Heimskringla - 24.09.1903, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 24, SEPTEMBFR 1903,
Heiniáriiigla.
PUBLISHBD BT
The Heifflskriagla News & Pablishing Go.
Verð blaðsins ( CanadaogBandar. í'2.00
om árid (fyrir fram borgað). Sent til
tslands (fyrir fram borgað af kaupend-
um bUðsins hér) $1.50,
Peningar sendist í P. 0. Money Order
Registered Letter eða Express Money
Odrer. Bankaávísanir á aðrabankaen i
Winnipeg að eins teknar með afföllum.
K. [j. RaMwinmin,
Editor & Manager.
Office : 219 McDermot Ave.
P o. BOX 1«HS
Nýja tollverndarstefn-
an á Bretlandi.
Breyting sú á fjárhagsmálum
Breta , sem nú er f vændnm, bein-
ist í tollvemdaráttina. Mr. Cham-
berlain fylgdi þeirri stefnu að koma
á vöruskiftum milli allra hluta
hins brezka veldis, með jöfnum
tollurri, án tillits til tolllaga annara
þjóða. En stefna hans varð óvin-
sæl f Englandi, og það lá við sjálft
að stjórnin yrði að ganga til kosn-
inga út af innbirðis sundrung í
ráðaneytinu. En Balfour hefir um
stundarsakir tekist að koma öllu í
ljúfa löð með því að mynda stefnu
sem allir ráðgjafarnir geta aðhylst.
Þessi stefna Balfours er innifalin í
f>vf að innleiða tollvemd f stjórn-
arfar Breta. Hann gerði þessa
stefnu sfna kunna með 500 síða
bæklingi, sem nfgefinn var út að
hans tilhlutun, og hefir að geyma
alskyns verzl n ■ arskýrslur um mörg
undanfarin ár, og samanburð á
þeim, og er f>etta gert til að syna
iðnaðar- og auðæfulega afstöðu
Englands við önnur ríki. Bók
þessi sannar að undir frjálsverzl-
verzlunarstefnu Breta hafi fram-
leiðsla landsins farið minkandi á
sfðustu áratugum; [>rátt fyrir vax-
andi fólksfjölda; en að á sama
tfmabilinu hafi iðnaður Ameríku-
manna, Rússa, Frakka, Þjóðverja
og brezku nýlendanna farið óð-
fluga vaxandi undir tollverndar-
fyrirkomulaginu. Þetta segir Bal-
four að sanni að tollverndun sé
ekki eins skaðleg og Bretum hafi
verið kent að skoða hana, eða eins
og hún f fljótubragði líti út að
vera.
(íEg er, segir hann, frjáls-
verzlunarmaðnr, en ekki þeirrar
tegundar, sem álít.a kenninguna
um frjálsa verzlun svo yfirgrips-
mikla og hæga að vera færða í
framkvœmd, að sérhvert hugleiðslu
takmark sem hún leiðir til, eigi að
verða viðurkent án efa eða skil-
yrða’’.
Og í öðrum stað segir hann: j
“Það getur eigi verið rétt fyrir
land, sem stjómast af frjálsverzlun- j
arskoðunum að keppa við f>au
lönd sem byggja alla sfna starf-!
semi á tollvemdar hugsjónum.
Vor mesta nauðsyn er þvf að losa
um þau bönd, sem hafa reirt oss í
það ástand. sem vér nú erum
komnir í”.
Með þessu á hann auðgjáan-
lega við f>á hugsjón þjóðarinnar,
sem svo fast hefir haldið henni,
við frjálsverzlunarstefnuna að iðn- j
aður hennar og verzlun hefir kom- j
ist í hraklega afturför, meðan allar J
aðrar menta þjóðir hafa tekið stór- j
stig framfaraspor undir toll-
verndunarfyrirkomulaginu. Enda j
segir Balfour ennfremur:
“Það eina sem vér getum gert
við tollvemdunarþjóðirnar er, að;
breyta við þær eins og f>ær breyta j
við oss, óg eins og þær breyta hver
j við aðra. Vér verðum” segir
i hannn, “að hætta að byggja á hag
fræðislegum hugsjónum, sem þess-
! ar |>jóðir ekki trúa á, og beita í
stað þess við þær þeim fjárhags-
i legu hvötum sem þær algerlega
skilja”.
Það er óþarft að viðhafa ljósara I
mál eða framsetning hugsananna
en þetta til f>ess að skilja að brezki
ftjórnarformaðurinn telur það nú
j eina lífsskilyrði Englands að þjóð-
J in láti af frjálsverzlunar missýn-
! ingum, og taki á stefnuskrá sína
veruleika tollvemdunarinnar eins
j og hann er í öðrum löndum og j
hefir gefist. vel.
Liberalblöðin á Englandi láta
hið versta yfir Jæssari bók Balfours,
og telja hann nú hafa sýnt sig sem
eindreginn tollverndar mann, án
þess þó að hafá þjóðviljann með j
sér. A hinn bóginn er þvf haldið
fram að bændalýður landsins sé {
; með stjórninni vegna þess að frjáls-'
verzlunarstefna Breta . hafi haft
skaðleg áhrif á landbúnaðinn. Sir
Guilford L. Molesworth segir um
f>að:
“I mörg ár fann England ekki
j til neinna illra afleiðinga af yerzl-
! unarstefnu sinni. Það hatði á
j fyrri áram ýmsa yfirburði yfir aðr-
ar þjóðir og var sér f>ess meðvit-
andi að f>ær mundn þurfa margra
ára undirbúning til þess að geta;
kept við Breta. En auðæfi þau, j
j sem árlega fóru út úr landinu- til
j þess að kaupa fyrir vörur, sem
mátt liefði framleiða heima, urðu:
að vopni í höndum þjóðanna sem
j fengu þau, og hefir nú gert f>eim
mögulegt að keppa við Breta á
f>eirra eigin heimamarkaði. Þessi
breyting gerðist á 25 ára tímabili.
Þegar fór að Kreppa að Englandi:
þá vora lagðir alskyns skattar á
landsbúa, og langmest og ósann-
; gjarnast á bændur og búal/ð, og
! þess vegna hefir landbúnaðuriun ^
beðið mesta hnekki af þessu kæru-
; lausa fyrirkomulagi. Nefnd var
sett til að athuga þetta ástand, árið
1879, og við f>á rahnsókn varð það
opinbert að landbúnaðurinn var
eyðileggingu undirorpinn. Það
var sannað fyrir nefndinni að á 6
næstu undangengnum árum höfðu
bændur Bretlands beðið eignatjón,
sem nam 190 milliónum dollars,
Höfuðstóll þeirra hafi rýmað svo
sem þessu svaraði. En f>essi rým-
un var talið sein næst jafngildi als
pess hagnaðar sem landbúnaðurinn
hafði getið af sér á þessum 6 ámm.
Þessi rýrnún f landbúnaðinum
hafði og það í för ineð sér að bænd-
ur mistu móðinn við jarðræktina
og margar jarðir, sem áður voru
vel unnar, lögðust f eyði. Svo leið
tíminn til 1893, þá var önnur nefnd
sett til að athuga f>etta mál.
Skyrsla þeirrar nefndar sýndi að
landbúnaðurinn var sem næst eyði-
lagður. Með pessari skýrslu voru
uppdrættir af ýrnsum héraðum,
sem áður voru undir ræktun, en
sem þá vom algerlega eyðilögð af
óhirðingu. Bændnr urðu að borga
leigu af búlöndum sínum af höfuð-
stólnum, þvl ágóðinn við búskap-
inn varð enginn, svaraði ekki kostn-
aðinum. Allur búpeningur hafði
ryrn að og fækkað; heil svæði lögð
ust f eyði og land hrapaði f verði.
Flestir bændur urðu skyldugir, og
landeignir margra vom seldar. I
einu tilfelli var jörð seldtfyrir 420
pund Sterliug, sem nokkrum ámm
áður, þegar vel lét f ári, hafði selst
fyrir 8,000 pund. Yfir 3 milliónir
ekrur lðgðust f eyði á áranum frá
1868—1893, sem ánur voru allar
undir kornrækt”.
Bæklingur þessi sýnir að á
sama tfmabilinu, sem öllu hefir
þannig f>okað afturábak á Eng-
landi, f>á hefir landbúnaði toll-
vernduðuþjóðanna miðað mjög-1
mikið áfram; f sumum löndum
hefir hann tvöfaldast og meira; t.
d. hefir vöxtur kornræktarinnar
aukist á Frakklandi um 141%, í
Þ/zkalandi um 143%, Hollandi
150%, Belgiu 127% og ítalfu 104%. J
Alt þetta eru tollvemdarlönd, en á
Englandi hefir hann eyðilagst und-
ir frjálsverzlunar-fyrirkomulaginu.
Stjómin hefir vanrækt að vernda.
iðnað bændanna, en lagt á þá
þunga skatta til viðhalds skipa
flota og herdeilda o. s. frv.
Nú era bændur þar f>ví vakn-
aðir til meðvitundar um að l>ráð
þörf sé á þvf að landið viðtaki
aðra viðskiftastefnu en verið hefir
og f>að semji sig að siðum f>eirra
þjóða seni óðfluga hafa vaxið f iðn-
aði og auðsafni, meðan þeir hafa
hrakist afturábak. Samkvæmt
þessu hefir Balfour því myndað
sfna n/ju stefnu, sem gerir toll-
verad að aðalhyrningarsteini til að
byggja viðreisn og væntanlega
framför þjóðarinnar á. Það er
betra fyrir Breta að sjá seint en
sjá aldrei hvað til f>eirra friðar
heyrir. Þejr eru þegar farnir að
rumskast, famir að finna til f>ess
að fastheldnin yið úreltar hagfra:ð-
ishugmyndir hefir orðið f>eim ærið
dýrkeypt, og Balfour f broddi fylk-
ingar hyggur nú að reisa þjóð sína
af kodda andvaraleysisins, koma á
hana lixeyfingu til verzlunar, iðn-
aðar og akuryrkjulegra fram-
kvæmda undir liagkvæmri toll-
vemdarstefnu að dæmum annara
[>jóða heimsins og hann telur vfst
að f>jóðin fylgi sér að f>essu máli.
Ameríkanskur
manndómnr
Roosevidt forseti liélt nýlega
ræðu um þetta málefni á fundi
„Holy Name“-félagsins í New
York. I þeirri ræðu sagði hann
meðal aunars á þessa leið:
„Ég hlustaði f morgun á ræðu,
sem flutt var fyrir hermönnum
Bandaríkjaflotans, þar sein aðal-
hugsunin var sú, að hver Amerfku-
maður yrði að vera góður einstakl-
ingur, til þess að geta verið góður
liorgari. og eitt af atriðum þeim,
sem sérstök áherzla var lögð á, var
f>að, að maðurinn verður að vera
hreinn 1 orðbragði, ekki sfður en
lifnaðarháttum sfnum. Hann vrerð-
ur að sýna með orðbragði sfnu,
ekki sfður en í verklegum fram-
kvæmdum, hollustu við skapara
sinn og frelsara, ef hann á að geta
verið það sem f>jóðin hefir rétt til
að ætlast til að hver maður sé sem
ber einkennisbúning hennar. Vér
höfum ákveðna biblíu-sönnun fyr-
ir þvf, að f>að er ekki það sem f
mannsins huga kemur, heldur það
sem maðurinn talar, sem hefir á-
hrif á umheiminn. Ég er ekki að
tala hér við neina sjúklinga, ann-
ars hefði ég ekki haft fyrir þvf að
koma hingað, heldur er ég að tala
við hrausta. sterka, framtakssama
menn, sem eru önnum kafnir við
þung og óbrotin liversdags stiörf,
og tilveran, ef hún á að vera nokk-
urs virði, krefst þess að menn erv-
iði af ýtrustu kröftum. En þegar
ég tala við yðnr, sem daglega strit-
ið fyrir tilvera yðar, þá ern þér
þess vegna menn, sem hafið áhrif
til ils eða góðs, og þess vegna hafið
f>ér, sem gæddir erað starfskröftum
þá sérstöku skyldu að rækja, að
beita þeim svo að f>ér með þvf gef-
ið öðrum gott eftirdæmi. Eg bið
yður að minnast [>ess, að þér getið
ekki haldið yðar sjálfsvirðingu, ef
þér eruð of málóðir eða viðhafið
lett orðbragð, að hver sá maður, er
hugsar sér að lifa hreinu og óflekk
uðu lfferui hlýtur að Ifða tjón við
það, ef orðbragð hans er ekki. að
sama skapi hreint og óflekkað.
Allir sem hér era viðstadðir þekkja
þœr freistingar, sem sffeldlega um-
kringja okkur alla hér f heimi, og
allir lútum vér þeim freistingum
einhverntfma, að meira eða minna
leyti. Eg bið þvf ekki um eða
heimta fullkomnun af nokkrum
manni. En ég ætlast til þess og
heimta, að menn sýni einlægan
vilja og viðlaitni í f>ví að vera sem
hreinastir og flekklausastir f hugs-
unum orðum og athöfnum, eins og
ég tók fram í inngangsorðum mín-
um, þá virði ég þennan félagsskap
yðar, sem afl það, er miðar til þess
að lyfta upp og bæta vort þjóðfé-
lags fyrirkomulag. Ollum vorum
kröftum ættum vér að beita til f>ess
að sameina hina sterku eiginleika
við þá dygða eiginleika, sem hreifa
sér f brjósti hvers góðs borgara.
Eg ætlast til að þér séuð sterkir.
Eg mundi ekki bera virðingu|fyrir
ykkur, ef þér væruð f>að ekki. Mér
er engin þægð f að sjá merki krist-
indóms að eins meðal sjúklinga.
Ég vil sjáog vita það vera hreyf-
andi afl í hugsunum, orðum ogjat-
höfnum hins styrkari hluta þjóðar-
innar, J>vf ég veit að þér missið
ekkert af afli yðar eða “hugrekki
við það að vera siðprúður. Þvert
á móti óska ég að vita hvern með-
lim þessa félags verða betri og göf-
ugri einmitt fyrir hlutdeild sfna f
því, betur hæfa til að vinna averk
sinnar köllunar, livert heldur á
friðartímum eða á tfmum st.riðs og
styrjalda, ef það kynni að bera j[að
höndum. Osk mín er að sjá sterku
mennina í f>essu landi vera sið-
prúða og siðprúðu mennina verða
sterka. Þar til við fáum komið
þessu til leiðar, getum við ekki
vonað að verða eins liappasælír
eins og við ættum að vera, Það
er jafnan tilhneiging til þess með-
al sterkra manna og pilta, sem tæp
lega hafa náð mannsaldrinum, að
vera vondir. Þeir álíta f>að dugn-
aðar og karlmensku merki. Hversu
oft heyram vér ekki unga pilta
státa af því, að þeir œtli ser að
fara og skoða heiminn, og f>að sem
þeir eiga við er, að f>eir ætli að
skoða J>á hlið mannlffsins, sem
f>eim væri f>úsund sinnam betra
að sjá ekki. Eg bið hvern yðar
hér að gæta bróður yðar, með því
að gefa ungu kynslóðinni f>au eft-
irdæmi, sem varna lienni að fá
falska hugmynd urn tilveruna og
mannlífið. Eftirdæmin eru öflug-
ust allra hluta f lífinu, því jafnan
megið þér búast við að hin unga
kynslóð breytir eftir því sem þér
breytið, en ekki eftir f>ví sem [>ér
segið þeim að breyta. Það er þ/ð-
ingariaust að prédika fyrir þeim,
ef yðar eigin framkoma er ekki í
fullu samræmi við þær prédikanir.
Ég óska að yður, meðlimir f>essa
félags, sem haldið á lofti þeim
eiginleikum, sem unga fólkið dáist
að,hepnist að vera f>eim fyrirmynd
í öllu þvf sem laðar þá og leiðir f
rétta átt. Minnist f>ess að breytn-
in hefir áhrif, ekki síður en orð-
bragðið. Ég óska að sjá hvern
mann færan um að halda sfnum
rétti gagnvart þeim sterkii, og |að
fyrirverða sig fyrir að misbjóða
þeim sem er minni máttar. Eg
óska að sjá þá ungu færa um að
afkasta fullorðins verkum og að
gera það á f>ann hátt, að pað sé
vel unnið. Eg óska einnig að sjá
hann andlega sterkann, svo að
hann láti ekki bugast fyrir kúgun
og óréttlæti annara. Ég óska að
sjá alla koma fram S(>m sterka með
limi sfns þjóðfélags, og á heimilum
sfnum að vera góða menn og
breyta vel við konur sfnar; mæður
og böm. Minnist þess, að það er
breytnin, en ekki orðin, semjhafa
hin öflugu og varanlegu áhrif. Það
er þýðingarlaust fyrir yður að ætla
að tala hugrekki í sonu yðar. ef
þér sjálfir leggið á flótta. Enga
þýðingu hefir það heldur að segja
þeim, að vera sannsöglir, ef þér
erað það ekki sjálfir. Með fróm-
lyndi, siðprýði og hreinlæti kemur
hugrekki, viljakraftur og áform.
Þetta sameiginlegt er [>að afl, sem
gerir hverjum manni mögulegt að
beita hollum áhrifum á meðbræður
sfna í daglegum störfum lffsins.
Þér verðið að hafa hugrekki og
föðurlandsást og [>essir eiginleikar
verða að stjómast af vitsmunum.
Dómurina.
Yfirlit yfir atkvæðagreiðsluna
við sfðustu fylkiskosningar í Ma-
nitoba sýna að f 39 kjördæmum, er
kosningar voru hafðar f, vora
greidd 53.232 atkvæði af 62,242,
sem voru á lista, svo að als vora
að eins 9.014 kjósendur, sem ekki
greiddu atkvæði.
Conservatívar fengu 26.929"atkv.
Liberalar “ 23.740 “
Óháðir “ 2.563 “
Svo að stjórnin liafði 1684 at-
kvæðum fleira en Liberalar og all-
ir óháðir umsœkjendur til^samans.
Meðal fleirtala [>eirra Liber-
ala, sem unnu kosningar sfnar,
var 98 atkv., en fleirtala Conserva-
tíva var að jafnaði 130 atkv. Lang-
mesta fleirtölu atkv. fengu þeir
Roblin og Rogers, sá fyrri á fimta
hundrað, en hinn síðari hátt á
fjórða liundrað. Als sóttu 9 menn
um kosningar, sem vora óháðir
umsœkjendur og 6 þeirra töpuðu
tryggingarfö sínu—$200 hver.
Þessir voru mennirnir:
Redford Mulock f Emerson
R. L. Cross í Killarney
R. W. Wilson i Mountain
H. Dirks í Rhineland
F. J. Hunter f Turtle Mountin
Wilfiam Scott í Mið-Winnipeg
6.218 atkv. voru greidd við
þessar kosningar fram yfir þau, er
greidd voru 1899, og þó var ekki
kosið í Grimli í ár, en þar voru yfir
þúsund nöfn á lista.
Vaxandi langlífi.
Það er ekki lítið eftfrtektavert
að í réttum hlutföllum við rénandi
líkamsafl mannkynsins [>á eykst
langlffi þess. Sannanir fyrir þessu
komu f ljós í New York fyrir nokkr-
um vikum á alsherjarfundi sem
“actuaries”*hinna ýmsu lífsábyrgð-
arfélaga héldu þar. Ýmsir af
fundarmönnum héldn þar ræður
eða fyrirlestra, og reyndu að gera
grein fyrir og að sameina ástæður
fyrir því að lengjandi líf færi sam-
fara þverrandi líkamskröftum.
Það var sýnt fram á að á Bretlandi
hefir þjóðinni verið að smáhnygna
í langan tfma svo að núverandi
kynslóð þar kemst f engan sam-
jöfnuð við þá sem voru þar uppi
fyrir 50 árum, hvorki að stærð né
kröftum. Þessi staðhæfing er
sönnuð með því að hermenn Breta
nú á dögum eru bæði talsvert
lægri og léttari en skýrslur sýna
þá að hafa verið sem mynduðu her
Breta fyrir 50 áram. Hermála-
deild Breta hefir um langan aldur
haft fastákveðnar reglur fyrir því
hve stórir þeir menn ættu að vera,
sem í herinn gengju; en þessum
reglum hefir orðið að breyta á viss-
um tfmabilum með því að lækka
stærðarkröfuna eftir því sem kyn-
slóðimar hafa frrið lækkandi að
vexti, og nú síðast fyrir 2 árum
var sfðasta breyting gerð til þess
að veita aðgöngu í herinn miklu
minni mönnum en áður voru
þegnir, af því að nægilega stórir
menn til að upp'ylla fyrri kröfum-
ar voru ekki fáanlegir, og samt
varð hermáladeildin af hafna fnll-
um þriðjungi þeirra sem gáfu kost
á sér í herþjónustu, eingöngu fyrir
aflleysi. Nú liefir öflugt félag—
enska kynbótafélagið mætti máske
nefna það—myndast á Englandi,
sem með hjálp stjórnarinnar þar
hefirþað markmið að auka líkams-
vöxt og krafta komandi kynslóða
þar í landi. En samhliða þessum
sannindum kemur sá sannleikur í
ljós að fólkið í landi þar, sem ann-
arstaðar f siðuðum löndum, er að
verða langlífara en fyrr átti sér
stað. Eftir ræðum þeim að dæma,
sem fluttar voru á þessum New
York fundi, þá er það sameiginleg
reynsla allra lífsábyrgðarfélrga í
hinum mentaða heimi að líf munna
sé að lengjast. Til dæmis sýna
skýrslurnar að þar sem dauðsföllin
á Bretlandseyjum árið 1838 voru
23 af hverjum 1000 manna, þá voru
þau ;ið eins 19 af 1000 árið 1900.
En meðal kvenfólks varð manurin
enn þá meiri, eða 17 á móti 22.
Skýrslurnar sýna einnig að þessi
framför hefir farið smávaxandi ár
frá ári, sem bendir til þess að von-
legt sé að vaxandi langlffi sé við-
varandi og muni fara vaxandi.
Fyrir þessu eru laldar margar á-
stœður, svo sem vaxandi heilbrigð-
isfræðisleg þekkfng alþýðunnar,
betri húsakynni, betri fatnaður,
meiri lfkamsæfingar,meiri útivinna
og það að fólk heldur sig mejr úti
ungir beru lofti en það gerði á
fyrri árum; enn fremur meiri
læknisfrœðisleg þekking, og aukin
þekking með tilhögun á upp barna.
Alt þetta hjálpast að til að lengja
lff einstaklingsins þrátt fyrir vax-
andi starfslegar framkvœmdir og
samkepni í atvinnuvegum, sem
slftur mönnum meira nú á dögum
heldur en makinda og fram-
kvæmdaleysis tilvera fyrri áragerði.
Það ber og mikið meira nú á dög-
um á ýmsum hættulegum sjúk-
dómum svo sem krabbameinum og
tæringarveiki. En afleiðingin af
[>essu jafnast upp með vaxandi
þekkingu á læknisfræðinni. T. d.
hefir William Waldorf Astor ný-
lega gefið $100,000 til þess að upp-
götva lækningu við krabbameini,
og aðrir auðmenn leggja árlega
stórar upphæðir til rannsókna á
upptökum sjúkdóma og til að upp-
götva lækningu við þeim. Alt
þetta heflr þau áhrif að lengja lff
manna, og í samræmi við váxandi
langlífi ættu að lækka árleg iðgjöld
lf f sábyrgðarfélaga, en ekki að
hækka um 200 þer cent, eins og
Workman félagið er nú farið að
gera.
Kínar í S.-Aíríku.
Það er skoðun margra manna,
að iðnaður og starfslegar fram-
kvæmdir f Suður Afrfku geti [>ví
að eins þrifist, að kínverskum
verkalýð sé ekki le/fð innganga í
það land Þeir, eða margir þeirra,
sem elztir eru og reyndastir f heimi
hér og ferðast hafa um löndin og
veitt [>vf eftirtekt, sem fyrir augu
þeirra og eyra hefir borið, halda
því frain sem óyggjandi sannleika,
að innflutningur Kínverja f stór-
hópum í eitt land sé blátt áfram
rotliögg fyrir iðnaðinn í því landi,
Þeir benda á að Bandarjkin hafi
fengið næga reynslu á þessu á
fyrri árum sfnum og að löggjöf
þeirra miði nú öll að þvf að hindra
innflutning þessa fólks inn í land
sitt, í Afríku stendur svo á, að
nálega allir gull- og demantsnám-
ar eru í höndum Breta og annara
auðmanna f Evrópu, svo sem Þjóð-
verja og jFrakka. Eins og nú
stendur nota þessir námaeigendur
Kaffira verkamenn og gefast þeir
fremur vel. En það hefir nú & sið-
ari áram orðið allmikil [>urð á þess
um vinnukrafti, svo að námaeig-
endur eru famir að fara fram á það
við brezku stjómina, að hún veiti
sér leyfi til þess að flytja inn í