Heimskringla - 12.05.1894, Side 2

9
HEIMSKRINGLA 12. MAÍ 1894
kumr út á Laugfirdögum.
Tlie Heiinskrmgki ríg. & Puhl.Co.
útgefondr. [Publishers.]
Verð blaðsias i Canada og Banda-
ríkjunuru :
12 mánuíii $2,50 fyrirframborg. $2,00
(i ---- $1,50 ---- — $1,00
8 ----- $0,80; ------ — $0,50
Tlitstjórinn geymir ekki greinar, sem
eigi verða uppteknar, og endrsendir
þær eigi nema írímerki fyrir endr-
sending íylgi. Bitstjórinn svarar eng-
um brófum ritstjórn viðkomandi, nema
í blaðinu. Nafnlausuin bréfum er
englnn gaumr getinn. En ritstj. svar-
ar höfundi undir merki eða bókstöf-
am, ef höf. tiltekr slíkt merki.
Upp9Ögnógild að lögam, nema kaup-
andi só alveg skuldlaus við blaliið.
Ritsjóri (Editor):
EGGERT JÓHANNSSON.
Ráðsmaðr (Busin. Manager):
.T. W. FINNEY
kl. 9—12 og kl. 1—6 á skrifst.
Peningar sendist í P.O. Money Or-
der, Registered Letter eða Express
Money Órder. Banka-ávísanir á aðra
banka, en í Winnipeg, eru að eins
teknar með afföllum.
653 Pacific Ave.
(McWiiliam Str.)
Oompetition at any cost.
T an Horne has come and gone.
Tlie annual deputation,demanding, from
the compan.y he rejiresents, roduction
in freight rates, has accomplislied its
time honored labors and has disband-
ed. The net result is, that the rates
remain as they were. The farmers of
Manitoba will continue to pay 40 per
■cent more for the transportation of
their wheat to seabord, than their
kinsmen in The Dakota’s and Minnesota.
This is a lamentable condition, but one
that must be confronted and met by
something more jxiwerful than words.
It is all very well to demand inter-
ference by the Dominion Government,
but as both political parties are more
or less dependent up on tlie C. P. R.
company, it is doubtful if any good
results can be expected írom an apjieal
to Ottawa. It would at any rate take
some time before the effect of such
legislation would be felt, while an
immediate relief must be given the
farmer, if Manitoba is to hold her own.
So desperate is the case that the
Greenway organs dare not but make
a show of antagonism to the C. P. R.,
dejiendent though they are, through
the Government they serve, on the
good will and supjxirt of that corpo-
ration. But whilo denouncing the ex-
cessive rates on the C. P. R. tliey iiave
not a word to say about the equally
high rates on the N. P. & M. In view
of the fact, that this latter company
has already received in cash and equi-
valent something like four dollars jier
capita in Manitoba, and as this com-
pany was brought into Mantoba for
the express jmrjioso of reducing railway
rates, it is a strange oversight on the
part of the organs. The N. P. & M.
should receive its just quota of con-
demnation, at a time when condem-
nation is the rule.
At a time like this, however, actions
are in greater demand than high words.
If the local government really feels
the weight of the railway tax to the
degree apparent in the coltimns of
their organs, why do they not attempt
to secure more railways for the pro-
province ? Leaving out of the question
for the present, the Hudsons Bay
Railway — the hojie of all hojies of the
entire Northwestern country, — there
still remain two railway companies
able to relieve the province. One of
these, the Manitoba South Eastern— a
road tho governement in any event
is obliged to sccure tlie jjrovince—in
-conjunction with the Ontario and
Rainy River Rv., could be made a
factor in tho carrying trado in time
for the harvest of 1895. The other,
the Great Northern Ry., could be made
an immediate factor. This company
has no less than five railway lines
terminating on the southern boundary
of Manitoba, and ajiparently awaiting
an invitation to enter our domain.
It is true the Great Northern received
scurrilous treatment at the hands of
the Greenway Govcrnment in years
gone by, but timcs have changed since-
then. The G'anadian Pacific has since
cut in to the hoart of the Great North-
ern’s territory in theDak .•ta'-and Xlinuc-
sota, making it a not unlikely suppo-
sition, that the latter is willing to
pay back the former in its own coin.
In the present emergency it should
be the plain duty of the government
to find out, on wliat condition the
Great Northern will undertake to ex-
tend its lines into Manitoba this coming
summer. The lines required are :
The Cavalier Branch, via Morden
a.nd Carman to Portage La Prairie ;
The branch terminating at St. John,
Dak., to Brandon ;
The Bottineau branch, via Deloraine
to Oak Lake or Virden.
These three extensions would reach
most of the principal grain centers in
the province, so that every one of
these three lines is equally necessary.
This involves the construction of some
180 to 200 miles of railway, but every
one knows the Great Northern is cap-
able of jierforming as much and more
in 4 or 5 months. It is for the go-
vernment to say, whetlier it shall be
done, or not. Unquestionably the
government will have to pay a hand-
some bonus to the comjiany. That
goes without saying. But since the
governmént has in the jiast been lav-
ishly bonusing existing monojioly to
still furthef rivet the clnains on the
provinpe, the jieople would certai. Iy not
be unwilling to give somethárig to a
corporation most likely to undo, or at
least loosen, the fetters. Tlie @«ans
can not be wanting, or, if so, wbat
has become of the recent million doIL
ar loan ? A good portion of it has
no doubt been “blown in” already, but
surely not the whole.
Two railway companies can with ease
agree to a uniform rate. It is notsoeasy
for three of them to agree,especially when
as in this case, the whole three are
fighting each other, tooth and nail, over
every square mile of territory between
the Great Lakes and the Pacific Ocean.
Hence it is nothing but reasonable to
exjiect an immediate reduction of rail-
way rates once the Great Northern
were extended to different points in
the 'province. If Manitoba and the
Northwest export 20 million bushels
of grain next fall and winter, a re-
duction in freight rates of only 3 cents
per bushel would enricli the farmers
by the handsome sum of $600,000. A
yearly saving of this amount alone is
certainly worth striving íor, but this
amount by no means represents tlie
total gain of the province. It should
be possible to have this saving effected
at once, if the government will only
do its duty. If they refuse to make
the attempt, it is questionable whether
the jieojile would not be justified in
demanding their immediate resignation.
Kólem-vörður.
Snemma í síðastl. Aprilmán. var
fullger þýðingarmikill samningur milli
Bandaríkjanna og allra, eða flestra
Norðurálfuþjóða. Fulltrúarflestra þjóð-
anna komu saman á fundi og töluðu
meðal annars um það, hvernig mögu"
legt væri að útiloka kóleru, halda
henni kyrri í heimkynnum sínum, Aust-
urlöndum. Aðal-farvegur kóleru vest-
ur um Evrópu liggur um fórnfær-
ingahof Múhameðstrúarmanna—Mecca.
Það eru pílagrímarnir að austan sem
flytja hana og aðrar voða-drepsóttir
með sér á þennan lielga reit og það-
an berst hún svo með tyrkneskum
pílagrímum og drepur þá svo hundr-
uðum og þúsundum skiftir á heimleið-
inni. Ef mögulegt er að loka þessum
dyrum, þykjast menn vissir um sigur,
alt svo lengi að samgöngur vestur
um þvert meginlandið eru ekki greið-
ari en þær eru nú.
Samningurinn, sem að ofan er um
getið, er innifalinn í sameiginlegum
tilraunum í þessa átt. í því skyni
liafa verið samþyktar þrjár lagagrein-
ar er fara fram á :
Fyrst, að læknar skuli nákvæm-
lega skoða alla jiílagrima til Mecca, er
taka sór far frá höfnum við Indland,
og skuli þeir og þeirra farangur gegn
um ganga venjulegan jiesteyðslu-hreins-
unareld um leið og þeir fara úr landí.
Gufuskipafélögin, er flytja þá, skulu
ekki framar fá að hauga þeim saman
eins og síld í dósir, heldur skulu þau
knúð til að gcfa hverjum þeirra á-
kveðna rúmstærð. Þau skulu og skvld
til að hafa nýtan læknir á skipinu og
ábyrgjast nægan forða af hreinu og
góðu vatni — nokkuð það, sem þröng
hefir verið á að undanförnu, ekki síð-
ur en læknishjálpinni.
Annað, að bygð skuli npp aftnr
tyrknesku sjúkrahúsin (Lazzarusar-
heimkynni svokölluðu) á ströndum
Rauðahafsins og þeim stjórnað sam-
kvæmt nútiðar sjúkrahúss-reglum, og
að í sambandi við þau sé skipaður
sóttvörður. Fyrrum var þar sóttvörð-
ur, og má'tu þá öll pílagrímsför liggja
þar frá 2 til 7 vikur, livort sem nokk-
ur veikindi voru á skipinu eða ekki.
Þessi fyrirhuguðu lög eru vægari. Ef
engin veikindi liafa komið upp á skip-
inu á leiðinni frá Indlandi, verður það
ekki tafið nema á meðan læknisrann-
sókn fer fram. Lítist læknunum illa
á heilsu einhverra á skipinu, verður
því haldið 5 daga, en bóli ekki á sjúk-
dómi á því tímabili, má það halda á-
fram ferðinni. Strangari reglur en þetta
þykja óþarfar, þegar undirbúningur-
inn á Indlandi, hefir verið svo góður
og meðferð mannanna á sjóleiðinni
mönnum sæmandi,
Þriðja, að sams konar sóttvörður sé
settr í sambandi við sjiúkrahús, er i'yrk-
ir eiga á austurströndl Suez-fjarðarins,
suðvestast í Arabíu, því þá leið fara
flestir tyrknesku jiílagrímarnir, er þeir
snúa baki við Mecca. Tyrkjum sjálf-
um er falið á hendur aö ábyrgjast
landeign sína í Asíu, og sjá um að
drepsóttin komist ekki hvndveg inn í
Evrópu, hvorki frá Meccaiað sunnan,
eða frá Persíu-flóa að austan.
Þetta eru aðal-atriðin áhrærandi
kóleruvörð þennan, sem lieilbrigðis-
nefndir flestra Evrópu-ríkja Ilaia heimt-
að settan, og þennan vörð, ef reglunum
er svikalaust framfylgt, álita.jHer næg-
an til að verja kóleru aðgang til vest-
urlanda. Þó er svo að sjá, sem fund-
armönnum hafi virst grannviðakaflar
á varnargarðinum, sérstaklega að lik-
um á því sviði, er Tyrkir einir eiga
að' annast um, þvi ákveðið var fjð veita
Bretwm og Bandaríkjamönnum leyfi
tii: að herða betur á strengjunum með
aukaákvörðunum, á þann hátt, er þeim
þykir þurfa. Að þessar tvær söjúrnir
voru átvaldar til þessa, kemur til af
þvi, hive vel þeim tókst í fyrra, með
samtökum og ströngum varúðarregl-
um, að verja ríki sín fyrir kóleru,
þrátt fyrir æðisgang hennar á miegin-
landi Evrópu, og þrájtt fyrir allar
samgöngur við meginlandið. Með 'þtirn
samtðkum sýndu þessar stjórnir, að
það er mögulegt að marka drepsótt
þessari bás.
Átta stunda vinnutínai.
Það var þýðingarmikil rarjnsókn.
sem lokið var við á Englandi seint í
Marzmánuði síðastl. Auðugur járn-
verksmiðjueigandi einn i Lancashire,
William Mather að nafni, tók sig til og
lét ranneaka hvað mikill sá munun yrði,
að því e* kostnað félagsins snerti, ef 8
klukkusöunda vinnutimi væri viður-
kennt fúllkomið dagsverk. Til þessa
hafði hann ágætt tækifæri, því á verk-
smiðjum hans vinna um 1500 manns.
Að unáianförnu var vinnutími þeirra
53 klukkustundir á vikunni, þ. e. 10
stundir á dag og 5 stundir á laugardög-
um. Þegar hann byrjaði rannsóknina
færði hann vinnutímann niður h48 kh-
stunÆv á vikunni—að meðaltaii 8 kl.
stundiii á dag. Að loknum reynslutím-
anum, 28. Marz, birti hann árangurinn
f Tlwœs í Lundúnum. Niðurstaðan,
sem hann komst að, var, að numurinn
væri helzt enginn. Að vísu vhrtist hon-
um að framleiðslan rýrnaði sem svaraði
hálfu centi af hundraði, en jáfnframt
rýrnaði þá ýmislegur tilkostaaður svo
nam» að minnsta kosti öðrui eins. Út-
koeo&n þess vegna varð ein og hin sama.
Svo nákvæm var skýrsla Mathers, að
TTsies neyddist til að viðurienria hana
fullgilda sönnun fyrir því, að 8 stunda
vinnan sé eins hagkvæm vinnuveitand-
anum, eins og hún nauðsynlega er á-
kjósanleg f.yTÍr vinnumaaminn, að svo
miklu leyti, sem slikar tilraunir geta
verið gildar sannanir.
Tilraun Mathers ©r ekki eina vitn-
ið í þessu máli, en tilraun hans er
fullkomnust allra slíkra tilrauna. Stjórn
Breta hefir viðurkent róttmæti þessar-
ar tilraunar, þvi hún hefir nú ákveð-
ið að eins 8 stunda vinnu í hergagna-
smiðjum sínum og herskipakvíum. Ef
til vill verður hún og stjórninni ó-
vænt hjálparmeðal við að lögleiða
frumvarjiið um 8 stunda vinnu fyrir
námamenn alla i landinu. G<=-;ur líka
verið að hún þyki næg sönnun til þess.
að allur þorri breskra verksmiðjueig-
enda eða vinnuveitenda breyti vinnu-
tímanum í 8 stundir á dag sjálfkrafa,
án þess löggjafarvaldið skipi svo fyrir.
Þessi markverða tilrains Mathers
hefir þýðingu fyrir miklu fleiri en
verkamennina á Englandi eÍTiu. Ef
þannig er sannað, að verksmiðjueig-
andi á Englandi hefir máske iiseldur
hag e® tjón af því, að stytta vímnu-
timanny því skyídi ekki sú sönnxn
gilda öMungis eins í þessu landi, ®g
í öllum öðrum löndum ? Það er eng-
in sýnileg ástæða til þess, að samai
sönnunin hafi ek-ki í öllum löndum
sama gildið. Ef ávinningurinn er jafn,
þá ætti lika mannúðin að knýja alla
vinnuveitendbr, eða, ef það er til of
mikils ætlasC af þeim, þá löggjafa al-
þýðunnar, Jd‘ að hraða þessum um-
bótum.
Siit livað.
Það er mikid munur á bæjarstjórn-
unum á Englandi og í Ameríku. í
Ameríku hver.vetna eru bæjarstjórnirn-
ar að meir eða minina leyti hafðar fyrir
féþúfur. í smábæjúm gætir þess lítið,
en í stórbæjunum Ifeynir það sér ekki.
í bók, sem W. T. Stead, blaðamaðurinn
nafntogaði í Lundúnaborg, hefir nýlega
ritað um Chicago, ber hann saman bæj
arstjórnirnar í Lundúnaborg og Chica-
go, og flettir þar betur ofan af pólitisku
klækjunum, er bæjarst-jórarnir í Chica-
go hafa í frammi, e»nokkur hefir áður
gert, og hafa þó ýmsir reynt sig f því
efni. I þvf efni og öðhr þykir sumum
Stead hafa gengið of iángt í bók þessari,
en í Maímánaðar-hefti New :York út-
gáfunnar af Review <su> Reviews stað-
festir ritstjórinn umm*eli Steads með
því að segja, að í Ameríku gæti það
ekki komið fyrir, sem átti sér stað í
Lundúnaborg nýlega, það, að formaður
alrikisstjórnarinnar tæsB sér sæti á bæj-
arráðsfundi sama daginn og hann væri
hafinn upp í æðsta embætti landsins, en
það gerði Rossberry lávarðnr. Hann
hafði verið meðráðandLí bæjarstjórn
Lundúna og hélt því embætti eftir að
hann tók við formennsku stjórnarinn-
ar, og sama daginn, serm þau umskifti
urðu, þurfti hann að mæta á bæjarráðs-
fundi. Til samanburðac getur tímarit-
ið þess, að tveir drengllnokkar á skóla-
í Bandaríkjunum hafi barizt, af þvi
annar þeirra óleit sig meiddan með
þeim sakaráburði, að lismn væri sonur
meðráðanda í bæjarstjórn! Þetta
sýnir skoðanamuninn á stöðunni.
Það þykir og mega ráða af orðum
Roseberry’s á fundi í Lundunum 21.
Marz, þegar borgarbúar* báðu meðráð-
anda sinn velkominn swi stjórnarfor-
mann, að það sem hann hefir lært í
bæjarstjórnarstöðunni h»fi áhrif á fram
komu hans í alríkismá úm. Hann lét í
ljósi þá skoðun, að sveitastjórna-andinn
væri aðlærast inn í stsurfssvið alríkis-
stjórnarínnar, og að framvegis mundi
umhugsun um þarfir ! ýðsins sitja fyrir
grundvallarlaga-breytingum og bótum.
Þetta sagði hann leiddi af því, að kosn-
ingarétturinn væri mú' í höndum fjöld-
ans; eðlilega væri Englándi þess vegna
stjórnað samkvæmt- þörfum og vilja
fjöldans.
í þessari ræðui Roseberrey’s var
kafli, sem er tal&varh svipaður ræðu
Cromwells til langa þingsins. Crom-
well sagði: “Ég.- skali binda enda á alt
þetta jag;hættið,ii0!ttið,það er komið nóg
af slíku”. En Roseberrey sagði: “Plága
taki báðar yðar þingdbildir, alla yðar
flokka, alla yðar ’jjólitík, allar yðar
endalausu umræður, æm bera svo lít-
inn ávöxt. Hættið þessum óendanlegu
umræðum, komið helliur niður af stóln-
um og gerið eitthvað fyrir lýðinn”. Af
þessu er að ráða, að Roseberrey hafi
lært eitthivað annað í bæjarstjórninni í
Lundúnmm, en það, sem bæjarráðs-
mennirniir í stórbcmgum 'Ameríku* lærai
fremus öllu öðru.
Wilson-tolllögin
fyriárhuguðu í Bandaríkjunum eru fram-
úrskarandi ágæti í augum literal-
flokksins i Caaada. Það eru lög, sem
vert er um að ræða. Eins og höfnndur
frumvarpsins (William L. Wilnon, frá
West Virginia) bjó þau út í fyrstu, var
áætlað meðalverð tollsins 35,55%, og
er það auðvitað mikilfengíeg niður-
færsla, þar sem meðalverð McKinley-
tollsins er 49,58%. En nú hugsar efri
deildin sér að gera betur. Þrátt fyrir
það, að hún hefir lagt toll á
sumar vörutegundir, or Wilson gerði
tollfríar alveg, lækkar hún samt tollinn
svo að meðalverö hans er nú áætlað 84,
15%. í samanburði við McKinley-lögin
er þetta ekki hár meðaltollur, en hvern-
ig liberals I Canada fara að dázt að
þessu fruavvarpi er ekki gott isð segja.
A 16 ára vírndartollaöld Canada hefir
meðalverð tcúleins aldrei farið fram úr
25%. Svo skývði fjármálastjórinn feá á
yfirstandandi þíngi, og af því enginn af
andvigismönnura hans og ekkert þein a
blað hefir.andæft þeim framburði, má
óhætt ætla hann sannan. Nú hefir
þetta meðalverð lælltað þó talsvert, svo
meðalverðið verður nokkuð innan við
:25%. Þessi upphæð þykir liberölum ó-
bærilég í Canada. Jafnframt neita
þsir þó að alþýða í Bandaríkjunum sé
efiaaðri en alþýða í Ciwiada, og þar af
leiðandi sízt færari til að’ bera 34—85%
tolí. En Mvað sem núi liður þreki einn-
ar eða annarar þjóðar tilað bera álagða
byrffl, þá er “prinsijiið’’ eitt og hið
sams. Þegar það er tekið til greina, þá
er eiralíennilegt að sjá tcllafnáms-sinna
hrós» 34% toll-lögum í eir.u ríki, en böl-
sótast) yfir 25% toll-lögum í öðru.
Skuld fylkisi'ns.
Greiharkorn nokkurt,. er fyrst
kom í Gagsbirtuna í C. P. R. — Green-
way blaðinu Free Press, hefur verið
að hringsóla i blöðunum um tíma, og
segir, aö'1 skuld Manitoba-fyikis sé að
eins $69B000. Þetta er langt frá því að
vera rétt- Skuldin, sein á fylkinu hvíl-
ir nú, er alls $4 442 739, cða raeir en sex-
falt hæríi en þetta útbreiddai greinar-
korn segir. Þessi skuld er þannig til
orðin : Á fjárhagsárinu 1885*—’86 voru
gefin út fjdkisskuldabréf upp á £346 700,
er innleys‘5 skulu árið 1910. Þessir pen-
ingar voru lánaðir járnbrautarfélagi
gegn veði álandeign þeirra. Árið 1888
voru gefin út fylkisskuldabréf upp á
£308 000, jt innleyst skulu árið 1928.
Árið 1893 voru aftur gefin út fylkis-
skuldabréf upp á £205 000, er innleyst
skulu árið 1928. Hvortveggja, þessi síð-
artöldu slmldabréf eru bláS* áfram
skuld, semfylkið hefir tekið, án þess
jafnframt að fá nokkra sérstalta. trygg-
ingu eða nokkurt veð til umráða, því
báðar þessar upphæðir útheimtust til
álmennra þarfa stjórnarinnar. Leggi
maður $4,87 í hvert pund sterling, gera
þessar þrjár ofantöhlu upjjliErðir sam-
tals $4 186 739. Við þá upphæð verður
svo að leggja skuldabréf fylkisins upp
á $256 000, er lánað var Hr.dson Bay
járnbrautaafélaginu um árið, ag vcrður
þá samlögð skuld fylkisins StÍ 442 739,
eins og að ofan er sagt.
Orða-belgrinsk
[Öllum, sem sómasamlega rita, er
velkomið að “leggja orðí belgj” en nafn-
greina vendr hver höf. sig við ritstj.,
þótt ekki vilji nafngreina sig í blaðinu.
Engin áfellis-ummæli um ein3taka menn
verða tekin nema með fullu nafni undir.
Ritstj. afmlar sér allri ábyrgð á skoðun-
um þeim, aem koma fram í þcasum bálki].
Hern* ritstjóri.—í tilefni af grein
hr. J. Jóassonar “Um peraónulegan ó-
dauðleik sinstaklings andans”, sem birt-
ist í 15. nr. Hkr. þ. á., langar mig til
að fá nokkrar upplýsingar til frekari
sönnunar máli hans.
Grein þessi vakti hjá. mér forvitni,
bæði al því að höf. er—að ég held—sá
fyrstiiíhlendingur, sem cpinberlega hef-
ir lát JÞtil sin heyra með andatrúnni, og
af þvi hann kvaðst sjjíffur vera þess
sjónar og heyrnár vottun, að ódauðleika
trúin sé sannleikur.
Til þess bæði ég og aðrú vantrúar-
mena geti sannfærst úca, að hr. J.Jóns-
sorii iiafi virkilega séðiog hejrrt það semt
hann trúir að hann kafi séð og heyrt,,
tili sönnunar andatnninni, útheimtist
fjoist og fremst, að llann segi hvað það
er-sem fyrir augu lians og eyru hefir botr
ið. og þar næst á lkvern hátt að hamn
varð þess áskynja,..
Enn fremur Tæri æskilegt að höf.
gæfi upplýsingíur um (ef hann getur)
hvort sá sem ekki tilheyrir andatrúar-
flokknum, getiar skrifað framliðnum
kunningja sínuan með milligöngu anda-
trúarmanns og fengið svar frá honum
með hans eigin hendi? (óbreytt frá því,
sem hann skrifaði hér í lífi). Ég bið nm
þessa upplýsingu, af því ég hefi heyrt
andatrúarnaann segja, gð það væri
*gt. Gæti íslendingur þannig skrif-
y.t á við landa sinn á islenzku, með
gví að hafa engan milligöngumann, þar
sem enginn íslenzkur andatrúarmaður
væri nálægur, þá virðist sem goðar
sannanir væru fengnar fyrir þvi, að
andatrúin hefði við rök að styðjast.
Af því ég dreg af grein hr. J. J,, að
honum só umhugað um að sannfaua
menn um sannloiksgildi andatrúarinn-
ar, þá treysti ég því að hann gefi þess-
um línum eiuhvem gaum.
Sannleiksloitandi.
Tekínn ofan hattnrinn.
Það hefir dregsst helzt til lengi að
taka ofan hattinn fyrir kveðju herra
Tomasar Pálssonar íil mín, sem lesa má
í Lögb. 25. Apríl síðaath
Og jafnvel þó þetSa göfuga ávarpt!
|sé, i fljotu bragði skoðaið, fremur hrana
. legt og lýsi mikill. heimsku og illgirnií
augum gætinna og skynsamra mauna.
Þegar um þann mann (luif.) er að ræða,
'Sem af sumum er talinm—og sjálfmr
áreiðanlega þykist vera—Miðandi maður
zinn ur fyrsta “klassa—, sem á, eðai
þykist, ganga á undan öðrnm með lip-
urðr snilid og háttprýði, og teimir heil-
an iióp á eftir sér við múlbeizli mann-
elskunnar í heilögum friði dygðar og
guð.róttti..
Þo er eg samt ekki svo gegn grænn
eða raótsnúinn tízku tímans, að ég ekki
sjái að þetta er eftir hærri “klfessa” rit-
hættiuum í Lögb. orðið að algildri hefð,
sem er eins lögleg og óaðfinnanlég sem
lambsföðrin heima, er að snú'a út úr
málefninu, sem um er að ræða, á&mast
á perscnunni, brígsla um lieimsku og
flóns-hátt'. Og eins og með ísköldum
þótta og drambi tæta manninn sjálfan í
sundur,. í staðin fyrir að rífa niðun mál-
efnið ogitæta röksemdirnar burtu, sem
mótpartur styður máhð með.
Því dettur mér ekki í hug að gera
mér neina rellu eða órósemi út úr þessu
heimskn-btigsli Tómasar. Heldur bara
jafnkátur sem fyrri, tek ég ofan hattinn
og segi : Vertu sæll, Tumas minn, og
vertu ekki að skjana upp á menn, sem
þú hefir ekkert dómsvald til að kalla
heimskaii en sjálfan þig. Og svo smelli
ég hattinum upp aftur og vildi heliktf
ekki þurfa að taka ofan fyrir þór oftar.
B. H. .Tohnson.
Ekkert Derby plötu-reik-
tóbak er ekta, neina á því
standi lnifumyndað mcrkh
Furðuverk nútímans.
ÁTAKANLEG LÍFSREYNSLA
UNGRAR STÚLKU í ST. THOMASv.
Var stöðugt veik í fimm ár,—blóð
henaar var orðið vatnskennt—
læknarnir sögðu, að það væri eng
in von um bata—hvernig húir
kom til heilsu ;—frábær saga,
Tekið eftir St. Thomas Journal.
Dyott'iis englar setja herbúðir kring
nm þá, sem óttast hann, og verndar
þá”. Þannig hljóðar eitt vers í heilagri
ritningu, sem er mörgum orðið kunn-
ugt í St. Thomas, fyrir þá orsök, að
Rev. J. E. Hunter hefir látið setja það'
með gullnu letri uppi yfir hurOlnni á húsi
sínu, nr. 118 Wellington Str., og er að
finna í 3. Davíðs sálmi 7. versi.
Það er einkennilegt við þessa tíma,
hvað mikið er lagt i sölurnar til að út-
breiða kristindóminn, og hvað mörg ráð
eru fundin upp til þess. En þessi að-
ferð Rev..Hunters að skrifa ritníngar-
grein á fiurðina hjá sér, er algerlega
nýtt meðal til að láta menn taka eftir
sannindum, og það, að láta
menn lesa ritninguna svona á hiaupum,
er svo einkennilegt, að það ófejálfrátt
vekur eftirtekt. Þeir, sem ekki þegar
í stað kamnast við textann, festa hann
sór í minni og fletta honum upp við
tækifærí. Þetta er einmitt það, sem
fregnriti blaðsins St. Thomas Journal
gerði, þegar hann kom að heimsækja
Rev. Hranter fyrir nokkrum dögum síð-
an. En erindi hans og upplýsingar, er
hann fékk þar, hafa líklega enn þá meiri
þýðingu fyrir almenning. Eregnritan-
um var falið á hendur, að fá upjilýsing-
ar um það, hvað liæft væni' í því, að
ung stúlka, sem var í vinnu hjá Hunt-
er, hafði læknazt af hættolbgum sjúk-
dótai fyrir brúkun á Dr. WiiSiam’s Pink
Pillh. Það var furðanleg saga, sem að
stúUkan hafði að segja og er óefað eins
sötaa, eins og hún er merkileg. í sein*
astl .Túnímán. hafði þessjj gami fregn*
riti tal af Mrs John Cöpe, konu toll-
'þjónsins á London og Port Stanley veg-
inum, sem hafði lseknast af útferðar-
jsári, með því að brúka Pink Pills eftin-
: að hafa þjáðst af þvé í íuörg ár, og eftin*
að læknarnir voru honttir að geta veitti
henni nokkra hjálp. Gamla konan var
nú alveg oröin heilbrigð og sagðist ald-
rei geta lofað Dr. William’s Pink Pillöi
eins mikið og vert er, sem hefði gefia
henni líf heilsu. Eins og það gekk
til með Mrs Cojiq., þannig varð það og
með Miss Edna Harris, unga stilku,
sem var hjá Rev. Hunter, og sem hafði
komizt til heilsta, með því að brúka Dr.
William’s Pink Piils. Miss Harris er
nýlega tvitug og er dóttir Gecarge Ilar-
rts, sem á lieima á Yarmouth Heights,
og sem er í þjónustu garðyrkj'umanns-
ins og grasafræðingsins Mr. Geo. Bou-
cher.
“Éger á þeirri skoðun, að Dr. Wíl-
liam’s Pink Pills hafi bjargað lífi uiínu,
og mér sýnist vel til valið að allir fái að
vita það”, sagði Miss Harris, þegar hún
var spurð um, hvort Pink Pills hefði
nokkuð bætt henni og hvort hún vildi
opinbera það, livort svo hefði verið.
Hún sagði enn fremur: “Þegar ég var
15 eða 16 ára gömul, fann ég fyrst til
sjúkleika míns. Læknarnir sögðu, að
blóðið í mér væri orðið vatnskennt.—í
fimm ár þjáðist ég óbærilega og var svo
máttfarin, að ég gat naumast hreyft
mig. I>að var að eins minn sterki vilja
kraftur, sem hélt i mér lifinu, eftir þvi
sem læknarnir sögðu. Þegar ég reyndj