Heimskringla - 26.04.1900, Side 2

HEIMSKRINGLA 26. APRIL 19CX).
Heimskringk
PUBLISHED BY
The Heimskringla News 4 Publishing Go.
VerðblaðsinsiCanada og Bandar. 81.50
um árið (fyrirfram borgað). Sent til
íslands (fyrirfram borgað af kaupenle
«m blaðsins hér) $1.00.
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Order. Bankaávísanir 4 aðra banka en í
Winnipeg að eins teknar með affðUum
B. h. BaMwinson,
Editor
Swanson,
Manager.
Office : 547 Main Street.
P.O BOX 305-
íslendingar valdalausir
Ekki verðar því neitað að ís-
lendingar f Winnipeg sén lítilþsegir
í kröfnm sinum gagnvart hérlendum
meðborgurum. Þeir gera enga til-
raun til þess að komast í bæjar eða
skölastjórn, og yflrleitt enga tilraun
til þess að hafa nokkuct atkvæði f
meðferð á bæjarins fé. Þeir ganga
að kosningaborðinu þegar bæjarráðs-
kosningar fara fram, greiða atkvæði
sitt með þögn og stillingu með ein-
hverjum hérlendum manni sem heflr
haft framkvæmd til þess að sækja
um að mega vera meðráðandi í
nefnd þeirri sem leggur skatta á
landann, og ræður svo meðferð á
því fé sem hann er knúður til að
borga í bæjarsjóð. Þetta fyrirkomu-
lag er ákjósanlegt að' því Ieyti að
landar vorir þurfa engar áhyggjur
að hafa af þessura málum aðrar en
þær, að vinna fyrir sköttunum og
borga þá. Svona heflr það gengið I nafni á lofti- f?erði það að lífsstarfi
í þessi 23«6a 24 ár sem íslendingar sinu að utvega íslandi þá stjórnarskiá
annan f “Park”-nefndinni. Alt
þetta getum vér gert við næstu ára-
mótakosningar, og alt þetta verðum
vér að gera. Þá fyrst getum vér
vænt þess að landar vorir fari að
njóta aðgangs að vinnu til.jafns við
aðra menn, og þá fyrst höfum vér
tekið o»s þá stöðu í þessum bæ sem
oss ber að réttu. Þá fyrst er fram
tíð vorri hér og sóma borgið.
Islendingadagurinn
í Argyle.
Þeim hefir komið saman um það
forstöðumönnum íslendingadagsins í
Argylebygð, að halda þjóðhátiðina þar
f sumar þann 19. Júnf. Það er svo að
sjá, sem þeir kæri sig ekki um að að-
hyllast 17. Júní sem Þjóðminningar
dag, og er það vel farið, því sá dagur
hefir ekki náð neinum vinsældum með
al landa vorra hér vestra.
Aðal-ástæða Argylemanna fyrir
þessari breytingu, frá þeim degi, sem
þeir aðhyltust síðasta ár, er sú, að
draga saman hugi manna um einn sam
eiginlegan íslendingadag fyrir alla ís
lendinga f Ameríku, ogerþað mjög lofs
verð hugmynd og allrar virðingar verð
En hvort rök þau sem þessi breyting
er bygð á, eru jafn viturleg, eins og til
gangur nefndarmanna er að sjálfsögðu
góður, það getur orðið, og verður, sjálf
sagt álitsmál. Það eitt er sjáanlegt, að
þeim finst ekki minning Jóns Sigurðs
sonar þess virði að henni sé haldið á
lofti, og þess vegna eru þeir nú ekki
lengur með því að 17. Júní sé haldið á
lofti. í þessu eru þeir réttir, því að það
er engin ástæða til að halda þess manns
hafa búið í þessum bæ, að andan-
teknu einu einasta ári þegar Árni
kaupm, Friðriksson sat í bæjar-
stjórninni. Hvorki fyr né síðar hef-
ir nokknr íslendingur gefið sig fram
til að sækja þar um sæti.
Á fyrstu árum vorum hér, var
þetta ekki svo tilfinnanlegt. Þá var
bærinn lítill og vinna sú, sem hann
átti yfir að ráða, að sama skapi. En
nú er hér orðin stór borg með 50,000
íbúum, og skattar bæjarins nema nú
orðið um eða yfir hálfa milj. dollara
á ári. Þetta fé gengur alt til um-
bóta í bænnm og til kenslumála, og
eftir eðlilegri rás viðburðanna ættu
landar vorir að njóta síns hluta, sam
kvæmt fólksfjölda, af allri bæjar
vinnu. Tala landa vorra hér í bæ
mnn vera nálægt eða yfir 5000 að
meðtöldum hérfæddum börnum
þeirra, og fasteignir þeirra í bænum,
sem þeir borga skatta af, um eða
yflr hálfa milj. dollara. Á Ross
Ave. einsamalli telst oss fasteignir ís
lendinga vera um $50.000 virði.
sem allur þorri þjóðarinnar er óánægð
ur með. En á hinn bóginn sjáum vér
ekki að Jóna-skiftin hjá þeim Júní
mönnum hafi mikið til síns ágætis, og
víst er um það, að ef minning Jóns Sig-
urðssonar er ekki uppáhaldsverð, þá
getur verið álitamál að hve miklu leyt
þessi nýi nafni hans, Gtíslason hafi unn-
ið til þess að minningu hans sé haldið
uppi á komandi öldum af niðjum ís-
lendinga í þessu landi. Þessi sífelda
dagabreyting, Júnímanna bendir óneit-
anlega á stefnuleysi þeirra í íslendinga-
dagsmálinu. Þá langar auðsjáanlega
til a? útbola -'2. Ágúst, en þeir vilja
heldur ekki hafa 17. Júní, og eru svo í
raðaleysi með að finna nýjan dag, sem
nokkurt þjóðlegt gildi hafl og sem lik-
legur sé að ná nokkurri festu í huga og
hjörtum almennings. Sú hugmynd að
vera sífeldlega að skifta um dag í því
skyni, er, eins og nefndarmenn komast
að orði, “aðráða bót á þessari sundr
ung”, sem orðin er á íslendingadags-
málinu hjá oss hér vestra. Auðvitað
liggur það næst þeim Júnímönnum að
Eignir lauda vorra f þessum bæ fara ráða 1:,ðt á sundrunginni; enda er hún
óðum vaxandi að tölu og hækka í Þeim að ollu leyt' kenna. Þeir hafa
yerðí. Það er því ekki ósanngjarflt llvað ofan 1 annað gengið á gerðar
að ætlast til þess að vér fsl. hefðum sættir tór 1 ^mnipeg í.þessu máli og
nnhver áhrif í bæjarmálum, og að
/ér réðum yfir vorum
skerf af þeirri vinnu sem bærinn
hefir yfir að ráða, handa þeim af
löndum vorum sem geta og vilja
njóta hennar. Þetta er bæði eðli-
legt og sjálfsagt, En þó verður því
ekki leynt að vér höfum hér sama
sem engin áhrif, getum enda ekki í
mörgum tilfellum komið einum
landa að vinnu þeirri sem bærinn
notað öll þau ódrengs meðöl, sem þeir
tiltölulega I valcl á’ t'1 hess a9 gera sundrung
í þessu fslendingadagsmáli. Og vér
getum e :ki gert að því, að oss finst
nefndin í Argyle hafa tekið þá miðlun-
araðferð i máli þessu, sem er jafn óvít-
urleg, eins og hún er áreiðanleg til að
verða gagnslaus. Að vorri hyggju
hafa þeir aukið sundrungina meira nú
en nokkru sinni áður, með þvf að skapa
ser nýjan dag, að fornspurðum báðum
ákveðna stefnu i þessu máli, og halda
|ér við það sögulega atriði, sem 1 aug-
um mentaðra íslendinga á íslandi hefir
svo mikið gildi, að þess er vert að
minnast. Það má ganga að því alveg
sem gefnu, að íslendingar á íslandi
halda við 2. Ágúst hér eftir, eins og
þeir hafa gert i höfuðstað landsins. Og
það er og á að vera í sambandi við föð-
urland vort og þjóðina þar, að vér
höldum nokkurn íslendingadag. En á
hinn bóginn hafa Argyle-búar fullan
rétt til þess að gera sér glaðan dag hve-
nær á árinu sem þeir álíta hentugast
fyrir sig, og í minningu um hvað helzt
sem þeim gott þykir. Bn íslendinga-
dagur getur það aldrei orðið. Og svo
óskum vér þeim til lukku með þann
dag, sem þeir hafa valið sér, og vonum
að þeir skemti sér vel.
Ar.
VII. Fráfall gamla
Guðmundar stvdents.
—Hálfstolið og hálffrjálst.—
Eftir
Stephan G. Stephansson.
og Þjóðverjar hafi þar
stór hópum, þó þeir séu
en vér og eigi hér minni
og borgi minni skatta.
ræður yfir. Þó að bæði Skandinavar ágreiningsflokkunum. Hvorugur þeirra
atvinnu í er virtur viðtals um þennan nýja dag
mannfærri °§ ekki nokkur tilraun gerð til'sam-
fasteignir komulags. Næst má væntanlega bú-
Alt þetta j ast við ÞV1' að landar vorir í einhverri
annari nýlendu rísi upp með enn nýja
samkomulags tilraun, með því að halda
enn þá annan áður óþektan dag hátíð-
legan i minningu um eitthvað áður ó-
heyrt, og svo koll af kolli, þar til allir
dagar á árinu verða orðnir fslendinga-
eru sjálfskaparvíti, það er að kenna
samtakaleysi sjálfra vor, og því að
vér krefjumst ekki þess réttar sem
oss ber hér sem öðrum borgurum.
Þetta er orðið oss all tilfinnan-
anlegt og bagalegt, því eftir því
sem fólki voru fjölgar, eftir þvi verða dagar. Þétta hyiklyndi Júnímanna er
þeir fleiri sem bæði vilja og þurfa komið svo langt, að það er orðið' fólki
að njóta þessarar vinnu, og þeir ættu veru héi til hinnar mestu háðungar,
að geta notið hennar.
og öll sú undiralda, sem þetta tilbreyt-
Vér höfum áður minst á þetta inga-brask Júnímanna veltur á, er til
mál, og vér gerum það uú á ný, sundrungar, en ekki samkomulags,
með þeim tilgangi að landar vorir Þeim er ant um, ekki einasta að snndra
hafi tímann fyrir sér, fram að næstu ísiendingum hér vestra, heldur miklu
bæjarráðskosningum, til þess að
setja út menn til að sækja um 2 sæti
í bæjarstjórninni, fyrir 3. og 4. kjör-
deild, því þar geta þeir eflaust kom-
ið sínum mönnum að hvenær sem
þeir taka sig fram um að gera þið.
Svo ættum vér að eiga að minsta
kosti einn mann f skólastjórn og
fremur—og það sem er miklu lakara, —
að kæfa mirningar-sambandið milli
Vestur- og Austur-íslendinga, með því
að skapa sér hér þann dag, sem þeir vita
með vissu að aldrei verði viðtekinn á
íslandi.
2. Ágúst-menn hafa á hinn bóginn
það til síns ágætis, að þeirj^halda við
Gamlárskveldið var indælt vetrar-
kveld, veðrið notalegt eins og vor-
blíða, en andrúmsloftið léttara og
hreinna; andvarinn frá jöklinum lék
um mann eins og fjörgvandi ylur,
manni jafnvel fanst að snjórinn sjáif-
ur myndi hlýr og voðfeldur eins og
mjúk og hrein dúnsæng. Birta tungls
og stjarna var mildari en nokkurt
sólskin, þó hún væri ekki eins skær,
Hálfþíður úthaginn blasti við manni
snivinn eða auður, eins og jólahlák
an hefði gert hann að tryggum sátt
mála milli sumar-sólbruna og vetrar
harðinda.
Gamlárskveldið var bjart og blítt,
Hefði maður átt að velja um það, og
fegursta sumardaginn, sem maður
mundi eftir, og ekki getað hrept nema
annaðhvort, myndi maður helzt hafa
dregið um þau blindandi. Enginn
veðurnæmur mannshugur gat gert
mun þeirra öðruvísi.
— Séra Hákon fannþað líkaá sér,
hann var hress og léttur í spori, þó
hann væri orðinn hálf sjötugur. Bæ
arleiðin frá Garði ofan að Gerði var
örstutt, enda óaði honum ekki við
henni, þó nótt væri komin og hann
einsaman. Hann þurfti heldur ekki
að prédika í Garðskyrkju að morgni,
Sveinbjörn, aðstoðari hans, átti að
gera það; því var hann líka feginn,
uppgefinn og úttæmdur eins oghann
var, á fjörutíu ára prédikunum, öll-
um um sama efni. Jafnvel meðal
skynsemi felst að það myndi vera
ireytandi að kvoða sömu vísuna alla
æfl, ef ekkert mætti skifta um nema
róminn, þó maður tryði að hún væri
allra vísna fallegust.
Hugur séra Hákonar var allur fang-
inn af endurminningum og von, þetta
gamlárskveld. Gamli séra Guðmund-
ur stúdent í Gerði, hafði sent til hans
og beðið hann að vitja sín þessa nótt,
Guðmundur hafði legið rúmfastur all-
lengi og var talinn aðfram kominn.
Marga nóttina höfðu þeir saman ver-
ið um æfina, jafnaldrar, skólabræður,
nærri aldavinir. f mðrgu öðru höfðu
þeir þó faiist á misumdagana Ham-
ingjan hafði geflð Hákoni þetta far-
sæla meðalvit, sem gerði hann að
sómamanni, sveitaröðling og nú loks
að prestaöldungi. Æfi Guðmundar
hafði gengið slörkulegar. Enginn
frýði honum vits, þó ágreiningur væri
um hver maður hann var. Einstaka
maður mintist hans til góðs; flestum
stóð stuggur af framkomu. hans og
vitsmunum; þeir sáu ekki að aðrir
en hrekkjamenn þyrftu á svo miklu
viti að halda. Það var almennings-
grunur, að hann væri misendis-karl,
þó enginn gæti sagt með vissu hvað
helzt ilt hann hefði gert.
Endurminningarnar í huga séra
Hákonar runnu frá því, hve rauna-
legt það væri, að Guðmundi varð lít-
ið gagn að miklum hæfileikum. Svo
rifjaðist upp æfisaga Guðmundar, frá
því hann var gálaus en drcnglyndur
unglingur, sem þótti óskðp vænt um
móðursína. Þeirólastuppnágrennis.
Svo fóru skólaárin í hönd. Fram-
an af var Guðmundur öfundlaust
uppáhald allra bekkjanauta sinna.
Það var eins og það lægi í meðvitund
þeirra allra, að treysta honum tij
uærri alls, eins og^ honum væri ekk-
ert ofvaxið og væri ákvarðað miKil-
menni. Seinustu ná það
samt minkandi. Það leit út eins og
hann hefði orðið fráskila skólabragn-
um, væri ekki lengur fullorðið barn,
sem lærir það sem því er sett fyrir,
eins og hinir, sem vóru honum sam-
tíða. Vit, sem efar hið viðtekna, er
allatíð einrænt og sjálfbirgingslegt í
augum sprenglærðrar einfeldni.
Hann lenti í deilum og kepni og ein-
angraðist æ meir. Þó það sýndist
auðunninn leikur, að sigra ekki meiri
garp, með viðurkendri, samlagðri,
óhaggandi vizku, ótal spekinga og
kennifeðra, sem skólafræðin hvíldi á,
varð Guðmundur stundum svo skarp-
seigur í hugsunum og örðugur við-
fangs að verja sitt mál, og svör hans
vóru svo keimlík heilbrigðri skyn-
semi, að þó andstæðingar hans vissu
að hann hlyti að hafa haft miður,
fundu þeir þó til þess, að sinn eigin
sigur var ekki eins auðsjáanlegur
eins og þeir bjuggust við, og vóru
því ekki allskostar ánægðir með hann
Guðmundur útskrifaðist þó og hefði
getað orðið prestur, en það vildi
hann með engu móti, jafnvel þóunn
ustan sliti við hann heitorð; því for
eldrar hennar sáu henni engan far
borða, nema hún yrði prestkona að
minsta kosti.
Séra Hákoni var það enn minnis
stætt, hvernig hann iagði að Guð
mundi, að breyta slíkri fyrirætlun og
hversu Guðmnndur tók af um það,
því sér hnykti við prestaeiðnum
Hvernig sem Hákon reyndi að færa
honum rök að því, að loforð manns
um að vinna hið æðsta og háleitasta
lífsstarf í heiminum, gæti aldrei ver
ið varhugavert, þó kraftar manns
gætu ef til vill ekki haldið það alt,
brosti Guðmundur að heilræðum
hans og daufheyrðist, en hélt því
fram, að það sem væri rétt gert af
Hákoni sjálfum, gilti ekki jafnt um
alla menn.
Enn mundi Hákon gerla hverju
Guðmundur svaraði, þegar hann
spurði loks í einlægni sinni, hvert
hann hefði náð í bækur Ariusar eða
Zvinglis ? Voðalegri villutrúmenn
þekti Hákon ekki í þá daga, og ekki
að öðru en því sem eftir þeim var
haft og hrakið fyrir þeim—löngu
fráverandi dauðum; honum kom
ekki tíl hugar, að Guðmundur gæti
verið orðinn katólskur, prótistantisk
sál að ætt og uppeldi, sem sú óguð
lega kyrkja gat ekki hafa gert neitt
peningaboð í. Guðmundur lagði
krumluna á öxlina á honum.
“Heyrðu Hákon sveitungi,” sagði
hann, “manstu eftir honum Skúla
skottulækni, sem aldrei vissi hvað að
neinum sjúkling gekk og sagði svo
altaf, “að það mundi vera tegund af
ormaveiki”—eða honum Finni gamla
á Fjárvanka, sem æflnlega svaraði ef
hann misti skepnu, og var spurður
um tildrögin: “0 hún hefir vfst ét-
ið gras og eitrast af því!” Eins ætl-
ar þér að fara. Ég veit ekki hvort
ég man hvað Arius og Zvingli eiga
að hafa sagt, nema ég fletti upp á því
Það eru atvikin sem mig hafa leitt
afvega, ef þú vilt svo. Manstu þeg-
ar það datt upp úr mór að Edda og
Biblían væru innblásnar á líkan hátt
ægar við piltar nokkrir sátum sam-
an í fyrra og viðtalið lenti af hend-
ingu á goðafræðinni, kappið sem úr
iví varð og eftirsögurnar ? I fyrst-
unni slepti ég þessu af rælni, án þess
nokkru sinni að hafa hugsað um það.
Eg var viss um, að það var rangt
mál og óverjandi, og ætlaði sjálfum
mér að rekast í vörðurnar við fyrstu
mótmæli, Þegar ég svo fór að verja
jað, blöskraði mér sjálfum alt sem ég
fann og með því mælti: Það var
eins og að sjá að óvöru í gegnum
holt og hæðir. í huga mínum opn-
aðist nýr heimur af sambðndum og
röksemdum, sem ég vissi ekki áður
að neinstaðar væri til. Nú nær hann
út yfir öll þau trúarbrögð sem ég
ækki, og sjálf byrjunin stendur á
höfði hjá mér, svo: að í upphafi
skapaði maðurinn guð. Svona strönd-
uðu trúar-lærdómarnir. Svoerkenn-
ing og breytni; til skamms tíma
hefði ég dáið uppá að það væri eitt
og sama, og kent ófullkomleik trú-
aðra um áhallann, eins og aðrir.-
Kenningin er nógu trúuð alstaðar,
það vantar ekki; svo var Júdas líka
en breytnin selur hana fyrir verð,
eins og hann gerði. Á þetta hefi ég
rekið mig nýlega, og þá hvarf mér
virðingin, sem ég bar fyrir henni.
Svo eru til fáeinir raenn— þú ert t.d.
einn, þvf er mér vel við þig, gæti
ekki átt í illdeilu við þig, né þú við
að
mig—þessir fáeinu menn eru vand-
ir og góðir. Siðferðistilfinning þeirra
styðst við alt sem göfugt er og fag-
urt í kenningunni; hún er ekki nógu
þroskuð til að standa ein, en vefur
sig utan um fallegu boðorðin og fögru
loforðin, af því þau eru eðli þeirra
samkvæm, þó þau væru ekkert nema
ímyndun ein. En það er til meðal
við allri skynsemi, það heitir sultur,
þegar ég hefi tekið inn nóg af þvf,
sæki ég um brauð.”
Hákon hafði ekki gleymt, hve hon
um ofbauð þá af Guðmundi og sjálf-
um sér: fjarstæður Guðmundar, sem
gengu guðleysi næst, og ráðaleysi sitt
að átelja og leiðrétta. En honum
hugkvæmdist ekki neitt nema
spyrja: Hvað ætlar þú þá að gera
“Kyrkjunni get ég ekki þjónað
bráðina, ’ sagði Guðmundur, “eftir
eðli sínu getur hún ekki verið sið
ferðislega hreinlynd. Presturinn má
ekki segja við Brota-Björn af stóln
um: Þú ert bófi Björn: Það væri
rógur, trúi ég. Hann verður ein
ungis að kenna: “að heimurinn liggi
í hinu vonda,” svo Björn taki það
ekki sérstaklega að sér, sem hann
þyrfti þó helzt að gera. En af því
ég er lærður maður, alinn upp
embættis og ónýttur til líkamsvinnu,
nema helzt að fijúgast á, verð ég að
ná í eitthvað sem laun hanga við
Réttvfsin er blind, það er satt,
hún má skera upp úr með skoðun
sína, og segja við þjófinn: þú ert
þjófur! að minsta kosti við þá allra
smærstu. Eg held ég reyni að verða
böðull.”
— En svo varð Guðmundur aldrei
böðull. Eftir tíu úra flækings-basl
hans, könnuðust margir við “Guð
mund stúdent.” Þegar hann var
orðinn prestur, var “séra Guðmund
ur stúdent” nafnkendur maður í sínu
héraði, þó menn gætu varla sagt
hvers vegna ; það lá ekki neitt betra
né verra eftir hann, en hvern meðal
prest, sem menn gætu greinilega
bent á.
Á þeim árum féll séra Hákoni hann
einna verst í geð; þó varð honum
aldrei nema hlýtt til hans. Skyn
semis-grillur Guðmundar höfðu held
ur ekki lagast. “Þvf tókstu prest
skaþ ?” spurði séra Ilákon hann, eins
og hann hefði aldrei eggjað hann á
það. “Til að borga skollanum
hans eigin mynt,” svaraði Guðmund
ur, “eða þessu, hvað sem það nú er,
sem einskorðaði atvinnu mína, tók af
mér konuefnið og tætti mig upp
duggara-peisu.”
Séra Guðmundur stúdent varð und
arlega ónotaleg flís f holdinu á sinni
eigin stétt. Naumast var þó hægt að
fetta fingur út f embættisfærzlu hans
hann gerði alstaðar lögskil: En við-
ræður hans og sögur af sjálfum sér,
jafnvel í heyranda hljóði fjölmennis,
gengu yfir alla prestlega hæversku.
Það var naumast til sú hrösun um öll
boðorðin tíu, að undanskyldu hinu
fimta, sem hann ekki gæfi í skyn, að
væri dagleg tilviljun hjá sér, og fann
iá æfinlega samskonar dæmi hjá öðr-
um helgum mönnum, forfeðrunum
postulunum, kyrkjufeðrunum, jafn
vel Kristi sjálfum, í að tala virðing-
arlítið um lærða menn og andlega
leiðtoga. En, eins og hver maður er
við sína heimsku bundinn, þannig
hafði hver stéttarbróðir hans sinn
galla og þektu að sögurnar vóru
reyndar af sjálfum þeim og fleiri en
ein af sumum. Samt gútu þeir ekki
látið á því bera, og annaðhvort
reyndu að finna honum einhverja lík-
lega afsökun fyrir ðllum breiskleik
hans, eða látast skilja að hann ein-
ungis væri að spauga. Lakast var,
að flestar sögur hans um afbrot sín,
að dæmi hinna helgu manna, líktust
mörgu því, sem hnaut f mönnum um
prófastinn sjálfann.
Við nákon hlóg Guðmundur að
öllu þessu. “Oft hef ég nú skorað á
þá, í allra heyrn, að kasta fyrsta stein-
inum,” sagði hann, “en enginn þeirra
þorir það. Hræddir við að hitta
sjálfa sig.” Séra Guðmundur var ó-
vinsæll, nema hjá fáeinum einstæð-
ingum, sem höfðulágtum sigogeng-
inn matti hvað sögðu. Loksins komst
prófasturinn í langt og flókið útbygg-
ingarmál við fátækan og lítilsigldan
bónda. Vissi enginn hvaðan bónd-
anum kom kapp sitt og lögvizka;
grunaði marga að séra Guðmundur
væri traust hans og ráðgjafl. Og
hvað sem málavöxtum leið, tortrygðu
þeir Guðmund allir, sem minna vit
hófðu.
— “Nú hef ég sagt af mér prest-
The Bankrupt
Stock Buying
Gompany.
565 og 567 Main Str.
Næstu dyr fyrir sunnan Brunswick.
Yér erum
sífelt á
undan
öðrum
Sjerstakur
karlmanna
Nœrfatnadur
50 tylftir af karlmanna sumar rær-
fötum, vanalega seld á 75c, hjá
oss 45c hver fatnaður.
50 tylftir karlm. “Balbriggan” nær-
fitnaðir, seldir í flestum búðum
fyrir $1.00, hjá oss 45c hver
nærfatnaður.
48 tylftir karlm. “Merino” nærfatn-
aðar, ætíð seld fyrir $1.50 til
$1.75, hjá oss$1.00 fatnaðurinn.
24 tylftir karlmanna al-ullar nær-
fatnaðir, tvöföld skyrtubrjóst,
vanaverð $1.75, okkar verð
meðan þau endast 65c hver
fatnaður.
200 tylftir “Dennin” strigabuxur,
sem vér ætlum að selja á 75c
hverjar buxur þrátt fyrir inn-
kaups verðhækkun.
Vér höfum enn þá
eftir 68 karlmanna
regnkápur, tvíhneftar, búnar til úr
ensku “Covert”-klæði og seldar
í öllum búðum á $7.00, hjá oss
að eins $3.75.
34 tylftir karlm; svartar “Satin’*
skyrtur $1.00 virði, hjá oss 65c
Vér höfum fullar byrgðir af karlm.
utanhafnarfötum, og sérstðkum
buxum, sokkum og skóm með
lægra verðí en hægt er að fá
það fyrir í nokkurri annari búð
í Canada.

ér kaupum og seljum fyrir pen-
inga út í hönd, hver sem í hlut á.

ér skilum peningum aftur ef vör-
urnar eru fekki þóknanlegar.
565 Main St.,
Cor.
Rupert St.