Heimskringla - 28.11.1901, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 28. NÓVEMBER 1901.
Deimskringla.
PUBLISHKD BY
The Heimskriagla News & Pablishing Co.
Verðblaðsins íCanada og Bandar.$1.50
nm 4rið (fyrirfram borgað). Sent til
tslands (fyrirfram borgað af kaupenle
um blaðsins hér) $1.00.
Feningar sendist í P.O. MoneyOrder,
Rsgistered Letter eða Express Money
Order. Bankaávisanir á aðra banka en i
Winnipeg að eins teknar meðaffðllum.
B. L. Balrtwlnnon,
Kditor & Manager.
Office : 219 McDermot Street.
I* o. BOX 1283.
íslendingur í bæjar-
stjórn.
Þess yar getið i siðasta blaði að
Thomas lðgmaðar Johnson ætlaði að
gefa kost á sér sem bæjarfulltrúi fyr-
ir 4. kjijrdeild fyrir komandi ár.
Ilann sækir um stöðu þessa fyrir
skriflega á9korun margra kjósenda í
deildinni. en sérstaklega fyi ir áskor-
un ýmsra Islendinga, sem eins og
blað vort heflr áður tekið fraffi, eru
farnir að finna til þess að Isl. mega
ómögulega líða það lengur að hafa
ekki einhvern liæfan mann af sínum
þjóðflokki í bæjarráðinn. Tala
landa vorra í þessum bæ, fasteigna-
magn þeirra og skattauppliæð sú
sem þeir borga nú orðið árlega í
bæjarsjóðinn, lýtur alt að þvf að
gera það algerlega ómissandi að þeir
eigi mann í bæjarstjórn sem taki í
þeirra nafni hlutdelld í meðferð allra
bæjarmála, og beiti þar áhrifum sín-
um svo mikið í þeirra (Islending-
anna) hag sem kringumstæður grna
honum frekast mögulegt. Kjósend-
ur mega ekki gleyma því að aístaða
landa vorra í bæ þessum er nú á
yflrstandandi tima alt önnur en hún
var fyrir 12—15 árum. Þá voru
miklir innflutningar hingað til Mani-
toba frá íslandi og íjöldi mesti af
alslausum fjölskyldumönnum settust
að hér í borginni til að fá sér hér at-
vinnu, og ef mög.degt væriað draga
saman nokkurt fé til þess að byrja
búskap með úti á landi. Frændur
þeirra og vinir, sem þá voru hér fyr-
ir voru margir ekki megnugir um
að hjálpa nýkomendum svo sem
þurfti og afleiðingin var sú að marg-
ir þeirra leituðu þá til bæjarstjórn-
arinnar á veturna til að fá hjá henni
matbjörg og eldivið og sumir fóru
enda svo langt að fara fram á að
húsaleiga væri borguð fyrir sig—
þeir voru hér á hrepnum um tíma á
hverjum vetri. íslendingar áttu á
þeim dögum tiltölulega Jitlar fast-
eígnir í þessum bæ, guldu litla
skatta í bæjarsjóð en kröfðust mik-
illar hjálpar frá bænum. Undir
þessum kringumstæðum áttu landar
voiir mjö? litla siðferðislega heimt-
ingu á að hafa neitt atkvæði f málum
bæjarins og höfðu það heldur ekki.
Þeir sem borguðu skattana réðu. eins
og vera bar, hvernig þejm var varið-
íslendinga gætti þar ekki.
Enn nú er öldin önnur. Nú er
hér fjöldi íslendinga sem eiga fast-
eignir í borginni og sumar þeirra
stórmikils virði. Skattagreiðsla
þeirra til bæjarins er nú á ári hverju
orðin allrífleg fjárupphæð. Margir
þeirra borga nú á ári í bæjarsjóðinn
frá $50.00 til $100.00 og þar yfir,
einstöku jafnvel alt að $500.00 á ári,
En á hinn bóginn eru nálega engir
Islendingar sem nú sækja nokkurn
styrk til bæjarstjórnarinnar, jafnvel
ekki um harðasta vetrartfmann.
Nú eru þeir sem heild, ekki einasta
sjálfstæðir, heldur miklu fremur
hjálpandi félagsheildinni. Þeir eru
orðnir uppbvggilegir borgarar eins
og þeim ber að vera, og efni þeirra
aukast ár frá ári við vaxandi starf-
semi og með aukinni þekkingu á
hagsmunalegri meðferð fjárins.
Undii þessum breyttu lífskjör-
um er það eðlilegt og sjálfsagt að af-
staða landa vorra gagnvart félags-
heildinni sé alt önnur nú heldur en
hún var á fyrri árum—mögru árun-
um. Eftir því sem menn auðgast
að efnum eftir þvl vex áhuginn fyr-
ir hyggilegri meðferð þeirra efna, og
þegar sá áhugi er alment vaknaður,
fyrir meðferð eigin efna þá er hann
að sjálfsögðu einnig vaknaður fyrir
nauðsyninni á hyggilegri með-
ferð á þjófélagseignunum og,
þar sem nú allir gjaldþegnar bæjar-
ins eru með lögum skyldir að leggja
skerf af hvers árs inntektum sínum í
einn sameiginlegan sveitarsjóð þá er
það auðsætt að þeim ber eins mikil
skylda að annast um að því fé sé
varið á sem haganlegastan hátt fyrir
sameiginlega hagsmuni þeirra allra,
eins og hverjum þeirra ber skylda
til að annast um byggilega meðferð
eigin eigna sinna. Landar vorir
hafa nú náð því þroska marki hér
að þeim ber skylda til þess að sín-
um parti að hafa opinber afskifti af
því að því fé sem þeir leggja í bæjar-
sjóð, og eiga í honum, sé vel varið,
og þar sem þeir geta ekki gert þetta
á annan hátt en þann að eiga full-
trúa 1 bæjarráðinn, þá er- það sjálf
sögð skylda þeirra að kjósa slíkau
fulltrúa og senda hann þangað. En
það virðist oss auðsætt að þeir hvorki
hvorki ættu né þurfl að ieita út fyrir
takmörk síns eigin þjóðflokks til að
fá slíkan fulltrúa. Það er á flestra
vitund að sjálfshöndin sé hollust
þegar um eigin sakir er að gera og
það lýsir litiirnensku og eigin van-
trausti að varpa þeim áhyggjum upp
á aðra, sem manni ber sjálfum að
bera. Eins er það í bæjarkosning-
um að það væri stór vanvirða fyrir
þjóðflokk vorn að hafna framboði ís-
lendings um að anoast um mál
þeirra í bæjarstjórninni, þótt þeir
kynnu að eiga kost á hérlendum
marini til að gera það- Vér lítum
svo á að Thomas H. Johnson eigi
þakkir skyldar fyrir að gefa kost á
sér við þessar kosningar. Kjósend-
ur mega ekki setja það fyrir sig þó
hann hafi ekki áður haft neina
reynzlu í bæjarmáium, því að hið
sama má segja um aila menn sem
komast í svipaðar stöður. En ein-
hver verður að byrja og ef vér ís-
lendingar eigum nokkurn tíma að
eignast menn sem hafi þekkingu á
fjárhagsmálum bæjarins, þá verðum
vér að gefa þeim kost á að kynnast
þeim málnm. En þekkir.garskóli
þeirra er í bæjarstjórninni. Þess
vegna mælum vér óhikað og af-
dráttariaust með því að íslendingar
í 4. kjördeild styðji Thomas H.
.iohnson með atkvæðum sínum við
í hönd farandi bæjari áðskosningar.
Til ungra manna.
Það eru ekki svo mjög mörg ár
síðan sú skoðun var alment ríkjandi
að ungir menn væru hvorki eins
hæflr til þess að standa í ábyrgðar-
miklum stöðum, néættu sömu heimt
ingu á að njóta sama réttar og eldri
menn, til að ná í þær. Á öllum
verkstæðum, opinberum verkum,
járnbrautum, bönkum og hvar ann-
arstaðar sem um eitthvað verulegt
var að gera, voru það vanalega
eldri menn sem náðu í og héldu öll
um bezt launuðu stöðunum, En
ungu mennirnir um tvítugsaldurinn
og þar yflr, máttu sætta sig við að
þyggja þær stöðurnar þar sem vinn-
an var örðugi og lakast launuð.
Það voru mennirnir með gleraugun
og fölsku tennurnar sem þá réðu
öllu í heimi hér, og það þótt þeir
væru lamaðir á ýmsan annan hátt.
En menn á bezta aldri í blómalífsins
og með öll sín skilningarvit í fullnm
þroska voru skoðaðir sem óæðri
verur—ekki nema hálfmyndugir—
Þeir voru sagðir of ungir til að ann
ast nm nmfangsmikil og ábyrgðar-
full verk. Og svo var þessi hngs
unarstefna rí'rjandi, að ungu menn-
irnir sjálfir trúðu þessu. Því hafði
verið þjappað inn í höfuðin á þeim
með barnalærdóminum, að þeir yrðu
að verða að minsta kosti fertugir
áður en þeir gætu vonað að verða
viðurkendir hæflr til þes9 að fylla
þær stöður sem útheimta vitsmuni,
þekkingu og ábyrgð. Á íslandi t.
d. heyrir maður það iðuglega nú á
dögum að þessi og þessi maður sé
orðinn fullorðinn þegar þeir eru
komnir á og um sextugsaldur, og
eins að þessi eða hinn sé ungur mað
ur þótt hann sé orðinn fertngur eða
rúmlega það. Sumar stúlkurnar
kalla sig unglinga þótt þær séu
komnar um þrítugt. Fólkinu heflr
verið talin trú nm þetta frá barn-
dómi að það þyrfti að vera komið
vel á afturfaraaldurinn áður en það
mætti skoðast sem fullveðja fólk.
En þessi kenning er afar röng og
algerlega drepandi fyrir alt fram-
kvæindalíf. Þvl það er engin von
til þess að fólk leggi fram krafta
sína til þess að framkvæma nein
stórvirki til hagsmuna fyrir sig eða
félagsbeildina á meðan það skoðar
sig sjálft, og veit að aðrir skoða það,
á ómyndugsaidrinum. Þjóðlífsfjör
og framkvæmdir eru ómögulegar
undir þessum ríkjandi hugsunar-
hætti. En inentunin, sú skærasta
leiðarstjarna mannlegrar tilveru,
hefir á síðari árum gert allmiklar
breytfngar á þessum hugsunarhætti
í þeim löndum að minsta kosti þar
sem mentunin og þjóðlegt fram-
kvæmdalíf er á hæsta stigi, svo sem
hár í Auieríku. Enda er það nú
orðið alment viðnrkent að nngir
menn eigi hér kost á að æfa hæfi-
leika sína og vinna sér til fjár og
frama frekar en í flestum öðrum
löndum heimsins. Þessi ekoðun er
enginn hugarburður, hún styðst við
algerðan virkileika—er sönn. Líti
menn í kringum sig hvar sem er í
landi þessu og öhlutdrægur áhorf
andi mun komast að þeirri niður-
stöðu að það séu ungu mennirnir
sein hér hafa völdin — vinnuvöldin í
höndum sér. I bönkunum eru það
flest kornungir menn sem starfa þar,
á skrífstofuin járnbrautafélaga hafa
kornungir menn ábyrgðar og vanda-
samar stöður, enda hafa nú ýms
brautafélög í landinu auglýst þá
stefnu sína að taka ekki aðra meun í
þjónustu en þi sem eru innan við
þrítugsaldur.
í öllu verzlunarlífinu eru það
ungir menn sem halda þeim stöðun-
um sem krefjast mestra starfslegra
framkvæmda, og hvar annarstaðar
sem leitað er þá er það sama sagan,
að ungir raenn eru hér ekki einasta í
fullu gildi, á móts við hina eldri,
heldur eru þeir í langflestum tilfell-
um teknir fram yfir þá. Það gerir
framkvæmdalífsfjörið hér í landi.
Öll starfsemi verðnr að ganga með
svo miklum hraða að fólk á Islandi
hefir ekki vanist við neitt slíkt, og
gamlir menn eru miklu síður færir,
heldur en ungir menn til þess að
þola þá líkamlegu og andlegu á-
reynzlu sem þeim fvlgir.
Vorir ungu appvaxandi Islend-
ingar hér vestra verða að læra að
gera sér grein fyrir því að tækiíær-
in sem þeir hafa til að komast hér í
góðar stöður, eru mörg og stöðugt
fjölgandi, alt er komið undir því að
þeir afli þeirrar þekkingar — ment-
nuar—sem geri þá hæfa að taka
stöðurnar þegar þær bjóðast. Það
er partur af þjóðernisarfl íslend-
inga að Þá skortir sjálfstraust, og
framtíðarvon. En hvortveggja
Þetta þarf að glæða hjá þeim svo
sem mest má verða. Það er betra
að hafa meira en minna af hvor-
tveggja, þessu og vissasti vegurinn
til þess að glæða þessa kosti er að
vekja athygli hinna ungu manna á
þvf að það er nauðsynlegt fyrir þá
að keppa ötullega hér í landi við
samtíðamenn sína, fyrst við nám á
hinum ýmsu skólurn og síðar um
allar vandasamar vellaunaðar stöð-
ur sem landið býður. Vorir ungu
menn mega ekki gleyma því að
þeir eru margir hverjir fæddir hér í
landinn þótt þeirhafi alist npp undir
áhrifum íslenzkra foreldra. Þeir
menn eru í raun réttri ekki íslend-
ingar þótt þeir séu af ísl. ættstofni,
heldur eru þeir innf'æedir borgarar
þes9a lands, og það hefir skaðleg á
hrif á vöxt þeirra og vlðgang hér í
landi að þeir skoði sig sífeldlega .‘•era
útlendinga, sem alt of mörgum þó
liættir við að gera. Öll framtíð ísl.
þjóðflokk8Íns í þessu landi hvílir á
öxlum vorra ungu manna, og það er
á þeirra ábyrgð að sjá til þess að
þeir verði ekki á eftir öðium borg-
urum landsins í kapphlaupinu fyrir
daglegu brauði hér. Hinir eldri
menn, ísl. útflytjendurnir, hafa lagt
grundvöllinn undir framtð barna
sinna hér, í flestum tilfellum eins
vel og hyggilega eins og þeir fittu
ko3t á að gera og af þeim var heimt-
andi. En aíkomendur þeirra verða
að byggja vel og röggsamlega á
þann grundvöll og sýna með þvi að
þeir heiðri feður sína og mæður, og
þá ættu þeir að lifa lengi og vegna
vel í landinu.
Lífsábyrgð ungbarna.
Það er eftirtektavert að heil-
brigðisráðið í Quebec fylki, sem ný-
lega hélt fund f Montreal, lét þar í
ljós þ i afdráttarlausu skoðun sína að
dsuði ungbarna þar í borginni stæði
í nánu sambandi við lifsábyrgð þá,
sem foreldrarnir hefðu sett á þessi
börn sín. I blöðunum er þess ekki
getið hvort neíndin hafi bygt þessa
skoðun sfna á áreiðanlegum skýrsl-
um, en ætla yerður samt að svo hafi
verið. Það sem sérstaklega vakti
athygii nefndarinnar á þessu atriði
var sá ógurlegi fjöldi barna sem þar
hrnndu niður í borginni í sumar er
leið. Það var á köflum með heit-
ustu sumrum sem komið hafa í lang-
an tíma, ogeins og lesendur vita þá
er lífi ungbarna mjög hætta búin í
sumarhitunum nema þau séu því
betur vernduð fyrir áhrifum þeirra.
En í Montreal steig barnadauðinn
svo fram úr öllu hófl í sumar er ieið,
þar sem 100 til 125 barna dóu viku-
lega um tíma, að beilbrygðisnefndin
ksmst ekki hjá að veita þessu eftir-
tekt. Á fundinum komu fram ýms-
ar skoðanir um það hver aðalorsök
lægi hér til grundvallar, meðal ann-
ars er því haldið fram að margar
ungar mæður hafi hvorki vit né
þekkíngu á því að fara nógu gæti-
lega með afkvæmi sín, þær veiti
þeim ekki þá hjúkrun og hirðingu
sem nauðsynleg sé fyrir líf þeirra og
heilsu. Og í öðru lagi að ekki sé
nógu vandað til fæðu þeirra barna
sem ekki eru á brjósti, að mjólk sú
eða mjólkurbianda sem þeimer veitt
með pelum sé f'ull af drepandi bak-
teríum sem myndi ólæknandi sjúk-
dóma í börnunum. Að þet-a tvent
væri partur af orsökum dauðsf'all-
anna, kom nefndinni saman um. En
aðalástæðuna hélt nefnnin vera þá
lífsábyrgð sem foreldrar taka á börn
sin strax eftir f’æðinguna. Ilvort
þessi ástæða er sanngjörn er auðvit-
að örðugt að segja nokkuð um með
vissu. En svo er nefndin viss í
sinni sök í þessu efni að hún heflr
sent áskorun til Quebec-þingsins að
rannsaka málið ýtarlega og helzt að
afnema með lögum lífsábyrgðir á
ungbörnum þar í fylkinu, Ennfrem-
ur fór nefndin fram á það að biðja
Ottawaþingið að Iögleiða bann gegn
lífsábyrgðum barna í Canada sera
eru innan 10 ára aldurs. Neíridin
bað enfremur Ottawastjórnina að
lögleiða bann gegn tibúningi, inn-
flutningi eða sölu, í Canadaríki, á
þeirri tegund ungbarnapela sen hafa
langar glerpípur sem ganga niður í
mjólkina. Og síðast mæltist nefndin
til þess að prestar hinna ýmsa safn-
aða vildu taka á sig það starf að
leiða foreldrum fyrir sjónir nauð-
synina á því að annast samvískusam-
lega um líf og heiisu barna sinna.
Þetta nefndarstarf hefir mælt
vinsamlegum meðmælum blaðanna í
landinu. sem mörg benda á að á-
byrgð ungbarna sé freisting fyrir
marga foreldra til þess að annast
lakar um heilsu barna sinna, en vera
ætti vegna þess að þau hafa vissu
fyrir vissari peninga upphæð ef þau
deyi, Því er og haldið fram að
engin veruleg ástæða sé til þess að
setja ungbörn í lífsábyrgð, slíkar á-
byrgðir séu þá fyrst nauðsynlegar
þegar manneskjan er komin til vits
og ára og sjálffær til að vinna fyrir
iðgjöldunum. Þess vegna eru það
flest lífsábyrgðarfélög sem binda lífs-
ábyrgðaraldurstakmarkið við 18 ára
aldurinn. Þau vilja gjarnan forðast
þá grunsemd sem því fýlgir að vinna
að ábyrgð ungbarna.
Einmana, í hinum dimma og
þögula fangaklef'a og bíðandi þar
dauða síns samkvæmt dómi þeirra
laga er hann heflr svívirt, liggur nú
níðingur sá er myrtí vorn elskaða
forseta, og sem hafði þá eina ástæðu
fyrir illverki sínu að hann var
stjórnleysingi (anarkisti).
William McKinley er3. forseti að
liða píslarvottsdauðdaga, sá þriðji er
fallið heflr fyrir vopni morðingjans.
En kringumstæður þær sem lúta að
dauða hans, eru mjög mismunandi
frá hinum fyrri morðtilfellum.
Lincoln var myrtur af hálfvitskert-
UrTi Sunnanríkja vini, sem af hatri
við hann fyrir sigurvinningar hans
yfli' Suðurrfkjunum, gat ekki vitað
hann lifa- Garfield mætti sínum
skapadómi frá hendi eins af þeim
embættisumsækendum, sem von-
brygðin hafði að margra dómi gert
svo vitstola að hann gat ekkí leitt
hjá sér að fremja raorðið. En ekk-
ert slíkt átti sér stað í þvf tilfelli
sem lagði að velli frelsishetjuna, her-
manninn, stjórnvitringinn og forset-
ann—McKinley, á tímabili friðar og
f'ramfara, og á þeirri stund þegar
hann var að heilsa með handabandi
lífs og vináttu hinna útréttu handa
þeirra mörgu sem að honum sóktu
til að votta honum hylli sína og lotn-
ingu fyrir dyggva þjónustu í þarflr
lands og þjóðar, þeirrar þjóðar sem
hann elskaði svo vel og hverrar
heiður framför og vellíðan hann bar
jafnan svo innilega fyrir brjósti.
einmitt þá var hann lostinn þeirri
svipu heiltar og mannvonsku, sem
liefir ollað öllum mentuðum heimi
viðbjóðs og fyrirlitningar þeim er
höggið reiddi og með því framdi
þann níðingslegasta glæp glæp, sem
saga síðari tíma getur um, og sem
ekkert hafði sér til afsökunar annað
en þetta: “Eg gerði það af því að
ég er stjórnleysingi.” Það er síst
undr&vert þó að þjóðirnar líti með
ótta og viðbjóði á það andstyggi-
lega ffæðikerfi sem hefir saurgað
mannkynssögunameðslíkum glæpm,
stjórnleysingjastefnuna. Sögulega
skoðað, þá er stjórnleysingjastefnan
afle.iðsla frá tímuin uppreistarinnar á
Frakldandi. Þessi voða útbrot af
almennri óánægju eru réttiiegast
skoðuð sem stjórnleysisleg árás á
mannfélagsskipun þá sem átti upp-
tök sín í lénsfyrirkomulagi miðald-
anna. Hið óstjórnlega hatur til
konungsvaldsins og hinna auðugu
höfðingja, og hin ákafa elska til al
múgans, til mannúðarinnar og frels-
isms, þó það kæmi i Ijós við viss
tækifæri en væri aldrei formlega
framsett sem almenn stefna, höfðu
samt í sér fólgið hið eiginlega fræ-
korn síðari tíma stjórnleysingja-
félagsskaparins. Á miðöldunum var
frelsi til að njóta Iífs og eigna óáreitt-
ur, takmarkað við örfáa menn
sem nutu hylli konunganna, á með
an þeir sem voru af lægri stigum
máttn þola alskyns óréttiæti og vera
dæmdir til að þjóna þeim auðugu
og til að vera jafnan minni máttar.
Undir slíku mannfélagsfyrirkomu-
lagi er það síst að furða þó stjórn-
leysingjastefnan myndaðist, því að á
þeim tímum var mikil ástæða til óá-
nægju, og slík óánægja endar oít
með of'saleguin og óhyggilegnm ill-
verkum. En undir nútíma framför
og menningh, og í landi þar sem
allir menn njóta hins fylsta frelsis
og eru jafnir í augurn laganna, og
þar sem allir vegir til velgengni og
ánægju eru jafn opnir fyrir öllum
mönnum, og þar sem allir njóta
arðsins af eigin vinnu sinni. Þar
ætti ekki að vera frjófsamur akur
fyrir þroskun stjórnleysingja stefn-
unnar og æsingamanna, hvað svo sem
þjóðerni þeirra kann að vera, jafnv 1
þó þeir séu stundum aumkunarverðir.
Það er bara óþörf tímatöf að vera sifelt
að hjila um konga og ofbeldi í landi
þar sem hver maður ber kórónu En
það,er eigi að síður hryggilegur sanri-
leikur að hálf tylft af æpandi og
einskisverðum mannræflum, gera
meiri hávaða heldur en 10,000 starf-
samar og frómar býfiugur.
Stjórnleysingjar vorra daga
skiftast í 2 deildir, hina einstakiegn
og hina félagsmyndunarlegu, eða
fieirþjóðlegu. Höfuðból hinna fyr-
nefudu er í Boston, þar sem blað
þeirra “Libérty” er geflð út. Þeir
gera engar undantekningar á Banda-
ríkjum 1 árásum sínum á stjórnar-
skipulag þjóðanna. Þeir skoða
stjórnirnar ranglátar og kúgandi rg
kosningar skoða þeir heimskulegar,
þeir greiða ekki atkvæði né leysa
aðrar þegnskyldur af hendi, ef þeir
geta komist hjá því með nókkru
móti, konungs og dómsvald skoða
þeir sem kúgunarvélar og lögmætar
kviðdómskyldur skoða þeir hróplegt
ranglæti mót einstaklingsrétfinum.
En þess skal getið að þeir einstak-
legu stjórnleysingjar hyggja ekki á
nein hriðjuverk til að fá stefnu sinni
framgengt, heldur friðsamlega breyt-
ingu, endurskipun stjórnarfarsins,
með því að pólitiskt óskírlífi—auðs-
legt ofbeldi og kúgun og þúsund
annara annmarka er þeir ségja að
vanvirði land vort, neyði menn til
að kasta af sér hlekkjum núverandi
stjórnarfyrirkomulags og mynda
nýja félagsskipun bygða á frelsi ein-
staklingins. Þeir neita tilveru guðs
en vilja þó leyfa trúmönnum að til-
biðja í friði, ef kirkja þeirra að
eins er sjálfstæð, prestinum borgað
af þeim sem hlusta á hann. Þeir
«
hafa óbeit á öllum frelsistakmörkun-
um, og eru andvígir öllum tilraun-
um til að hefta jafnaðarstefnuna með
lögum. Þeir treysta á réttlætistil-
flnningu mannkynsins til þess að
hreinsa það af öllum göllum. Þeir
halda því fram að borgaralegt hjóna-
band ætti að verða afnumið og í stað
þ?ss ætti að koma stundarsamningur,
sem hvor málsaðili gæti upphafið
eftir vild. Þannig eru skoðanir
hinna einstaklingslegu stjórnleys-
ingja, sem taldir eru að vera um
5,000 als i Bandarikjunum. Kenn-
ingar þeirra eru illar og öfugar, og
sérstaklega hættulegar vegna þess
að þær, eins og allar aðrar kenn-
ingar sem bygðar eru á ímyndaðri
óánægju og öfuud yflr velgengni
annara, leiða til þeirrar hóflausu
stefnu samfélags stjórnteysingja sem
ekki hrekkur f'r4 að fremja hina
voðalegustu og -ranglátustu glæpi,
tilþessað komast að takmarki sínu.
Til þessara ofstækismanna má rekja
marga hina hryllilegustu glæpi
þessara tíma.
Að þessum tima hafa stjórnleys-
ingjar haft óhult hæli í Bandaríkj-
unnm og þar hafa þeir í friði lag-
anna boilalagt dráp evrópiskra þjóð-
höfðingja. En hinn síðasti voða-
glæpur þeirra virðist að hafa vakið
hina amerikönsku þjóð til ijósrar
meðvitundar um það að í þessu
frelsislandi sé ekki lengur pláss fyr-
ir þessa mannkyns-fjendur, þessa
ofstækisfullu glæpamannaklikku og
það er óhætt að fullyrða að Banda-
rikjaþjóðin muni í nfilægri framtíð
fluna óhult og óbrygðult ráð til þess
að losa sig við þessar óheilla pestar-
skepnur—anarkistana.
Löggjöf er fyrsta nauðsyn
hverrar mentaðrar mannfélagsheild-
ar. Menn verða að hafa leiðarvísi
til eftirbreytni í viðskiftuin sínum
og umgengni hver við annan. Al-
gert mannlegt frjálsræði er ekki til.
Til þess. að geta notið óhindraðs
frjálsræðis verður maðurinn að vera
einangraður, og jafnvel þá er hann
knúður til að beygja sig undir al-
heims eðiislögmálið. Frjálsræði
þýðir lög en ekki ótakmarkað leyfl
til að lifa og láta eins og hverjum
kann að þóknast. Án löggjafar—
Án takmarkaðs frjáisræðis, hljóta
hinir veiku að eiga alla sína tilveru
undir náð hinna sterku og drotnun-
argjörnu. Stjórnleysinginn sannar
rangsieitni sinnar eigín kenningar
með því að biðja um og þiggja þá
verndun sem þau lög veita honum
sem hann hefir viijandi og af ásettu
ráði svívirt og fótum troðið. “Mál-
freisi” og “ritfrelsi” eru orð sem
hver Ameríkumaður elskar og virð-
rr. En-vér megum ekki missa sjón-
ar á þeim sannleika að hið sanna
frelsi er bygt á takmörkum. Hve-
nær sem málfrelsið gerist svo óhindr-
að, hvenær sem ritfrelsið tekur sér
það frj&lsræði sem miðar til þess að
veikja þessastjórn, þá hafa þau yflr-
stfgið þau frelsistakmörk sem tekin
eru fram í vorri helgu frelsisskrá,
frelsisskrá Bandaríkjanna. Þ4 hafa
þau gert landráð mót stjórn lands-
ins og mót landinu sjálfu, og verð-
skulda meðferð í samræmi við þann
glæp.
Biskup Whipple hefir sannlega
sagt: “Næst helgidómi guðs, er lög-
gjöf landsins.” Hver sá sem af á-
settu ráði fótumtreður landslögin,
hann er í eðli sínu stjórnleysingi.
Hinir dýrslegu mannvargar sem
brenna náunga sína 4 báli, teljast
með þessum flokki.
Að morðinginn Czolgos var veitt
lagavernd og hann látinn hafa óhlut-
drægt próf [ máli sínu, eins og hverj-
um glæpamanni er veitt samkvæmt
stjórnarskránni, hversu mikill sem
glæpur hans kann að vera. Það eitt
er áhrifamikil; sönnun um sanna
menningu Bandaríkjaþjóðarinnar,
og stórkostiegur sigur fyrir iöggjöf
landsins, yfiir þær dýrslegu aftökur
manna sem, vérnefnum “Lynching”
(aftökur án dóms og laga). Þeir
sem opinberlega hafa hrópað upp
með það að þeir hefðu drepið
Czolgos þar á staðnum, sem hann
framdi glæp sinn, ef þeir hetðu n&ö
til hans, sýna með slíku fleypri
hryggilegan skort 4 virðingu fyrir