Heimskringla - 26.02.1903, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 26. FEBRÚAR 1903
Ueimskriiigla.
PUBLISHBD BY
The Beimskringla News 4 Publishing Co.
Verð blaðains í CanadaofcBandar $2.00
um árid (fyrír frain borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.50,
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávísanir á aðrabankaení
Winnipeg að eins teknar með affölluru.
H. L. Baldwinson,
Bditor & Mauager.
Office : 219 McDermot Ave.
P o. BOX 1883.
Afsökun til fólksins.
Ég finn mér skylt að friðmælast
við alla kaupendur og lesendur
Heimskringlu fyrir 2 sóðagreinar
ásaint tveim svonefndum versum,
sem Kristian Ásgeir Benediktsson
hefir smeygt inn í síðasta blað
Heimskringlu án minnar vitundar,
vilja eða samþykkis.
Versin og ðnnur greinin er sjá-
anlega stflað til hra. Jóns Einars-
sonar hér f bæ, þess er n/lega
samdi ritdóm um ísl. jólablöðin og
sem birtur var í Heimskringlu.
Hin greinin er blátt áfram níðsleg
árás á félagsskap Islendinga hér í
bæ um leið og hún fer strákslegum
orðum um alvisku guðs og óbein-
línis gefur f skyn að hann viti
minna en “fjandinn.”
Greinin um Jón Einarsson getur
ekki skilist öðruvfsi en svo að
hann sendi böm sfn út til að betla
og sníkja. Þessi aðdróttun að jafn
valinkunnum sómamanni eins og
Jón Einarsson vitanlega er, er eins
óverðskulduð og ósanngjörn eins
og hún er fjarstæð því að vera bygð
á nokkram sannleiks rökum, þvf að
enginn lærgari f þessum bæ hefir
unnið heiðarlegar fyrir húsi sínu
heldur en Jón Einarsson hefir
gert f öll þau ár, sem hann er bú-
inn hér að vera, og engin fslenzk
böm, sem ég þekki, koma betur
fram f heimahúsum eða á manna-
mótum, bæði að siðprýði, mentun
eða fatabúnaði, heldur en einmitt
börn Jóns Einarssonar.
Eg bið því lesendur að skoða
vers þessi og greinar, sem alger-
legadauð og ómerk orð.
Eins og gefur að skilja get ég
ekki, meðan á þingönnum stendur,
fengið tíma til þess að sjá algerlega
einn um útgáfu blaðsins, en ég
skal reyna að sjá svo til að annað
eins hneyksli komi ekki fyrir aftur.
B. L. Baldwinson.
Árle^ur tekjuafgangur
Grcenwaystj,!!
Lögbergi er ekki rótt um þessar
mundir. Það si't ekki mögulegt að
hrekja það, sem Hkr. hefir sagt um
þær afleiðingar, sem óstjórn og ó-
ráðvendni (rreenwaystjómarinnar
hefir haft á þetta fylki með öðru
móti en því að bera fyrir sig ósann-
ar staðhæfingar og heima tilbúnar
tölur, eins og nú skal sýnt:
1. Lögberg segir að fylkisreikn-
ingamir hafi sýnt árlegan tekju-
afgang undir Greenwaystjórninni,
og að öll sjóðþurðin hafi verið á
sfðasta árinu, þá $248,136.40.
Svar: Sjóðþurðir Greenway-
stjómarinnar samkvæmt hennar
eigin reiknirigum sýna þossar sjóð-
þurðar upphæðir:
Árid 1889 nam sjódþurðin $ 79,526 19
öll sú rannsókn hafi verið Green-
way og stjóm hans til sóma.
Svar : Á fyrstu blaðsfðu f skýrslu
þeirrar nefndar segir að reikning-
arnir hafi verið “incorrect and
misleading”—rangir og afvegaleið-
andi. Ef þetta er Greeway til
$óma, pá er hann vel að þeirn sóma
kominn.
3. Lðgb. segir sjóðþurð Nor-
quays hafa verið 315 þús. dollars.
Yfirskoðunamefnin segir hana
hafa verið rúm 25 þús. doll. Lögb.
lýgur f>ar bara um 290 þús. doll.
Sannleikurinn er að fylkið mátti
heita næstum skuldlaust þegar
Greenway tók við völdum.
4. Lögb. segir að Greenway
hafi fengið lækkun á flutnings-
gjöldum úr 24c. f 14c., en það er ó-
satt. Samningur Greenways við
N. P. félagið var að það skyldi ekki
setja liærri flutningsgjöld en C. P
R. gerði. En svo lækkaði C. P. R.
fél. flutningsgjöld sfn, Greenway
að þakkalausu, og þá varð N. P
brautin neydd til að fylgjast með,
en slfk lækkun var ekki Greenway
að þakka.
5. Gll saga Lögb, um ísl. far-
gjalda fargan Greenwaystjórnar-
innar, og meðhöndlun þ<>ss fjár,
má heita login frá róturn. Blaðið
veit að það er hér að skýla svfvirði-
legum þjófnaði Greenwaystjórnar-
innar. Fylkisreikningamir sýna
að fylkissjóður var látinn borga
þessa fargjaldaupphœð til félags-
ins og að vissum Islendingum var
ár eftir ár borguð hundruð dollara
fyrir innheimtu á fénu frá vestur-
förum. Greenway játaði sjálfur f
þinginu, að hann væri þá búinn að
fá í sfnar hendur yfir $1000. En
hann hefir ekki skilað svo miklu
sem einu centi af þeim peningum
í fjárhirzlu fylkisins, eftir þvf sem
frekast verður séð af fylkis-
reikningunum, þó þeir væru
þaðan teknir í fyrstu. Þetta sagði
Gimli-þingmaðurinn honum í ræðu
f opnu þingi árið 1900, en Green-
way lét vera að svara f>ví. Vér
skorum á Lögberg að auglýsa
1. nöfn allra þeirra Islpndinga.
sem enn þá hafa ekki borgað
fargjaldaskuldir sfnar til stjóm-
arinnar.
2 að sýna samlagða upphæð
þeirra ógoldu skulda,
3. að birta nöfn þeirra Islendinga.
sem blaðið segir hafa borgað
guf uskipafélaginu,
4. ábyrgðarupphæð hvers eins
J-eirra og hve mikið þeir borg-
uðu úreigin vösum.
Heimskringla heldur því enn
hiklaust fram, að Greenwaystjóm-
in hafi falsað fargjaldareikn
ingana, og að engir íslendingar
hafi gengið í neina ábyrgð
Að fylkisreikningarnir sýni að far-
gjöldin vora láauð úr fylkissjóði
Að stjórnin hafi látið innkalla mik-
ið eða mest af þeim, og einnig borg-
að fyrir það úr fylkissjóði. En að
hún hafi ékki skilað svo miklu sem
einu centi aftur f fylkissjóð. Neiti
blaðið þessu ef það þorir.
Næst skulu sýndar þær rentu-
upphæðir, sem fylkisstjórnin heflr
orðið að borga á hverju ári frá árinu
1889 til 1898:
VAXTAGREIÐSLU UPPHÆÐIN VAR
" $ 79.626.19
k‘ 78 811.57
“ 79 502 55
“ 90,020 16
“ 86 393 43
“ 120 858.25
" 129,155.91
" 137 084.21
" 141,70427
“ 134 835.22
1 f 1890 *• “ 78 811.57
If 1891 • 79,502.55
1» 1892 < i 11 90,020 16
• 4 1893 tt •* 86 393.43
tf 1894 tl “ 120,858 25
f i 1895 tf 129,155 91
$ • 1896 f t 137,084 21
11 1897 “ tt 141,704 27
f k 1898 “ 134 835.22
tt 1899 t. “ 248 136 40
Þetta ætti að vera nægilegt svar
gegn þeirri staðhæfing Lögbergs,
að engar sjóðþurðír hafi verið hjá
Greenwaystjóminni.
2. Lögberg segir að yfirskoð-
unarnefnd sú, sem sett var til að
rannsaka reikninfía Greenway-
stjómarinnar fyrir öll árin, sem
hann var við völdin, hafi sýnt að
Árið 1889
‘ 1890
‘ 1891
* 1892
‘ 1893
• 1894
" 1895
‘ 1896
“ 1897
‘ 1898
Ef það væri nú satt, sem Lögb.
segir að engar sjóðþurðir hefðu
verið og fylkinu ekki hleypt í nein-
ar skuldir, vildi þá blaðið gera svo
vel að skýra lesendum frá hvemig
á því stendur að fylkið verður nú
að borga nær l j hundr. þúsundum
doll. á ári, sem þessi og komandi
kynslóðir verða að borga, svo lengi
sem skuldimar vara. Það ógeð-
felda í sambandi við þessa skulda
byrði fylkisins er, að hún er að
mestu til orðin fyrir ófyrirgefan-
lega óstjórn fylkisins undir Green-
way, án þess að fylkið hafi notið
tilsvarandi hlunninda.
Um ábyrgðarupphæð Roblins
má þar á móti segja, að hún bakar
fylkinu engin útlát, en veitir þvf
beinan árlegan hagnað svo nemur
hundruðum þúsunda dollars, í vasa
bæuda og annara íbúa fylkisins.
Á þessum tveimur ámm, sem
Hon. Roblin hefir stjómað fylkinu,
hefir flutningsgjald á öllum vörum
stigið niður, bæði þeim, sem em
fluttar inn í fylkið og út úr þvf.
Og ekki verður þess lengi að bíða
að hveitiflutningsgjaldið fer ofan í
lOc. Þessu hefir Hon. Mr. Roblin
getað áorkað að eins á tveimur ár-
um. En Hon. Grennway var
að reyna að gera það sama f 12 ár,
og meira að segja lýsti því yfir að
liann vildi gefa eina mill. doll. til
þess að geta gert það. En þrátt
fyrir það sýnir reynslan að honum
var það um megn, hversu mikið
sem hann vildi leggja í sölurnar.
En eins og búið er að taka fram
áður, er Hon. Roblin búinn að gera
þetta afreksverk á 2 árum, o g á n
þess að það kosti Mani-
toba-fylki eitt einasta
c e n t.
í ræðunni, sem Hon, Greenway
hélt í þinginu um daginn, þá fann
hann ekki að ráðsmensku stjómar-
innar. Haun notaði tæklfæríð til
að kasta fram lúalegum og óviður-
kvæmilegum orðum að Conserva
tivum yfir liöfuð, og fór út f sam-
bandsstjórnar pólitfk, sem ekki
kom þingmálum við. Hann sýnd-
ist ekkert geta fundið Roblinstj. til
foráttu. Þegar Hon. Roblin talaði
næst, skoraði hann á Hon. Green
way, ef hann hefði nokkrar ákœr-
ur til gegn stjóm sinni, að koma
með þær fram í þinginu. Hann
mælti þessum orðum: “Ég krefst
þoss að ]>ú endurtakir hér f þing-
inu þau ósannindi, og hálfsagðar
sögur, sem hafa verið gefin út um
þetta fylki, sfðastliðið ár.” Hon.
Greenway liefir enn þá látið það ó
gert, og mundi þó ekki hafa legið
á liði sínu, ef hann hefði séð sér
nokkurt færi á þvf að staðhæfa það,
sem fylgismenn hans og blöð eru
prédika almenningi.
Rotin rökfærsla
má það heita, sem leikflokkur
skuldar lætur sfðasta Lögberg
burðast með, sem málsvörn fyrir
efninu í Hjartadrotningunni. Þetta
era málsvamaratriði flokksins:
1. Sá er samdi leikinn hét Max
Werdenstein.
2. Sá er þýddi leikinn heitir Ind-
riði Einarsson.
3. Sá er stjómaði æfingum til
undirbúnings við leikinn í
Reykjavík heitir Einar Hjör-
leifsson.
4. Jón Blöndal telur hann sið-
ferðislega fagran.
5 B. L. Baldwinson deplar aug-
unum!!
6. Héðan hafa verið reknir tveir
leikflokkar fyrir það að leika
ekki eins ljót leikrit eins og
sumir væntu,
í þessum atriðum em innifaldar
aðalafsakanir flokksins og þær
sannanir sem hann færir fyrir á-
gæti og siðbetrunareðli leiksins.
Flest óbrjálað fólk mun nú sjá að
4 fyrstu ástæðumar sanna als ekk-
ert um þetta mál, að o. ástæðan
kemur efninu ekkert við, og allir
kunnugir vita að 6. ástœðan er
login frá rótum. Með þessu getur
fslenzkur almenningur séð það
svart á hvítu í Lögbergi hve óvand-
aður þessi leikflokkur er að meðöl-
um, og hversu gersamlega ráð-
þrota hann er að hrekja svo mikið
sem eitt einasta atriði af þvf sem
Heimskringla hefir sagt um þetta
mál. Heimskulegri, fátæklegri og
fjarstæðari inálsbœtur liafa vfst
fáir heyrt í nokkm máli en þær
sem að framan em taldar, og séu
þær rétt s/nishom af þeim vits-
munum sem flokknum era eigin-
legir, þá er sfst að furða þó hann
sjái siðbetrunareðli f hneykslisleik
þeim, sem hér liggur til umræðu;
enda ber öll vömin f fyrstu 4 máls-
varnaratriðum flokksins það með
sér að hann hefir enga sjálfstæða
skoðun á málinu, en fer eingöngu
eftir annar höfðum, sjálf heilabú-
in f höfðum flokkrins virðast vera í
eyði og tóm og myrkur yfir djúp-
inu, skynsemdardjúpinu, þar er
ekki grant á þvf góða.
Miklu myndarlegra ferst Sigurði
Magnússyni í 3. dálka grein sinni f
sama Lögbergsblaði, þar sem hann
með veikum burðum reynir að
færa málsbætur fyrir vati þessa
leiks, sem siðbætismeðals fyrir <
Vestur-Islendinga og að sýna að
dómur Heimskringlu um hann sé
bygður á illkvittni, rangfærslu og
misskilningi. Til þess að rökstyðja
þetta, lýsir liann svo all nákvæm-
lega efni leiksins. En einmitt sú
lýsing styður og sannar f öllum
aðal-atriðum það, sem “Hk.” hefir
áður um hann sagt, með þeirri
einu undantekningu að maður
greifafrúarinnar var látinn. En
það atriði hefir enga þýðingu fyrir
málefnið, og gerir efni leiksins
engu betraj né karakter þeirra per-
sóna sem í honum eru. En þessi
dómur flnst Sigurði vorum vera
“hringlandi bandvitlaus”, án þess
þó hann geri nokkra tilraun til
þess að rökstyðja þessa skoðun
sína svo mikið sem eitt einasta
rökfærsluatriði. Hann játar að
greifaírúin sé eins og vér höfum
lýst henni að eins, að eins stað-
hæfir hann að hún hafi ekki tekið
fram hjá manni sfnum, af þvf hann
var—dauður! Einnig játar S. M.
að barónsfrúin hafi getið þess eftir
að hún komst að ótrúmensku
manns sfns að “sér þætti vænna
um hann en nokkm sinni fyrr,’.
Þetta er gersamlega það sama sem
“Hkr.” sagði, að hún elskaði hann
að meira eftir en áður, Játningu
barónsins kveður S. M. hafa or-
sakast af tvennu: 1. þvf að hann
reiddist greifafrúnni þegar hann
komst að því að hún hafði ásamt
honum aðra unnusta, sem hún mat
svo miklu meira en hann að hún
stal fé hans til að auðga þá. 2. að
hann var búinn að komast að J>vf
að konan hans var búin að komast
að öllu athæfi hans við hjákonuna
og fláttskap hans við sig. Hefni-
gimi á eina hlið og þrælsótti á
hina; það eru þeir göfugu eigin-
leikar, sem knúðu fram játningu
barónsins, og þetta ásamt öðra í
leiknum er það, sem Jón Blöndal
telur “siðferðislega fagurt”! Fyr
má nú vera smekkur fyrir siðgæð-
ifsyrimiynd til að sýna íslending
uj á leiksviði fyrir 35 cent3 borg-
un frá hverjum þeim, sem lætur
flekast til að horfa og hlýða á hann.
S. M. segist verða að vera á
þeirri skoðun að “leikritið g e t i
verið gagnleg hugvekja fyrir alt
íólk.” Með sama rétti mætti segja
að S. M. g æ t i verið siðprúður
maður, að hann g æ t i komist hjá
því að verða hvað eftir annað
hneptur f fangelsi þessa lands fyr-
ir skort á góðu siðferði. En það
sem gæti verið og það sem er,
eru tvö f jarskyld atriði. Sigurður
segir e k k i að leikrit þetta s é
gagnleg hugvekja, enda getur hann
það ekki ef hann vill satt tala, því
að öllu efni til er þessi leikur einn
af allra sauragustu hlandforum
mannlífsins, sem þeir Sigurðamir
og Skuldarflokkurinn hafa enn þá
borið upp að vitum Vestur-Islend-
inga.
Sé það nú satt, sem Skuldar-
flokkurinn staðhæfir, að Indriði
Einarsson hafi valið leik þennan
sem sérstakt siðbetranarmeðal fyr-
ir Vestur-íslendinga, þá teljum vér
að honum hafi tekist svo illa að
iniklu sæmra liefði verið fyrir hann
að annast um þá hluti, sem honum
sérstaklega koma við og varðar um,
en skifta sér ekki af Vestur-íslend-
ingum. Indriði er alt of gáfaður
maður til að sjá ekki að aðal ein-
kennin í þessum leik era lauslæti,
þj(>fnaður, lukkuspil (gambling,
sem er fjársekta og fangelsisglæp-
ur samkvæmt lögum þessa lands),
heiftrækni og þrælsótti og laus-
mælgr. Alt þetta era þangamiðju
atriði leiksins, og vér segjuin liik-
laust að alt þetta sé siðspillandi og
geti aldrei orðið siðbetrandi fyrir
Vestur-íslendinga eða aðra menn.
Enda þarf ekki annað en að at-
huga hversu leikrit þetta er til vor
komið og munu þá flestir skilja að
enginn hollur straumur geti rann-
ið gegnum svo sauruga farvegi.
Heimskringla heldur fram jæirri
stefnu f máli ]>essu að Austur-ís-
lendingar hafi engan siðferðislegan
eða annan rétt til þess að velja sið-
betrunar meðöl fyrir fólk vort hér
vestra, þvf að siðgæðin hér era
vissulega á eins háu stigi og þau
eru á íslandi, eða hafa nokkurn-
tfma verið hjá þeim sérstöku mönn-
um, sem hér ræðir um í sambandi
við þetta saurleikrit þeirra Sig-
urðanna. I öðra lagi er þess að
gæta að sú ailferð að halda jafnán
upp að vitum almennings þvf, sem
lægst, ljótast, ógöfugast og glœp-
samlegast finst í manns eða d/rs-
eðlinu, er ekki og verður aldrai
til þess að mynda siðabót hjá
nokkrum flokki fólks, ekki einu-
sinni hjá Skuldarflokknum.
Partur úr fyrirlestri um
Andatrúarfiæði,
Eftir A. R. Wallace, F. R. S.
(Niðurlag).
Nú skulum vér athuga hver eru
hin markverðu sérkenni þessara fyr-
irburða. Hvað kenna þau oss, þegar
þau eru skoðuð í heild sinni? Mér
virðist þau fyrst benda á. að vera
náttúrleg náttúru undur, en ekki í-
myndaðir viðburðir, Þeir eru allir
líks eðlis, þó mismunandi í sérbenn
um sínum, og þetta gildir í öllurn
löndum heimsins, hvort heldur í
Ameríku, Evrópu eða Ástralíu.hvert
heldur á Englandi, Frakklandi,
Spáni eða Rússlandi, þá eru þeir al
staðar eins, en þósvo mismunandi,
að sýnilegt er að þeir eru ekki gerð
ir hver eftir öðrum, og hvort sem
meðalfærin eru menn eða konur,
piltar eða stúlkur og jafnvel í sum-
um tilfellum ungbörn, og hvert sem
þau eru mentuð eða ómentuð, þá eru
fyrirburðirnir alstaðar jafnir að full-
komnun. Af þessu drögum vér þá
ályktun, að þessir fyrirburðir séu
eðlilegir, en ekki yfirnáttúrlegir, að
þeir séu framleiddir samkvæmt því
alsherjarlögmáli náttúrunnar, sem á
kveður samband möguleika milli
hins jarðneska og andlega heims og
að þeir séu þess vegna samkvæmir
hinu ákveðna eðlislögmáli.
I öðru lagi er þess [að gæta—og
það er í raun Jréttri hið markverð
asta við þessa fyrirburði, að þeir f
öllum tiifellum taka á sig mannlega
mynd. Vér verðum þeirra varir
sem hafandi mannlegar hreyfingar,
lögun, hugmynd, mál, rithönd og til
finningar. sem vér allir skiljum og
gleðjumst við. Þessar verur eða
fyrirburðir eru eins misjafnir að til
tölu eins og menskar verur eru mis-
jafnar. Sumir eru á háu og sumjr
á lágu stigi, en allir eru þeir í öllu
eðli sínu mannlegir. Þegar andarn
ir tala, þá er málrómur þeirra mann
legur, og þegar þeir verða sýnilegir,
þá er skapnaður þeirra allur mann
legur. Vér getum þreífað á þeim
og athugað líkamsbyggingu þeirra
nákvæmlega og alt þeirra eðlisfar er
mannlegt ogólíkt öllum öðrum ver-
um. Myndir sem teknar eru af þeim
eru jafnan mannlegar í sjón, en
aldrei líkar, djöflum, englum eða
skepnum. Þegar að mót eru tekin
af þessum andlegu yerum, þá eru
þau æfinlega út í yztu æsar mann-
leg í lögun. Það eru engir tveir
flokkar þeirra, sem aunar er mann-
legur, en hinn ómannlegur. Þeir
eru allir mannlegir. Takandi tillit
til allra þessara yflrgnæfanlegu sann
ana. Hvað eigum vér að álíty um
vitsmuni og iökleiðslu þeirra, sem
segja syo, að alt þetta sé eintómur
hugarburður, sem segja oss, að
allir þessir fyrirburðir öll þessi teikn
handskriftir, málverk, upplýsingar
og fyrirburðir komi frá óæðri verum,
sem aldrei hafi menskar verið. Slfk
röksemdaleiðsla og staðhæfingar
styðjast ekki við neitt skynsamlegt
eða áreiðanlegt. Það mætti eins vel
segja, að ef vér fengjuœ bréf frá Mið
Afríku, ritað á góðri ensku, eða bréf
frá Englandi eða Ameríku, ritað
með stálpenna oggóðu bleki, en und
irritað með nafninu "Satan”, að þá
væru bréfin ónátturleg og frá lágum
heimum, bygðum af djöflum og
frumlegum verum.
En svo vér nú sleppum þessari
hlið málsins og tökum að athuga
aðra hlið þess, þá sem sé, er lýtur
að því að þekkja hina ýmsu ein-
staklinga, sem birtast í verulíkum,
þi höfum vér yfirfljótanlegar sann-
anir fyrir því, að ýmsir sem við 03s
ræða og birtast oss, eru menn og
konur, sem áreiðanlega hafa lifað
hér á jörðunni.
Fyrsta sönnun til staðfestingar
þessu er sú, að mál það sem notað er
f þessum opinber&Bum, er vanalega
á því máli, sem talað er í því landi,
sem [>ossar opinberanir eða fyrir-
burðir fara fram f. Indverskir and-
ar, sem vanalega birtast sem umsjá-
endur meðalfæra, tala vanalega á
bjagaðri ensitu, blandaðri indversku
skriflegar opinberanir koma á ýms-
um málum, vanalega skillanlegar
móttakanda þeirra. en stundum þó,
eins og ég hefi tekið fram, á annar-
legu máli, en ætíð á einhverju á-
kveðnu tungumáli. Að hugsa sér
að óæðri verur hafi getað öðlast mátt
tíl að nota þannig öll hugsanleg
tunguraál heimsins, virðast að vera
staklega heimskulegt Þegar um
það er að ræða, að þekkja svipi lið-
inna manna, þá eru sannanir nægar
fyrir hendi um það etni. Ég skal
nefna 2 tilfelli, sem til sönnunar
þessu, sem ég þekki persónulega til,
og ég og [vinir ndnir hafa reynslu
fyrir. Annað þetta dæn i hefi ég
frá vini mínum herra B!and í Was-
hington, hinurn alþekta Indíánavini.
Hann haíði ýmsar andafrymleiðslu-
samkomur, og notaði sem meðalfæri
vinkonu sina, sem gerði það í vina-
skyni viðj hann, án þess að gera
þetta að atvinnu sinni eða að taka
borgun fyrir það. Með hjálp þess-
arar konu fekk hann ýmsar vitranir
frá móður sinni. Hann hafði enga
hugmynd um að hægt væri að taka
myndir af andlegum verum. Ená
einum þessum vitrunarfundi sagði
móðir hans honum, að ef hann færi
á myndastofu, skyldi hun reyna að
vera nálæg, svo að hann gæti fengið
mynd af sér. Engin myndasmiður
var nefndur á nafn, svo maðurinn
fór næsta, dag með vinkonu sinni.
Mynd var tekin af þeim; en mynda-
smíðurinn kvað eitthvað rangt við
hana, svo hann yrði að taka aðra.
En þau sögðust heimta að fá hana
eins og hún væri. Á þessari mynd
voru 3 persónur, en þriðja persónan
var 'ekki móðir herra Blands, Á
næstu andasamkomn létBland spyrja
hverju það sætti að önnur kona en
móðir hans hefði verið á myndinni.
Andi móður hans sagði honum, að
það hefði verið vinkona sín, sem
hefði farið f sinn stað til að vita
hvort hún kæmi fram á myndinni.
En að næst skyldi hún sjálf koma
þar fram með honum, ef hann vildi
sitja fyrir í annað sinn. Hann sat
þá aftur fyrir næsta dag, og þá kom
kona fram á myndinni með honum,
sem hann þekti að var móðir hans.
En einn af vinum hans taldi víst að
myndasmiðurinn, hefði haft mynd at
móður hans og látið hana koma fram
á myndinni. Til þess að sópa burtu
öllum efasemdum í þessu efni, hélt
hann aðra samkomu og lét kalla
fram anda móður sinnar og biðja
hana að birtast aftur á mynd með
sér, í öðrum búningi, Hún lofaði
því, og í næsta sinn birtist hún á
mynd með honum í sömu fötum, en
með mjög mismunandi brjóstnál.
Allar þessar myndir sýndi hann
mér um leið og hann sagði sögu
sína. Ég álít sögu hans sanna og
sé enga ástæðu til að efa að hann
haíi haft samband við látna móður
sína, eins og hann skýrði frá. En af
því eigin reynsla er betri en aðfengn
ar fréttir, þá skal ég einnig skýra
yður fránokkru, sem kom fyrirmig
í Ameríku, þó það sé ekki eins undra
vert eins og það sem ég hefi nú skýrt
yður frá. Ég átti bróður, sem ég
var 8amtíða 7 af uugdóms árum
mínum. Hann dó fyrir meira en
40 árum. Þessi bróðir minn átti vin
í Lundúnum áður en ég kyntist hon-
um, sem hét William Martin, en
bróðir minn hét William Wallace,
og vissi ég ekki að nafn vinar hans
var William, af því hann nefndi
hann ætíð að eins Martin. Ég vissi
ekkert meira, en bróðir minn beflr
nú legið 1 gröf sjnni í 44 ár, og ég
get sagt með snnni, að nafn Martins
var mér alveg gleymt í siðastl. 20
ár, En er ég var í Washington fyr-
ir skömmu á andatrúarfnndum, þar
sem áhorfandur fá skrifleg skeyti, þá
fekk ég mér til mestu undrunar svo-
látandi skeyti: "Ég er William
Martin, og eg íita fyrir vin minn
William Wallace, til að láta þig
vitaað hann muni í annan ttma
regna að komast í sambaud við þig’.
Ég er algerlega sannfærður um, að
að eins einn maður í Ameríku, að
undanteknum sjálfum mér, vissi um
nafn bróður míns, eða um vináttu
hans og Martins, og sá maður var í
California. Ég er algerlega sann-
færður um að enginn í Austurfylkj-
unum gat mögulega hafa þekt þessi
nöfn. Og þess vegna virð.st inér
þetta vera hin ljósasta sönnun þess,
að mannlegar verur og svipir hafl
þekkingu hver á öðrum og samband
sin á meðal.
Þýtt úr “Light op Truth".