Heimskringla - 18.08.1898, Blaðsíða 1

Heimskringla.
XII. ÁR WIXNIPEGI, MANITOBA, 18 ÁGÚST 1898 NR 45
FRIDUR.
Þá er stríðiðmilli Bandarnanna og
Spánverja á endn, að minsta kosti fyrst
um sinn. eða þaimað til sáttanefudir
þessara þjóða hafa gert út um það,
hvort samkomulag uni sættir geti órðið
eða ekki. A föstudaginn var, kl 4.28
e. m.. skrifuðu þeir M. Cambon, sendi
herra Frakka, en sem nú er umboðs
maður Spánverja, og Judge Day. utan-
ríkisráðherra Bandaríkjanna undir hin
helztu uudirstöðuatriði fyrir friðar-
samningunum. Þessi atriði eru sem
fylgir :
1 Að Spánn sleppi öllu tilkalli til
eignar eða stjórnar á Cuba;
2. að Porto Rico ásamt öðrum spán-
verskutn eyjum í Vest Indíum og ein
af Ladrone-eyjunum, sem Bandarikin
geti vaiið hér á eftir, skuli verða eign
Bandaríkjanna;
8. að Bandaríkin taki og haldi bæn-
um Manila, flóanum og höfninni, þang-
að til algerður friður er saminn og gert
verður út um stjórnarfyrirkomulagið á
Philippine-eyj unu m;
4 að Spánverjar undireins hafi sig
burt af Cuba, Porto Rico <.g öðrurn
Vest Indía-eyjunum með herlið sitt og
embættismenn, og að sáttanefndin, sem
verður að vera útnefnd innan 10 daga.
skal innan 30 daga frá því skrifað er
undir samninga þessa, mæta í Havana
og San Juan, til þess að sjá um burt-
för Spánverja þaðan;
5, að Bandaríkin og Spán skuli hvort
um sig ekki útne'ua fleiri en 5 nefndar-
menn, til þess að útbúa og samþykkja
fullkomna friðarsamninga, og nefndin
skuli mæta í Paris ekki seinna en 1.
Október.
6. að þegar búið er að skrifa undir
þessa samnii.ga, skal stríðið hætta og
stjórnin tilkynna hershöfðingjum sín-
um þessa samninga svo fljótt sem auð-
ir er.
Eins og þessi samþykt ákveður, lét
forSeti'McKinley tilkynna öllum sinnm
herforingjum og flotastjórum að stríðið
væri á enda, en áður en sú tilkynning
komst til þeirra. höfðu þeir háð orust-
ur við Spánverja all-víða. A Porto
Rico háðu þeir tvo landbardaga og
unnu þá báða meðlitlu mannfalli. Flot-
inn gerði töluverðan óskunda af sér við
Cuba strendur, og Morro vígið hjá Ha-
vana skaut á herskip Bandaríkjanna
og skemdi eitt þeirra töluvert, —Dewey
og Merrit tókn Manila, og er það happa
stryk, þvi Spánverjar hafa þá því
minna að segja viðvíkjandi Philippine-
eyjunum, þegar sáttanefndin kemur
saman.
Frjettir.
Markverðustu viðburðir
hvaðanæfa.
Gamli Corbett, faðir James J. Cor-
betts, hins mikla hnefaleikara, skaut
kon í sína til dauðs og skaut svo sjálf-
an sig á eftir. Þau áttu heima i San
Francisco. Sonur þeirra var austur í
ríkjum, en brá undireins við og hflt af
stað vestur með konu sinni og bróðir.
Shafter herforingi á Cuba hefir ýms
óþægilegheit af óhlýðni hermanna
sinna. Ein af herdsildum þeim sem
hafði verið sett til þess að sjá um San-
tiago bæinn, var orðin svo ærslafull. að
Shafter mátti til að senda hana burtu
úr bænum og út á laridsbygðina. I
hennar stáð sendi hann þangað nevra
lierdedd eina, sem hefir áður sýnt það,
að þeir kunna að haga sér eins og
mönnum sæmir.
Meðan stóð á bardaganum við Ma-
nilla, slapp hinn spánski hershöfðingi,
General Augustine á burt. Bátur frá
einu þýzka herskipinu beið hansí fjör-
unni og tók hann samstundis nm borð.
Síðan flntti herskipið haun til Hong
Kong í Kína, Augustine var nokkrum
dögum áður búinn að missa yfirstjórn
hersins; hún hafði verið fengin í hend-
ur öðfum, en alt fyrir það var leiðin-
legt fyrir Bandamenn að missa mann-
greyið. og er lítill efi á því, að Þjóð
Veijar fá að sýna góðar og gildar á-
stæður fyrir aðfeið «úini
Eldur kom upp í verkstofu eg
geymsluhúsi Victoria Cheiuical félags-
ins i Victoria. B. C. á þriðjudaginn
Eldinagnið varð voðaleat. því allskonar
satnsafn af eldfimum sprengiefnum var
þar samankomið Margir héldu fyrst
að Rússar væru komnir og farnir að
skjóta á bæinn. þegar sprengingarnar
byrjnðu. - Hermennirnir fóru á höið
ustu ferð til vopnabúranna og hugðust
að búa sig til varnar. En áður en eld
urinn gat brotist lengra út, kom slökkvi
lið bæjarins og gat stöðvað eldinn að
miklu. Vindur var einnig mjög hag-
stæður, stóð af landi, en byggingarnar
fast fram við sjó. Skaðinn er metinn
um $25,000, með fullri eldsábyrgð.
Altaf ljókkar útlitið milli Breta og
Rússa, og ekki gott að segja hver eridir-
inn kann að verða. Sagt er að Breta
stjórn hafi heimtað að Li Hung Chang
gamli yrði settur frá embætti sínu í
Krna, því víst þyki að hann liafi þegið
mútur af Rússum til að vera þeim hlið-
hollur gagnvart Bretum.
Fellibylur og haglstormur æddi yfir
suðvesturhlutann af Minnesota og suð-
austurpartinn af Suður-Dakota á mánu
daginn. Frá 15 til 20 rnanns er búist
við að hafi beðið dauðann af völdum
veðursins.
í fyrra framleiddu Dakotaríkin og
Minnesota 130 milj. bush. af hveiti, en
í ár er búist við að uppskeran verði bað
ineiri að þau frainleiði 190 millíónir
bush. Af þeirri upphæð er búist, við að
Minnesota framleiði 88 millíónir bush.-,
Norður-Dakota 05 millíónir og Suður-
Dakota 37 millíónir bush.
Lítið raknar úr pólitisku flækj-
unni í British Columbia enn þá Mr.
Beaven, sá sem fylkisstjórinn hafði
kvatt til þess að mynda nýtt ráðaneyti
gaf þann starfa frá sér, þar eð helztu
flokksbræður hans vildu ekki vera í
ráðaneytinu með honum. Hefir þvi
fylkisstjórinn á ný útnefnt Charles A.
Semlin til Jiess verks, og lítur nú út
fyrir að honum ætli að takast það.
Frétt frá Ástralíu segir að þar sé
fundið annað Klondíke hjá Gwynne-
vatni, skamt frá bænum Kanowan.
ÞarTiafði fundizt gullstykki, sem vigt
ar 95 pund. Mehn þyrpast þangað í
þúsundatali. búast sjálfsagt við að allir
geti fundið svona lagleg gullstykki.
Hetjan Hobson. sem sökkti Merri-
mac, var i boði í St. Louis hér um dag
inn. Ein af fríðustu og mestvirtu
stúlkum bæjarins, gekk tíl hans i sam-
kvæminu og bað hann að kyssa sig-
Hobson gerði það undireins með á
nægju; hann tók það eins og það var
meint, að eins sem þakklæti fyrir hug
prýði hans. Blöðin sum spynna heil-
langar sögur út af þessu, og eru sumar
þeirra all-hlægilegar.
Kafteinn Cbarles D. Sigsbee, sem
var yfirmaður á herskipinu Maine, þeg-
ar það var sprengt í loft npþ á Havana-
höfn, hefir verið skipaður kafteinn á
herskipinu Texas. Þykir það mjóg vei
tilfallið að setja hann yfirmann á það
skip. þar það var bygt alveg eins og
Maine. Kafteinn Pliilips. sem áður var
á Texas, verður settur j-firmaður á
Mare Island herskipaverkstæðinu í Cali
forniu. Einnig hefir kafteinn Good
rich, sem stjórnaði viðlaga herskipinu
St. Louis, verið skipaður kafteinn á
New Ark flaggskipinu Commodore
Wattsons, en kafteinn Bakersem þar
var áður. tekur við herskipinu Oregon,
fyrverandi kafteinn þess Clark verður
sakir heylsuleysis að vfirgefa skipið.
Þjóðin saknar þessara tvevgja het.ja
kafteins Philips ogClarks af herskipum
sínum, en enginn efi er á að hinir yngri
menn fara eins vel að þegar nauðsjTn
krefur.
Fregn frá Porto R'co segir. að sjálf-
boðaliðs hermaður í 2. Wisconsin her-
deildinni, Laluke að nafui, hafi skotið
til dauðseinu hermann Bandaríkjanna,
og að hann hafi samstundis verið dreg-
in fyrir herrétt og fundinn sekur af
glæpnum, og síðan skotinn.
Fellibylur æddi yfir nokkurt svæði
í Tennessee í vikunni sem leið, biðu þar
17 manns bana af og eignatjón varð
fjai sk alegt.
Voðalegt þrumuveður með ofsa
hvassviðri gekk yfir vestur-Ontario á
fimtudagskvöldið var. Nokkrir bænd-
ur mistu kornhlöður sínar með öllu sem
í þeim var, sem í flestum tilfellum var
öll ársuppskera, og margar stórbygg-
ingar eyðilögðust alveg. Tjónið er á-
kaflega mikið og víðtækt, og ekki hægt
að meta nú þegar.
Smábærimi Mhd.'c í Ontario nær
því eyðilagðisi af eldi á laugaidags-
kvöldið Eldurinn byrjaði í fjósi við
Windsor hótelið Hóieliðov pósthúsið otr
nokkrar búðir brunnu. Skaoinn er met-
inn á $75,000.
Aðmiráll Piillise>- er að mynda vara-
sjóherdeild í B, itish Colnrobia. Savt er
að ófriðsrútlit ntilli Breta otr Ri’tssa
muni hafa hert á þrí Herdeilditi byrj
ar æfingar undireins
Col. John Hav, sendiherra Banda-
manna í Englandi. verður eftirmaður
Judge D„y, sem hefir verið utanríkis-
ráðherra Bandaríkjanna Col. Hay
tekur við embættinu undireins og sátta
nefnd milli Spánar og Bandaríkjanra
verður útnefnd. því Judge Day er sjálf-
sagður að verða í þeirri t efnd. Full-
yrt er að Whitelaw Reid verði skipaðu
sendiherra á Bretlandi i stað Col. Hay.
Maður að nafni Claus. sem hafði
drepið tvo félaga sína. Burns og Hoi.d
rickson. á Stikine-brautinni, sem vorn
á ferð með honum til Klondike. var tek
jnn fastur og settur í fang»húá!ð í Na -
naimo. Skömrnu þar á eftir var hann
dæmdur til hengingar; sagði hann oft
að hann væri ekkert hræddur við að
deyja, en hann sagðist vera hræddur
við galgann, og mæltist því undan að
þurfaað dejTja þeim dauðdaga, er hann
óttaðist mest. Maður þessi átti sér
konu. trúa og dygga, og um leið kjark-
mikla og snarráða. Þegarhún vissi að
engin von væri til að maður sinn gæti
komist undan háðungar dauðanum á
galganum, þá fékk hún leyfi hjá yfir-
manni fangahússins að mega búa til
miðdegisverð mannsins síns deginum
áður en hann átti að verða hengdur, og
að hún mætti færa honum hann sjálf
Hún bjó honum svo til beztu máltíð og
fór með hana inn til hans, en saman við
matinn hafði hún látið góðan skerf af
strycknine, því hún vildi þannig forða
manni sínum frá því að deyja á galg-
anum. Henni tókst það líka, því mann
ræfillinn dó sama kvöldið með mestu
harmkvælum, en samt, mjög ánægður
yfir þyí að frelsast frá galganum.
Mánudagurinn síðastl. var sá heit-
asti dagur sem komið hefir í London á
Englandi þet.ta sumar. Fjöldi fólks
beið bana af og jafnvel hinir ötulu og
harðfengu lögregluþjónar stóðust ekki
hitann.
Þriðja herdeildin frá Virginia sem
situr nú í Camp Alger ásamt mörgum
fleirum, ætlaði á þriðjudaginn að hengja
negra, nefnil. án dóms og laga, negrinn
hafði smánað nokkra af þeim í orði, en
þeir vildu ekki þola það án hefnda.
Major General Butler, sem eryfiröllum
hernum þar var mjög flýótur að koma í
veg fyrir þenna glæp; lét hann hjnar
herdeildirnar.vopnaðar sem til bardaga,
ráðast á Virginia menn og reka þáí her-
búðir sínar. Síðan lét hann setja
strangan vörð yfir þá. Búist er við
að um 300 manns verði reknir úr her-
deildinni.
Stutt ágrip
af ræðu borgarstjóra Andrews, er hann
hélt á þjóðhátíð íslei'dinga, í Winnipeg,
2. Ágúst 1898.
Herra forseti, heiðruðu tiiheyrendur.
Hjartanlega óska ég forstöðunefnd
jTðar til lukku með hina ágætu og á-
hrifamiklu þjóðhátíð, sern þér haldið
hér í dag. og sem samansafnar meðlint-
um þessa þjóðflokks til að minnast síns
fræga föðurlands. Eg óska yður til
lukku, ekki sem íslendingum eða út-
lendingum, heldur sem Canadiskum
meðborgurum. Mér skilst að þér haldið
því fram,—og ég hygg það vera rétta
kröfu— að forfeður yðar, hinir sögu-
frægu víkingar, hafi fundið þetta mikla
land 500 árum áður en Columbus fann
það. Þess vegna er það í rauninni öf-
ugt að bjóöa yður velkomna hingað til
landsins, því það eruð þér sem hafið all-
an rétt til þess að bjóða aðra velkomna
hingað. Þér hafið kornið hingað. ekki
til þess að verða hér að Ei.glum. Skot-
um eða íslendingum, heldur til þess að
verða Canadiskir borgarar. í tilliti til
inntíutninea fólks i þetta land. þá er
ekki heppilegt að leggja aðaláhersluna á
fjöldann, heldur á hæfileika þeirra sem
til þessa lands fl.ytja. Og með tillit.i til
þess, af hvaða ættstofui þér Llei.dini'ai
eruð komnir. þá mun óhætt að segja. að
ald'ei hefir noWkur þjóðfloWknr fluti ti1
þessa m k’.a meginlands. í h'-erra æð.ui.
hefir runmð ættgöfgra bloð ii. l lui en í
hinum islenzsa þjóðflokki. Og hvergi
á jörðmmi getur ættgöfgari þjóð, held
ur en þá. sem rekur ætt sína fram til
hínna mikln og voldugn víkinga, sem í
fomöld báru ægishjilm jTfir öllum
Norðurlöndmn með afli sínu og hug
rekki Þeir höfðu skáld af sínum þjóð-
flokki við allar konungahirðir Norður-
landa. Þessi þjóðflokkur var viður-
kendur fyrir skáldskap og bókmentir
alt frá hiimm fyrstu sógutímum. og
þetta voru Islendingar—forfeður jTðar.
—Þér eigið og heiðnr og þökk skilið fyr-
ir það, að þér komuð hingað með hirium
fyrstu fiumherjum á barndómsárum
þessa Norðvesturlands, og hafið þolað
hér alla þó örðugleika og þrautir, sem
fylgja þvf að byggja upp nýtt land.
Fyrir þetta eigið þér þökk og heiður
skilið. Og ég vona og óska að þetta
heimsins bezta land launi yður ríkulega
starf yðar í þarfk þess.
Það er óhætt að segja, að vér erum
hér í eins frjósömu landi eins og auga
raanns hefir nokkru sinni litið, og það
er engum efa bundið, að starfsemi yðar,
hyggindi og sparsemi hlýtur með tím-
anum að gera þjóðflokk jTðar auðugann.
Þér tilheyrið aðalleva þeim flokki fólks,
sem neytir sins brauðsí sveita sins and-
litis, og um leið og þér eruð iðjusamir
þá sjáið þér um það að gjalda hverjum
sitt og fyrrast allar skuldakröggur. í
hinu félagslega'lifi takið þér einnig yð-
ar tiltölulega þátt. Þér hafið komið til
þessa lands til þess að auðga þjóðina að
velsæld og gáfum og þekkingu. Mér
hefir verið sagt, að á íslandi sé ekkert
barn 10 ára gamalt, sem ekki sé lesandi
og skrifandi, og í þessu landi hafið þér
það sem enginn annar þjóðflokkur hefir,
en það er, að skólakennarar af yðar eig-
in þjóð eru i öllum yðar skólum út um
byggðirnar. kennandi á enska tungu.
Þér látið einnig til yðar taka í flestöll-
um atvinnumálum þessa lands. Þér
hafið kaupmenn, lögmenn, lækna, og
þér hafið tvö fréttablöð. Síðan hinir
fyrstu íslenzku landnemar komu hingað
1675, hefir þjóðflokkur yðar aukist þar
til þér eruð nú um 10,000 að tölu hér i
Canada, og af þeim eru um 4000 hér í
Winnipeg _ Eg segi þvi sera borgar-
stjóri þessa bæjar, að ég þekki engann
þjóðflokk hér i landi, er taki yður fram
að likamlegu eða andlegu atgervi, og
enga sem séu virðingarverðari borgarar
heldur en fólk af jTðar þjóðflokki.
Svo votta ég yður öllum þakklæti
mitt fyrir þá virðingu sem þér hafið
veitt mér, með því að bjóða mér að á-
varpa jTður hér í dag. Og ég óska yður
til lukku og góðs gengis framvegis með
þessa ágætu þjóðhátíð jTðar.
Bréf frá Klondike.
Dawson, 11. Júlí 1898.
Kæri vinur M. Pétursson :—
Það verður víst ekki opt sem ég
nenni að skrifa héðan ; en í þetta sinn
langar mig til að gefa mönnum hug-
mynd um hvernig ástatt er hér og hvað
verið er að gera.
Það fyrsta sem fyrir mér verður er
bærinn hérna. Hann stendur undir
brekku og er liðug míla á lengd og kvart
míla á breidd. Þessi bær er mjög ó-
þokkalegur, bæjarstæðið er blaut og úld-
in og fúin mosamýri. Aðalstrætið er á
fljótsbakkanum. Það er bj-gt báðum
megin, en þeir sem eru fljótsmegin og
þurfa ekki að borga nema $4—$0 i rentu
fyrir fetið um mánuðinn, verða að
bj'ggja á stólpum út í fljótið. Það má
búast við að þessttm tjöldirm og húsum
sópar burtu í vor. því þá verður vatnið
hálft annað fet á dýpt uppi á bakKanum.
Það er næstum undarlegt hvað þessi
bær er friðsamur. Hér sjást engin áflog
eða drykkjulæti ; menn umgangast með
kurteisi hverjir aðra, og eru ekki að
reyna að stinga nefinu í annara einka-
mál, eins og víða á sér stað annarstaöar.
Það væri ágætt fyrír allar kjaftakindur
og slúðurbera að koma hingað, því hér
hlustaði enginn á það, svo þetta fólk
jTrði að fá sér aðra atvinnu.
Það er sagt að hér i bænum séu 30
þúsund manns, og upp um hóla og læki
séu 10 þúsnndir. Það er mikill munur
að sjá þá sem búnir eru að vera hér. því
þeir hafa flestir töluvei ða peninga, eða
að sjá þá sem nýkomnir eru, atvinnu-
lausir og peningalausir, og fjöldamargir
veikir. Margir hengja höfuð á bringu
og eru að reyna að selja út; má vera að
þeirra síðustu vonir séu aðengu orðnar.
SjúkrahUsið hér er alveg fult; legu-
kostnaður og læknishjálp er $10 á dag.
Það er gigt og skirbjúgur sem að flest-
iim gengur og snýst svo upp í aðra
veiki. Sagt er að það muni ekki vera
meira en einn af hverjum tíu sem komi
lif indi hér út úr sjúkrahúsinu. Ástráð-
ur, sem búinn var að liggja þar lengi,
dó stuttu eftir að ég kom hingað.
Tíðin hér má heita cóð: engir ákaf-
ir hitar og ekki heldur rifningar. Það
er svalt á nóttunni o T stundum frost ;
jarðkuldinn er ákaflega mikill og þess
vegna þiðnar svo lítið á snmrin, enda er
mosinn altaf blautur og kaldur.
Það má segja að hér er svo sem ekk-
ert búið að grafa sundur af jörðinni,
nema á Eldorado og Bonanza Creeks.
Ef alt á að vinna sem búið er að skrá-
setja, þá verða verkvélar að koma hing-
að, annars lifa barnabörn okkar ekki þá
tíð, að alt þetta land verði unnið.
Hér er mikil óánægja út af nárna-
lögunum nýju, og námaeigendur hafa á
orði að láta ekki vinna þar til stjórnin
er búin að létta af þessum 10 centa tolli
(Royaltj-); annars ætla.þeir að geyma
gullið í jörðnnni. Það liggur orð á því,
að undanskildum sárfáum námalóðum
borgi sig ekki að hafa daglaunamenn
við að vinna þær ; gullið er ekki nógu
mikið til þess.
Það veldur líka mikilli óánægju, að
ómögulegt þjTkir að fá upplýsing hjá
stjórninni um, hvað upptekið er af land-
inir og hvað ekki. Hver hóll og hver
dalur er mældnr og hælar settir niður
með mannanöfnum á. Menn vita að
sumt af þessu hefir aldrei verið skrásett
og ætti því að standa opið oir auglýst
fyrir almenningi, en í staðinn fyrir"það
er öllu haldið í járngreipum.
Menn eru hér vel vakandi fyrir því
sem þarf að gera. Það eru auðvitað
nokkur flóu hér, sem halda sig á d.ms-
húsum og láta drukkið kvennfólk leiða
sig inn í danssalina og svo að veitinga-
borðinu ; en þetta eru aðeins fáir af
fjöldanum. Hér eru hópar af mönnum
sem skifta með sér verkum og passaupp
á hvert einasta tækifæri ; þeir eru eins
og gammar sem skifta með sér geymn-
um, og ef einhversstaðar.á jörðunni fell-
ur til bráð, þá detta þeir niður úr loft-
inu hver á eftir öðrum.
Margir vissu að spilda ein á Domin-
ion Creek átti aðopnast í þessum mán-
uði. En það var eitthvað óvanalegt við
það. Það njósnaðist að eitthvert sér-
stakt lejTfi yrði að fá hjá stjórninni. en
fáir vissu hvernig það var lagað. Svo
var fest upp auglýsing um það, að þessi
spilda yrði opnuð fyrir almenningi
mánud«ginn 11. þ. m. En sá dagur var
ekki kominn þegar önnur auglýsing var
fest upp, laugard. 9. þ. m., og landinu
slegið opnu tveim dögum áður en menn
bjuggust við, og þar með fyrri auglýs-
ingin afturkölluð, og vissir menn sem
búnir voru að senda inn beiðni löngu
áður, sátu f.yrir þvi sem þeir voru búnir
að velja sér. Alt þetta vissu gammarn-
ir í loftinu; þeir sjá jafnvel í gegnum
skrifstofuveggina. Þeir lögðu af stað á
föstudagsnóttina á "stampede” sem þeir
kalla hér (æðis-hlaúp). Þeir sem ekkert
höfðu frétt sáu hlaupin og vissu að eitt-
hvað stóð til, stukku svo i hópinn. sem
siðast var orðinn um 500. Allir hlupu
sera mest máttu með húfurnar og hatt-
ana í höndunum, löðrandi sveittir, hálf-
berir, bláir og blóðugir, sumir með nest-
ispoka, en sumir allslausir. 50 milur er
nokkuð langur vegur, og þegar tekið er
til greina að vegurinn er svo vondur. að
hestar reka sig i gegn og rifa sig á hol á
þessum snögum og agnúum sem alstað-
ar eru, þá er ekki fui ða þó menn ríti af
sér tuskurnar og séu illa útleiknir.
Enn hvað höfðu menn nú upp úr
þessum hlaupum V Fjöldinn kom aftur
"með blóðga leggi og brostin lungu” ;
höfðu auðvitað mælt sér út námalóð, en
þegar hingað kom á stjórnarskrifstofuna
þá voru aðrir búnir að biðja um þær
löngu áður, en sem enginn vissi um
nema fáeinir gæðingar stjórnarinnar.
Það er ef til v.ll ljótt að segja það, en
þessi aðferð finnst mér svipuð því þegar
margir hungraðir hundar vakta mann
sem hefir bein i hendinni og læst ætla
að fleygja því; hundarnir stökkva koll
hlaupa sig, rífa hver annan til að ná
beininu,—sem svo er aldrei kastað.
Svona gengur það til hérna. Lífið
er erfitt, eitt stórt kapphlaup. Þegar
menn eru búnir að setja sig niður og
farnir að vinna fvrir sjálfa sig eða aðra,
þá er hagurinn betri. Eitt er það sem
menn verða að passa sig með, það er að
láta sér ekki leiðast; það má ekki láta
sig langa til "kjötkatlanna”, því þó
erfitt sé hér i eyðimörkinni, þá er mað-
ur þó frjáls. Eg get ekki gefið mönnum
hugmynd um hvernighér veiðurí fram-
tiðinni ; ég held samt að duglegur og
heilsugóður maður gefi náð upp tölu-
verðum peningum, ef haun er hér 2—3
ár.
Sveinn. Ármann og Jóliann, sem
fóru hingað i fyrra, fara héðan með
fyrsta skipi heim og verða máske áund-
an þessu bréfi. Teitur ráðgerir að fara
héðan í haust og koma svo aftur næsta
vor með meiri vörur.
Skilaðu kveðju til kunningjanna.
Þinn.
S. SöLVASON.
Eftirmæli
JOSEPH HÓLM,
fæddur2(i. Júni 1870; dáinn 15. Júli 1898
Ilann var efnilegur nmður, drengur
góður og sveitungum sínum
harmdauði.
VIÐ JARÐAREÖRINA.
I.
Vinur,-—Þau eru ekki á mínu valdi
kveðjuorðin hins framliðna, ef að
hann, jTfir djúpið sem nú aðskilur,
gæti hvíslað að ykkur hjartfólgnustu
vonum síntim, látið ykkur nú í ljósi
óskirnar sínar, rétt ykkur vingjarn-
lega hendina eða sent ykkur siðasta
kossinn.
Þegar öllu er lokið, gæti maður þá
viðurkent alla umiinnunina fyrir sér,
alla ástina og velviljann til sín, allan
söknuðinn sem eftir mann verður,
hve hjartanlega myndi maður þá
kveðja þetta erfiða líf, þennan örð-
uga heim, sem veittu honum J>ó alt
sem hann hefir nokkru sinni þekt, af
unað og fegurð, af farsæld og ást.
Þau geyma þó enn alt sem manni
var nokkru sinni dýrmætt. Þá yrðu
óafloknu ætlanirnar manni brennandi
áhugamál; alt sem hann hefir vel og
vingjarnlega til mannanna gert, að
innilegri bæn til þeirra, um huggun
og hjálp við þá sem manni eru kær-
astir allra: skyldmennin nánustu
—elskendurnir munaðarlausu. Al-
drei myndu vinir manns og nágrann-
ar jafn alúðlega kvaddir, né kona
manns og börn finna eins glögt til
>ess, að sig hafi hann elskað bezt af
öllum mönnum — um okkur hefir
honum þótt vænst.
—Við, sem komum hér svona svip-
lega saman, til að fylgja hinnm látna
vini okkar til grafar, skiljum kveðj-
una hans Ekki fyrir orðin -dauð-
inn er mállaus—en gegnum tilfinn-
ingar sjálfra okkar. Við vitum, að
sú kveðja ei : 'LinBeg ’J’wi o»
>ökk.
II.
Svo er þá að kveðja fyrst leiðirnar
hafa sklfst svona — þín í gröfina,
okkar út í lífið aftur; lífið það sem
þú hafðir séð björtu hliðina af, allan
þann unað og gleði sem æskan þín
átti til handa þér; lífsstarfið sem
þú hefir aflokið áður en fjörið var
dofnað og manni fer að verða aflfátt.
Þín er hvíldin, eilíf og órjúfanleg í
faðmi grafarinnar; okkar er sökn-
uðurinn, áhyggjurnar, erfiðið og mis-
skilningurinn. Vandamenn þínir
syrgja þig æfilangt, sveitin þín fá-
menna saknar þín. Hver burtfluttur
nágranni er henni missir, hver látinn
ungur efnismaður er henni dáin von;
þegar vinna skal að almennum þarfa-
málum missir hún nú við liðsins þíns.
Þegar æskan safnast saman til skemt-
ana og leika, saknar hún nú eíns
glaðly ndasta og myndarlcgasta
mannsins. Þeim sem þér unnu heit-
ast finst harmur sinn bótalaus Sé
þeim það nú léttir að hafa eitt sinn
átt þig! Sjái þeir svipinn þinn, sem
þeir unnu, í andlitum barnanna
þinna, glaðlyndið og æskufjörið þitt
í hverjuin gróandi vordegi—það var
þeim svo skilt. Aðra huggun dirfist
ég ekki að bjóða þeim hngmn sem
þekkja lífið og dauðann jafnglögt og
ég, þeim hjörtum sem hveráminning
nærri ýfir, sem hvert huggmiarorð
næstum særir.
Af gröfinni þinni er grassvörður-
inn næstum rifinn og um stund verð-
ur hún gröðurlaust fiag. Seinna
mun hún þógrasi gróa— gróa jafnvel
betur af því hún var tætt svona upp.
Að missa þig svona ungann, sýnist
eins og rifinn grassvörður af heilu
æfistarfi,—en þó mun kað líka eitt
sinn gróa. Eitt er víst, þrátt fyrir
allan söknuð og efasemdir: árang-
urinn af tilveru einstakl’ngsins týn-
ist aldrei, þó hann sjáist ekki jafn-
glögt er tímar líða. Hann er góð og
farsæl afleiðing af hverju lífi, sem er
ráðvandlegt eins og þitt var, hversu
stutt sem það verður.
Lífið er sthíðið, dauðinn er sættin
Svo kveðjum við þig þakklátlegp,
bróðurlega, hjartanlega, ástúðlega,
eins og við vitum að þú kveddir nú
okkur ef þú mættir.
Stephan G. Stephansson,