Heimskringla - 03.09.1903, Blaðsíða 2

I
HEIMSKRINGLA 3. SEPTEMBER 1903.
Qeiniskriiigla.
PUBLISHBD BY
Th« Heimskringla News 4 Pablishing Co.
Verð blaðsins í Canadaog Bandar $2.00
nm árið (fyrir fram borgað). Sent til
íslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um blaðsins hér) $1.50.
Peningar sendist i P. 0. Money Oider
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávisanir á aðrabankaen i
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
B. L. BaldwinNon,
Edltor tc Manacrer.
Office : 219 McDermot Ave.
P O. BOX
Nýtt gróðabragð.
N/lega varð f>að opinbert á
fundi í New York, sem forsetar
sparibankanna þar f liorginn höfðu
með sér, að verkalýðurinn þar í
borginni og öðrum borgum f Banda
rfkjanna hefir ýmist hætt að leggja
sparifé sitt á bankana í sömu hlut-
föllum eins og áður gerðist, eða
menn hafa á sfðastl. m&nuðum
dregið út af þeim talsvert af f>vi
sem þeir áttu f>ar inni. Þessu var
í fyrstu ekki veitt mikil eftirtekt,
en svo þegar að þvf var g&ð, þá
gerðu bankastjðmir ineð sj&lfum
sér þá grein fyrir [>essu, að Ifklegt
væri að hin ýmsu verkföll þar í
landi hefðu haft þaru áhrifað neyða
verkalýðinn eða þann hluta hans,
sem fé átti sjáanlega aflögu, til að
grípa til þess um stundarsakir til
nauðsynlegs lífernis kostnaðar.
Svo fóru bankastjómirnar að graf-
ast eftir orsökinni til þessa og yfir
höfuð að gera sér ljósa grein
fyrir f>vf hver breyting hefði orðið
á kjðrum verkalýðsms og af hverju
hún ef nokkur vœri mundi stafa.
Öllum var það Ijóst, að mesta góð-
œði er nú í landinu, eins og sjá má
af hinum tfðu verkföllum, því þau
eru f flestum tilfellum samfara iðn
aðarlegrar starfsemi; þess vegna
var það lítt skiljanlegt hvemig
á því gat staðið, að vinuulýðurii.n
væri að draga fé sitt úr sparisjóð-
unum. En eftirgrenzlan l>anka-
stjóranna leiddi f>ann markverða
sannleika í Ijóg og sem [>eir svo
opinberuðu á þessum fundi, að í
stað f>ess að leggja sparifé sitt á
banka, sem að eins gefa 3 per cent
vexti, [>á em nú /msir menn og
konur í Bandaríkjunum, bæði í
flokki verkamanna og einnig í
flokki smákaupmanna, farnir að
verja þvf litla fé sem afgangs er
daglegum þörfum þeirra, til þess
að kaupa hlutabréf í auðs- og fram
leiðslustofnunum landsins, svo sem
í banka, jámbrauta, kola, járn, stál
og olfu og öðrum slfkum stofnun-
um, þar sem féð er vel trygt og vel
arðberandi. í flestum þessum fé-
lögum eru hlutabréfin seld langt
fyrir ofan jafngildi, alt eftir f>ví
hve mikin arð stofnanir þær sem
pau hljóða upp á gefa af sér á
hverju ári að jafiutði. En verð-
upphœð hlutabrf'-fanna hindrar
ekki fólk þetta frá að kaupa þau.
Alt er um að gera að [>au séu hlut-
ir f þeim télögum, sem þjóðin er
búin að fá trygging fyrir að sé
varanleg eign og sé arðberandi.
Það er og annað í sambandi við
þetta mál, sem er alleftirtektavert,
og það er að f>að var ekki innfœtt
Amertkufólk, sem hyrjaði þessa
hreyfingu, heldur voru það útlend-
ingar: Gyðingar, Grikkir og ítalir
sem þannig sýndu að [>eir höfðu
meiri fjárhagshyggindi, heldur en
innlendi verkalýðurinu. En svo
bendir þessi breyting á fyrirkomu-
lag, sem þannig er upptekið til að
ávaxta sparisjóð í heild sinni á
vaxandi þekkingu og skynsemi
fólksins, auk þess sem það hefir af-
ar mikla þýðingu til góðs fyrir þær
stofnanir, sem það leggur fé sitt f,
[>vf að það þ/ðir velþóknuh verka-
lýðsins á f>éim stofnunum. Það er
óþarfi að færa nokkrar röksemdir
til að sanna þá staðhæfingu. að
f>ess dreifðari sem hlutir eins jám-
brautarfélags eru meðal almenn-
ing, f>ess tryggara er f>að félag og
óhultara gegn hatri og ofsóknum
sérstakra mannflokka og öllum
þeim afleiðingum, sem sllkri óvild
fylgja, og sama gildir við aðrar
nauðsynja stofnanir.
Hugsum oss að [>essi hreyfing
gangi svo langt, að allar þær hundr
uð millíónir dollars, sem þjóðin á
nú á sparibfinkum landsins, væru
lagðar f hlutabréf f slíkar stofnanir
þá væri langt spor stigið í áttina
til þjóðeignar slíkra stofnana, og
[>ar af leiðandi langt spor stigið til
þess að koma á betra sainkomulagi
en að undanförnu hefir átt sér stað
milli auðs og erviðið, [>ví að [>á
væri [>að til hagsmuna fyrir alþýð-
una, sem væri meðeigandi í þess-
um stofnanum, að koma í veg fyrir
verkföll með öllum þeim skaðlegu
afleiðingnm, sem }>eini fylgja: öf-
undsýki óreglu- og aðgerðaleysis-
seggja yfir velgengni allra [>eirra,
sem nenna að hugsa og starfa,
mundi þá að miklu leyti hætta að
gera vart við sig. Það yrði þá sjá-
anlegt að einstaklingar alþýðunn-
ar fengju full laun atorku sinnar
og fyrirhyggju, og þeir sem hvor-
ugt þetta hafa til að bera, yrðu að
sætta sig við hinar náttúrlegu af-
leiðingar af mannrænuleysi sfnu
og ódugnaði.
Ýmsar iðnaðarstofnanir hafa
á sfðari árum tekið upp þann hátt,
að bjóða verkamönnum sínum
hluta f stofnunum þeim sem [>eir
vinna fyrir, með miklum afslætti
frá markaðsverði, til þess að gefa
þeim kost á að verða hluthafar og
auka áhuga þeirra fyrir vexti og
velgengni þeirra stofnana og njóta
að sfnum hluta vinnuarðsins af
þeim. Sérstaklega hefir st&lfélag-
ið mikla f Bandarfkjunum gengið
á undan f [>essu efni. Aðrar stofn
anir hafa gefið verkamönnum sfn-
um þóknun (lx>nus) eftir ákveðið
tímabil, með sama tilgangi og að
framan er sagt, og enn önnur félög
hafa, sérstaklega járnbrautarfélög,
svo sem Pennsylvania, C. P. R. og
fleiri slík félög hafa tekið upp þá
reglu, aðeftirlauna gamla verka-
menn sina fyrir langa og dygga
þjónustu. Alt [>etta eru hvetjandi
meðöl til f>ess að halda sem bezt-
um og flestum mönnum sem allra
lengst við sömu atvinnu, en bezt
er þó fyrsta aðferðin, sú, að gera
verkamenn einnar iðnaðarstofnun-
ar hluthafa í þeirri stofnun. Það
hefir og komið til orða að verka-
mannafélögin, sem slfkt gætu hve-
nær sem þau vildu orðið hluthafar
f [>essum stofnunum með [>vf að
kaupa hlutabréf þeirra í markað-
inum eins og hver annar almennur
hluthafi verður að gera, og [>ó slík
félög gætu ekki lagt til næga pen-
inga til að kaupa upp fleirtölu
hlutabréfa, [>á gætu þau samt keypt
nógu mörg til [>ess að eiga tilkall
til að hafa mann úr sfnum flokki
f stjómarráðinu, sem svo fengi
fulla þekkingu á [>eim starfsregl-
um og öðram atvikum sem slfkar
stofnanir stjómast af. Með [>essu
móti mundu hugir verkveitanda og
vinnuþiggenda dragast saman, því
að hvorirtveggja hefðu f>á sameig-
inlegra hagsmuna að gæta, hvorir
tveggja væru [>á orðnir „auðvald“ f
orðsins fullu merkingu. En hættu-
tfmabilið f þessum félagsskap yrði
þá. f>egar svo illa léti f ári, að það
yrði tap í stað gróða við starfsemi
einhverrar slfkrar stofnunar og
það má jafnan búast við að slíkt
geti af einhverjum ófyrirsjáanleg
um orsiikum komið fyrir, en jafn-
vel þá mundu verkamenn græða
það, að fá þekkingu á þvf hver
völd f>að eru í verzlunar og iðnaðar
heiminum, sem tap og gróði
slíkra stofnana stjórnast af, ef [>eir
vissu [>á hvar orsakimar lægju og
sú þekking út af fyrir sig gæti ver-
ið [>eim stórmikils virði fyrir fram-
tíðina. Ýmsir hagfræðingar og
f>að jafnvel úr flokki verkamanna
hafa bent á það. að verkamanna
félögin hafi til umráða sjóði til
hjálpar veikum meðbræðrum, og
enn fremur sjóði til þess að l>orga
vikulega vissa upphæð þeim sem
gera verkföll; slíkir sjóðir, eða sér-
staklega sá síðarnefndi. gœtu orðið
notaðir tilþess að kaupa upp hluti
f iðnaðarstofnunum landsins. Fé-
lögin gætu enda lagt skatt á verka-
menn sfna f [>eim árum, sem at-
vinna er nægileg og kaup gott og
notað [>ann sjóð sem þannig^mynd
aðist, til þess að kaupa hlutabréf f
þessum iðnaðarstofnunuin. Slfk-
um peningum væri vel varið; [>eir
væru bæði tryggir og arðberandi.
Vextir þeirra eða ágóði ^hlutabréf-
anna gæti orðið notaðir til styrkt-
ar veikum hluthöfum og sjálf inn-
stæðan væri varanleg eign, sem
gengi til ekkna og erfingja Jæirra
látriu.
Eitthvað Þessu lfkt mun liafa
vakað fyrir þeim útlendingum sem
byrjað hafa þá hreyfingu í New
York rfki, að kaupa hlutabréf í
tryggum iðnaðarstofnunum [>ar
eystra. Hugsanlegt virðist að
þetta geti orðið fyrsta sporið í átt-
ina til [>ess að jafna misfellur þær
sem svo tíðar eru nú á dögum milli
auðs ogatvinnu í Ameríku. Hugs-
unin að ná hlutabréfum í verkstæð
um iðnaðarstofnananna s/nist
hyggileg, að minsta kosti eins
hyggileg fyrir verkalýðinn, eins og
fyrir auðmenn landsins. I Cana-
da á verkalýðurinn nú sem stend-
ur um 80 millíónir dollars f spari-
bönkum ríkisins, eða sem næst
$14,50 á hvert nef í landinu. Af
þessu fé l>orga bankarnir að eins
3% á ári, en f>að er miklu minna en
flestar stofnanir landsius borga af
hlutabréfum sfnum, Svo era póst-
húsbankar rfkisins. I fyrrageymdu
þeir 1 Ontario $255, í Quebec $292,
í Nova Scotia $268, f New Bruns-
wick $385, í Manitoba $161,’f Brit-
isli Columbia 282, í Prince Ed-
ward Island $234 og í Norðvestur-
héruðunum $171 aðjafnaði á hvem
mann, sem átti fé á þessum bönk-
um. Á þessum stöðum er féð vel
geymt, en það væri alveg eins vel
geymt í hlutabréfum, segjum Win-
nipeg-strætisbrautafélagsins, sem
nú kosta $215 hver $100 hlutur,
og borgar 6% eða meira á ári
hverju f ágóða af hverjum dollar í
söluverði hlutabréfanna, Ýms
önnur félög borga hærri rentu, svo
sem bankafélög og Montreal Tele-
graph, Dom. Coal, Lake of the
Woods og fleiri félög, sem eru eins
trygg og ríkisskuldabréf. Ýms af
þessum félögum borga alt að 10c.
á hverju ári f ágóða af hverjum
dollar, sem hlutabréf þeirra hljóða
upp á, og gróðinn fer alt af vax-
andi eftir þvf sem landið byggist
og iðnaður eykst í þvf. Slík hluta
bréf seljast ætfð á markaðnum
fyrir fult verð, svo að þeir sem
eiga þau, geta altaf fengið peninga
sfna, ef þeir vilja losast við hlut-
ina. Hluteign f slfkum féliigum
hefir og það f för með sér, að hlut-
hafar eiga kost á að kynnast hver
öðrum og öllum hag og háttsemi
félaganna og starfi og framkvæmd-
um [>eirra; og enn fremur má
vænta [>ess, að hluthafar eigi hæg-
ari aðgang að vinnu og embættuin
f slfkum félögum, heldur en þeir
sem enga hluti eiga f [>eim.
Fyrr eða síðar kemur sá tíini,
að íslendingar og aðrir upplýstir
menn fara að gefa þessu máli meiri
gaum, en þeir hafa gert til [>essa
dags. Þegar sá dagur kemur, þá
er stigið eitt aðalsporið f áttina til
þess að þeir taki sanngjarnan þátt
f starfs og iðnaðarlffi þessa lands.
En sá sanngjarni þáttur liggur i
[>vf, að þeirnjóti sfns fulla skerfs
af gróða [>eim og atvinnuafli, sem
þessar stofnanir hafa í för með
sér. Heimskringla hefir gert sfna
vísu í þvf að benda á þetta, en
fólkið verður að hafa framkvæmd-
ina.
f
Nýjir tollar á Islandi.
Eitt af máluni þeim, sem al-
þingi í sumar hefir til meðferðar,
er frumvarp [>að frá séra Eggert
Pálssyni að landsstjórnin leggi inn-
flutningstoll á smjörlíki, 10 aura á
pundið, og 2 aura á hvert pund af
osti, og 1 eyri á hvert pund af
kartöflum. sem til landsins eru
fluttar.
Þetta mun eiga að vera tekju-
tollar til arð fyrir landssjóð. Enn
þá er óvfst hvað alþingi gerir við
frumvarp petta, en svo mikið er
víst að sumt í þvf ætti að fella.
Um tollinn á smjörlfki má segja, að
ef hann á að vera til þess að út
r/ma þeirri vörn úr landinu, þá er
hann máske alt of lágur. En nú
víkur málinu svo við á Islandi að
þjóðin framleiðir ekki eins mikið
smjör og hún þarf til heima nota,
og verður þvf að kaupa útlent
smjör eða annað viðbit f þess stað,
og af þvf að fátœktin er annars-
vegar en þörfin fyrir einliverja við-
bitsnefnu hinsvegar, þá neyðist
fólkið til að kaupa þenna óhroða,
sem [>að lætur sér nægja í stað
smjörs. Athugun þingsing verður.
þvf að lúta að því að úrskurða
hvort fólkið eigi að fá kost á að ná
að sér þessari vöru með sem minst-
um kostnaði, eða hvort hún með
tollálagningu á að verða svo verðhá
f innkaupum að þjóðin kjósi frem-
ur að kaupa útlent smjör, sem að
sjálfsögðu er bæði ljúffengara og
hollara, þótt það sé nokkuð dýrara.
Sé hið sfðara tilgangurinn, þá er
10 aura tollur á pundið alt of lág-
ur, en se það ekki tilgangurinn,
og sé þingið þeirrar skoðunar að
þjóðin hafi ekki efni á að kaupa
sér smjör til viðbits, þá er þessi
tollálagníng í hæsta máta óþörf, og
ætti ekki að eiga sér stað.
Um toll á osti er það að segja,
að ostur á Islandi er nú þegar svo
dýr að óþarfi er að ofþyngja gjald-
þoli almennings með tollbyrði á
þá vöra; hún er hvort sem að
eins keypt af [>eim sem búa í bæj-
um við sjávarsíðuna, og sem sfzt
allra landsbúa era fœrir um að rísa
undir aukinni byrði. Ostur er
holl fæða og ætti ekki að vera gerð
almenningi d/rari en nauðsyn
krefur.
Ef stjórnin þarf nauðsynlega
að fá sér inntektir með tollum, þá
ætti hún að leggja þá aðallega á
munaðarvöramar, svo sem víd, öl,
tóbak, vindla og annað þess háttar.
En út yfir tekur það ákvæði f þessu
frumvarpi, sem fer fram á það að
leggja einn eyri á hvert pund af
innfluttum kartöflum. Það eru f>0
aurar, eða sem næst 17c & hvert
bushel af karöflum, en sá tollur er
að mun hærri en nemur öllu verð-
inu á kartöflum keytum í Mani-
toba á haustin. Hér hafa verið
keypt heil jámbrautarvagnhlöss af
kartöflum frá bændym f norðvestur
liluta fylktsins fyrir ekki meira en
| þess tolls sem séra Eggert vill
nú láta leggja á þessa vöra á Is-
landí. Kartöflur keyptar frá Nor-
egi og Skotlandi hafa á umliðnum
árum kostað um 12 kr. hver funna,
komin til Isl., og þegar svo þessum
tolli prestsins er bætt þar við, þá
verður tunnan sem næst 141 kr.,
eða yfir $1.00 hvert bush., sem er
meira en þrefalt d/rara en sama
vara kostar hér f landi. En verði
þessi tollálaga á hinn bóginn til
þess að kenna Islendingum að
rækta svo land sitt að þeir verði
með tímanum kartöflulega sjálf-
stæðir, þó þeir komist ekki svo
langt að græða árlega milliónir
króna á þeirri starfsemi, eins og
vinur vor Stefán B. Jónsson liefir
haldið fram að mögulegt sé að
gera, þi hefir ekki verið til einskis
barist. Þá er tollur þessi 1 mesta
máta þarflegui og nauðsynlegur;
og ætti að komast á sem fyrst.
/
Islenzkar bókmentir.
Svo er nú komið um síðir, að
fegurð fjallanna á Fróni hefir vak-
ið eftirtekt skemtiferðamanna og
má nú sjá í hinum miklu amerík-
önsku bókhlöðum hillur hlaðnar
með myndabókum og ferðasögum
þeirra. Englendingar, Þjóðverjar,1
Ameríkumenn og Frakkar keppast i
[>ar hvér við annan, og lær flestum
saman um, aðlandið sé fagurt, frftt
og „yfirbragðs mikið til að sjá“.
Ransóknir vísindamanna, hvað
snertir fslenzkar fommenjar, hafa
aldrei verið sóttar með meira kappi
ennú, og varia lfður svo mánuður,'
að ekki komi út bók eða bækling-
ur um Eddu eða Völsungasögu.
Nútfðar bókmentirnar eiga öðru
happi að hrósa. Þær standa eins
illa að vígi og vísindamennirnir á- *
gætu, synir Darwins, frægð feðr-
anna yfirskyggír nútíðina svo al-
gerlega, að jafnvel stórmennin
vekja litla eftirtekt, Þegar Fran-
cis Darwiu kveður sér hljóðs og
vill ríikstyðja hinar stjörnufræðis-
legu uppgötvanir sfnar, þá hlýðir
enginn á, en allir þylja lof hinum
mikla Charles og lesa í tfunda sinn
ritgerðir hans um d/r og jurtir.
Þegar Matthias eða Þorsteinn flyta
kvæði, snúa flestir hinna lærðu
Þjóðverja bakinu að og rita stór-
yrtar lofklausur um Snorra Sturlu-
son og Egil Skallagrímsson, og
barma sér yfir því, að nú finnist
ekki lengur nokkrar bókmentir á
Islandi. Og svo halda lærðir menn
f Winnipeg fyrirlestra til að sýna
fram á, að nútfðar bókmentir Is- j
lands séu léttvægar og lítilf jörlegar.
Þrátt fyrir alt s/nist nú betri
tfð í vændum. Hinu mesta bóka- j
safni Bandaríkjanna — bókhlððu
Bostonbæjar—hafa nylega borist
þrjár markverðar bækur: „Three
Visits to Iceland“, eftir Mrs Dis-!
ney Leith; „Geschichte der Is- !
landischen Dichtung der Neuzeit1,
eftir Carl Kuchler og Islandische
Dichter der Neuzeit, eftir J. C.
Poestion.
Mrs. Leith mælir hlýjum orð-
um til íslendinga og ber þeim góð-
an vitnisburð á alla vegu. Hún
segist hafa þýtt töluvert mörg ís- j
lenzk kvæði. en flest þeirra eru i
annarstaðar prentuð en í bók þess-
ari. í bókinni era þó nokkur
kvæði, á meðal þeirra lipur [>/ðing
af kvæðinu „Gunnarshólmi“ og
frumsamin erfiljóð eftir Grfm
Thomsen. Það eftirtektaverðasta
við bókina er. að Mrs Leith segist
munu beita öllum kröftum til út-
breiðslu íslenzkra bókmenta. Höf-
undurinn er auðsjáanlega auðug
að fé og mjög hrifin af fegurð Is-
lands og skáldskapar þess.
Bókmentasaga Kuchlers er
prentuð í tveimur heftum; hið
fyrra (um Söguskáldskap ál9, öld)
1896 og hið síðara (unl Sjónleika
skáldskap) 1902. Bókin er als
166 bls., en hefir þó að líkindum
útheimt meiri rannsóknir og lang-
vinnara erfiði en hin miklu stærri
bók Poestíons. Hann hefir jafn-
vel útvegað sér handrit af sjónleik
um, sem aldrei hafa prentuð verið,
og lesið heila árganga af viku og
mánaðar ritum til þess að láta
enga eftirtektaverða smásögu
gleymast. Þannig hefir hann fund-
ið fimm sögur eftir J. M. Bjarna-
son í Heimskringlu og tvær sögur
Kr. A. Benediktssonar, aðra f
Heimskringlu og hina f Oldinni, A
meðal söguritara virðist honum
finnast mest til um Gest Pálsson
og Jón Stefánsson (Þorgils Gjall-
anda). liitdóma hefir hann um
þessa vestanhafs íslendinga: Gunn
stein Eyjólfsson, J. M. Bjarnáson,
K, Á. Benediktsson. Jón Einars-
son, Sigurbjörn Stefánsson, Gunn-
laug E. Gunnlaugsson og Þor-
steinn M. Borgfjörð.
Bók Poestions er útgefin í
Leipzig, er ágætlega prentuð, í
stóru 8 bl.broti og 530 bl.sfður að
leugd. I formálanum skýrir hann
fyrst frá örðugleikum verksins og
bendir á að einmitt hið bezta f fs-
lenzkum ljóðum hljóti að tapast
í þ/ðingu kvæðamia á|annað tungu
mál. T. d. segír hann eru kvæði
Matthíasar svo fslenzk. að varla
er hugsandi að snúa þeim á þýzku,
kvæði Steingrfms, á hinn bóginn,
eru f anda svo lík kvæðum Þjóð-
verja, að þeim verður tiltölulega
auðvelt að snúa. Afleiðingin er,
að Poestion hefir þýtt tólf kvæði
eftir Steingrfm, en að eins tvö
kvæði eftir Matthías—kvæðið um
haffsinn (1888) og kvæðið „Eggert
Ólafsson“.
A fyrstu fimm blaðsíðum bók-
arinnar er yfirlit yfir sögu og fom-
ar bókmentir Islands. Síðan snýr
Poestion sér að nútfðinni—hinum
þremur sfðari öldum—og lýsir sið-
um og mentalífi íslendinga og
breytingum þeim sem gerst hafa,
einkum á 19. öldinni. Hann talar
fyrst um sögur og sögulestur,—
fornsögur, riddarasögur, huldufólks
og draugasögur s. s. frv. Hanu
sk/rir frá hvernig handrit og prent
aðar bækur fóru bæja á milli og
hvernig bóka- og lestrarfélýg hafa
inyndast á seinni árum, Þar næst
talar hann um rímnaskáldskap og
rímna kveðskap, kvæðakapp (að
kveðast á) og um skáldskap yfir
höfuð. Á meðal annars segir hann
að varla muni svo tvítugur maður
á landinu, sem ekki hafi hann
einhverntfma hnoðað saman vfsu,
Hann skýrir nákvæmlega hvaða
hugmynd sé fólgin í orðunum skáld
þjóðskáld, hagyrðingur, hagmælt-
ur. leirskáld, skáldi o. s. frv. og
segir, að skáldskapur sé meira um
hönd hafður meðal almennings á
sumum pörtum laudsins, en á öðr-
um; meira t. d. á Norðurlandi en á
Suðurlaiuli. Margar sögur segir
hann einnig um orðfyndni íslend-
inga og einkum um hvað oft þeim
verður vísa af munni Jvið allskonar
tækifæri. Meðal annars segir
hann frá áskorun Páls lögmanns
Vfdalíns á Jón s/slumann Sigurðs-
son að botna vfsuna:
Hani, krammi, hundur, svfn,
hestur, mús, titlingur,
og hvað heppilega Jón svaraði:
galar, krúnkar, geltir, hrín,
gneggjar, tfstir, syngur,
Hann segir einnig frá krafta-
skáldum og hvemigséra Hallgrím-
ur Pétursson kvað tóuna til dauða.