Heimskringla - 12.04.1900, Síða 2

HEIMSKRINGLA 12. APRIL 1900.
Heimskriugla.
PUBLISHED BY
The Heimskriogla News & Publishing Co.
Verð blaðsins í Canada og Bandar. $1.50
nm árið (fyrirfram borgað). Sent til
ISlands (fyrirfram borgað af kaupenle
«n blaðsins hér) $1.00.
Peningar sendist í P. O. Money Order
Ree;istered Letter eða Express Money
Order. Bankaáyfsanir á aðra banka en
Winnipepr að eins teknar með afföllum
B. L. BaldwinNon,
Editor
K. Swanson,
Manager.
Office : 547 Main Street.
P o. BOX 305.
Ræðumaður góður.
Fyrra þriðjudag hélt Hon.
Hugh J. Macdonald fyrstu ræðu sína
í fylkisþinginn. Og getum vér með
sanni skýrt lesendum Hk. frá, að
Hon. Hugh J. Macdonald er góður
ræðumaður, eftir því sem völ er á
hér í Canada. Hann heldur mjög
formlega og skipulega ræðu, og brúk-
ar gott mál og alþýðlegt. Það er
mikil hugsun í hverri setningu.
Hann heldur áheyrendunum með
lífl og sál við ræðu sína. Getur ver-
ið hæðinn og napuryrður um fjar-
stæður mótstöðumanna sinna. Hann
er mjög kurteis, þó hann só að rífa
orð og gerðir mótstöðumanna sinna
niður, og hata þeir viðurkent hann,
,sem stiltan og hóflátan ræðnmann,
fyrir löngu síðan. Hon. Hugh J.
Macdonald heflr ekki taiað fyrri á
þingi, sem flokksforingi, þótt hann
hafl mætt pólitiskum mótstöðumönn-
um sínum oft og iðulega á ræðupöll-
um í kosningadeilum. En það hefir
engin reynsla verið fyrir því fyrr en
nú, hvernig honum færist að mæta
margæfðum stjórnmálaskúmum á
þingi, sem hafa á bak við sig æft og
harðsnúið lið, þó í minnihluta sé. Á-
heyrendapallarnir voru því troðfullir
af forvitnum áheyrendum, þegar
Macdonald hélt sína fvrsru ræðu I
þinginu, og varð að svara fyrrver-
andi fjármálaráðgjafa fylkisins, sem
hélt varnarræðu kvöldinu áður, fyr-
ir aðgerðum hiunar frárekna stjórn-
ar fylkisins. En það er ekkert of-
skjall né öfgvar þ£ sagt sé að Hon.
Hugh J. Macdonald hafi haldið
ræðu, sem var svo vel flutt og til-
komumikil, að mjög fáir höfðu vænst
eftir annari eins þingræðu hjá óæfð-
um flokksforingja. Hann sannaði
með henni, að hann er ekki einasta
sá pólitíski ræðumaður, sem flokks
menn hans höfðu búist við, heldur
er hann með þeim allra fremstu
ræðumðnnum hér í Canaða, á póli-
tiska vísu, og hefir fágæta stjórn-
fræðilega hæflleika- Hann er því í
fylsta máta hæfur til að skipa for-
sætisráðherra sessinn og formensku-
stöðu flokksins. Og hæflleikar hans
virðast nærri því sérsfaklega vera
útbúnir fyrir þá stöðu. Honum var
sýnd hin mesta viðurkenning og sig-
urhróssmerki af áheyrendunum, sem
skipaður var fólki með góðri ment-
un og áliti. Hann fékk öll virðing-
armerki og aðdáunar hluttekn-
ingar frá 4heyrendunum, sem væri
hann gamall og vel kyntur stjórnar-
formaður. 0g ekki heflr Manitoba-
fylki oft átt kost á að heyra aðra
eins stjórnarformansræðu og hann
hélt, hafl það annars nokkurn tlma
verið haldin önnur eins ræða I Mani-
tobaþinginu áður.
Hon. Hugh J. Macdonald rakti
ræðu fyrrverandi fjármálaráðgjafa
fylkisins orð fyrir orð, og tætti hana
sundur til agnar með rökum, þrátt
fyrir það þó fjármálaráðgjafinnjlegði
sig í líma til, að slá allra.handa
stjórnbragðaryki í augu almennings,
í þeirri ræðu. Ræða fjármálaráðgj.
var um fjárhag fylkisins, og aðgerðir
og fjárveitingu Greenwaystjórnar-
innar “afdankuðu”. En Hon.
Macdonald afhjúpaði alt fals og hilm-
ingar þar um, svo meistaralega, að
þar stóð ekki steinn yflr steini eftir.
Það var næstum vorkun að horfa
á brottrekna aldurhnigna forsætis-
ráðgjafan, sem húkti róandi í sæti
sínu og varð einatt minni og minni,
■eftir því sem ræðumaður dró meira
■og meira fram á sýningarsviðið, af
athöínum og fjárbraski hans og ráða-
neyti hans. Og augu hans lukust
aftnr upp á síðkastið og róðurinn
rénaði, þegar þessi sigrihrósandi
°g
mótstöðumaður hans og áheyrendur
bentu augnaráði sínu á hann einan.
Það var einnig mikilsvirði að
sjá fjármálaráðgjafann frávikna,
hnipra sig saman í sætinu, með höf-
uðið hnigið ofan á bringuna, með
hnyklaðar brýmar, og fitlandi með
hendurnar fram og aftur, þegar
ræðumaður reif hverja staðhæfíng
hans og handaþvott niður til agna
hverja á fætur annari, og með
dæmafárri kurteisi, margstaðhæfði
að hann tryði svo sem á háverðu
leik. þessa heiðursmans (fjármála
ráðgj.), þó honum hefði ekki lánast
að leysa umboðsverk sitt betur
hendi en svona og svona, eins
ræðumaður var að sýna.
Og það var enn fremur mjög
eftirtökuvert að sjá allan liberal
flokkinn undir þessari ræðu. IJann
hnipraði sig saman, og hengdi höf-
uðin, ekki ólíkt og útigðnguhross
gera í bleytustórhríðum á íslandi
Þar var kryppa á hverju baki,og fjör
smáar hreyflngar.
Ræðumaður mintist á fleira
ræðu þess fyrveraudi, enda stóð ræð
an i 3 kl.tíma. Hann mintist á
friðinn í Suður-Afríku, og á járn
brautafyrirkomulag fylkisins, að
gömlu og nýju með fl. En vér höf-
um ekki pláss fyrir það sérstaklega
Vér getum flutt lesendum Hkr. þær
fréttir, að Hon. Hugh J. Macdonald
er lftngt yfir það fær um að mæta
mótstöðumönnum sínum jafnt á ræðu
pallinum í þingsalnum sem annar
staðar.
úr
Ný orð
Menn tala ekki ósjaldan um, að
íslenzkan sé orðfá, og það tilfinDan
lega. Hefir töluvert verið rætt og
ritað um þann orðaskort. Einir
tveir eða þrír rithöfundar hafa látið
álit sitt í Ijós um hvernig gerlegt
væri, að auðga málið að orðum
Þeim hefir komið saman um það
mætti með tvennu móti. Fyrst með
iví að búa til ný orð, og í annan
stað með því að taka erlend orð inn
f málið-
Þrátt fyrir það, þó um þetta
hafl verið rætt og ritað, heflr mjög
lítið verið starfað að því að fjölga
orðum. Að vísu hafa rithöfundar
og málfræðingar bætt töluvert af
nýjum orðum inn í málið upp á sitt
eindæmi nú í seinni tíð. Sumt af
þeim ný yrðum eru mjög vel valin
og þess vegna gróði fyrir málið.
Sum eru brúkandi af því ekki er
annað betra fyrir hendi. Aftur er
þriðji flokkurinn, sem er lítt nýtur
og jafnvel móðurmálinu til vanvirðu.
Samt ber ekki um það að fást. að
eru ekki allir menn jafn snjallir, og
góðan vilja og tilraunir í umbóta-
áttina ættu menn æfinlega að dæma
með vorkun og gætni, og forðast for-
dómal
Island höflr verið ölnbogabarn
menningarstrauma seinni tímanna;
Ollir því fjarlægð þess frá öðrum
löndum, að miklu leyti og einnig
hugsunarháttur og stjórnarfar. Á
seinni tímum heflr iðnaður annara
þjóða stigið stórstiga fram á við, og
tekið ýmsum breytingum. Visindi
verið iðkuð og borið mikla ávexti,
svo sem nýjar skoðanir, ný verkfæri,
ný starfsöfl, ný fiutningsfæri, ný
fregnsambönd m. fl. Þar afleiðandi
hafa önnur tungumál óðfluga þrosk-
ask af nýjum eða innfluttum orðum.
Hugsunarháttur þjóðanna(smá breyt-
ist og ný orð og hugsanir borist inn
1 málin.
Islendingar fylgjast með, að
vita um flesl alt markvert, sem aðr
ar þjóðir aðhafast. Þeir vita að
miklu leyti um samgöngufæri og
fregnsendingar annara þjóða. Og
þeir vita líka töluvert mikið um
vinnuvélar og vinnuöfl, þó mikið
vanti á að þeir þekki það fullkom-
lega. Svo fer þekking þeirra að
dofna yfirleitt Þeir vita óljóst um
stjórnarstefnu annara þjóða nema
rétt á vflrborðinu, og sömuleiðis um
bókmentir, nema einstöku maður.
Þeir rannsaka ósköp lítið, uppgötva
ekki neitt, mynda engar nýjar stefn-
ur í einu eða neinu. Þeir lifa og
nærast að eins á frægð forfeðra sinna,
og andlegum og verklegmm snöpum
frá öðrum þjóðum, helzt Dönum og
Norðmönnum. Það er hart að þurfa
að segja þetta, en það verður staðið
við það hvar sem er. Og af því að
Islendingar búa nú í dag í þeim
heimum sem aðrar þjóðir yflrgáfu
fyrir flmtíu til hundrað árnm síðan,
þá er það eðlilegt þó málið þeirra
hafl dregist aftur úr, og eigi ekki
skartklæði til að berast á í. í hinum
nýja heimi.
Ekkert tungumál sem mentaðar
þjóðir brúka, má vera orðfærra en
svo, að hverjum ritfærum manni sé . „„ ..
innan handar,að segja fráoglýsaöllu/^en^'ð má ræ í ega ti sogn
sem skeður, og hafst er að í heimin-
um. En nú sem stendur er þetta of-
raun fyrir íslenzka tungu. Það er
því ekkert undanfæri að auðga málið
af orðum, í öllum þeim greinum sem
það þarf þess. Vitaskuld er það að
orðfjölgunin er vandaverk, og þarf
að vera sem allra bezt af hendi leyst.
Það má ekki fara með þetta málefni
eins og íslendingum hættir við að
fara með flest mál sín, að hafa það
að eins til skrafs og ráðagerðar, en
byrja aldrei verklega á neinu.
Jíins og áður heflr verið drepið
á hafa málfræðingar og rithöfundar
bent á tvær aðferðir til að auðga
málið. Önuur er sú, að búa til ný
orð bygð á íslenzkum uppruna. Hin
sú að taka útlend orð inn í málið.
En þeim hefir ekki komið saman um
hvora aðferðina skyldi taka. Auð-
vitað ætti að nota báðar þessar að-
ferðir. Hjá því verður ekki komist.
Það tekur meiri dugnaðarvarga og
starfshetjur en Islendingar eru, að
búa til nýyrði yflr alt það sem málið
þarfnast orða yflr. Að það sé goðgá
og endemis spilling á málinu, að taka
erlend orð inn í það, nær engri fitt.
Tungumál sem beztu ritverk og f'eg
urstu bókmentir heimsins eru skráð
ar á, hsfa einmitt leitt útlend orð
inn 1 mál sín. Það verður heldur
ekki betur séð en vorir fornu og
bezru rithöfundar hafl einmitt fylgt
þessari aðferð. Snillingurinn Snorri
Sturluson og aðrir merkir rithöfund
ar fyrri tima, hafa ekki hikað sér
við, að taka mörg útlend orð inn í
málíð. Auðvitað bygði hann orðum
óðöl I íslenzkri málfræði. Setti
á þau kyn, föll, tölur og beygingar,
og jafnvel breytti hljóðstöfum, og
feldi úr samhljóðendur.*
Þótt íslendingar>igi nú engan
Snorra Sturluson til í eigu sinni, né
hans jafningja að dómi þessa tíma,
þá er þrð ekki vafamál, að þeir eiga
3ó nokkra menn, er rayndað geta ný
orð, sem vel mega hlýta. Það eru
tveir menn uppi nú, sem hafa búið
til ný yrði,móðurmáli sínu til gagns
og sóma. Að vísu hefir þeim ef til
vill ekki hepnast ákjósanlega með
öll sín ný yrði, en þrátt fyrir það
eiga þeir þökk skilið iyrir það sem
æir hafa gert vel. Fleiri hafa má
ske búið til ný orð, en þessara
tveggja manna gætir langmest. Það
virðist ekki ástæða að efa það, að
fleiri en þeir gætu rétt”móðurmálinu
hjálparhönd, þegar það líður fátækt
og skort. En svefninn og doðinn,
og sú hugsun að, “það séu nógir
aðrir að gera 'það en ég”, dkemur
fram í þessu atriði sem öðrum fleiri,
Ef enginn ætti að að tala eða vinna,
fyrren hann gæti leyst 'það^svo vel
af hendi, að saratíða menn gætu
ekkert að því fundið, og ekkert sett
út á það, þá yrði vesalings maður-
nn aldrei talandi og aldrei vinnandi.
Maður er nú eitt, sinn skapaður
lannig, að hann verður alt að læra
sem hann nemur, ogjverður þó aldrei
fulllærður. Það má því alt að einu
vel skipa þessumjeða hinum, að gera
aldrei neinn skapaðan hlut, eins og
að segja honum aðjað fást ekki við
þetta eða hitt starfið,“ífyrr en hann
sé fulllærður.
Mig minnir að ég hafl einhver-
staðar lesið .eftir mag. Benedikt
Gröndal, að það séu alþýðumennirn-
ir sem skrifl bezta málið, en ójafnan
lærðumennirnir. Þetta er alveg rétt
og yfir höfuð óhrekjandi. Vitaskuld
þekkja þessir alþýðumenn málið
málfræðislega að einhverju leyti, eru
sjálfrátt eða ósjálfrátt inn í eðli og
anda málsins. Þó þeir geti kann
ske ekki “greint” og “rakið” það
málfræðilega, sem þeir, sem hafa
í því
Það eru tæplega margir af hundraði
sem gengið hafa á lærðaskólann
íslandi, sem jafnast á við skáldið
Hjálmar heitinn Jónsson, frá Bólu
íslenzkri tungu. Og svo mætti mörg
dæmi sýna.
Það er því engu síður skylda
málfróðra alþýðumanna, en skóla
genginna, að leggja móðurmálinu
alla liðsemd og hjálpsemi sem þeim
er frekast unt. Það ættu allir sannir
fslendingar og góðir drengir að
leggjast á eitt sem allra fyrst, og
starfa ötulega að því að fylla í eýð
urnar og skörðin, þar sem málið
þarf' þess með. Bæði með því að
búa til ný orð, og taka erlend orð
inn í málið, og setja þau í alíslenzk-
ann búning.
Vestur-íslendingar gætu með
iðni og ástundun lagi sinn skerf
fram. Það eru ýmsir hlutir sem
daglega eru brúkaðir, sem ekki eru
til heima á íslandi. Málið á annað
hvort ekki til orð yflr þá hluti, eða
þau eru flestum ókunn. 0g eru því
brúkuð allra handa skrípi yflr það,
sem venjulegast eru dregin út af
nafni þeirr í enskri tungu.
Ef menn sem dálítið eru að sér
í íslenzku tækju sig saman hér vestra,
sinn í hverri bygð eða bæ, og reyndu
að lagfæra málið. Fyrst að koma
því til leiðar að alment væru brúk-
uð íslenzk orð eihs langt og þau
næðu, og leita uppi annaðhvort forn-
yrði eða ný yrði yflr það sém nútíð-
armálið er i skorti með. Þetta virð-
ist ekki vera ofætlunarverk, þótt
því felist all mikil iðni og áhugi.
En málið græddi ineira eða minna
við það. 0g það væri heiður fyrir
Vestur-Islendinga, að reyna að
bjarga sér og málinu sjálfir, að þessu
leyti. Að bíða og bíða gangað til
aðrir bjálpa að öllu leyti, er enda-
laus bið.
Kr. Ásg. Benediktsson.
Bréf frá Cairo.
Þeirhöfðu bað ekki eins o<? sumir ís-
lendingar í Vesturheimi, aðldemba allra
handa óhroða og orðskrípum inn í mál
ið, oghafaá beim enska Jkynleysu og
fleirtölu. Og skeyta síðan íslenzka
greinirinn aftan 1 alt saman . T. d.:
“ká (kýr) flt. “kás”, “káíð” “káin”,
"rigg,, (vagn) flt. “riggs”, “riggið”
“riggin”. Það er grátlegt að tala um
aðra verri meðferð á málinu en þetta,
svo sem að heyra fólk íslenzka sum
ensk orð. Enska orðið “milkman” er ís-
lenzkað yfirleitt “mjólkurmaður”.
Mjólkurkýr meinar á góðri/íslenzku þá
kú sem mjólkar, erínyt.. 8vo “mjólk,
urmaður” er þá sá sem mjólk er ;f, en
til þess eru fá dæmi að karlmeun gefi
mjólk af sjr. Þetta er aðj eins sýnis-
horn af viðbjóðslegri meðferð málsins
hér. Yfir “milkman” er ágætc orð í mál
inu, mjólkursali, en tieyrist ekki í tí-
unda hvert sinni, á móti hinu.
Flestir sem eitthvað lesa og eitt-
hvað hafa lært, munu hafa lesiö lýsing-
ar og ferðasögur um Cairo á Egypta-
landi, sem bæði kemur við fornar og
nýjar sögur. Cairo er höfuðborgin á
Egyptalandi, og stendur nálægt miðju
þess. Eg ætla ekki að lýsa borginni,
en segja ágrip af ferðalagi mínu þar í
kringum liggjandi stöðum. — Fyrsta
ferðin frá Cairo var til Memphis, sem í
fyrndinni var ein hin fólkstíestaog nafn
kendasta borg á Egyptalandi, en sem
fyrir öldum síðan liggur í rústum. í
rústíinum agar öllu samau, svo sem
steinarusli, múrsteinum, feyknastór-
um grágrýtis björgum, afar-þungum,
en skemdum myndastyttum m. fl.
Áður en við lögðum af stað í þessa
ferð, keyptum við ýmislegt, sem þurfti
til ferðarinnar. svo sem matvæli, svala
drykki, luktir og kindla. Við leigðum
okkur leiðsögumann, og leigðum dá
iítinn eimbát. Síðan lögðurn við af
stað frá Cairo, upp eftir ánni Nil.
Fyrstu þrjár klukkustundirnar vorum
við umkringdir af eimbátura og segl-
bátum, sem áin er æfínlega þakin með,
ásamt róðrarsnekkjum. Nokkru síðar
lentum við. Þar var alt fult fyrir af
ferðamönnum. Er þar lendingarstaður
stórra og smárra ' eimskipa. Það söfn
uðust strax saman utan um okkur ná-
lægt 150 strákar, sem bjóða ferðamönn-
um múlasna til leigu. Þeir létu við
okkur sem óargadýr utan um hræ.
Okkur Winnipeg-húum hefir oft fund-
ist, lífsábyrgðar-agentarnir áfergis
legir og hrafngráðugir að ná nýkomn-
um mönnum inn í lífsábyrgðarfélögin,
en varla hafa þeir einn hundraðasta
part af áfergiskeppni þessara múlasna-
stráka, sem við hittum þarna. Ann-
ars mandu ibúar Winnipeg hafa tekið
sig sa/nan og sópað öllurn lífsábyrgða-
ageuta sægnum burtu af yfirborði
jarðarinnar.
I
Þegar við hðfðum barið nokkrar
tylftir burtu með barefiutn, og henda
og fleygja jafn mörgum af götu okkar,
og rutt okkur rúm í gegnum nokkurn
hópaf hrópandi betlurum, þá komust
viðábaká múlösnum, sem við höfð-
um leigt, og hárumst i endalausum
ferðamanna straum áleiðis til Sakka -
rah. Áður en við höfðum lagað okkur
í hnakksætunum, grenjuðu og öskruðu
múlasna strákarnir i einum samfeldum
tröllaróm, sem bergmálaði og buldi
í endalausri sífellu, svo asnarnir ætluðu
að ærast. Þeir ruku fyrst áfram á
harða stökki, og keptust hver við ann
an, eins lengi og þeir höfðu þrek til-
Og hefir sú sjón eflaust verið ákaflega
skringileg álits. Mennirnir sem á
horfðu, hlóu sem vitlausir væru.
Konurnar æptu, krakkarnir hrinu og há
leggjuðu múlasnarnir rákust áef krók-
ur kom á leiðina. sumir duttu og fóru
kollsteypu. Þegar alt þetta endaði, þá
fóru bæði menn og skepnur að átta sig
og fara hægar. Vegurinn lá ;þá í gegn
um pálmaskóga. Jarðveðurinn var
blautur og leðjukendur.
Þegar við komum að fjallinu Rok-
kina, fórum við af baki og skoðuðum
þar tvær afarstórar myndastyttur af
Ramses II. Önnur er úr harðasta
granit. Er verkið á henni bæði mikið
og fagurt, og heldur sér ágætlega.'j Það
er listaverk á meni því, sem er um háls
Ramses. í vinstri hendi ber hann lík-
ingarmynd veldisins, og fagurt bros
leikur um andiit hans, og það er eins
og varirnar bærist, og að hann ætli að
fara að tala. Og vér eins Og væntum
eftir að heyra hann segja: “bach
sheesh”, “bach sheesh”.
Síðan fórum við í gegnum Sakkash,
og þegar við komum upp fyrir hana,
vorum við komnir inn í Saharah (eyði-
mörkina). Þar byrjuðu hinir hrenn-
heitueyðimerkur vindar, og hiðjkvelj-
andi eldheita sandrok. Og eftir langa
og þunga ferð, því sandrykið og hit-
inn ætlaði gersamlega að gera út af við
okkur, komust við til Memphis." Við
vorum ekki eins hissa að sjá) þessar
nafnkunnu fornbæjarrústir, eins og
við höfðum búist við. Eins og getíð
er um áður, eru rústir þessár ferlíkan
mikið, þó mest af þeim steinarusl og
þessháttar. Fyrir formi allra stórra
bygginga, sem múrmeinanna, mótar
enn, og sumir partar þeirra standa lít-
ið skemdir enn þá, þrátt fyrir aldur og
áhrif lofts og lagar, og munu standa alt
þangað til að Gabriel gamli ber bumb-
una í skýjura himins. Og þó sumar
stærstu byggingar þar hafi verið rifnar
niður og efnið úr þeim notað í aðrar,
byggingar, svo sera mosques (bæna-
klefa) og fleira. þá standa þó enn þá
mikilfengleg musteri, grafhvelfingar og
pyramidar. Steps pyramidinn er stór
og ægilegur. Hann sést langar leiðir til.
Hann var bygður 4366 f. K.; er því
meira en sex þúsund ára gamall, og er
álitinn lang elzta minningarmerkíð,
sem heimurinn á. Pyramídi þessi er
rétthyrningur, og er 352 fet á’/annan
veginn, en 396 á hinn veginn. Hann
er 197 fet á hæð. Hann er sexdyraður
og innan í honum eru fjölda mörg her-
bergi og hvelfingar, "og óteljandi völ-
undargangar. Þegar við höföum skoð-
að alla pyramídana, komum við að
Mariettes-húsinu, sem kent er við hinn
ódauðlega franska vísindamann, sem
var leiðarstjarna heimsins til að finna
svo uudra margar og nytsamar forn-
menjar á Egyptalandi. Þar næst hon
um við til Serapeum, sem bygt var fyr-
ir 2500 Musterí þetta er 1200 fet á
lengd, og telur 24 kapellur, 24 geysi-
stóra Sarcophagi (fornar dýradisir),
Þar geymast leifar fórnarnautanna.
Það fer ekki mikið fyrir grafhvelfing-
unum í Paris, séu þær bornar saman
við þessar Scarcophagi, sem bygðar eru
úr rauðu eða svörtu graniti, og standa
enn þá óhaggaðar, og geyma sama út-
lit og þær hafa haft þegar síðasti stein"
höggvarinn gekkút'.úr þeim, sem full-
gerðum. Mannlegur andi þessa tima
getur tæplega áttað sig á því, hvernig
þessar fornaldarþjóðir hafa farið að
byggja aðrar eins byggingar, og vera
algerlega án allra þeirra véla og verk-
færa, sem nútíminn brúkar við þess-
háttar byggingar,
Við komum í fjðlda margar grafir
og iíkhvelfingar, sem eru 5000 ára gaml
ar. En allra merkilegust af þeim var
Ti gröfin og Mera-gröfin. Með þvi að
nota kindla og glóandi rafmagnsþræði,
gátum við komist í gegn um þessar
líkhvelfingar og séð það sem þær höfðu
að geyma, sem er vel varðveitt. Og
sumir tóku myndír af 5000 ára gömlum
líkum.
The Bankrupt
Stock Buying
Company.
565 og 567 Main Str.
Næstu dyr fyrir sunnan Brunswick.
Yér erum
sífelt á
undan'
öðrum
Við kaupum og seljum eingðngu
fyrir peninga.
Við erum nýbúnir að kaupa tnikið
af unglinga- og drengjafatnaði með
stórkostlegum afföllum, úr ágætum
canadiskum og engelskum voðum.
Þessar vörur eru til sýnis á búðar-
borðunum hjá okkur þessa viku.
125 drengjafatnaðir,
seljast nú á $1.50 hver.
virði $2.50,
141 nnglingafatnaðir úr góðu
sterku “Tweed” og “Serge” al-ull á
$3.75 til $5.00. Þessi föt eru virði
í það minsta $7.00
Við höfum nokkra alfatnaði úr
“Blue Serge” í karlmannastærðum,
á $3.95 hver.
Olkarlmann alfatnaðir úr alullar-
“serge” og “Oxford Gray” og öðrum
líkum, $8.00 virði, við aeljum þessi
föt nú á $5.00 alfatnaðinn.
Við höfum ágæta sterka verka-
mannaskó á 95c. Þetta er vafalaust
hin billegasta búð í Winnipeg.
Einnig höfum við mikið af fínum
skóm fyrir bæði karla og konur
ásamt stóru upplagi af drengja og
barna skóm. Við seljum skótau
vort með makalausu verði.
Látið ekki fyrirfarast að koma og
finna okkur, þótt ekki sé nema bara
til að horfa á það sem fyrir augun
ber. Við höfum nýjar vörur til
sýnis á búðarborðunum á hverjum
degi- Peningum skilað aftur ef
vörurnar líka ekki.
Mesta
bænum.
annríkisbúðin í
Við sáum f Sercpeum leifar afforn-
um útskurðar myndura. Þar var
bíldhöggvaraverk af plóguin og ýmsum
öðruiti akuryrkjuyerkfærurn. Og eru
565 Main S(
Cor. Rupert St.