Heimskringla - 13.05.1897, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 13 MAÍ 1897.
•••••••••••••••••••••••
Heimskringla
PUBLISHED BY
The Heimskringla Prtg. 4 Publ. Co.
•• ••
Verð blaðsins í Canda og Bandar.:
$2 um árið [fyrirfram borgað]
Sent til íslands [fyrirfram borgað
af kaupendum bl. hér] $ 1.
••••
TJppsögn ógild að lögum nema
kaupandi sé skuldlaus við blaðið.
••••
Peningar sendist í P. 0. Money
Order, Registered Letter eða Ex-
press Money Order. Bankaávis-
anir á aðra banka en i Winnipeg
að eins teknar með aSölium.
• • ••
EGGERTJOHANNSSON
BDITOR.
EINAR OLAFSSON
BUSINESS MANAGER.
• • ••
Office :
Comer Ross Ave & Nena Str.
P. O. Box »05.
Yélin reynd.
Vélin í hinum nýja gufubát
þeirra Sigurðsson Bros., — Lady of
the Lake—var í fyrsta skifti reynd
fyrir alvöru á laugardaginn 8. þ. m.
Var fjölda manna boðið að fara á
bátnum þessa fyrstu ferð, — meðal
annara íjölda mörgum íslendingum
í Winnipeg, þótt fáir þeirra hefðu
tækifæri til að hagnýta boðið. Alls
voru á bátnum rétt um 200 boðsgest-
ir og mátti þó ekki heita að þröngt
væri. Við þetta tækifæri kom hinn
íslenzki homleikaraflokkur fyrst
fram opinberlega og mun óhætt að
segja, að Selkirkmönnum flestum
hatt þótt sú skemtun tilkomumikil.
Homblásendurnir allir fengust ekki
í íörina, svo flokkurinn var veikari
fyrir en ella, en samt gerði hann vel,
sérstaklega þegar athugað er að
flokksmenn hafa haft fáar sameigin-
legar æfingar.
Spretturinn sem farinn var til að
prófa vélina, var niður Itauðá frá
Selkirk fullar 13 mílur vegar og
upp eftir af'tur, eða sem næst 27
míJnaferð alls. Niður eftir ánni fór
báturinn þessa leið á tæpri klukku-
stund og var þó ekki beitt - nema
hálfu afli vélarinnar. Á uppeftir
leiðinni hitnaði vélin lítið eitt, svo
draga varð úr ferðinni, til að kæla
hana og gekk því nokkuð meiri
tími til að ná heim aftur.
Það virtist öllum á bátnum bera
saman um að “Lady of the Lake” sé
“rennilegasti” bátumn á Winnipeg-
vatni og margar spár heyrðust þess
efnis, að hún mundi reynast ferð-
mesti báturinn á vatninu.
Winnipeg-íslendingum gefst ef
til vill tækifæri til að sjá þennan bát
og bregða sér bæjarleið á honum
núna innan skamms. Eigendumir
munu sem sé hafa í hyggju að koma
með hann til Winnipeg annaðhvort
fyrir eða rétt um 24. þ. m. En hvern
dag það verður er ekki hægt að
ákveða enn, því enn er eftir að setja
í glugga, dyraumbúning o. s. frv. á
fyrsta farþegjarúmi.
Meðal Winnípeg-manna á bátn-
um í þessari vélreynsluferð sáum vér
Mr. og Mrs, E. Olson, Mr. og Mrs. G.
Thomas, Mr. og Mrs. T. Thomas,
Mr. 0. V. Olson og að auki hornblás-
endurna, að sjálfsögðu.
VEITT
HÆSTU VERÐL AUN A HEIM8SÝNINGUNN
BAKING
POWDIR
IÐ BEZT TILBÚNA
óblðnduð vinberja Cream of Tartar
owder, Ekkert álún, ammonia eða
nur óboll efni.
40 ira í-eynslu.
Hið íslenzka Garð-
yrkjufélag.
er óefað að mörtcu leyti eitt hið þarf-
asta félag á Islandi og ætti það ef vel
væri að blása í sundur og verða stór-
eflsstofnun á stttttum tíma, það því
fremur, sem trú á framtíð Islands sýn-
ist óðum að vakna í seinni tíð. Þegar
sú trú fer almennt að vakna ættu bænd
ur hvervetna á landinu að sýna það,
meðal annars með því, að koma upp að
minsta kosti einu garðyrkjufélagi í
hverri sýslu, er þá gæti verið sem deild
af hinu ísl. Garðyrkjufélagi. Það er
svo margt sem þarf að taka breyting-
um á Islandi, ef það á að geta orðið
framtíðarinnar land, og meðal þeirra
breytinga er það, að garðyrkja þarf að
verða almenn hvervetua & landinu. En
sé dæmt um viðgang garðyrkjunnar á
íslandi af stærð ársrits Garðyrkjufélags
ins, þá eru framfarirnar smáar enn.
Ársritið er ágætis rit í sinni röð, en það
er svo óvenju lítið, að í það kemst ekki
nema lítill hluti af öllum þeim upplýs-
ingum, sem landsmönnum eru nauð-
synlegar. Nú er það kunnugt að for-
vígismenn Garðyrkjufélagsins eru
framfaramenn, og má af þvi ætla, að
hefði ársritið verðuga útbreiðslu mundu
þeir stækka það tafarla.ust og með því
auka þýðingu þess. Að þeir sjá ekki
fært að stækka það, kemur auðvitaðtil
af því, að menn eru ekki alment orðnir
svo trúaðir á framtíðina, að því er
garðyrkju snertir, að þeir vilji verja20
aurum—verð ritsins eins og það er nú
—fyrir þær upplýsingar sem ársrit
garðyrkjufélagsins hefir að geyma. En
þær upplýsingar eru samt svo mikils
virði.að ársritið ætti að veratil á hverju
einasta heiinili á Islandi.
Ársritið fyrir 1897 flytur ritgerðirn-
ar : “Hreinsun garðanna”, eftir Scher-
beck, fyrrv. landlæknir; "Berjarækt”,
eftir A)rna) Th)orsteinsson); “Þang til
áburðar” og “Að skifta um í garðinum’,
eftir Einar Helgason. — I ritgerðinni
um berjarækt sést að á suðurlandi að
minsta kosti þrífast ýmsar berjateg-
undir, sem hér eru almennar, svo sem
stikilsber (Gooseberry), Hinber eða
Hindber (Raspberry), Jarðarber (Straw-
berry), eða sem Vestur-íslendingar al-
ment kalla þau, “Stráber”.
Athugasemd
við “Yfirlýsing” F. R. J.
í 15, nr. Hkr. þ. á, kemur F. R. J.
með þá yfirlýsingu, að ég hafi farið með
“meiðandi slúður” sér viðvíkjandi,
nefnil', að hanu væri gjaldþrota. En
hvort svo sé eða ekki ætla ég að leggja
undir d<irn réttsýnna lesenda blaðsins,
Þá er það þannig: Flestir af þessum
fátæku íslenzku bændum er höfðu ritað
nöfn sín undir skuldabréf F. R. J. voru
knúðir nú í vetur til að borga mikinn
hluta af þeim sknldum, er þeir stóðu i
ábyrgð fyrir, og ýmsir af þeim urðu að
setja ábýlisjarðir sinar í pant fyrir pen-
ingaláninu. Hvers vegna voru þeir
knúðir til að borga skuldir F. R. J.?
Einungis vegna þess, að lánardrottnar
F. R. J. hafa viljað einhverra orsaka
vegna ná því fé frá honum er þeir áttu
i vörzlum hans, en sökum þess að
F. R. J. hafði ekki gjaldeyri handbær-
an, þá er kröfurnar komu, þá voru
þeir—undirskriftarmennirnir— lagalega
knúðir til að borga ábyrgðir sinar.—
Hór sjáum vér nú: F. R. J. getur ekki
gjaldeyrisleysis vegna sint eða uppfylt
skuldakröfur lánardrottna sinna, og
verða því undirskiftamennhans að taka
við kröfum og lúka skuldum. Finst
yður nú ekki, lesendur góðir, að þetta
muui vera gjaldþrot? Já, mun-
uð þér segja, og ekkert annað. Svo for-
hertann ímyndaði ég mérekki F. R. J.,
að hann mundi dirfast að neita þessum
sannleika. En hvers vegna fór ekki F.
R. J. til bankannaeða einhvers peninga
manns með þessar verðmiklu eignir sín
ar ! og tók penÍDgalán á þær ? Hefir
máské hugsað að ]æir inundu meta þær
lítils ! (eignirnar eru óábyrgð skulda-
bréf og reikningar í bókum), eða náði
ekki mannkærleikurinn svo langt að
hann vildi losa undirskriftamenn sína
við ábyrgðina? ‘Ekki er alt gull sem
glóir’. Það hetí óg ekki sagt, að F. R.
J. mundi veröa gjahlþrota frá eilífð til
eilífðar, en fyrir yfirstandandi tíma er
hann virkilega gjaldþrota. Enégvona
að hann komist á fætur aftur, og ég
óska þess, að komist bann á fætur, að
hann bresti þá ekki drenglyndi til að
leysa undirskriftamenn sína úr þessari
fjármálaþröng, er hann heíir krept þá í.
—F. R. J. gefur í skin að ég muni vera
illgjarn maður: má vera að svo sé, en
þó lítur út fyrir að liaun sé verri, Ég
hefi aldrei reynt tilað svíuja fátæklinga
í fjárglæfrafyrirtæki. A meðan (að lík-
indum) undirskriftamenn hans liggja
andvaka í rúmum sínum og af auguin
þeirra hrynja sorgartár af ótta fyrir
bjargarskortí fyrir sig og sína, nýtur
F. R. J. lífsins sem auðugur maður. —
Ef F. R. J, seskir þess, að ég reki upp
alla verzlunar.sögu hans hér á meðal ís-
lendinga og svo máské ýmislegt fleira.
þá enda. þótt það sé leiðinlegt verk, og
ég beri sérstaka fyrirlitningu fyrir hon-
um um leið og ég aumka hann þá engu
að síður mun ég gera það.
S. M. S. Askdal.
Hálfyrði lagt í belg.
Það er búið að rita svo mikið og
margtum þjóðminningardag íslendinga
i Vesturheimi, — Islendingadaginn— og
færa svo mörg rök fyrir þeim skoðun-
um og skilningi, sem hver leggur í mál-
efnið í heild sinni til stuðnings sínu
máli og svo aftur felli þráðinn til að
flækja eða slíta það sem andstæðingun-
um líkar ekki, að það er bæði gaman og
gagn að lesa það. En af því að enn
sýnist nokkuð í land áður en málefni
þetta er leitt til lykta, þá dettur mér i
hug að gefa hugsun mína til kynna í
þessu máli. Eg er að ’visu samhuga
þeim flokknum sem hefir á móti því,
að bezt sé að halda þessa þjóðhétið 2.
Ágúst í minningu stjórnarskrárinnar
1874, það mátti að vísu sannast á henni
að betra er að veifa röngu tré en engu.
Hún gat verið brúkanleg aðbyrja méð
henni, hefði hún smá batnað og hlómg-
ast, eu það var oger öðru nær. Hún
hefir allan þennan ára tíma (23 ár) bor-
annaðtveggja engan eða eitraða ávexti
í öllum mestáríðandi málefnum hinnar
íslenzku þjóðar, og er óþarfi að eyða
um það fleiri orðum, því blöð okkar
Hkr. og Lögb, hafa fært mörg rök fyr-
ir því að þetta er satt. En hefði stjóru
arskráin verið hér um bil orðin fullkom
in nú, þá var enginn dagur nútíðarinn-
ar betur valinn til íslendingadags beggja
megu. hafs, en þessi dagur, 2. Agúst,
og þá hefðu allir sannir íslendingar virt
og viðkannast helgi hans, sem unna
frelsi og framfðrum fósturjarðar sinnar.
En nú er að gæta að ástæðum þeim
sem ritstjórar vorir og fylgismenn
þeirra færa til sönnunar máli sínu, að
halda Islendingadaginn 17. Júní, eða
nokkru fyrr eftir ástæðum, þá hafa
þeir að mörgu mikið tíl síns máls og er
al-íslenzkur andi í þeim, sem mælir
með því eftir fornþjóðar vorrar hugs-
unarhætti. En má ég ekki spyrja: ætli
það væri ekki enn þá hetra og fullkomn
ara að færa sig til 24. Júní ? Þá var
kristni lögtekin á íslandi árið 1000,
eins og þér vitið, og þá fullkomnaði það
mikilvæga atriði þjóðvald og frjálsræði
hinnar sjálfstjórnandi íslenzku þjóðar,
og enginn dagur í stjórnar og löggjafar
sögu Islands, þykir mér eins þýðingar-
mikill fyrir alda og óborna íslendinga,
sem þessi dagur 24. Júní 1000, og ekk-
ert atvik í landssögu vorri, lýsir eins
vel einkennum, hugprýði, viti og sjálf-
stæðishugsunum þjóðarinnar, til fróð-
leiks, framfara og fullkomnunar, eins
og þetta aðkvæðamikla fótmál sem
þjóð vor steig þá, eða hvar höfum við
dæmi til í veraldarsögunni að kristni-
boðið hafi gengið svona greiðlega?
Hvorki hervald néhugleysi ógnaðiþeim;
hjá íslendingum stóð hetjuöldin yfir
um þessar muDdir og það í fullum
blóma, svo þeir óttuðust ekkert nema
ódrengskap og bleyðiorð. Þeir voru
manna spakastir að viti á norðurlönd-
um í þann tíma, það sýna lög þeirra og
ljóðagjörð; þeir þoldu enga kúgun eða
drottnunarvald. Þeir voru frjálshugs-
andi þjóð og fornvitringar, og af þvi
þeir voru gæddir þessum hæfilegleik-
um, skildu þeir manna bezt þetta
mikia tákn tímans: siðaskiftin. og því
finst mér að þetta sé annar þráðurinn
í sambandi við alþing og þingsetning
hinnar íslenzku þjóðar, og sé þá máské
eins rétt að nefna daginn þjóðminning-
ardag, og það nafn finst mér minna
betur en flest annað á framför, frægð
og frelsisást feðra vorra um leið op það
hvetur nútíðar- og komandi alda kyn-
slóðir sínar, til hins sama. Eg fjöiyrði
þetta eigi framar, því ég veit að þér
sem eruð frumherjar aö hsu nauðsyn-
lega þjóðminningarmál ’ .i voru, sjáið
vel stefnu mína og>k !jið tilganginn
uin leið og þér ljáið þc-- m línumrúm
í blaði yðar.
Yðar með • ðingu,
Gu ar Gíslason.
Athugasemd. Sá d • -ur, sem hin-
um heiðraða höf. finst >- > markverður,
þ. e., 24. Júní, er nú þi . ■ r viðurkend-
ur hjá Vestur-Islending i sem nægir.
Það er sem kalla mæu kyrkjuþings-
dagur þeirra. Það er vítanlega ekki
sjálfsagt að kyrkjuþingið komi saman
þann dag, en það er þá samt komið í
hefð að það kemur saman, ef ekki Jóns
messudaginn, þá samt næstu daga á eft
ir. Að gera þann dag að Islendinga-
degi, kemur ekki til mála, fyrri en þá,
að allir Islendingar í landinu eru orðnir
svo ram-lúterskir og svo ákafir trú-
menn, að þeir sjái engan atburð í sög-
unni þess verðan að minnast hans,
nema hann sé bendlaður við trúar- og
kyrkjumál. Dagurinn er vitanlega
merkur, af því að þann dag 1000 gerð-
ist það á íslandi, sem er svo algerlega
einstakt í sögunni. En að hann sé
merkari en það atriði í sögunni er ís-
lendingar fyrstu urðu til sem sjálfstjórn
andi, samvinnandi þjóð, háð einum og
sömu allsherjarlögum, sömdum á þjóð-
arinnar eigin allsherjar löggjafar- og
dómþingi, — það getum vér með engu
móti viðurkent. Að kristni var lögtek-
in var afleiðing af þvi, að þjóðin var til,
og þeir sem kristniboðsmálið fluttu
urðu alt undir högg aðsækja til alþing-
is, hins æðsta valds og réttar í landinu.
Sá dagur getur þess vegna ekki setið
fyrir fyrsta samkomudegi alþingis sem
merkisdagur í sögunni. Ritstj.
UVst Eiid Drng Store.
(COLCLEUGH & CO-
CoR Ross & IsABEL STR.
Selur skólabækur og ritföng, busta,
svampa, handsápu, leikhnoða og “Base
Ball”-hnetti. Skozkt Maccabakieftóbak
og afarmargt annað sem ekki er rúm til
að telja.
HFTIRMÆLI.
Jafnvel þó láts Elinar sál. Sigurð-
son hafi áður verið getið hér í blöðunum
ætla ég að leyfa mér að bæta þar við fá-
einúm orðum.
Elin sál. var fædd árið 1855, foreldr-
ar hennai voru Kristján Jónsson Kjerne
steð, Þorlákssonar, og fyrsta kona hans
Þorbjörg Pálsdóttir, prests að Bægisá,
Árnasonar biskups, Þórarinssonar.Móð-
ir Þorbjargar var Þórdís Stefánsdóttir
Schevings, Lárussonar sýslumanns og
konu hans Steinunnar Steinsdóttir bysk-
ups. Hjá föður sínum ólst Elín sál upp
þar til hún flutti með honum til Ameriku
árið 1876, en árið 1880 giftist hún heiðurs
manninum Þorsteini Einarssyni, ættuð-
um úr Norður-Þingeyjarsýslu, með
hverjum hún lifði í ástríku hjónabandi i
tæp fjögur ár, þar til guði þóknaðist að
taka hann frá henni, hvers hún aldrei
beið bætur, fyr en nú þann 17. Marz s.l.
að guði einnig þóknaðist að kalla hana
til sín eftir langar og strangar þjáning-
ar. Þeim hjónum varð þriggja barna
auðið, af hverjum tvær efnilegar dætur
eru enn á lífi. í ekkjustandi lifði Elín
sál. og barðist heiðarlega fyrir sór og
börnum sínum, þar til nú fyrir rúmum
þremur árum að hún giftist eftirlifandi
manni sínum herra Árna Sigurðsyni, og
eignaðist með honum einn dreng sem
enn er á lífi.
Elín sál. var, að allra vitni er hana
þektu bezt, mjög merk kona. og gædd
miklum sálar og líkamshæfileikum, hafði
miklar en stiltar gáfur, trúkona sönn
og hin vandaðasta í öllu sínu dagfari. og
vildi í hvívetna koma fram til góðs.
Hún á því þegar á alt er litið ekki,,mjög
marga sina líka, enda þó hún léti ekki
mikið á sér bera i mannfélaginu. Bless-
uð sé minning hennar.
Nú þín er unnin æfiþraut
og endað bölið stranga,
þú gengin ert þá aðalbraut
sem allir hljóta að ganga.
Þú treystir drotni, dóttir góð,
sá drottinn leyst þig hefur,
og lausnarans fyrir líf og blóð
þér lifið eilíft gefur.
Þinn fornvin aftur fundíð þú
á friðarins landi hefur,
með sömu ást og sömu trú
hann sig nú að þér vefur.
Þar gleðjist þið um eilíf ár
við unaðsljósið bjarta,
þá græðast öll hin sollnu sár
er sviðu þínu hjarta.
Hve hjarta gleðja mitt það má
að mega er stundin kemur,
um eilífð dvelja ykknr hjá,
þars ekkert böl er fremur.
M. S.
Alexander Bjarnason.
Með siðustu póstferð heiman af Is-
landi barst mér í bréfi ódagsett dánar-
fregn aldurhnigins góðkunningja míns
(frá fyrrt tíð), Alexanders |Bjarnasonar,
er látizt hafði um síðastl. áramót að
heimili sínu Villingadal í Dalasýslu. Ef
til vill mun sumum þykja það undrum
sæta, að maður, sem þegið hafði um
lengri eða skemri tíma lífsframfærslu
af hálfu annara að meira eða minna
leyti, skuli hafa getað unnið til þess að
minning hans væri haldið á lofti fram-
yfir dánardaginn. Slík fjáhagsleg sjálf-
stæðni er svo oft aðal ástæðan fyrir því,
að þeir sem henni eru háðir deyja út úr
meðvitund samþjóðarinnar — jafnvel
löngu áður en lífið sloknar.
En að því, er þennan mann snertir,
þá hefði hann vissulega unnið öðrum
beturfyrir viðurkenningu, sem hann þó
varla eða aldrei naut í lífinu. Alexand
er sál. var einn hinna allra einkennileg-
ustu manna þeirra. sem stökusinnum
finnast meðal hinnar isl. þjóðar. Hann
var fastákveðid samtiðarbarn alla ævi
og heldur vildi harin þó hugsa fram úr
siuni tíð, en að horfa til baka. Sein
bóndi eða búmaður var hann engin sér-
stök fyrirmynd sem ‘gróðamaður’, því
jafnan var hann fátækur. En sem gáfu-
og íráðdeildarmaður í málum þeim, er
snertu hag sveitunganna var hann mik-
ils metinn, og tók þá allmikinn þátt í
þeim. Eftir nokkurra ára búskap í
Miðdölum í Dalasýslu flutti hann norð-
ur í Hrútafjörð að Melum, og siðar að
Þóroddsstöðum og var jafnan í hús-
mensku síðan. Hafði hann ofan af fyr-
ir sér og sínum (konu og börnum) með
að vinna til og frá við smíði, því hann
var verkhagur mjög einkum að tré-
smíði. En nú verður þess að geta sums,
er einkendi Alex. sál. mjög frá flestum
samtíðarmönnum hans. Hann var flest
um mönnum seinveirkari á hversdags-
verk öll, og til annara líkamlegra hreyf
inga, eða það sem vanal. er kallað gjör-
samlega fjörlaus maður. Líkaminn gat
ómögulega fylgt með hugsun þessa ein-
kennilega manns, því þegar litið var til
hinna andlegu ‘ferðalaga’, var sem 'jó-
reyk brygði fyrir’ oft og tíðum. Hann
var skapaður fjörmaður á andlega visu,
og oft gekk hann í berhögg við lífsstöðu
möguleika sjálfs síns, sem jafnan voru
þrengra takmarkaðir en flestra annara.
Aldrei hafði hann neinnar kenslu notið,
en þrátt fyrir það hafði hann getið sér
mikillar sjálfunnrar mentunar. Hugs-
un hans var skýr og skoðanir sínar, er
ætíð voru samtíðarinnar framfara skoð-
anir varði hann jafnan undansláttar-
laust. Hann gpt aldrei ‘slegið úr lagi’
eins og svo möigum er hentugt í þessu
lífi. Samvi^ká" haDS skipaði honum
vægðarlaust ^ð fylgja fast fram því er
hann áleit réttast í hvívetna. Hann
Eg get ekki ímvndað mér að til sé k
eins góðar pillur, eins og Ayer’s f
Cathartic pillur. Þær gerá alt |F
það sem talið er að þær geri og b
jafnvel meira. Þegar ég hefi kvef ?
og er alverkja, frá hvirfli til ilja, F
K feSi ‘aiLss.'Sas * ■“» "■>»»' *™»“»»»>
PILLU SKEL.
Góð pilla er f góðri skel. Pillu
Fyrir höfuðverk *

£ pilluna og felur hið beiska bragð,—
• gerir hana ljúffenga. Á sumum pill-
frum er skelin of þykk, fæst ekki til að
uppleysast svo pillan innan í skelinni
gengur um innýflin verkanalaus, — gerir jafnt gagn og pilla gerði úr
brauði. Á öðrum pillum er skelin of þunn, svo að loft kemst að píllunni
og hún tapar krafti sínum. Eftir að hafa mætt áhrifum lofts í 30 ár,
hafa Ayers pillur reyust eins áhrifamiklar og þær, sem komu úr verk-
smiðjunni fyrir fáum stundum. Það er góð pilla í góðri skel. Biðjið
lyfsala yðar um
__ AYERS CATHARTIO PILLS.________________________
* Þessi vitnisburður er fullum stöfum i Ayer’s “Curebook” ásamt
hundruðum annara. Fæst ókeypis hjá : J. C. Áyer Co., Lowell, Mass.
vildi mega krefjast þess, að allir menn
væru menn meira en að nafninu, og sér-
stakl. hvatti hann mjög til þess, að
reynt væi'i að gera menn úr börnunum
með frekari viðleitni en vanalega gerð-
ist. Alex. sál. var vanari við torfæru
en sléttar hamingjubrautir. Hann var
misskilinn sökum þess, að hann liafði
eigi ávalt skoðanir fjöldans, heldur
hinna vitrari manna, og hann gat ekki
heldur æfinlega beðið á meðan hinir
voru að ‘ætla að átta sig’. Hann hélt
sinu andlega stryki og sinni skoðun rak
leitt í horfinu. Fyrir þessa sök var
hann oft kallaðui sérvitur og óþjáll í
skoðun og kröfuharður að óþörfu. En
fremsta flokknum varð hann að fylgjast
með samt. Á yngri árum hans var það
þjóðarinnar yndi að yrkja og lesa
rímur, og af því það var þá líka betri
manna skoðun, þá orkti Alex. lika rím-
ur og ljóðabréf, sem vel þoldu saman-
burð við betri en meðal ljóð samtíðar-
innar. Þegar sá siður dó út, tóku hin-
ir betri menn til að rica 'meira um ýms
nauðsynjamál og semja bækur í stærri
eða smærri stil, og þá náttúrl. fór Alex
að rita um sömu efni og gefa út ýmsar
smábækur og ritlinga (t. d. "Grasnytja
kverið” o. s. frv.). Aldrei reit hann að
óþörfu né til þess að eins að fá nafn sitt
prentað. Hann reit gott, hreint íslenzkt
mál og lipran, en stundum óvæginn stíl
og ævinlega óhikað, Rithönd hans var
ein hin fegursta er ólærðir menn íslenzk
ir hafa dregið. ‘Settletur’ og ýmsa aðra
skrautritan reit hann í bezta lagi. Yfir
höfuð var hönd hans það sem vanalega
var kallað ‘lærð hönd’.
Alex. sál. var mjög nærfærinn um
ýmsa læknis- eða sjúkdómsfræðilega
hluti, þótt eigi gæfi hann sig við þess-
konar störfum. Eigi alllítið vann hann
að ‘umferðarkenslu’, eftirað hún komst
í tízku. Trúmaður var hann og einn
hinn mesti. og vann manna mest að
uppfræðslu barna og unglinga í þeim
efnum. En í þeim sökum þótti nokkr-
um hann ekki kröfuvægari en góðu hófi
gengdi, og þó virtu börnin hann og
unnu. Sem dæmi upp á samtíðalegan
rithátt Alex. þykir mér ekki úr yegi að
geta þess, að nokkru áður en ég fór
heiman af íslandi átti ég tal við nýlærð
ann ungan prest um ýmsa menn er þá
rituðu í blöðin um algeng nauðsynja-
mál, og mælti prestur þá : “Það er,
víst barnungur, f j örugur maður þessi
Alexander Bjarnason; (þær bera það
með sér greinarnar hans”. En ég gat
ekki fjarskast svo mjðg yfir þvi, að
maður sem þá var líklega hátt á sex-
tugsaldri væri svo ýkja ungur. — Það
mætti margt fleira segja, er umræðu
vp'í t væri úr lífi þessa manns, en bæði
er það, að blöðinheima á Islandi líklega
láta margs þess getið, eða ættu að geta
þess, og svo er ég hér eigi sem bezt sett-
ur til þess, að geta tilgreint jafnvel
hrhning þeirra efna er hann rcit uni og
vunn að.
Alex. sál. var mikill maður vexti,
h.ir og þrekiun og líkaminn virtist vera
helzt óbifanlegur fyrir hvatir innan að
eða frá umheiminum, — var likastur ó-
hrekjanlegum “kletti úr hafinu”. Gleði-
maður var hann nokkur, en þó meir
hneigður til verklegrar alvörugefni. Ó-
áreitinn og siðprúður var hann i allri
framkomu, en óvæginn mótstöðumaður
ýmsrar skaðlegrar munaðarvöru nautn-
ar og annars óþarfa. Hann var aldrei
einn hinna hversdagslegustu manna
þjóðarinnar, en krafðist af sjálfum sér
að standa framar. — Á hinum síðustu
árunum var heilsan biluð, en þrátt fyr-
ir það var andinn hress. Minning þessa
manns ætti að lifa, metin og virt eigi
síður fyrir það, þótt verk hans væru
ekki ávalt rétt dæmd meðan hann lifði.
Winnipeg, í Apríl 1897,
J. Einarsson.
PYNY-PECTORAL
Positively Cures
COUGHS and COLDS
in a surprisingly short time. It’s a sci-
cntific certainty, tried and true, soothing
and healing in its effects.
W. C. McCombf.r & Son,
Bouchette, Que.,
report In a lott«r that Pyny-P«ctoral cured Mrs.
C. Carccau of chronlc cold ln ch«Bt and bronchial
tuboa, and al»o cured W. G. McComber of a
lun^-stamliti^ cold.
Mr. J. II. IIutty, Chemist,
528 Yonge St., Toronto, writes:
“ Ah a geuðral coiVrh and lung syrup pyny-
Pectoral ls a most invaluahl* nrej.ujatinn. It
liaa pivcn the utnaost aatiafaction to all wlio
iiavo trled It, manr liavlng spoken to me of tho
lHUiufjta dcrived from lta use ln their familiea.
It is snitable for old or yonm:, brliuf pleasant to
tlie taste. Its s.ale wlth me has boon wondcrful,
ftn-l I ran alway* rrcommend it as a safo and
rciiablo cough medicíno. ’*
Larcrc ISottlc, 25 C'ts.
DAVIS & LAWRENCE CO., Ltd.
Sole Proprietors
Montkeal
Mikið áframhald í skóla
orsakar riðu.
Unglingsstúlka fékk þessa veiki alt í
einu. Gat ekki hrært hendurnrr
og gat með naumindum gengið.
Náði heilsu.
Tekið eftir The Napanee Express.
Taugaveiklunor oft orsök f miklum
þrautum. Ein af orsökunum til tauga-
veiklunar einkum meðal ungs fólks er
riða. Fregnriti blaðsins segir frá un gri
stúlku frá Saltby, sem var mjög slæm
af þessari sýki. Hann segir: ‘Ég hefi
aldrei þekt neinn sem hefir þjáðzt jafn
mikið af taugaveiklun. Hún var alt af
á hreyfingu og hristingi og hafði ekkert
vald á hægri hendinni þegar hún reyndi
að lyfta einhverju með henni misti hún
það óðar í bili. Þegar hún reyndi að
ganga snerust fæturnir undir hendi svo
að hún gat ekki staðið. Eg frétti ný-
lega að henni væri batnað, en af því ég
gat ekki í fyrstunni trúað því, þá gerði
ég mér ferð til að fiuna hana. Fréttin
reyndist sönn, og það eð ég hafði þá
skoðun, að einhver sem hefði samskon-
ar kvilla kynni að hafa gott af að heyra
söguna, þá bað ég um leyfi til að opin-
bera hana í blöðum, og fékk ég þegar
leyfi til þess. Þessi unga stúlka sem ég
á við, er Miss H, M. Gonyon mjög vel
látin stúlka a meðal þeirra sem kynni
höfðu af henni og var það álit inanna
að húu hefði fengið þessa veiki af of
mikilli áreynslu við nám í skóla. Miss
Gonyon sagði eftirfylgjandi sögu: ‘Alt
haustið 1894 var ég lasin og sagði samt
engum frá því. af því ég var hrædd um
að foreldrar minir mundu halda mér
heima ef þau vissu af því. Mér versnaði
meira þangað til ég varð svo slæm aðég
gat ekki haldið pennanum. Ég var
verri í hægri hliðinni jafnvel þó ég væri
slæm í hiuni. I Janúar var ég svoslæm
að ég varð að hætta við skólann og mér
Versnaði alt af meir og meir. Ég gat,
ekkert gert, því ég misti alt sem ég lók
upp og mér var naumast mögulegt að
ganga v»gna óstyrks í fótunuin. Bróðir
minn sem verið hafði lasinn var um
þetta leyti að brúka Pink Pills og hafði
honum batnað töluvert af þeim og datt
mér því í hug að úr því þær voru svo
góðar fyrir hann kynnu þær einnig að
vera góðar fj'rir mig. Áður en ég var
búin úr einni öskju var ég töluvert
skárri, og þegar ég var búin að hrúka
Pink Pills í einn mánuð var ég allieil.
Það er nú meira en ár síðan óg hætti að
brúka pillurnar og hefi ég ekki fundið
hið minsta til veikinnar síðan. Kg or
lullviss um að Dr. Williams Pink J’ills
björguðu mér frá langvarandi þjáning-
um, og ég vildi ráðleggja þeim sem eru
veikir af taugaveiklun að btúka þær’.
Dr. Williams Pink Pills hjálpa til
að mynda nýtt blóð, styrkja taagarnar
og útrýma þannig sjúkdómsefnum úr
líkamanum. I mörgum tilfe-lum hafa
þær læknað eftir að öll önnur uviðöl
hafa misheppnast og hefir það þannig
sannast að þær eru einhver hin merk-
asta uppfinding af meðala tagi, wem
gerð hefir verið í seinni tíð. Ekta Pink
Pills eru að eins seldar í öskjum með
fullu nafni félagsins á umbúðunum: Dr.
Williams Pink Pills for Pale Peeple,
Varið ykkur að taka ekki sem Pink
Pills aðrar pillur en þær sem hafa hið
registeraða merki fólagsins á umbúðun-
um.
I hiiye prcftcrlV’d MuiiUiolPlnBlor ir. a : imKr
f)f óf nfJiiratgrtr.Yi’ja rhf'miuriic ;<:úr'3.rui:i.1
nm vory mui h virh th« efT>"..s anil
pleasat'.tncftaof H« af'ptimtlon,—w. ii. Cari k.v-
tek, M.D., ttoréi Orrord, l:<wtr>ik‘.
I havo usocl Maril j >1 Plaaicr* Jn scvor.il ciifns,
of mnsctnai1 rhouiói?.ium, a>ui fln«l m évér7
tliatitpivoftlni -sMj.Hiuriiandpnpiuu wnt ri.. if.
—J. H. Moork M.í> . WaahinRton, D-C.
It Curcs Sciatica, I.umlDtpo, Neu-
ralfjia, Paine ln l.atik or Si<le, or
uny Muscular Pains.
Price I Davl* & Lawrenrn Co., Litd,
25c. I Solc Proprietors, Montreal.
® ««©©©«> @ © & «a>