Heimskringla - 15.03.1900, Blaðsíða 4

HEIM5KRINGLA, 15. MARZ 1900.
Winnipeg.
Unitarar í þessum bse setla að hafa
hlutaveltu og dans fyrir lok þessa mán.
Herra Stefán SifrurBsson, kaupm.
að Hnausum, kom til bæjarins í gær-
dag. Hann fór heim aftur samdægurs.
Herra Jón J. Fríman, frá Belmont,
Man., var hér áferð í vikunni, og lét
hann vel af líðan landa í sínu bygðar-
lagi.
Séra Rónólfur Marteinsson flytur
Guðsþjónustu í Tjaldbóðinni næsta
sunnudag, bæði kvölds og morguns.
Hallgrimur Ólafsson og Þórarinn
Breckman, frá Mnry Hiil, Man., komu
til bæjarins á fimtudaginn var.
Jóhannes P. Pálsson á bréf á skrif-
gtofu Hkr. Verði þess ekki vitjað inn-
an 10 daga, sendum vér það á dauðra-
bréfastofuna.
Ganadian Mining Institute í Toronto
hefir beðið Dominion-stjórnina að lækka
gullskattinn í Yukon frá 10 pr. cent
niður í 2 pr. cent.
Verð á telegraph frá Pictoria til
Dawson er 4 cent fyrir hvert orð sem
sent er i fréttaskyni tii blaðanna þar,
en fyrir sjóþráðarskeyti eru það 33 cts.
fyrir hvert orð.
íslenzku blöðin: Þjóðólfur, Fjall-
konan og Austri, komu hingað í síð-
ustu viku. Ýmislegt fróðlegt er f þeim
þar með bréf frá TFinnipeg, sem kemur
í næsta blaði, — með athugasemdum.
Friðrik Vigfússon, frá TPawanesa,
hefir sen; heiðni til hermáladeildarinnar
í Ottawa um að verða ráðinn annað-
hvort til hernaðar í Suður Afriku, eða
þá i setuliðið i Halifax.
Á þriðjudaginn var voru þeir hér á
ferð: Bergþór Þórðarson. frá Hekla,
Man., með konu sina; 'Guðmundur Nor-
dal, Hnausa, Sveinn Thorvaldson. Icel.
River, Þorvaldur Þorvaldsson, Árnes,
Benedikt Sigurðsson og Thorsteinn
Borgfjörð frá Selkirk.
Séra Magnós J. Skaptason kemur
norður á morgun eða laugardaginn.
Hann messar i Selkirk á sunnudag-
inn; þaðan fer hann til Nýja íslands
og messar í Milluvík í Mikley 28. þ.
m.; i Breiðuvík sunnud. 25.; í Árnesi
þriðjud. 27.; á Gimli 29., og svo mess-
ar hann hér í bænum sunnudags-
kvöldið 1. Apríl kl. 7.
Samkoma só, sem kvennstukan
“Fjallkonan” I.O.F. hélt á North West
Hall í fyrrakvöld var mjög vel sókt.
Hósið var troðfult og stykkin á pró-
graminu voru yfirleitt góð. Beztu
stykkin voru: Recitation Miss Valda-
son og söngur Miss Hördal, enda voru
báðar kallaðar fram í annað sinn.
Hr. Jón J. Straumfjörð, sem um
undanfarin mörg ár hefir bóið hér i
bænum, fór alfarinn með fjölskýldu
sina áleiðis til British Columbia í fyrra-
dag, þar sem hann býzt við að dvelja
framvegis. Sagt hann hafi loforð fyrir
stöðugri vinnu á laxniðursuðuverk-
stæði. Jón er maður ötull og prýðis-
vel greindur. Hann hefir kynt sig vel
í þessum bæ, og er því eftirsjá að hon-
um. Hkr. óskar honum ailra heilla i
framtfðinni.
Winnipeg-bær hefir grætt rómlega
$23,000 á vatnsverkinu á síðastl. 9 mán-
uðum. Bærinn hefir enn þá að eins
notað gamla vatnsverkið, sem kostaði
$237,000, en hefir af gróðanam borgað
rentur af ailri upphæðinni, sem bærinn
tók til láns, til að koma upp fullkomn-
ari vatnsverki fyrir bæinn. Só upphæð
nam $700,000, og eftir að hafa borgað
rentur af allri þessari upphæð, hefir
bærirn samt $3,785 afgángs, og það þó
bærinn hafi lækkað verð á vatninu um
i part síðan hann tók vatnsverkið að
sér. — Það verða ekki mörg ár þar til
þessi vatnssala verður stór gróðagrein
fyrir bæinn.
Samkoman, sem stókan Hekla hélt
fyrra mánudagskvöld, gekk ágætlega.
Fiskidrættirnir flngu ót, og kassarnir
með svuntunum frá stólkunum voru
seldir við háu verði á uppboðinu, eftir
þvi sem vænta mátti. Þeir Kr. Ásgeir
og Wm. Anderson buðu upp kassana.
Dýrasti kassinn fór fyrir $2, og var
hann frá Miss Minnie Senenson. Kr.
Ásgeir talaði sferklega i hag fyrir jafn-
rétti kvenna i ræðu þeirri er hann hélt
á samkomunni. Yfirleitt láta allir vel
yfir samkomnnni sem hana sóttu. Eng-
inn keypti eíns marga kassa og herra
G. Ólafsson kaupmaður, og gaf hann
sumt af kössunum aftur inn til sam-
komunnar, og voru þeir aftur seldir við
hærra verði en áður Nefndin sem stóð
fyrir samkomunni er mjög þakklát við
alla, sem samkomuna studdu, að ein-
hverju leyti.
Siðasti Hockey leikur, af þeim sem
sem leikast eiga milli Víkinga ór suður
bænum og I. A. C. félagsins ór norður-
bænum, verður leikin í Mclntyre-
skautaskálanum i kvöld kl. 8,30. Það
er talsvert jafnt á komið með þessum
flokkum; þeir hafa leikið 5 sinnum í
vetur og unnið 2 hvorir og jafnir í ein-
um. Ef Víkingar vinna þenna leik i
kvöld, þá eignast þeir algerlega bikar
þann, sem herra Ólafur Ólafsson, frá
Moose Jaw, gaf til kappleikanna, en ef
I. A. C. félagið vinnur, þá eignast það
bikarinn um 1 árs tima, að minsta
kosti. Það má því bóast við að hvor
flokkur geri sitt allra ýtrasta í þetta
sinn, og ættu þvi sem flestir aðstand-
endur piltanna að vera viðstaddir að
njóta þessarar skemtunar. Aðgangur
fyrir karlmenn verður 10 cents, en frítt
fyrir kvenfólk. i
Capt. Baldvin Anderson kom til
TFinnipeg fyrir síðustu helgi. Hann
vat að ná sér heimilisréttarlandi fast
við endann á þeirri fyrirhuguðu Winni-
pegvatns járnbraut C. P. R. félagsins,
laust sunnan við Boundry Creek. Capt,
Anderson hugsar sér að byggja þar al
ment greiðasöluhós, bæði fyrir sumar-
og vetrargesti. — Alt land er nó upp-
tekið á þessum stöðvum.
A. W. Puttee, þingmaður fyrir
Winnipeg, lætur til sin taka í Ottawa.
hann hefir gert tilraunir til að fá kaup
póstþjónanna í Winnipeg hækkað. En
fremur vill hann að stjórnin sjái til
þess að viðgerð St. Andrews-strengj-
anna sé gerð með daglaunavinnu
og mönnum þar borgað “union”-
kaup. Svo hefir hann samið við póst-
málastjórann um að setja 3 bréfahirð-
ingarstaði hérí bænum; einn í norður-
annan í suður- og þriðja í vesturbæn
um,þar sem hægt sé að skilja eftir bréf,
kaupa frímerki o. þ, h. í járnbrauta-
nefndum hefir hann komið fram and
stæður félögunnm, og með r'éttindum
almennings, til þess að hafa sem mest
ráð yfir þeim.
Snjósleði sá, sem herra Sigurður
Anderson hefir fundið upp og látið
byggja í vetur, er nó svo fullgerður að
honnm var hleypt af stokkunum þann
9. þ. m., og þó hann næði ekki hrað-
ariferðen vanalegum gangi, þá var
það þó sýnt að hann verður að notum.
Annars hefir ýmislegt í þessum sleða
verið gert af vanefnum; meðal annars
það, að vél só sem nó er í honum, er
alt of afllaus til að knýja hann áfram
með góðri ferð. En það þykir vist að
þegar bóið er að koma honnm í það á-
stand sem Mr. Anderson ætlar honum
að vera í, þá mun hann reynast vel.
Innlendir vélfræðingar, sem hafa séð
sleðann ganga, láta vel af hugmynd
Mr. Andersons, og telja vist að með
tímanum reynist sleðinn ágætur.
Önnur tilraun var gerð með snjó-
sleða Mr. Sigurðar Andersons á laugar-
daginn var. Sleðinn gekk allvel; fjöldi
manna horfði á þessa tilraun og leizt
vel á.

$
I
I
i
#
*
*
*
*
*
*
*
t
*
t
t
*
DREWRY’S
nafnfræga hreinsaða öl
“Freyðir eins og kampavín.”
Þett er óáfengur og svalandi sælgætis-
drykkur og einnig hið velþekta
Canadiska Pilsener Lager-öl.
Ágætlega smekkgott og sáinandi i bikarnum.
x>á0ír þ“«sir drykkir er seldir í pelaflöskum og sérstaklega ætl-
*
*
*
*
*
*
*
aðir til neyzlu í heimahósum. — 3 dósin flöskur fyrir $2.00.
hjá öllum vín eða ölsölum eða með þvi að panta það beint frá
Fæst
REDWOOD BREWERY.
EDWARÐ L- DKEWRY-
IMannfnctnrer &. Importer, WIMtll’flCI.
**•**«****«»»«**»*»««*««#*
MJÖG STÓE
Flaimelettes Teppi
Hvít og grá að lit
75C.
parið. Einnijí hvít ullateppi
ágæt, 7 pund að þyngd
$2.75
Hugsunarsamar
matreiðslukonur
vilja ætíð vanda sem bezt
það sem þær bera á borð.
Boyd’s brauð er hið bezta.
Margra ára reynzla hefir
sannað það. Heíurðu ekki
veitt því eftirtekt hvað það
er ágætlega smekkgott ?
W. J. Boyd,
370 og 579 Main Str.
574 Main Str.
TelefÓD 1176.
'Victorin Eniployment Itnrenn
482 Main St. Winnipeg,
ótvegar stólkum vistir, sem eldakon-
um, og við borðstofu og uppiverk á
gestgjafahósum, einnig vistir í prívat-
hósum.
J>etta pláss er ætlað fyrir auglýsing frá
Walter Suckling & Co.
Sem birtist í næsta blaði.
318 Drake Standish. Drake Standish. 323 322 Drake Standish. Drake Standish. 319
mikil og óhljóð í herbóðunum. Framtiðar stjórn
ari Algeriu var nó kosinn.
Eftir þetta varð alt reglubundnara i herbóð-
unum, því nó hafði einn maður fengið einveldi
yflr öllum skrílnum. Hann sat reyndar ekki
enn á formlegum veldisstóli, en það var ekki
minsti efi í huga þeirra um það, að þeir mundu
eiga frægum sigri að fagna i þessu stríði yfir
þeim er þeir kölluðu: “hinar aðvífandi kristnu
slettirekur”.
Eitt af því fyrsta, sem hinn nýkosui CaUfi
tók sér fyrir hendur, var það, að ráða fram ór
þvi hvað gera skyldi við fangana. Bergelot tók
nákvæmlega eftir öllóm ráðstöfunum þeirra, og
skýrði þær fyrir okkur jafnóðum.
Ekki ein einasta rödd kom fram til að mæla
með því að okkur væri nokkur líkn sýnd. Hver
einasti “Sheik” i herbóðunum mælti með því að
við værum drepnir- Hið : eina sem þeiro kom
ekki saman um, var það, hvernig og hvenær
það skyldi gert.
Sumir vildu láta drepa okkur tafarlanst. En
aðrir héldu því fraro, aðrétt væriað nota okkur
til þess að bera vopn og vistir fyrir herinn, þeg-
ar lagt yrði af stað. Höfuðprestur hlýddi þegj-
andi á umræðurnar. Svo horfði hann á okkur
fast og lengi.
Svo gaf hann þann órskurð, að ungfró
Victorine skyldi verða þerna hans sjálfs. En
allir hinir fangarnir skyldu reknir i einum hóp
að borgarveggjunum í Algeirs og drepnir þar.
Skyldu höfuð okkar hengd á stengur upp á virk-
merkjalínur á milli hinna ýmsu kynflokka,
Fylgilið hvers einstaks foringja valdi sér tjald-
stað ót af fyrir sig og umgengust mjög lítiðfylgi-
nauta annara fyrirliða. En Sidi-Mohammed
hafði aðalstjórn yfir öllum hernum.
En samt bar mest á þessari sérlund og ó-
mannblendni hjá ólfaldaherdeildinni. Þeir héldu
sér algerlega Iráskildum frá öllum hinum. Fregn-
in sem úlfaldakóngurinn—eins og við kölluðum
hann—hafði fært Kalifanum, var svo sérstak-
lega þýðingarmikil, að það hóf fregnberann und-
ireins til sérstakra valda og virðinga og varð
hann þegar aðal-ráðgjafi Sida-Muhammeds. Og
enginn maður í líkum kringumstæðum hefir
nokkru sinni haft við hlið sér dnglegri eða fram-
sýnni -áðgjafa, heldur en hann var, þessi ólf-
aldakóngur.
Hann sá undir eins alla afstöðu herbóðanna
og réði fram ór á svipstucdu hvað gera skyldi.
Hann gaf nákvæmar gætur hinum ýmsu her-
deildum eða kynflokkum. Einnig aðgætti hann
nákvæmlega alla fangana, og einkum gaf hann
mér sterkar gætur.
Kg aðgætti þenna náunga meðhálfgerðri ógn
og undrun. Hann starði svo oft á mig, að ég
þóttist viss um að hann þekti mig frá fyrri tíð.
Ég hugsaði um það rneð sjálfum mér, hvort ég
ætti þar enn einn óvin að etja við, sem vildi
skerða mig fjöri og frelsi.
Hann sýndi æði mikla kænsku og framsýni
er hann kaus tjaldstæði fyrir sig og flokk sinn.
Auðvitað þurfa hundrað ólfaldar stærra tjóður-
svið heldur en jafn margir hestar. Herbúðirnar
fyrst «ð gefa lesaranum hugmynd um afstöðu
herbúðanna, og alt fyrirkomulHg þeirra.
Tjöldin voru reist. eins og áður var getiö,
niðri í dalverpi einu. Það varreyndar ekki dal-
.ur í venjulegri merkingu, heldur að eins lítil
lægð.
Lítil á eða lækur rann frá norðri til suðurs
og utan í smáhæð að vestanverðu við ána voru
flest tjöldin reist.
Þarna mátti sjá fleiri þósundir af tjöldum
meðfram árbakkanum, meira en mílu vegar á
lengd, og alllangt upp eftir hlíðinni. Hinum-
megin við ána var sléttlendi með hvanngrónu
grasi, og var hestunum beitt þar. Þessi gras-
slétta náði einslangt og augað eygði norður og
suður fram með ánni, og hér urn bil tvö hundruð
faðma upp frá henni. En þá tók við graslaus
sandauðn.
Af einhverjum ástæðum, sem viðekki þekt.
um, höfðu Arabarnir kosið að byggja vígi sín
grassléttumegin árinnar. Það voru fáein tjöld
þeim megin. en aðalherbóðirnar voru hinumegin
árinnar.
Þessi á var bæði mjó og grunn, aðeins
nægilegt vatnsmagn í henni til þess að herinn
ekki liði vatnsskort og til að vökva og frjófga
grassléttuna.
Hervirkið var reiat rétt við árbakkann.
Voru í því tólf fallbvssur og sneru þær sex í
hvora átt. En svo var um bóið, að hæ«t var
að snóa þeim í hvaða átt sem maður vildi með
lítilli fyrirhöfn.
Það yar auðséð á öllu, að það voru skarpar
isveggnum, til viðvörunar öllum kristnum
mönnum.
Alt af stöðugt bættust við heraflann nýir og
nýir menn, sem drifu að ór öllum áttum. Voru
það flest svartir, óþriflegir og þrælmannlegir
flækingar.j En stundum komu líka heilir
flokkar í einu af vígmannlegum Aröbum,
undir forustu voldugra höfuðsmanna, sem voru
mjög ákafir að aðstoða þessa miklu frelsishreyf-
ingu og vonuðust jafnframt. eftir að þeim tækist
að auðga sjálfa sig eða bæta kjör sín á einhvern
hátt, ef uppreistin heppnaðist, og þeim tækist
að bola kristnum mönnum burt ór landinu.
Sumir komu riðandi á ólföldum, en aðrir á
hestum. En miklu færri höfðu þó ólfalda, því
þeir voru yfir höfuð of dýrir fyrir þessi börn
merkurinnar
Þegar fáeinir ólfaldar bættust við að her-
bóðunum, var því ætíð fagnað og vel farið með
þá, því slíkar skepnur voru mjög nytsamar íyrir
uppreistarherinn.
Það er því hægra að ímynda sér en lýsa
þeim æsingum og fagnaðarlátum, sem á gengu
nokkru síðar, en dagur var að kveldi kominn, og
við sáum svo hundruðum skifti af óiföidum
koma í lest á leið til herbóðanna. Hinum vold-
uga höfuðpresti, Sidi-Mohammed, var þegar gert
aðvart um þetta, og gerði hann þegar ráðstafan-
ir fyrir að tekið skyldi á móti þessari mikilfeng-
legu og auðugu lest á sæmilegan hátt.
Settist hann sjálfur á hestbak og allir fyrir-
liðarnir með honum; röðuðu þeir sér i fylkingu
fyrir utan tjöldin. Nó varð alt á tjá og tundri.