Heimskringla - 28.07.1904, Blaðsíða 2

HEIMSKRlNGrLA 28 JÚLÍ 1904.
Heimskringia
PUBLI8IIED BV’
The Heiinskringla News & Fnhlish-
ing '
Verö blaösins í Canada og Bandar.
$2.00 um árið (fyrir fram borgaö).
Sent til lálands (fyrir fram borgaö
af kaupendum blaösins hér) $1.50.
Peningar sendist í P. O. Money Or-
der, Reeristered Letter eöa Express
Money Order. Bankaávísanir á aöra
banka en í Winnipeg aö eins tekoar
meö afTöIlum.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P. O. BOX 116.
/
Islendingadagurinn
Nefndin hefir vandað til hans
svo sem bezt m& verða, eftir öllum
ástæðum. Skemtanir verða marg-
ar og góðar og verðlaunalistinn
sómasamlegur, eins og 1 prógram
dagsins ber með sér, — um $250.
Öllum börnunum verður gefinn
poki með brjóstsykri og 250 hring-
reiðar aðgöngumiðum verður út-
býtt ókeypis meðal þeirra, svo þau
geti skemt sér á -‘Merry-ga-round,”
J>vf flestnm þeirra [>ykir pað hin
inndælasta skemtun.
Aðgöngumiðar barna, innan 12
ára, kosta aðeins lOc (ekki l5c), en
fyrir fullorðna 25c.
Nefndin óskar og vonar, að Win-
nipeg fslendingar sæki hátfðahald-
ið svo rækilega, að mjög fjölment
verði í Elm Park 2. ágúst f ár.
Það hefir verið vandað til ræðu-
manna; þeir era aliir viðurkendir
vitsmuna og mælskumenn. f>að er
ekki á hverju ári, sem Vestur-
fslendingar eiga þvf l&ni að fagna
að mega hlusta á ræðu frá Kaup-
mannahafnar háskóla mönnum eða
fslenzkum alþingismönnum. En
hvorttveggja f>etta býður nefndin
gestum hátfðarinnar f ár. Þess
utan hefir lögfræðingur herra Skóli
G. Skúlason f Grand Forks. N. D..
lofað að koma og flytja ræðu um
V estur-íslendinga.
Það er þvf ekki nema sanngjamt
að mælast til þess, að Winnipeg
íslendingar sýni mönnum þessum
f>ann sóma og sjálfum sér þá á-
nægju og uppbyggingu að koma
og hlusta á ræður þeirra.
Það hefir að undanfömu verið á-
litin sjálfsögð skylda hvers f>ess Is-
lendings, sem atvinnu sinnar vegna
getur komið því við, að hann sæki
hátfðahald þetta og komi fram sem
sannur íslendingur f>ennan eina
dag & árinu, og f»ð allir, sem sækja
hátíðahaldið, geri sér og öðmm
þennan þjóðlega samfund sem allra
skemtilegastan og ánægjulegastan.
Það tengir þjóðernisbandið og eyk-
ur yl og hlýleika með íslendingum,
sem allir hafa gott af en enginn
óhag.
Undir f>vf, hve vel íslendingar
sækja hátíðina, er komið framtfð-
arviðhald hennar, og með sívax-
andi tölu fólks vors hcr f bæ ætti
hátíðahald þetta að vaxa með
hverju lfðandi ári, ekki aðeins að
f>vf er snertir aðsóknfólksins,held-
ur einnig að þvf er snertir skemt-
anir, verðlauna veitingar og á-
nægjulega sambúð gestanna.
Evona á þetta að vera, og svona
er tilgangurinn að f>að skuli verða.
En fólkið, íslendingar sjálfir, verða
að styðja m&lefnið með nærveru
sínni á hátíðinni, þvf f>að i r ein-
göngu á f>eirravaldi,að gera skemt-
an f>essa góða og áuægjulege, eins
og hún á að vera.
Nefndin óskar f>ví f>ess og biður,
að sem allra flestir íslendingar hér
f borg og annarstaðar frá, sem eiga
kost á að sækja al-íslenzka pjóðhá-
tfð Vestur-Islendinga, komi í Elm
Park 2. ágúst næstkomandi og hafi
þangað með sér eins marga vini
sfna og þeir eiga kost á að fá með
sér.
Dans verður að kveldinu frá kl.
9—11, eða rúmlega það. Agæt
music verður f garðinum að degin-
um og við dansinn að kveldinu.
Danssalur garðsins er talinn sá á-
gætasti í bæ f>essum og vel lýstur.
Þroskun niðurávið
Það er ekki ein bára stök fyrir
vinum Lögbergs í Ottawa.
Nú er rlkisþingmaður D. Monet
búinn að yfirgefa Laurier-stjóm-
ina. Á fundi, sem nann hélt með
kjósendum sfnum á sunnudaginn,
17. þ.m., f bænum St. Reini í Que-
bec fylki, kvaðst hann verða að
segja af sér þingmensku af þvf sér
kæmi ekki saman við leiðtoga Lib-
eral flokksins, og sér væri illa við,
að beygja sig undir þannvilja leið-
toganna, sem ekki væri samkvæm-
ur sínuin vilja, og til þess að þurfa
ekki að vera andvfgur stjórninni,
áliti hann bezt að segja af sér
þingstörfum. Hann kvað blaðið
Le Canada, eitt af helztu blöðum
Lauriers f Quebec, hafa sagt, að
hann ætti kost á ráðgjafastöðu, ef
hann snérist ekki á mót>. stjórn-
inni. En hann kvaðst enga löng-
un hafa til að vera ráðgjafi, enda
væri hann ekki gæddur þeim þrem-
ur hæfileikum, sem einir væru
nauðsynlegir til að komast f þá
stöðu. En þeir væm, að kunna að
dekra, smjaðra og skjalla.
Svona lítur nú sá maður á málin
J>ar neðra, sem jafnan hefir þó fylgt
Liberals að máli, en finnur sig nú
neyddan til að skilja við þá, jafnvel
f>ó haun ætti kost á, að verða r&ð-
gjafi. Enda segist hann óttast
framtið flokksins.
Þetta út af fyrir sig gerir nú
Laurier - stjórninni ekki mikinn
skaða, f>ótt hún tapi einum æfi-
löngum stuðningsmanni. En hitt
er öllu lakara, sem fyrverandi
yfirskoðunarmaður rfkisreikning-
anna, Mr. McDougall, hefir borið á
stjórnina og skorað á hana að
hreinsa sig af, ef hún gæti; en sú
kæra er, að hún kasti fé rfkisins í
tugum þúsundatali til vina sinna
fyrir lítið og í sumum tilfellum
fyrir alls ekkert. Kvaðst hann
ekki hafa getað við þetta ráðið og
þvf hefði staða sfn orðið sér óbæri-
leg og hann fundið sig neyddan til
að segja henni af sér.
Þessu til sönnunar hefir hann
meðal annars bent á eitt dæmi:
Haun segir, að árið 1896 hafi
Conservatives gert samning við
M. P. Davis um að raflýsa Comwall
skipaskurðinn og veita afli til að
hreyfa flóðlokurnar fyrir umferð
• >
skipa. Verðið, sem um var samið,
var 30c fyrir hvert ljós, hverja nótt
sem þau væru notuð, og $68 fyrir
hvert hestafl á hverju ári, um 21
árs tíma. En rétt fyrir kosninguna
1900 segir hann Laurier-stjórnina
hafa breytt þessum samningum
svo, að þeir skyldu gilda um 84 ára
tíma í stað 21 árs, sem áður var.
Ennfremur samdi þá Laurier
stjómin um að borga f>essum Davis
fyrir 250 Ijós og 400 hestöfl yfir
heila árið, hvort sem þau yrðu
notuð eða ekki. Þessa samninga
segir hann gerða hafa verið rétt
fyrir kosningaraar 1900. Svo segir
hann að herra Davia hafi f maí og
júnf 1902 sent inn reikning fyrir
$10,084.80 fyrir Ijós og $19,182.86
fyrir hreyfiafl frá 24. oktober 1901
til þess er reikningamir vom send-
ir. En á þessu tímabili — yfir
vetrarmánuðina — var skurðurinn
frosinn upp og f>vf hvorki ljós né
afl notað við hann. Davis fæssi \
fékk því nær $30,000 fyrir alls ekk-
ert og þetta á að grnga svona í 84
ár. Mr. McDougall neitaði að;
borga fæssa reikninga. En stjórn-!
arráðið, sem f slfkum málum nefn-1
ist fjármálanefnd, samþykti reikn- j
ingana og lét borga þá. Mr. Mc-
Dougall var ekki ánægður með
þetta. Hann fékk á eigin reikning
verkfróða menn til að hefja rann-
sókn í málinu. Afleiðingin af
þessu var sú, að hann neyddi stjórn-
iua til að ripta samningunum við
Daris og gera nýja samninga við
hann. Og ennfremnr kom hann
þvf til leiðar, að Davis varð að
borga þessa upphæð til baka í rfk-
issjóðinn. En út af fæssu kom ó-
vild hjá ráðgjöfunum til gamla
McDougalls. Hann sparaði með
þessu eina bragði ríkinu um sex
hundruð þúsund dollars
fjárútlát fyrir alls ekkert, á samn-
ingstímabilinu. Mr. McDougall
skorar á Laurier-stjómina að bera
Jætta af sér, ef hún geti, og b/ður
að leggja fram öll skjöl og sann-
anir þessu máli viðkomandi. En
ráðgjafarnir hafa þagað eins og
múlbundnir hundar.
Menn sjá nú, að f>að er ekki ó-
[eðlilegt, að Laurier-stjóminni sé
j illa við f>ennan mann og hafi bolað
honum út úr embætti. Manni, sem
!
er svo frómur, að hann líður ekki
að tugum og hundruðum þúsunda
I dollars sé kastað út til /msra vina
stjórnarinnar fyrir alls ekkert.
j Slíkur maður er vissulega ekki að
! skapi núverandi rfkisstjómar í
| Ottawa!
Það er engin furða f>ótt Liberals
neyðist til að auka tollbyrðina á
þjóðinni og að hækka þjóðskuldina,
þegar svona glæpsamlega er farið
með ríkisféð.
Heldur nú ekki Lögberg að það
væri hollara að láta þessa Cornwall
ljós og atí framleiðslu stofnun vera
’þjóðeign ? Eða er blaðið and-
j vígt pjóðeignarmálinu?
Væri stofnanin þjóðeign, þá
í mundi ríkið aðeins borga fyrir f>au
ljós og það afl, sem notað væri og
j aðeins það Bem framleiðslan kost-
aði.
Trúir ekki Lögberg þessu og
finst ekki blaðinu að vinir þess f
í Ottawa hafa sýnt tilgang sinn f
| þessum Davis-samningum,að ræna
j °g rýja rfkið um yfir i§ millíón
I dollars til hagsmuna fyrir þennan
j eina mann?
En auðvitað er sú bót í máli, að
[>að var gert rétt fyrir kosningam-
ar 1900, fægar mikil f>örf var á
vænum kosningasjóði, hvemig sem
j hann væri fenginn og hvaðan sem
hann kæmi.
Sýnist ekki Lögbergi þetta vera
svona? Og finst ekki blaðinu að
1 flokkur þt>ss f Ottawa vera að f>rosk-
i ast niðurávið?
Ilvað þcir se^ija
—
Grand Trunk Pacifie félagið á
að eiga b:autina, þó Canada borgi
fyrir hana, segir Laurier.
Canada á að eiga brautina, sem
rfkið er látið borga fyrir, segir
Borden.
Vér trúum ekki á þjóðeign járn-
brauta, segir Laurier.
Vér trúum á og beimtum f>jóð-
j eign og umráð járnbrautar frá hafi
, til hafs, segir Borden.
Þjóðeignar princípið felst f samn-
ingum vorum við G.T. P. félagið,
segir Laurier.
j Vissulega er það svo: Brautin
í
verður eign útlendra auðmanna, en
skuldirnar verða þjóðeign, segir
Borden.
Vér ætlum sjálfir að eiga 1875
mflur af austur enda brautarinnar,
en gefa félaginu $18,000 á hverja
mílu yfir sléttlendið frá Winnipeg
til Klettafjalla, 1000 mflur vegar,
og $87,500 á míluna, eða vel það,
yfir Klettafjöllin að Kyrrahafi, 5Q0
mílur vegar, segir Laurier.
Það er ástæðulaust að láta rfkið
verja 60 millíónum dollars fyrir
876 mflur af braut í þeim parti
landsins, sem rfkið á Intercolonial
brautina, sem búin er að kosta 70
millíónir dollars og fyrir styrkinn,
sem félagið á að fá, getum vér bygt
braut frá Winnipeg til Kyrrahafs,
og átt svo alt sjálfir, segir Borden.
Tollvernd Breta
Konungleg rannsóknarnefnd
hefir nokkra undanfarna mánuði
setið við að athuga verzlunar- og
iðnaðarmál Bretlands, með sér-
stöku tilliti til að komast að ástæð-
um fyrir þvf, að járn- og stálgerð
ar-iðnaður landsins hefir verið í
stöðugri afturför um langan tíina.
Nefndin hefir nú lokið f>essu
starfi sfnu og gefið sk/rslur um á-
rangurinn af þvf. Niðurstaðan er,
að afturför iðnaðarins sé því að
kenna, að Bandaríkjamenn og Þjóð-
verjar hafi náð yfirráðum á brezka
sölumarkaðinum með vemdartolla
stefnu sinni, sem geri þeim mögu-
legt að selja varning sinn á Bret-
landi, eftir að borga flutningsgjald
undir hann f>angað, fyrir lægra
verð en Bretar geti framleitt hann
heima hjá sér. Nefndarálitið, sem
er undirritað af 58 mönnum, segir
að eina ráðið til viðreisnar iðnaðin-
ftm á Englandi sé að leggja vernd-
artolla á innfluttar vömr, svo sem
hér segir:
1. Almennir innflutningstollar á
innfluttum vörum frá útlönd-
um.
2. Sérstakir lágtollar á vöram frá
nýlendunum.
3. Sérstakir hátollar gegn vöram
frá hátolla ríkjum.
Muuurmn
Það er satt, sem fyrri viku Lög-
berg segir, að stjómarvaldið f öll-
um löndum á að vera yfirsterkara
hervaldi f>jóðarinnar og ráða starf-
semi fæss.
En f>etta er ekki ágreiningsatriði
í sambandi við Dundonald málið,
heldur hitt, að veiting embœtta í
hemum er háð samhljóða tillögum
þriggja eða fjögra herforingja, og
það er föst regla, sem hefir náð
gildi í allri stjómarathöfn Breta,
að herm&laráðgjafinn skipi f>á menn
f embætti, sem þessir 3—4 herfor-
ingjar sameiginlega tilnefna. Þvf
að það er skoðað sjálfsagt, að her-
foringjarnir hafi meiri þekkingu á
hæfileikum manna í slík embætti,
heldur en ráðgjafinn, sem f fæstum
tilfellum hefir nokkra þekkingu á
slfkum málum. En þessa reglu
braut Laurier-stjórnin, og Fisher
ráðgjafi játaði f þinginu, að það
hefði gert verið af pólitiskum á-
stæðum. Það, að Laurier-stjórnin
leyfir sér að brjóta f>essa föstu
reglu f embættaveitingum til hers-
ins og hefir ekki annað fyrir sig
að bera en að maður sá, sem til
var tekinn, sem hæfilegur í em-
bættið, væri Conservative.
Þetta er deiluefnið milli flokk-
anna. En þó að Frakkinn kallaði
Englendinginn “útlending” f hans
eigin rfki, þá er það einsog önnur
markleýsa, sem ékki f>arf að fást
um.
Til háskólans
(NDuí 1 >g)
Hann rétti Jóni umleið ofurlítið
prentað skjal. Á þvf voru einnig
óútfyltar línur og þar skyldi Jón
setja nafn sitt og aldur með öðru
fleira, svo sem hvaðan liann kæmi
og hvar liann væri fæddur. Jón
svaraði öllu f>essu og rétti svo mið-
ann aftur til gamla mannsins.
“Hvað er það nú, drengur minn,
sem þig vantar sérstaklega að
læra?”
Þessi spurning kom ónotalega
flatt upp á Jón litla. Hvað vant-
aði hann að læra? Vitaskuld, J>að
sem hér var kent! Hann var hing-
að kominn til að fá viðunanlega
mentun, og að menta sig ætlaði
hann; það var nú víst. En þessi
spurning! Hann var f hálfgerðri
klípu með að finna svar, en þó
stamaði hann loksins út úr sér.
“Ég var liingað sendur, herra, til
að mentast,” og var hann um leið
mjög vandræðalegur á svipinn.
Hann tók eftir því, að maðurinn
brosti, og bætti [>að lítið úr vand-
ræðum hans. Já, hann hlaut að
vera grænjaxl, eins og str&kurinn
hafði sagt honum í morgun; og
við þá endurminning varpaði hann
öndinni mæðilega.
'í þvf rétti maðurinn honum bók
allmikla, og sagði um leið og hann
fletti upp á vissurn stað:
“Hverjar fjórar af þessum hér-
nefndu máttu kjósa, en ekki fleiri.
Það er betra að læra það vel, sem
maður lærir, þó það sé ekki margt.”
Ekki minkuðu vandræði Jóns
við þetta; því greinarnar voru
margar, og þekkti hann aðeins tvær
eða þrjár.
Hann rendi augunum niður eftir
dálkunum. Osjálfrátt námu þau
staðar, er hann kom að orðunum:
“Norræn tunga,” “fslenzka,” “ís-
lenzkar bókmentir að fomu og
nýju.” Auðvitað hafði hann búist
við að sjá fætta, því hann vissi, að
tunga hans var kend við þessa
miklu mentastofnun. En honum
datt snögglega f hug, f>egar hann
daginn áður var að reyna að koma
út úr sér ensku orðunum, hve ís-
lenzkan hafði böglast og þvælst
fyrir sér, bæði f munni og heila, og
honum gramdist það, að hann
skyldi ekki eiga Jæirri sælu að
fagna, að vera enskur, eins og allir
hinir, sem svo liðug kjálkabein
höfðu, lipra tungu og svo léttan
heila. Hann gleymdi því, að heil-
inn getur verið léttur á fleiri máta
en einn, eins og, þvf miður, stund-
um á sér stað.
Hann fann f>að líka á sér, að sú
tunga, sem var þannig til fyrir-
stöðu öllum f>ægilegheitum einmitt
þegar mest reið á, gat varla átt f>að
skilið, að vera lærð við háskóla;
ekki sfzt f>egar maður var nú á
annað borð að reyna að afla sér
mentunar, er mentun átti að heita.
Reyndar hafði nú gamli Þiðrik,
faðir hans, oft sagt honum, að [>að
væri skömm — ekkert minna! —
að kunna ekki móðurmál sitt, að
minsta kosti stórgalla lítið; en svo
reis þá sú spurning upp f huga
Jóns litla, hvort hann kynni það
ekki svo. Enda f>ótt blóðið rynni
til skyldunnar, til íslands, f>á var
honum nú samt fóstra hans, Ame-
rfka, hjartkærri. Já, hér [>urfti
hann ekki að eltast við fé á fjöllum
uppi, eða grafa sig í snjó og máske
verða úti. Þetta var nú að minsta
kosti munur. Ekki f>urfti hann
heldur að læra fslenzku. Hann
kunui allvel að lesa. Hann hafði
lesið mikið, allar íslendinga sög-
urnar og margar aðrar góðar og
gamlar bækur, bœði andlegar og
veraldlegar. En að skrifa? Ja,
hvað um þnð? Fólkið barði þvf
við, að maður kynni ekki að staf-
setja. Enn sú hugmynd! Því
mátti ekki stafa orðin eftir því,
sem 8tafirnir höfðu hljóð til? 8vo
gerði f>að nú vfst ekki mikið til,
hvernig orðin væri stöfuð. aðeins
að meiningin væri rétt, og það
hlaut nú að vera auli, sem ekki gaf
komið svo fyrir sig orði.
En aftur á móti var svo margt
hérna, sem rétt mátti heita f hendi
hans, sem miklu meira kvað að,
heldur en að fslenzkunni. Jafnvel
nöfnin báru [>að með sér, að hún
hlaut að vera heldur létt & meta-
skálum menningarinnar, þegar hún
var vegin samhliða — já, jafnvel
þvf minsta, sem hér var um að
ræða; því hér var latína og grfska
og öll önnur tungumál, svartra
manna og hvítra, gulra og rauðra.
Einnig var hér óteljandi fjöldi af
allrahanda “logium” og óviðjafnan-
legur herskari af ónefnanlegum
“ismus”-um, og margt annað, sem
Jóni félst alveg hugur við að lesa.
Og úr öllu þessu mátti hann nú
velja! Nei, hin svokallaða góða,
gamla norrœna tunga f>urfti ekki
að hælast um núna! Það var hel-
bert óðs manns æði, að líta við
henni hér. Maður gat lesið Njálu
og Grettisljóð og alt hitt raslið
heima hjá sér; maður þurfti ekki
langar leiðir á háskóla til þess.
Nei, víst ekki!
Jón hugsaði þannig, þar til hann
var kominn f hálfgerðan æsing.
Hann var eiiki lengi, að grfpa rit-
bl/ upp úr vasa sfnum og rita nið-
ur þær fjórar greinar, er honum
f>óttu álitlegastar. Hann ætlaði
ekki að láta neinn gamlan lijátrúar
anda þvælast fyrir sér. Hér var
hann rétt í straumi lífsins, og 1
honum ætlaði hann að synda eða
sökkva látlætislaust, og laus við
allar hégiljur. Hann greip blaðið
upp og réðist á fyrsta skrifstofu-
f>jóninn, sem fyrir honum varð.
8á góði maður leit snöggvast á
blaðið, svo á Jón. Hann glotti
ögn, hripaði eitthvað á blað, rétti
Jónka, og sagði honum f>að væri
búið. Jónki gekk í burtu; hann
var nú loks orðin ánægður með
sjálfan sig; hann var orðinn “stú-
dent. ”
Enn ura Gunnar
“Þtí Gunnar vildi heldur bíöa hel,
en horfiun vera fósturjaröar strðndum.
Grimmle>íir féndur flárri studdir vél
fjötruöu góöan dreng 1 heljarböndum.”
Ég hefi aldrei heyrt eða séð hall-
að á orðstýr Gunnars á Hlíðarenda
fyrri en nú f síðasta blaði Hkr.;
enginn merkur sagnfræðingur hef-
ir véfengt sannsögli eða vandvirkni
höfundar Njálssögu.
í 19. kap. Njálu er lýsing af
Gunnari, og samkvæmt henni hefir
Gunnar sér engan jafnoka átt.
Annaðhvort hefir höf. ekki lesið
[>ennan kapitula eða hann er bú-
inn aðgleyma honum.
Aldrei hefir nokkur kinnhestur
verið réttlátlegar gefinn, en sá, er
Gunnar sló Hallgerði fyrir hinn
stolna mat úr Kirkjubæjar búri.
Margar sannanir eru f Njálu um
[>að, að Gunnar hafi vænn maður
verið,f>.e. góður. I 19. kap. segir:
“-----ráðhollr ok góðgjam, mildr
ok stiltr vel, vinfastr ok vina.” í
22. kap. segir Njáll: “Þú skalt
kveða vfsur nokkvarar, f>ví at f>ú
ert skáld gott.” Það er gefin sök,
að enginn getur verið gott skáld,
nema vitur sé.
Hvaða göfugkvendi mundi leika
f>ann leik, er Hallgerður lék við
Sigmund Lambason, frænda Gunn-
ars?
Sigurður Breiðfjörð var svo vit-
ut maður, að hann tók ekki svari
Hallgerðar f alvöru heldur í gamni
aðeins.
Að endingu kórónar Hallgerður
sig með að verða, svo sem Skarp-
héðinn segir, “hórkerling eða púta”
skika Hrapps.
Þá er Hallgerður var knébarn
sagði Hrútur um hana: “Ærit
fögr er mær sjá, ok munu margir
[>ess gjalda. En hitt veit ek eigi,
hvaðan þjófsaugu eru komin 1 ætt-
ir várar.”
Það eru engar sannanir fyrir þvf,
að Gunnar hafi ekki átt nema einn
bogastreng. Mjög líklegt að liann
hafi haft gnægtir af þeirn, en að
f>eir hafi verið geymdir 1 vopna-
kistu hans, og að hún hafi verið
honum of fjarlæg f það sinm, en
Hallgerður var honum nærstödd
og hún neitaði honum um lffsbjörg-
ina. Enn svo eru dæmi til þess,
að eigi var nema einn bogastrengur
til, og um leið og hann brast, brast
heilt konungsríki og einnig lffs-
þráður fjölda manns; var þó sá
bogi undir merkjum eins af allrá
frægustu hershöfðingjum heimsins,
spentur og dreginn af frægðar- og
snillimenni.
Þormóðar segir svo um Gunnar: