erfiði, með hjálp inna svæfandi
radda hljóðfæranna, því ég þekti ekk-
ert til dvalaástands, nenia það sem
ég hafði heyrt af Pétri nokkrnm fyr-
ir 18 hundruð árum síðan, er svo seg-
ir: ég sá stóran dúk niðr siga með
allra handa matvælum o. s. frv. Svo
stóð konan upp sem Var í dáinu, gekk
að ©frlitlu borði, sem vantskrukka og
•blómstrkrús stóð á, en hvorki var þar
bibliía nó sálmabók, og í 30 mínútur
var svo Ifljótt, að vel hefði mátt heyra
nál detta lijá inum mikla mannfjöldat
hvert auga Iiorfði á ræðukonuna r hún.
fiutti cinu of inum T1 fyrirtcstr-
Framli. á 1. bis.)

CyT FWQ.
OSd Chum
Píug'.
Ekkert annað reyktóbak virðist
geðjast almenningi jafn vel og
hið ágæta Old Chum. Naínið
er nú á hvers manns vörum
og allir virðast samhuga með
að ná ser 1 það.
MONTRtA L.
engír vindlar við >S. Davis & Sons
vindla.