Heimskringla - 20.08.1903, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 20. ÁGÚST 1ÍK»8
Heimskriiigla.
PUBtiISHBD BT
The Heimskriagla News 4 Pablishing Co.
Verð blaðsins í Canadaog Bandar $2.00
vuaa árið (fyrir fram borgað). Sent til
Isl&nds (fyrir fram borgað af kanpend-
um blaðsins hér) $1.50.
Peningar sendist í P. O. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaévísanirá aðrabankaen í
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
R. L. Baldwinaon,
Editor & Manaaer.
Ofi&ce : 219 McDermot Ave.
P o. BOX !*»••*
Laurierstjórnin.
Oefað er Grand Trunk Pacific
það stærsta járnbrautarmál, sem
komið hefir fyrir löggjafarf>ingið f
Canada. Það er enn þá stserra
mál en C. P. R. var forðum daga,
þegar það er borið saman við þenna
tíma, og einkum þegar tekið er til-
lit til fjárhagshliðar þjóðarinnar.
í>að er það risavaxnasta mál, fyrir
alda og ólionia, sem nokkru sinni
hefir verið á dagskrá í Canada.
Núverandi rfkisstjórn er að hamra
það málgegn um þingið með flokks-
fylgi og ofstopa. þvert á móti vilja
leiðandi blaða í landinu, og beint á
móti almenningsviljanum, og móti
vilja járnbrautamála raðgjafans,
sem kaus heldur að segja af sér
embætti sínu, en vera með því
máli á stjómarvísu. Þvf ber ekki
Laurierstjórnin málið undir atkv.
almennings? Því kallar hún ekki
lýðsatkvæði—referendum í mál-
inu? Stjómin gengur bráðlega til
kosninga, og hún flýtir scr alt sem
hún getur að koma því f gegn um
-þingið áður. Við hvað er liún
hrædd ? Er hún hrædd við sjálfa
sig, er hún hrædd við þjóðina, eða
er hún hrædd við m&lið?
Roblinstjúminni var legið á
hálsi fyrir að taka ekki lýðsatkv. í
Canadian Northern jámbrautar-
málinu. Járnbrautamálaráðgjafi
Laurierstjómarinnar vill snfða G.
T. P. málið eftir því máli. Sam-
bandsstjóminni {>ykir það óhæfa—
of lítið fé f því—hann varð að vík ja
úr sæti. Hún þarf að hafa nógu
mikið upp úr þessu máli og koma
þvf f gegn áður en hún skellir
kosningunum á. Þvf ekki að geyma
það, og láta kjósendurna greiða at-
kvæði um það. Er |>að óliberalt
þegar svona stendur á? Nei, langt
frá. Við hvað er stjómin hrædd,
Og því flýtir hún sér svona mikið ?
I fyrstalagi veit hún það að al-
menningsviljinn feldi málið, og
hún tapaði peningunum sem í
kaupinu em. í öðm lagi veit hún
það að hún kemst ekki til valda
aftur, og getur ekki náð f>eim pen-
ingum, sem standa á bak við í
þessu máli. Þvf hrópar nú fólkið
ekki á referendum f þessu máli?
Af f>vf f>að sefur enn.
Laurierstj. og Blair.
Fyrir nokkmm dögum sfðan,
eftir að Hon. A. G. Blair sagði sig
úr ráðaneyti Lauriers, þá mannaði
Sir Wilfrid Laurier sig upp og
hélt dómadags langa ræðu f Grand
Trunk Pacifie málinu, En aum-
[
ingja Laurier! Vandræðin leyndu j
sér ekki hjá honum. En rangt
væri að segja að hans silkímjúka
tunga og orðaval hefði verið ólið-
legt. En stefna og málefni var
alt annað. Hann hrópaði til guðs
f himninum, og bað hann um náð
og kraft til J>ess að Canadaríki yrði
ekki of seint til f>ess að (fðlast og
ná samningum við Grand Trunk
Pacific fél., sem það æðsta og eina
velferðarmál, sem ríkinu gœti að
höndum borið. Það var ekki
laust við að sumir stjðrnmálamenn
brostu að brárðæði og járabrauta
innblæstri gamla Lourier, og kváðu
hann ver furðu varfœrinn, að kom-
ast að hinu sanna og rctta málefni,
sem annað tveggja var honum
þoka og reykur, eða hann vildi ei
brenna á sér fingurgómana, með
f>ví að snerta mikið við f>vf.
Það var f>ingheimi kunnugt
I fyrir fram að Blair œtlaði að tala
' næstur á eftir Laurier. Stóð J>ing-
i heimur milli vonar og ótta. Con-
; servativar bjuggust við að fyrryer-
í anki járnbr.málar&ðgj. mundi skýra
1 frá burtför sinni úr ráðaneytinu,
; og gera grein fyrir skoðun sinni og
tillögum f málinu. A hina hliðina
vonuðu liberalar að Blair yrði
sléttur og fáorður um málið, eins
og kringumstæður stóðu. Loks
kom að þvf að Blair stóð npp og
1 tók til máls. Hann var hóvœr og
stiltur. Hann byrjaði á hví að
i gefa skýringu um það að það hefði
verið gerð tillaga um það að hann
viki úr ráðaneytinu, þar eð liann
: gæti ekki verið á sama máli og r&ða-
neytið vildi f járnbrautarmálinu.
Ekki hefði það verið Sir Wilfrid
; Laurier sem fram hefði komið með
* tillöguna og ekki fylgt henni, eins
og honum hefði verið borið á brýn.
! En hann hefði sjálfur verið búinn
að ákveða stefnu sína í þvf máli
og hvernig hann sneri scr. I stór
j máli þjóðar og rfkis hefði að eins
verið um eitt að gera, að standa
sem maður fyrir málinu liverjar
sem atíeiðingarnar yrðu. Það hefði
hann gert, og það œtlaði hann séi
j að gera. Hann talaði í fjóra og
hálfan kl. tfma, og hefir Sir Wil
frid aldrei á æfinni fengið aðra eins
: gagnrýni á orðum og verkum, sem
Blair veitti honum f ræðu sinni.
Hann talaði sem stjórmnálamað-
j ur með góðri þekkingu, og talaði
sem einn af fulltrúum ríkisins og
þjóðarinnar, Hanh sagði að allir
; gætu fundið að J>að væri f>ungt og
strangt hlutskifti, að fordæma eitt
eða annað mál, sem flokksbræður
manns segðu að væri afarþýðingar-
mikið, og mesta framfaramál lands
og þjóðar, og fordæma f>að frami
fyrir embættisbræðrum sínum i
ráðaneyti rfkisins, sem hann hefði
yfirgefið að eins fyrir þremur vik-
um, en engu sfður kvaðst liann
gera það, bæði f>á og nú. Hann
sagði að stjómin vissi hað oflxið
vel sjálf, að aldrei hefði verið fja.ll-
að um annað eins brautarmál f
þessu rfki, sem þetta væri. Það
væri yfirgengilegt í öllum skiln-
ingi. En stjórnin, hún fylgdi f>vf
fram upp á líf og dauða og flýtti
því svo gegn nm þingið að slíkrar
aðferðar væru engin dæmi. Sir
Wilfrid Laurier liefði sagt í ræðu
sinni:
‘Til þeirra, sem vilja neyða
inn á stjómina þeirri stefnu að
bíða til morguns, til morguns, til
morguns, til þeirra sem segja okkur
að bíða, bfða, bíða, til þeirra sem
ráðleggja okkur að þegja, yfir-
vega, endurskoða, útreikna, og afla
eftirgrenslu, er svar okkar n e i .
Hér er ekki tfmi til umhugsunar,
heldur til starf og framkvæmd”.
Hann sagði að hann hefði
kallað á guð f himninum, að veita
sér og stjóminni náð til að þurfa
ekki að bfð^ til morguns með
þetta. Hann kvað sér ekki geðj-
ast að J>ví, f>egar um fjármál og
járnbrautainál eins ríkis væri að
ræða, að stjómarformaðurinn hróp-
aði á guð af lgmni ofan, til að taka
hlntdeild f þeim m&lum. En f>að
hefði Sir Wilfrid gert. Eitthvað
l«gi nú á!!—Sannleikurinn í f>essu
máli væri sá. rikið gæti beðið, f>jóð-
in gæti beðið og þim;ið gæti beðið
með f>etta mál, en senator Cox
g«ti ekki beðið, það væri morgur
málsins. Hann kvað engu máli
ætti að flýta. svo að þjóðin og
þingið hafi ekki nógu langan tíma
til að íhuga það rækilega. Hann
gat ekki séð að það væri nokkur
skynsemi að kasta slíkri f liugun
upp á guð, vegna þess að þjóðin og
þingið mætti ekki vera að því
sjálf.
Á einum stað í ræðunni fór
Blair þessum orðum um stefnu
Liberala:
“Við erum ekki einasta að
snúa bakinu við þeirri snefnu,
sem við höfum fylgt í sjö ár, og
við erum ekki að eins að fordæma
hana ofan fyrir alt, en við erum
að skrifa f>á stafi, þau orð, sem
aldrei verða útþvegin aftur úr sögu
þessa tfma. En stjórnin hún scr
það ekki hvað hún sjálf er að gera,
eða kærir sig ekk> um að sjá það,
sem hún er að aðhafast”.
Hann skýrði frá því, að yfir
höfuð vissi hann ekki, sem járnbr-
málaráðgj.. unt ýmislegt viðkorn-
andi byggingu þessarar brautar.
Hefði aldrei getað fengið upplýs-
ingtir sem hann skildi urn f>au at-
riði, en þaðan að minna skildi öll
stjómin um málið, en hann sj&lfur,
og þetta væri málið sem ekki mætti
bfða umhugsunar til morguns, að
sögn og ósk forsætisráðherrans.
Guð ætti að koma og taka við yfir-
vegun og umhugsun málsins, sem
pénustu bundinn andi stjórnar-
innar. Það væri ekki geðfelt að
benda á annað þjóðmálafargan, og
hér væri komið málunum, en ein-
hver yrði að lyfta upp tjöldunum
f>egar svona langt væri gengið, f>ó
aldrei nema senator Cox gæti ekki
beðið. Hann þyrfti að ná milli-
ónum af peningum af peningum f
viðbót við f>ær sem hann ætti fyrir.
Hann játaði það, sem fyr, að
nauðsyn bæri til að braut kæmi frá
hafi til liafs. En J>að vfcra til
tvær eða fleiri aðferðir fyrir stjórn-
ina til þess, en að ausa fé og lönd-
um ríkisins f Grand Trunk Pacific
félagið. Fyrst af öllu hefði stjóra-
in átt að hugsa um framlengingu
Intercolonial-brautarinnar, sem
væri rfkis eign, vestur að Stór-
vötnunnm. Stjórnin hefði lfka á
þessu þingi gengið f ábyrgð fyrir
f>á jámbrautaeigenduma McKenzie
& Mann, eftir fulla árs umhugsun.
Því þá ekki að nota brautir þeirra f
sambandi við stjórnarbrautina frá
hafi til hafs, fyrst stjómin veitir
f>eim ríkisábyrgð. En hluturinn
væri sá, að stjórninni væri ekki
ant um að fá braut frá hafi til hafs,
annars hefði hún kvatt fylkin og
Vesturlandið til málanna. En
henni væri ant um, að koma kaup-
unum frain við Grand Trank
Pacific, og senator Cox mætti ekki
bfða. Eitt kvað hann vera áreið-
anlegt, og J>að væri það, að ef fólk-
ið í Canada vissi alt nm f>etta G.
T. P. mál og skildi það eins og
vera þyrfti, þá greiddi f>að ein-
róma atkvæði á móti málinu, ef þvf
væri leyfð atkvæðagreiðsla.
J>eim svíður.
Lesendur hérlendra blaða hafa
eflaust veitt þvf athygli, að í kosn-
ingabaráttum ræða þau málin sem
á dagskrá era í það og J>að skiftið,
og rökstyðja skoðanir sínar svo
sem f>au hafa föng til. En forðast
persónulegt saurkast, sem þau vita
að aldrei getur haft nokkra heilla-
vænlega þýðingu fyrir nokkurt
málefni. Og enn freinur hafa hér-
lendu blöðin þann sið að láta j
út rætt um kosninga atriðin
strax að kosningum afstöðnum.
Þetta er bæði sanngjarnt og sjálf-
sagt; þvf að atkvæði almennings j
er æðsta úrskurðarvald f þeim á- j
greiningsmálum, og að þvf fengnu
er J>að |>ýðingarlaust að lialda uppi
ofsafullum æsingaræðum um þau. ;
Ekki er þessu samt þannig
varið með “Lögberg”, J>að virðist
hvorki hafa vit né velsæmistilfinn-
ingu til þess að sitja á strák sínum
og bera liarm sinn f hljóði yfir
kosninga ósigrinum; lieldur tekur
f>að nú að emja og rymja persónu-
leg illmæli uin mig, í stað þess að
koma auðmjúklega fram fyrir al-
menning og játa yfirsjón sína og
synda afglöp f sambandi við öfga-
fullar staðhæfingar og ófiverra slúð-
ursögur, sem það burðaðist með
um margra vikna tíma fyrir þann
minnistæða 20. Júlf síðastl., f>egar
Liberalflokkurinn var veginn og
léttur fundinn á metum kjósend-
anna í fylkinu. Til dæmis má
benda á að í sfðasta Lögb., 13. þ.
m., er varið nálega hálfum þriðja
dálki til þess að benda lesendun-
um á það að ég hafi skrifað hlægi-
lega hólgrein um sjálfan mig f
Heimskringlu. Þrátt fyrir [>að
f>ótt blaðið hljótj að vita að ég
ritaði ekki einn einasta staf í það
blað, Þvf eins og lesendum má
vera kunnugt, þá hef ég varið öll-
um tíma mínum til undirbúnings
kosninganna bæði í Gimli og öðr-
um kjördæmum, einatt síðan síð-
asta þingi var slitið. Eg hef þvf
ekki átt kost á að vera við blaðið
hversu feginn sem ég hefði viljað
gera það. En hitt er eigi að sfður
satt, að sem auglýstur ritstjóri
blaðsins, ber ég lagalega ábyrgð á
öllu þvf, sem það hefir meðferðis,
hvort sem ég er nær eða fjærver-
andi, og þeirri ábyrgð dettur mér
ekki f hug að reyna að lötta af
mér. Eg skal jafnan fús til að
gangast við öllu sem ég tala rita
og gjöri. En ég álft ekki sjálf-
sagða skyldu mína að liggja þegj-
andi undir lognum staðhæfingum
Lðgbergs eða annara, og sam-
kvæmt þeirri liugsun era þessar
línur ritaðar.
Það virðist svo mem nú ætti
að vera kominn tími til J>ess fyrir
Lögberg að mannast svo að það
gæti ritað um m&lefni þau sem á
dagskrá era lijá þjóðinni, með rök
semdum og styllingu, án þess að
binda sig eingöngu við æsandi og
perónulegar óhróðurssögur um ein-
staka menn, með öðrum orð-
um J>að ætti að reina að rita
fyrir h u g s u n fremur en fyrir
tifinningar fólksins. Það
ætti að fylgjast svo mikið með
menningar og mentastraum hér-
lendu þjóðarinnar að það geti séð
og skilið að núverandi ritaðferð
J>ess er algerlega ósæmileg, óhæfi-
leg og drepandi fyrir flokk þann og
þau málefni, sem f>að er að berj-
ast fyrir. En þvf miður hefir
blaðið ekki enn f>á náð þeim menn-
ingar f>roska að geta fylgst með
tfmanum. Það beitir sífelt sömu
aðferðinni, sem það lærði fyrst
þegar það fékk tilvern sfna. Þá, á
meðan landar vorir voru ungir og
fákunnandi 1 landi hér og höfðu
óþroskaða þekkingu á stjómm&lum,
gat Lögberg með þessari aðferð
sinni leitt þá í stórhópum með sér
að málum. En eftir f>ví sem árin
liðu og Islendingar þroskuðust f
pekkingu á málum landsins og á
stefnu ogbardaga aðferð Lögbergs,
eftir þvf hefir þeim óðum fækkað
sem fylgt hafa blaðinu að málum,
og nú er svo komið, eins og ljós-
lega sást f ýmsum kjördæmum við
nýafstaðnar kosningar, að f>að er
orðið næsta áhrifalítið blað á met-
um almennings álitsins. Þetta er
f>að sem nefnast mætti “að þrosk-
ast niður á við”, og f>essi “þroskun
niður á við” byggist á tveimur að-
alástæðum: Fyrst að Islendingar
hér með vaxandi mentun og f>ekk-
ingu, hafa miklu þroskaðri og
sjálfstæðrri skoðanir nú en fyr á
árum. Þá fylgdu þeir f>eim að
máluin, sem þeir álitu hafa mest
vit og þekkingu á þeim málum,
sem lutu að velferð lands og f>jóð-
ar. En nú finna þeir og skilja að
f>eir eru sjálfir lierrar sinna eigin
vitsmuna og allra f>eirra skilyrða,
sem þekking og sjálfstæð skoðun
i
byggist á. Þess vegna eru þeirnú
orðnir ótalhlfðnari og óteyman-
legri en áður.
Hin önnur ástæða er sú: að |
það liggur á meðvitund Islendinga
að Lögberg sé ekki einlægt f þeim
skoðunum, sem það þykjist fram-
fylgja í stjómm&lum. Þessi skoð-
un almennings er viturleg og bygð
á gildum rökum; t. d. hafa lesend-
ur tekia eftir því að blaðið frið-
mælist aldrei við lesendurna fyrir
öfgar J>ær og loginn heimskuþvætt-
iug, sem þaðer jafnan fult af fyrir
allar kosningar. Jafnvel þegar
J>jóðin er búin að sýna með at-
kvæðam sínum að staðhæfingar
I þess hafa verið út í hött og á eng-
i um sönnum rökum bvgðar, Meira
að segja er blaðið svo bligðunar-
laust að það hleður skömm á skömm
ofan með þvf, eftir að það hefir
séð villu síns vegar, að halda samt
áfram að segja vísvitandi ósatt,
eins og í þessu umrædda blaði, þar
sem f>vf er haldið fram að Green-
i way hafi verið búinn að semja um
byggingu á jámbraut til Oak Point
áður en hann fór frá völdum 1899.
; Blaðið veit sjálft að enginn lilutur
er fjarstæðari sannleikanum en
I f>essi staðhæfing þess. Og þó
kemur það með hana eins og hún
| væri óhrekjandi sannleikur. Eg
skil það vel að Lögb. sö illa við
að unna mér sannmælis í f>essu
! brautarmáli, en f>að skal mega til
að gera það livort það vill eða ekki,
J þvf að ég tel mér fært að sanna
hvern hlut ég á að J>essu máli, svo
| að ekki verki með rökum lirakið.
| Um aðra starfsemi mfna í sam-
i bandi við Gimli-kjördæmið liirði
ég ekki að ræða. Sú starfsemi
mfn er hvort sem er ekki til lykta
leidd.
B. L. Baldwinson.
Herra Gunnsteinn Eyjólfsson,
j póststjóri við fslenclingafljót. hefir
i sent Lögbergi ímyndaðan útdrátt
I úr samsætisræðu, er ég flutti við
i íslendingafljót að kvöldi 25. Júlí
I síðasl. Gunnsteinn hefir fengið á
í sig talsvert orð sem skáldsagna
. höfundur, enda gætir þessarar gáfu
hans í áminstri grein, J>vf það má
j svo heita að hvert atriði sem þar
j er áminst sé ýmist logið frá rótum
| eða svo afbakað og fært úr réttu
j horfi að eannleikanum er ekki
leyft að koma f ljós, svo að lesend-
j um skuli vera als ómögulegt að fá
i sanna og rétta hugmynd um það,
sem fram fór á þessari samkomu,
Vel skil ég að Gunnsteini liafi
gengið gott eitt til að rita grein
þessa. Hann hefir vitað að Lög-
bergi mundu svíða sárin undan ó-
i sigri síðustu kosninga. Hann
j hefir minst sögunnar f biblíunni
I f>ar sem getið er um sjúkdóm
j Lasarusar og að hundar hafi
i komið og sleikt sár hans, og hann
hefir fundið það siðfræðis- og
| kristilega skyldu sfna að teygja út
lyga. mannlasts og rógburðartung-
I una og sleikja með henni sár Lög-
[ bergs, ef ske mætti að með þvf
j gæti dregið úr sviðanum. En ég
get fullvissað Gunnstein um að til-
! raunir hans í þessa átt eru árang-
urslausar. Það voru svo margir á
þeirri samkomu, sem heyrðu hvert
orð sem talað var, að honum verð-
ar ekki leyft að komast upp með
þá staðhæfingu að ræða infn liafi
| verið lfk þvf, sem hann reynir að
; mála hana. Enda ber öll grein
j hans það með sér, að hann hvorki
hermi rétt né ætlist til að því sé
trúað, J>ví hann tekur það berlega
I fram að orð mín séu eigi rétt til-
færð, atriðin eigi í réttri röð og að
hann riti eftir sögusögn og sam-
kvæmt tilmælum annara. Það er
auðfundið að hann kærir sig ekki
um að feðra sjálfur efni greinar
sinnar og ber f>vf aðra fyrir sig.
i Þegar þessa er gætt, og hins, að al-
menningur skilur tilgang Gunn-
steins, þá hygg ég að grein hans
krefji ekki frekari andsvars frá
minni hálfu. En þó skal [>ess get-
i ið að ég er við því búinn að ræða
| kvert sérstakt atriði úr áminstri
j ræðu minni við Gunnstein eða
| hvern annan, sem vera vill, svo að
j almenningur fái kost á að kynna
sér málsatriðin og dæma um hvor
j for með réttnra mál.
B. L. Baldwinson.
MINNI
íslands.
Heim úr vestri hugan ber
liafs of bláar slóðir
þar sem dags við upprás er
okkar kæra móðir.
Hún um alla heimsins braut
livar sem lægi vegur.
sitt f kalda segul-skaut
sona hjörtun dregur.
Það er yndi enn að sjá,
eftir tfma liðinn,
ytír bænda býlin smá
breiðast dalafriðinn.
Þar sem Sóley. sumarrós,
situr í hlaðbrekkunni;
f>að er eins og lftil ljós
logi’ í helgum runni.
Björgin lyfta brúna svört
brötttm tindum fjalla,
en liið neðra blika björt
blóm um gil og hjalla.
Þar við klaka og kólgu ský,
kuldasvipinn strfða,
saman falla faðmlög f
fegurðin og blfða
Hugur vor þig hlaðna sér
himinljósa-baugum,
ægislijálm á höfði J>ér
hetjumóð f augum.
Oft sú minning okkar slær
instu hjartans strengi.
Blessist öll þfn bygð og sær
bæði vel og lengi.
Vorrar bernsku fagra fold,
foldin vorra drauma,
frjófgun þfna frjófgi mold
frelsis n/rra strauma.
Ar og friður alt f>itt ráð
örmum vefji sínum,
meðan nokkur drengskapsdáð
nafnar f sonum þfnum.
S. S. Isfeld.
* *
*
Ofanprentað kvæði var prent-
að f 44. nr. Hkr., en ekki eins og
f>að var frá hendi höf., og er það
hér með leiðrétt og hann beðinn
velvirðingar.----Ritstj.
/
Island.
Kæða flutt 2. Ágúst 1903
af
SlG, J(JL. JÓHANNESSYNI.
Háttvirta samkoma !
Kæru Islendingar !
Bræður mínir og systnr.
Þannig leyfi ég mér að ávarya
ykkur og þannig vonast ég til að
mér sé óhætt að ávarpa ykkur í
dag, — já, að minsta kosti í dag.
Eg vonast til að svo heilagt afl hafi
dregið okkur öll saman á þennan
stað, að við höfnm ekkert meðferð-
is liingað af neinu þvf, sem dragi
úr fullkominni heimild f>ess að
mega kalla hvert annað bræður ög
systur; ég vonast til J>ess að draug
ar þeir, sem þvf miður of oft eggja
til hins gagnstæða, hafi verið svo
trúlega lokaðir úti frá þessum—ég
vildi mega segja—heilaga stað, að
f>eir fái hér engra áhrifa notið.
Margar vora þær sögurnar, er
vér heyrðum sagðar af voram afa
og ömmu eða pabba og mömmu f
rökkrinu heima og byrjuðu á f>ess-
um orðum: „Einu sinni var kóng
ur og drotning í ríki sínu og karl
og kerling f koti sínu“.
Þessi einfalda óbrotna byrjun
er okkur flestum minnisstæð og
flestum kœr. Eg ætla að byrja á
líka leið, ekki þó að öllu eins; ég
ætla ekki að segja frá kóngi og
drotningu f rfki sfnu, ekki heldur
karli Og kerlingu f koti sfnu; ég
ætla að segja frá einni roskjnni
konu, sem ég vil kalla drotningu f
rfki sfnu. Rfkið hennar er ekki
stórt og f>að er ekki auðugt svo
menn viti til; en kistu eina mikla
hefir hún f>ó geymda í fórum sín-
um, er hún liefir fyrir eigin sjóð
enn þá sem komið er. Granar
suma að þar muni vera fólgið fé
allmikið og Tfmi konungur muni
sfðar opna kistu f>essa með lykli
f>eim er Þekkiug nefnist, en aðrir
glotta liæðnislega og telja f>að fá-
sinnu eina, eru þeir miklum mun
fleiri.—
Þess er gætandi að spámenn
þjóðanna hafa jafnan verið f minni