Heimskringla - 20.01.1894, Blaðsíða 4

4
IIEIMSKRINGLA 20. JANÚAR 1894.
Winnipeg.
— Munið eftir Únitara-tombólunni.
Sjá augl.
JSr Ýmsar aðsendar greinir biðu hjá
oss rúmleysis vegna, og biðjum vér
höfundana að hafa þolinmæði.
— Péte Guði.aucisson, 74 ára
gamall, úr Skagafirði, andaðist hér í
bæ 15. þ. m.
— Mrs, Peterson talar í Únítara-
húsinu annað kveld. Nú er aftr góðr
hiti i húsinu óg reyklaust.
— Ný-íslendingar sækja um $750
styrk á mílu fyrir járnbraut um N.
ísl. og til Foxton og tengjast þar
fyrirhuguðu Selkirk-Dauphin-braut-
inni.
— Nú er verið að setja upp á
strætahornum nafnspjöld með nýju
strætanöfnunum. Landi vor Mr. Fr.
Scvanson málaði öll nafnspjöldin fyrir
bæinn.
— Grímólfr Óiafsson frá Mávahlíð
á Islandi er beðinn að láta Sam.
Samson, Point Roberts, Lending P.
O., B. C., vita, hvar hann er niðr-
kominn.
— Tvö börn ísl. önduðust hér í
fyrri viku, sem oss gloymdist að geta
um þá: Jónasína Sigrbjörg, lj árs,
dóttir Mr. og Mrs. David Jónason,
Logan Str.; og Georg Vilhjálmr, 7
mán.. sonr Mr. og Mrs. Guðl. Ólafs-
sonar á Ross Str.
— “Nú er vor óánægjunnar vetr
ger£r að dýrðlegu sumri” með Ayer’s
SaÆkparilla. Þetta dásamlega lyf
hressir svo h'kamann allan og styrkja
blóðið, að kalda veðrið verðr tiltölu-
lega ánægjulegt. Heimsskauts-farar
ættu að athuga þetta.
— Til að varðveita æsku-úthtið
svo lengi sem auðið er, þá er ómiss-
andi að hárið haldi eðlilegum lit og
þykt. Til þess er ekkert lyf svo á-
hrifamikið sem Ayer’s Hair Vigor.
Hann ver skalla, heldr höfuðleðrinu
hreinu, svölu og heilnæmu.
— 8100,000 vill bæjarstjórnin fá
að verja til að styTkja viðgerð á St.
Andrew s-strengjunum i Rauðá. ViU
fá loyfi þingsins til að bera upp
aukalög þar að lútandi fyrir atkvæði
bæjarbúa. Sömul. að fá að taka
8200,000 lán til að gera 4 brýr yfir
Rauðá.
^ t 7. þ. rn. mistu þau hjón- ^
0 in Mr. og Mrs. St. Stephensení á
Á Chieago yngsta barn sitt. Það A
Á vur stúlka liðl. ö mánaða og hét x
\ Fi id i i eirir föðursystr sinni Mrs. ▼
\ Hólmfríði Sharjie). Dauðameinið v
v \"i ii míslingar, sem sló inn og ^
0 ollu lungnabólgu.
1892, lljonifln af Ilavana oppskcrunni.
„La Cadena:* og „La Flora“ vlcdlar eru
An efa betri að efni og töluvert ódýrari
JUe' 'r en nokkrir aðrir vindlar. Fordóuis
fullir fóhaksreykjendr vilja ekki kann-ist
við pað en peir, sem vita hvernig þeirer :
tiUnínir, kanuust við pað. S. Davis &
Sous, iiontreal.
“Clear Havana Cigars”.
„f.a C:>.dena“ og „La FIora“. Biddu
ætíð um þessar tegundir.
. . Tombola . .
OG
Skemtisamkoma
I
verðr haldin í Únítara-húsinu, (corncr McWilliam og Nena Str.)
þriðjud. 23. Janúar 1894.
Tombólan byrjar kl. 7 j e. h. — Á eftir tombólunni skemta:
1. B. L. Baldwinson :
2. Dr. O. Stephensen : Solo.
3. Scott & Boyce:
4. H. G. Oddson :
5.

7. S. Hei.gason :
8. Jón Ólafsson:
9. Boyce:
Þeir sem hafa sótt samkomur vorar undanfarin ár, muna víst
eftir því, að þeir hafa ætíð farið þaðan ánægðir, og í þetta sinn
vonumst vér til að geta gert eins vel við fólkið, ef ckki hetr, heldr
en nokkru sinni áðr. Hlutimir á tombólunni cru allir nýir, og mjög
margir meira virði en það sem það kostar að sækja samkomuna.
Skemtanimar verða í bezta lagi, eftir því sem menn hafa átt að
venjast á íslenzjcum samkomum.
Inngangr 25 cts. - - - Einn dráttr frí.
LÚTERSKT FRJÁLSLYNDI.
Á fundi, sem haldinn . var hér að
Hallson P. O. 15. Nóv. s. 1., kom
það fyllilcga í ljós, að inir lútersku
prestar hér syðra eru orðnir talsvert
frjálslyndari í trúarefnum, heldr en
mönnum hefir virzt að undanförnu.
Tilgangr þessa fundar var, að reyna
að endrmynda söfnuð í Hallson-bygð
(sem legið hafði í dái nokkurn und-
anfarinn tima), og svo náttúrlega að
fá svo marga í viðbót sem unnt væri.
Þeir prestarnir séra Friðrik Bergman
og séra Jónas Sigurðsson vóru báðir
á fundinum. Séra Fr. J. B. skýrði
frá tilgangi fundarins, og leitaðist við
að sýna fram á, hve mikil þörf væri
á því að söfnuðir gæti myndazt hér
í bygðinni. Það sem hann lagái sér-
staklega áherzlu á til stúðnings safn-
aðar mynduninni, var það: að menn
þyrftu að forðast að einblina á kostn-
aðinn, sem af því leiddi að viðhalda
einuin söfnuði. Það væri kristindóms-
málefnið, sem menn ættu að setja
efnt á dagskrána, en peningaspursmál-
ið mætti til að vera neðst. Eftir að
séra Fr. J. B. Jiafði lokið ræðu sinni,
óskaði hann að fá að heyra álit sem
flestra fundarmanna, og ef einhverjir
væru á móti safgaðarmynduninni, þá
að þeir létu einnig til sín heyra, svo
að menn gætu í bróðerni borið sam-
an skoðanir sínar um það. Jacob
Benediktson og Pálmi Hjálmarson töl-
uðu með safnaðarmynduninni, og inn
síðarnefndi reyndi að skýra enn ná-
kvæmlogar fyrir mönnum (heldr en
séra Fr. J. B.), hvað mikil fásinna
það væri að setja fyrir sig peninga-
kostnaðiun, sem af safnaðarmyndun-
inni leiddi ; sagði, að það ætti að vera
eftir “kringuinstæðum” hvers eins,
sem borgað væri í fólagsins þarfir, og
ef einhverjir ekki gætu látið néitt af
hendi, þá væri hann vis.s um að söfn-
uðrinn byði ina sömu jafn velkomna
eftir sem áðr. Jón Hnappdal lét í
Ijósi, að hann væri með safnaðar-
mynduninni, en vildi þó ekki ganga
í söfnuð að sinni. Eftir nokkri.’.r frek-
ari umræður uin þessa safnaðarmynd-
un, gcrði einn fundarmanna fyrirsfmm
um: hrcr vceru in trítarleyu tkilyrði
fyrir Jní <ið menn gœtv genyið í söfvuð ?
hvort það væri nauðsynlegt að menn
tryðu eilífri útskúfun, og innblæstri
ritningarinnar ?; kvaðst spyrja af því,
að hann vissi af svo mörgum í ýms-
um söfnuðum kyrkjufélagsins, sem
tryðu hvorugu þessu atriði. Sagðist
álíta að aðal-skilirði fyrir þvi að hvaða
félag sem væri, gæti þrifizt, væru þau :
að einstaklingrinn gerði sér ljósa grein
fyrir stefriv þess félags er hann ætlaði
að ganga í, eða inum trúarlegu skil-
irðum þess, þegar um það væri að
ræða; og þar næst fyrir f járframlög-
um þeim, sem menn þyrftu nauðsyn-
lena af hendi að inna í þarfir þess;
áleit ástæðulaust fyrir nokkurn að
láta sér þykja mínkun í að kannast
við, að peningarnir ættu einmitt að
vera með því fremsta á dagskránni,
þar sem það væri auðsætt, að ekkert
félag gíéti þrifizt nema með meiri eða
minni fjárframlögum meðlima þess.
Þetta væru þau atriði, sem menn
hefðu of víða ekki gert sér grein fyr-
ir, og að áhugaleysi manna í félags-
legutilliti, sérstaklega þó í safnaðar-
málum, mundi eiga til þessa rót sina
að rekja.
Þegar séra Fr. J. Bergmann haföi
fengið vissu u;n, að spyrjandi ætti
heima í Hallson-bygð, sagði hann að
það væri ekkert á móti að svara
þessum spurningum, jafnvel þó spyrj-
anda ætti að vera ínanna kunnugast
um in trúarlegu skilyrði fyrir því að
geta staðið í söfnuði.—Hann kvað það
vera af misskiluingi einum að ætla, að
kjTkjufél. heimtaði af mönnum að
trúa því. að öll ritningin væri hókstaf-
lega innblásin af guði ; alt, sem það
krefðist í því tilliti, væri, að menn
tryðu því, að aðalþráðr ritningarinn-
ar, séríl. friðþægingarlærdómrinn, væri
iunblástr guðs. Þetta væri eina aðal-
lega skiljTðið fjTÍr því að menn gaetu
staðið í kristnum söfnuði,—Það gerði
ekki svo mikið til, hvaða skoðaiiir
menn hefðtt um útsk. kenninguna,
svo lengi seiix neitunin um það atriði
væri ekki sett efst á blað. Skoðanir
manna væru svo mismunandi, aö ekki
væri hægt að ætlast til, að allir gætu
orðið á eitt sáttir um livert eitt smá-
atriði. Og tíl sönnunar því, hvað
litia áhérzlu að hann legði á þetta
atriði, vitnaði hanu til þeirra manna,
er hefðu heyrt sig prédika hér und-
anfarin ár. Þegar hann væri spurðr
um trúarleg skilyrði fyrir því að
ganga í einn söfnuð, kvaðst hann
bjóða alla þá velkomna, sem tryðu á
Krist, hverjar svo sem skoðanir þeirra
væru á öllum öðrum trúaratriðum.
Að þessum skýringum loknum
gerði séra Fr. J. B. þá tillögu: að
þeir, sem væru hlyntir því, að söfn-
uðr væri myndaðr hér við Hallson,
sýndu það með því að standa á fætr.
Stutt og samþykkt. Meiri hluti fund-
armanna vóru samþykkir safnaðar-
mynduninni,—Þarnæst fór séra Fr.
J, B. á milli fundarm. til að fá nöfn
þeirra, er í söfnuð vildu ganga, og
og kom það þá í ljós, að nokkrir af
þeim, sem greitt höfðu atkvæði með
safnaðarmynduninni, vildu ekki ganga
í söfnuðinn. Mr. Nikulás Jónsson,
hálfbróðir séra Jóns Bjarnasonar, sagð-
ist vera hlyntr safnaðarmynduninni,
en kvaðst hvorki trúa útsk. kenning-
unni nó bókstaflegum innblæstri ritn-
ingarinnar, og ef menn vildu hafa sig
með, með þeirri trú, þá væri hann
viljugr að ganga í söfnuðinn, en ef
ekki, þá skj-ldi hann, hvort sem væri,
hjálpa til að gjalda í safnaðarins þarf-
ir. Séra Fr. J. Bergman kvaðst áðr
hafa tekið það fram, að ekki væri
ætlazt til að menn tryðu bókstafleg-
um innblæstri ritningarinnar, ef menn
að eins tryðu aðal-þræði hennar. —
Nikulás Jónsson kvaðst ekki neita því
að sumt. í ritn. gceti verið iipp d viss-
an mdta "innblásið;” sagði að safnað-
armenn væru alveg sjálfráðir, hvort
þeir vildu hafa sig með eða ekki, eins
og á stæði. Séra Fr. J. B. sagðist
nú þegar vera búinn að skrifa nafn
hans. Á útsk. kenninguna var okkert
frekar minnzt. Þogar kom að Gunn-
ari Jóhannssyni, kvaðst hann hafa
greitt atkvæði með safnaðarmyndun-
inni, en hann ætlaði séi' ekki i þetta
sinn að ganga í söfnuðinn; kvaðst
v»ra á sömu skoðun og Nikulás Jóns-
son hvað útsk. kenn. og innbl. ritn.
snerti. Séra Fr. J. B. kvað svo mik-
ið hafa verið sagt um þau atriði hér
(á fundinum) að mönnum ætti að
vera orðin þáu ljós, lagði að Gunnari
með að ganga í söfnuðinn, og sagði
að ekki væri eftir betru að bíða meö
það.
Þegar fengizt höfðu nöfn þeirra,
er í söfnuð vildu ganga, (milli 10 og 20),
voru lesin upp safnaðarlögin og borin
upp til samþylctar ; og þrátt fyrir það,
að þau ekki voru samþykt í einu hljóði,
var enginn kvaddr til að skrifa nafn
sitt undir þau, sem þó er gert að einu
helzta skiljrði í safnaðarlögunum fyr-
ir því, að menn geti heitið safnaðar-
meðlimir.
Næst voru kosnir fulltrúar fyrir
söfnuðinn, er skyldu halda embættum
til næsta ársfundar (í Janúar) og var
Nikulás Jónsson kosinn einn af þeim.
Síðast var tekið til umræðu prests-
þjónustumál. Sr. Fr. J. B. vildi, að
söfnuðrinn beiddi séra Jónas Sigurð-
son um svo margar messur, sem hann
gæti látið í té, fram að nýári, og að
þeir á næsta ársfundi réðu hann fyr-
ir prest, svo sem að fimta parti, Sr.
J. S. vildi um fram alt, að söfnuðr-
inn kallaöi séra Fr. J. B. fj*rir prest
og nokkrii' safnaðarmenn voru einn-
ig áfram um það; en sr. F. .1. B.
kvaðst annríkis vegna með engu móti
geta veitt söfnuði þessum nokkra þjón-
ustu. og þaö væri því ekki til neins
að tala um sig. Sr. J. S. vildi þó
fyrii hvern mun að söfnuðrinn fengi
heldr séra Fr. .1. B. Þá fór sóra Fr.
J. B. að rej-na að gera sig enn skilj-
anlcgri, og sá þá sr. J. S. að þýð-
ingarlaust mundi vera að ítreka það
frekara, og vildi því að það væri skil-
ið af öllum, að söfnuðrinn id úr vunil-
ntiðum beiddi sig um prestþjónustu.
Fundi var slitið með bœn af sóra
Fr. J. Bergmann.
Iíorva ritstjóri : — Það vii'ðist má-
ske undiii'legt, að þessi fundarskýrsla
skuli vera birt fjrst nú, eftir að svo
langr tími er liðinn frá þvi að fundr-
inn var haldinn. En orsökin til drátt-
arins er sú, að ég hefi ekki haft tíma
til að skrifa hana upp fyr, ásamt þeim
athugasemdum, er ég úleit nauðsyn-
legt að gera við þetta spor, sem prest-
arnir hér hafa stigið út úr farvegi
V estrheim s-lú terskunnar.
Af því að bæði ísl. prestarnir hér
vestra og aðrir fleiri “rétttrúaðir”
menn, hafa farið all-hörðum orðum um
“vantrúar”-kenning séra M. J. Skafta-
sonar, og um trúarskoðanir hans fiokks,
þá virðist raér liggja beinast við að
biðja lesendrna að gera svo vel að
bera saman skoðanir þeirra M. J Sk.
og Fr. .1. B., eins og þær komu í ljós
á þessum áminsta fundi, um þau tvö
trúaratriði, sem tíðræddast liefir orð-
ið um, síðan séra M. J. Skaftason
sagði sig úr kjTkjufélaginu, n. 1. út-
skúfunarkenninguna og innblástr ritn-
ingarinn. — Sóra Fr. J. B. býðr þá vel-
komna í söfnuð, sem neita útskúf-
unarkenningunni, en vill síðr að menn
setji þá neitun efst á, blað. Með öðr-
um orðum : hann heimtar að eins að
menn annað hvort þegi j'fir því eða
láti það liggja milli hluta. Séra M.
J. S. aftr á móti setr þessa neitun
efst á blað, af því að hann álítr hana
(neitunina) skilyrði fj-rir réttri hug-
mj-nd um kærleika guðs. Til þess að
menn geti sannfærst um, hvort það
só vii-kilega meining kyrkjufelngsins, að
það geri hvorki til nó frá, hverju menn
trúa um þetta atriði, vil ég lej-fa mér
að benda á það, sem forseti þess, sérn
Jón Biarnason, segir í ritgorðinni
“Hneixli” í Sam. Oot. 1891, bls. 117
og 118. Honum farast þannig orð :
“En séra Matthías er ekki það barn,
að honum detti nokkuð þvílikt í hug
eins og það, að endrlausnarlærdómrinn
geti staðizt eftir að fordæmingarlær-
dómnum hefir verið kastað. Hann veit
það fullvel, að afneitun þessa síðar-
nefnda trúaratriðis leiðir óhiákvæmi-
lega til afneitunar á gjörvöllu krist-
indóms-evangelíinu.”
Það virðist því, eftir þessu að dæma
að sá maðr geti ekki skoðazt kristinn
(að áliti kjrkjufélagsins), sem neitar
útskúfunarkenningunni.
Þá kemr innblástr ritningarinnar,
Séra Fr. J. B. segir það misskilning
einan, að ætla, að kjTkjufél. heimti
af mönnum, að trúa bókstaflegum inn-
blæstri ritn. Ef svo er. hví var þá,
svo mikill blástr ger yfir fj’rirlestrí
séra M. J. Sk. “Um bókstaflegan inn-
blástr ritn.,” sem ekki gekk út á neitt
annað, en að sýna fram á, aö bibh'an
gæti ekki verið bókftaflega innblásin
af guði? Séra Fr. J. B. var þó víst
mauna harðorðastr um þann fyrirlestr,
þar sem hann sagði að hann' (fyrirl.>
væri “eitt samanhangandi guðlast frá
upphafi til enda;” en einmitt þessi
liarði dómr hans varð til þess, að fieiri
keyptu fyrirlestrinn þegar hann kom
ut á prent, og vel líklegt, að hann
hah att einhvern þátt í skoðanabreyt-
ing sera Fr. J. B. í þessu atriði. Fn
til að geta gengið úr skugga um, livort.
það sé eintómr misskilningr, að kyrkju-
fól. ætlist til, að menn trúi bókstaf-
legum innblæstri ritningarinnar, geta
menn lesið (meðal aunars fleira) það,.
sem séra Jón Bjarnason segir i Sam.
Febr. 1891, bls. 177 : “Guðs andi hefir
aö vísu innblásið mál það, er inir mann-
legu rithöfundar ritningarinnar tala á;
hann stendr æfinlega á bak við þann
vitnisburð, er þeir bera fram ; hann
stýrir öllu þeirra máli, ræðr öllum
þeirra orðatiltækjum-”
Það er nauraast hægt að lýsa jrfir
því með skilmerkilegri orðum, að ein
hók sé bókstaflega innblásin af guði.
heldr en þessu, að guðs andi stýri
öllu mdli rithðfundanna og ráði öUum
Jreitru orðatiUœkjum; og það, sem hér
er tekið upp eftir séra Jóni Bjarna-
syni viðvíkjandi þessum tveimr trúar- •
atriðum kyrkiunnar, hlýtr að vera
talað í nafni kyrkjufélagsins, og þar
af loiðandi nokkurs konas trúaryíir-
lýsing þess. Það getr því engum
blandazt hugr um, að prestarnir hér
syðra hafi stigið út fyrir in trúarlegu
takmörk kjTkjufélagsins, og það svo
langt, að það virðist sem enn þá meira
djúp sé þegnr staðfest milli þeirra og
kjn-kj ufélagsins, heldr en nokkurn tíma
milli séra M. J. Skaftasonar og þeirra.
en það hlýtr að orsakast af þvi, at>
þeir eru farnir að leggja aðrar þýð-
ingar í ritningarnar heldr en áðr.
Það er vonandi, að þessi frjáls-
lega hrej-fing geti miðað til þess, að
bæði prestarnir og aðrir kj-rkjufélags-
menn verði mildari í dómum sfnum
um ina svo köllnðu “vantrúarmenn,”'"
jafnframt sem það hlýtr að hera á-
vöxt til vexandi frjálslj-ndis meðal
allra Vestr-Islendinga.
Tiiori. Thorpinmsson.
Þeir reykja ekkert annað, svo leng-i sem þeir geta fengið Oed
Chum, þó aldrei nema þeir séu neyddir til að snýkja það eða lána,
því það er ekkert tóbak sem framleiðir jafn kaldan og smekk-
góðan reyk. — I>. Ritcliie «& C©., Manufacturers, Montreal.
440 Jafet f fóðnr-leit.
unni.npp nndir höku, hresti augun á þan,
þegaf þan komn inn, og sagði: ‘ Ó. Corny !
Þetta getr þú feugið af þór að bjóða naór!”
Corny datt ekki í hug að fara að horfa
efúr ^ieinum ; hann starði bara augnm á unn-
ustu /ína. *‘En í hamingjn bænuni, Katlileen,
er. það mér að kenna ? Jerry vildi endilega
iiaía það.”
‘‘Frtu nú grunlsuS, Comy?” spurði Mr*.
M’Bhace.
“Auðvitað var ég sannlærðr um þsð áðr
ea ég kom inn, ad Ksthleen heíði ekki karl-
otan^ í svefnherfierginn sínu,” svaraði Corny.
“Góða nótt þá, Corny; á morgun skulam
vtð. tafist við," svaraði Kathlcen.
Mps. M’Sliane fór þá út aftr úr herberginn
bjóst við að Corny mnndi ve'ða sér s»m-
ferm; en hann gat ekki á sír setið, hann
golk að rúmstokknum. Kathleen var hrædd
wrm, að ef hann tæki utan um sig eins og hún
vatL þá mundi hann verða var við mig fyrir
ofan sig; svo að hún settist alveg upp i rúm-
Jlm og lofaði honum að faðma sig að sér.
Til allrar hamingju var móðir hennar tarin
fr. m mrð !jósið; annarB hefði hann hlotið að
Hjá mig, því að þegsr hún settist upp, ðett-
ust (ötin ofan af höfíinu og herðunum á mér_
Svo ýiti hún Coruy frá sér og hann fór út
og lét iftr dyrnar á eftir st r. Leitarmenn fóru
mt niðr f.tigann, og ur.dir eins og Kathleen
heyrði að þeír vóya komnir ofan, sWkk liún
Jafet í föður-leit- 451
KLVJ. KAPÍTULT.
[Niðri í jörð; en þó ekki enn danðr
og gratinn.—Útlitið síðr en ekki fagrt.
Þegnr ég komst af!r til meðvitundar, var
ég í niðamyrkri, en hvar, það vissi ég ekki.
Mig verkjaði í höfuðið og ég var ringlaðr.
Ég settist snöggvast upp, til að reyna að átta
mig; en þá kendi óg svo mikillur kvalar af
þelrri áreynsln, nð ég hnó niðr aftr á hakið
og lá svo í dvnla svo sem milli vita. Þó
náði ég mér smásaman aftr og settist npp á
ný. Ég fann þá að ég hnfði legið í hálm-
bæli. Ég þreifaði fyrir mér til beggja hliða,
en greip í tómt. Ég hafði látið augun afl.r,
en opnaði þau nú á ný og reyndi að rýna
út í myrkrið; en það kom fyrir ekki; - alt
var niða-náttmyrkr. Ég reis þá á fætr, fálm-
aði fyrir mér með höndunum og gekk svo
sem faðm til hliðar; var óg þá kominn út
af strábælinu, og fann steinvegg fyrir mér.
Ég gekk fram með honum svo sem 20 fet,
og fann þá, að ég hafði höndr á viði; ég
þreifaðist um betr, og f.-tnn að þetta var hurð.
Ég þreifaði mig nú áfram með veggjunum alt
450 Jafet ííöðnr-leit.
ur mínar og hngsaði mér að selja líf mitt svo
dýrt sem auðið yrði; beið ég svo óþolinn
komu þeirra. En það var eins og þeir héldn
eér aífelt i sömu (jarlægð frá mér, því að ég
heyrði ekki jódyninn vaxa. Hálfri atundn
síðar kom ég að vegamótum og vigsi ég þá
ekki, hvora leiðina fara skyldi. Ég staðnæmd-
ist og hlustaði—en nú beyrði ég ekkert bófa-
tak framar. Ég litaðist nm, hvort ég sæi
ekkert það sem ég gæti áttað mig á, en það
varð ekki. Tók ég þá götuna til vinstri hand-
ar og hélt svo enn áfram þar til er ég kom
að læk, sem rann þvert um veginn. Það var
engin brú á honum, og það var of dimt til
þess, að ég gæti séð stikli-stoinana. Ég óð
út í lækinn og var kominn svo sem miðTega
þegar ég var lostinn högg mikið aftan á höf-
uðið, svo að mig snarsvimaði. Ég snéri mér
við, en úðr en ég gat komið anga á óvin nainn,
var ég sleginn annnð liögg á höfnðíð, og við
það féll ég meðvitundarlaus í lækinn.
Jafet I föður-leit. 447
npp úr niminu og hljóp yflr í herbergi móðnr
íinnar. Litln síðar heyrði ég að þeir fóru.
Mrs. M’Shane iæsti hnrðinni á eftir þeim og
kom svo npp- Eór hún fy rst til svefnlærberg-
ts sfns, og var ICathleon þar fyrir hágrátandi
af blygðm arsi'mi og geðsÍKiiiringn. Ég var
staðinr. npp þegar gamla konan kom inn £
herbergið ti 1 inín til að sækj’* íot Kathleenar,
og rvo sem fimm minútum aíðar korau þær
báðar inn til mín; ég sat þá á rúnistokknmn;
veslings stúlkan stokkroðnaði þegar við litum
hvort friman í annað.
“Kathleenj’ mælti ég; “þér hafið að öllunsi
likindum fi els >8 líf mitt, og ég get ekki þakk-
*ð yör það svo sem vert er. Þ .ð ein' hrygg*
ir mig, að hafa sært svo djúpt tilflnningar
ffbar.”
“Ó, ef Corny frétti það nú I” sngði Kath~
leen og fór aftr að kjökrn. “Hverninn gat ég
líkn. fanð að gera annað eins?"
“Móðir þín bauð þér nð gera það,” svar4-
aði Mrs. M’Shane; “og þið Cr nóg ástieða.”
‘ En hvað megið þér hugsa nm mig ?” héB
Kathleen áfram.
“Ég álit yðr liafa breytt göfuglega. Þér
haflð frelsuð líf HRkl.niss manns og lagt á hættn
mannorð yðar og ást unnusta yðar. i>að stei.dr
ekki svo á fyrir mér núna, að ég geti Býnt
yör lit á þakklæti mínu."
“Jú, ju ; lofið niér því við diengskapyft—
«r og alt, sem yðr er heilagt, »ð s«gja aldreí