Heimskringla - 25.01.1895, Blaðsíða 4

4
EF.IMSKRINGÍ.A 25 JAXÚAR 1«95,
Winnipeg.
Árstundar Únítara-safnaOarins á
sunnudagskvddið, eftir messu.
Ölihn kemur út núna um mánaöa-
mótin og verður l>á tvöföld aö stœrð,
tvö númer saman.
$50 hafa verið afhentir hospitalinu:
$10 frá Mrs. E. Olson og $10 frá Mrs. S-
Snsedal,
Ekkjan Kristbjörg Bergþórsdóttir,
í Thingvalla nýlendu, lóit i f. m. Verð-
ur hennar nákvæmar minnst í næsta
blaði.
Landar í Selkirk ! Þegar þið er-
uð á ferðinni niðri á Evelin Str., þá
litið inn í búð Páls Magnússonar —
beint á móti pósthúsinu.
Meðal Selkirk-búa, er komu hing-
að til að sjá Skuggasvein á leiksvið-
inu, voru: Stephanía Vigfúsdóttir, Páll
Magnússon og Þorsteinn Oddson.
Sá sem hefir fengið til láns hjá mér
sögukorn sem heitir Garrison in Heaven,
geri svo vel að skila því tafarlaust.
M. Pétrsson.
Séra M. J. Skaftason hefir sent
oss til birtingar í þessu blaði svar til
M. Einarssonar, en rúmleysis vegna
getur sú grein ekki komið út fyr en
í næsta blaði.
Sigriður kona Ólafs bónda Torfa-
sonar í Argyle-nýlendu hefir legið á
sjúkrahúsinu hér í bænum síðan milli
jóla og nýárs. Það er innvortismein,
sem hún þjáist af.
Framvegis geta monn fengið far
til Selkirk í ofnhituðum sleða, hjá Geo.
S. Dickinsoa, á mánud.. miðvikud.,
fimtud. og föstud. Sleðinn fer á þeim
dögum frá Seymour House hér í bæn-
um kl. 4 e. h.
Fregnin um drukknun Islendings í
Winnipeg-vatni, sem Hkr. hafði eftir
“Free Press” um daginn, var hæfulaus
og nafnið, sem tilgreint var, aukheldur
alveg rangt. Það drukknaði enginn
maður og engir hestar.
Séra Oddur V. Gíslason kom til bæj-
aeins á þriðjudaginn var, Á sunnudags-
kvöldið kemur kl. 7 prédikar hann í
Tjaldbúðinni (á horninu á Sargent og
Furby). Við morgun guðsþjónustu kl.
11 prédikar séra Hafsteinn Pétursson.
Að sögn eru allmargir að kynna sér
uppdrættina af Hnausa-bryggjunni til-
vonandi, í því skyni að bjóða í verkið.
Bryggjan verður 20 feta breið og 300
feta löng, frá há-bakka að telja. Fyrstu
60 fetin frá bakkanum verða eingöngu
gerð af grjóti og jörð, grjótveggir til
beggja hhða, en akvegurinn á milli
blendingur af grjóti og jörð. 300 fetin
þar fram af verða gerð úr grjóti
járni og tré, verður samanhangandi röð
af búkkum, járnbundnum á öllum horn-
um, og liolið alt fylt með grjóti og að
síðustu þiljað yfir með 3 þuml. þykkum
plönkum.
Catarrh.—Brúkaðu Nasal Balm.—
Fljót og viss lækuing ; linandi, hreins-
andi, læknandi. (2
DANS-SAMKOMA.
Nokkrar ungar stúlkur hafa tekið
sig saman um að halda danssamkomu
á Nortwest Hall, á horninu á B,oss
Isabel Str., þriðjudaginn 29. þ. m.
Inngangur 25 cent. Frfar veitingar.
Ágætur hljóðfærasláttur. Allir vel-
komnir. Byrjar kL 8.
Dánarfregn.
Húsfreyja Jósephina Kristjana
Johnson (fædd Ahrents), að heímili sínu
á McDonald Street hér í bænum, að
morgni hins 23. þ. m., tæpra 32 ára
gömul (fædd 4. Apríl 1833).Mrs. Johnson
flutti hingað til bæjarins frá Halifax á-
samt systur sinni Jóhönnu árið 1883,
en til Halifax fluttu þær systur nokkr
um árum áður með móður sinni, ekkju-
frú Ahrents, frá E-eykjavík, er þar
kvæntist hérlendum manni og bjó með
honum til dauðadags, nokkru áður en
þær systur fluttu hingað vestur. Vet-
urinn 1885 (17. Des.) giftist Jósephína
sál. Guðvarði Jóhannssyni frá Steinhóli
í Fljótum í Skagafirði. Varð þeim hjón
um tveggja barna auðið, en annað
þeirra, piltur, dó rúmlega 5 mán. gam-
alt, Hitt barnið lifir, efnilegasta stúlka,
Guðrún Anna Elin, nærri 6 ára gömul.
Banamein hennar varð blóðrás úr
lungunum, en lieilsulasin hafði hún ver-
ið síðan hún fyrir 2 árutn var langt
leidd í taugaveiki, er hún fékk ofan á
kíghósta, er þá hafði þjáð Itana marga
mánuði. Þessir sjúkdómar til samans
urðu orsök i lungnatæringu og sem ó-
beinlínis varð hennar banamein.
Mrs. Johnson var elskuverðasta
kona, ágætlega að sér ger og hin
höfðinglyndasta. Er óhætt að segja
að allir, sem höfðu þá ánægju að kynn-
ast henni einu sinni, unnu henni hug-
ástum síðan og sakna nú vinar í stað.
En þeirra missir, þeirra sorg er lítil,
i samanburði við hinn mikla missir
og hina miklu sorg ástvinanna, eigin-
mannsins og ungrar dóttur, sem harma
fráfall ástríks vinar og móður.
Mrs. Johnson verður lögð við hlið-
ina á syni sínum í St. James graf-
reitnum og fer útförin fram í dag
(föstudag) kl. 2J frá heimili hinnar
látnu, 99 McDonald Street.
Þegar á alt er litið verður ekki
annað sagt, en að “Skugga-Sveinn”
hafi verið vel sóttur, þau tvö kvöldin
sem búið er að leika það rit, þegar
Hkr. er prentuð. Það var alt að því
húsfyllir bæði kvöldin, en talsvert fleiri
hefðu þó komist fyrir. Kitinu hefir
verið breytt, með köflum svo, að þeir
sem ekki hafa lesið það, þekkja það
naumast á leiksviðinu, þó þeir séu
kunnugir því gamla. Og allstaðar er
því breytt til bóta og það stórum.
Ef til vill er það til hvað mestra bóta
hve mjög er dregið úr ræðum Skugga-
Sveins sjálfs, sumum hryðjulegustu
köflunum alveg sleppt, og hann yfir
höfuð látinn þokast góðu stigi nær
mennskri tilveru, án þess þó að veikh'st
skap hans eða lyndiseinkunnir hið
ailra minnsta. Þvert á móti vex hann
einmitt meira í áliti manna, af þvi
menn skilja hann betur, en ofbýður
hann síður. Búningur leiksviðsins er
ágætur og þrjú útsýnistjöldin, sem
Mr. Fred. Swanson hefir málað sér-
staklega fyrir þetta rit, fjall-sýnin
hellisdalurinn og grasaheiðin, eru svo
langt fyrir ofan það sem íslendingar
hér megin hafsins hafa áður haft á
boðstólum á leiksviði, að enginn sam-
jöfnuður er mögulegur. Þetta hvort-
tveggja ætti að vera meir en nóg að-
dráttarafl, og er þessvegna líklegt að
menn hagnýti þau tvö kvöldin sem
eftir eru til þess að kynnast Skugga-
Sveini hinum nýja og til þess enn
einusinni að líta fjöll og dali föður-
landsins, ef ekki hin virkilegu fjöll,
þá samt undragóða eftir líkingu. Satt
að segja þarf hver einn að sækja
leikinn tvisvar-sinnum, til þess að
hafa full not hans og búningsins. í
annað skiftið er bezt að vera innar-
lega í húsinu, til þess að heyra hvert
orð, en í hitt skiftið, af því húsið er
svo lítið, svo nærri dyrum, sem verð-
ur, til þess að hafa full not útsýnis-
ins, sem sýnt er á tjöldunum. — Þegar
athugað er hve vandasamt er að leika
sumar “rullurnar” í þessu riti, þá verð-
ur ekki annað sagt, en að leikendunum
tækist það heldur vel, sumum enda á-
gætlega. Yér sjáum ekki ástæðu til
að minnast á hvern einn sérstaklega,
nema hvað ekki er nema sanngjarnt
að geta þess, að vér höfum ekki áð-
ur séð nokkra stúlku leika Ástu eins
feimnislaust eins og ungfrú Kristrún
Stefánsdóttir leikur hana nú, aðgöngu-
hart eins og það “stykki” þó er með
köflum.
Af því ritið er svo langt, er nauð-
synlegt að byrja klukkan hálf átta,
til þess að leikurinn verði úti á tólfta
tímanum. Það er æskilegt allra áhorf-
endanna vegna, að allir séu komnir í
sæti áður en tjaldið er undið upp í
fyrsta sinn.—Menn athugi það, að ann-
að kveld (laugardag) er ef til vill síð-
asta tækifærið að sjá þetta rit leikið,
og að tjaldið verður undið upp kl. 7J.
Kostaboð.
Á þessum hörðu tímum ættu menn
að nota sér það kostaboð, sem ég vil
gera fólki, með því að selja gott smjör
fyrir 15 cts. pundið, eða 12 cent ef
tekin er heil fata.
T. Finl*el»teín,
Broadway House.
Notið tækifærið.
Um nokkra eftirfarandi daga verð-
ur allskonar klæðnaður og klæðaofni
selt með 10—50 cents afslátt af hverju
dollars virði hjá
G. JOHNSON.
Cor. Ross & Isabel.
FRÁ LÖNDUM.
NÝJA ÍSLANDI, 15. JAN. 1895.
Síðastl. haust og fram til áramóta
var hér einstök veðurblíða og loftið svo
milt og hlýtt, að það þrumaði í Desem-
bermán., og muna elztu menn ekki til
þess um þann tíma árs. Með nýárinu
fór að kólna og hafa síðan oftast verið
vanaleg vetrarfrost, en mjög er snjólít-
enn og það svo, að hann má ekki vera
minni til þess að akfæri sé gott.
Verzlun er yfir höfuð með daufasta
móti.
Heilsufar gott yfir alla nýlenduna
nú sem stendur.
Illa bíta menn á brisið með skatt-
borganir sínar. Peningar eru ekki til,
og nú er Mr. St. Sigurðsson hættur að
hjálpa okkur um peninga i skattinn, er
ekki trúðum honum lengur fyrir odd-
vita-embættinu, og það er aldrei nema
að gjalda í sömu myn t. Þetta máttum
við vita ; en okkur er til vorkunnar
virðandi, þar hann gekk ekkert ríkt eft-
ir atkvæðum okkar, en mótpartar hans
þvert á móti héngu utan um okkur svo
að segja nótt og dag fyrir kosningarnar
lofandi náð og öllu góðu og sögðu, að
engin veruleg fjárupphæð fengist til
veganna, nema Jóh. Magnússon kæmist
að. Nú lifum við í þeirri vissu von,
að miklir peningar komi inn í sveitina
og við fáum mikla vinnu strax með
vorinu. Bregðist það, eru það eins og
hver önnur svik, sem hafa verið brúkuð
af óhlutvðndum mönnum í kosninga-
brellunum. Verði þessi loforð ending-
ar góð, þá er ég nú hræddur um að þá
verði aðrar kosningar að koma til og
hlaupa undir bagga með okkúr.
Fregnriti.
Tíðincli frá Victoria Co.
SAGA FYRVERANDI SVEITAR-
ODDVITA í GARDEN TOWNSHIP.
Þjáðist ósegjanlega. í seitján ár af
gikt. Heimalækningar og lækn-
ingatilraunir á sjúkrahúsinu í
Toronto komu að engu liði. —
Hvernig hann komst til heilsu.
Tekið eftir Lindsay Post.
Það eru fáir betur þektir í Victoria
Co., en Richard Fitzgerald, sem var
einn af þeim fyrstu er settust að í
Garden Township. Hann var í tólf ár
oddviti þeirrar sveitar, og fórst það
svo vel, að það var lagt að honum
að halda áfram, en hann var nauð-
beigður til að afbiðja þann heiður. Það
þarf því ekki að taka þeð fram, að
Mr. Fitzgerald er ekki einungis vel
þektur um þessar slóðir. heldur eru
orð hans tekin eins góð og gild, af
þeim sem þekkja hann, eins og gulL
Þegar hann var ungur var hann
mjög hraustur og heilsugóður, en ein-
mitt af því heilsa hans var svo fram-
úrskarandi, fór honum sem mörgúm
öðrum, að hann fór illa með sig. Hann
var tíðum úti í allskonar veðrum, er
hann þurfti að erindreka eitthvað í
þarfir embættis sins, eða að vinna sina
vanalegu bændavinnu, oft holdvotur
timunum saman. Fyrir nokkuð meira
en seitján árum fann hann fyrst til
giktar, sem alt.af fór versnandi dag frá
degi. Hann fór til lækna í nágrenn-
inu en þeir gátu ekkert að gert, og
sótti hann svo um að fá inntöku á
sjúkrahúsið í Toronto, og þar var
hann í nokkra mánuði þangað til hann
var orðinn uppgefinn á því og snér1
heimleiðis vonlaus um bata. Þegar
þarna var komið, voru vöðvarnir í
handleggnum orðnir svo samdregnir,
að hann gat ekki rétt úr þeim, og
varð oftast nær að liggja í rúminu,
og þá sjaldan hann var á fótum, varð
hann að draga sig áfram á hækjum.
Þegar hann gerði tilraun til að standa
á fætur, marraði í hnjáliðunum, sem
kom .til af því, eftir þvi sem iækn-
arnir sögðu, að liðavatnið var alveg
uppþornað. Hann leið hræðilega af ó-
hægðum og þegar hann lagðist til
svefns á kveldín, fékk hann vanalega
köldu sem var afleiðing þess, hve blóð-
lítill hann var orðinn. Dóttir hans
bjó honum til ullarháleista og fóðraði
þá með ull, til þess að halda honum
heitum á fótunum. Börn hans, sem sum
áttu þar heima, voru oft kölluð inn
til að sjá hann í síðasta sinn, þar eð
oft var ekki annað fyrirsjáanlegt, en
að hann mundi deyja á hverri stundu.
Loks þegar hann var búinn a? taka
út meiri þjáningar en flestir hefðu þol-
að og vár búinn að liggja stöðugt í rúm
inu í heilt ár, kom vinur hans honum til
að reyna Dr. William’s Pink Pills, þar
eð ýmsar sögur um gagnsemi þeirra
bárust honum til eyrna. Það var með
hörkubrögðum hægt að fá hann til að
reyna þær, því hann vnr búinn að eyða
of fjár í meðul af öllu tægi og lækninga
tilraunir, sem þó komu að engu, og
hann var alveg hættur að vönast eftir
bata. Samt sem áður fékzt hann til að
reyna Pink Pills, og það með þeim af-
leiðingum, að honum fór nærri undir-
eins að batna. Eftir því sem hann
brúkaði þær lengur. fann hann glöggar
og glöggar til batans, og að lokum var
gigtin horfin alveg, og nú er hann svo
ern að alla furðar. — Mr. Fizgerald er
70 ára að aldri, en getur nú þrátt fyrir
það gengið alla leið til Kirkfield daglega
og má segja að heilsa hans só hin bezta.
Dr. Wiliiam’s Pink Pills eru óyggj-
andi meðal við öllum sjúkdómnm sem
stafa af slæmu blóði og veikluðu tauga-
kerfi, svo sem gigt, taugagigt, limafalls-
sýki, riðu, höfuðverk, taugaveiklun og
afleiðingum hennar, eftirstöðvum I af in-
fluenza og kvefi, sömuleiðis kirtlaveiki,
langvarandi útbrotum o. s. frv. Pink
Pills gera útlitið faliegt og eru besta
meðal við sjúkdómnm, sem ern einkenni
legir fyrir karlmenn, sem hafa ofþreytt
sig á andlegri eða likamlegri vinnu eru
þær ómissandi.
Pillurnar eru búnar til af Dr. Willi-
am’s Medicine Co., Brockville, Ont., og
Schenectady, N. Y., og eru seldar í
öskjum með merki félagsins á, fyrir 50
cents askjan, eða sex öskjur fyrir $2,50.
Þær fást hjá öllum lyfsölum og með
pósti, ef peningar eru sendir.
$ 1.75
Það tilkynnist hér með vomm
heiðruðu viðskiftamönnum, að í
næstu tvo mánuði,
til 28. Februar,
að þeim degi meðtöldum, tökum vér
$ 1.75 sem fult andvirði
IX. árgangs Heimskringlu og
III. árg. Aldarinnar.
Lengur stendur það hoð vort ekki og
þýðingarlaust að f'ara fram á frest.
En íjarlæguin viðskiftamönnum til
hægðarauka tökum vér gilt, að þeir
sendi peningana áleiðis til vor síð-
asta dag Febrúar, svo framarlega sem
á póstmerkinu á umslagi hréfsins
stendur: 28. Febr. 1895.
Frá þessari reglu víkjum vér
ekki og óskum þess vegna að enginn
fari fram á það.
Þessi afsláttur fæst þvi að eins,
að peningarnir verði sendir oss alveg
kostnaðarlaust. Ef ávísanir verða
sendar, verða þeir, er það gera, að
greiða hin nauðsynlegu víxil-laun.
Innlieimtumenn vorir fá heldur eng-
in laun fyrir að senda oss þetta nið-
ursetta gjald og mælumst vér þvl til
að kaupendurnir fari ekki fram á að
þeir takist ómök og kostnað á hendur
I því sambandi.
Þetta boð gildir að eins að þvi
er snertir fyrirfram borgun fyrir IX.
árg. (1895). Þeir sem skulda oss nú,
fyrir einn eða fleiri árganga blaðsins,
geta því að eins orðið þessa kostaboðs
aðnjótandi, að þeir jafnframt borgun-
inni fyrir 1895 sendialla upphæðina,
sem þeir skulda nú, samkvæmt reikn-
ingi á bipðinu.
Öllum skuldlausum viðskifta-
mönnum vorum er innanhandar að
hagnýta sér þetta tækifæri, að fá
blaðið með niðursettu verði, og von-
um vér nú að þeir bregði við og sýni
viðleitni að þægjast oss, sérstaklega
þar sem sú þága vor er þeirra hagur.
I harðæri, eins og nú, álítum vér
fjöldanum betra—og miklu betra, að
fá 25 centa afslátt á blaðverðinu, en
borga $2,00 og fá einhverja “pre-
miu” með, sem efasamt verðgildi
heíir, enda þótt sú aðferðin kynni að
verða prentfélaginu kostnaðarminni.
Þetta vonum vér að kaupendur blaðs
ins samsinni og láti oss njóta þess,
að vér reynum að hugsa um þeirra
hag ekki síður en hag félagsins.
Minnist þess að boðið stendur til
28. Febrúar
og ekki lengur.
Felagsnefndin,
$5
- í -
MERKI: bla stjarna.
434 MA!N STR.
VÉR ÞURFUM —
$ 1.000
i peningum
fyrir 19. þessa mán.
ÍOO »*®®
karlmanna alfatnaðir
dollara 9.50 liver.
• 090 fOO ®*®o
— yfirhafnir —
dollara 5.00 hver.
Ihe Biue Síore,
MERKI: BLÁ STJARNA.
434 Main Str.
A. Chevrier.
122 Vaidimar munkur.
en hélt hendi greifans meö hinni. Sá sem þá
heföi séö í augu byssusmiösins, rnund* ekki hafa
efast um aö hann. komst viö, þrátt fyrir har
sannarlegt karlmannshjarta í brjósti.
í þessu gekk gamla konan út og bað þá
sjúklingurinn Rúrik að setjast niður og dvelja
hjá sér lítið lengur. Gerði hann þaö og sátu báö-
ir þegjandi um stund,
“Er þaö satt, Rúrik”, sagöi greifinn, “sem
Kopanisagöi mér, að þú hefðir yfubugað Deme-
trius hinn gríska í skilmingum”.
“Rúrik kvað já við því, svo lágt, að greifinn
heyröi það meö naumindum.
“Eu þú afvopuaöir hann þó ekk—tókst ekki
sverðið alveg af honum”.
“Jú, Konráö, þaö geröi ég”, svaraði Rúrik.
“Er þaö mögulegt! Og ,hvar heliröu aliö
aldur þinn”?
“í Moskva og á Spáni”.
“Og öllum ókunmir til þessa!”
“Sleppum þessu núna”, sagði þá Rnrik. “Eg
er að hugsa um alt annaö mál og meir áríðandi.
Helduröu—þú fyrirgeíir mcr þó ég segi ýmislegt
því ég geri það alt í góöa meiniugu”.
“Segðu hvaö sem þér sýnist”, sagöi greifinn
o? hvildi augun hálf-öiundsjúk á hiaum miklu
herðum og brjósti byssusmiðsins.
“Það er þá fyrst, aö ég kem hingað frá ung-
frú Kúaalind. — Ó, fyrírgeiöu, ég vildi ekki —”.
‘•Haltu áfram”, sagöi greifinn. “Ef t:l vill
ímmíí ejteAia og atj ngjai', er þu i.tí'i-dir naíniö,
Valdimar munkur. 127
lifir. Hann hefir einnig svarið, að Rósalind
Valdai skuli verða konan sín, því hann vill ná
liennar eignum líka. Þessi prest-kryplingur er
sérstakt verkfæri hertogans, því Oiga kom lion-
um í prest-stöðuna og hefir oftar ei. einu sinui
forðað lionum undan verðskuldaðri hegningu.—
Síðastliðið fimtudagskvöld voru þeir lengi einir
saman, hertoginn og prestur. og af þeim fundi
kom presturinn beiaaleið hingað. Af þessu get-
ur þú sjálfur ráðið, hvort grunurinn er sennileg-
legur eða ekki”.
Læknirinn sat um stund liugsandi, eu spratt
svo alt í einu á fætur. “Það er áreiðanlega rétt
sem þú segir. Iljálpi okkur nú allir heilagir !
Þessi linignun er áreiðanlega af rnannavöldum.
en ekki vetrark jldans og ehlsins, sem kyntur erí
lrúsinu, eins og ég hugsaði. Við skuium nú sjá
tii. Ég held ég þekki einkennin. Vertu srilt-
ur Kouráð, því eun er máske tími til að bjarga
líii þínu”.
Á meðan liann var að tala, opnaði Kopani
leðurhylki, er hann hafði með sér og tók úr því
rammasta uppsölumeðal. Svo sendi hann eftir
gömlu konunni og 0^0* hana um volgt vatn.
Hann fékk það og gaf svo greifanum litla inn-
töku og aðra ögn stærri eftir fimm mínútur.
Hélt hann þaanig áfram á fimm mínútna fresti
að auka inntökuna. þangað til meðalið verkaði
eins og til var ætlazt. Löginn, sem greifinn
kastaði upp, tók læknirinn út aðglugganum,
lyfti tjaldinu &g skoðaði síðan mcð nákvæmni.
126 Valdjmar munkur.
I þessu opnuðust dyrnar hijóðlega og Ko-
pani heriæknir kom inn.
‘ Heyr !” sagði Rúrik, spratt upp og gekk á
móti iækninum. “Þessi sjúklingnr þinn er að
veslast upp fyrir eitri, banvænu eitri, sem óðum
ar að éta sundur lífsafl hans”.
“Ómöguiegur lilutur!” sagði læknirinn og
gerði sitt ítrasta að sjá bver það var som talaði.
“Ó það ert þú, herra niinn !” ságði hann svo,
er lionum birti fvrir augum,
“Já, en sleppum því nú hver ég er”, sagði
Rúrik. ‘ Geturðu ekkert gert fyrir greifann ?
Honum hefir veriðgefið inn eitur’’.
“Það er ómögulegt”, sagði læknirinn aftur.
I geðsiiræringunni settist nú greifinn upp
aftur og sagði að Rúrik 3egði satt, svo frainarlega
sem hann vænti eítir sálulijálp. “Ó, þessi bölv-
aður prestur!” lirópaði iiann angistarfullur. ’D,
Olga, Olga I Aldrei liefði ég trúað þvi, að þú
værir svona banvænn óvinur minn”.
“Ilváð er þetta, Jivernig stendur á öllu
þessu? Viljið þið skýra málið?” spurði Kopani
og leít til þeirra á mis.
Greifinn stundi og bað Rúrik oð segja iækn-
inum söguna. “Mig grunar margt”, tók nú Rú-
rik til máls, “og grun.nr minn er bygður á sann-
indum og sanníndin eru þessi : Hertoginn af
Tula er því nær öreigi. Hans lie!mingur Drot-
zen-eignarinnar er veðsettnr greifanum, sem á
liinn helminginn. Þann belming vill iiertoginn
eigcast, en það getur hann ekti meðan greifinn
Valdimar munkur, 123
en ég veit hún elskar þig og væri ég heill heilstt
nú, skyldi ég tafarlaust sleppa allri umliugsnn
um hana, en gefa þér tækifæríð. Óttastu þess
vegna ekki”.
“ÉK þakka þér fyrir þessi nrð, lierra greifi,
—en ég var nð segja að ég væri nýkominn frá við
tali við hana. Okkur kom áfamt um, aðeftil
vill væri licr ekki alt einleikið. Heldur þú
virkilega að hertgoinn sé sannur vinur
þinn ?”
Gre'finn hrökk við. “Áfram með þig”,
sagði hann með óþolinmæði og allursvipur hans
iýsti forvitni.
“Athugaðu þá orð mín vel”, sagði Riírik.
“Áður jafnvel en þú heimsóttir mig liafði her-
toginn fnllvissað Rósnlind nm, að þú skyidlr
ekki ónáða liana framar, að þú skyldir ekki oft-
ar tala við iiana um ektaTnál”.
“Ertu vies um að þetta sé rétt?”
Rúrik sagði svo vera.
“En það er ómögulegt. Til hvers sendi hann
mig þá til þín?”
“Ég haíði kent einnm af forinpjum liertog-
ans skiiminga-fþrótt, svo að honum er Ijóst að
ég var þér fremri í þeirri grein”.
“Haltn áfram”, sagði greilinn aftur. “Ilvað
nm það”?
“Það, að hann liefir búizt við að við mund-
um ekki geta talað um eiindi þitt án þess að
lenda í deilum. Hann þekti ákaflyndi þitt og
karlmennsku ekki síður en hann vissi um fim-