Heimskringla - 16.12.1897, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA, 16. DESEMBER 1887.
Heimskringla.
Published by
Walters, Nw»uiton
& o>.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
nm árið (fyrirfram borgað). 8ent til
Islands (fyrirfram borgað af kaupend-
'm blaðsins hér) $1.00.
Peningar seudist í P. O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en i
Winnipeg að eins teknar með aSöllum.
Einab Ólafsson,
Editor.
B. F. Waltebs,
Business Manager.
Office
Corner Princess & James.
P O. BOX 305
Þinggetningin.
Þingsetningarræða Bandaríkja-
forsetans í þetta sinn er langt og
mikið skjal, en ekki þykir hún eins
tílþrifamikil eins og þingsetningar-
ræður Clevelands voru. Ræðan er
fallega samin, og tekur til greina
fjöldamörg mál, sem forsetanum
þykir þurfa íhugunar við, án þess
þó að gefa mjög ákveðnar hending-
ar um það hvernig með þau skuli
farið.
Stærstu málin, sem minst er á,
eru fjáhags- og gjaldeyrismálið, og
Cubamálið.
Hinn 30. Júní 1866 voru skuld-
ir Bandaríkjanna, sem engir vextir
voru horgaðir af [pappírspeningar],
$728,868,417,41. Hinn 1. Janúar
1879 var þessi skuld komin ofan í
$443,889,495,88. Skuldir, sem vext
ir voru borgaðir af voru 1. Júlí 1866
$2,332,331,208, en hinn 1. Júlí 1893
voru þær $682,037,100, og höfðu
þær eftir því minkað um $1,747,294
108 á þessum Líma. Skuldin sem
vextir voru borgaðir af voru hann
1. Des. þetta ár $847,365,620. Hinn
1. Des. 1897 voru í umferð manna á
meðal $346,681,016 í stjórnarseðl-
um [Greenbacks], $107,793,280 í
Treasury Notes, sem útgefnar voru
samkvæmt Sherman-lögunum [1890]
$384,963,503 í Silver.Certiíicates, og
$61,280,761 1 silfurdollurum.
Forsetinn heldur að eftir þeirri
reynslu sem komin er í peningamál
um þjóðarinnar, sé nauðsynlegt að
endurbæta gjaldeyrislöggjöf lands
ins, og reyna að minka skyldubyrði
þá sem á landinu hvílir í því að
halda öllum gjaldeyri þess í fullu
verði í samanburði við gull. Það sem
er að gjald*-yrisfyrirkomulaginu
nú’, segir forsetinn, ‘er hinn mikli
kostnaður er stjórnin heflr við að
viðhalda gildi hinna ýmsu tegunda
af peningum, svoþeir jafngildi gulli
Yér megum ómögulega loka augun-
nm fyrir þessari skuldabyrði, sem
heflr reynzt þung, jafnvel þegar góð
æri heflr verið. í fjögur síðustu ár-
in hefir þetta ekki einungis verið
örðugleikum háð, heldur hefir stund-
um litið út fyrir að það ætlaði að
verða háskalegt fyrir lánstraust
þjóðarinnar’.
“Það er augljóst að vér verðum
að finna upp ráð til að komast hjá
því að taka lán til að verja fjár-
hirzluna fyrir háskanum, sem leiðir
afað innleysa sömu bréfpeningana
[Greenbacks] hvað eftir annað. Vér
verðum annaðhvort að fyrirbyggja
á einhvem hátt að bréfpeningar séu
innleystir, eins og að undanförnu,
eða þá að auka gullið í fjárhirzlunni.
Vér höfum um $900,000,000 í pen
ingum, sem stjórnin er skyldug til,
að halda í fullu verði.“
vér ekki að auka rfkisskuldimar; en
ef gullið í fjárhirzlunni fer niður úr
$100,000,000, er þá nokkur annar
vegur til þess, að fylgja núverandi
lögum, heldur en að taka lán ?”
Forsetinn neitar því, og segir:
“Ég legg það til, að undireins
og ríkistekjurnar eru nægar fyrir
útgjöldunum, þá séu stjórnar-bréf-
peningar [Greenbacks] innleystir
með gulli jafnóðum og þess er kraf-
ist, en að þeir séu ekki settir í veltu
á uý nema með því að gull komi
staðinn.
“Ég er með tillögu fjármálaráð
gjafans umaþað, að þjóðbönkunum
[National Banks] leyflst að gefa út
eins mikla upphæð seðla eins og
trygging sú er í U. S. Bonds, sem
þeir leggja framfyrir seðlum sínum
sem í veltu eru, og að afgjaldið af
veltupeningum þe'irra sé fært ofan í
£% um árið. Ég er einnig á hans
máli með það, Jað leyfllegt ætti að
vera að stofna þjúðbanka með höfuð-
stól, sem næmi $25000, þar eð smá-
bæir út um landið gætu þannig feng-
þá bréfpeninga sem Þeir þyrftu.
Einnig legg ég það til að upphæð
Þjóðbankaseðlanna sé $10 og yfir,
og ef þinginu lízt að fallast á þessar
bendingar, vildi ég að Þjóðbönkum
væri fyrirskipað að innleysasína eig
in seðla með gull.”
CUBAMALIÐ
er hið þýðingarmesta utanríkismál,
sem stjórnin heflr til meðferðar. Líkt
ástand og nú á sér stað hefir kotnið
fyrir tyrri. Á Cúba heflr óánægja
með yflrráð Spánar verið ríkjandi í
mörg ár. Forsetinn talarum tíuára-
stríðið 1868—’78, og um hjáipina
sem Bandaríkin buðust þá til að
veita, en sem ekkert varð af; og því
næst talar hann um uppreistina sem
nú stendur yflr, og sem byrjaði árið
1895. Uppreistin og tilraunimar til
að bæla hana, hafa valdið óheyrileg-
um eyðileggingum og hörmungum,
og hemaðaraðferðin á báðar hliðar
einatt verið ósamboðin mentuðum
þjóðum. Ástandið eins og það heflr
verið, er mjög gagnstætt vilja þjóð
ar vorrar, en alt um það langar oss
ekki til að ábatast af örugleikum
þeim sem Spánn heflr við að stríða.
Hana langar að eins til að sjá þjóð-
ina á Cuba fá réttindi, sem veita
þeim tækifæri til að njóta ávaxtanna
af vinnu sinni og landinu eins og
frjáisu fólki er samboðið.
Eins og stendur er engninn nema
stjórnin skyldugur að innleysa bréf-
peninga með gulli. Bankamir eru
ekki skyldugir til þess. Stjórnin er
skyldug til að innlevsa álla bréfpen-
inga sína og borga allar skuldir sín
ar ígulli, án þess það sé heimtað að
tekjur stjómarinnar séu borgaðar í
gulli, og af því leiðir að hinn eini
vissi vegnr fyrir stjórnina að fá gull
er að fá lán. Þetta kemur grcinileg-
ast í ljós þegar verzlunarðeyfð er, og
þcgar tckjur stjórnarinnar eru minni
en útgjöldin. Undir þeim kringum-
stæðum hefir stjórnin engin önnur
ráð, en að auka ríkisskuldirnar.
Undir stjórn síðasta forseti voru
sknldirnar þannig auknar um $262
315,400, með 4^-rentum, til að borga
reikningshallann, og til að geta inn-
leyst bréfpeninga ineð gulli. Með
þær tekjur sem vér höfum þyrftum
Tilboði Clevelands, 1896, um
málamiðlun var ekki tekið. Spánn
sagði: ‘Það er ekki hægt að koma í
veg fyrir óeirðir á C uba nema með
því að uppreistarmennirnir gefi sig
á vald Spánar’. Þá ætti Spánn fyrst
að geta gert þar umbætur sem við
þyrfti. Eyðileggingarstcfnan var
tekið í Febrúar 1896. Hinir frjó-
sömustu landshlutar , sem spanski
herinn náði til, vorn eyðilagðirjólk
inu var smalað saman í hergirtu
bæina, og lönd þess og hús voru
eyðilögð. Þessi aðferð sem átti að
vera til þess að koma í veg fyrir að
uppreistarmenn næðu þeim vopnum
og vistum, sem þeir þurftu, mis-
heppnaðist alveg. Þetta var ekki
mentaðra manna stríð, heldur 'evði
r 1
legging. ,,Eg hefi oft verið nevddur
til að hafa á möti þeirra aðferð, og
sökum meðferðar þessarar sern höfð
var á ameríkönsk-um borgurum, var
það mín fyrsta skylda að fá þá
látna lansa sem í fangelsum voru.
í Október voru 22 ameríkanskir
borgarar látnir lausir“.
Því næst skýrir forsetinn frá fyr-
ir skepnum þeim sem hinn nýí sendi
herra Bandaríkjanna, fékk áður en-
hann lagði af stað td Spánnar. Aðalat-
riði þeirra var það, að hann gerði
Spáni kunnugt að Bandaríkin hefðu
alvarlega hug á að hjálpa til að út-
kljá Cubamálin þannig að sæmilegt
væri bæði fyrir Spán og Cuba, og
og að leiða spönsku stjórninni fyrir
sjónir að Bandaríkjunum fyndist
málið vera komið í það horf að það
væri heppilegt fvrir Spán, sjálfs sín
vegna og í nafni mannúðar og mann-
rétrinda, að leiða þessa eyðileggjandi
styrjöld til lvkta, og koma stjtlrnlnni
á Cuba í viðunanlegt horf. Það var
tekið fram að Bandaríkin, sem ná-
granna þjóð, sem liefði inikil við-
skifti við Cuba, gæti að eins beðið
hóflega langan tíma eftir því að kyrð
yrði komið á þar í landi, og að sú
tímalengd yrði að vera ákveðin. En
áður en Woodfork sendiherra kom til
Spánar, féll stjórnarformaðu -
verið hafði, ‘fyrir morðingja einum,
og Sagasta tók við. Svarið upp á
málin sem Woodford hafði til með-
ferðis kom 23. Okt. [’97], og lofaði
það tilraunum til samkomulags. Það
viðurkennir að tilgaugur stjórnar
innar sé góður, að Bandríkin líði
skaða við stríðið, og að kröfurnar séu
sanngjarnar. Þar segir ennfremur
að spönsku stjórninni sé hugleikið að
gera þær breytingar sem Bandaríkin
megi vera ánægð með og sem geri
Cuba ánægða. Um leið álítur spauska
stjórnin að hún eigi að hafa fríar
hendur til að beit.'f herliði sínu, á
mannúðlegann hátt. meðan verið sé
að koma á umbótum, og að Banda
ríkin œttu að vera afskiftalaus, og
Ieggja uppreistarmönnum ekkert lið
eins og að undanförnu. Undir þeim
kringumstæðum er umbótum lofað
tafarlaust. Líka gefur svarið í skyn
að Bandaríkin hafi verið ónákvæm í
framkomu sinni í þessum málum og
jafnvel að þau hafi verið óréttlát
samkvæmt venjum og lögum meðal
þjóða heimsins. „En þjóð vor hefir
aldrei gefið frá sér réttinn til að á-
kveða sínar pólitísku gjörðir“.
„Það sem enn hefur ekki verið
gripið til í þessum málum er að við
urkenna Cuba sem stríðheyjandi þjóð,
viðurkenna hana sem sérstaka þjóð .
hjálp til að útkljá stríðið með því að
koma[á samkomulagi, eða hjálp fyrir
annanhvern málspartinn svo hann
gæti fljótlega sigrast á hinum. Um
það að taka Cuba með vald’ er ekki
að tala. Það væri glæpur eftir regl-
um vorum“.
Að viðurkenna Cuba sem stríð-
heyjaridi þjóð álítur forsetinn ekki
heppilegt eins og stendur ; en ef þess
væri þörf síðar álítur hann sjálfsagt
að gera það.
Yfir höfuð álítur hann heppileg-
ast að gefa hinni nýju stjórn á Spáni
nokkurn tíma og tækifæri til að koma
þeim umbætum í gang sem iiún hefir
lofað, einkum þar eð henni virðist
vera það áhugamál sjálfri, og má
benda á ymislegt sem er því til
stuðnings. Hún viðurkennir að það
sé ekki hægt að koma á friði með
sverðinu; hún hefir skift um foringja;
rán eg eyðileggingar eru nú hætt, og
stjórnin hefur sagt að herliðið skuli
nú ekki Jhaft til þess að drepa og
myrða, heldur til þess að koma á
friði og umbótum. Stjórnin hefir
látið Iausa þá af Bandaríkjamönnum
sem sakaðir voru um að flytja upp-
reistarmönnum vopn og vistir, og
sern höfðu verið dæmdir til dauða,
Enginn Bandaríkjaþegn er nú í fang-
elsi á Cuba, eftir þvi sem menn vita
Innan skamms verður það ljóst
hvort hinum sýnilega tilgangi
hinnar spönsku stjórnar verður náð.
Ef það verður ekki verða Bandarík-
in að blanda sér í málið, og þá verð-
ur það skylda þeirra. A meðan heflr
þjóðin árvakurt auga á öllum rétt-
indum ameríkanskra borgara og
reynir til með góðu móti og sér-
plægnislaust að koma á friði.
“Ef það verður skylda vor að
blanda oss í þessi mál þá er það ekki
vor skuld. Það skeður þá af því það
er óumflýjanlegt og af því að mann-
úðin krefst þess“.
heldur voru þeir líka hinir fyrstu til
að hefja sjóferðir yfir úthöfin, og hvar
sem þeir komu fluttu þeir með sér
frelsi, þrek og framför. Þann dag í
dag er norska þjóðin, að tiltölu við
fólksfjöldann, langt á undan öllnm
öðrum þjóðum hvað siglingar snertir
um. Ég hefi ekki einu sinni tíma til
að tala um allar hinar helztu ; en þar
eð vér erum nú í Ameríku, væri það
óviðurkvæmilegt ef ekki væri minzt
á fyrstu ferð Norðmanna til Vestur-
heims, í seinni tíð, það er að segja
síðan 1492. Það var vorið. 161.7, ár
og það er naumast nokkur höfn til í ið áður en Englendingar lentu í New
í þessu blaði höfum vér ekki
rúm fyrir meira um ræðu forsetans,
en í næsta blaði kemur útdráttur af
því sem eftir er af ræðunni.
Ræða
eftir
Rasmus B. Andebson.
Haldin í Chicago ‘‘Auditorium”
í Nansens-gildinu, 27. November 1897.
Framsóknarhugurinn og dugnað
urinn og skerpan er eins gam-
all hjá Norðmönnum eins og sagan
þeirra. í fyrridaga, eins og nú, eru
þeir alstaðar að kalla má. Þeir fóru
í stórhópumtil Frakklands, Englands
og Spánar. I krossferðunum voru
norskir hermenn með hinum fremstu
Þeir lögðu skipum sínum inn f
Ilerkúlesarsund eg sigldu til Grikk-
lands, og innan veggja Miklagarðs
sjáum vér Væringjana veifa hinum
langskeftu tvíeggjuðu öxum sínum.
Þeir lögðu út á hið mikla haf og
fundu úland, Grænland og Vínland,
og með þe-su vorn þeir ekki einung-
is frumkvöðlar að fundi Ameriku,
heiminum, þar sem norski fáninn hef-
ir ekki einhverntíma blakt.
Á þessari hátíð, í miðju landi Leifs
hins heppna, f viðurvist eins hins
frægasta af sonum Noregs, finst mér
það vera viðeigandi að minnast á það
sem Norðmennirnir, ogbræður þeirra
Svíar og Danir, hafa gert fyrír sigli
ingar á útsænum. Það er takandi til
greina, að Leifur Eiríksson var hinn
fyrsti hvíti maður sem steig fæti á
land í Ameríku, og að Vitus Bering,
danskur maður, var foringi rúss-
nesku farmannanna sem fundu
Beringssundið, sem aðskilur Asíu og
Ameríku. Maður getur hugsað sér
þessa tvo norrænu farmenn stand-
andi sinn á hverri strönd þessa mikla
meginlands, og haldandi því á mill
sín í sínum efldu örmum. Svíum má
heldur ekki gleyma. Með því að
flnna upp skrúfuna og Monitorinn
umturnaði John Eiríksson verzlunar-
og herflotum þjóðanna, og bjó til nýtt
tímabil í siglingasögu heimsins. í)g
enn fremur má minnast hins fræga
Norðenskjölds, sem fyrstur manna
sigldi í kring um norðurstrendui
Asíu. En likt og skáldleg hetjusaga
frá síðasta áratug þessarar stórst.ígu
aldar, kemur til vor fráföðurlandinu,
Noregi, fréttin um hinn þjóðkunna
Nansen, sem 1888, ásamt þremur
öðrum Norðmönnum, og tveimur
Lapplendingum, fór þvert yflr Græn
land á (15. breiddargráðu, og sem sit
ur nú hér á meðal vor í kvöld, eftir
norðurtör sem endaði við 86.14 gr
norðurbreiddar.-eða 170 mílum norð
ar en nokkur dauðlegur maður hefir
áður komizt.
Þessa gildisræðu mína hér ætla ég
samt ekki að láta gmga út á það, að
minnast heiðursgestsins sem hjá oss
er í kvöld, heldur fyrirrennara hans,
og ég tek þetta tækifæri til þess að
segja og sýna, með þeim kröftugustu
orðum sem ég á til, að norrænu þjóð-
irnar standa alveg sérstakar sem
siglingaþjóðir, og að þær hafa meira
en nokkrir aðrir hjálpað til að skapa
sfigu siglinganna á úthöfunum. Hin-
ir gömlu forfeður vorir komust fljót-
lega í skilninginn um það, hve þýð-
ingarmikið það væri fyrir þá að
leggja sig eftir skipasmíði og sigl-
ingafræði. Þeir komust upp á það að
ákveða tímann eftir stjörnunum, og
sólin og tunglið voru leiðarsteinar
þeirra á hafinu. Af því sem sagan
segir oss, og af þeim skipaleifum sem
fundizt hafa í gömlum haugum, sjá-
um vér að Norðmennirnir hafa verið
ágætir skipasmiðir.
England, að Kristján konungur IV
sendi út tvö skip til að flnna norð-
vesturleiðina til Asíu. Fyrirliðinn í
þessari för var Norðmaðurinn Jens
Munk- Á þessum tveimur skipum
lagði hann út frá Kaupinhöfn 9. Maí
1619, með 66 fylgdarmenn. Hann
skoðaði Hudsonsflóann og tók löndin
í kring um hann í nafni Kristjáns
konungs, og kallaði þauNova Dania.
Allir sem í þessari för voru dóu, að
undanteknum Munk sjálfum og
tveimur hásetum ; komu þeir til baka
til Noregs hinn 25. Sept. 1620. Lút-
erskur prestur, Rasmus Jensen Aar-
hus, var með í förunni, og er vert að
minnast hans, þar eð hann var hinn
fyrsti lúterski prestur sem sté fæti á
land í Ameríku. Hann dó 20. Nóv.
1820, nálægt mynninu á GhurchiII
River, suðvestan til við Iludsonsfló-
ann, og var síðasta ræða hans lík-
ræð.t, sem hann hélt meðan hann sjálf-
ur lá banaleguna.
Svona gæti ég haldið áfram í alla
nótt, og ég gæti sagt margt eftir-
tektavert um dugandi Norðmenn og
Svía, sem tóku þátt í frelsisstríðinu.
Látum oss þá við þetta tækifæri
minnast hinna miklu framkvæmda
Norðmanna á sjónum. Látum oss
ekki gleyma því, að þeir voru á
löngu liðnum tíma beztu skipasmiðir
heimsins, að þeir voguðu sér út á út
höfin, og að þeim tilheyrafyrstu upp
götvanirnar í hinni eiginlegu sjó
fræði. Við svona tækifæri höfum
vér ástæðu til að benda með stór-
mensku svip á sæfarir forfeðra vorra
um hin ýmsu höf, og á ferðii; þeirra
yflr Atlantshaflð, til íslands, Græn-
lands, Hellulands, Marklands og
Vínlands. Vér höfum ástæðu til að
þykjast af Jens Munk, sem reyndiað
komast til Asíu gegnum heimskauta-
ísinn 1619, og ekki síður höfum vér
ástæðu til au þykjast af Dr. Friðþjóf
Nansen, sem með för sinni til Græn-
lands, og för sinni lengra áleiðis tíl
norðurheimskautsins en nokkur ann-
ar maður hcfir komizt, hefir sýnt
heiminum að Noregur er ekki á eftir,
en heldur áfram að vera á undan
eins og fyr á tímuni. Sannarlega líf-
ir forni andinn enn. Ég vil að allur
heimurinn viti, að Norðmennirnir
voni hinir fyrstu sem voguðu sér út
á hafið, að Eiríkur rauði gaf Græn-
landi nafn, og stofnaði þar hína
fyrstu nýléndu, og að hann var hinn
fyrsti Evrópumaður, sein liækkaði
verð á landeignum I Ameríku; að
Leifur Eiríksson var hinn fyrsti Ev-
rópðmaður sem stó fætiáland í Ame
Til kjósenda í
Ward 4.
W. J. Hinman er ákveðin í að sækja
sem bæjarráðsfulltrúi i Ward 4, og mæl
ist til þess að kjósendur gefi sér atkv.
Hann er með því að nýja vatnsleiðslan
sem talað befir verið um að undanförnu
að bærinn léti gera, nái framgangi; að
bærinn sjálfur láti vinna verkið og
borgi verkamönnum kaup eftir taxta
verkamannafélagsias hér (Union rate),
en láti ekki verkið í hendur á “contrac-
tors”. Hann er á móti þvi einnic, að
skattar séu lagðir á menn eftir þvi gólf-
rúmi sem menn nota, þar eð það sé ó-
réttlátt að láta þann sem þarf stórt
rúm fyrir arðlitla atvinnu borga meira
en þann, sem þarf að eins litið rúm fyr-
ir dýra muni og arðberandi verzlun eða
atvinnu. Þetta álítur hann mikla þörf
á að lagfæra, og segist skuli^gera sér far
um að það verði gert,
Hann álítur að bærinn eigi sjálfur
að eiga þau vatnsleiðsluáhöld, sem
hann þarf, ljósaáhöld og annað því um
hkt, og að engin bæjarverk ættu að lát-
ast í hendur á “Contractors”.
Kjósendur; munið eftir þessu þegar
að kosningunum kemur, og kjósið.
W. J. HINMAN.
Norðmennirnir voru hínir fyrstu
menn sem sigldu um úthöfin, og af
þeim lærðu aðrar þjóðir að gera hið
sama. Ég styðst við hvérja línu í
veraldarsögunni þegar ég segi, að
allar aðrar þjóðir, bæði í Asíu og
Evrópu, sigldu að eins þaðsem kalla
má með ströndum fram, þangað til
ríku; að Þorfinnur Karlsefni var
hinn fyrsti hvítur maður, sem stofn-
setti nýlendu í Vinlandi; að Guðrún
var fýrsta hvíta konan sem kom til
Vesturheims; að Snorri sonur henn-
ar og Þorflnns var hið fyrsta hvíta
barn í Ameríku, og að Jokum, að
heiðursgestur vor hér í kvöld var ekki
eftir daga Columbusar, Kg hcti leit-1 ‘dnungis hinn fyrsti til að kanna ó-
að í öllum skjölum og skýrslum sem
ég hefi komist yfir að upplýsingum í
þeim efnum, og ég finri ekkert sem
geti hrakið þetta. Sagan um IIippo-
los hinn gríska, sem Dr. Gustav
Storm talar um eins og sjómann sem
hafi ferðast um Indverska hafið í
fyrri daga, á undan Ptolomeum, stað-
hæfi ég að sé að eins goðasaga. Plin
ius, sem er hinn eini af forntíðar-
söguhöfundunum sem nefnir IIippo-
los, skrifar nafnið með litlu “h” og
brúkar það sem heiti vindarins ; en
auðvitað getur hafa verið til maður
sem vindurinn var kallaður eftir.
Svo hafa menn og gert mikið veður
út af siglingum Nearchos, sem var
foringi i sjóliði Alexanders mikla, en
góðir hálsar, hann fór að eins með
landi fram eins og hinir. Hann fór
með flota sinn frá mynninu á Indus-
fljótinu til mynnisins á Euphrat og
vogaði sér aldrei úr landsýn. Vinir
mínir, þér getið lesið söguna frá npp-
hafi til enda, þér getið lesið alt sem
skráð hefir verið um Föneciumenn,
Egyfta, Grikki og Rómverja, þér get-
ið lesið alla miðaldasöguna til daga
Columbusar, og þér flnnið ekki eina
sönnun fyrir því að aðrir en norrænu
rjóðirnar kynnu að sigla um úthöfln.
5g befi ekki tíma til að tala um all-
ar framkvæmdir Norðnranna á sjón-
bygðirnar á Grænlandi, heldur líka
hinn fyrsti til að komast í nánd við
þann stað á jörðunni, þar sefn allar
lengdargráður koma saman í eina —
þar sern norður hættir að vera til.
Krossfesting
Winnipeg-íslenzkunnar 1907.
50 nemendur vantar nú þecar til að
læra réttritun og málfræði íslenzkrar
tungu. svo aflífun “Winnipeg islenzk-
unnar” geti framfarið sóniasamlega.
En það eru líka meira en 15000 góðir ís-
lendingar hér í landi til að styðja að
þessu verki. Kennslulaun $5.00 frá
nemanda, fyrir 60 tíma. Nánari upp-
lýsingar um kennsluna verða umeækj
endum gefnar hjá
K. Á8<r. Benediktssyni.
350 Spence Street.
SKRIFSTÖRF.
Auglýsingar samkvæmt nýjustu og
arðsömustu aðferð í þessu auglýsinga
landi (Amertku), tek ég að mér að seinja
íka sendibréfaskriftir, hreinritun og
yfirskoðun reikninga m. fl. Ritlaun
sanngjörn.
K. Ásg1. Benediktsson,
Member of the IT. S. Dist. Bureau and
the Canada & U. S. Advert. Ageucy.
Chicago & London, Ont.
Ward 4.
E. D. Martin,
forseti Martin Bole & Wynne fé-
Iagsins, gefur hér með kost á sér
til þess að sækja um bæjarfulltrúa-
embættið í Ward 4, og gerir hann
það fyrir beiðni flestra skattborg-
enda í þeirri kjördeild.
Islciidiiigar!
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s BJikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst í harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
m" i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
serhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Bbkkvöru ogseni riðgar hjá ykkur með
somasamlegri brúkun.
Aður seldar
16 potta fötur 90 cts.
14 potta fötur 75 “
12 potta fötur 70 “
14 “ “ með sigti $1.10
17 potta diskapörinur 90 ct.
No. 9 þvatta Boilers $2.50
Nú á
67 cts.
55 “
52 “
78 “
70 “
$1.90
J. E. Triiemner,
Cavalier, N-Dak.
EDMIJND L. TAYLOR,
Barrister, Solicitor &c.
Lian Block,
492 Main Stkhkt,
WinnIPBö.
Viltu eignast ur?
Viðseljumþau meðsvo
*sn lágu verði.að það borg-
«YouS§ r ai«,ekk' fyrir þig að
‘ tiu ora úrlaus. Viðhöfum
þau af öllum stærðum
og með öllu lagi. En
vi ð nefrium hór að eins
tvær tegundir.
Elgin eða Waltham
úr með besta gangverki
og lokuðum kassa.held-
ur ágætan títna, fallega
útgrafið, Dueber kassi,
g>%rnjöfr vel gullþvegið,
eudist að eilífu, kvenna
eða kaila stærð. Við
i sknlum sonda þér það
c«t uieð fullu leyfi tll að
Ttucá '1 °^H náhvæinlega.
' na Ef þ»ð er ekki alveg eins
ogviðsegjum. þá sendu
það til baka. Það kostar
þig ekkert. Ef þú ert á-
nægður með það, þá borg
aðu express agentinum
burðargialdiðog iMi.áO,
Ún í LOKUBUM KASSA,
v Hega útskornum, bezta
rangyeik, hvaða stærð
se.m er, vel gullþvegið (l lk), líturúteins
og $10 gullúr, i engur alveg rétt. Við
sendum það til Fxpress Agentsins þíns
og leyfum þér að skoða það—sömu skil-
rnálarnir sem við sendum öll okkar úr
með-og ef þú ert ánægður með það þá
borvaröu hoinim Igíi(.S>5 og fiutnings-
gjaldið.
Ef þú vilt taka orð okkar trúanleg
og »et dr peufiiffana með pöntvninni, þá
fylgir mjög falleg keðja með úrinu og
við borgum flutningsgjaldið, fyrir saraa
verð og nefnt er hér að ofau.
?al Mannfactnring: Co.
334 DIARBÖRN ST CHICACO, ILL.
KöYB