Heimskringla - 17.11.1904, Blaðsíða 2

HEIMSKRINGLA 17. Nc VFMBER 1904
Heimskringla
PUBLI8HRD BY
The HeimskrÍDgU News 4 Publish-
ing Coenp&Ðy
VerO blaösiofl 1 Caaada og Bandar.
$2.00 um áriö (fjrrir fram borgaö).
Sent til Islaods (fyrir fram borgaö
af kaupendum biaösins hér) $1.50.
Peninsrar sendist í P. O. Money Or-
der, Registered Letter eöa Express
Money Order. Bankaávisanir á aöra
banka en 1 Winnipeg aö eins teknar
meö affðllum.
B. L. BALDWINSON,
Editor &■ Manager
Office:
727 Sherbrooke Street, Winnipeg
P. O. BOX 11«.
Bandaríkja kosn-
ingarnar
Þess var getið í sfðasta blaði, að
Repúblíka flokkurinn hefði unnið
stóran sigur. Sfðari fréttir sýna,
að yfirburðir hans hafa við þessar
kosningar orðið meiri en áður
eru dæmi til í aögu landsins Það
er talið vist, að Roosevelt hafi yfir
1,500,000 atkvasði umfram Parker
dómara, og er það yfir 460,000
fleira, en McKinley sál. fékk, er
hann náði kosningu. Repúblfkar
halda þessum rfkjum með tilfærðri
fleirtölu atkvæða:
Connecticut
Delaware ... 5 “
Idaho ...25 “
Illinois ...200 “
Indiana ... 75 “
Iowa ... 140 “
Kansas ...100 “
Maine ...37 “
Maryland ... 1 “
Massachusetts ... • ...80 “
Michigan
Minnesota ...100 “
Montana ... 2 “
New Jersey ...50 “
Nebraska ... 40 “
New Hampshire... ...20 “
Nevada tí
New York ...185 “
North Dakota ...25 “
Ohio
Oregon ... 40 “
Pennsylvania ...390 “
Rhodelsland ... ÍX) “
South Dakota ...50 “
Utah ... 8 “
Vermont . .. 30 “
West Virginia .... ... 5 “
Washington ... 30 “
Wisconsin ...60 “
Wyoming ... 10 “
Demókratar halda f>essum sæt
um:
Alabama
Arkansas • ..40 “
Florida ..18 “
Georgia .. 45 “
Louisiana ..35 “
Mississippi
Missouri
North Caroliria .... .. 50 “
Sonth Carolina .... . 25 “
Tennessee ..25 “
Texas . . 10 “
Virginia . 24 “
Roosevelt hefir fengið ii25 kjör-
atkvæði, en Parker að eins 151.
Vera má, að þessar töhtr séu j
ekki alveg nákvæmar, en f>að er j
talið vfst, að verði nokkur breyting
á þeim, f>á græði Roosevelt við það. j
Það er og talið vfst, að Repúblfkar
hafi að minsta kosti 92 atkvæði f
meirihluta í Washington þinginu
eða alt að hundraði.
Sfðari fréttir segja, að Missouri
hafi gefið Repúblfkum fleirtölu at- j
kvæða, og reynist það satt, þá hefir
343 kjör-atkvæði eða yfir 200 fram
yfir gagnsækjanda sinn.
Það verður ekki séð af blöðunum,
að neitt sérstakt þjóðmál hafi verið j
gert að aðal-ágreiningsmáli. Dem- j
ókratar vildu lækka tollana og
gefa Filips-eyingum sjálfstjóm
undir eins og þvf yrði við komið.
Einnig heimtuðu þeir strangt eft-
irlit með samsteypu-félögunum.
Repúblíkar héldu við viðtekna
stefnu slna: háa verndartolla, við-
hald Filipseyja sem hluta af lýð-
veldinu um óákveðinn tíma, án
þess f>ó að innlima þær f tölu rfkj-
anna, gull málmsláttu og eftirlit
með “Tmsts.”
Tollverndar og Filipseyja málin
voru því aðal pjóðlegu ádeiluefnin,
að því er séð verður, og þjóðin, að
undanteknum suðurrfkjunum, virð-
ist eindrtgin með Repúblfkum í
stefnu þeirra. Svo hefir og þjóðin
mikið álit á Roosevelt, sem f>jóð-
legu mikilmenni, og þykir hann
hafa margt vel gert sfðan hann
kom til valda. En Parker dómari
er þar á móti minna þektur og hef-
ir ekki áður fengist við pólitísk
mál utan rfkis sfns, og gat þvf ekki
búist við jafn-öflugu fylgi og hann
hefði mátt vænta, ef hann hefði
verið meira f>ektur. Það var og á
móti honum, að hann var eindregið
með stefnu Roosevelts í málm-
sláttumálinu og f>ess vegna ekki f
samræmivið mikinn hluta af flokks-
mönnum sfnum í því máli, og er
mjög lfklegt, að f>að hafi dregið úr
fylgi hans.
Evrópublöð alment fagna yfir
kosningu Roosevelts. Segja stefnu
hans í viðskiftum við Evrópuf>jóðir
hafa miðað til góðs samkomulags,
en als óvfst, livað við hefði tekið,
ef stjórnarskifti hefðu orðið.
Rfkiskosningarnar f Norður Da
kóta fóru f>annig. að Repúblíkar
unnu f>ar algerðan sigur. Svo var
gengið frá þvf verki, að blaðið
“Pioneer Express” í Pembina seg-
ir ekki einn einasta Demókrata hafa
náð kosningu f nokkurt embætti j
Pembina County. Sv. Thorwald-
son náði County Auditor embætt-
inu með nær þúsund atkvæðum
umfram, og Magnús lögfræðingur
Brynjólfsson hrepti rfkislögsóknara
embættið fyrir Pembina County
gagnsóknarlaust. Joseph Walters
náði þingsæti fyrir aðra kjör-
deild 1 Pembina County.
Fyrirburðir á jörðu
og himni
SKRIFTIRNAR
“Jæja, drengur minn, skriftaðu
nú. Drag ekkert undan. Sálar-!
friður þinn er enginn. Guð og|
kyrkjan heimta að vita alt, f>á er j
fyrirgefningin vfs, alveg vfs, hverj- j
um sanniðrandi syndara.”
“0, mér lfður svo illa, ég hefi
syndgað svo mikið — fjarka mikið!
Ó, mér er ilt fyrir hjartanu! Ó.
hérna, hérna, faðir Ambrosius!”
“Skrifta, skrifta, barnið mitt!”
“Ó, ég hefi gert margt ilt, margt
ilt! Eg hefi skrökvað og hnuplað
og hnuplað, já, meira en ég veit af.
Og það voru engin smáræði, sem
ég varð að hnupla í kosningarnar,
ólukkans kosningarnar! Og nú
vita það allir, ó, ðll þjóðin! Ó, ó,
ég má ei hugsa um það. — Og þó
hefi ég gert eitt verst og J>að
segi ég engum, engura lifandi
manni! Það er svo ljótt, ljótt! Ó,
gef mér syndakvittun, góði faðir!
St. Maria. kyssi á fót þér, á litlu
tána á þér, á þér!”

“Þfnar syndir eru stærri en fjöll
og ljótari en grafir hinna fram-
liðnu. Þú ert aumur syndari. —
Kyrkjan, hui, já, kyrkjan þatrf sitt.
$5,000 fyrir öll f>fn ósíinnindi að
þessari stund; $50,000 fyrir grip-
deildir og hnopl, eins og f>ú kallar
það; en svo er hitt.”
“Já, já, ég geld það, geld f>að
glaður. En láttu mér J>á batna!
Þessi óróa samvizka, æ, æ, ó, góði
faðir!”
“Nei, Jgt hefir ekki sagt mér alt,
alt —
“Ó, ég get f>að ekki! Heimtaðu
f>að ekki, það er svo ljótt!”
“Jæja, batni þér þá aldrei!”
“Ó, ó, segðu f>að ekki, góði faðir,
hin heilaga María þurki þér fyrir
nefinu!”
“Slúður og bull! Hún kemur
ekki til okkar, hún á svo annrfkt
núna í sláturstfðinni hjá Rússum
og Japönum, uss, uss! Og Sánkti
Pétur plaggalaus undir veturinn!
Nú, skriftaðu afdráttarlaust, svo
| sála þfn fái frið!”
‘Það er ljótt, ljótt! Þjóðin, ó,
j þjóðin mfn, Júdas sveik herra sinn,
|ég þjóðina; peninga höfðum við
báðir upp úr f>vf, eins og Amerfku-
j menn segja. Ó, ó!”
“$100,000, $100,000 til kyrkjunn-
i ar, segi ég, og þú ert frf af syndum.
j Heyrurðu, brotlega sál!”
“Ó, ég hefi ei nema einn skitinn
dal frá G.T. P. og 10 cent úr lands-
sjóði!”
“Hm,taka til láns, til láus, kyrkj-
an má ekki bfða!”
“Ó, það vill enginn lána mér
síðan samskotin voru tekin handa
mér um árið, — hreint enginn lána
mér!”
“Uss, uss, vitleysa, þú vesæla
sál! Hvf ekki lána þetta hjá þjóð-
inni? Þú segist borga henni aftur.
Tilgangurinn helgar meðalið.”
“Ó, þú miskunarlausi faðir! Frá
einni plágu til annarar! Meiri pen-
ingar, meiri stuldur!”
“Far þú frá mér, þú auma sál!”
“Nei, ónei, ég borga, en léttu af
mér syndabyrðinni, linaðu sam-
vizkukvölina, ég hrópa og bið!”
“Far og borga f>itt gjald, og svo
snart þú hefir það gert, verður þú
hólpinn!”
DRAUMAR OG VOFUR
Héma um nóttina fanst Sir
Wilfrid hann vera dáinn. Sálin
steig út frá Ifkamanum. Það var
ömurlegt og kalt. En svartnættið
j var verst af öllu. Það var stein-
j drepandi. Ekkert ljós, engin leið.
Loks kom andi, þreif f sálina og
j dró hana á eftir sér og geysaði út í
geiminn. “Hvert ertu að fara með
mig?” spurði sálin angistarfull. “Til
dómsins, til dómsins.” Áfram brun-
uðu f>ær, og aumingja litla sálin
var undur hrædd. Hún vissi, að
hún hafði gert svo margt ljótt með-
an hún var á jörðunni. Hún fór að
œpa á föður Ambrosius, þvf hún
var bæði hrygg og reið, aumingja
litla sálin. Hún var ekki, að henpi
fanst, stærri enn svolítill orma
bobbi. En andinn, sem dró hann
til dómsins hnikti henni aftur og
fram, þegar hún fór að æpa, svo
litla sálin varð enn þá hræddari og
þorði ekki að æmta né skræmta.
Hún sá alt í einu dökkvan roða eða
eldhaf. Hún varð svo hrædd, að
hún fór að gráta, hún hélt þarna
kæmi kvalastaðurinn. Skælduekki,
ræfillinn, f>etta er ekki víti, það er
halastjarnan, sem Bandarfkjamenn
&áu um daginn. Skollinn sæki þig,
ef pú þegir ekki! Litla sálin f>orði
ekki annað en þagna. En nú sá
hún gamlan rauðskeggjaðan mann
fylgja sér. Hún var hrædd við
hann, en hvernig, sem leiðtogi
hennar herti ferðina, þá yar f>essi
karl einlægt við hliðina á henni.
Loks spurði litla sálin karlinn:
“Ætlar þú til dómsins líka, mað
ur?” “Jújú. Ég trúi það, Ég er
vanur að vera þar viðstaddur, að
líta eftir mfnu.” Litlu sálunni
varð (ign hugfrórra, svo hún fór að
spvrja hann meira: “Eigum við
langt eftir?” “Og ég skyldi nú
segja það.” “Ertu kunnugur dóm-
aranum?” “Við erum taldir nærri
J>vf jafnaldra, trúi ég.” “Eruð þið !
skólabræður eða vinir?” spurði
litla sálin. “Lftið orð hefirfarið af
f>ví, að við værum vinir. En við
þekkjumst að fornu og nyju.”
“Eigið þið viðskifti suman?” “Og
ekki get ég neitað J>vf. Þau ganga
nú s'vona upp og niður, en ég þarf
ekki að kvarta enn sem komið er.”
“Hver er þessi dómari ?” spurði litla
sálin ofur sakleysislega, með blá-
berri einfeldni. “Hm, og hann er
nefndur ýmsum nöfnum, yfirdóm-
arinn. Oftast nær Guð. En hann
dæmir sjaldnast sjálfur. Það er
karl, sem Sánkti Pétur heitir, sem
er ytridyra dómari.” “Dæmir hann
hart?” sagði aumingja smásálin og
ætlaði alveg að detta sundur af
hræðslu, f>ví nú loks skildi hún;
hvorf ieiðin lá. “Ójá, — svo þykir
r
sumum. Eg þarf eigi að kvarta
um það.” ‘ Hefir Sánkti Pétur
aldrei dæmt þig?” “Mig, ónei,
hann var ekki fæddur, þegar slitn-
aði upp úr pólitfkinni milli okkar
þarna upp frá.” “Svo þið skilduð út
úr pólitfk?” spurði litla sálin,þvf
hana rankaði við pólitíkinni f Can
ada. “Þú hefir verið Liberal J>ar
efra?” spurði sálin og hossaðist öll
af ánægju. “Jújú, því íór nú sem
fór. Ég læt ei J>æla mig undir með
góðu siðferði og vandlætingasemi.”
Þá heyrðist óp neðan af jörðunni,
og einhver sagði að Lögbergi, að
Heimskringla skyldi fara til fjand-
ans. “Ha, ha!” segir gamli karl-
inn, sem var enginn annar en kölski
sjálfur. “Þar eru þeir að ka'lla á
mig niður frá.” “Þig! Hvernig
stendur á J>ví?” ‘ Heyrðurðu mig
ekki nefndan til að sækja blað-
skrattann hana Heimskringlu, sem
barist hefir á móti okkur báðum!”
“Ó, svo þú ert------” Nú leið yfir
litlu^Llina. “Ha, ha! Eg vissi að
þú mundir ná f>ér aftur. Við erum
liberal, ekki vantar f>að.” fen sálin
varð hrædd og sagði: “Ó, farðu og
sæktu þetta blað, sem þér var gef-
ið. Ég kemst leiðar minnar.” “Og
ég held nú ekki. Andi sá hinn
mikli, sem flytur f>ig og öllu ræður,
hann kallaði fyrst á mig að sækja
f>ig, og við þig skil ég ekki fyrr en
dómurinn er uppkveðinn, og ég fæ
f>ig með mér. Þú situr í fyrirrúmi
fyrir blaðinu, vertu viss kunningi.”
Loks komu þeii; að hirnnarfkis-
dyrum. “Þarna er f>essi Laurier,”
sagði andinn við Sánkti Pétur, sem
stóð snöggklæddur í 'dyrunum, og
henti litlu sálinni niður og flaug
snúðugt burtu. Aumingja litla sál-
in ætlaði að velta sér inn fyrir dyrn-
ar, en Pétur stakk við henni fætin-
um og mælti: “Nei, nei, ekki nú
strax. Við veltum ekki sálunum
hérna, eins og þið veltið dölunum f
Canada.” “Ég hefi engan dal!”
hljóðaði sálin, f>vf hún misskildi
Sánkti Pétur. “Gerir ekkert til,
þeir ganga ekki héma megin, dal
imir ykkar. Hvað hefir þú gert
gott í lífinu? Fljótt, f>vf hér bfða
margir.” “Ó, ég man það nú ekki
f fljótu bragði. Ég gaf kyrkjumog
klaustrum stórfé ” “Ó, þú ert ná-
unginn, sem verzlaði með Canada,
ég veit alt um það. Þú færð ekki
inngöngu hér. Það er búið og út-
talað um f>að. Gabriel, komdu
héma, s/ndu þessari sál ofangöng-
una. Hana nú, fljótt með ’ykkur
héðan.” “Ekki dugar að slæpast
hér,” mælti Gabríel við sálina.
“Ha, ha!” sagði sá gamli, sem hlust-
að hafði á. Ég get ekki tekið móti
sálunni fyrr en einhverjir em bún-
ir að skipa mér þrisvar að veita
henni móttöku. Ég hefi ekki feng-
iAnema eina skipun,” ‘Gabríel,”
hrópaði Pétur, “kallaðu áeinhvern,
sem getur talað við Þann gamla.”
I .
“Bismarck minn, túlkaðu hérna
fyrir okkur,” mæltiGabríel. “Fjand-
inn taki þennan franska sálarræfil,”
löskraði Bismarck. “Ha, ha! J>að
lagast bráðum,” mælti kölski og
horfði vonglaður á litlu sálina, sem
nú ætlaði að verða að engu. “Gefið
priðju skipun, piltar, svo ég geti
tekið sálina. Ég má ei bfða leng-
ur,” prumaði kölski. Þá stukku
allir upp og horfðu út. Þeir vissu
að eitthvað mikið gekk á. Kfn-
verji, sem goldið hafði tvöfaldan
innflutningstoll til Canada og hafði
gengið þvottaiðnin illa, grenjaði:
“Fjandinn hafi allar Canadasálir!”
“Ha, ha!” muldraði kölski, “þar er
það búið. Komdu nú!” En litla
sálin hentist upp að glugga og
rétti litlu, mögruogskjálfandi hend-
ina upp til Roblins, sem stóð fyrir
innan. “Ó, lijálpaðu mér, Roblin,
1 guðiinna bænum hjálpaðu mér!”
hrópaði sálin. “Of seint, of seint
kunningi.” • “Ég grátbæni þig að
hjálpa mér, sem Canadasál, — ég
grátbæni þig, elsku vinur, að hjálpa!
r
mér!” “Eg skal kalla áGreenway,” |
mælti Roblin, “hann getur hjálpaðj
þér.” “Nei, það get ég ekki,”
drundi í Greenway, “nautaræktin
hefir mishepnast í ár. Nei, ég hefi
hér enga peninga til að hjálpa þér.
Það verður hver að sjá um sig
hérna Og f>að er ekki að vita,
hvað lengi ég fæ að vera hér, þótt
ég slampaðist inn fyrir skólalögin
í Manitoba, þú skilur, Wilfrid.”
Og Greenway gekk snúðugt inn |
eftir himnaríki.
“Komdu, komdu!” öskraði kölski
og þreif i litlu sálina, sem æpti:
“Hjálpaðu mér, Roblin minn elsku-
legur! Ég veit f>ú getur f>að!”j
“Láttu hana vera, þú sá gamli
herjans sonur,” kallhði Roblin til j
kölska, sem var að draga sálina
burtu. “Ég hefi fá ráð að hjálpa
þér. Þú áttir að læra af mér fyrr
en nú. Én hérna hefi ég silfur
medalfu, sem Manitoba menn gáfu
mér fyrir jámbrautar samningana
og lækkun á flutningsgjöldum. Tak
f>ú silfrið, því það sagði mér ís-
lendingur, að þvf hefði afi sinn og
amma trúað, að engin skotfæri, |
nem silfur, ynnu á þeim gamla. j
Ég skal biðja Salisbury að ljá þér
vasabyssuna sfna, og muntu f>á fá
varið þig um stund.” En nú skeði
atburður með undarlegum hætti.
Þegar litla sálin var að rétta út
hendurnar eftir vopninu og silfr-
inu, gaus upp svo rnikiU flugna-
mökkur, að sálin hvarf, alveg hvarf.
Veinin og stunurnar heyrðust frá
henni og hún bað alla að hjálpa
sér frá J>essum morðvörgum. St.
Péter skipaði að loka öllum dyrum
og gluggum, svo ófögnuður þessi
næði ekki inn að sveima. Nú gat
sálin við engan talað nema kölska,
sem hálf-vandræðalegur horfði <>
leik f>enna. “Því hjálparðu mér
ekki?” grenjaði sálin f dauðans of-;
boði. “Hjálpaðu þér sjálf. Þetta
eru f>ínir gömlu vinir. Þeir eru
að heimta af þér laun sín og at-
kvæðatolla. Það er ljótt af þér, að
svfkjast burtu, án þess að borga
f>eim, görmunum. Það hefði ég
aldrei látið um mfna persónu spyrj-
ast.” “Gabrlel, Gabríel!” hrópaði
Pétur, “kallaðu á Kerúbana og
sendu [>á eftir móður vorri Sögu.
Hún getur tekið f>etta dökkmó-
rauða hyski f sögu-afkymana sína,
á sögubekk, og síðan fleygt ruslinu
út í veður og vind.” Á svipstundu
voru Kerúbamir og Saga komin.
Hún gerði sér hægt fyrir og sópaði
öllu upp f svuntu sfna, og litlu sál-
inni með.
Hann var ekki hýr á svipinn, sá
gamli, þegar Saga hafði sópað sál-
inni með í svuntuna,og var horfinn
í einu hendings kasti.
“Lucia, Lucia, gefðu mér brenni-
vfn! Þetta eru ljótu draumarnir,”
sagði Wilfrid og stundi f>ungan,
fegar hann vaknaði. “Ó, þessar
andsvítis kosningar, þær drepa, já,
steindrepa mig! Ég fer vestur að
Kyrrahafi, eins og hann Borden.”
“Já, þá segja allir að þú eltir hann,
góði.” “Já, þáer nú það! Alstað-
ar er mylnusteinninn um háls mér.
Ég er fortapaður, eins og draumur-
inn sýndi mér; ha, ég er, held ég,
steindauður og á hvergi heima
eftir alt braskið,”
Skrásett hefir:
K. A. Benediktsson
Bækur og lestur
(Frarahald)
fslendingar eiga mjög mikið af
guðsorðabókum bæði frá gömlum
og nýjum tfmum. Margt af því er
mesta rusl og til skaða fyrir f>jóð-
ina og bókmentir hennar. En
f>rátt fyrir það eru sumar guðs-
orðabækurnar góðar, nokkurar
meistaraverk, bornar saman við
þann tfma, sem höfundar þeirra
hafa verið uppi á. Má nefna Pass-
fusálma Hallgríms prests Péturs-
sonar í Saurbæ á Hvalfjarðar-
strönd, Húspostillu meistara Jóns
Th. Vfdalfns, Postillu Helga bysk-
ups Thordarsen og Helgidaga-pré-
dikanir séra Páls heitins Sigurðar-
sonar f Gaulveijabæ, og Postillu
og Hugvekjur Péturs byskups Pét-
urssonar, og Postillu séra Jóns
Bjarnasonar. Alt eru þetta merk-
ar bækur og sýna andans menn og
eljumenn hina mestu. Og er mik-
ið á þeim að græða, bæði á máli og
fróðleik og hugmyndaflugi, þótt
hinni andlegu kenningu sé slept,
án umtals. Hún er eins og hún er
fyrir hvern einstakan mann. Það
er langt frá þvf, að rétt sé að áfella
Hallgrfm Pétursson fyrir efnið,sem
hann valdi sér til að yrkja um.
Það eitt s/nir hið andlega trúar-
lega ástand skáldsins og samtfðar
fólks hans. Sá, sem á eins mikið
vald yfir listinni og skáldskapar-
tilþrifunum eins og séra Hallgrfm-
ur Pétursson átti, honum er óhætt
að taka sér hvaða yrkisefni, sem er.
Sumir hafa fundið að því, að málið
væri slæmt og dönsku skotið. En
f>að er langt um betra, en við er
hægt að búast frá þeirri öld. Það
koma lfka fyrir fornyrði og gamlar
orðmyndir hjá skáldinu, sem mjög
óvíst er, að þeir skilji, sem mál
hans dæma. Þeir, sem vilja vita
nokkuð af viti f íslenzku máli,
þeim er nauðsynlegt að lesa fsl.
guðsorða bækurnar, eldri og yngri.
Þeir verða fróðari í málinu og vex
skilningur á samanburði málsins
og hugsunarháttanna hjá pjóðinni,
á einum og öðrum tíma. Menn
verða að lesa allar bækur frá fleiru
en einu sjónarmiði, ef f>eir ætla að
s/na ósjúka ávexti af iðju sinni.
íslendingar eiga mikið af skáld •
skapar bókmentum, bæði að fornu
og n/ju. Það er stórmikill gróði
að lesa þær, ekki einasta frá
seinni og nýjustu tímum, heldur
einnig frá miðöldunum. Þá þarf
ekki að tala um skáldskap fornald-
arinnar. Að honum dást allir, sem
svo eru málfróðir, að þeir skilji
hann. En því miður virðast marg-
ir með því marki brendir, að þeim
finst f>að ekki fyrirhafnarinnar
vert, að leggja þungt á sig til að
skilja liMnn. Þar af leiðandi hefir
fjöldinn engin not haft af honum.
Það er J>vf eðlilegt, að yngra fólk-
inu þyki þurlegt að leggja sig mik-
ið niður við hann. Þess vegna er
hann nær J>ví gleymdur og yfirleitt
skoðaður sem annað rugl, sem lítið
eða ekkert sé varið 1. En liann
felur í sér hinar háfleygustu hug-