Heimskringla - 26.07.1895, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 26. JÚLÍ 1895.
•>
Heimskringia 1
PUCLISHED BY •
The Ileioiskriugla Príg. í Publ. Co. |
•
99 99 9
9
Verð blaðsins í Canda og Bandar.: J
$2 um árið [fyrirfram borgað] ®
Sent til Islands [fyrirfram borgað «
af kaupendum bl. hér] $1. %
•••• s
TJppsögn ógdd að lögum nema
kaupandi só skuldlaus við blaðið.
«•••
Peningar sendist í P. O. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en í Winnipeg
að eins teknar með afföllum.
• • 99
EGGERT JOHANNSSON
EDITOR.
EINAR OLAFSSON
B0SINESS MANAGER.
»9 99
Office :
Comer Ross Ave & Nena Str.
P. O. Kox 305.
••••••••••••••••••••••••
Smjörgerð.
Alberta-íslendingar eru líkast til
komnir lengi-a á veg í þeirri grein bún-
aðarins, að hagnýta mjólkina úr kúm
sínum, en nokkrir aðrir Islendingar hór
vestra. Þeir eru framfaramenn í þeirri
grein og fá líka verðuga viðurkenningu
fyrir, hjá meðborgurum sínum.
Fræðimaður í þessari grein búnað-
arins, hr. C. Marker, starfsmaður sam-
bandsstjórnarinnar á fyrirmyndar-bú-
inu í Ottawa, sem í sumar stýrir smjör-
gerð á smjörgerðarhúsi í Moose Jaw
vestra, ferðaðhst nýlega vestur um Al-
berta og yfirleit öll smjörgerðarhúsin,
sem þar eru að spretta upp. Stærsta
smjörgerðarhúsið í því fylki er í Innis-
fa.il, er íslendingar sækja að og eiga
hlut í og hann ekki svo [itinn.. Eru þar
búin til 3,000 til 4,(X)0 pund af smjöri í
hverri viku — mest á einum degi 800
pund, nú nýlega — og þegar hvert
smjörpund selst á 18 til 20 cents, þá er
auðsætt, að þessi grein búnaðarins er
ekki síður arðsöm, en liver önnur, arð-
samari en þeir flestir gera sér hugmynd
um, sem bögglast við að búa til smjör í
heimahúsum, er þeir svo mega selja á
10—12 cts. pundið og enda minna.
Mr. Marker lót í ljósi að ekkert hér-
að hefði hann séð þar vestra betur lagað
til kvikfjárræktar og smjörgerðar, en
Red Deer-dalinn — héraðið, sem Islend-
ingar byggja — og hvað efalaust að
smjörgerðin ætti þar rnikla framtíð fyr-
ir höndum, ef vel væri áhaldið. I því
sambandi, í samtali við fregnrita blaðs-
ins “Herald” í Edmonton, hrósaði hann
engum flokki nýbyggja eins mikið eins
og einmitt íslendingum. Hann sagði
það væri aðdáunarvert hve duglega og
hve greindarlega fslendingarnir tækju
þátt í þessu starfi. Hvergi kvaðst hann
hafa hitt almenning eins námfúsan á
þessi efni og hvergi hefðu verið lagðar
fyrir sig greindarlegri spurningar. í
fyrstu dvaldi hann hjá þeim að eins
stund úr degi, en svo ákafir voru þeir
í að fræðast af honum, að hann mátti
til að köma þangað aftur og þótti þeim
þó viðstaða hans ónóg samt.
Á smjörgerðarhúsinu í Moose Jaw'
fá bændur alla undanrenning aftur, en
áirnar eru seldar til svínaeldis hverjum
sem hafa vill fyrir 15 cents 100 pundin
og fær hver bóndi sinn tiltölulega skerf
af þeirri upphæð. Stjórnardeild akur-
yrkjumálanna í Ottawa veitir því verk-
stæði alla forstöðu i bráðina og annast
nrn sölu á smjörinu. Er það geymt í
frysti-húsi einn eða tvo mánuði eða
lengur, til þess það er selt og enn þá
hefir ekki eitt pund aí því verið selt
minna en 20 cents. Á meðan það liggur
óselt sér stjórnin um að eigendurnir
(bændurnir) fái lánað út á það % verðs-
ins og í sumar hafa þeir fengið 15 cents
lánuð út á hvert pund af smjöri, sem
þeir áttu í frystihúsinu. Sumt af þessu
smjöri er selt í grendinni og i British
Columbia, en meginhluti þess er sendur
til Englands.
Tiltölulega, eftir fólksfjölda, er Al-
berta komin miklu lengra á veg í smjör-
gerðinni en Manitoba,en Manitobamenn
eru nú óðum að sækja sig í því efni,
enda kapp mikið lagt að brýna það fyrir
bsendum, hve mikið lífsspursmál sé að
hafa sem margbreyttastaafurðaf búinu.
Það var ekki laust við að sum andvígis-
blöð Dominion-stjórnarinnar hentu
gaman að áliuga hennar, hér fyrrum,
fyrir "mixed farming” í Manitoba.
Sambandsstjórnin hélt sínu striki fyrir
það og hafði flokk af umferðarkennur-
um í smjörgerð hér vestra í fyrra og
aftur í sumar. Og þiið er nú svokomið
að enginn gerir gys að þeim áhugaleng-
ur, enda fylkisstjórnin komin af stað og
kostar nú umferðarkennara i þeim efn-
um í fylkinu, Mr. C. C. McDonald. Á
afmennum fundi bænda í Brandon fyrir
fáum dögum kom líka fram, að allur
þessi áhugi, öll þessi vinna og tilkostn-
aður stjórnarinnar, er ekki árangurs-
laus. Á þeim fundi voru framlagðar
skýrslur er sýndu, að þar sem í fyrra
voru ein 6 smjörgerðarhús í Manitoba
eru þau nú orðin 18 að tölunni. Ennþá
hafa þau ekki náð þeirri fullkomnun. er
táminn og reynslan hefir í för með sér,
en þó er búizt við að í sumar skili þau
frá sér 000 þúsund pundum af smjöri,
— um 300 tons, eða 20 járnbrautarvagn-
förmum og* frá 90 tíl 120 þús. dollars
virði. Ostagerðin stendur heldur ekki
í stað, eftir skýrslum að dæma, er fram
voru lagðar á fundinum. I fyrra voru
15 ostagerðarhús í Manitoba, en eru nú
84 og framleiðsla þcirra áætluð samtals
lj milj. pund, — 625 tons, eða rúmir 40
járnbr. vagnfarmar, og um 150, þús.
doilarsv’irð. að minnsta kosti. ,
Hmferðar kennurunum öflum ber
saman um það, að ómögulegt sé aö fá
sanngjarnt verð fyrir smjörið, nema
það sé búið til á smjörgerðarhúsi, að í
heimahúsum verði, það aldrei gert eins
jafnt að'gæðum, og jafnt að lit, og að á
meðan sá jöfnuður ekki fæst sé-illmögu-
legt að selja vöruna á út-mörkuðunum.
Þetta þyrftu þeir íslendingar að hafa
hugfast, sem emkum og aðallega hugsa
sér að stunda kvikfjárrækt. Vilji þeir
fylgja straumnum og hafa svo fullkom-
ið gagn af skepnum sínum sem verður,
verða þeir, svo fljótt, sem kostur er, að
fá komið upp smjörgerðarhúsi í bygð
sinni, en hætta algerlega við smjörgerð
heima hjá sér. Þar sem- líka fylkis-
stjórnin undir vissum kringumstæðum
lánar 8500,00 til að koma upp smjör-
gerðarhúsum, þá er það tiltækilegra nú
en áður. Penifigaleysið hefir að undan-
förnu óefað aftrað mörgum frá aðreyna
þetta, en nú þarf það síður að vera við-
báran, þegar stjórnin lánar meginhlut
þess fjár, sem þarf fyrir áhöldin og
vinnuvélaruar.
Jarðfræðis rannsóknir.
Hvað þesskyns rannsóknir snertir
hefir ströndin öfl umhverfis Winnipeg-
vatn setið á hakanum í seinni tíð—og
helzt frá upphafi. Fy'rir 4—5 árum voru
að vísu gerðar tvær litilfjörlegar til-
raunir að kanna lítinn hluta landsins,
en þær ferðir voru allsendis ónógar,
enda allir jafn ófróðir eftir sem áður
um það, hvað það land hefir að geyma.
En nú á að fara að hugsa um þennan
útkjálka. Jaíðfræðingur Dominion-
stjórnarinnar J. B. Tyrell, er nú kom-
inn af stað norður um vatn í þeim til-
gangi að byrja'á þessu þýðingarmikla
starfi. í sumar ætlar hann einkum að
rannsaka austurströndina norðarlega
og fá nákvæman uppdrátt af ám öllum
og lækjum, sem falla í vatnið að austan
og norðaustan. Og eftir því sem hann
lét í ljósi er að ráða, að fyrirætlunin sé
að halda þessu verki áfram þangað til
strendur vatnsins eru kunnar orðnar.
Það er líka þörf á því þegar athugað er
hve margra augu eru farin að horfa í
þá áttina eftir gufli og öðrum dýrum
málmteg'undum. Mönnum virðist eðli-
legt að gullnámur séu þar til, eins og
þær eru hér og þar um .alt klettabeltið,
er liggur að mestu óslitið fram í vatnið
að austan. Ein gullnáma, að menn
ætla, hefir þegar fundizt á Black-ey í
vatninu (um 20 mílur norðaustur frá
frá íslendingafljótsmynni), en livernig
hún reynist vita engir nema eigendurn -
ir, og hingað til hafa þeir fátt sagt um
það efni, og ætla menn það stafi af þvi
að þeir kæri sig ekki um marga gull-
leitendur á stöðvarnar. Sýndu jarð-
fræðis-rannsóknir líkur á að gull og
annar málmur sé i stórum stíl fram
með vatninu mundu leitarmenn fljótt
safnast þángað, því aðflutningur að
námum eru óviða jafn ókostbærir eins
og þeir eru við Winnipegvatn.
Hveiti-verðið.
Um tíma hefir hveitið faflið í verði,
þó enn sé það miklu hærra en i fyrra.
Búast menn því alment við, að hug-
myndin sé að láta það nú halda áfram
að smá-lækka til þess það er komið ofan
í sitt gamla far. Ef af því verður og ef
skýrslurnar yfir hveitibirgðir allar, sem
útkomu snemma í yfivstandandi mán-
uði, eru nokkuð nærri lagi, þá er það
óneitanlega hveiti kaupmönnum að
kenna, en ekki þvi, að hveitibirgðir
heimsins séu of miklar, eins og um hefir
verið kent á undanförnum árum. Þó
er það sannast að hveitibirgðirnar eru
alt of miklar enn og halda náttúrlega
þannig áfram á meðan hver bóndinn
keppist við annan með að hafa sem
mestan hveiti-akur.
Að því er framast verður séð voru
til alls 160 milj. busiiels af hveiti 1. Júli
•þ. á., þar af í Norður-Ameríku aflri 60
milj. rúmlega, en í útlöndum 100 milj.
Sama mánaðardag í fyrra voru til alls
rúmlega 173 milj. bush. —13 milj.
meira en í ár. Mismunurinn er ekki
stór, en “kornið fyllir mælirinn.” Upp-
skeruhorfur í Evrópu voru i heild sinni
góðar í fyrra, sumstaðar fyrirtaksgóð-
ar. Nú aftur á móti er útlitið ekki
nærri eins gott. Þegar þessvegna að
litið er á, að hveiti-magnið er minna en
í fyrra og uppskeru-horfur í Evrópu
yfir höfuð óvænlegar, þá sýnist engin
gild ástæða til þéss, að hveitið verði
jafn verðlágt í haust eins og það hefir
verið að undanförnu. Komist það nið-
ur í fyrri ára verðið, verður það að lík-
um því að þakka, að hveiti-kaupmenn-
irnir bindist í bræðralag til að halda því
niðri, á meðan hinir skuldugu bændur
eru neyddir til að láta hveitið af hendi,
hvað litið sem í það er boðið. A þeirri
neyð bóndans þrífast liveiti-kau])menn-
irnir.
Hafna-bætur í Afríku.
Það var þýðingarmikið verk, sem
Frakkar luku í Afríku 4. Júní. Þá var
fuflgerður og vígður sk’paskurður frá
Miðjarðarhafi upp að stöðuvatni fáar
milur frá bænum Tunis í Alzir. í sam-
anburði við Eystrasalts skurðinn mikla
er Þjóðverjar vígðu fáum dðgum seinna
er þessi Afríku-skurður smáræði eitt.
En þó hefir hann eins mikla ])ýðingu
fyrir Miðjarðarhafs verzlunalla. eins og
Eystrasalts-skurðurinn fyrir Norður-
Evrópu verzlun.
Hafnstaður borgarinnar Tunis heit-
ir BizerL, og er nyrstur hafnstaður í
Afriku; er þar ill höfn og opin fyrir
veðrum. Járnbraut liggur frá hafn-
staðnum til Tunis, er liggúr um 60 míl-
urenskar(97 kilometra) upp í landinu.
Örskamt inn frá höfninni liggur stöðu-
vatn all-mikið, um 7 mílur enskar á
hvern veg og með 32 til 40 feta vatns-
dýpi. Á grandanum, sem skilur vatn-
ið frá Miðjarðarhafinu, eru ýmist ó-
kleif fjöll eða forræðis flóar og fen.
Skurð þennan ristu Frukkar þar sem
grandinn er mjóstur og er hann tæp 1
míla á lengd(1500 metrar). Skurðurinn
er nær 400 feta á breidd (120 metrar) og
og vatnsdýpi í honum um 30 fet (9 metr-
ar). Úti fyrir skurðmynninu ganga
fram 2 bogmyndaðír grjótveggir, hvor
um sig rúmlega 4 míla (1000 metrar) á
lengd, er verja pollinn og skurðinn fyr-
ir öldugangi og sjóróti. Geta nú skip
öll siglt fulla ferð inn höfnina um
skurðinn og upp á ládautt hyldjúpt
stöðuvatnið, hvernig sem viðrar úti á
Miðjarðarhafi. Jafnframt rýrir skurð-
urinn að mun kostnað allan við að
komavörum til Tunis, þar eð land-
flutningur styttist natr fjórðaparti, en
höfnin á vatninu er öruggt skýli fyrir
verzlunarflotann allan á Miðjarðarhafi
og meira til.
Ef til vill láta Frakkar hér ekki
staðar numið, Því að eins mjór grandi
aðskilúr Bizerte-vatn og Eau Douce-
vatn, er liggur milli núverandi hafnar
og Tunis. Til að samtengja vötnin
mundi þurfa 1£ mílu skurð í mesta lagi
þar sem á lítil sker sig gegnum grand-
ann. En svó er nú Frökkum einum
kunnugt um vatnsdýpi í því “efra’
vatni.
Orða-belgurinn.
íslendingadagurinn
er eitt af því, sem Heimskringla og
Lögberg geta ekki komið sérsamanum.
Heimskr. er conservative, eins og við er
að búast, og vill hafa 2. Ágúst eins og
að undanförnyi, en þar á móti farast
síð„sta Lögbergi þannig orð :
“Af ástæðum, sem vér áður höfum
tekið fram erum vér,algerlegamótfalln-
ir, að 2. Ágúst eða nokkur annar dagur
á tfmabilinu, sem Þjóðhátíðin 18í'4 stóð
yfir, sé tekinn upp, sem hinn árlegi
þjóðmenningardagur Vestur-Islendinga.
Það væri beinlínis hlægilegt eins og
sakir standa. Það væri mcira að segja
ókurteisi af Vestur-Islendingum að
halda þann dag hátíðlegan á meðan hin
harða barátta stendur yfir á Islandi út
af stjórnarskránni frá 1874, því að það
er hið sama og að lýsa yfir því að Isl.
á Fróni hafi ekki vit á málum sinum.”
Ég hallast nú miklu frekar að skoð-
un Heimskr. á l>e*ítu mdli, og því ætla
ég, að leyfa mér að senda henni nokkr-
ar línur um það. Ég veit ekki betur en
Vestur-íslcndingar — Winnipegbúar að
minnsta kosti, komi sór vel saman um
það, að halda árlegan þjóðminningardag
og alt til þessa hefir lítið eða ekkert
verið rnóti því haft, að velja til þess 2.
Agúst, eins og gert hefir verið, þangað
til nú, að Lögb. setur sig algerlega
móti þeim degi. Ég get ekki verið hinu
heiðraða blaði samdóma um það, að það
sé “lilægilegt,” nefnilega heimskulegt, að
velja þennan dag, og því siður, að það
sé ókurteisi gagnvart íslendingum á
Fróni, og að það sé saina sem, að lýsa
yfir því, að það hafi ekki vit á málum
sínum. Vitanl. vakir það fyrir blaðinu
að ef við höfum okkar þjóðhátíð á þess-
um umrædda tíma, þá líti svo út, að við
séum eins ánægðir og lukkulegir með
stjórharskrána frá 1874 eins og best
verði ákosið. En þetta held ég só mis-
skilningur. Ég só ekki að svona lagað
hátíðarhald bendi á nðitt annað en það,
að á þessum tíma — í Ágúst 1874 —
liafi Islendingar í fyrsta skifti séð á-
rangur margra ára frelsisbaráttu sinn-
ar, í fyrsta skifti unnið sigur, og að
þess só vert að minnast.
Ég skal játa það, að Islendingar eru
ekki ánægðir með sína stjórnarskrá, en
þeir eru ekki þannig óánægðir með
hana, að þeir vilji heldur það sem áður
var, heldur vilja þeir bara fá meira en
hún veitir. Engum lifandi manni dett-
ur í hug að óska þess, að stjórnarfari
íslands sé aftur hrundið í það horf, sem
það var fyrir 1874, og enginn neitar
þvi, að stjómarskráin sé mikil bót frá
því, sem áður var, og að hún veiti margt
og mikið af því, sem þjóðin lengi hafði
strítt fyrir; en hitt er ofur eðlilegt, að
þjóðin hætti ekki frelsisbaráttu sinni
fyrr en hún hefir fengið allt það, er hún
þykist eiga heimting á. Hvað stjórnar-
skrána frá 1874 snertir, er því alls ekki
að ræða um neitt það lagaboð, er neytt
hafi verið upp á þjóðina, en sem hún
hafi ekkert viljað hafa með að gera, og
sem hún ætti þvi aldrei að minnast
nema með óþökk einni. Stjórnarbótin
er þvert á móti stórt stig í frelsis og
framfara áttina, og það er mjög auð-
gert verk, að sýna fram á, að með nú-
verandi stjórnarfyrirkomulagi hefir
þjóðin tekið fjarska miklum framförum
og ég efast ekkert um, að stjórnar-
skránnar vegna — þótt ófullkomin sé,
getur ísland enn tekið óendanlegum
framförum. En ógætla ekki að skrifa
langt mál um stjórnarskrána frá 1874,
en aðeins geta þess, að ég álít hann á-
rangur margra ára frelsisbaráttu hinn-
ar íslenzku þjóðar, enda þótt Islending-
ar hafi ekki sjálfir samið og samþykkt
hana, og meira að segja árangur, sem
ekki er neitt sérlega hlægilegt að minn-
ast.
Lögberg lætur svo sem það vilji
gjarnan að allir Islendingar geti komið
sér saman um einn árlegan þjóðminn-
ingardag, og er ég því mjög samþykkur.
En nú hafa Islendingar á Fróni engan
slíkan, en það er ekkert ólíklegt, að við
gætum vakið þá til þess, en því að eins
er það hugsanlegt, að við seilumst eftir
grundvelli slíks dags austur yfir hafið,
því það er alveg óhugsandi, aðbræðurn-
ir liinurn megin fari að halda einn dag á
ári hátíðlegan til minningar um það, að
þeir einu sinni urðu lausir við oss, sem
hér búum. Með öðrum orðum : með því
að velja daginn með tilliti til landnáms
íslendinga hór í álfu, er alveg skotið
loku fyrir það, að nokkrir aðrir en ís-
lendingar í Ameríku geti tekið þátt í
þeim degi, slíkur dagur hlyti eingöngu
að vera fyrir þá. En ég er Lögbergi al
veg samdóma um það, að ef tillaga þessi
fengi framgang, þá væri ekki meira en
svo rétt, að kafla þann nýja dag íslend-
ingadag, af því það er ekki nema lítill
partur af Islendingum, sem gætu tekið
þátt í honum ; það virtist miklu heppi-
legra, að kalla hann Landndmsdag, eða
kannske 1 Vínlandsdag,’ eða þá eitthvað
annað. En það liggur í augum uppi, að
slíkur dagur yrði ekki til að samtengja
alla Islendinga, heldur mundum við með
því enn meir fjarlægjast landa vora
heima, og með því vanræktum við þá
skyldu, að grípa jafnan tækifærið til að
rétta þeim af fullu hjarta, vora hægri
hönd.
Ég vil því í fullri alvöru leggja það
til, að Vestur-íslendingar bindi sinn
þjóðmenningardag við eitthvað íslenzkt,
en ekki Ameríkanskt. Og meðan ekki
er bent á neinn annan heppilegri dag en
2.*Ágúst, sem ekki hefir enn verið gert,
og sem ég hygg, að ekki sé mjög auð-
velt að gera, sé ég ekkert á móti því, að
lialda sig einmitt við þann dag, og á
enga von á, að Islendingar heima á
Fróni finni sig móðgaða af því, heldur
einmitt þvert á móti.
F. J.
Hnausa-bryggj an
er nú á góðum vegi til fullkomnunar.
Nú er búið að smíða og sökkva tveimur
kistum (piers), hvor um sig er 100 fet á
lengd, og það sem komið er nær upp að
mcðal vatnsborði; þar fyrir ofan verður
ekkert brúkað nema Tamarack. Þriðja
kistan er nú alveg smiðuð og er hún
efais og hinar : 100 fet á lengd, og hefði
verið búið að sökkva henni, ef að stórt
bjarg sem er í vatnsbotninum hefði
ekki taið fyrir; þarf að ná því burt áð-
ur en hægt er að sökkva þessari sein-
ustu kistu. Það eru 60 fet frá bakkan-
um að fyrstu kistunni1 sem verður
bygt upp með grjóti og möl. — Alt svo
verður bryggjan 360 fet á lengd ; 7 feta
dýpi verður við framendann þegar
lægst er vatnið, eins og það hefir staðið
í sumar, en 9 fet og þar yfír eins og
vatnið stóð í fyrrasumar. — Allirgóðir,
reyndir og veglyndír menn í þessari
nýlendu eru nú mjög ánægðir yfir
þessu miklaframfaraspori, sem Nýja ís-
land hefir tekiö á þessu ári, þrátt fyrir
mótróður ýmsra manna og erviðleika
mikla. þá hefir góða málefnið sigrað,
ög er nú ekki hægt viðgerða, nema að
lofa mótstandendum að gráta fögrum
silfurtárum yfir öllu saman, yfir vel-
ferð nýlendunnar, sem er ef til vill nið-
urdrep fyrir þá hina sömu.
Mr. Arthur St. Laurent, verkfræð-
ingur (stjórnarinnar, kom liingað á
mánudaginn til að yfírskoða bryggju-
smíðið. Honum þótti vænt um að
ekki var búið að sökkva seinustu kist-
unni, svo aðhann gæti skoðað alt verk-
ið vandlega, enda ríður mest á að
fremsti partnrinn af bryggjunni sé
ramger, þar sem öll þyngslin leggjast
á. Mr. St. Laurent líkaði ágætlega
vel timbrið og smiðið að öllu leyti, og
sagði að eftir reynslu þeirra austur frá
á stórvötnunum væri þessi bryggja svo
rambyggilega útbúin, að ísþyngsli yrðu
að ýta henni upp á land áður en hún
liðaðist sundur.
Svikinn grundvöllur hrynur
jafn-harðann.
Ritstj. Lögbergs náði í lyga-sam-
steypuna um Hnausabryggjuna eftir
andlegann félagsbróður sinn, lygamörð-
inn Ch. Brewster. En nú vill svo
heppilega til, að þessi Ch. Brewster er
svo þekktur að því af öllum þeim, sem
unnið hafa við bryggjuna, að hafa kom
ið fram með lýgi og illmennsku þar
se m hann þorði því að beita, og spilla
fyrir Islendingum með öllu móti ;
kvaðst meðal annars geta fengið menn
úr plássi, er hann væri kunnugur. S3m
gætu gert verk þetta betur og ódýrar,
en þessir íslenzku negrar, sem ómögu-
legt væri að segja til um neitt verk!
Af þessu leiddi að nokkrir íslendingar
voru reknir úr vinnunni, þangað tÉ
Mr. McVeigh var bent íá, að það væri
ekki Islendingum að kenna þótt timbr-
ið væri gert ónýtt; það væri Brewster
sjálfum að kenna, þar sem sjá mætti
blíants-förin eftir að sporið var tekið.
SíðanvarMr. McVeigh látinn skoða3
buðlunga, sem búið var að skemma og
s já mátti hvar Brewster hafði markað
fyrir. McVeigh fann að þessu við Bre-
ster og sagði, að hann væri búinn að
kenna öðrum nógu oft um það, sem
hann sjálfur hefði skemmt, svo honum
væri nú bezt að taka “tímann” sinn og
fara.
Eins og aflir geta séð af]þyi sem að
ofan er ritað, varð Brewster sér til stórr
ar minkunar við þessa bryggju-bygg-
ingu. Þegar hann fór héðan skuldaði
hann B. Skaptason fyrrir fæði sitt, og
sem hann ekki borgaði. Síðan fekk
hann far með Kr. Finnson til Selkirk,
ogeinnig fæði allan þann tíma, sem
hann mátti bíða eftir leiði, og þegar
til Selkirk kom, strauk hann af bátnum
og borgaði Kr. Finnson ekki eitt cent.
Það er engin þörf að lýsa því frekar
hversu óvandaður hann er, þessi Brew-
ster;Tég ætla méi því ekki [aðjganga út
á það sóða-svell, að svara lygum hans,
því það er alt eins frá upphafijtil enda
hvað bryggjuna snertir. Alt timbrið
er hið bezta, sem í bryggjuna hefir ver-
ið látið, eins og líka Kr. Finnson, sem
hefir selt timbrið, getur sagt og borið
um; og mest af timbrinu heftr komið
fráhonum. Ég er viss um að ritstjóri
Lögbergs getur ekki fengiðJKr, Finnson
til að segja ósatt um það.. Brewster
gefst nú tækifæri til að standa afhjúp-
aður á sama hátt og ritstjóri Lög-
bergs, Sigtryggur Jónasson.
Smíðið á br.yggjunni er hið allra
vandaðasta, að undanteknum nokkrum
samskeytum, sem þessi Chas, Brewster
gerði, er svo var rekinn var frá vinn-
unni. Hinir, sem við srníðið hafaverið
eru þessir . Jón Rögnvaldsson frá
Mæri, Jón Sigurðsson frá Ekru. Sig-
valdi Sigurðsson frá'Gimll, Eggert Ara-
son frá Gimli, Þorvarður Stefánssom,
Icelandic River, Hallgrímur Friðriks-
son, Geysir. Þessir eru allir ráðvandir
og vel þekktir menn, svo það er hsegð-
arleikur fyrir hvern þann, sem vill vita
sannleikann í þessu máli, að snúa sér
til þeirra. Ekki fær ritstj. Lögbergs
þessa menn til að ljúga.
Slúður.
Sigtryggur tekur upp eftirfylgjandi
slúður og leggur út af því.
“Engir nema vildismenn og skulda-
nautar Sigurðsons geta fengið vinnu.”
Það eru alls átta menn við bryggju-
bygginguna skuldugir Sigurðsson Bros.
og það mjög lítið hver af, 35—40 mönn-
um sem unnið hafa við hana.
Gaman væri fyrir ritstjóra Lög-
bergs að reyna nú að fá þá menn sem
ekki skulda Sigurðsson Bros. til að
ljúga því upp að þeir allir skulduðu
þeim; ef ekki, þá er hinn vegurinn að
éta þetta eins og annað.
Mundi nú nokkur nema ritstjóri
Lögbergs trúa því, að það mundi ekki
eiga að brúka það “tamarack” sem búið
er að kaupa, og borga fyrir, lieldur
sækja um leyfi til þess frá einhverjum í
stjórninni, að nota furu.” Það má nú
fyrri vera tilfinningarleysi fyrir öllu ó-
heiðarlegu en að heill ritstjóri er. sokkinn
svo langt, að hann tekur í blað sitt því
líka lokleysu, sem greinin eftir Chas.
Brewster er; og svo þegar Brewster er
hættur að “buna,” þá tekur Lögbergs-
ritstjórinn til að “moka” — þessu
þokka-efni sem hann á svo mikið af —
yfir land og lýð.
Sigtrygjjur Jónasson segir meðal
annars, þar sem hann er að tala um S.
S. “Ekki er furða þó að sumir ensku-
mælandi menn, sem þekkja hann kalli
hann “Hnausa Júðann.” Þótt Sigtr.
vilji nú afturkalla réttindi sín, sem höf-
undur að sumum þeim nöfnum sem
hann hefir tileinkað mér, eða koma
þeim óþverra á enskumælandi menn,
þá er það ekki tilneins því allir þekkja
eiginleika Sigtr. og á hversu háu stigi í
siðferði sá maður er, en að hann sé nú
farinn að fyrirverða sig fyrir heimsku
og fljótfærni í rithætti, það er bót í
máli og nýtt í sögu hans !
Enskumælandi menn hér í fylkinu
þekkja mig að ráðvendni í öllum við
skiflum, ekki síður en allir heiðarlegir
Islendingar sem ég hef haft viðskifti
við, það er meira en sálarkripplingur-
inn getur sagt, sem þektur er að svik-
um og fjárdrætti, bæði á meðal ensku-
mælandi manna og landa sinna, og enn
fremur er kriplingurinn alþektur aðþví,
— frá því fyrsta að hann kom til þessa
lands að hafa reynt til með öllu móti,
að verzla með íslendinga og atkvæði
þeirra; talið hérlendupa mönnum trú
um, að hann gæti haft alla Islendinga
eftir sínum vilja, þar hann hefði æfin-
lega hjálpað þeim til að lifa, og komið
þeim hingað til landsins ! Síðan hefir
hann fengið ógrynni af peningum fyrir,
sem eðlilegt er, þar hann hefir altaf selt
sig hæzt bjóðanda samanber tilraun
hans við A. W. Ross er^bréfið góða
sýndi greinilega. “Liberal”-flokkurinn
var óhyggnari og bauð betur i skinnið
og á þeim spena hefir liann síðan hang-
ið.
Ég hefi fengið bréf úr ýmsum átt-
um, sum af þeim langt aðkomin; flestir
spyrja að hvernig á því standi að ég
skuli eiga orðakast við eins óvandaðan,
kærulausan mann sem Sigtr. Jónasson
hefir reynst og svara ég því þannig :
Ég hefi ásett mér að gefa Sigtr. föð-
urlega hyrtingu, þótt það kunni að
dragast þar til um næstu kosningar; í
millitíðinni þarf ég að búa heldur vel í
pottinn.
Hnausa, 17. Júlí 1895.
Stepiian Sigurðsson.
Ayer’s Pills
Mig langar til að bæta mínum vitn-
isburði við vitnisburð annara, sem hafa
brúkað A.yers Pills og get ég sagt ]að ég
hefi brúkað þær í mörg ár, ogætíð gef-
ist vel
VIÐ MAGrA
og lifrarveiki og við höfuðverk, sem or-
sakast af bilun þeirra líffæra, eru Ayers
Pifls óviðjafnanlegar. Þegar kunningj-
ar mínir spyrja mig að því, hvert sé hið
bezta meðal við ólagi á
LIFRINNI og MAGrANUM,
þá ráðlegg ég ætíð Ayers Pills. Ef þœr
eru brúkaðar í tíma lækna þær kvef,
verja influenzu eða hita hitasótt og lag-
færa meltingarfæriu. Þær eru aðgengi-
legar og eru hið bezta familíulyf yfir
höfuð, sem ég hefi þekt. Mrs. Mary
Johnson, 368 Rider Ave, New York.
AYERS PIIIS
fengu hæstu verðlaun d heimssýningunni.
AYERS SARSAPARILLA
fyrir blóðið.