Heimskringla - 06.08.1896, Side 2

HEIMSKRINGLA 6. ÁGÚST 1896.
fyrir hendr að semja sérstaka bók um
sögu ameríakra bókmenta á þessari öld ?
Ég er ekki alls ófróðari en allir aðrir um
bókleg fræði, en só sú bók til, þá hefi ég
ekki rekizt á það.
Sé nú vorar bókmentir þessa virði
fyrir útlenda stórþjóð sem Þjóðverja,
heimsins mestu mentaþjóð, er það þá
ekki merkilegt, ef þær skyldu alls einskis
virði vera fyrir oss og vora niðja hér?
I>rem dögum áðr en ég fór að heim-
an frá Chicago, sat ég á tali við mann,
og bar í tal um oss landa. Ég sagði
honum. að við mundum vera eitthvað
80 alls í Chicago. Ég þekki þá heilmik-
ið af ykkr. segir hann; ég þekki 9; af
þeim fást tveir við ritstjórn, (og báðir á
öðrum málum en móðurmáli sínu), 1 er
ráðsmaðr blaðs, 1 er bókvörðr og hefir
orð á sér fyrir að bera af öllum starfs-
bræðrum sínum í þessum stóra bæ, 1 er
frú, sem talar fyrir víst 6 mál auk móðr-
máls síns, 1 er systir hennar, kennari, 1
er læknir, f erlæknisefni, 1 er letrsetj-
ari, sem aldrei hefir í neinn skóla komið,
en setr þó á þrem útlendum tungum
auk móðurmálsins. — 9. hver maðr af
þessum 80 er þannig lærðr maðr eða
fæst við störf sem útheimta andlegt at-
gerfi og mentun. Ég hefði gaman að
vita, hve mörg þjóðerni .hór geta sýnt
líka tiltölu.
Svo mæiti hann. Og eg get ekki að
því gert, að slík og þvílík ummæli út-
lendinga gleðja mitt gamla íslenzka
hjarta.
Mætti ég sem oftast heyra eitthvað
það af löndum mínum, sem bendir á að
þeir geti teygt höfuð yfir fjöldann—
eitthvað, sem að kveðr og eftirtekt vekr
á þeim.
Mætti sem flest og mest vakna í
þeim ogdafna af dáð, manndómi, þreki,
og ekki eintóran auðsveipni og mein-
leysi. Sem flest, er vott geti borið þess,
að enn lifi í oss nokkuð af fornu höfð-
ingja og jafnvel vikinga-blóði. Þá get-
um vér, þótt fámennir séum, lagt
nýtan skerf til myndunar amerísks
þjóðernis.
Ég líkti áðan þjóðernis-myndun-
inni við tilbúning grautar. Það er
máske ekki smekklegt, en það táknaði
vel það sem ég vildi með líkingunni
skýra,
Þið látið t. d. 20 merkur vatns í
pottinn, svo og svo msrgar merkr af
méli, en ekki nema lítinn hnefa af
sterkusalti; en þessi litla ögn af salti
gefr þó öllum grautnum bragð, setr
keim á liann.
Mættum vér Vestr-íslendingar hafa
sem mest af því í vorum þjóðlegu ein-
kennum, sem getr gert oss auðið að
verða taltið í þjóðernispottinum !
/
Island.
Ræða Dr. Valtýrs Guðmundsso.var.
Porstöðunefnd íslendingadagsins
hefir rnælzt til að ég mintist gamla
landsins, okkar ástkæru fósturjarðar,
með nokkrum orðum. Mér er kært að
verða við þessum tilmælum. Ég skoða
það sem stórmikinn heiður, að mér hef-
ir verið trúað fyrir að minnast einmitt
þess, sem er hverjum góðum og sönnum
íslendingi dýrmætast og hjartkærast af
öflu. En geta þá þessi orð átt við í
þessum hóp? Geta góðir og sannir ís-
lendingar fundist meðal þeirra, sem
hafa yfirgefið ísland og og flutt burt
frá því i aðra heimsálfu ? Geta þeir
menn haft nokkra lifandi ættjarðarást,
sem sflkt gera? Þessum spurningum
svara ég hiklaust með jái. Hafi menn
flutt sig um set í þeim tilgangi að verða
bæði sjálfum sór og þjóð sinni til enn
meira gagns og sóma en áður, þá eru
þeir í raun og veru miklu sannari ætt-
jarðarvinir, en þeir, sem heima sitja.
Eg get ekki metið mikils þá ættjarðar-
ást, sem að eins sýnir sig í því, að hökta
altaf sem fáráðir tjóðurkálfar kyrrir á
sömu þúfunni, sem þeir liafa verið fædd-
ir á, hve mikil missmíði sem þeir kunna
að sjá á hag sínum. Þeir menn sem al-
drei finna til löngunar hjá sér til að
rýmka sjóndeildai hring sinn frekar en
fjöllin í kring um þá og úreltur iands-
siður hafa afmarkað þeim, þeir verða
aldrei mikils virði fyrir ættjörðina.
Eigi loeir einir að verða stoð hennar og
stytta, þá er hún sannarlega illa farin.
Aftur er alt öðru máli að gegna um þá,
seiii verða svo hrifnir af sólroðanum á
fjallabrúnunum út við sjóndeildarhring-
inn, að þá langar til að skj-ggnast út
fyrir hann, vita hvað er þar fyrir utan.
hvort takmörkin eru þar sem þau sýn-
ast vera, eða þar tekur við annar rýmri
og fegurri sjóndeildarhringur, svo að
augu þeirra geti opnast fyrir ýmsu nýju
þörfu og góðu, sem þeir höfðu áður
enga hugmj-nd haft ura. Þeir menn,
sem slík þrá vaknar hjá og f jlgja henni,
þeir eru einmitt manna liklegastir til að
verða þjóð sinni að liði. Og þótt þessi
þrá eftir rýmri sjóndeildarhring, eftir
meira ljósi, meiri þekking, meiri sælu,
kunni að bera þá svo lanst út í geiminn
að þeir fjarlægist strendur sjálfrar fóst-
urjarðarinnar, þá eru þeir svo sem ekki
tapaðir syuir fyrir því. Það mun jafn-
an rejmast svo, að hjá flestum þessara
manna vakni líka löngun til að láta þá
sem heima sitja, vita hvers þeir hafi
orðið vísari, langi til að beina of urlitlu af
því ijósi, sem þeir hafa séð, heim til
landa sinna og meðbræðra og reyna að
gera þá mcð einhverju móti hluttakandi
í þeim gæðum, sem þeir hafa sjálfir afl-
að sór. Sumir munu hverfa heim aftur
og kenna löndtím sínum að beita betur
kröftum sínum. Aði-ir reyna með rit-
um og bréfum að lokka þá, sem heima
sitja. til þess að afla sér meiri þekking-
ar og sýna fram á, i hverju þeim er mest
ábótavant. Hinir þriðju gera kannske
hvorugt þetta, en leitast að eins við að
verða þjóð sinni til sóma með því að
sýna sig sem mesta og besta menn sjálf-
ir. Þeir gera þjóð sinni líka mikið gagn
því það er ekki lítið varið í það fyrir
hverja þjóð, að eiga syni, sem hafa með
verkum sínum oglíferni aukiðálit henn-
ar hjá öðrum þjóðum.
Þeir menn, sem þannig faraað, sem
ég hér hefi sagt, þeir eru nannir ættjarð-
arvinir. Þeir eru það ekki einungis í
orði, heldur á borði, í verkinu. Þeir geta
verið jafnsannir ættjarðarvinir fyrir
því, þótt þeir aldrei stigi aftur fæti sín-
um í fæðingarhrepp sinn eða á fóstur-
land sitt, ef þeir að eins sýna einlægan
vilja og viðleitni á að vinna þjóð sinni
gagn. Það er í rauninni ekki landið,
sem ættfarðarástin er bundin við, held-
ur vidþjóðina, sem í landinu býr, — þó
ekki af því að hún býr í þvi landi, held-
ur af því, að hún er af sama„kynstofni,
hefur sömu siði, talar sömu tungu og á
sér sömu sögu. Þetta eru þeir megin
þræðir, sem tengja einstaklinga liverrar
þjóðar saman í eina heild og korna þeirn
til að liafa ást á henni. Landið sjálft
ætti í rauninni að gera mitenst til. Ef
öll þjóðin flytti sig úr einu landií annað,
þá mundi ættjarðarást fjarverandi sona
hennar fylgja henni eins fj-rir það, alveg
eins og ást sonar á foreidrum sínum og
sj’stkynum mundi fylgja þeim, þótt þau
flyttu sig af einum bæ á annan eða úr
einu héraði í annað. Það er ekki ást á
bænum, sem tengir hinn fjarverandi son
við heimilið, heldur ástin 'á þeim, sem í
bænum búa.
En þótt ættjarðarástin só í raun-
inni að eins ást á þjóð sinni, þá ber þó
ekki því að neita, að ef það land, sem
þjóðin býr í, er að einhverju leyti feg-
urra en önnur lönd, þá stuðlar það eigi
allítið að því, að glæða ættjarðarástina,
ekki sízt hjá þeim, sem búafjarri því og
að eins sjá mj-nd þess í spegli endur-
minninganna, sem minnast þess sem
æskustöðva, þar sem þá drej’mdi sína
sælustu bernskudrauma. Þegar vér
minnumst íslands, þá er þessu einmitt
svo varið. Ég er viss um að ættjarðar •
ást vor allra, sem hér erum samankomn-
ir, nær eigi að eins til þjóðarinnar, held-
ur líkc. til landsins, einmitt af því að við
eigum svo fagurt fósturland. Því þótt
Island só víða hrjóstugt, þá verður það
aldrei af því dregið, að landið er fagurt,
eins og skáldið segir:
‘‘Landiö er fagurt og frítt
og fannhvítir jöklanna tindar;
lnmininn heiður og blár
og hafið er skínandi bjart”.
Þegar svo er ástatt, þá er eðlilegt
að menn minnist'ekki að eins þjóðar-
innar, heldur líka landsins sjálfs. En
það er þó einkum þjóðin, sem vér minn-
umst, og það sem þá verður ríkast í
huga vorum, er óskin um það, að fjrrir
henni megi renna upp ný öld, miklu
betri, betri öld. En hverskonar öld? í
þvi efni er ég viss um að öllum dettur
ekki sama í hug. Margir, sem eru hrifn-
ir af okkar ágætu sögum og fornöld
vorri, inunu hugsa til liðna tímans og
óska, að aftur rinni upp fyrir þjóðinni
sardskonar líf, sem var á íslandi fyr á
öldum einkum og sér í lagi frelsisöldin,
þjóðveldistíminn. En er nú ástæða til
þess að óska þess, að íslenzka þjóðin lifi
upp aftur nokkura þá öld, sem hún er
búin að lifa? Ég segi nei, og hik'laust
nei. Við skulum líta stuttlega yfir sögu
þjóðarinnar og athuga hin einstöku
tímabil í því efni. Fyrst er laudnáms-
öldin. Þeir munu nú kannske finnast
hér, sem óska hennar í meira eða rainna
mæli, og þeir menn geta haft töluvert
til síns máls. En að óska hennar í full-
um mæli, er sama og að óska að allir
íslendingar flytji burt úr landinu og til
Ameríku. En það er ég hræddur um að
yrði hér um bil sama og að óska þess,að
hin íslenzka þjóð hyrfi af j-firborði jarð-
arinnar, hyrfi í sjóinn. En að hugsa til
þess að þjóð sem á aðra eins sögu, aðra
eins tungu, aðrar oins bókmentir, hverfi
algerlega í sjóinn, það er hugsun, sem
hverjum sönnum íslendingi hlýtur að
finnast svo ægileg, að hann kæfir hana
óðar í brjósti sér, þótt hún kj-nni 'að
rísa þar upp eða vera skotið þar inn af
öðrum.
Þá er söguöldin, þjóðveldistíminn.
Þess munu margir óska, að sú öld væri
aftur runnin j-fir Island, En ég er ekki
einn í þeirra tölu. Það er auðvitaðá-
stæða til að óska, að ýmsir af kostum
þeirrar aldar birtast á ný hjá þjóðinni,
svo sem manndáðin og félagsskynsem-
in og fleira af því tægi. En aðóska sér
aftur þá öld, þegar mikill hluti þjóðar-
innar var í áþján og þrældómi, hinir
beztu menn hennar bárust á banaspjót-
um, ekkert verulegt framkvæmdar-
jrald var til í landínu og hnefarétturinn
í rauninn var hæstirétcur og fégirnin
var svo mikil, að flestu mátti fá fram-
gengt með m útum og menn fyrirurðu
sig ekki fyrir að bera nánustu vanda-
menn, föður og sj-ni í sjóði sínum,— að
óska sér aftur þá öld getur ekki komið
til nokkura mála. Enginn mun óska
sér aftur Sturlungaöldina, þegar eng-
inn gat verið óhultur um líf og eignir
og stórbokkarnir riðu bæ frá bæ og
drógu mennina úr rúmunum frá kon-
unum, leiddu þá út og hálshjuggu. Ka-
þólsku kyrkjuöldina og einokunar og
einveldisöldina þarf ekki nema að nefna
til þess menn fái hálfgerða velgju. Slík-
ar aidir óskar enginn eftir.
Nei, sú öld, sem vér óskum hinni
ísenzku þjóð, er algerlega ný öld, sem
sé frábrugðin öllum hinum fj-rri, endur
fæðingaröldin, gufuöld, rafmagnsöld,
ný bardagaöld, þar sem menn vega með
vopnum andans og þekkingarinnar,
með túngu og penna, en ekki með sverð
um og spjótum, öld, som kennir mönn-
um að gera sér jörðina undirgefna i
orðsins fj-lsta skilningi, sem kennir
mönnum að nota hin miklu náttúruöfl
í þjónustu mannsandans til þess að
berjast á móti og vinna bug á þeim öfl-
um náttúrunnar, sem eru mönnunum
andstæð og standa þeim fj’rir þrifum.
Og að dagsbrún af slíkri öld’sénúað
renna upp yfir fjallatinda íslarids, um
það er ég fullkomlega sannfærður, og
um það hlýtur hver sá að vera sann-
færður, sem ekki algerlega örvæntir um
líf og framtið hinnar íslenzku þjóðar.
Væri ég ekki sannfærður um að þessi
nýja öld, nýtt Ijós, ný þekking. ný at-
'orka, ný manndáð væri í vændum, þá
mundi ég taka undir með skáldinu og
segja :
“En megnirðu’ ei börn þín frá vondu
að vara
svo vesöld og ódygðir þróist þeim hjá,
aftur í legið þitt forna að fara
föðurland áttu og hníga í sjá”.
F.g óska einskis síður, en að íslenzkt
þjóðerni líði undir lok, en það segi ég
satt, að ég vildi he’dur að íslenzka
þjóðin dæi út, eu að hún lifði við
skömm, lifði lífi, sem \ æri henni sjálfri
og öðrum til skapraunarog óhamingju.
En ég er alls ekki hra ddur um að til
sliks þurfi að koma.
Það hefir reyndar verið sagt, að
landið væri “að blása upp”. Eg verð
að mótmæla því að landið s j é að blása
upp. Hitt er satt, að landið hefir teiið
að blása upp nú í síðustu þúsuncl ár,
eða þar um bil. En sá uppblástur,sem
hefir átt sér stað, er engan veginn ein-
göngu landinu að kenna, af náttúrunn-
ar völdum, heldur miklu fremur þeim
að kenna, sem ,f landinu hafa búið,
handvömm þeirra að keniia. Og seyðið
af þessari handvömm undanfaiandi
kj-nslóða mega nútíðar synir landsins
nú súpa, því
fqðranna dáðlej’si er barnanna böl
og bölvun í nútíðer framtíðar kvöl”.
Þótt þess megi sjá mörg merki nú,
að landið hafi verið að blása upp, þá er
ekki rétt að gefa nútíðarsonum landsins
sök á því. “Giísir gjalda, en gömul
svíli valda”, segir máltækið, og það á
sannarlega hér við.
Það er satt að landið betir verið að
blása upp. Eu ‘vorið er komið og
grundirnar gróa”. Það er sannarlega
vorgróður í loft'mu heimanú, bæði and-
lega og verklega. En 1 essi gróður fer
auðvitað mjög hægt, eins og líka er
eölilegt, því jöiðin er þjökuð eftir
haiðan klaKadróma langvinns votrar.
Það má engan furða á því, fótt þjóðin
sé ekki skörp á sprettinum eftir að hafa
setið í margar aldir þjökuð af merkjum
einokunar, vesaldóms og fáfræði. Það
er engin furða, þó hún sé orðin hálf-
blind--sumir jafnvel starblindir—eftir að
hafa svo lengi í fáfræðismj’rkri, útilok-
uð frá öllum verulegum framfara-
straum hins mentaða heims, Það er of
boð eðlilegt að líkt fari fyrir henni eins
og þeim manni, sem lengi hefir setið í
kolsvartri dýflissu, ímyrkvastofu. Þeg-
ar hann í fj’rsta skiftið kemur aftur út
í sólarljósið, þolir hann ekki birtuna,
fær verk í augun og verður hálfblindur.
Hann þarf langan tíma til að venjast
ljósinu og verður stundum jafnvel fyr-
ir, að vilja heldur hverfa inn í mj-rkva-
stofuna aftur og hýrast þar, heldur en
að þola þessa of birtu, sem ljós hinnar
upprennandi sólar kastar á hinar veikl-
uðu sjóntaugar hans. Það fer nokkuð
líkt fyTÍr mörgum hjá þjóð vorri, þegar
farið er að bregða hinu skínandi fram-
faraljósi upp fyrir augu þeirra. Þeim
súrnar sjáldurí auga. En séu þeir
stöðugt vandir við að horfa í ljósið,
ljós þekkingarinnar, Ijós sannleikans,
þá munu sjóntaugarnar brátt taka að
styrkjast og menn fara að verða betur
og betur sjáandi. Og fari menn að þola
ljósið og verða betur sjáandi, þá er ekki
að efa gróðurinn. ísland á nógan auð
fólginn í skauti sínu og í hafinu í kring
um það, ef menn að eins kunna að færa
sér hann í nj-t, hafa bæði vit, hug og
djörfung á að beita kröftum sinum.
Veit þá eng; að eyjan hvíta
á sér enn vor, ef fólkið þorir
guði að treysta, hlekki hrista
hlýða róttu, góðs að bíða”.
En til þess að nokkuð verulegt verði
úr gróðrinum, til þess að vorið gæti
orðið að sumri, er nauðsynlegt að þeir,
sem aflað hafa sór meira Ijóss, meiri
þekkingar, þreytist ekki á að venja
bræður sína við ljósið. Eigi ísland að
ná nokkrum verulegum framförum, er
nauðsynlegt að allir syuir þess, livar
sem þeir eru staddir í heiminum, legg-
ist á eitt til þess að reyna að bæta hag
þess, Og ekki nóg með það. Þeir
naega ekki halda hver í sína áttina.
Þeir vei ða allir að verða nokkurnveg-
inn samtaka, hafa sama áralagið.
Það var einu sinni maður, er átti
sjö sj’ni, sem hann kallaði fyrir sig að
sottarsæng sinni. Hann fékk þeim sjö
spýtur, sem voru bundnar samaníbindi
og bað þá að reyna að brjóta. Þeir
reyndu það hver af öðrum, en engum
tókst það. Þá lej-sti gamli maðurinn
spýturnar í sundur og bauð sonum sín-
um að reyna nú að brjóta þær, og reyn-
ist það auðgert. Þá mælti gamli mað-
urinn : Ef þið, bræður, gerið með ykk-
ur bandalag og haldfzt í hendur sem
einri maður sem þessar spýtur, meðan
þær voru bundnar saman í eittbindi, þá
munuð þið sigrast á öllum örðugleikum
ogenginn fá brotið ykkur á bak aftur.
En verðið þið ekki sarntaka, heldur
skiljið og haldið sinn í hverja áttina, þá
mun fara fj’rir ykkur liktogspýtunum,
eftir að þær voru aðskildar. Þessi orð
gamla mannsins virðist mér ekki van-
þörf á að brýna fyrir öiiuui souum hinn-
ar íslenzku þjóðar. Það er alkunnugt
að frá fyrstu tíð landsins og alt fram á
vora daga hefir hjá hinni islenzku þjóð
ríkt hinn megnasti sundrunga og ein-
ræðis-andi, og að einmitt hann hefir
staðið þjóðinni fyrir mestum þrifum og
komið henni á kaldan klaka. Það var
hann, sem gerði hina frjálsu íslenzku
Þjóð að undirlægju útlends ofurvalds,
og hann hefir eigirilega vorið oin af aðal-
rijtum allrar ógæfu þjóðar vorrar, ver-
ið hið versta átumein í þjóðfélaginu.
Gæti mönnum tekizt að kveða niður
þennan voðalega íslenzka draug, þá
mundi margt breytast. Þá mundi rénna
upp fyrir land vort sólheið framfaraöld,
atorkuöld, velsældaröld, frelsisöld. Eg
get því ekki endað þessi orð mín meö
annari betri ósk fyrir vort ástkæra fóst-
urland, en að allir synir hinnar íslenzku
þjóðar, hvar sem þeir eru staddirí heim-
inum, mættu allir Ieggjast á eitt sem
sannir bandamenn og siðbræður til þess
að vinna að heill ættjarðar vorrar —
ekki í smáflokkum, hver á sinn hátt,
heldur allir i einu lagi, í einingu andans
og bancli friðarins.
Lengi lifi vor ástkæra fósturjörð,
Islands.
I'.vlgjandi skýrsla sýnir hverjir un n
verðlaun á íslendingadaginn :
Kapphlaup.
1. Stúlkur innan 6 ára......50 yds.
1. verðl. Jóhanna Finnsdóttir.
2; Verðl. Aurora Swanson.
2. Drengir innan 6 ára... .50 “
1. verðlaun Sigurður Bjarnason.
2. verðl. Ágúst Guðvarðarson.
3. Stúlkur 6—8 ára..........50 «
1. verðl. Jófríður Sigmundardóttir.
2, verðl. Guðný Ruuólfsdóttir.
4. Drengir 6—8 ára........50 “
1. verðlaun Baldur Olson
2, verðl. Kr. Backman
5. Stúlkur 8—12 ára.......50 “
1. verðl. Helga Bergþórsdóttir.
2. verðl. Anna Borgfjörð.
3. verðl. Kristín Jónsdóttir.
6. Drengir 8—-12 ára......50 “
1. verðl. Theódór Oddson.
2. verðl. Kristján Olafsson.
3. Kristján Bergsson.
7. Stúlkur 12—16 ára.... 100 “
1. verðl. Sigríður Hörðdal
2. verðl. Arnfriður Fríman
3. Guðbjörg Jóhannesdóttir.
8. Drengir 12—16ára....l00 “
1. verðl. Guðbrandur Kristjánsson.
2. “ Júlíus Jóhannsson.
3. “ Guðm. Lárusson.
9. Ógiftar konur yfir 16 ára 100 “
1. verðl. Miss G. Fríman.
2. yerðl. Miss Jóhanna Jónsd.
3. verðl. Miss Antonía Ólafsd.
4. verðl. Miss Seselja Jónsdóttir.
10. Ógiftir karlm.yfir 16 ára 150 ‘
1. verðl. Frank Fredrickson.
2. verðl. Jóhann Jónsson.
3. verðl. S. Benson.
4. verðl. PaulOlson.
11. Giftar konur...........100 “
1. verðl. Mrs. Sveinsson.
2. verðl. Mrs. Clemenson.
3. verðl. Mrs. Th. Johnson."
4. verðl. Mrs. G. Ólafsson.
12. Kvæntir menn...........150 “
1. verðl. Thorður Johnson.
2. verðl. E. Gíslason.
3. Hjörtur Lárusson.
4. Ben Johnson.
13. Konur,giftar sem ógiftar 100 “
1. verðl. Miss. G. Fríman.
2. verðl. Miss Jóhanna Jónsd.
3. verðl. Miss Ant. Ólafsdóttir.
4. verðl. Miss Seselja Jónsdóttir.
14. ‘Karlar, giftir og ógiftir 200 yds.
1. verðl. Frank Frederickson.
2. verðl. Jóhann Jónsson.
3. verðl. S. Benson.
4. verðlaun Ben Johnson.
15. Allir kvæntir menn hálf míla.
1. verðl. Thoœas Sigurður.
2. “ S. Reykjalín.
16. Allir ókvæntir menn hálf míla
1. verðl. PaulOIson.
2. verðl. S. Benson.
17. íslendingadagsnefndin 150 yds.
1. verðl. Eiríkur Gíslason.
2. verðl. Magnús Pétursson.
18. “Petato Race.”
1. verðl. Stephen Anderson.
2. verðl. W. Thorson.
0
Hjólreið.
1. Kvart míla.
1. verðl. Hans Einarsson.
2. verðl. A. Anderson.
2. Hálf míla.
1. verðl. Hans Einarsson.
2. verl. Tom. Gillies.
3. Ein míla.
1. verðl. Hans Einarsson.
2. verðl. Sigurður Guðmundsson.
4. Ein míla “handicap race.”
1. verðl. Tom. Gillies.
2. “ Kr. Backman.
3. “ Sigurður Guðmundsson.
5. Tvær inílur “handicap race”
1. verðl. Arthur Anderson.
2. verðl. Hans Einarsson.
3. verðl. Sigurður Guðmundsson.
Stökk fyrir alla:
1. Hástökk.
1. verðl. Sig. Jónsson
2. verðl. W. Thorson.
2. Háetökk jafnfætis.
1. verðl. Frank Fredrickson
2. verðl. Jóh. Jónsson.
3. Langstökk.
1. verðl. B. Anderson
2. verðl. S. Jónsson.
4. Hopp-stig-stökk.
t. verðl. Sig. Jónsson (37 fet 2 þuml.).
2. verðl. B. Anderson (34 fet 8 þuml.).
5. Stökk á staf.
1. verðl. St. Anderson (7 fet 2 þuml.).
2. verðl. Þorst. Baldwinsson (7 fet)’
Glímur urðu engar. Gaf sig enginn
fram.
Aflraun á káðli varð engin. Þar
kom fram önnur hliðin, — þeir sem
ætluðu að toga fj’rir ponservativa.
Hinir koinu ekki fram.
VEITT
flÆSTU VERBLAUN A HEIMSSÝNINGUNN
IÐ BEZT TILBÚNA
Óblönduð vínberja Cream of Tartar
Jowder. Ekkert álún, ammonia eða
9nnur óholl efni.
40 ára ”eynslu.
Góð þrenning
þekt í öllu Canada.—Allir hafa eitt-
hvað gott að segjaum hin þrjú merku
Suður-Ameríku meðul.—Álveg óyggj-
andi við nýrnaveiki, gikt og tauga-
veiklun. Þau bæta á fáum klukku
timum.
NÝRUN_ slæmir kvillar í nýrunum og
blöðrunni linast á sex klukku stundum
við South American Kidney Cure.
Þetta meðal er framúrskarandi fyrir
hvað það verkar fljótt, og linar þrautir
í bakinu, nýrunum, blöðrunni og öðrum
pörtum þvagfæranna, það tekur stýflur
úr þvagrásinni, nærri undireins. Það
læknar Brights deseace og sykursýki
þegar allar pilltr og duft hafa reynzt
onýt. Þar eð það er lögur sem léysir
upp hin smáu sandkendu korn sem ætíð
eru í blóði þeirra sem þessa sýki hafa.
Hvorkf pillur nó duft geta gert þetta
þar eð enginn fastur líkami getur upp-
leystsí þeim. BrúkaðuS ,uth Ameriðan
Kidney Cure ef þú vilt lifa lengi og
njóta lífsins.
GIKT—“Síðastliðið ár”, segir Wilhams
Marshall frá Vardon, Ont. sem hefir
búið þar í 40 ár, lá ég nærri rúmfastur
af gikt um langan tíma. Ekkert gat
bætt mér, og ég var loks farinn að ör-
vænta um bata þegar mór var ráðlagt
að reyna South American Rheumatic
Cure. Fyrsti skamturinn bætti mér
mikið og,næsta dag var ég kominn á
fætur. Eg hefi brúkað þrjár flöskur,
og er mér nú albatnað.
MAGINN OG TAUGARNAR. — Mrs.
Capt. Hrckley frá Owen Sound, var ein
af þeim sem infiuenzan hafði heimsótt.
Hún hafði ekki fyllilega náð sér, og
fékk upp úr því megna taugaslekju.
Allar lækningatilraunir bættu að eins
um stundarsakir. Hún reyndi South
American Nervine, og segist strax frá
byrjun hafa fengið von um bata, svo
hún hélt áfram að brúka það, og að
stut-um tíma liðnum hafði hún alger-
lega náð sér. Brúkaðu South Ámer-
ican Nervine ef þér finst þrótturinn
vera að þverra. — Fæst hjá öllum lyf-
sölum.
FRÉTTIR.
DAGBÖK.
FIMTUDAG, 30. JÚLÍ.
Landkaupalögin írsku. sem verið
hafa fyrir þingi Breta síðan 13. Apríl f
vor er leið, voru lesin í þriðja skifti og
samþykt í gær. Er nú ekki eftir nema
að fá þau staðfest til þess þau öðlist
lagagildi. — Moð þessum lögum er leigu
liðum gert miklu lóttara fyrir að eign-
ast ábýlisjarðir sínar.
Að loknum flóðunum í Frazerdaln-
um í British Columbia er nú skógar-
eldur tekinn til að svæla upp skóg og
eignir manna og hefir þegar ollað miklu
tjóni.
Læknafélagið brezka hefir næsta
allsherjarþing sitt í Montreal, — sumar
ið 1897. Næsta sumar verða þess vegna
tveir þýðingarmiklir fundir haldnir í
Canada, — læknafólagsfundur þessi í
Montreal og fundur brezka vísindafé-
lagsins í Toronto.
Á Englandi og i Ameríku er nú
verið að safna samskotafó til styrktar
uppreistarmönnunum á Krítarey.
Mikill hluti af sýningabyggingun-
um í Montreal brunnu til rústa í nófrt
er leið. Eiguatjón nm 8200,000.
Frá Toronto kemur nú sú fregn, að
erkibyskupinn í St. Boniface hafi afráð-
ið að verða vægari í kröfum í skólamál-
inu, Laurier á að hafa sent menn á
fuud hane strax að kosningunum lokn-
um og á þá að hafa gengið saman. Þess
vegna kvað Laurier svo óhræddur
aö segja að mál það verði útkljáð inn-
an G mánaða.
FÖSTUDAG, 31. JÚLÍ.
Það var sagt um daginn, að popu-
listar á allsherjarfundi sínum hefðu
gert ser að góðu að hafa Sewafl fyrir
varaforsetaefni. En þaðliefir ekki ver-
ið alveg rétt. Varaforsetaefni þeirra
er Thos. Watson frá Atlanta, Georgia,
og þess vegna er nú Bryan að hugsa
nú um að hafna fylgi populista. Hann
vill að eitt gangi yfir sig og Sewall.
Stórkostlegt járnbrautaslys átti sér
stað í gærkveldi í grend við Atlantic
City í New Jersey. Rákust þar saman
lestir tvær fullar af fólki, — farþegja-
lest frá Philadelphia og lest með menn
á skemtiferð. Það er enn óvíst hvað
margir létu lífið, en talið víst að þeir só
ekki færri en 50—60.
Átta ráðherrar Lauriers voru í gær
kjörnir þingmenn gagnsóknarlaust.
Hergögn voru tekin í gær í Tor-
onto og flutt í forðabúr stjórnarinnar,
af því grunur lék á að þau væru ætluð
uppreistarmönnunum á Cuba.
Ofsa-hiti í suður-B.ii,darikjum. í
St. Louis fengu 34 menn sólsting í gær
og 36 hestar fóllu dauðir á götunum.
Hitinn þar vaf 108 stig ; mestur liiti er
menn muna.
I New York var í gær reynd ný
tegund af strætavagni, sem knúður er
með þrýstilofti. Tókst það ágætlega
og er spáð að þrýstiloftsvagiiar verði
almennir í borgiuni innan skainms.
LAUGARDAG. 1. ÁGÚST.
Frá Englandi koma þær fregnir og
hvergi nærri í fyrsta skifti, að Victoria
drottning sé um það að segja af sér, en
seljasyni sínurn, prinzinum af Waleis
konungsstjórnina í hendur. Ef til vill
Niðurl á4, bls.