Heimskringla - 16.05.1901, Blaðsíða 2

HEIMSKKINGLA 16. MAÍ 1901.
Heimskringla.
PUBLISHBD BY
The Heimskriagla News & Publishing Co.
Verð blaðsins i Canada og Bandar. 91.60
nm árið (fyrirfram borgað). Sent til
Islands (fyrirfram borgað af kaupenle
nm blaðsins hér) 91.00.
Feningar sendist I P. O. Money Order
Bagistered Letter eða Express Money
Order. Bankaáyisanir á aðra banka en i
Winnipeg að eins teknar með afföllum
R. L. Baldwinaon,
Kditor & Manager.
Office ; 547 Main Street.
P O. BOX 407.
Fram landar.
Eins og getið er um annarstaðar
1 þeesu blaði er Manitobasýningin í
ár um mánaðamótin Júlí og Agúst,
og er það seinna -en vant er. Vér
viljum alvarlega mæla fram með því
við íslendinga, að taka sem mestan
þátt í sýningum fylkisins, bseði að
því leyti að sækja þær og keppa um
verðlaun. Sýningin veitir mönnum
ómetanlegt gagn í þekkingarlegu
tilliti, á búnaði og iðnaði, og er því
alveg ómissandi fyrir landa að
fylgjast með í þeim framfarastraum,
ef þeir eiga ekki að verða langt á
eftir öðrum.
EinDig er það þýðingarmikið
atriði fyrir íslendinga að keppa um
verðlaun af öllum tegundum, og ná
þeim. Ekki beint vegna pening-
anna, heldur mik'.u fremur vegna
hins, að sýna að þeir séu jafnsnjallir
hérlendu fólki f hverri grein, og
líka til þess að hérlendir menn taki
eftir fslenzka þjóðflokkinum hér í
landi og viðurkenni hann sér jafn-
snjallan. Það er fyrsta og eina skil-
yrðið fyrir því að óskir og viiji ís-
lendinga sé tekinn fyllilega til greina
af hérlendu fólki, í æðri og lægri
stöðu að það þekki íslendinga og
hafl að minsta kosti eins gott álit á
þeim og sínum eigin þjóðflokki.
Fram landar! Verið hvergi ósnjall-
ari öðrum þjóðflokkum! Þið hafið
næga hæflleika að standa öðrum
þjóðum jafnfætis ef þið takið á því
bezta sem þið eigið til. Og ef þið
æfið og styrkið ykkar beztu ein-
kunnir þá getið þið verið á undan
flestum þjóðum í heiminum. Ekki
f manndrápum og trúarhræsni,—
heldur í manndómi og drenglyndi.
Sú f'regn er hingað barst með
hraðskeytum frá Kaupmannahöfn, að
fundin væru kolanáma á Islandi,
reynist að vera sönn eftir fréttum í
Austra 6 Apríl, sem annarstaðar eru
birtar í þessu blaði. Að vísu gerðu
ensku blöðin meira úr stærð námun-
nar en Austri, en hvað um það mun
það áreiðanlegt að kol eru fundin á
íslanda, og eru það þær bestu fréttir
sem Vestanmenn hafi fréttaf ættjörð
sinni fyr og síðar. Má vera að þeir,
sem nítt hafa ísland á allan
hátt bér vestra,— sem sára fáir eru,
séu undanskildir, því, að þykja þessi
fregn gleðitíðindi. En hver sannur,
og ærlegur fslendingur hlýtur að
stórgleðjast yflr tíðindum þessum.
Eins og öllum er ljóst, eru kolanám-
ur í hverju landi sem er, undir stað-
an undir atvinnu og iðnaði að stór
miklu leiti. 0g lof og heiður sé
þessari nýbyrjuðu tuttugustu öld,
fyrir tíðindi þessi.
Annað er það iíka, að þar sem
kol eru, þar eru óefað fleiri námur
að finna. Og vér höfum einatt
haft þá trú að ísland væri
námaland, hinna dýrmætari málm-
tegunda, svo sem járns, silfurs,
gullsog dýrra steina. Oss kæmi
það ekki á óvart, þó það sannist inn-
an skams tfma, að ísland iiafl gnll að
gey ina og gersemar, í eins ríkuglegum
mælir, og sum önnur lönd, sem gull
tekjulöud eru. En reyndist ísland
að vera málmauðugt land þá kæmi
til sögunnar sú úrlausn hvortíslend-
ingar eða íslandsstjórn kunni að
gæta auðæfa landsins eða ekki.
Reynist það að þjóðin kunni ei með
auðlegð landsins að fara, þá er hin
forn norræn fslenzka hagfræðisþekk-
ing líka „blásinn upp”. —
Ef þjóðin lætur útlendinga gapa
yflr auðæfum sínum, seldum eða
leigðum, þá þá kann hún ekki með
landsins auð að fara. Auðvitað
verður hún að fá útlenda menn og
peninga í þjónustu sína til að brjóta
haugana og ná fénu, ogkemurþekk-
ingin og fyrirhyggjan þá til sögunn-
ar, að því sé stjórnað með forsjá og
til eigin hagsmuna, en ekki sóað eða
selt úr höndum þjóðarinnar.
Þú skalt ekki
mann vega.
Eftir: Leo Tolstoi.
“Þú skalt ekki mann vega”.
Ex. xx, 13.
“Lærisveinninn erekki fyr-
ir sínum meistara, en sá
sem er fullnuma, er eins og
lærimeistari hans”.
Lúkas vi, 40.
.....“Þeir sem með vopn-
um vega. mun og fyrir
vopnum falla".
Matt. xxvi, 62.
“Alt sem þér viljið að
mennirnir gjðri yður, það
skulið þér og þeim pjöra”.
Matt.vii, 12.
Þegar konungar eru dæmdk
til dauða og teknir af lífi eins og
Karl I, Lúðvfk XVI, Maximilan I
Mexico, eða drepnir af hirðlýðnum
eins og Pétur III, Páll keisari og ó-
tal margir soldánar, Shahs og Khans,
þá er sá viðburður látinn líða hjá,
án mikils umtals. En þegar þjóð-
drottinn er drepinn án dóms og laga
eða hirðlýðurinn drepur hann ekki,
svo sem átti sér stað með þá Hinrik
IV, Alexander II, Camot Keisarafrú
I Austurríki, Shah-inn I Persfu og
sfðast Humbert konungur á Italíu,
þá vekur þessi morðtegund hina
mestu undrun og gremju á meðal
konunga, keisara og áhangenda
þeirra, rétt eins og þetta fólk sé al-
veg laust við morð og hati þau, og
eins og það noti sér aldrei að myrða,
eða eigi nokkurn þátt f slfku hátta-
lagi. Hin mestu valmenni af þeim
stjórnendum er myrtir hafa verið,
eins og þeir Alexander II og Hum-
bert, voru þó sek um dauða tíu þús
und manna á vígvellinum, þó öllum
þeim sé slept sem teknir voru af lffl
þar fyrír utan. En hinir grimmari
harðstjórar hafa verið valdir að
dauða svo hundrað þúsundum eða
jafnvel miliónum manna hefir skift,
og sem hafa hlotið ýmsan dauðdaga
eftir fyrirskipunum og réðabruggi
þessara þjóðböðla.
Kenning Krists strykar út lög
in um: “auga fyrir auga, og tönn
fyrir tönn”. En þeir sem hafa hald-
ið sér við þeirra kenningu og halda
við hana enn þá, þeir halda áfram
að hegna og halda uppi ófriði, og
heimta ekki einasta “auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn”, heldur
gera fyrirskipanir um að drepa þús-
und eftir þúsund án nokkurs tilefnis,
með því að fara í stríð við aðra
þjóð. Þessir manndráparar hafa
enga ástæðu til að þykkjast við, þó
sömu reglum sé beitt við þá sjálfa,
sem þeir beita við aðra f svo tak-
markalausu hófleysi, að varla er
einn konungur eða keisari drepinn
mót hundrað þúsundum, eðajafhvel
móti hverri einni milión af almúg-
anum, sem drepin heflr verið eftir
skipunum og til ánægju konungum
og keisurum.
Konungar og keisarar ættu
ekki að þykkjast við þegar önnur
eins morð eru framin, sem þeirra
Alexanders II og Humberts. Þeir
ættu heldur að ver í furðu yflr
hversu sjaldgæf slík morð eru, þá
þeir bera þau saman við sín algeug-
ustu og sífelt áframhaldandi fyrir-
myndardæmi,—á meðal þegna sinna.
Konungar og keisarar eru
skjálfandi hræddir, þegar einhver
þeirra er drepinn, þótt aðalstarf
þeirra og umsvif séu fólgin í að ráð-
slaga um manndráp, og undirbúa
manndráp. Þegar ófriðarhlé er, þá
er ríkjaherinn æfður I herlistum, og
verja þjóðdrotnar þá tfma sfnum í að
vera viðstaddir, og eru frömuðir
þess háttalags; hvað er starf þeirra
annað en undirbúningur til mann-
drápa?
0g fólkið er svo dáleitt, að þó
það sjái hvað stöðugt er verið að
gera fyrir framan augun á því, þá
getur það ekki skilið hvað sá starfl
táknar. Það sér hinar hvíldarlausu
áhyggjur konunga, keisara og lýð-
veldisforseta, sem snúast um heræf-
ingar og heraga; það sér skrautlegar
hersýningar, viðhafnarmiklar her-
göngur og herbragðaæfingar, sem
þjóðhöfðingjarnir halda og gorta af
hver við annan. Fólkið þyrpist
saman til að sjá þetta, með hinni
mestu ákefð,—sjá bræður sfDa klædda
I glossalituð og gylt klæði, vera
gerða að vélum sem blása herlúðra
og berja bumbur, og sem tafarlaust
hlýða herópi eins manns til hreyf-
inga; en—þeir skilja ekki hvað alt
þetta þýðir.
En þýðing slíkra heræflnga er
Jjós og einföld. Hún er undirbún-
ingur til að drepa menn. Öll þessi
herlæti eru til að gera menn að
heimskingjum, og breyta þeim í
morðvélar til manndrápa.
Og—það eru að eins konungar,
keisarar og lýðveldisforsetar, sem
gera þetta, undrbúa þetta, og veg-
sama sjálfa sig fyrir þetta. Og það
eru þessir sömu menn sem sérstak-
lega fást við að mynda þessar morð-
starfa-athafnir, og sem hafa gert
manndráp að lífstöðu sinni, sem
bera einkenniabúning hermanna, og
vopn sér við hlið, sem verða fullir
af dauðans angist og skelfingu, þeg-
ar einn af þeirra flokki hnígur dauð-
ur fyrir drápsvopni einstaklingsins.
Það er ekki vegna þess að þess-
um morðam fylgi óhemjuleg grimd,
að þeir verða svona skelkaðir, eins
og til að mynda þá Humbert kon-
ungur var drepinn. Þegar uppfylt-
ar eru fyrirskipanir konunga og
keisara, þó ekki sé miðað við fyrri
tfða hriðjuverk eins og blóðbaðið á
St. Berthólsmessu-nótt, eða aftökur
sem gerðar eru f því yflrskyni að
halda innanrfkisfrið, né slátrun lýðs-
ins í upphlaupum og stjórnarbylt-
ingum, heldur við nútíðar aftðkur,
pintingar og griðnfðslu á einstakl-
ingum, og heraga-fullnægingar,
hengingar, hálshoggningar, skot-af-
tökur, og öll þau feikn og ógrynni
af hermanna-slátrun á vígvellinum,
alt þetta eru miklu grimdarfyllri
manndráp en þau nái samanburði
við eitt morð, framið af anarkistum.
Það er ekki þess vegna frá
sjónarmiði ranglætisins, sem þeir
hræðast þessi morð. Ef Alexander
og Hubert hafa ekki verðskuidað
a*5 vera drepnir, þá hafa ekki þær
þúsundir fólks sem fórust af rúss-
nesku þjóðinni I Plevna-héraðinu, og
þær þúsundir ítala sem fórust f
Abyssinía, verðskuldað dauða. Nei,
það er ekki vegna grimdarinnar né
ranglætisins, að þessir þjóðmorðingj-
ar verða skelkaðir við þessa atburði,
heldur vegna þess að þeir skiJja
ekki að aðrir en þeir megi fremja
illræðisverk.
Ef þjóðdrotnamorðingjar fremdu
morð undir ofuræði tilfinninga sinna
og reiði, sem vaknað hafa við að
vera sjónarvottar að þrældómsfargi
því, sem lagt hefir verið á þjóðirnar,
eins og þeir Alexander II eða Hum-
bert voru sakaðir um, eða ef þeir
fremdu þau með þeim tilgangi að
hefna sín persónulega, hversu sið-
ferðislaus sem sú hegðun kynni að
vera, þá væri það altsaman skiljan-
legt, en hvernig getur heill félags
skapur af anarkistum, sem sagt er
að hafi sent Bressi & stað, og sem
átti að taka annan þjóðstjórnara af
dögum en hann gerði, hvernig get-
ur það félag, þegar það yflrvegar
með stillingu og gætni þær umbætur
sem gerast þurfa á ástandi þjóðanna,
ekki fundið annað betra en myrða
það fólk, sem jafn árangurslaust er
að taka af Iffl og að höggva hausana
af Hydra.*
Konungar og keisarar hafa
skapað sér fyrirkomulag, sem líkist
marghlæðu, sem hleður sig sjálf um
leið og skotið hleypur úr henni.
“Le roi est mort — vive le roi!”**
Nú, til hvers er þá að drepa þá?
Sú skoðun getur að eins við hafst á
yflrborðinu, að dráp slíkra manna
geti verið meðal til að frelsa fólkið
frá kúgun og ófrið, sem ollir því
dauða.
*) Hydra átti að vera marghöfðaður
ormur, sem hafði þá náttúru, að ef
einn haus var hðgginn af honum, þá
uxu tveir f staðinn. Herculus á að
hafa átt við hann í Lena, forðum daga.
Þýðarinn.
**) Konungurinn er drepinn,—kon-
ungurinn lifir. Þýð.
Vér verðum að gæta þess, að
ýmsar tegundir af kúgun og stríðum
eru háð án þess að formenn stjórn-
anna séu bein orsök f þeim. Það
voru hvorki Nichulas eða Alexander,
Lúðvfk eða Napoleon, Fredric eða
Vilhjálmur, Palmerstone eða Glad-
stone, McKinley og fleiri, sem olla
sjálflr beinlínis ófriðarböli þjóða
sinna, það er ekki nokkur ákveðin
persóna, sem á bein upptök að kúg-
un og ófriði þeim sem pínir þjóð-
þjóðirnar.
Einstaklfngur ollir sjaldnast
böli þjóðanna, en þjóðskipuna-
fyrirkomulagið er þannig, að þjóð-
irnar verð að fela örfáum og oftast
einum manni völdin og framkvæmd-
ina á hendur, og maður sem er ger-
spiltur af sinni óeðlilegu lífsstöðu, að
ráða yflr kjörum cg lífi fólks svo
miliónum skiftir, það gerir hann
vanheilan, og hann þjáist að meiru
eða minna leyti af ákaflegri sjálfs-
upphefðar löngun, en aðrir veita
þessu ekki eftirtekt, vegna þeirrar
stöðu sem hann er f.
Þótt þvf sé nú slept, að þessir
menn eru umkringdir, frá vöggunni
til grafarinnar, af þindarlausu óhófi
og íburðarsemi, og þeim vanalegu
dilkum sem þvf fylgja, svo sem
smjaðri og þrællunduðum sleikju-
skap, þá er öll þeirra mentun og
staða miðuð við miðbik eins hlutar,
og hann er manndráp; þeir stúdéra
manndráþ liðna tfmans, læra stór-
feldustu aðferðir nútímans til mann-
drápa, og lífsstarf þeirra er að finna
upp, sem stórfeldastan undirbúning
til manndrápa í ókominni tíð. Frá
blautu barnsbeini læra þeir mann-
drápslistina út f ystu æsar, og alt er
múrað og fult í kringum þá af morð-
tólum, og alstaðar blasir móti þeim
einkennisbúningur hermanna; þeir
eru ; viðstaddir allar hersýningar,
heræfingar og herprófanir, heim-
sækja hvern annan, opinbera hver
ððrum umbættar herreglur og her-
skipanir. Og enn sem komið er segir
enginn þeim hið rétta nafn á starfa
þeirra, og þaðan af síður segir nokk-
ur þeim, að undirbúningur til mann-
drápa er viðbjóðslegur og f hæsta
máta glæpsamlegur. Þeir heyra
ekkert annað en lof og prís um
sjálfa sig, og glamuryrði og aðdáun
af þeim sem í kringum þá eru, fyrir
framistöðu sína.
Sá hluti blaða og rita sem þeir
sjá, og sem þeir skoða yfirlýsingu
af hugarfari bezta fólksins, og vild-
argæðinga sinna, yflrgnæflr öll þeirra
orð og verk með lofl á hinn þræl-
lyndasta hátt, hversu fáfengilegir og
geggjaðir sem þeir kunna að vera.
Allir sem umgangast þá, karlar og
konur, hvort heldur klerkar eða
leikmenn, allur sá sægur metur einkis
manngöfgi, en keppist hver við ann-
an í að smjaðra þá á sem fágaðastan
hátt, og segja alt gott og blessað
sem þeir fara fram á, og draga þá á
tálar jafnt og siöðugt, og gera þeim
ómögulegt að þekkja mannlíflð eins
og það er. Þeir gætu lifað f hundr-
að ár án þess að sjá sannan, frjálsan
mann, og auðnaðist aldrei að heyra
sannleikann.
Vér erum stundum skelkaðir
með orðum og verkum þessara manna,
en ef vér athugiim stöðu þeirra, þá
sjáum vér vafalaust, að sérhver
maður sem værí í þeirra stöðu
mundi aðhafast það sama og þeir.
Skynsamur maður f þeirra stöðu get-
ur að eins gert eitt, þ. e.: að segja
henni af eér. Flestir sem í henni
eru verða að starfa á líkan hátt.
Hvað ætli það sé í raun og veru,
sem gengur á í höfðinu á Vilhjálmi
nokkrum á Þýzkalandi, manni með
takmörkuðum skilningi, lítilli ment-
un, en feiknamikilli metnaðargirnd,
—hugmyndir líkar og hjá ungum
jýzkum galgopa; það er sama hversu
fábjánaleg og hræðileg innföll það
eru, er hann segir frá, þá er þeim
æflnlega fagnað með tryltum ákafa,
—kynjuðum af Rínarvíni — og út-
skýrð af blöðum heimsins, sem væru
)au fagnaðarboðskapur mannlífsins?
Hann sagði að hermennirnir ættu
að vera reiðubúnir til að drepa feður
sína, svo mikla hiýðni heimtaði hann
móti skipunum sínum. 0g svarið
var: “Húrra!” Hann segir að her-
mennirnir megi ekki taka nokkra
sálu til fanga á Kínverjalandi, held-
ur drepa alla menn,—hann er ekki
settur á vitflrringa hæii, heldur
hljóða hermennirnir: “Húira!”, og
stýra til hafs og halda til Kínverja-
lands, að uppfylla skipanir síns
herra.
Og Nikulás keisari sem byrjar
stjórn sfna, — samt eftir tískunnar
reglum — með að lýsa því yflr, í
svari sínu til gamalla heiðvirðra
öldunga, sem létu þær óskir og vilja
sinn í Uós, að þeir fengju að ráða sín-
um sérstöku málefnum, að öll von
þeirra um sjálfstjórn sé draumur án
skynsemdar. Og þau blöð og tíma-
rit sem hann sá, og það fólk sem
talaði við hann vegsömuðu bafln
fyrir þetta. Hann stakkupp barna-
legum, fábjánalegum og óvirkilegum
samningi um alsherjar friðarsam-
band, en er þó á sama tíma að ham-
ast f að auka herinn og herútbúnað-
inn, og þá urðu engin takmörk sett
þeirri lofdýrð sem dundu aftur og
fram um heiminn, um hann. Án
nokkurrar ástæðu kúgar hann skyn-
semdarlaust og miskunarlaust finsku
þjóðina, og aftur fær hann ekki ann-
að heyra en lof og vegsemd fyrir
það athæfl sitt. Síðan byrjar hann
á manndrápunum á meðal Kfnverja,
hræðilegum óréttlátum og grimdar-
fullum, og er í herfilegri mótsetn-
ingu við uppástungu alaherjar frið-
arsambandið. En hann heldur á-
fram að fá samanhangandi lof frá
samtfmismönnum sínum hvaðanæva,
bæði fyrir hervinninga sína og fast-
heidni við friðsama stjórnarstefnu
föður sfns.— Hvað ætli gangi á f
höfðum og hugskotum slfkra manna
og þessara?
Það eru ekki Alexandrar, Hum-
bertar, Vilhjálmar, Nikulásar og
Chamberlainar, sem eru orsök í þess-
ari eða annari kúgun eða styrjöld-
um, þó þeir unnirbúi hernaðar leið-
angra, orsakirnar eru hjá þeim sem
hafa sett þá f þessar stöður þeirra,
sem þeir hafa ráð á lffi og dauða
þjóðanna.
Þess vegna er það ekki nauð-
synlegt að drepa þessa Alexandra,
Nikulása, Vilhjálma og Humberta,
einungis er að hætta að styrkja þá
þjófélagsskipun, sem þeir eru ávext-
ir af. Það er síngimi og ástand
auladómsins hjá fólkinu, sem selur
frjálsrseði og heiður fyrir ónauðsyn-
legt einveldi, sem nýtur alls hagnað-
arins af núverandi þjóðfélagsskipun.
Þeir sem standa á neðstu tröppu
f mannfélagsdeildunum, eiga að rekja
þau tildrög til þess að þeir hafa verið
gabbaðir af þjóðræknisskúmum og
sumu leyti af falskri trúarbragða-
kenningu, gert í eigingjörnum til-
gangi, þessir látröppu menn hafa gef-
ið frálsræði sitt og manndómstilfinn-
ingar til þeirra sem ofar þeim stanna,
og sem offrað hafa þeim og gint þá á
efnalegum hagnaði. Og sama er að
segja um þá sem eru í næstu tröpp-
um fyrir ofan þá. Þeir hafa allir
saman verið gabbaðir, einkum með
hagsmuna vonum. Fyrir það hafa
þeir losnað við frjálsræði sitt og
manndóm. í sömu kringumstæðum
eru þeir sem standa enn þá ofar, og
þannig heldur áfram upp f efstu
rimar, alla leið til þess manns eða
manna sem standa upp á hefðartindi,
hinum keilumyndaða tindi mann-
skipunar-fyrirkomulagsins, og sem
ekki hafa nokkurn hærri hefðartind
að komast upp á, og sem hafa enga
hvöt til atorku, nema metorðagirnd
og valdastyrkleik. Þeir eru venju-
legast svo spiltír og auladómsfullir
af stjórnheimsku sinni, sem grund-
vallast á lffl og dauða, og af smjaðri
og þrællunduðum sleikjuskap þeirra
sem þeir umgangast daglega, og
sem ætíð fylgir æðstu tign, að þegar
þeir eru að hafast ilt að, þá eru
þeir sannfærðir um, að þeir séu vel-
gerðaæenn mannlífsins. Það er því
fólkið sjálft, sem offrar manndómi
sínum fyrir efnalegan hagnað, og
býr þessa menn til, en verður síðan
sár-óánægt með þá, vegna beimsku
þeirra og glapvirkni. Að myrða
þessa menn er sama og láta dátt að
barninu, og síðan að misþyrma því
með hýðingu.
Það sýnist þurfa næsta lítið til
að stöðva kúgun og þarfiausan ó-
frfð, og til að fá menn til þess að
hætta þvf, að vera reiðir við þá, —
sem virðast vera orsök í kúgun og
ófriði,
Um fram alt ætti að nefna at-
hafnirnar og hlutina sínu rétta
nafni, og láta sjá alt í réttri mynd.
Það þarf að verða skilið að h e r er
ekki annað en verkvél til mann-
drápa, og heraukning og heræflngar,
sem konungar, keisarar og þjóðveld-
isforsetar annast um með svo mikilli
sjálfs-umönnun, eru undirbúnj
ingur tii manndrápa.
Ef konungar, keisarar og for-
setar gætu að eins skilið störf sfn,
að herbúnaður þeirra er ekki heiðar-
legt starf né skylduverk frekar en
sny'aðrið og fláttskapurinn sem eltir
þá alstaðar, heidur hin mesta and-
stygðar-athöfn,—þ. e.: undirbúning-
ur og ráðlag til manndrápa. Ef að
eins hver einstaklingur gæti skilið
það, að öll hergjöld til útbúnaðar
hermönnum, og umfram alt kosnað-
ur á hernaði, er ekki einasta þýðing-
arlaust, heldur f mesta máta siðferð-
islaus verknaður, því þá leyfir ein-
staklingurinn ekki einasta mann-
dráp, heldur tekur lfka þátt f þeim
sjálfur.—Annars, mundi af sjálfu sér
réna tign og veldi konunganna og
keisaranna, sem nú gengur langtum
of langt, svo þeir missa lff sitt fyrir.
0g þá mundu ei Alexandrar
og Humbertar né aðrir verða
drepnir, en það þarf að færa þeim
heim sanninn um það, að þeir eru
manndráparar; og um fram ait þarf
að taka fram fyrir hendurnar á þeim
og leyfa þeim ekkí að drepa menn
lengur. Fyrirskipunum þeirra til
manndrápa ætti ekki að vera hlýtt.
Ef menn eru enn þá ekki á þvf
■tigi að geta unnið á þenna hátt, þá
er það vegna þess að sfjórnirnar
neita svæfandi meðala kostgæfilega
sér til verndar. Þess vegna ættum
vér að stuðla að því að menn hætti
að drepa konunga, og hætti að drepa
hvern annan,—því manndráp eru að
eins til að styrkja þessa stjómar-
svæfingaraðferð, heldur stuðla að þvf
að þjóðirnar vakni af nú verandi
morðdraumum.
Og þetta er einmitt tilgangur
minn með þessum athugunum.
Þýtt hefir:
Kr. Ásg. Benkdiktjson.
MINNEOTA, MINN. 4. MAÍ 1901.
(Frá fréttaritara Hkr.).
Tiðarfar: Síðan ég; skrifaði síðast
hefir mátt heita öndvegistið; nú eru
akrar og engi alt sefcrænt yfir að lita.
Vorvinna gekk hér hjá bændum mjög
greiðlega og akrar i hinu ákjósanlegasta
ásigkomulagi — en markaður á öllum
afurðum bænda er mjög daufur. —
Nýfarnir héðan vestur á Kyrrahafs-
strönd eru: Sigurður A. Austmann og
Sigurjón Sveinsson. — Til framfara má
teljast að hérer nýstofnuð Frimúrara
deild. Af íslendingnm eru í henni G.
A. Dalmann, Kr, M. Gíslason lögmað-
ur, G. Björnsson ritstj. og S. M. 8.
Askdal (áður þurftum vér að sækja
fundi vora til Marshall).—í heilbrigðis-
réð bæjarins hefir verið kosinn Þórður
læknir Þórðarson.—Þeir verzlunarfé-
lagar Sigurjónog Ólafur Arngrímssyn -
ir og Sigurður Vigfússon eru að láta
reisa múrbyggingu, sem kosta mun frá
915—20 þúsundir.
Krankleikar á mönnum hafa verið
með meira móti hér um stund. Söku m
bólunnar hefir öllum samkomustöðum
verið lokað nú í langan tíma, en þar eð
veikin er í rénun, er búist við að leyst
verði úr hömlum innan skamms.
í síðastl. mán, dóhér Hálfdán Þor-
steinsson, ættaður Norðurströnd Vopna
fjarðar.
BRÉFKAFLI FRÁ BRÚ, MAN.
6. Maf 1901.
Herra ritstj.
— Héðan úr Argylebygð er fréttalít-
ið nú. Næst guði er hugsað] um að
yrkja og sá búgarðim og| búa sem
stærst, enda munu Argylebúar vera
einna fremstir í fylkingu í búskap,
allra islenzkra nýlendubúa. Menn
hamast nú við hveitisáningu hér i
bygð og er hún langt komin, og aldrei
séð meira en nú. Tíðin hefir verið á-
kjósanlega góð, akrar orðnir sílgrænir
víða, og uppskeru útlit nú í allra bezta
horfi.
Eitt af þvi fréttnæmasta héðan er,
að 1. þ. m. voru þau Joseph B. Skapta*
son og ungfrú Jóhanna Guðrún Símons
gefin saman i hjónaband af Rev. James
Hood, presbytera-presti frá Cypress
River, að heimili W. G. Simons, sem er
bróðir brúðurinnar. Um 50 manna
voru viðstaddir, og var veizla haldin og
skemti fólk sér vel. Morguninn eftir
lögðu ungu hjónin af stað með C. P. R.
suður til N. Dak., og fylgdi margt af
vinum þeirra þeim á brautarstöðvam-
ar á Baldur og árnuðu þeim allra heilla
um ókomin æviár.
Annan þ. m. slasaðist Bjðrn And-
résson að Brú, þannig, að hestar, sem
hann keyrði, fældust 2 hunda, er runan