Heimskringla - 13.08.1896, Blaðsíða 2

Heimskringla - 13.08.1896, Blaðsíða 2
HEIMSKRINGLA 13 ÁGÚST 1896. Heimskringla j PU13LISHED BY The Heimskringla Prtg. & Publ. Co. • •o eo Verð blaðsina í Canda og Bandar.: 0 $2 um árið [fyrirfram borgað] ® Sent til íslands [fyrirfram borgað « af kaupendum bl. bér] $1. <& ooe* * Uppsögn ógild að lögnm nema & kaupandi sé skuldlaus við blaðið. • o«*« 5 Peningar sendist í P. O. Money * Order, Registered Letter eða Ex- • press Money Order. Bankaávis- • anir á aðra banka en í Winnipeg a að eins teknar með afföllum. ^ • • •• * EGGERTJOHANNSSON • BDITOR. • EINAR OLAFSSON BUSINESS MANAGER. • • • •• Office : J Corner Ross Ave & Nena Str. 2 P. O. Box 305. 2 “Sjaldan er ein bára stök”, geta demókratar Bandaríkja sagt með sönnu um þessar mundir. Ohamingju þeirra ‘'verður alt að vopni” í Ar. Ut- reið þeirra á Chicago-fundinum var í hæsta máta ill og ástæður þeirra þar af leiðandi slæmar, að því er snertir for setakosningarnar og þjóðþingmanna- kosningarnar. En svo er nú smám- saman að koma í ljós að ástæður þeirra heiina í héruðunum eru i engu betri. Að minsta kosti þykir gull-demókröt- um i Minnesota framtíðin óvænleg nú sem stendur. Eftir undirliúning síðan í vor komu saman í Miuneapolis kjörn- ir fulltrúar héraðsmanna hinn 4. þ. m. til að velja menn í ráðaneyti ríkisins— governor, vara-governor og ráðherra, og til þess enn fremur að tiltaka for- seta-kjörherra. I’að kom i ljós á fund- inurn að silfurítar yoru þar tiltölulega eins- liðsterkir ogá Chicago-fundinuni. Þar voru og populistar nokkrir og var þeim vel fagviað, einkum leiðtoga þess flokks í Miunesota, Ignatius Donneliy. Sem við var að búast þegar svona stóðu sakir. uröu úrslitin alt önnur, en saun- ir demókratar æsktu og vildu. Fyrir governor var tilnefndur hinn sænski stjórumálamaður (þjóðþingmaður nú) Johu Lind; vura-governor var enginn tiltekinn og ekki lieldur dómsmála- stjóri. Og af forseta kjörlierrum voru tilteknir að eins 4 af 9, sem Minnesota- naenn senda á forseta-kjörþing. Eyðurnar sem eftir voru skildar sýna, að silfuríta-demokratar og popu- listar ætla að vinua saman og að popu- listar eiga að fylla eyðurnar. En svo er ekki þar með búið. Á fundinum var eindregnum repúblika flokksmanni helgað tignasta sætið, sem Minnesota getur veitt. John Lind er repúblikan í húð og hár og þó var enginn annar maður riefndur til að sækja um govern- orsembættið. Sýndi það, að fyrirfram hafði alt verið klipt og skolið. Það sýnist einkennilegt að sjá demókrata og popúlista fylkja sér þannig utan um eindregin repúblíka, en sú er ástæða til þess, að Lind er silfuríti og andvígur flokksmönnum sínum í því, þó í öllu öðru sé hann þeim samþykkur. Afleiðingín af þessu ástandi í Min- nesota er sú, að á demókratafundinum réðu demókratar ekki meiru en svo, að þeir fengu tilnefnda bara tvo sina flokksmenn í stjórn ríkisins, og fjóra af níu forsetakjörherrum. Þetta eru rétt dæmalausar ástæður. Að flokkarnir, eða klofningur af demókrötum og popu- listum ætla í þetta skifti að vinna sam- an, virðist sumurn merki þess, að þeir séu í aðsigi með að sameinast. En eigi maður að dæma um mögulega einingar sáttmála þeirra nf skiftingunni á þess- um demókratafundi, verða þaö popu- listar sem taka inu demókratana, en ekki demókratar, sem renna niður pop- ulistunum. Hvað snertir þessa fyrir- sjáanlegu samvinnu, segir iilaðið ;GIobe í St. Paul: “Vér hikum ekkí við nö segja slíka samvinnu áfellisverða al- ment talið. Ef flokkarnir hafa eina og sömu stefnuskrá, er einn flokkur betri en tveir. Ef þeir hafa mismunaiidi stefnuskrá, geta þeir ekki unnið saman nemameðþví, að báðir fórnfari ein- hverju af meginatriðunum í stefnuskrá sinni. Reynslan hefir sannað og fram- tíðin mun sanna það enn, að þessi sam- vinna er ekki til að styrkja flokkana. Og hvað frísláttu snertir, þá er þaö sannast, að skoðun governorsins i Minnesota á því máli hefir engin áhrif og að menn varðar ekki um þá skoðun hans fremur en mann varðar um skoð- un hans á því, hvort óskírð börn verða eilífíega ófarsæl eða ekki”. Herferð Jamiesons. Það sýndi sig einu sinni enn í fyrri viku, að dómstólarnir á Eng- landi hopa hvorki fyrir hefð né valdi, fremur en dauðinn, eins og Hallgrímur Pétursson komst að orði. Þeir iiafa lengi fgngið or!) fyrir að láta ekki leið- ast af uokkru afii. Og það kom fram einusinni enn í málinu gegn Dr. Ja- mieson, er á síðastl. vetri lét leiðast til að leggja í hernað gegn Bourunum í Transvaal á þann hátt, að brotin voru öll international-lög, þó ástæðu hefði hann góða, Það má líklega með sönnu segja, að hvert einasta mannsbarn á hinum brezku eyjum hafi álitið Jamie- son meiri mann fyrir tiltækið og til þess var líka nokkur ástæða, þar sem þjóð- skáldin, enda hirðskáld Breta, ortu hetjuljóð út af herferðinni og dýrkuðu Jamieson fyrir. Hér í landi liefði verið leitun á þeim dómurum, semekki hefðu svignað fyrir því almenna áliti, — óaf- vitandi máské, en saint hallast að sama hugsunarhætti og alment var ríkjandi og endað svo með þvi að fríkenna mann inn. En ekkert slíkt hafði áhrif á hina brezku dómara. Þeir fundu hann sek- ann og dæmdu hann í 15 mánaða fang. elsi og félaga hans marga i 10—15 mán- aða fangelsi. Ef til vill má virðast að hegningin sé væg, en hún er miklu þyngri enallur fjöldimanna á Englandi væntu, því sern sagt, menn vonuðust eftir að maðurinn yrði fríkendur. Að hegningin í sjálfu sér er væg þegar litið er á tilverknaðinn , mun miklu fremur stafa af þvi en tilliti til vilja almennings að maöurinn var í raum réttri ekkert annað en verkfæri annara manna, sern enn leika lausir. Ef til vill er of sagt að segja þetta vissu, en það er þá samt vissu næst, að Ceyil Rhov^cs formaður hins brezka Suður-Afríku félags, og aðrir aðaleigendur þess, voru mennirn- ir, sem öllu réðu,—sem sekir eru. Jamieson var vinnumaður þeirra og hlýddi boðum þeirra í þessu sem öðru. Það er afsökun, þó enganvegin nægi- leg til að sýkna hann. Sem aðal-starfs- maður félagsins vissi hann auðvitað hvaða International-lögum hann var lváður, og þó hann hefði ekki vitað það, átti hann eigi að síður hegningu skilið fyrir brot þeirra laga. Þá hegningu hefir hann nú meðtekið, og að hún er ekki þyngri er óefað því að þakka, að dómararnir viðurkendu að hann var bara verkfæri aunara manna. En svo er stjórn Breta ekki búin að bíta úr nálinni, hvað þetta málsnertir. Hún hefir haft mikiö gott af Rhodes og hamförum hans í Suður-Afríku, en svo fer hún þá aðliafa illt af honum nú—af þessu flani hans í vetur er leið. Hvað mikið illt liún kann að hafa af honum er óséð. Ein afleiðingin er Matabela- stríðið. Það er uokkurnveginn vfst að það er herferðinni í vetur að kenna, að Matabelamenn gerðu uppreistina. Bóar- arnir hafa lengi hvatt þá til ófriðar, en alt til ]iess í vetur hugðu svertingjarnir bolmagn Bretameira en svo, að árenni- legt væri að fara af stað. En hrakför- in í Transvaal færði þeim þrek og þor og þá ímyndun. að það væri gefið að brjóta Breta á bak aftur. Og svo er komið eins og komið er. Ekki að eins er það Rhodes þannig að kenna, að upp reistin er til orðin, heldur er það einnig honum að kenna eða félaginu, sem hann stýrir, eða stjórnaði til skamms, að ekki er búið að kefja þá uppreist fyr- ir löngu síðan. I hvert skifti er Bi-etar spurðu hvort, ekki væri þörf á llði að heiman fengu þeir það svar, að alt geugi vel, að Suður-Afríkufélagiö hefði nægilegt bolmagntil að bælaniður upp- reistina. I millitíðinni óx uppreistar- mönnnm alt af flskur um hrygg og fjölguðu þeir dag frá degi, þangað til Matabelaland alt var í báli. Þá fyrst fór Rhodes að viðurkenna vanmátt sinn og þiggja, biðja um styrkBretastjóruar. Áður en alt er komið í sarat lag og gró- ið um beilt, getur þetta stríð oröið Bretum æði kostbært, stríð sem <rr svo augljós afleiðing af herfcrðinni tilTrans- vaal, sem Jarnieson er kcnd. Tlic Scientific Ame- rican. Blað þetta, sem í sinni röð, er eitt hið lang-merkasta — áreiðanlegasta — er út kemur í Ameríku er nú 50 ára gam- alt og minnast útgefendurnir þess heið- ursdags með mjög svo merkilegri og fróðlegri útgáfu. Afmælisnúmer þetta er 72 blaðsiður með um eða yfir lOOljóm andi velgerðum myndum, og myndirnar í "Scientific American” eru æfinlega snildarlega gerðar. Er þessi útgáfa svo stór, að værihún í venjulegubókarformi mundi þar vera bók nærri 450 bls. að stærð og full af fróðleik, — yfirlit yfir allar tilkoinumestu uppfindningar á síð- astliðnum 50 árum og enda lengra fram í tímann. Moðal helztu atriðanna sem höndlað er um í þessu blaði, má nefna: ‘‘Atlantisku gufuskipin”; sjó og strand- varnir” (í Brndaríkjum); “járnbrautir og járnbrauta brýr”; “Saumavélin”; “ljósmyndagerð”; “telegraf”; “tele- fón”; “fónograf”; “járn og stál-smíð”; “eðhsfræði og efnafræði”; “framför í prentvéla smið”; “reiðhjólin”; "raf- magns-vélafræði”; ‘ 'nafntogaðir upp- finnendur á lífi” (með myndum); “nafn- togaðir uppfindningamenn á fyrri ár- um” — ágætlega gerður myndaflokkur með nöfnum manna neðanundir. Margt fleira mætti telja, en þetta nægir til að sýna hve efnisrík þessi útgáfa er. Þó kostar eintakið bara 10 cents, og er sent kaupendum kostnaðarlaust livert sem er í Norður-Ameríku. Pantanir geta menn sent: Munn & Co., Publishers, New York City. Það var ekki álitlegt að byrja á út- gáfu vikublaðs sem eingöngu fjallaði með uppfindingar, verklegar 1 ræðigrein- ar, vélasmíð o. s. frv., árið 1816, þegar Munn & Co. tókust það í fang, undir ritstjórn Mr. Rufus Porters. Það var líka gagn að bakhjallarnir höfðu bein í hendi fyrst fram eftir og því afii er það að þakka að blaðið er við lýði enn og orðið svo ágætt í sinni röð, að ekkert blaðí Ameríku stendur því á sporði. Argangurinn af blaðinu kostar $3,00 og er Jieim peningum vel vaiið fyrir hvern mann sem vill fjdgja með tíman- um í verkfræði allri og vélasmíð, m. m. slíku. Bæði er það að blaðið lýsir ö’Iu þessháttar svo ljóslega sein verður með orðuin gert og hefir að auki svo ágæt- lega gerðar myndir af því sem það lýsir að ljósmyndir cru engu skýrari. Auk þess gefur blaðið út sérstakt fylgiblað í hverri viku, fult af alskonar myndum, með lýsingum, o. s. frv. Heit- ir það blað “Thq Scientific American Supplement” og var stofnað 1876. Kost- ar $5,00 um árið í Norður-Ameríku. Annað fylgiblað byrjaði félagið að gefa út árið 1885, er heitir “Building Edition Scientific American”, og lcostar $2,50 um árið, — kemur út einu sinni á mánuði. Eins og nafnið bendir á, höndl ar það blað sérstaklega um bygginga- fræði og húsasvníð. Piytur það fjölda af uppdráttum að húsum á allri stærð í smíðum. Er það svo c, cinilega gert alt saman, að lipur maður _etur látiðsmíða eftir þeim uppdráttum. og sparað sér þannig ærna fé, sem i>uuars gengi til bygginga-fræöinga. í i’eim tilgangi er og það blað gefið út. Ameríka. Ræða W. H. Paulssonar á íslendinga- daginn í Winnipeg 1893. Þegar Islendingar heima flytja af landi burt, er talað urn það á tvenns- konar hátt. Annaðhvort er sagt, að þeir “sigli”, ellegar að þeir fari til Ameríku. Ef menn fara til Danmerkur eða Eng- lands. er sagt þeir “sigli.” Nú vita menn að þeir, sem fara til Ameríku fijúga ekki þangað. En þeir bara ‘fara’, fara til Atneríku, eu “sigla” ekki. Aldrei er gerður neinn greinarmun- ur á því, ivvort menti fara til Canada eða Bandaríkjanna. Því er enginn gaumur gefinn. og líklega er nokkuð al- ment þar litið á Ameríku svo sem eius og oitt hérað eöa sveit, ]iar sem stutt sé á milli bæja, og þess vegna er það lika algongt, að vnenn, ífern að heiman koma til aö setjast aö hór í fylkinu, eru beönir að koma bréfum til New York eða So- attie, “úr því þair eigi ferðina.” En þeim er það ekki láaudi, heirua á íslandi, þó þeir í huga sínuingori þess iítiiiii greinarmun, hvort þeir, sein "fai a”, setjast að í Bandaríkjunum eða Caiiiida. Okkur sjálfum, sem liiugað ei uii; koinnir, finnst lítið til, um þanu misniuii. Þetta er eitt land, með á- þekkum landkostum. Þetta er ein þjóð, úr sömu átthögum hingað komin, með sömu kostum og löstum. Þetta eru tvö ríki, auðvitað, með töluvert ólikri stjórn arskipan, en þó líkri að því, að hún er í báðum ríkjunum svo frjáls, að engar hugmyndir um meira stjórnfrelsi hafa enn komið fram. Þeir sem biðja um meira stjórnfrelsi en menn fá að njóta í þessu landi, eru að biðja um óstjórn, eða stjórnleysi. Islendingar hafa íiutt jöfnum hönd- um til beggja þessara rikja. Eyrir þá, sem íslenzkan þjóðfiokk í þessu landi, eru bæði þessi ríki sem eitt land. Línan sem aðskilur ríkin, er að eins toll-lína. Þess vegna er það, að þegar við á þessum íslenzka hátíðisdegi minnumst á landið, sem Islendingar f álfu þessari hafa sest að í, þá nemur ekki hugur vor staðar við neina toll línu. Hann er á frílislanum, eins og demantar og annar nauðsynja-varníngur! og flýgur óhindr- aður um alt þettaland, suðurað Mexico- fióa og norður — ja, að minnsta kostb til Nýja íslands. Ég tala í dag ekki sérstaklega um Canada, né sérsfaklega um Bandaríkin, heldur um þetta land og þessa þjóð, hafandi í liuga bæði ríkin og alla þjóð- ina. Margir ómildir dómar hafa gengið yfir þetta land á undan gengnum öld- um. Það hefir gengið með það eins og öll mikilmenni sögunnar, þau hafa átt sina mótstöðumenn. en þau hafa líka fengið viðurkenningu fyr eða síðar. Þannig má segja um þetta land. Um það hefir verið illa talað, en það hefir um leið verið að fá sína viðurkenningu. Það hefir fengið viðurkenning fyrir, að vera frjósamasta landið í heirai, með auðugri náttúru en n jkkuð annað land á hnett- inum. Það hefir fengið viðurkenningu fyrir að hafa komið á legg göfugri þjóð, sem strax i ungdæmi sínu hefir orðið fyrirmynd annara þjóða, ekki einungis að dugnaði í þraktiskum efnum, heldur lika að göfugum hugsjónum. Þjóð þessa lands hefir rutt nýjar andans brautir til frelsis og mannúðar, brautir til hagsæld ar fyrir sjálfa sig. Þetta land hefir því fyrir löngu fengið viðurkeuningu fyrir að vera bústaður mannfrelsis og mann- kærleika. Móti því dirfist enginn að mæla. Það er þess vegna heppfleg byrj- un sér Mattíasar Jockumssonará ‘Minni Vestulheims’: "Frelsisins fimbulstorð”. Þetta land er líka kallað vonarinnar land. Þjóð landsins er stórhuga og fulj með framtíðarvonir, þó ekki rætist þær allar. Mest gerir land þetta fj-rir börn- in síri, sína eigin syni og dætur. En það hefir gert óendanlega mikið fyrir mesta fjölda annara manna. Það hefir veriö vonarland óteljandi ínanngrúa um víða veröld um þrjár aldir. Síðan fyrsti flokkur Englendinga leitaði lúngað und- an lögum, sem þeim þótti koma í bága við trúarbrögð sín, hefir þetta iand ver- ið það hæli, sem ínenn hafa flúið í, til þess aö vera í friöi með skoðanir sínar og sjá i>eim borgiö. Uui þær mundir var Virginía best þekkta plássið í Ame- ríku, en ekki þótti mjög fýsilegt að fara þangað. Það átti sér stað á Englandi, í þá daga, að sakamenn fengu að velja um gáigan eða að fara til Virginíu, og kusu fjölda margir gálgann. En ég segi samt, að þetta land sé og hafi lengi verið vonarinnar land. Þetta land heíir lengi verið, og er þann dag í dag, í rueðvitimd fjölda luargra n-ianna, um heiminn víða, þeirra, sem við örðug kjör eiga að búa.nokkurs konar viðiaga: • sjóður, sem þeir trej’sta upp á þegar annað þrýtur, og þó þeir aldrei grípi til þess sjóðs, þó þeír a’.drei komi til þessa lands, þá hefir samt meðvitundin um þauúrræði, ef í nauðirnar ræki, gefið mörgum manninum kjark til þess að standa uppi i sínu lífsstríði. Það cr gott fyrir sjómanninn aö vita af einhverri þrauta-Iending, sem hann getur hleypt i úr sjávarháskanum. Ameríka hefir verið þcssi þrauta-lend- ing fyrir marga meun, sem “koma úr volki á mannhfsins sjó”. Margur mað- urinn hefir lengi leitað gæfu sinnar, og ekki fundið hana fyr en í þessu landi. Iíafi hann ekki fundið hana hér, þá hef- ir Iiann sagt með Kristjáni Jónssyni: “Hún'á ekki huiina í veröldinni”. Og þóekkiverði allir ríkir af peningum, sem til þessa lauds koma, þá má ekki gleyma því, að fieira er gróði en gler- harðir peningar, þó maður auðvitað viljt þá helzt.. Því tii sönnuuar skal ég segja ykkur sögu, sem höfð er cftir ír- ieudingi, er gekk í verzlunar-félagSBkap með Skota. Irleiidingurinn sagðist hafa lagt paiiingana lil verzlunarinnar, en Skotinn lu-föi lagt til reynzluna, því hann hefði verið vanur verzlun. Eftir eitt ár loystu þeir upp íélagsskapinn. Svo var írinn spurður að, hvernig hann hefði staðið þegar þeir skildu. “Frem- ur vel”, svaraði írinn. “Við stóðum alveg eins og þegar viðbyrjuðum, nema hvað Skotinn fór með peningana, en ég hélt eftir reynzlunni”. Já, það þykir fieira gróði i þessu landi en paningar, og þó Ameríkumenn beri mjög mikla virðingu fyrir dollurum sínum, og jafnvel kalli þá almáttuga, þá er það sprottið af því, að þeir skilja svo vel gildi þeirra. Þeir vilja vinna svo mikið, og vita að “auðurinn er afi þeirra hluta sem gera skal”. Ameríku- menn græða ekki peninga til þess að læsa þá niður í liandraða, eða til þess að leggjast á fjárdyngjur sínar. En þeir setja sér viss takmörk til þess að keppa að, og brúka peningana til að koma sér þangað. Um það bera vitni ýmsar hinar veglegu stofnanir landsins, sem ekki eru gróða-fyrirtæki. Listir og vísindi þessarar þjóðar sýna þetta. Sjúkrahús og aðrar óteljandi mannúðar- st.ofnanir sanna þetta. Háskólar þessa lands bera vitni um hið sama. Margt má o"g mikið segja um hina miklu skóla um þvert og endilangt þetta land. En það, sem skarar fram úr því öllu eru, alþýðuskólarnir. Þegar um þá er að ræða, þarf maður ekki að draga niður í sér orðin. Allir játa, að í því standi þessi þjóð fremst allra þjóða. í gegnum þá miklu rækt, sem hér er lögð við al- þýðu skólana, getur maður lesið karak- ter og meginstefnu þjóðarinnar. Grund- vallarlög og trúarjátning hennar er það að allir séu fæddir meðsömu réttindum. Börn auðmannsins og fátæklingsins eru strax í byrjun sett á sama skólabekk- inn og læra þar sömu lexíurnar. ‘ ‘Eng- inn veit að hverju barni gagn verður”. Tækifærin eru þar gerð svo jöfn fyrir alla, sem nokkur stjórn getur komið við. Upplag og hæfileikar er auðvitað mis- jafnt, en ungmennum öllum er innrætt þar, að tækifærunum til að komast til vegs og sóma, til þess að verða að góð- um og miklum manni, sé ekki úthlutað neinum sérstökum óskabörnum né embættismanná-sonum. Slík tækifæri verða eign þeirra allra, sem hafa dug og viljakraft til þess að nota þau. En þeg- ar ungmennin finna til þessa jafnrétt- is, þá vaknar lika hjá þeim tilfinningin fyrir ábyrgðinni, sem því fylgir, og samkepnin vaknar. í þessu landi er mönnum snemma innrætt það, að þeir eru frjálsir og beri sjálfir ábyrgð breytni sinnar, og að meira er komið undir því, hvernig inaður stjórnar. sér sjálfur, heldur en því, hvernig manni er stjórn- að af öðrum. Marga ágætis-menn hefir þessi þjóð átt, fræga rithöfunda og skáld, lista- menn, vísindamenn og stjórnfræöinga. Sumir þeirra, sem frægastir hafa oröið, hafa alist upp við fátækt, erfiði og merit- unarskort. Benjamin Fiankliu, sem varð frægur vísindumaður og stjórn- fræðingur, ólst upp við fátækt og- ýmsa þröng og mentaðist ekki fyr en á full- orðins árum. Abraham Lincoln ólst n pp við öxina vestur í skógunuin í 1111- uois, á landi föður síns, méntunarlaus t 1 fullorðinsára. Hann var kallaður ‘ the rail splitter," þvi hann hjó skíð til girðinga. Ilann var bláfátækur, ment- unavlaus og á hálfgerðum hrakningi iram yfir tvítugs aldur. Enginn kon- uiigur hefir fylt sitt hásæti með meiri snild.on hann skipaði forsetastól Banda- ríkjanna. Um pólitík landsins skal ég vera fá- orður. Lögberg og Ileimskringla taka af mér það ómak. En víst er það, að marga vitra og vandaða stjórnmála- menn hefir þetta Iwnd átt, og þó mis- jafn sauður finnist þar í niörgu fé, og margt þyki að, þá eru stjórnarskrár ]>cssara ríkja viturlegar og frjálslegar. Og allir pólitiskir leiðtogar, hvort sem kallaðir eru liberalar eða konservatívar, repúblíkanar eða demókratar eða popú- listar, þá viija þeirallii' hag sinnar þjóð ar, einkum ef liann getur samrýmst þeirra persónulega hag. Ég skal láta mér nægja að vísa til þeirrar lýsingar, sem Max O’Rell hefir gefið af pólitísku flokkunum í Bandaríkjunum. Hann segir : "Annað er fiokkur, sem er við vöidin, og reynir að halda þeim eius lengi og hann getur. Ilitt er flokkur, sein er ekki við völdin, og reynir að ná þeim eins fljótt og hann getur.” Ameríku er viöbrugðið um heim all- an fyrir framfaiirnar í andlegum og verklegum efnum. Fyrir dugnað þjóð- arinnar sem ]x:ssar ftainfarir bera vott um. Þegar maður gætir þess, hve stutt er síðau íhúar þessa lands fóru að org- anísera sig oi' urðu að lögbundinni þjóð, þá hlýtur maður að undrast. Dæmin eru alstaðar. Sjáum jiennan hæ, sem viö eigum heima í. Svæöið, sem hann ] stendur á, var fyrir örfáum árum eitt forarkviksyndi. Lítum á Canada og sjáum framfarirnar þar síðan hún varð brezk nýlenda. Horfum austur og vest- ur, lítum suður og — nei, ekki norður, fyr en Hudsonsflóabrautin er komin — og við hljótum að undrast yfir allri fart- inni og fegurðinni. Sjáum skólana og verksmiðjurnar, sjáum kornakrana og fénaðinn, sjáum borgirnar og brautirn- ar. Já, sjáum Chioago, sem fyrir rétt- um 25 árum var ein öskudyngja- Þetta vitnar alt um hugdjarfa þjóð, með krapti í kögglum. Ameríkumenn eru hagsýnir menn og nota vel tímanu. Benjamin Frank- lín kom upp með það við föður sinn, sem var bláfátækur handverksmaður, að mjög mikinn tíma mætti spara með þvi, að hætta að lesa borðsálm yfir síld- inni þegar hún væri komin á borðið, en lesa hann heldur, eitt skifti fyrir öll yfir síldartunnunni. Ameríkumenn beita vel öllum sín- um vinnuöflum, en engu þó betur en sínum “almáttuga dollar.” Og til þess, að hafa sem mest af þessu almætti, vilja þeir nú jafnvel fara að búa til doll- arinn úr svo sem 50 centa virði af silfri. Það mætir mikilli mótspyrnu af því inargir óttast fyrir, að þeir dollarar geti ekki orðið nema, í mesta lagi hálf-mátt- ugir. Ég veit að við elskum ísland ; það er skylda okkar og úr þeirri skyldutil- finningu vil ég ekki draga. En ég veit, að við eigum nógu stórt hjarta til að elska þetta land lika. Þó maður elski eitthvað eitt, kemur það ekki í hága við að maður elski eitthvað annað alveg eins heitt. Okkur er kent, að við eig- um að elska alla menn, og ef við getum um fullnægt því boði, þá ætti okkur ekki að vera vorkun á að elska tvö lönd Þetta land er föðurland margra hinna yngri af okkar fólki, og fyrir þeim þarf ekki að hrýna elskuna til landsins, þar sem vagga þeirra stóð. Ameríkanskt blóð rennur í þeirra æðum. Það blóð rennur til skyldunnar. Hinir eldri eiga annað föðurland, en þeir hafa lent á hrakningi. Því eitthvað bjátar á áður en maður tekur sig upp frá ættjörðinni, bernskustöðvunum, sem allar sælustu endurminningarnar eru bundnar við. Og þessir eldri hafa vitað af þrautalend- ingunni og stýrt þangað. og munu nú allir, með þakklæti við cjafarann, kann- ast við, að þeir liafi náð í góða höfn. Úr því við urðum að hrekjast frá henni móður okkar, ættjörðinni gömlu, þá ber okkur að elska þessa nýju fóst- urjörð, sem liefir gengið okkur í móður- stað. Þó vöggur okkar stæðu ekki liér, þá búumst við við að hér verði grafir okkar. Við trúum þessari nýju fósturjcu’ð fyrir okkur, fyrir allri okkar framtíð, fyrir öllum okkar hugsjónum, óskura og vonum. Við trúum lieuni fyrir því, sein viðelskum mest, af öllu, fyrir börn- unum okkar þegar við erurn dauðir. Blessist og biómgist Ameríka ! Hinar yfirunnu þrautir Nýrnaveiki, gig't og- melt- ingarleysi yíirunnin af hinum jþremur Suður- Ameríku-meðulum. Fljótur bati fyrir alla scm þjást. Það sem þarf að gqra við þann sem þjáist af nýrnaveiki er, að ná sjúkdóms eitrinu úr líkainanum. Pillur og duft sein oft, virðasc bæta í braðina og draga uierin þannig á tálar, geta ekki upprætt þessa sýki. Hinar hörðu sandkendu agnir, sem setjast fyrir í blóðinu verða að uppleysast, ef sýkin á fyrir alvöru að iinast, og það eru að eins meðöl áþekk ..South American Kidney Cuie. sem geta uert það. Mr. Michael McMu )en, al- þektur maður í Cbesley, Ont., þjáðist lengi af svo slæmri nýrnaveiki, að hann hafði ekkert viðþol, og þar som önnur meðöl gerðu honum ekkert gagn, þá batnaði honniu undireins við South Americari Kidney Cure. Veikindin sem liaiin fann til fyrst eftir að hafa brúkað meðalið rénaði bráðlega, og nú finnur hann ekki til nokkurs meins. Það er ekkert spursmál um hin nmkalausu á- hrif Soutli American Rheumatic Cnre. Þetta íneðal upprætir hina vevstn gigt á stuttmn tíuia. Mr. Robert E. Gibson » frá Pembioke, Ont., þjáðist óbærilega Læknainir brendu hann og rtyndu alt sem þeir þektu, en það ko:n að engu gaglii- Fyrsta iuntakan af Somh Aine- rican RbeniiiaticCure’. segir Mr. Gib- son, ‘hnáði þrautirnar, og hálfflaska læknaði inig’. Taugaveiklunin sern er svo alueng i kvonnfólki læknast tíjótt og vel með South Anæi'ican Rorvine. Þetta mt;ð- al he.fir beinlínis áhvif á taugarnar og styrkir þær o.r bteiív. Mrs. M. Willi- ains írá Fordwich, Ont., korift nlúekts vorksmiöjueiganda í þeint l>se þjáðist ógurlega af tauga veililnu í inörg , ár otf U-.it út fyrir að vcra ólækmtndi. 'Ég vai’ undii' iteknis hendi í t.vö t 'l |.n jú ár, en mér fór nlt, af versimndi. Ég lns tun hið merkilega roeðiil Sovth Ainei ieii n Nor- víne,. og veyndi eina, íiðsku af því ofS batnaði tnér af því nregilega ti! ! e#s að hvetja niig til að balda áfram, og aíleið- ingin var sú. að áður en langt ieið var ég orðin allieil’.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.