Heimskringla - 20.01.1894, Blaðsíða 2

I
HEIMSKRINGLA 20. JANÚAR 1894.
komr út á Laugardogum
IfeíHeimskriiigla Ptff.&Publ.Co.
dtgefendr. [Publishers.]
Vcrt) blaðsius í Canada og Banda-
cíkjuuum :
' l'j niánu’Si $2,50 fyrirframborg. $2,00
* ----- $l,5o ---- — $1,00
__* ------ $0,80; ------ — $0,50
Hitstjóriun geymir ekki greinar, sem
verða upptekrmr, og endi’sendir
fctez eigi nema frímerki fyrir eudr-
<*í«ding íyigi. Hitstjórinn svarar eog-
a*ibrófuin ritstjórii viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausum brófum er
ssœgtuu gaumr gefiun. En ritstj. svar-
<wr höfundi undir inerki eða bókstof-
uIol, of höf. tiitekr slíkt inerki.
Uppsögnógild að lögjm, nema kaup-
**wU só alveg skuldlaus við blatíið.
Auglj/aingaverð. Prentuð skrá yfir
ís»d send lysthafendum.
Ritstjóri (Editor):
JÓN Ó r, AFSSO N
ifenjnl. á skrifst. bl. kl. 9—12 og 1—6
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
ETRÍKR GÍSLASON
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Btanáskrift á bréf til ritstjórans :
íídihir Ileimtkringla. Box 535.
Winnipeg.
Eí.anáskrift til afgreiðslustofunnar er
JTAe Hcimtkringla Prtg. tfc Publ. Co.
Box 305 Wtnnipeg, Man.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
vler, líegistered Letter eða Express
Hfeney Oriier. Banka-ávísanir á aðra
S&jttkft, en í Winnipeg, eru að eins
tefcnar með affölluin.
G53 Pacific Ave.
((McWflliam Str.)
Mánaðarnafn og ártal (t. d.
• fíct. 93) aftan við nafn kaup-
r-iMMÍa hvers á rauða miðanum, sem límdr
- r ú hvert blað, segir til, að blaðið sé
’frrgrað fram að byrjun þess ntánaðar.
Jáiuipendr eru beðnir að aðgæta þetta
•ig gcTH tnfarlauat aðvart, ef þeir kann-
ekki við að reikningrinn sé réttr.
inaars verða þeir álitnir að viðrkenna
rríiininginn.
— Menn, sem vilja senda héðan bl.
Isiands, fá það þ. á. fyrir $1.00,
5 i- dr borga fyrirfram.
EDITORIAL.
Ef rétt er hermt lijá iir. Thorl.
Tísorf. (sem ekki er ástæða til að efa)
Cr». fimdinum á HalLson í skýrslu hans
i'KT i iílaðinu í dag, þá hefir sú aðal-
> eem prestrinn “lagði sérstaka
Vioerjslu tí til stuðnings safnaðarmynd-
í uimnl' (á Hallson), verið sú: “að
i-.renn þyrftu að forðaat að einblína á
naðitin, tem al því leiddi að við-
Lahla. einum söfnuði.”
Ó. presta-lógík ! I>ú ert guðdóm-
Það 'eiTótrúlega margt, sem sanna
/rJt. y ftir þessari hugsunarfræði. Ef
erttð boðmr að borga presti helm-
j g-í meira í laun, en harin vinnr fyr-
þarf til að lifa á, þá er auð-
.i>}t að sanna ykkr, að það sé sjálf-
-éigð skylda yðar og nauðsynjaverk,
ith'. i%ð “menn verða að forðant að ein-
/Lim c> kostnaðinn, sem letðir af prest-
•\í«isrlT
Ef þið eruð beðnir um peninga-
L antiög til einskis nýtrar eða jafnvel
skaðlegrar stofnunar, þá má sanna ykkr
að þið sóuð skyldugir að punga út,
og það sé sjálfum ykkr fyrir beztu,
því að “menn verða að forðaat að ein-
blina á kostnaðinn” — o. s. frv. enda-
laust !
1893.
Yftrlit.
[Niðrlag].
Meðal þess sem komið hefir
Kyrkjan. fyrir í kyrkjumálum heims-
ins á árinu, er tvennt
merkast: annaðer allieims-trúarbragða-
þingið í Chicago um sýuingar-tímann.
Það var eitt ið morkasta af þeim fjölda
málfunda eða þinga, sem ’J'he Worlds
Fair Auxiliary stofnaði til — þessi
mikla og merka nofnd, som eitt ísl.
blað var svo hrætt um að ekki væri
m.ynduð af öðru en tómum humbug-
istum. Sum kyrkjufélög, t. d. norska
sýnódan og álika steingervingar, liöfðu
ákafiega mikið á móti því þingi; þótti
það vera ósómi að vilja eiga málfuudi
við alls konar viUutrúarmenn, svo som
væri þeir jafningjar inna útvöldu rétt-
trúuðu. Það er enginn efi á því, að
fiindr þessi hefir haft þau áhrif, aö
efla umburðarlyndi og skýra það, iive
mikið af sannleik og göfugum hugsun-
um er sameiginlegt í öllam trúarbrögð-
um. Hinn merkasti viðbiuðrinn ársins í
kyrkjusögunni mun moga teljast mál-
ið gegn próf. Briggs í presbýtera-kyrkj-
unni, og úrslit þess — afsetning hans.
Þar er án efa sú alda risin, sem ekki
er enn útséð um, hversu úr sléttist.
Er á því lítill vafi, að annaðhvort
verðr afleiðingin sú, «að það mikla
kyrkjufélag klofnar og liðast meir eða
minna í sundr, eða að það verðr að
taka upp frjálslegri skoðanir. Eru að
vísu meiri horfur á klofningnum.
A þessu ári hefir lokið ver-
Tvö ið við tvö stórmerliileg verk-
STÓRVIRKI. fræðileg stórvirki: annað
er Manchester-skurðrinn.en
hitt skurðrinn gegn um Korintuborg-
ar-eiðið. Þessum síðara skurði hefir
lýst verið ýtarlega áðr fyrir lesondum
vorum.
Manchester er mesti
Manchester- verksmiðjubær Eng-
SKURBRINN. lands. Það má nú
heita að bærinn Sal-
ford sé runninri Salrian við hariri og
Itafa þe»r til samans talsvert yfir hálfa
millíón íbúa ; þar er aðalaðsetr baðnt-
ullarverknaðar í Englandi og eins kon-
ar miðdepili alls járnbrautanets lands-
ins. Manchester liggr uppi í Iandi í
vestr frá Liverpool. A nýársdaginn
síðast liðinn var opnaðr fullger skip-
gengr skurðr frá Liverpool til Man-
chester; hann er 85J mílu á lengd,
og 172 feta breiðr við vatnsbrún, en
120 feta breiðr í botn, nema milli
Barton og Manchester, þvi að þar er
botninn 170 feta breiðr. 26 feta dýpi
er á öllttm skurðinum. En með því
að efri syllur í öllum lokum skurðar-
ins eru 28 fet undir yfirborði, þá er
auðgert að dýpka hann svo, ef á þarf
að halda, að hann verði hvergi grynnri
en 28 fet. (Suez-skurðrinn var, fyrst
er honum var lokið, að éins 72 víðr
í botn).—Við Eastham er fyrsta loka
á skurðinum ; það er niðr við mynni
hans, en svo eru fjórar lokur aðrar
í honum, því að það er 60J fets haili
frá Manchester til sjávar. Stórar
brýr liggjr yfir skurðinn, svo háar,
að stórskip geta siglt undir þær.—
Nú geta þá skip frá öllum löndum
og álfum siglt alla leið upp til Man-
chester, í stað þess að áðr varð að
afferma alt í Liverpool og senda svo
með járnbrautum til Mancliester. Hér-
aðið Lancashire, sem Manchester liggr
í, er 7500 ferh. mílur á stærð og hefir
8 millíónir íbúa, svo að ltér er um
mikið uppland að tefla og mann-
margt.—Það gekK ekki skafið að koma
þessu mikla fyrirtæki í verk. 1883
var frumvarp frant borið á þingi um
að löggilda skurðfélagið. Járnbrauta-
félög og Liverpool-kaupmenn börðust
með hnúum og hnjám á móti þessu.
í’rumvarpið komst gegn um fulltrúa-
þingið, en féll í lávarðaþinginu. 1884
var frumvarp um þetta samþykt af
lávörðunum, en féll þá í fulltrúaþing-
inu. Loks 1885 komst það gegn um
báðar málstofur.—Það má meðal ann-
ars marka þýðing skurðarins af því,
að það kostaði áðr 13s 8d að flytja ton
af baðmull á járnbraut frá Liverpool
til Manchester, en 7s að flytja það
nú um skurðinn. Að mikilfengi til
er skurðgröftr þessi eitt af þrelcvirkj-
um aldarinnar.
Meðal merkismanna,
Latnir sem látizt hafa á ár-
merkismenn. inu,má fremstan telja
Hippolyte Taine (t í
Marz). Hann var merkasti sagnfræð-
ingr Frakka, einkum bókmenta-sagn-
fræðingr, á sinni tíð í Frakklandi.
Spor áhrifa hans má rekja jafnvyl til
vorra fáskrúðugu bókmenta, og er þá
auðvitað að þau ntuni finna mega
hvervetna um inn montaöa heim. —
Þar mistu Frakkar og annan merkan
rithöfund, er Guy de Maupassant lézt,
inn mesti snillingr samtíða sagnskálda
í Frakklandi, en vitstola nú nokkur
in síðustú ár,—Tónskáldið Gounod var
inn þriðji merkismaðr, er Frakkland
misti á árinu. Aðalverk hans var
“operan” Faust.—Jules Ferry ogr Mc-
Mahon önduðust og í Frakklandi á
þessu ári og hljóta þeir að véra öllum
blaðlescndum kunnugri en frá þurfi
að segja.
England átti á árinu á bak að
sjá oinum af sínum merkustu rithöf-
undum og vísindamönnum, þar sem
próf, John Tyndall lézt.
í Bandaríkjunum dó Blaine, gáfaðr
maðr en lítils verðr að mannkostum.
Hayes, fyrv. forseti Bandaríkjanna,
lézt og á því ári, góðr maðr, en
ekkert mikilmenni; sömul. Ben. Butler
hershöfðingi, inn bráðgáfaðasti maðr,
en stefnulaus og síngjarn úr hófi
fram. En létust þessir menn á árinu
í Bandaríkjunum: Dr. Peabody, lengi
ein bjartasta stjarnan við Harvard
luiskólann; Edwin Booth, inn nterk-
asti og nafnkendasti leikari Vestrheims,
jafnt hávirtr og mikils metinn sem
L'stamaðr og maðr (það var bróðir
hans, sem myrti Lincoln); Leland
Stanford jnn,, senator, millíóna-eig-
andinn, sem stofnaði Leland Stanford
háskólann í California.
Sýningin í Chicago.
Smágreinir eftir Jón Ólafsson,
VII. VÉLAHÖLLIN.
Hun var næst-stærsta sýtnngar-
höllin. Aðalhöllin var 816 feta löng og
492 feta breið; auk þess er viðbygð
höll við liana, 550 feta löng og 490
feta breið. Aðalhöllin tekr þanníg yfir
17J ekru; viðbygða höllin yfir 6 ekrur;
en auk þess vóru íieiri viðbygð bús,
svo sem vélhús, sem var 461 fet á
lengd og J00 fet á breidd; dæluliús
84x77 fet, vélsmiðja 250x146 feta.
Að innan leit aðalliöllin út eins og
þrjú stór járnbrautarstöðvahús, enda
á að nota stálbogana úr höilinni, þeg-
ar hún vcrðr rifin, i þrjú slík hús.
Innan á veggjunum vóru ltliðpallar
eða veggloft, 50 feta breið, umhverfis
alt húsið.
Onnur hlið hallarinnar vissi út á
móti bersvæði þvi, þar sem sýning-
arnefndar-liullin ('idmiit istratiou buildiny)
stóð, en hin hliðin i austr móti skurð-
inum. Vóru báðar þessarhliðar skreytt-
ar með súlum, bogum og margvis-
legri viðhöfn. Alt var iiús þetta bygt
í fornum spænskum stýl til minning-
ar um byggingarlistina á dögum Col-
umbusar.
Rétt hjá þessari höll stóð akr-
yrkju-höllin, og tengdu svala-göng
saman báðar hallirnar; ert frá svala-
göngunum mátti ganga yfir á kvik-
fjár-sýninguna, sem var fyrir aftan
þessar tvær hallir.
Viðbygða höllin var kringlótt að
innan, og gekk járnbrautarlest á spori
hringimi í kring þar inni alla tíð.
Lestin fór hægt, og gátu þeir, sem
með ltenni fóru, séð yfir allar vélarn-
ar ittni, því að brautin lá liátt. —
Allar vélar í viðbygðu höllinni (út-
höllinni) vóru hreyfðar með rafntagnij;
en allar vélar í aðalhöllinni hreyfðust
með eimkrafti.
Vélhúsið var fult af eimkötlum,
eimvélum og rafmagnsvélum; þessar
vélar vóru hafðar til að hreyfa, allar
vélarnar í aðalhöllinnl og úthöllinni;
það var ið dýrasta vélasafn, sem
nokkru sinni hefir verið saman kontið
á einn stað. Allar þessar Iireyfivélar
vóru auðvitað til sýnis, þótt þær vœril
þanuig notaðar ; þær urðu eins og að
vinna fyrir vist sinni í þessari dýru
höll með því að hreyfa alt, sem hreyfa
þurftí þar.
Þakið á höllium var flatt, ogvar
þar jarðvegr borinn á ofan og þakið
alt þannig gert að einum jurta og
aldingarði. Var þar margt fróðlegt að
sjá í garðinum.
I stórbæjum norðrálfunnar er það
nú all-títt orðið, að hafa gárða uppi
á þökum fiatþaktra htisa; má með því
gera þakið að skrautlegum og inndæl-
um skemtistað. Það væri án efa eft-
irbreytnisvert ltér, því aö hafi maðr
flatt þak á húsi sínu og gang upp á
það, þá or milcil prýði og ánægja í
fögruir. þakgarði. .
I þessari böll var sýnt: í. vélar
og áhöld til að framleiða og flytja
hreyfiafl, bæði eiinvélar, rafmagtssvél-
ar, vatnsaflsvélar (hydraulie engines).
loftþrýstivólar (pneumatic e.) o. s. frv.—
2. Slökkvislöngur og áhöld alls kyns
til eldslökks. — 3. Vélar ogverktóitil
málmsmíðis. — 4. Sagir og önnr tól’ iil
tinabrskurðar. — 5. Vélar og áhöld íúl
stýlsetningar ; prentvélar ; bókbandt-
vélar og önrtur iiókbands.áhöld. — 61
Steinprentunar og ziakprentunar áhölil
o. s. frv. — 7. Ymsar aðferðir (t. d.
með ljós-verkun, efnafræðisl. áhrifurr/
o. s. frv.) til að framleiða myndir eða
plöturT til að prenta af. — 8. Ýmiss
konar tól og verkfæri, — 9. Vélar til
að vinna stein, leir og aðrar mineral-
tegundir.— 10. Vélar fciLýmislegs mat-
vörutiEí'únings.
EðBlega vakti mína athygli mest
alt það, sem snerti prentverk, sér í
lagi prentvélar. Stilsetningarvélar
ltafði ég séð áðr og sú bezta af þeirri
tegund, sem þar var að sjá, var mér
ekki ókunnug áðr ; það var Mergen-
thaler Linotype. Hún* setr ekki stýl,
eins og fyrstu stýlsetningarvélar
gerðu, lieldr setr liún upp smáa stál-
teina, hvern á stærð við staf. þar
til lína er fullsett. En á enda
ltvers teins er ekki stafr, heldr stafs-
nwt grafið, og þegar línan er fullsett,
hellir setjarinn bráðnunt letrmálmi í
mótið; storknar þetta samstundis, og
þá el' þar heilsteypt letrlína. Svona
má italda áfram endalaust línu eftir
línu. Sá er kostr við þetta, auk
flýtisauka, að ekkert letr þarf við
vélar þessar, lteldr að eins letrmálm,
og má bræða liann upp aftr jafnótt
sem örk ltver er prentuð. Annar
kostr er sá, að þótt t. d. dagblað
með 100,000 upplagi sé prentað dag
eftir dag, þá er letrið jafnan óslitið
og hreint, því að það er steypt á ný
á hverjum degi. Gallarnir við vélar
þessar þykja aftr einkum þeir, að
þær eru afardýrar; og svo hitt, að
þeim er, eða var að minsta kosti í
fyrstu, nokkuð hætt við að bila, en
aðgerðir á þeim dýrar. Mörg stór-
blöð hér í álfu (bæði í New York,
Chicago, Toronto, Montreal og mörg-
um öðrum bæjum) eru nú sett með
Linotype-vél, öll nema auglýsingarn-
ar. Sama er að segja um sum merk
tímarit, svo sem t. d. ið merka
mánaðarrit Forum. Svo eru og vélar
þessar nú innleiddar í' prentsmiðju.pt
stjórnanna bæði í Bandaríkjunum og
Canada.
Af prentvélum báru Job-pressurn-
ar, sem Goldiitg og Co. búa til, af
öllu (Goiding Jobbers. Pearl Press,
Official Press). In stærsta þeirra
prentar blað á stærð við eina Heims-
kringlu-blaðsíðu og prentar 1500 á
klukkustund og kostar frá $450 til
$520. In minsta prentar miða 3
þuml. á annan veg en II á hinn, og
kostar $10. Svo má fá þær af öllum
stærðum og verði þar á milli. Golding
& Co. fengu öll þau verðlann, sem
hæst var auðið að veita, enda eru allir
samdóma um, -að þeirra prentvélar
fyrir job-verk sé þær langbeztu, sem
tfl eru búnar í lteimi.
Af inuut stærri pressum var svo
margt. að örðugt er eftir jafn-fijóta
sjón að segja neitt um þrer.
Meðal hjólsaganna var merkast það,
sem Simonds Manufaet. Co. í Chicago
sýndí. Þar sá sú ég hjólsög þá er
var þi-em fetumi stærri að þvermáli
en no-ikur önnusy er til hefir verið
búin í heiminutn. In smæsta hjólsög,
er félagið sýndi, var aftr að eins 1
þuml. að þvermáli. Landi vor Stephan
Stephensen iieggr tennrnar í bjólsagir
þessa félrigs.
[Meira].
0LAFR STEPHENSEN,
LÆKNIR.
er fluttr í Nr. 164 Kate Str. (græna
terrasið), og er þar heima að hitta kl.
10—12 árd. og kl. 1—6 síðd. — Eftir
þann tíma á Ross Str.. Nr. 700.
Gudrún Scheving
selr fæði og húsnæði ba;ði konum
og körlum, með sanngjöMtu verði;
góðr viðurgjörningr og ágatt hús-
næði. Snúið yðr til ítennar að 528
Ross Str.
Bréf lir. Gunnsteins Eyjólfs-
sonar.
Framhald.
[Eftir yfirlit yfir landafræði og
stjórnhattu Canada heldr ltöf. þannig
áfram:]
Af málum þeim, sem nú eru ú
dagskra meðal íslendinga ltér vestra.
er skólamal kyrkjufélagsins eflaust ið
stærsta og merkasta. Má vera að fyr-
irtækið sé allnauðsynlegt fyrir framtíð
Islendinga í landi þessu, en hvort sem
heldr er, þá or það fyllilega komið í
Ijós, að það hefir lítiö fylgi hjá alþýðu :
væri ekki svo, þá mundu samskotin
til Þess ganga greiðlegar en þau gera.
Auðvitað er, að efrii manna leyfa ekki
stórgjafir, en “mikið ntá ef vel vill’’
og allir leggjast. á eitt, og sýndu Matthí-
asar samskotin það ijósast, hvað fólk
getr, þc-gar það vill. Bœndum finst,
að á meðan kringumstæðurnar eru
örðugar, og þeir verða að hafa allan
hugann við að vinita sér og sínum
fyrir somasamlegu lífsviðrværi, og
reyna að mínka skuldirnar, hafi þeir
ekki efni á að styrkja slík mál, svo
neinu nemi. Og í öðru lagi munu all-
ntargir, sem eiga'bágt með að sjá nyt-
senti slíks fyrirtækis, og finst jafnvel
þarfara, að inir yngri menn gengju á
búnaðarskóia og lærðu búnað, þar sem
hggr í augum uppi, að landbúnaðrinn
verðr undirstaðan undir framtíð og
vellíðan rnanna liér vestra, og að bæði
prestar, kaupmenn, blaðameiin og allar
aðrar smá-landeyður, lifa á bóndanum.
Islenzk alþýða er sein til nýbrigða, og
þaufast sór afram, og láti hún sér ekki
•skiljast nytsemi einhvers máls, þá er
þýðingarlaust, þo verið sé að hamra
þvt 1 hausamotin á henni til dóntsdags.
Sýnt þykir þó, að takist það, að konta
skóla þessum upp, þá sé kyrkjitfélagið
um leið komið á fastari grundvöll en
áðr. Þetta sjá mótstöðumenn félags-
ins, og berjast því með hriimm og hnef-
um gegu fyrirtækinu. Og flokkr mót-
síoðumannanna er fjölmennr og harð-
snúinn; fyllir þann hópinn flest ið
yngra fólk, en Jón ritstjóri Ólafsson
stendr fyrir framan hópinn, og hamr-
íu’ nteð berujp lnn'ium á skólíunálijBYT
Og kyrkj umönrilirit. í þeítri hóp þykii'
hann eini maðrinn, sem nokkuð kveðl’
að. En hinir standa allvel að vígi.
Þeir ltafa “Sameininguna,” “Lögberg”
og “Vilhelm” til mótvarnar, og er
þrenning sú alt annað en veiviijuð Jóni.
Svo gengr ofstæki flokkanria langt, að
það virðist sem hvorugr flokkrinn getj
séð nokkuð nýtilegt í fari hins. Blöð-
unum hér mú við bregða fyrir deilur
þeirra og þrætur. Það virðist að vera
svipað eðli þeirra, eins og púkans. sem
var í fjósinu hjá Sæmundi presti'fróða,
og- gat ekki lifað á öðru Uri naggi og
iUyrðum. En af þessum sífeldu illyrð-
um þeirra leiðir það, að margir ltafa
þau í litlu áliti, sérstaklega þeir menn,
sem alizt bafa ups hór í landi og kynzfc
ágætum blöðum og tímaritum, sent
bjóða kaupendum sínum alt annað en.
endalausar deílur.
SKRYTLUR.
Piltur : “Góðan daginn, Jón
minn!”
Jón : Nú, nú ! Þykir þér ekki
nógu kalt í dagV”
P. : “Jú, en ég hefi oft vitað kalt’
fyr.”
J. : “Já, en ég hólt ekki að það
yrði svona kalt hór í vetr ; það hafði
enginn skrifað um það háðan.”
P. : Það ltefir ntáske enginn vitað
það fyrir”.
Oli Siraonson
mælir með sínu nýja
Skandinavian Hotei,
710 Marn Str.
Fæði $1.00 á dag.
••"-—-■ga
468 Jafet í föður-leit.
XLVII. KAP.
[Vinr er sá er í raun reynist.— Ham-
ngjan snýst, og lykillinn líka.—Hryðjit-
bragr á niðrlaginu].
Kg -var ekki í miklum efa um það, að
Jfelchíor væri að ljúga í tiiig, og að hann væri
.jálfr Henry de Clare. Ég var á hans valdi
yg harin var vís með að halda mér hér, en
varla mundi liann þora að myrða mig. Varla
þora ! Hvað skyidi aftra honum ? Mér félst
Itugr þegar ég hugleiddi, hvar ég var og hve
audvelt það væri fyrir hann að drepa mig
þegar honum eýndist, ef liann vildi, án þess
*ð nokkur maðr fengi nokkru sinni nokkurn
pata af því. Eg kveikti á heilu kerti, svo að
iíg skyldi ekki verða í myrkri þegar ég vakn-
aði. Ég var dauðþreyttr á sál og líkama og
imó því fljótt í fasta-svefn.
Ég hlýt að hafa sofið lengi, því að þegar
vaknaði, var kertið brunnið út og ég í niða-
myrkri. Ég fálmaði eftir körfunni og þreifaði
eftir, hvað í henni' væri og fann ég þá eld-
sstál og tinnu; ég sló þá eld, og með því að
var glorhungraðr, þá át ég vel, enda vóru
-vistit' iaar beztu; vínið var og ágætt. Ég var
Jafet í föður-leit. 455
sem hann lieimtar af yðr, er, að þér segið til,
hvar stúlkan er, og skrifleg fyrirmæli yðar um,
að hún verði látin laus við hann. Þessu get-
ið þér ekki haft á móti, með því að ltann er
nánasti ættingi ltennar. Ef þér látið undan
með þetta, þá hefi ég engan efa á, að Sir
Henry mun bæta yðr að fullu fyrir þá illu
meðferð, sem þér hafið orðið fyrir, og reyn-
ast yðr tryggr vinr jafnan upp frá þvi.”
“Ég verð að hugsa vel um það,” svaraði
ég ; “nú sem stendr er ég of sjúkr til að þola
að tala svona lengi.”
“Það var ég hræddr um,” svaraði Melcior;
“það var meðal annars orsökin til að ég bað
um leyfi til að tala við yðr. Bíðið augnablik
við.”
Melchíor setti kertastikuna á gólfið, fór út
Og læsti á eftir sér. Skömmu síðar kom hann
aftr og með honum gömul kerling, sem hélt
á körfu og vatnskönnu. Hún þó blóðið af
höfði mér, bar smyrsl á sár mín og batt um
þau. Svo fór hún út, en skyldi körfuna eftir.
“Það er dálítið af mat og drykk í körf-
unni,” sagði Melchíor ; “en ég vona þér verðið
mér samdóma, Jafet, um að það sé betra að
láta undan Sir Henry og þurfa ekki að vera
í þessari berfilegu vistarveru.”
“Það er ekki óliklegt, Melchior,” svaraði
ég ; “en má ég spjTja yðr að einu eða*tvonnu?
Hvernig lentuð þér liingað? Hvar er Nattée?
454 Jafet í föður leit.
stendr á því, að hann veit um að það er óg»
sem sé um litlu stúlkuna ? Svarið þér mér
þessu, Melchior, og svo getum við talazt við
betr.”
“Ég skal svara síðustu spurningunni fyrst.
Ég hafði sagt honum nafn yðar, og svo atvik-
aðist það þannig, að vinr hans einn vaið yðr
samferða í vagni á leiðinni hingað til Irlands,
og ltann sá yðr líka á pósthúsinu og þekti
yðr og gerði Sir Henry aövart. — Sir Henry
er stórbokki í skapi, og hér er hann einvalds-
lierra að heita má, og hann ætlar sér að halda
yðr hér þar til þér gefið upp við hann stúlk-
una. Þér munið eftir að þér neituðuð að lúta
uinboðsmann hans — manninn, sem óg hafði
tilgreint fyrir yðr — vita, hvar liún væri niðr
komin. Þessu reiddist Sir Henry og fer nú
að víkinga-lögum.”
“Og það skal áðr en langt um líðr verða
honum dýrt spaug,” svaraði ég, “ef lög og
róttr oru til ltér í þessu landi.”
“Það eru lög og réttr til í Englandi, en
ofboð litið um það hér, og alls ekkert, sem
snert geti bár á höfði Sir Henry’s hér i þessum
hluta landsins. Enginn lögreglumaðr mundi
voga fyrir sitt eigiðborið líf að koma nær en
fimm milna fjarlægð frá kastalanum hér; því
að hann vissi skrattans vel að það kostaði líf
hans; og Sir Henry fer ekkert héðan burt ár-
ið um í kring. Þér eruð í hans valdi; alt,
Jafet í föður-leit. 45
rétt búinn að borða og ganga frá leifunum,
þegar dyrunum var lokið upp og Melchíor kom.
inn,
“Hvornig líðr yðr í dag, .Jafet ?”
“í dag? Eg sé hér engan mun á nótt og
degi.”
“Það er sjálfum yðr að kenna. Hafið þér
hgusað það, sem ég fór frain á við yðr í gær?”
“Já,” svaraði óg, “og ég skal ganga að
svo feldum kostum : ef Sir Henry vill slepjta
mér lausum og koma yfir til Englands og
sanna skyldleik sinn og Fletu, þá skal ég sleppa
henni við liann. Hvers getr hann æskt framar ?”
“Hann gengr tæpiega að því, því aö þeg-
ar þið eruð einu sinni komnir til Englands,
þá eiðfestið þér kæru gegn honurn, og látið
taka hann fastan.”
“Nei; þar legg ég drengslcap minn við,
Melchíor, að það skal ég ekki gera.”
“Hann á ekki undir því.”
“Þá metr hann aðra eftir sjálfum sér ”
svaraði ég.
"Hafið þér enga aðra kosti fram að bera?”
spurði Melchíor.
“Nei, enga.”
“Þá skal óg flytja ltonum orðsending yðar
og færa yðr svar hans á morgun.
Melchíor tók svo burt körfuna, en færði
mér aðra í staðinn, og kom svo ekki aftr
fyrri en næsta dag. Ég hafði nú núð þrótti
mínum aftr og hugsaði mér að lá,ta nú með