Heimskringla - 21.05.1903, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 21. MAÍ 1903
Beimskriugla.
PUBHSHBD BY
The Heimskringla News 4 Pablishing Co.
Verð blaðsins ( CanadaogBandar. $2.00
nm árið (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins bér) $1.50,
Peningar sendist i P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávísanir á aðrabankaen i
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
B. L. Baldwtnson,
Editor & Manasrer.
Office : 219 McDermot Ave.
P O. BOX 1283.
Eitt heiðurstrykið enn,
eða hitt þó heldur.
Það er í ráðgerð að C. N. fél. selji
landkaupafélagi, er Col. A. D.
Davidson í Duluth stendur fyrir,
mest eða öll lönd sfn hér nyrðra.
þar af eru 256,000 ekrur í panti
hjá Manitobastjóminnin. Það
stendur þannig á því, að 30. Maí
1898 gerði Mr. Greenway og stjórn
hans samninga við félagið þannig
að stjórnin ábyrgðist skuldabréf
fyrir það, og tók þessa ekru upp-
hæð í pant fyrir ál>yrgðinni. Green-
way gaf þá félaginu fullgerða á-
byrgðarsamninga, en skeytti ekki
um að veita landinu móttöku, þótt
hann ætti að gera það, [>ví járnbr.
félagið átti undirengum kringum-
stæðum að fá ábyrgðina frá fylkinu
fyrr en f>að gæti löglega gefið land-
ið sem veð fyrir henni. En f stað-
in fyrir leglega aðferð í þessu máli,
kaus hann þá aðferð að afhenda
félaginu ábyrgðarsamningana án
löglegrar tryggingar. Hann fékk
að eins samþykt frá félaginu um
það á hvaða stöðvum f>etta land
skyldi verða. Svona stóð málið
þegar fólkið í Manitoba vék honum
frá völdum. Þegar núverandi stjórn
kom til valda, vildi hún fá landið
útmælt og ákveðið frá félaginu, en
stjómin í Ottawa var ekki farin að
láta mæla landið. Stjórnin heimt-
aði mælingu og afhendingu á land-
inu, en vinir Greenways í Ottawa
skeltu við þvf skolleyrunum og
liafa ekki látið mæla það enn [>á.
Hafa það verið samantekin ráð
Greenways og þeirra, að gera nú-
verandi stjórn [>etta mól sem örð-
ugast) eins og önnur mál, sem hún
á undir þá að sækja. Svo kemur
þessi landsala upp úr kafinu nú.
Núverandi stjóm f Manitoba hefir
ekki fengið umráð yfir landinu,
vegna hirðuleysis Greenways og
mótvinslu nú í seinnitíð. Að fylk-
ið tapar á þessu landi og öðra alt
að einni milión dollara er alt
að kenna Greenway og stjórn hans,
ásamt Sifton og öðrum vinum
Greenways í Ottawa, og hefir nú-
verandi stjóm verið hamlað að ná
rétti f þessu máli fyrir fylkisbúa.
Það er svo sem ekki tiltökumál,
þótt jafn óvandað málgagn Liber-
ala og Lögberg er, reyni að krafsa
ofan yfir þessa svikamylnu, enda
reynir það slíkt í síðustu viku, og
bendlar vinfengi Roblins við C. N.
járnbrautarfélagið við þetta mál,
sem ástæðu fyrir tapinu. Slikt er
fjas og fals.
Ef að Greenway og Sifton vildu
breyta sem menn gagnvart fylkinu
og sjálfuin sér, þá ættu þeir tafar-
laust að gera sitt ftrasta til þess að
landið yrði tafarlaust mœlt, svo
Roblinstjómin geti heimtað það
samkvæmt lögum af Canadian
Northem jámbr.fél. En það sýn-
ist svo sem þeir sjái ekki sóma sinn
í því, né vilji fylkinu svo vel, að
það fái notið réttinda sinna sinna í
þessu máli. Þeir sýnast hafa verið
fljótari til að siga varðenglum sfn-
um út að prédika það fyrir aimenn-
ingi að þetta stórtap fylkisins sé
vinfengi Hon. Roblins að kenna,
við C. N. járabrautarfél., sem eru
tilhæfulausar lygar. Það verða
ekki allir svo blindir, að þeir gleipi
slfk ósannindi án þess að komast
fyrir sannleikann f þessu máli.
Það er langt sfðan að Hon. Rob-
lin hefir skorað á Hon. Greenway
að neita þvf að þetta sé saga máls-
ins, eins og hún er skýrð hér f fá-
um orðum, en Grennway hefir ekki
vogað sér að svara þeirri áskorun
einu orði enn þá. En hlaupagos-
um hans og þarfakörlum væmir
ekki við að ranghverfa málinu í
flokksblöð unum.
Aftökur án
dómsúrskurðar
. Aftökur án laga og dómsí Banda
rfkjunum hafa vakið mikið umtal,
og hefir Mr. J. E. Cutler, sem er
útskrifaðnr frá Yale háskólanum,
lagt fyrir sig að stúdéra þessar af-
tökur. Rannsóknir J. E. Cutler$
eru bygðar á ofbeldissögum og lög-
leysuverkum skrílsins um sfðastl.
2t ár, sem endaði 1. Jan, þ. á. A
þessu tímabili hafa farið fram
3,233 aftökur án dóma. Þeir
sem drepnir hafa verið, era bæði
hvftir menn og svertingjar, í aust-
ur- suður- vestur og norðurríkjun-
um. Canadamenn munu verða
hissa, þegar þeir komast að þvf, að
af þessari tölu eru það að eins 1872
svertingjar, sem lfflátnir hafa yer-
ið, en 1256 hvítir menn, og 105, er
hafa verið af öðram mannflokka
litum, en um nokkra er ekki getið,
hvaða flokkum þeir tilheyrðu. Og
hefir æði og flýtir skrílsins valdið
þvf, að ekki hefir verið sk/rt frá.
þvf. Að jafnaðartali hafa 89 svert
ingjar verið líflátnir, en 59 hvítir
menn; 61 kona hafa verið teknar
lffi, og af þeim hafa 38 verið svart-
ar, á þessu tímabili. Svo á hverju
ári, síðan 1881, hafa hvítar konur
verið lfflátnar f Bandaríkjunum af
sfnum eigin þjóðar mönnum. Ekki
bafa allar þessar skyndiaftökur
verið hengingar. Svo hundruðum
skiftir hafa verið skotin, og nokkr-
ar persónur hafa verið brendar á
báli. Nokkrar persónur hafa ver-
ið grýttar f hel, og fáeinir verið
rifnir sundur lifandi f æði og ofs*-
látum skrflsins.
Amerfka er auðsjáanlega langt á
undan öðram löndum f mörgu, en
hvergi eru meiri verkamanna vand-
ræði en þar um þessar mundir.
Það era nú 100,000 verkamenn sem
hafið hafa verkfall á svæðinu milli
Stórvatnanna og New York. Um
18,000 mylnumenn hafa gengið frá
verki sínu f Massachusets, og
stendur til með fleiri. I borginni
Waterbury, Conn., hafa lengi stað-
ið verkföll og deilur með vinnulýð
og verkveitendum,svo stræti borgar-
innar eru þéttskipuð herverði. Sú
deila spratt afþví að verkamenn
reyndu til að hamla 2 utanh'lags-
mönnum að vinna á meðal sfn. I
New York eru skipasmiðir, jám-
smiðir og katlasmiðir, svo áleitnir
við menn sína að þeir þola ekki
harðstjóm þeirra, og standa til
vandræði nœstu daga á meðal
þeirra. Öll byggingafélög, austan
frá Atlanzströnd og vestur f Chi-
cago, eru að leita sér eftir ósam-
lyndi og vandræðum við verkalýð
sinn, og era þegar búin að hafa
upp á þeim. Jámbrautarfél. eitt
heldur enn þá jafnvæginu, en það
getur ekki enst til þess lengi.
Futningurinn á Stórvötnunuin
hangir á þræði, og er brostinn þá
og þegar. I Chicago eru frjóspfr-
ur óánægju og sundurþykkis óð-
gróandi. I Suðurrfkjununum eru
verkfallsvandræðin enn þá heft með
þrælatökum harðstjóranna.
NÝTT TÍMABIL HLÝTUK AÐ VERA Á
FERÐINNl.
Þessi yfirvofandi og komandi
vandræði hljóta að skapa aðra öld
og stefnu, en að undan heflr rfkt.
Fyrsta sporið til breytinga, er það
spor sem Bandarfkin stigu þegar
þau útnefndu fulltrúanefnd til að
skera úr kolaverkfallinu í Pensyl-
vania, oger sú athöfn það eina
hæli og von, sem verkalýðurinn
verður að binda framtíð sfna við,
um þver og endilöng Bandaríkin.
Nýtt tfmabil fyrir verkal/ðinn er f
nánd, tímabil, sem verður að
græða yiflr þau svöðusár, sem vinnu-
lýðnum hafa verið og era enn þá
veitt af verkveitendum. Það er
svipað ástand þar nú, og var á
Englandi á sfðarihluta næstl. aldar.
Ameríkumenn sjá einlægt betur og
betur, að þeir mega til, hvað
sem það ko3tar, að koma upp
öflugum og eindregnum verka-
mannafélagsskap, sem bindistein-
ingu frá hvirfli til táar, er vægðar-
laust útboli alla þá, sem ekki vilja
standa f honum, rétt eins og ríkis-
iöggjöfin verður að gera við þá sem
ekki viljá góðfúslega hlýða borg-
aralegum lögum. Og þar næst
þarf verkal/ðurinn að stytta vinnu-
tfmann og hækka kaupið sam-
kvæmt þvf gildi, sem felst í fram-
leiðslunni á vörumarkaðinum, þeirr-
ar vöru sem þeir framleiða.
En samt er það ekki kaupgjald-
ið, sem er þungamiðja hins kom-
andi bardaga. Um langan,dangan
tfma hefir fyrirkomulag verka-
mannafél. f Amerfku verið ógrund-
vallað. Þar hefir það verið höfuð-
venjan að hver verkamaður berðist
einn og fyrir sig, og samband iðn-
aðarfélaga og starfsmannafélaga
hefir verið ótraust og fúið í flest-
um tilfellum. En nú erkomið svo
að verkalýðurinn í Amerfku er far-
inn að taka upp sömu fyrirkomu-
lagsstefnu og tfðkast á Englandi/
einkum að því leyti að láta ekki
utanfélagsmenn taka vinnuna úr
höndum félagsmanna.
Afstaða verkveitenda f Ameríku
er ei ósvipuð afstöðu þeírra manna
á Englandi, sem hafa verk á jám-
brautum. Þeirra aðalregla er sú,
að viðurkenna ekki verkamanna-
félög, eins lengi og þeim er unt að
komast fram hjá því. Þar neita
verkgefendur að viðurkenna verka-
mannafélagsskap, og vilja ekki við-
urkenna að félagsskapur ráði fyrir
vinnuframboði. Og þegar verka-
menn mynda félagsskap, þá reyna
þeir fyrst af fillu, að segja þeim
upp vinnu, og fá utanfélagsmenn f
staðin. Allir sáu hversu þessi stefna
kom greinilega fram í kolaverkfnll-
inu f Pensylvania í sumar sem leið.
sama er að segja um verkfallið í
Waterbury, það sem strætisvagna-
félögin áhrærir. Samt ber þess að
geta með allri virðingu, að gegn-
um alla þessa vandræðafullu og
ömuiegu verkfalla ófriði, þá finnast
alstaðar svo mannúðlegir verkveit-
endur. að þeir vilja fegnir játa
rétt verkalýðs sfns fram yfir utan-
félagsmenn, en þeir fá þess ei ráðið
vegna annara stéttabrœðra sinna,
sem fyrirlfta félagsskaj) og at-
vinnutryggingu þeirra, sem bera
heiminn áfram á vinnunni. r
Alt fram að þessum tfma og
þann dag í dag, hefir sú skoðun
ríkt meðal verkveitenda f Amerfku
að það sé viss tegund af fólki sem
sé úrkast og hreinsun þessa heims,
sem ekki eigi skilið að fá vinnu á
einum eða öðrum stað. Af því
sprettur þessi stött þar, sem kallað-
ir eru flækingar og umrennendur,
sem allir fyrirlíta, og hafast við á
víðavangi, og hafa steina fyrir
brauð og hnaus fyrir kodda, og eru
taldir neðar mannfélaginu. Það voru
þeir tfmar þar, að allir menn unnu
og unnu hart, til þess að fæða sig
og sína. En |>á uppgötvuðu verk-
veitendur það, að allir menn af-
kasta ekki jafnmikilli vinnu. Þeir
sem seinastir voru var vísað á dyr.
Og svona gekk það koll af kolli,
þangað til að myndast hefir stétt í
í þeirri álfu, sem hefst við á flakki
og flækingi. Margt af þeim eru
hæfileikamenn, þótt þeir séu seinni
að grafa eða erja en aðrir. Þetta
athæfi þar er komið svo langt, að
gömlum mönnum, sem unnið hafa
fleiri tugi ára á verkstæðum, er vís-
að frá vinnu þegar þeir jafnast
ekki lengur við yngri menn. Og í
mörgum tilfellum liggur ekki ann-
að fyrir þeim en flækingur, það
sem eftir er æfinnar. Enginn
heilvita maður mun segja að þetta
eigi svona að vera, þegar tillit er
tekið til mannréttinda. En svona
er vinnusamkepnin orðin f þessari
miklu álfu; þetta er ekki landinu
að kenna j>ví það hefir nægtir til
að sjá fyrir þeim gömlu, sem ungu
og fullvinnandi; en það er verka-
mannafélagsskapnum að kenna og
eigngirni þeirra sem verkið veita.
Sum verkamannafélög f Ame-
ríku hafa það í stefnuskrá sinni,
að meðlimir þeirra vinni ekki
einu sinni þar sem utanfélagsmenn
vinni, heldur lfka fari ekki að þvf
verki þar sem þeir hafi unnið. Og
suin halda sér við þetta, en sumum
dettur slíkt ekki í hug, og ganga
inn í verk fyrir lægra kaup en fé-
lag þeirra heflr ákveðið að þeir
mættu og jafnvel í sumum tilfell-
um fyrir lœgra gjald en utanfélags-
menn vilja fá. Sumir halda að
þetta sé ekki satt, en það eru til
gildar og góðar saunanir fyrir
þessu. Hvað meinar annað eins
og þetta? Ekkert annað en að
verkalýðurinn er að afmá sína eig-
in virðingu og svfkja sjálfan sig.
Ef að verkamannafélögin f Ame-
rfku œttu marga John Michells
fyrir foringja, þá væru þau hólpin,
en þau eiga ofmarga af öðru sauða-
húsi, sem eru ætfð til sölu til
sjálfra sfn og annara, sem selja
bæði eigin virðingu og félagstraust
sem þeim hefir verið trúað fyrir af
meðbræðrum sfnum. Þeir gera
sín helgustu réttindi, tiltrú og
manndóm að verzlunarvöru, og
það er þess vegna, sem verka-
mannafélagsskapurinn er eins hald-
laus og sýktur f Ameríku, eins og
hann nú er. Verkamenn í Ame-
ríku hafa verkamannadag á árinu.
Eftir þeim sögum, sem fara af hon-
um vestan um haf, þá er hann
meira drykkjuhátfð en nokkuð
annað. Það er ekki lotning og
virðing, sem mestu ræður þann
dag, heldur sýna þeir sig fyrst f
skrúðgöngu, láta glymja í stfgvél-
unum sfnum og flaggast áfram með
bönd og borða, og jafnvel geta
ekki ent gönguna svo að rekast
ékki úr liði inn á hótel og knæpur,
og drekka þar, tala hávært um fé-
lagsskap sinn og þykjast öðrum
fremri. Bíðan lenda þeir í illdeil-
umogjafnvel áflogum, og sjálfsagt
að verða blindþreifandi fullir, svo
skikkanlegt fólk fær viðbjóð á þeim,
þegar verkveitendur standa álengd-
ar og benda á þetta verkamanna
sjálfstæði og virðingu þess í land-
inu.
•* *
■*
Þessi grcin er lauslega þýdd úr
“London Daily Mail”. Hún er of
hörð að sumu leyti, að minsta
kosti það sem áhrærir vestur Can-
ada, en hún lýsir ástandinu rétt að
vissu leyti. Verkamannafélags-
skapurinn er óefað sá öfllugasti fé-
lagsskapur, sem hægt er að mynda,
og sú tfð kemur að Ameríkumenn
láta. kveða að sér f þeim félagsskap,
þótt hann sé vfða í bamdómi enn þá.
Þekking off fornmenjar.
Eftir: K. Á. B.
(Framn.).
Lesendurnir fá fullkomnari hug
mynd og þrokaðra víðsýni, að þess
sé hér getið, að líkur fundur fanst
áður í Cornwall. Sumir þessir graf-
reitir eru svo gamlir, og ómögulegt
er að ákveða aldur þeirra. Það má
benda á grafarþrór í hæðunum og
klöppunum, sem nolaðar eru alla
leið frá St. Anthony niður til Tennor.
Þar finnast mestu kynstur af verk-
færum og áhöldum tornaldanna í
dyngjura úr steini, svo sem tinnu-
hrífur, örvahausar og fleira, sem var
á undan eyröldinni. Steinhringirnir,
sem fundist hafa við Boscawen og
annarst., eru líklega eldri en þeir, er
íundist hafa við Stonehenge, og á-
litnir e>u að hafa verið búnir til
1600 árum f. K., og steinsúlurnar og
minnismerkin við Trenugg og Treva
eru óefað frá steinaldartímum. í síð
aritíma grafreitum flnnast menjar
eiraldarinnar, svo sem sveðjur, sylgj,-
ur, prjónar, kjálkakrækjur, spensli,
meitlar, nafrar, spjót, axir og sverð.
Mikið af þessu flnst f Penzance og
St. Miehael hæðunum og víðar. Af
öllu má ráða það, að Cornwall og
grendin þar hafa verið veiðistöðvar
fornaldarbúa, sem þar bjuggu fyrir
þangaðkomu Rómverja. Hver sem
Ies rit það sem Royal Institute of
Cornwall gefur út, einkum V. bindi,
hann fær góða þekkingu á því tíma-
bili, þegar Rómverjar komu til sög
unnar á Bretlandi. Frá þeim tíma
finnast peningar víða f jörðu, í hrúg-
um; og margir aðrir dýrgripir og
verðmætir munir. Þá verður enn-
fremur að lýsa staðnum Harlyn Bay
í þessu héraði, sem eru afar auðugar
fornmenjastöðvar.
Harlyn Bay er vogur einn lítill
sem skerst norðarlega inn í Corn-
wall. Þar er dýrðlega fagurt út-
3ýni, og loftslag hið indælasta. Þar
hafa fundist margar merkar forn-
menjar. Þær finnast 600 fet upp
frá núverandi fjöruborði, undir
þremur mismunandi jarðlögum, á 12
til 20 feta dýpi.Efata lagið er 12 til
15 fet á dýpt, og saman stendur af
foksandi, Ijósleitum á lit, og fanst
mjög lítið af þýðingarmiklum forn-
meDjum í því lagi. Næsta lag er
um 6 þumlunga á þykt. f því er
svartur sandur, og má svo heita að í
þvt séu auðugar fommenjanámur af
allra handa fornaldarmunum og frá
fleiru en einu tímabili, jafnvel fram-
an úr steinöldinni. Þriðja lagið er
2—4 fet á þykt. í því lagi flnst
mikið af kistum eða skrýnum og
mannabeinum og er það gamall
grafreitur, en jarðlag það er blautt
og vatnsðsa. Þar neðan við er
malar og skeljagrjóts lag, og eins
langt og menn vita er þaðneðsta jarð
myndunarlagið. í yfirborði þess
flnst mikið af fornmenjum nær að
segja í hrúgum. Landslaginu hall
ar þarna tii sjávar, og það álíta jarð
fróðir menn að 183,000 ferhm. af
strandlengjunni nú, hafl verið í sjó
á tíð Rómverja á Bretlandi. Fræði-
maðurinn Leland staðhæflr, að á
svæðinu á milli Lands Enda og
Schilly eyjarinna hafi verið 140
kyrkjusoknir, og að líkindum álika
mörg þorp og bæir. Ummál Harlyn
Bay grafreitsins hefir enn ekki verið
ákveðið, en það er álitið að ná yfir
langtum stærra svæði en landeign
Mallets nemur, sem er um f úr ekru.
Það er áætlað að þar séu grafln um
50,000 lík.
Það fyrsta sem veitti þessum
stöðvum fullkomna eftirtekt, og brá
fornaldarljósi um þessa staði, var
aðalallega sá atburður, þegar graf-
arar Mallett glömruðu rekum símum
við fyrstu steinspjaldskistuna, því
þær eru úr steinspjöldum, hliðarnar
og lokin, sem fundist hafa þar nærri.
A þessum stöðum þann dag í dag
eru steinspjöld notuð í veggi, þök
og minnismörk og annað fleira,
Þegar búið var að grafa foksand-
inn frá fyrstu kistunni, og hún var
tekin upp til rannsóknar, varð þá
vart við aðra og óðuin hverja af
annari. Þó steinspjaldakistur þessar
séu ekki með nýrri tíma hagleiks
áferð, þá sýna þær þó elju og smekk
þeirra sem bjuggu þær tib Þær
fara ekki yfir 5 fet að utanm'di, og í
mörgum þeirra er 18 þuml.'hólfí
höfðaendanum. Kisturnar eru með
vennskonar lagi. Önnur tegundin
fjórfiötuð, hinar sívalar.Síðari lögun-
in var höfð þegar fieira en eitt lík
var látið í sömu kistu, svo sem bðrn
með foreldram. Þær eru grófari að
áferð en betur gengið frá samfell-
ingum. Bullen segir að þetta yflr-
kistulag tíðkist enn í dag á sumum
stöðum hjá Tyrkjum. Mallet hefir
sjálfur gert þá uppgötvun, að lega
þeirra er miðuð við pólstjörnuna í
flestum gröfunum, og í einstöku til-
fellum við aðrar merkisstjörnur, svo
kynslóðir þessar hafa auðsjáanlega
veitt stjörnugangi eftirtekt og metið
hann mikils.
Það sem er gagnlegast fyrir þekk-
inguna í þessum steinspjaldakistum
eru líkin, og þeir munir, sem hjá
þeim flnnast.
Það er líka all merkilegt að upp-
götva hvernig frá líkunum hefir ver-
ið gengið. Flest hafa verið beygð
saman þegar frá þeim var gengið í
kistunum, þannig að hnén eru eins
náin kinnum og hægt er, og svo
hafa þau verið lögð á hliðina í kist-
unum. I kistunum hafa þau geymst
furðu vel þenna öróva vetra. í höf
uðkúpunum eru tennurna á mörgum
lítt skemdar, og halda lit og lögun.
Flest líkin eru í sömu stellingum og
þegar þau voru látin f kisturnar, á
þann hátt, sem lýst er að ofan. Tvö
lík hafa fundist í vesturjaðri graf-
reitsins, annað af fullorðinni persónu
en hitt af barni, sem voru flött út,
en vel má því yalda grjótgarður sá
sem þar er 1 jörðu, og búið er að
grafa 20 fet með fram, en eigi fund-
ist endir á enn. Sumir seg.ja að
þessi fundur styrki hugmynd Hadd-
ens, ein3 fornfræðings, að það hafi
verið siður í firnd og fornöld, að
mannabein þyrfti sem grundvöll
til steinbygginga.
Mr. Bullen segir þannig um þetta:
“Ég hefl lítinn efa á því, að við
höfum hér fundið menjar af mann-
offrum. Það var gengið þannig frá
þessum líkum, að þau hafa sam
kvæmt aldartrúnni átt að vera til
styrkingar og varðveislu steinbygg-
ingunni upp yfir þeim, til verndar
grafreitnum, sem þessi grjótgarður
lýkur eflaust *m, eða heflr átt að
gera”.
Til þessa athæfis finnast allmörg
dæmi, þótt sjálfframboðaoffrunin í
Odhran (sjá Haddens The Study of
Man, p. 847) séu ljósastar. Á nokkr-
um öðrum stöðum er fullsannað að
sjálfsoffar heflr viðgengist í fyrnd-
inni.
í sumum kistum sem þarna finn-
ast, eru höfuðkúpurnar brotnar,
annaðhvort rétt eftir dauðann eða
jafnvel verið dauðamein þeirra.
Ein kúpa heflr fundist, sem brotin
eru göt á í mörgum stöðum, og á
nefbeinunum sést að persónar. hefir
fengið afarhögg þvert yflr andlitið.
Það er kunnugt að sumstaðar hefir
verið venja að mola höfuðkúpur
dauðra manna með steinum. Hér
sýnir lfkið jafnvel að því hafi verið
grandað með steinroti. Hendurnar
liggja upp fyrir höfuðið, og vísleggj-
ast yfir brotinu. Það gétur jafnan
verið rétt hjá Bonson að sú venja
hafi átt sér stað í Harlyn, að flýta
fyrir dauða sjúkra manna með því
að rota þá. Ekki ólíklegt að sjúkl-
ingurinn hafi verið íluttur til grafar
og látinn ofan í hana, og hans síð-
ustu skil hafi verið að rota hann, og
ganga frá honum síðan.
I sumum sívölu kistunum eru
leyfarnar órannsakaulegar, en eng-
inn efl er á því að þar eru margar
höfuðkúpur brotnar, og líkin hafa
verið limuð sundur. í fornöld
var það venja á Egyptalandi að
sundnr lima lík, því þar voru búnir
til réttir úr kjöti og merg framlið-
inna manna. Hvort þessi venja
hefir átt sér stað í Harlyn, er spurn-
ing sem er fyrir ofan úrskurð að svo
stöddu. í sumum sívölukistunum er
auðséð, að útlimir hafa verið limað-
ir frá líkamanum, því steinfiðgur
liggja á milli liðamótanna. Sama á
sér stað um höfnðkúpur og hálsliði.
Það lítur út fyrir að þessi sandurlið-
un hafi verið gerð áður en líkin
voru látin ofan í grafirnar, og sumt
af limunum hafl ekki verið komið í
gröflna, en grafsettir síðar við tæki-
færi.
De Beddæ, F. R, S., gefur það á-
lit, að stærð þessa líka, sé af meðal-
stóru fólki, vel bygðu. Höfuðkúp-
urnar, sem hann heflr mælt og rann-
sakað, sanna það. Beinagrindurnar
sýna að karlmennirnir hafa verið
yfirleitt 5 fet 4| þuml. á hæð, en
kyenfólkið 5 fet 1| þuml. Beinin
sýna að fólkið hefir verið þrekvaxið
og kraftamikið.
(Meira).
Sólaruppkoma.
Byrjaðu ekki nýja öld með því að
ryfja upp fyrir sjálfum þér né öðr-
um harma þina og mótlæti á hinum
liðnu öldum, því það skapar þér að
eins áframhald af því illa.
Gleymdu öllu tapi þínu, kvölum
og mótlæti, því það er hugsun þín,
sem veiklar líkama þinn og framtíð.
Láttu hugsun þína halda fast við
hina björtu hlið lífsins, og láttu hana
aldrei víkja frá því; því með því
verður líf þitt kraftur, mannkyninu
til blessunar, og sjálfum þér til
heiðurs.
Láttu ekki hinar gömlu kenningar
fjötra þig í fangelsi hugsunarleysis
og vonleysis. Trú þú því að eins,
sem hugur þinn segir að sé rétt.
Fylg því aldrei annara skoðun fyrir
peuinga, vináttu eða annan ávinn-
ing, því með því gerir þú þig að ó
3jálfstæðum aumingja. Skoða þú
mótlæti þitt sem nauðsynlega reynslu
til að endurskapa þig og gera þig
hæfari að vinna hlutverk þitt í
lífinu.
Vertu liíandi frá hvirfli til ilja.
Anðaðu djuft. Fyltu öll hólf líkam-
ans daglega með nýjum lífskrafti.
Boðaðu sjálfum þér að þú sért hraust-
ur, ánægður og hamingjusamur, því
það bætir þig, og þú verður það sem
þú býður þér að vera ef þú hlýðnast
þínum eigin hugsunum nógu lengi.
Sálar og líkamskraftar fást ekki
nema smátt og smátt, minst fyrst en
meira síðar, ef reynt er að fullkomna
sig stöðugt, alveg að sínu leyti eins
og vöxtur jurtanna.
Gleymdu aldrei að vera glaður,
brostu aldrei sjaldnar en þrisvar á
dag, 30 sinnum er þó miklu betra.
Reyndu og reyndu aftur. Þannig
veitir þú hugsjónum þínum það afl,
sem þær þurta til að geta þroskast
og fullkomnast. Hættu ekkl þó út-
sýnið sé ískyggilegt um tíma. Seinna