Heimskringla - 27.12.1895, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA 27. DESEMBER 1895.
þingrof og kosningar !
“Kötturinn úr pokanum”!
Kosningar 15. Janúar.
Almennar kosningar til fylkis-
þings fara fram miðvikndaginn 15.
Janúar næstkomandi! Þetta boð
gekk út frá ráðaneyti Greenways á
mánudaginn 23. Desember. Álykt-
un um þetta efni sainþyktu ráðherr-
arnir á laugardagskvöldið, og á mánu-
dagsmorgun staðfesti fylkisstjóri hana
með undirskrift sinni.
Þessi frétt kom öflum, að undan-
teknum að líkum nánustu samsæris-
mönnunum, óvart eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Það lá í loftinu fyrir
löngu síðan, að þingrof voru í nánd,
en það bjuggust allir við að þingið
kæmi saman fyrst. Það var vottur
um nálæg þingrof, að svo stuttur
tími var settur almenningi til að i-
huga kjörskrárnar og fá þær leiðrétt-
ar. Og það, að gamlir bændur, sem
öllum í nágrenninu eru kunnir, voru
tugum saman útstrykaðir, ef óvíst
þótti að þeir yrðu með Greenway,
var ekki síður vottur þess, að Green-
way ætlar sér að komast að aftur
með réttu móti eða röngu. Ail þetta
fiaustur og öll þessi æruleysis brögð,
sem viðhöfð haía verið til að svdfta
menn hundruðum saman atkvæði,
alt þetta bar vott um að kosningar
voru í nánd, og að öllum óheiðarleg-
um brögðum átti að beita til að vinna
sigur. Samt sein áður kom engum í
hug, að svona brátt bæri að. Því
síður kom nokkrum i hug, að mönn-
um i útsveitum yrði veittur að eins
17 eða 18 daga tími til að undirbúa
sig. Að mánuður líði frá því þing
er roflð og þar til kosningar fara
fram, er fullstuttur tími, ef nokkur
sanngirni er viðhöfð, en hér er griða-
timinn í raun og veru ekki nema 22
dagar, þar auglýsingin varð ekki
heyrum kunn fyr en að kveldi hins
23.
En hvað veldur þá þessu ógna-
flaustri ? Það er nú saga að segja
frá því. Greenway hefir frá upphafi
verið digurmæltur mjög um það, að
’ fylkisstjórnirnar eigi að ráða öllu í
fylkjunum án nokkurs tillits til vilja
sambandsstjórnarinnar eða sambands-
stjórnmálafiokka. Þegar til fram-
kvæmda hefir komið hafa þessi
ummæli hans samt ekki reynst
haldbetri en öll önnur loforð hans.
Hann hefir altaf leitað eftir vilja
Lauriers, og það voru fyrir löngu
fengnar líkur fyrir þv|, að skóla-
málið í Manitoba væri ekkert ann-
að en uppfynding til að mynda
fanatiskan flokkadrátt og koma sam-
bandsstjórn í þá kllpu, er hún hefði
sig ekki úr. Að koma henni úr sæt-
inu, en Laurier, Tarte, Etc. i það var
tilgangurinn. Það sýndu öll netin
sem lögð voru til að veiða dominion-
stjórn I. Fyrstu aukakosningarnar
til dominion-þings áttu sér stað 12.
Des. og í því kjördæmi átti Laurier
sigurinn vlsan, því kaþólskur Patron
var sendur af örkinni til að sundra
fyjgi stjórnarsinnans. Samt sem áð-
ur vann stjórnin með miklum atkv.
mun. Nú var úr vöndu að ráða. En
svo vel vildi til, að hinn hlýðni
Thomas Greenway hafði ekki enn
svarað seinasta bréfi sambandsstjórn-
ar, áhrærandi skólamálið. Nú voru
báðir jafnt I hættu staddir, Greenway
og Laurier. Ef sambandsstjórnin
ynni þannig í fleiri aukakosningum,
var hún vis til að koma með umbóta-
iög strax eftir að þing kæmi saman í
Janúar, og þau umbótaiög gætu ver-
ið þannig, að fótunum yrði kipt und-
an Greenway. Það var beggja þága
nú að flnnast. Og fyrir tilviljun (!!)
náttúrlega átti Sifton, dómsrnálastjóri
fylkisstjórnarinnar, erindi til Montre-
al og hitti þar Laurier I Windsor-
hotelinu sunnudaginn 15. Des. Þeir
sátu svo á fundi fyrir luktum dyrum
í níu klukkustundir — til miðnættis
aðfaranótt mánudagsins. Hvað þeir
síjgðu er ekki lýðum ljóst, en Sifton
hélt heim I skyndi, og tók þegar til
með samvinnumönnum sínum að rita
svarið til sambandsstjórnarinnar.
Voru þeir að því fimmtudaginn, ffistu-
daginn og laugardaginn og — undir
eins að þvi búnu samþykkja þeir að
rjúfa þingið og efna til kosninga, með
8vo litlum fyrirvara, að slíks eru fá
dæmi.
í millitíðinni, á flmtudagskveld-
ið 19. Des. flutti Laurier ræðu í
Montreal, til að hjálpa vini sínum
James McShane, er “liberal”-blaðið
“Witness” í Montreal segir svívirð-
ing fyrir flokksmenn sína að kjóea.
Alt til þess dags, öll þessi ár, hafði
Laurier varist svo vel, að enginn gat
hermt upp á hann afgerandi loforð
skólamálinu viðkomandi. En á þess-
um fundi, fjórum dögum eftir viðtal-
ið við Sifton, segir hann afdráttar-
laust, áheyrendum sínum til ósegjan-
legrar undrunar: “Ég hilca elckivið
að segja yður að ég vil að minnihlut-
inn i Munitoha fái áftur ull þau
einkarittindi. sem fúslega eru veitt
minnihluta prótestanta i Quebec og
minnihluta kaþólíka í Ontario. Ég
vil ekki að þessi réttindi séu aftur
veitt fyrir tilvcrknað kaþólíka ein-
göngu, heldur vil ég að prótestantar
■trinni að þeirri viðreisn líka.”
í fyrsta skifti síðan þessi lög
voru viðtekin kemur Laurier hreinn
og beinn fram og segir hvað hann
ætli sér ef hann komist að völdum.
0g hann ætlar sér ekki að gera það
með hjálp kaþólíka einna, heldur
með ötulli hjálp prótestanta. Hvaða
prótestanta? Sannarléga ekki með
hjilp prótestanta eystra, í Ontario og
í sjívar-síðu tylkjunum, sem hann í
alt síðastl. sumar og haust —• alt til
þess hann hitti ráðþrota Sifton, kendi
svo rækilega sem hann gat, að Mani-
toba menn ætti að láta afskiftalausa.
Því síður gat hann ætlað aðnjótahjálp-
ar Manitoba-kjósendanna, sem pró-
testantatrúar eru. Það er bókstaflega
ómögulegt þegar athugað er, að þeir
sömu kjósendur eiga nú að endur-
kjósa Greenway og alla hans þrif-
legu fylgisflska í þeirri einlægu von
og trú, að hann geri að engu allar
tilraunir núverandi sambandsstjórnar
að rétta hluta kaþólíka i Manitoba.
Hvaða prótestantar eru það þá, sem
Laurier telur sér vísa, eftir að hann
er kominn á veldisstólinn ? Engir
aðrir en Thomas Greenway, Clifford
Sifton, Etc. Þar er engum öðrum til
að dreifa. Kenning Lauriers alt til
i9. Des. og fundur hans og Siftons í
Montreal sannar það.
Þannig stendur þá á þessu
flaustri með að sundra þinginVi öll-
um á óvart, Kosningaúrslitin í
North Ontario bentu á að sambands-
stjórnin hafði meira fylgi en búizt
var við og Laurier minna, sem eink.
um mátti kenna óákveðinni stefnu í
skólamálinu. Það var eftir að kjósa
í 5 sambandsþingdæmom eystra,
þar af 3 í Quebec-fylki. Ef Laurier
átti að vinna í þeim þurfti hann um
síðir að koma fram með ákveðna
stefnu í skólamálinu. Það gat hann
ekki nema fá ósvikin loforð Green-
wystjómarinnar og í þeim tilgangi,
að gefa þá skuldbindingu fer Sifton
á fund hans. Loforðið er geflð og
Laurier um leið búinn að fá þau
vopn, sem eiga að hrlfa, í Quebec-kjör-
dæmunum að minsta kosti. En nú
var það jafnframt að óttast. að sam-
bandsstjórnin kæmi fram með um-
bótafrumvarp strax eftir nýár (sam-
bandsþing kemur saman 2, Jan) og
hún getur komið með frumvarp sem
Manitobamönnum geðjast. Þar var
hægt viðgerða. Laurier gat taflð
fyrir störíum á þingi, svo að ekki
yrði neitt að gert fyrr en þá undir
Janúar lok, og i míllitíðinni var
Greenway ekki vorkunn að hafa al-
mennar kosningar afstaðnar. Hann
gæti rofið þingið undireins og ekki
haft annað program en skólamálið.
Ef duglega var blásið að kolum trú-
arofsans mundi hann ná völdum aft-
ur og væri honum þá trygð laun i 4
eða 5 ftr til. Tækist Laurier að sliga
sambandsstjómina í vor eða sumar,
og ef hún þá hefði ólokið skólamál-
inu, svo það yrði hlutverk hans að
binda enda á það, gerðu þeir Green-
way það létt verk og skyldi hann
þá I launaskyni fyrir altsaman sjá
þeim fyrir sæmilegri stöðu, svo að
þeir, uppví8ir tvöfaldir svikaramir,
þyrftu ekki framar að mæta alþýðu
í Manitoba á fylkiskjörþingum.
Allir sem athuga málið með
gaumgæfni eins og það stendur nú,
síðan á Laurier-Sifton -fundinum,
hljóta að sjá, að þetta er gangurinn.
Atburðir allir, sem að framan eru
raktir, sýna eins greinilega og verður
að skólamálið er ekki annað en
kosningabeita, að það er ekki sann-
færing, sem ráðið hefir tilvera þess,
heldur löngun til að ríkja. Það sem
sagt er þannig nokkurnveginn sann-
að, að skólamálið er til orðið í því
skyni eingöngu : Að halda höfund-
um þess í feitum embættum meðan
kostur er, og að reyna að gera ú'r
því það fótakefli ér bylti sambands-
stjórninni.
Að lyktum stendur tlreenway
þá afhjúpaður sem hinn táldrægasti
fjandi, er enn heflrkomið fram fyrir
almenning í Manitoba. Hann náði
völdum með því að draga kaþólíka
á tálar og hailn hefir haldið sér í
völdum með því að draga protest-
anta á tá’ar. Enn ætlar hann að
leika sama bragðið, og heldur ekki
óhugsandi að bonum takist það. Með
því að hafa kosninga undirbúning-
inn svona skammarlega stuttan og
með þvi að svifta sem flesta andstæð-
inga sína atkvæði, gerir hann hvort
tveggja : Banna umhugsunartíma
og banna atkvæði. Þegar á það er
litið og á það hvaða jötna-tilraunir
verða hafðar í frammi til að æsa enn
meir haturseldinn milli protestanta
og kaþólika, þá er það sannast, að
það væri nærri yfirnáttúrlegt, ef
svikara-höfðingi þessi yrði látinn
krjúpa. En að gera tilraun til þess
er brýii skylda allra þeirra, sem
unna hreinskilni, trúmennsku og
sannsögli.
V enezuela-þrætaii.
Hún þótti óálitleg um tíma í sumar
er leið, þessi þræta, en þó hefir hún ald-
rei verid eius óálitleg eins og nú, síðan
Cleveland Bandaríkjaforseti sendi þjóð-
þinginu boðskap sinn það mál áhrær-
andi hinn 17. þ. m. Þessi boðskapur
fprsetans er þannig úr garði gerður, að
hefði hann komið frá einhverjum þjóð-
höfðingja á meginlandi Norðurálfu, þá
hefði hann þótt nokkurn vegin afd'rátt-
arlaust útboð í strið. En af þvi hann
kemur úr þessari átt, þykir eins víst að
hér só um meiri vind en minni alvöru
að gera. Þetta er alment álit allflestra
blaða bæði hér í landi og í Norðurálfu,
að undanteknum auðvitað Bandarikja-
blöðunum nærri öllum. Utan Banda-
ríkja er það sem sé alment álit, að þótt
Cleveland hafi til þessa borið á móti
löngun til að verða forseti í þriðja skift-
ið, þá sé þessi boðskapur hans bein sönn-
un fyrir þvi, að hann hafi í huga að
sækja einu sinni enn. Af því repúblík-
ar hafa æfinlega. og nú að síðustu einn-
ig populistar, brígslað honum um að
hann sé hlyntur Bretum, þurfi hann að
taka djúpt í árinni og sanna, að það sé
ekki. Með því dragi hann í sinn flokk
alla íra í Bandaríkjunum og yfir höfuð
alla þá, sem hafa ánægju af að óvirða
Breta og sýna þeim fjandskap. Þetta
er alment álit lilaða á Englandi, Frakk-
landi og Þýzkalandi, eins og frá því áliti
er skýrt í telegrafskeytum í tilefni af
þessum boðskap Clevelands. En hvort
sem þetta álit er nokkuð nærri lagi eða
ekki, þá er það vist, að síðan þessi boð-
skapur kom út, eru helzt öll önnur mál
útstrykuð af dagskránni, en þetta eitt
látið gilda sem umtalsefni.
í þingsetningarræðu sinni mintist
Cleveland lítið á Venezuela-þrætuna og
bar það til, að þá var ekki komið svar
frá Salisbury jarli upp á bréf Olney’s,
utanríkisstjóra Clevelands. En í milli-
tíðinni kom. svarið, og af því það á eng-
an hátt fullnægði kröfum Olney’s, tók
forsetinn þannig i strengJfttl.
í bréfi sínu krafðist Olney, að málið
alt væri lagt í gerð, og bygði þá kröfu á
Monroe-reglunni. Sagði að bæði heiður
og hagsmunir Bandaríkja lægju við,
eins og Bandaríkjastjórn hofði fyrir
löngu tilkynt Bretum og hoimi öllum.
Svar Salisbary’s er þvert nei upp á krðf-
una um nefnd til að dæma í málinu, af
þeim ástæðum, að landamerkjalinan,
sem Bretar segja hina réttu, sé langt
fyrir innan þau tákmörk, er landmæl-
ingamaðurinn (Schomburg, er landa-
merkjalinan síðan er kend við, og kölluð
“Schomborg-lína”) sagði að' tilheyrði
þeim landfláka er Bretar keyptu að Hol-
lendingum.
Þar sem Bretar þannig geri tilkall
til minni sneiðar af landinu, en þeir
gætu samkvæmt samninginum við Hol-
lendinga, þá geti þeir ekki séð ástæðu
til að hleypa rnálinu i gerð. Monroe-
reglan segir hann að komi þar ekki til,
fýrir þá skuld að Bretar séu ekki að
troða neinu ‘fyrirkomulagi’(stjórnarfyr-
irkomulagi) upp á Venezuela-menn og
láti sig engu skifta hvaða stjórnarfyrir-
komulag þeir velja sér. Þeir séu að eins
nágrannar Venezuela-manna og vilji fá
viðurkendan rétt til þeirrar landeignar,
sem var þeirra eign áður en Venezuela
varð til sem lýðveldi. Hann kveðst því
ekki sjá hvaða ástæðu Bandaaíkin hafi
til að skifta sér af þessn máli. Monroe-
reglan nái þar ekki til og Bandarikja-
stjórn hafi ekki enn sýnt, að hún sé mál
inu svo kunnug, að hún geti nokkurs
til um það, hvorir hafi á réttara að
standa, Bretar eða Venezuela-menn.
Hann segir að Monroe-reglan hafi verið
góð og réttlát og hvergi nærri að á-
stæðulausu viðtekin árið 1823, en að sú
regla hafi aldrei verið viðurkend í Norð-
urálfu, eða í nokkrum. International-
lögum, enda viðurkent í Bandaríkjun-
um, þegar Taylor var forseti, að þessi
regla hefði aldrei verið viðtekin sem
gildandi lög. Þetta eru aðalatriðin í
svari Salisbury’s upp á bréf Olney’s, sem
hafði fyrir aðalinnih&ld :
1. Að eignarréttur þrætulandsins
væri óyiss.
2. Að aflsmunur Breta og Venezu-
elámanna væri svo mikill, að Venezuela-
menn gætu ekki náð rétti sinum nema
með friðsamlegum úrskurði.
3. Að þrætan sé búin að standa
yfir í hálfa öld og að Venezuelamenn
hafi allan þann tima viljað fá landamær-
in ákveðin. (Það hafa Bretar lika vilj-
að ög enda gert tilraunir til þess, en
horfið frá til að þóknast Venezuela-
mönnum — segir Salisbury).
4. Að Venezuela hafi á síðastl. ald-
ayfjórðungi viljað fá málið lagt i gerð.
5. Að Bretar hafi jafnharðan sagt
nei við þeirri kröfu.
6. Að Bandaríkin geti ekki látið
þetta mál afskiftalaust, því þjóðarheið-
ur og hagsmunir sé undir því komnir,
að málið verði leitt til lyktft eins og þeir
fara frani á.
Þetta svar Sa.Ksbury’s féll Cleveland
ekki sem bezt, og reit hann þá boðskap
sinn tafarlaust, þar sem hann segir að
úr því afgerandi neitun sé komin, þá sé
um ekkert að gera annað en haga sér
samkvæint því, og hvað það sé sem fyr-
irliggi, sé ekkert efamál, þegar litið sé
á aðgerðir stjórnarinnar í þessu máli á
uudanförrium tíma. Til að byrja með,
bað hann þvi um fé í því skyni, aðskipa
nefnd og senda til Venezuela, en hún á
að ákveða hver eiu hin réttu landamæri
milli Breta og Venezuela-manna. Þó
Cleveland búist liklega ekki við, að Bret-
ar viðurkenni þau landamæri rétt, sem
þessi nefnd kann að ákveða, þá þá gerir
hann ráð fyrir, að Bandaríkjastjórn við-
urkenni hana svo rétta, að hún þori að
standa og falla með tillögum sirium,
bygðum á þessari rannsókn. Síðan hefir
þjóðþingið samþykt ályktun, er leyfir
forsetanum að skipa þessa landkönnun-
arnefnd, og er ekki að efa að hún hefji
ferðina suður áður langt líður. Þar við
situr. Þeir sem segja, að alt þetta upp-
þot sé kosningabeita og ekkert annað,
sýna fram á, að þegar nefndin hefir lok-
ið starfi sínu og afhent stjórninni álit
sitt, sem eins víst verði þá Bretum í vil,
þá verði forsetakosningar afstaðnar og
Cleveland þá tilbúinn að láta málið falla
niður og gleymast.
Sem sagt eru flest blöðin í Banda-
ríkjunum Cleveland þakklát fyrir þenn-
0
an boðskap sinn og álíta hann eitt af
hans frægustu störfum. Þó eru undan-
tekningar í fiokki stórblaðanna. Demó-
krata-stórblaðið World í New York
endar ritstjórnargrein um þetta iitál á
þessa leið:
“Boðskapur Clevelands forseta til
þjóðþingsins. áhrærandi Venezuela mál-
ið, er alvarlegt klaufastryk. Hann er
klaufastryk af því, að hann er bygöur á
misskilningi, af því hann hefir ekki shiii
þykki InternatioDal laga eða hefðar, og
af því að hann setur Bandaríkjastjórn í
falska afstöðu. I boðskap sínnm, eins
og Olney í bréfum sínum, gerir forsetinn
ráð fyrir, að stefna Breta í Venezuela sé
Bandaríkjunum hættuleg. Er friöur
vor og viöhald sem þjóðar, stöðugleiki
voira frjálsu stofnana, viðhald vors sér-
staka stjórnarfyrirkomulags nokkurri
hættu undirorpið þó útvíkkað sé, iná-
ske með ástæðulausri hörku, landeign
Breta í Venezuela ? Það þarf ekki ann-
að en benda á Canada, áfast landamær
um vorum, til að sjá hvað heimsbuleg
grýla þetta er. Englendingar erU eng-
in útlend þjóð á þessu meginlandi.
Bretar eiga meira land á meginlaiidinu
en vér, og voru hér fyrir áður eft vér
urðum þjóð. Ef tilgangur Breta er eins

Hardvara!
Iiesið fylgjandi upptalningu og notið svo tækifærið til að spara
peninga yðar.-
Ullarkambar, venjuleg stærð, á 35 cts. UUarkambar stórir á... .45 cts.
Bezta exin í búðinni á...85 cts. Góð exi á ..........75 cts.
Blikkfötur 40 centa virði, á... .30 cts. Hamrar 35 centa virði, á 25 cts.
25 centa olíukönnur á.....20 cts. 5 gal. olíukönnur með
Hitunar-stór á....$4, $5 og $6.00. pumpu, á......... $1.65.
Og allar aðrar varningstegundir að sama skapi. Komið og Ktið á
varninginn. Yður verða sýndar vörurnar með ánægju, hvert sem þér
kaupið eða ekkj.
C. Indriðason vinnur í búðinni og fýsir að spjalla við “landft” þegar
þeir eru á ferðinni.
John E. Truemner,
Main Str., næstu dyr við Town Hall.
Cavalier, North Dakota.
Islendingar i Selkirk!
Það vinnur enginn íslendingur spm stendur í búð þeirra félaga
Moody og Sutherland,
en það þarf ekki að aftra neinum, því Mr. Mooíly talar íslenzku reiprennandí.
Finnið hann að máli þegar þið þurfið aðkaupa eitthvað af járn eða blikkvarn
ingi. — Hann selur hinar nafnfrægu
Grand Jewel Stove’s
og að sjálfsögðu hitunarofna á allri
stærð, Upplag inikið af líkkistum á
allri stærð og alt sem þeim til heyrir
----------L-- -
Mjöl- og fóður-
verzlun
Stórt upplag af Lakeof the Woods
kveitimjöli æfinlega fyrirliggjandi.
MQODY á SUTHERLAND
HARÐVÖRUSALAR.
Evaline Street. — — — West Selkirk.
illur og orð forsetans gera ráð fyrir,
þurfa þeir þá að biða eftir laudamerkja-
þrætu í fjarlægri Venezuela og við kyn-
blandna pjóð, til þess að stofna lýðveldi
voru í háska ? Sú ágizkun er ekki
nærri nokkru lagi og með henni fellur
[icssi fyrirferðarmikla, patriotiska bygg-
ing úr orðum einum, sem forsetinn hefir
smíðað.”
Það eru einstöku menn og einstöku
blöð í Canada, sem æpa nú og skora á
stjórnina að verjast, því ef til stríðs
komi muni leikurinn furðanlega fljótt
færast inn yfir landamæri Canada, En
yfir höfuð taka Canadamenn þessu upp-
þoti ofboð rólega. Það er líklega ekki
fjarri réttu, að flestir hafi sömu skoðun-
ina og hermálastjóri Canada, Arthur R.
Dickey. Hann var spurður um land-
varnir Canada og gaf hann lítíð út á
það, en svaraði því, að öruggasta vígi
Canadamanna væri almenn skynsemi
Bandaríkjamanna sjálfra.
Armeníu-manndrápin.
Þegar Gladstone gamli fyrir 19 ár-
um siðan (1876) gerði Tyrkjum hörðustu
kviðuna útaf Búlgaríu-manndrápunum
sagði hann í einni sinni nafnfrægu ræðu
á þá leið, að ef stórveldi Norðurálfu enn
endurnýjuðu leyfi soldáns til að hafa á
hendi framkvæmdarstjórn í Búlgaríu,
þá væri engu siður sanngjarnt aðbrenni
merkja sem glæpi allar tilraunir undir-
okaðra manna, frá þvi fyrst pólitisk
saga varð til, til að losna undan óbæri-
legri harðstjórn. Það hefir enginn einn
maður barist jafnknálega fyrir réttlátri
eyðilegging Tyrkjaveldis eins og Glad-
stone gamli árin 1876 og 1877 og nálega
öll Norðurálfa var honum samdóma og
undantekningarlaust öll Norður-Ame-
rika. En samt var ekkert gert. Sold-
áiiinu hélt óskertu valdi og þjófnaðnr-
iuft og ránin og manndrápin og morðin
héldu þá einnig áfram í riki hans, þó
aldrei i jafnstórum stýl og á þessu út-
renuandi ári.
drepnir um 15,000 verjulausir Armeníu-
menn, 200,000 hafa verið reknir fr& húsi
og heimili og 60,000 ferhyrningsmilur af
landi lagðar í rústir. Þetta eru aðgerð-
ir soldáns í umbótaáttina á tveimur
mánuðum og alt þetta er stórveldunum
kunnugt. Það eina sem þau gera með-
an á þessu stendur, er að neyða soldán
til að hleypa fleiri herskipum inn á höfn-
ina í Konstantinopel og þar liggja þau
siðan aðgerðalaus, að því er séð verður.
Með þessum herskipastól á höfninni
þykjast stórveldin viss með að verja lif
og eignir fulltrúa sinna í Konstantinopel
og Þá virðast þau álíta að fullnægt sé
öllum kröfum réttlætis og raannúðar.
Það er hvor sjálfum sér næstur.
í millitíðinni tala tvær voldugustu
og mentuðustu þjóðirnar um, að fara í
hár saman og berast á banaspjótum út
af nokkrum ekrum af brunasandi í suð-
ur-Ameríku, sem barbara-þjóð í ná-
grenninu vill hafa af annari ^þessari
voldugu þjóð, treystandi því, að hin
stórþjóðin hlaupi undir bagga með sér,
ekki frændsemis vegna og ekki neinna
eigin hagsmuna vegna, heldur vegna
þess, að þessi litla skréelingjaþjóð kallar
sig lýðvejdi, þrátt fyrir að helzt enginn
einn í tíokknum er fær um að stjórria
sjálfum sér. Á þetta stara allir og á
meðan er Armenía gleymd öllum öðrum
eu Tyrkjum. Þeir halda áfram að stela
og ræna og smána kvenfólk, að leika
með hvitvoðunga á spjótsoddunum, að
myrða og drepa alla unga og gamla,
sem þeir ná til, og alt þetta í hefndar-
skyni fyrir það, að þessir fáráðlingar í
Armeníu neita að trúa á Allah Tyrkj-
anna ! Herskipafjöldinn á höfninni í
Konstantinópel er tfygging fyrir lífi
stórveldafulltrúanna í borginni og þess
vegna óhætt að leggja árar i bát og gefa
sig allan við aö hugsa um sandhólana i
Venezuela ! Það gerir minna til, þótt
nokkrar þúsundir til séu myrtar af
saklausum mönnum austur í Armeníu !
Þetta er sýnishorn af hinni mann-
úðarlegu stór-pólitík heimsins í lok þessa
herrans árs, 1895 ! Það má státa &f
minnu !
Hvað sem verður þá eru líkurnar
þær. að eins fari enn. Stórveldin öll
viðurkenna.að veldi Tyrkja ætti að vera
koinið i rústir og að undanteknum
Tyrkjum sjálfum er liklega enginn mað-
ur í Evrópu eða Ameriku, sem mótmæl-
ir þyi. Samt er ekkert gert enn, ekkert
verulegt. Um 20. Okt. síðastl. lofaði
soldán loksins, að tekið skyldi fyrir
inorðiu i Armeníu, og að stjórnarbætur
skyldu veittar samkvæmt kröfum stór-
veldanna. Við þau loforð sín hefir hann
staðið svo vel síðan, ef dæmt er eftir
hraðfréttum þaðan, að síðan hafa verið
- Rn«k>Aehf, Faee-Aehe, helntle
Palni, Nearalcle Palnm
Pnln In the Nlde, ete;
Promptlf Beliered nnd Cured bj
The “D.&L”
Menthol Plaster j!
Hftrtnf u$d four D. AL Mnnthol PUator
for i«v«r« juiin in the ba«-k and lurabaco, 1
unhealUtinirlT r»comra#-nd Mra* u a nft,
■ure nnd rapfd rrmody : in thc.t, thep nct Hko
magic.—A. LkroiNTK, Kllzabethtown. Ont.
Prlrc 25e.
DAVIS & LAWRENCB CO., Ltd.
Proprietors, Montreal.
i