Heimskringla - 20.01.1898, Blaðsíða 2

2
HEIMSKRINGLA, 20. JANUAR 1898
Heimskringla.
Published by
WalterM, SwaiiMon
& Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. #1.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
islands (fyrirfram borgað af kaupend-
-m blaðsins hér) #1.00.
Peningar seudist í P. O. Money Order,
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir á aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með afiöllum.
Einar Ólafsson,
Editor.
B. F. Walters,
Business Manager.
Office
Corner Princess & James.
P.O- BOX 305
Bandaríkja selskinns-
bannið.
Það er strax huggun í því, að Banda
rikjastjórnin er þegar farin að sjá og
viðurkenna, að nýju lögin um innflutn-
ingsbann á selskinnum og selskinnsföt-
um, eru óhafandi háðung, og reglulegur
ránskapur, ef þeim er fylgt bókstaflega
Hún er nú þegar búin að gera dálitlar
umbætur, og er vonandi að hún geri aðr-
ar meiri áður langt líður. Það sem nú
í annað sinn hefir vakið eftirtekt stjórn.
arinnar á ranglæti þessara iaga, er með
ferðin á enskri konu sem oetlaði frá Ca-
nada gegnum Niagara til New York, og
þaðan til Englands. Konan var í sel
■skinnskápu sem hún hafði komið í frá
Englandi, og er hún kom á tollstöðv-
arnar Bandaríkjamegin við brúna.
sögðu tollþjónarnir henni vafningalaust
að þeir gerðu kápuna hennar napptæka
samkvæmt lögum nýútkomnum um
það efni. Lögunum gat konan ekki
hreytt, en hún gat fundið hve ósann-
gjörn þau voru. Ein grein þeirra laga
er á þessa leið : "Það er hér með fyrir-
boðið að flytja inn í Bandaríkin selskinn
af sel sem veiddur er á þeim stöðum sem
til eru teknir í þessum lögum, hvort sem
þau eru hrá, sútuð eða lituð, og öll þess
kyns vara sem flutt er inn í Bandaríkin
eftir að þessi lög öðlast gildi, skal gerð
upptæk, og verða eyðilögð af þar til
kjörnum embættismönnum Bandaríkj-
anna.”
Til skýringar við þessi lög hefði átt
að fylgja þeim sú athugasemd, að þau
stuðluðu aðallega að þvi, að hjálpa einu
einvaldsfélagi til að hafa þjóðina fyrir
féþúfu, einveldisfélagi sem svo stendur
á með, að eigin hiuthafar þess geta bein-
h'nis og hlutdrægt hjálpað til að koma
fram löggjöf sem sé þvi í hag, því ýms-
ir hluthafarnir eru riðnir við stjórnina,
að því er sagt er, og einn af þeim sem
sérstaklega hefir verið bent á, er Mr.
Sherman, ríkisritari. Ef svona löguð
athugasemd hefði fylgt lögunum. hefði
almenningur máske rent grun í, að þau
hefðu ekki verið samin af einskærri um-
hyggju fyrir velferð hans, né heldur ein-
göngu til þess að koma í veg fyrir út-
lenda samkepni við borgara Bándaríkj
anna yfir höfuð, heldur til þess að koma
í veg fyrir útlenða og innlenda sam-
kepni við eitt félag. sem stjórnin, fyrir
skyldleikasakir, fann sig nauðbeygða til
að geðjast, með löggjöf, sem varla nokk-
ur önnur mentuð þjóð mundi vilja kann-
ast við sem sína löggjöf.
Það er engum blöðum um það að
fletta, að þingið hefir leyfi til að búa ti
lög sem fyrirbjóða að flytia inn í landið
hvað helzt sem er, en svo hefir þjóðin
líka leyfi til að segja hvort hún felst á
þau lög og hvort hún vill bera afleiðing-
ar þeirra. Það er eins og stjórnin hafi
nú vaknað við þetta atvik sem skýrt er
frá hér að framan, og fengið hugmynd
um að hún kynni að verða kölluð til
reikuingsskapar fyrir þessi lög, ef hún
léti framfylgja þeim bókstaflega, og
hefir hún því gert þá bragarbót, að und-
anskilja öll gömul selskinnsföt. Ef á
þeim verður séð að þau hafi verið brúka
uð, dugar það til þess að þau verða ekki
gerð ugptæk, en sjáist ekki á þeirn að
þau séu brúkuð, verður eigandinn að
hafa með sér skilríki fyrir því, að fötin
séu eidri en lög þessi. Einnig eru þeir
úr allri hættu sem ganga í nýjum fötum
úr selskinni, ef skinniu í þeim hafa ver-
ið skírð í nafni Nort American Com-
mercial félagsins, og tileinkuð því um
leið. Með ‘skírnarattesti1 frá þessu fé-
lagi geta raenn ferðast eins og frjálsum
mönnum ber, en sé það ekki við hend-
ina, er vissara að skilja fötin eftirheima
hjá sér.
Það er strax bót í máli að stjórnin
skuli hafa tekið svona saman seglin eft-
ir fyrsta áreksturinn sem hún fær, og
það er vonandi að hún taki þau betur
saman eftir annan og þriðja árekstur-
inn, sem ekki mun langt að bíða. Það
vita allir að velmegandi fólk ge jgur
sjaldan í fötum sem auðvelt er aö segja
hvort eru ný eða gömul. Það er líka
svo sem auðvitað að þegar fram líða
stundir er illmögulegt að sanna hvort
fötin eru eldri en lögin, og er því auð-
séð að þetta leyfi til að hafa með sér ný
selskinnsföt ef sannanir fást fyrir því að
þau séu eldri en lög þessi, er sama sem
algert bann gegn þess konar fatnaði.
þvi hver gæti tekið gildar sögusaguir
um það úr öllum mögulegum áttumV Það
væri enginn annar vegur fyrir toll-
þjóna Bandaríkjanna til að komast að
sannleikanum i þessu, heldur en sá, að
Bandaríkin sjálf hefði menn við allar
selskinnsverzlanir í heiminum(!), sein
merktu skinnin svo að tollþjónarnir
gætu séð hver væru ný og hver væru
gömul. En þesskonar umsjónarmenn
hafa enn þá ekki verið útnefndir sv
vér vitum, og verða það heldur ekki, að
líkindum. Lögin eru því að litlum
tíma liðnnm. í þessu atriði algert bann
og eru það þá að eins hálfslitnar tusk
ur, sem menn hafa leyfa til að koma
inn i Bandaríkin(I), nema svo standi
að maður hafi náð sér í föt hjá einokun
arfélaginu með ’skírnarattesti’ þess á
föstu, eu þó svo væri, þá mundu menn
samt fá verri selskinnsklæðnað frá þv
heldur en fæst annarsstaðar, því það er
ekki nema einn staður til í heiminum
þar sem selskinn eru sútuð svo vel sé
og sá staður er London á Englandi
Aðferðin sem brúkuð er þar, er leyndar
dómur, sem enginn þekkir nema þeir
sem verkstæðin eiga, og þess vegna
hafa öll selskinn sem hafa átt að fara
vandaðan /atnað verið send þangað frá
öllum löndum. En með þessum lögum
er skotið loku fyrir að varningur frá
þessum verkstæðum geti komist inn í
Bandaríkin, eins og að undanförnu, og
verða menn því að láta sér nægja með
óvandaðann varning frá öðrum verk
stæðum.
Ýmsar verzlanir í Bandaríkjunum
sem hafa sent ógrynni af selskinnum til
London, til verkunar, af því þær gátu
hvergi annafstaðar fengið þau verkuð
svo þau væru vönduð verzlunarvara
hafa nú krafizt þess, að stjórnin leyfi
að flytja öll þau selskinn sem þeír eiga
þar, inn í Bandaríkin nú þegar, þó lög
þessi séu komin í gildi, og lítur helzt út
fyrir að út af því verði málaþras, en af
því sést að það eru ekki síður Bandarík
in sjálf, sem líða fyrir þessi lög heldur
en útlendingar,
Þetta er pó sízt alt sem til mætti
telja. Hvað ætli t. d. járnbrautarfélög
in og skipalínufélögin mættu segja, sem
eðlilega tapa fólksflutningi frá og til
Canada og annara landa. Skyldi þau
ekki álíta þessa selskinns-lagafrægð Mc
Kiley-stjórnarinnar æði dýru verði
keyft?
Ræða
Eftir
Sir Charles Tupper
Flutt i samsæti á Leland Hotel,
Winnipeg, 8. Jan. 1898.
Herra forseti, frúr mínar og herrar.
Meðan ég lifl mun sú stund verða
mér minnisstæð, er ég í Júnímánuði
1896 stóð frammi fyrir kjósendum í
Winnipeg. Síðan heflr margt við
borið. Eg kom þá til borgar þessar-
ar til þess að lýsa yflr grundvelli
þeim sem konservatívi flokkurinn
stæði á. En þó var það ekki ein-
göngu þessvegna að ég kom hingað,
og ekki heldur eingöngu í þeim til-
gangi að styðja hinn háttvirta herra,
sem nú í kvöld heflr flutt svo mælska
ræðu (Hugh J. Macdonald var búinn
að tala). Eg kom hingað af því að
ég fann, að það var skylda mín við
þetta mikla vestlæga land, með tilliti
til þess hve mótflokkur stjórnarinnar
hefir mikla festu í þessu fylki, og í
þeim tilgangi, að skýra fyrir mönn-
um í Manitoba hver væri stefna
stjómarinnar, því að skoðanir manna
hér voru álitnar mjög mikilsvirði í
stjórnmálalegu tillití, fult eins mikils
virði eins og nokkurstaðar annar-
staðar í ríkinu. Þá sögðu “liberals”
svo frá stefnu stjórnarinnar, að hún
væri svo andstæð hag Manitoba, að
litlar eða engar líkur væru til þess,
að nokkur konservativ þingmaður
yrði sendur frá þessu fylki. Eg fann
að það var skylda mín, að skýra ský-
laust og afdráttarlaust frá stefnu
flokks míns, hvað snerti mál fylkis-
búa, og skora á þennan mikla vest-
læga hluta ríkisins að standa með
oss. En ég hefl jafnan bæði á þing-
pallinum og annarstaðar sagt, að
þessi hluti ríkisins sé sá hluti, sem
ríkið og stjórnin þurfl hvað mest að
taka tillit til. Bæði á þinginu og ut-
an þings hefl ég, hvar sem ég hefi
staddur verið, haldið því fram, að
allar verulegar framfarir, öll sannar-
leg vellíðan, öll aukning fólksfjölda
og atvinnuvega Canadaríkis, sé kom-
in undir þessum vestlægu fylkjum.
Og ég get sagt yður það í kvöld, að
sú skoðun mín er orðin ennþá sterk-
ari við þessa komu mína hingað nú,
ég skal standa ennþá fastara á því en
áður, að menn geta ekki metið sem
vert er, hve áríðandi það sé fyrir vel-
ferð Canadaríkis, að þessi vestlægu
ríki vaxi og þroskist sem allra fyrst.
0g mér til mikillar ánægju minnist
ég hvernig kjósendur í Manitoba tóku
undir áskerun mína. Aldrei hefir
nokkur flokkur í þes3U ríki varpað
slíkri skelflngu yflr fylkingar hinna
“Iiberölu,” sem Manitobamenn í Júní-
kosningunum 1896. I allri þeirri
baráttu vakti ekkert jafnmikla undr-
un og eftirtekt, sem atkvæðamagn
það sem þið gáfuð konservativa-
flokknum. Af 7 mönnum senduð
þið 5 í flokk konservativa. Af þessu
getið þér hæglega skilið það, hve
mikil gleði mér er að því að ávarpa
yður í kvöld.
Eins og ég áður sagð, hefir margt
við borið síðan það minnisstæða
kvöld. Stjórnin féll, en foringi
“liberal” flokksins, Sir Wilfrid Laur-
ier, vann sigur, og við stjórnarbylt
inguna tók hann sæti það, sem ég áð
ur hafði skipað. Ég er ekki að sýta
út af því að breyting varð á stjórn-
inni, því fer fjarri, því að ég lít á það
frá sjónarmiði manns, sem ber fult
traust á brezkum þingsköpum og sið-
um. Ég álít það ekki rétt að einn
flokkur sé stöðugt við völdin. Þér
þurfið að hafa stjórn sem í eru dug-
legir og heiðarlegir og sjálfstæðir
menn, en þeir þurfa líka að hafa
flokk á móti sér, sem í eru drottin-
hollir menn sem elska ríkið og stjórn-
arskrána. Ef að ekki er skift um
srjórnendur við og við, þá finst mót-
flokk stjórnarinnar hann vera með
öllu bolaður frá völdunum, og er þá
hætt við að hann örvænti og taki til
óyndisúrræða. Andstœðingum stjórn-
arinnar hættir þá til þess að missa
sjónará því mikilsvarðandi atriði, að
baráttan á móti stjórninni á að vera
háð af þeim mönnum, sem finna til
ábyrgðarinnar sem á þeim hvílir
og sem gæta þess í öllu sínu stríði
við stjórnina, að þeir á hverri stundu
kunni að verða kvaddir til þess, að
takast á hendur allar byrðar stjórn-
arinnar. Ég var því albúinn þess,
að bevgja mig án möglunar undir
vilja þjóðarinnar og horfa á það, að
hinir “liberölu” tækju sæti þau, sem
ég og flokkur minn hafði skipað. Ég
get minst á það, að fjöldi manna
hefir sagt við mig, að sér þætti það
ilt, að foringi flokks þess, sem eigin-
lega heflr bygt upp og myndað Ca-
nadaríki, skyldi ekki mæta fyrir
hönd Canada á ríkisstjórnarhátíð
Englandsdrotningar. En mér þótti
iað ekkert miður. Eg vissi það, að
allmikill hluti borgara ríkisins voru
franskir, og ég hika ekki við að segja
iað, að frá sjónarmiði þjóðarinnar
oótti mér það ekkert óheppilegt, að
fyrir hönd ríkisins skyldi mæta mað-
ur af öðrum þjóðfl. og annari trú, en
meginþorri borgaranna. Þér skiljið
og kannist við tilfinningar mínar,
ægar ég segi yður, að mér hafl ver-
ið það sönn ánægja, að skyldan að
mæta fyrir vora hönd féll á mann,
sem fyrir mælsku sakir og annara
hæflleika var þess fær i fylsta máta.
En mér til mikillar sorgar sá ég það
koma í Ijós, að hann gegndi ekki
skyldu sinni á þann hátt sem Canada-
ijóðin hefði helzt kosið. Ef að Sir
Wilfrid Laurier hefði gegnt skyldu
sinnar í þessu tilliti, þá hefði hann
áunnið sér skyldugt lof og þakklæti
af þessu mikla ríki.
En þó að mér hafl ekki sviðið það,
að Sir Wilfrid Laurier næði völdum,
>á hefir mér þó stórlega sárnað það,
hvernig hann fór að því að ná þeim.
Ég skal fyrst geta þess, að hann fékk
iau ekki með þvi að skýra kjósend-
unum heiðarlega og hreinskilnislega
frá stefnu þeirri, sem “liberali”
flokkurinn hefir nú. Hann og flokk-
ur hans náðu völdunum með því, að
halda fram einni stefnu í þessum
hluta ríkisins, og annari í hinum.
Svo var það hvað snerti verzlunar-
mál og sérstaklega fjármál. A und-
an kosningunum fóru þeir um ríkið
og úthúðuðu verndartollinum og
sögðust mundu rífa það illgresi upp
með rótum þegar þeir næðu völdun-
um. Sir Wilfrid Laurier lofaði þvf
hátíðlega, samkvæmt tollfrelsisstefnu
sinni (free trade policy), að hið fyrsta
verk sitt, ef hann yrði kosinn, skyldi
verða það, að taka tollinn af akur-
yrkjuvélúm eg ýmsum öðrum hlutum
sem bændur þyrftu að kaupa eða
selja. En hverjar urðu efndirnar ?
Við skulum taka blað eitt sem út er
geflð hér í kvöld, og er ritstjóri þess
hinn sterkasti fylgismaður stjórnar-
innar, bæði á þinginu og í dálkum
blaðsi síns. Það er blaðið ‘Tribune,’
Ef að ég hefði ekki blaðið handa á
milli, kynnu einhverjir að efast um
að blaðið “Tribune” hefði flutt þessa
grein. En leyttð mér að lesa hana
Hún er þannig:
"Ef að Liberalstjórnin læfur undan
skrúfu þeirri. sem sett er á hina helztu
‘liberölu <nenn í Ottawa, að halda toll
inum á hveitiböndum. sem sauikvæmt
lögum frá seinasta þingi átti að sópa
algjörlega burtu á fáum mánuðum, þá
má hún alveg eins vel játast undir
verndartollinn, því að undanskildum
girðiggavír, þá hefir hún í verkinu al
gerlega gefið upp hvert eitt einasta út
vígi tollfrelsis og tekjutolls (revenue
tariff), sem flokkur Liberala hefir haldið
svo mörg undanfarin ár”.
Hver einn einasti maður veit að
þetta er satr Og hversu óáreiðan
legt sem blað þetta stundum kann að
vera, þá fer það nú með sannlcika
Hinn eini hlutur sem það getur bent
á er girðingavír. En hugsið yður
um hvernig stjórn ein eigi að fara að
því að lifa á gfrðingavír !
Ég má ekki undanfella það, að
óska Sir Wilfrid Lauriertil hamingju
með heiðurstitla þá, sem “Hennar
hátign” sæmdi hann við heimsókn
hans á 6Ö ára ríkisstjórnarhitíð henn
ar, og þar á meðal titilinn “Knight
of Grand Cross” of the most disting-
uished Order of St. Michael and St.
George, (Stórkrossa-riddari hinnar
dýrðlegu orðu sánkti Mikjáls og
sánkti Georgs.) En miklum þorra
vina hans kom þessi krossadýrð á ó-
vart. Eða var hann ekki búinn að
fara um landið og lýsa því hátiðlega
yflr, að hann væri lýðveldismaður
(demokrat) í húð og hár og mundi
fjrrirlíta alla titla og orðugjafir krún-
unnar ? £n þetta er brezkur siður,
að krúnan titlar hina beztu menn
sína, og allir vita að þeim sið heflr
fylgt verið langa lengi, að stjórnend-
ur veittu mönnum viðurkenningu að
sæma þá titlum og nafnbótum fyrir
verk þau sem þeir hafa unnið í krún-
unnar þarfir, hvort heldur það voru
hinir merkustu menn brezku eyjanna
eða nýlendanna. Engum manni
kemur til hugar að öfunda Sir Wil-
frid Laurier af riddaratign sinni, en
oss fellur það ekki, að hann skuli
vera að afsaka sig fyrir að hafa ekki
afsagt riddaranafnbótinni. Sér til ó-
gæfu heflr hann talað alt of mikið,
og afleiðingin af því var sú, að vinir
hans vonuðu að hann mundi verða
sjálfum sér samkvæmur og afþakka
hina háu tign G.C.M.G. Hin fyrsta
afsökun hans var sú, að þegar hann
kom til London, fann hann hinaglitr-
andi orðu á borðinu í Hotel Cecil.
Það er eins og einhver Mephistophel-
is hefði farið að tæla Sir Wilfrid á
líkan hátt og aumingjann hana Mar-
grétu hjá Goethe (hlátur). Þvf heflr
einnig verið fleygt, að Hennar hátign
drotningin hafi lagt að honum að
þiggja tignina, og bænir hennar hafl
hann ómögulega getað staðizt. En
hér verð ég að leyfa mér að geta þess,
að Hennar hátign þrengir engum
þegni smum nauðugum til að þiggja
gjafir sínar og virðingarmerki. Og
ég hygg, að ég hefði getað bent Sir
Wilfrid á góða og gilda afsökun fyr-
ir hann. Setjum svo, að Right Hon.
Jos. Chamberlain hefði viljað neyða
upp á hann nafnbótum eða orðum
fyrir hönd drotningar. Mr. Chamb-
erlain mundi segja á þessa leið: “Þér
eruð nú hingað kominn fyrir hönd
Canadaríkis og Hennar hátign lang-
ar til að veita viðurkenningu yðar
mikla starfl, að byggja upp þetta ríki
og binda það saman með stálreipum
þeim sem yfir það liggja og tengja
haf við hgf.” Sir Wi frid
hefði þá getað gettð þær skýringar,
að þetta væri alger misskilningur af
hálfu Mr. Chamberlains,—að hann
hefði aldrei geit neittaf þessu. Hann
hefði getað sagt, að þó að hann hefði
reyndar verið vaxinn frá móður
knjám þegar fylkjasambandið gerð
ist, þá hefði hann þó verið einn af
“Rouge”-flokknum, sem upp á líf og
dauða hefði barizt á móti því, að
nokkurt ríkjasamband yrði. Sam
bandið væri ekki honum að þakka
hvað Quebecfylki snertir. Það væri
að þakka hinum mikla kanadiska
þjóðmálaskörungi, Sir Geoive Car
tier, og hefðu fáir menn efast um
hæfileika þess manns. Sir Wilfried
Laurier hefði getað gefið skýringar
um það, að flokkur sinn hefði barizt
á móti Sir GeorgeCariier með I n u m
og hnefum, þegar hann (Sir G. C.)
kom fram fyrir menn í Neðri Cana
da og vildi telja þá á það, að ganga
í sambandið. En hvað Kyrrahafs
brautina [ Canada snertir, þá hefði
hann getað sagt á þessa ieið: “Ég
gerði það sem ég gat til þess, að
koma í veg fyrir að hún yrði byggð,
og ef að “liberal”-flokkurinn hefði
mátt ráða þá hefði nú engin Kyrra
hafsbraut verið hör, engin braut um
Canada á milli hinna miklu úthafa,
Og ef að hand hefði litið á það þann
ig, þá hefði hann ekki þurft að þiggja
titla þessa. Hann hefði getað sagt
“Ég er saklaus af því að hafa unnið
nokkuð fyrir föðurland mitt. Ég
hefl varið 26 árum æfi minnar til op
inberra starfa, en aldrei hefi ég unn
ið neitt það sem geti verðskuldnð
þennan heiður.” En ef að hann hefði
þannig hreinskilnislega skýrt mála
vöxtu fyrir Mr. Chambeilain, þá er
ég sannfærður um að því hefði verið
gaumur geflnn. Þegar Sir Wilfrid
var á Englandi, var hann einnig
sæmdur doktors-nafnbót í lögum við
hinn forna háskóla í Cambridge
Við þau tækifæri er það vanalegt, að
hinn lærði latínumaður, Mr. Sandys,
sem leiðir fram þá er skulu nafnbæt-
ur hljóta, telji upp afreksverk þeirra
í mikilli latínuræðu. En alt það sem
Mr. Sandys gat sagt um titilþiggj-
andann var það, að hann væri foringi
“liberal”-flokksins í Canada, og flytti
mælskar ræður á tveimur tungumál
um. F.f að þeir málararnir Raphael
og Michael Angelo væru nú á jörðu
hijr, þá mnndu þeir ekki hafa getað
dregið upp betri mvnd af Sir Wil-
frid, heldur en Mr. Sandys þarna
gerði í fám orðum. Þessi síðari hluti
lofgjðrðar Mr. Sandys er einmitt það
sem er Sir Wilfrids mesta ólán, þetta
að flytja mælskar ræður á tveim
tungumálum. Aldrei flytur hann
svo tvær ræður að þeim beri saman.
Þegar hann er í Montreal, þá segir
hann það sem tnenn þar vilja helzt
heyra, og þegar hann er í Toronto,
þá mælir hann eins og mönnum þar
líkar. í vesturríkjunum segist hann
vilja taka tollinnaföllum akuryrkju-
vélum. Svo fer hann austur til
Mon real og segir : “Verið óhrædd
ir við tollfrelsisræður míuar í vestur-
ríkjunum. Verndartollinum er eng
in hætta búin. Ég skal eínmitt bæta
hag yðar. Ég ætla að taka tollinn
af járni og kolum.” En svo má og
bæta dálitlu pennastriki við upp
drátt Mr. Sandys, og Sir Wilfrid hef-
ir gert það sjálfur. Meðan hann var
í París skemti hann tilheyrertdum
sínum með dómadagsræðu sinni á
frönsku, og sagði þar meðal annars,
að hann væri frábitinn öllum störfum
(was not a man of affairs). í Tor-
onto gaf hann þá einkennilegu lýs
ingu á sjálfum sér, að hann væri frá-
bitinn öllum sýslunum (was not a
man of business). Hann er foringi
liberal”-flokksins í Canada, mælir á
tungur tvær, og er þó hvorki “man
of affairs” eða “man of business!
Hér er myndin loks fullkomin. Það
er enginn efl á því, að mælskan er
hin mesta óhappagáfa Sir Wilfrids.
Aldrei hefir tveim ræðutn hans borið
saman. Aldrei hefir hann lýst yflr
nokkurrl pólitiskri skoðun sinni svo,
að hann hafi ekki opinberlega mót-
mælt sjálfum sér eftir á. Ég skora
á hann að koma með eitt einasta
dæmi þess, að hann hatt uppfylt póli-
tisk loforð sín. Á síðasta þingi gaf
ég honum á þingpallinum sýnishorn
af því, hvernig hann heíði roflð lof-
orð á loforð ofan. Hann sagðist þó
geta komið ueð eitt dæmi er hann
hefði uppfylt loforð sin, meira reyndi
hann ekki að verja,—að eins eitt
dæmi, takið þið eftir. Ilann sagðist
vera að nema úr gildi kosningalögin
og búa til önnur í þeirra stað. En
áður en þingsetunni var lokið sýndi
hann, að liér gat hann ekki heldur
OLI SIMONSON
MÆLIR MEÐ SÍNU NÝJA

LL
Fæði #1.00 á dag.
718 main 8tr.
Brunswick Hotel,
á horninu á Main og Rupert St.
Er eitt hið ódýrasta og bezta gistihús í
bænum. Allslags vín og vindlar fást
þar mót sanngjarnri borgun.
McLaren Bro’s, eigendur.
Islendingar !
Þegar þið komið til Pembina, þá
munið eftir því að þið fáið þrjár góðar
máltíðir á dag og gott og hreint rúm til
að sofa í, alt fyrir #1.00, á
Headquarters Hote/,
H. A. 31 nrrel, eigandi.
Pembina, N. Dak.
Lítið á eftirfylgjandi verðlista á
hinni nafnfrægu Lisk’s Blikkvöru,
sem er ábyrgst að riðga aldrei. Hún
fæst I harðvörubúðinni hans
TRUEMNER,
i Cavalier.
Mr. Truemner ábyrgist vöruna sjálfur
og lofar að gefa ykkur nýjann hlut fyrir
sérhvað eina sem þið kaupið af Lisks
Blikkvöru og sem riðgar hjá ykkur með
sómasamlegri brúkun.
Áður seldar Nú á
16 potta fötur 90 cts. 67 cts.
14 potta fötur 75 “ 55 “
12 potta fötur 70 “ 52 “
14 “ “ með sigti #1.10 78 “
17 potta diskapönnur 90 ct. 70 “
No. 9 þvatta Boilers $2.50 $1.90
J. E. Truemner,
Cavalier, N-Dak.
THE GREAT
NORTH-WEST
SADDLERY HOUSE
er staðurinn þar sem hægt er að
kaupa alt sem lýtur að aktýgjum
og hnökkum, einnig leður og
allan útbúnað sem brúkaður er
við hesta, og svo kistur, töskur
og svipur og stígvélaleður af
öllum tegundum.
Sendið eftir verðlistanum okk-
ar. Það kostar ekkert.
E. F. HUTCHJES.
Corner Main og
Market Street.
WINNIPEG, MAN.
“Rétt eins gott
eins og brauðið hans Boyd’s”
hafa margir af Winnipegmönnum heyrt
sagt hvað eftir annað. Þetta þýðir að
leggja á tvær hættur með það sem þið
borðið, en að gera það er ætíð viðsjár-
vert, og alveg ónauðsynlegt.þegar verð-
ið er eins lágt eins og hjá öðrum. Candy
Kökur og Pastry fæst eins ódýrt hjá
Boyd eins og í lélegustu búðum í bæn-
um. Því ekki að kaupa hjá honum ?
Bezta brauð í Canada.
W. J. Hinil.
370 og 579 Main St.
KOL! KOL!
Beztu Bandaríkja harðkol #10 tonnið.
Beztu Hocking Valley linkol #7 tonnið
Pocabontas reiklausu kolin #8 tonnið.
Wiiinipcg Coal Co.
C. A. Hutchinson,
ráðsmaður
Vöruhús og skriftsofa á -ni -ft~
Higgins og May strætum. i ‘10Ile