Heimskringla - 16.08.1906, Page 3

HEIMSKRINGLA
iWinnipeg, i6. ágúst 1906.
skríll þar sumstaöar samankom-
inn og drykkjuskapur mikill og
hryllile'gur. þar er ákaflega n íkill
h'ávaöi, og h'eldur er þaÖ ólikt
Jlinni ínndælu islvnzku sveitakyrö,
sem margir íslen/.ku vesturfararn-
ir voru yanir viö, en við þetta
venst maður meÖ tímanum eins
og alt annaÖ.
Meöan viö biöum á Skotlandi,
fórum við i ensku byskupakirkj-
una og eina katólska kirkju, og
þó vdð skildum ekki þaö sem fram
var flutt, þótti okkur gaman að
sjá siðina, sem eru ínjög einkenni-
legir á ýmsan hátt. Kkki Lvílir
mibill vandi á prestinum, og ekki
þarf hann að sitja kófsveittur dag
eftir dag viö aö semja ræður, því
hann les að eins upp vissa kafla úr
Jatneskum bókum og þar meö er
því skyldustarfi lokiö.
Frá Skotlandi fór þann 9. júní
stórskipið Corinthian vestur yfir
hafiö. Corinthian er afarmikiÖ AU-
an línu skip, vafalaust helmingi
stærra en Vesta, og með því fór-
um við. A þessu risavaxna skipi
var æði margt. Flest voru
Skotar, svo og aðrir þjóðflokkar,
en ekki voru þeir fjölmennir. Alls
var á skipinu liðug 2000 manna,
Á Englandi stækkaöi ofurlitiö is-
lenzki hópurinn, þar sem hr. Arn-
ór Árnason bættist viö hann meö
sinni fjölskyldu. Hann kom meö
Ceres til Englands og ætlaÖi til
Chicago meö konu sinni og dóttur
eu' fó.st'urdó'ttir hans, Miss Guðrún
Árnuson, fór til Winnipeg. Hjálp-
uðu þau okkur málleysingjunum
vel og drengilega á allan hátt.
Með þessu Állan línu skipi var
aö mörgu leyti ekki il‘t aö feröast.
Skipverjar voru nokkurn veginn
saemifega kurteisir, aö minsta
kosti allflestir, og viöurgjörning-
ur var mikill og góöur. Verst var
að fá þvottava'tn og eins til að
drekka, og þaö lítið, sem m.iður
fvkk af drvkkjarvatni, var a’.ls ckki
gott til aö drekka þaö. A
þessu skipi var seft mikið
af áfengum drykkjum, enda var
þeirra neytt mikið. Og heldur
er ég hræddur um, aö suin siö-
gæðisloforðin hafi veriö brotin á
Corinthian af völdum vítisins. —
Heldur fengum við hvast, einkttm
i þrjá sólarhringa, svo gekk alt af
öðru hverju yfir skipið, og j)á
heyrðust mér hinar æstu bylgjur
Atíantshufsins verk aö flytja okk-
ur kveðjuljóð frá Fjallkonunni, og
að jx-'tta va-ri hljómur Itergmálaö-
ttr frá brjósttim hennar til þess að
vekja hjá oss fagrar og frjálsar
hugsanir, sem geröi oss hæfa til
þess að meta tár bennar, stríð og
ævisiigu. Og bylgjurnar snngn meö
íslenzkutn, aflmiklntn röddttm:
Eg á nóg af dóm og dauða,
danðinn býr í föllmtm krafti,
ég 'á dali, dimma, snauða,
dáödn býr í tjóðurhafti.
þaö er bjarg á brjóstum minum,
bfcikar rósir. Hvar er vörnin ?
f»ó hafa andaö eldi sínnm
7 •
a mig stundnm góðu hörnin.
Eg hefi litið sólir síga,
sitmarb'lik á dagsins hvarrni,
ég hefi litið hetjur hníga,
halla sér að mínum barmi.
Eg á blóðiö Grettis gamla,
gaf mér tími sterkn börndn;
því skal ekkert, ekkert hamla
áfram lengra! þaö er vörnin.
þet’ta eru hennar viðkvæmustu til-
finningar, og þetta er hennar eilífa
eðli, sem blikaði á banaspjótum
vorra beztu manna, sem féllu hér
og úthel'tu blóði fyrir ást sína til
föðuriandsins.
Til Quebec komurn við þ. 19.
júni, og vorum þá sannarlega glöð
að vera komin alla leiðina yfir
hafi'ð, þótt við ættum nú eftir að
ferðast austan frá bafi tii Winni-
peg, en þá voru iikindi til að sú
iv-rð stæði ekki mjög iengi yfir. í
Quebec urðu eftir þau hjónin Páll
Guðmundsson og Petrín ............
Hafði hún alið barn á hafinu þ.
14. og var orðin svo hress, aö
læknirinn á skipinu áleit hana
ferðafæra, en læknirinn i Quebec
aftur á móti vildi hreint ekki láta
hana balda áfram ferðinni, og urðu
þau því að bíða þar n'okkra daga.
það þótti okkur mjög leiöinlegt,
að tína þarna úr hópnum tveimur
góðum og sk'emtifcgum samferða-
mönnum, ekki síst þegar svona
stóð á; jafnvel þótt við mættutn
öll eiga von á að sjá þau hjón
bráðlega aftur. Drengucinn þeirra,
sem fæddist á hafinu, átti, eftir
beiöni yfirmannsins á skipinu, aö
bera nafn hans og skipsitts.
Frá Quebec fórum við með guftt-
kst'inni kl. 4 um nóttina. Hefdur
var þröngt í vagninum, og mesta
rusl var þar saman komið í kring-
um okkur, svo sem Gaficíumenn,
Rússar og aðrar slafneskar þjóök,
og það var sannarlega bágt, að
vera samati við það fólk til fcngd-
ar. þaö v.ar þ. 19., sem við fórum
frá Quebec, en kotnum til Winni-
|>eg aðfaranótt hins 24. júnímán-
aöar, 'tg höfÖum hvergi stansað
neitt til muna nerna í Kenora, sem
er dálítiö Jxirp æöi-langt frá Winni-
]teg. þar uröu eftir tvær systur úr
(’)lafsfiröinum, sem áttu Jyar bróð-
ir, herra Wiiliam Kristjánsson, og
fórst honum mjög höfðinglega viö
okkur; sendi hann okkur öll ósköp
af mjólk, ásamt branöi og öðru
góðga-tv; og kom okkur það vel.
þar vóru líka fleiri Islendingar, er
tóku vel og mannlega á móti okk-
ur, og sönnuðu -þeir og s’ýndu,
hvaö Islcndingum hér vestra ferst
vel við nýkomwa landa sína.
þegar til Winnipeg kom, vorum
við rekin á Kmigrantahúsiö, og
biðum við þar um nóttina í góðu
yfirlæti, eins og alla fciðina, því
ekki þ-arf að efa neitt Jress háttar,
eins og mönnum er kunnugt setn
vestur hafa flvitt.
þarna skildu nú vegir okkar
vestnrfaranna. Jtessi litli hópur,
sem haldið hafði í gegnum stravnn
inn t'il- hins fyrirheitna landsins.
Og til hvers förum viö ? Til þess
að fittna þaö sem okkur vantar, tn
ekki er vist, aö við finnum þaö á-
valt ÖIl.
. F ■ r
því perlnr þær setn ljóma og
lýsa mannsins stríð
niig langar til að finna og geyma
alla tíð.
Vér grátum stundum allir hið
góða lífsins hnoss,
en geisliun bezti fæðist og deyr
í sjál'fum oss.
Hér vil ég þá láta staðar num-
ið og fjölyrða ekki meira, þó
margt sé nú ef til viil eftdr, sem
Jöndutn míntitn og samferðamönn-
um þætt'i kannske rétt að taka,
ttpp. En ég hefi ekki hirt utn að
halda því betur saman.
Að endingu vil ég minnast Jxrss,
að ég vona sterklega, aö Jx ssutn
litla hóp, sem kom frá íslandi i
vor, líði sem bezt i hinu nýja, auð
uga Jandi, og aö það þroskist og
vawi sem be/.t í öllu því stóra og
fagra í tilverunni; að J>að verði
auðugt af sem flestvtm skilyrðum,
sem eru fyrir því, að vér vekjum
og hagnýtum ný lifandi og starf-
andi öfl, sem knýja oss til frelsis
og framfara á lífsleiðinni, tii J>ess
að vér getvim einhverntíma lið-
sint fóstvirfandinu, Jtegar J>að litvtr
bænaraugum til niðja sinna.
Svo kveð ég alla satnferðamenn-
ina með beztti óskvim og þökkuvn
fyrir - þann stutta tírna, sem við
á'ttvim leið saman, og ég vona, að
gleði og ga-fa sendi J»eim geisla
sína á komandi tímum.
ADAMS cSiL
iviAxixr
PLUMBINO <í- HBATING
SmáaOgeröir fljrttt og vel af hendi leystar
555 .Sargpnt- Avp. + + Phoíie
FRED^RICK A. BURNHAM.
forseti. •
Mutuai Reserve Life InsuranceCo
OF NEW YORK.
Nýjar. borgaðar ábyrgðir veittar 1905 ..........$ 14,42fi.825.00
Aukin tekju afgangur, 1905 ...................:. 88.204 29
Vextir og rentur (að frádregnum flllum skött-
um og “investinent” kostnaði) 4.15 prósent
Lækkun f tilkostnaði ytir 1904.................. b4.800.00
Borgun til ábyrgðarhafa og erfingja á árinn 1905 8.888,707.00
Allar borganir til ábyrgðarhafa og ertíngja.... 04,400,000.00
Sfðan félagið mymlaðist.
GEORGE D. ELDRIDOE. •
varaforseti og tölfræöin>rur. •
KENNARA
vantar fyrir Arnes South S. D.
No. 1054, kenslutími 6 (sex) mán-
uðir, frá 1. október 1906 til 31.
marz 1907. Tilboðum verður veitt
móttaka af undirskrifuðum til 1.
septetnber næstkomandi, og þarf
umsækjandi að tiltaka mentastig,
æfingu við kenslu og hvað hátt
kaup að óskað er eftir.
Nes P.O., 23. júlí 1906.
Isleifur Helgason.
Kennara
vantar (karlmann hel/.t) til Geys-
irskóla, nr. 776, sem hafi annars
eða 3. stigs kensluleyfi fyrir Mani-
toba. Kenslutimi níu og lválfur
mánuður, frá 15. september næst-
komandi. Kaup $40.00 um mán-
uðinn. Tilboðum verður veitt mót-
taka til 15. ágúst næstk,
Geysir, Man., 27. júni 1906.
Bjarni Jóhannsson,
skrif. og féh.
Kennara
vantar til Laufásskóla, nr. 1211,
íyrir þrjá mánuði, frá 15. septem-
ber næstk. Tilboð, sem tiltaki
mentastig ásamt kaupi, sem ósk-
að er eftir og æfingu sem kennari,
verða meðtekin af undirrituðum
t'il 30. ágúst næstk.
Bjarni Jóhannsson,
skrif. og féh.
Geysir, Man., jvilí 4., 1906.
KENNARA
vantar til Árnesskóla No. 586.
Kenslutími 6 mánuðir. Kensla
byrjar 15. september næstkomandi. I
Sendiö tilboð og tiltakið kaup og j
mentunarstig, til undirritaðs, sem I
tekur á nióti J>eim til 25. ágúst
næstkomandi.
Árnes, Man., júlí 21, 1906.
S. Si'gurbjörnsson,
ritari-fchiröir A.S.D.
HKDIMKKIKfiLI' oc TVÆR
skemtifcgar söcur fá nýir kaup
er.dur fvrir að eins SSÍ .OO
Duff &
Flett
W)I NOTRB
DAMB AVE.
PLUMBERS
Ga9 & Stenm
Fitters
Telephone 8815
Gáið að þessu :
Nú hefi ég fyrirtaks kjörkaup á
húsum og bæjarlóðurn hér í borg-
iitni; einnig hetí ég til sölu lönd,
hesta, nautgripi og landbúnaðar
vinnuvélar og ýmislegt tíeira Ef
einhverju kynni að vanta að selja
fasteignir eða lausafé, þá er þeim
vélkomið að tínna mig að máli eða
skrifa mér. Eg hefi vanalega á
hendi vfsa kaupendur. Svo útvetra
eg peningalán, tek menn f lfí's-
ábyrgð og hús f eldsábyrgð.
G. J. COQDMUNDSSON
702 Simcoe St.. Winnipeg, Man
• •
• Hætii menD. vanir eða óvanir, eeta fengið uroboðsstöðnr roeð beztu •
• kjörum. Ritið til “ AGLNCY DEPARTMENT”, •
• Mutual Reserve Bldg., 807—809 Broadway, New York •
• Alex Jamieson 411 Mclntyre Blk. W’peg. *
1___________________.....____________________________...J
MARKET H0TEL
14tí PRINCESS ST.
6 móti markahuum
P. O’CONNELL. vlgandi, WINNIPKG
Beztu tegundir af vli.fönpvn. oj: vu d)
um, aðhlynning eóð oe búsið endur
bavtt og uppbúið að nýju
5000
Cement Build-
ing Blocks “}u
E1 d i viðu r
af öllum og
beztu t e g -
undum.
OXFOBl)
HOTEL
er á Notre Dame
Ave., fyrstu dyr
frá Portage Ave.
að vestan. Þetta
er nýtt hótel og
eitt hið vandað-
asta f þessum bæ.
J. G. HARGRAVE & CO.
Phones: 48/, 4H2 og 2481. 334 Main St.
Eigandinn, Frank T. Lindsay, er
mörgum Islendingum .ið gððn
kunnnr. — Lítið þar in»!
JL “T. L. " CIGAR
Hinn ágœti , , , •
er langt á undan hinum ýmsu
tegundum með ágæti sitt.
Menn ættu ekki að reykja aðra
vindla en þá beztu, sem heita
“ T. L. ” og eru búnir til hjá
Thos. Lee
oigandi
WESTERN CIGAR FACT0RY
WINNIPEG
Department of Agriculture and Irmnigration.
MANITOBA
Land möguleikanna fyrir bændur og handverksmenn, verku
metin. Anðnuból landleitenda, þar sem kornrækt, griparækt,
smjör og ostagerð gera menn tíjótlega auðuga.
Á R I Ð 1 9 0 5.
1. 2648,588 ekrur gftfu af sér 55,7tíl.4Ití bushel hveitis, <tð
jafnaði ytir 21 bushel af ekrunni. 2. — Bændur bygðu hús og
aðrar byggingar fyrir ytir 4 inilliónir dolliars. 8. Hús voru
bfgð í Winnipeg fyrir meira en 10 millíön dollars. 1. Bún-
aðarskóli fyrir Manitolwfylki var bygður á þesstt ri. 5. Land
er að ltækka f verði alstaðar í fyikimt. og selst ttú fyrir íffi til 5('
hver ekra, eftir aftöðn og gæðum. (i. — 4" ]>úsnnd velmogamli
bændur eru nú f Manitoba. 7. — Emiþá eru 20 utillftín ekrur
af latidi í Manifiiba sem má rækta. og fæst sem ! . i iíilistéttari
TIL VÆNTANLEGRA LANDNEMA
komandi til Vestur-laudsins: !>io a-tt <o ;e m '<Vie i*eg
og t'á fnllar npplýsingar uui heimihsréttutl 'nd. ,-im.io nu.
('iunur lfind setti tii s:>ln eru hj« fylkisstjöruim.i. 11:1•: i'.ii<úei'1g
um og landtV! "'uiim.
R ROEJLIIV.
Stjórnarformaður og AkuryiEjuni;«ia R..ögpili.
Etu, U) .plýshiKu i, ... tii:
Jll* llHltKI'V
I .1 <4«il<len
tíl7 Main st.,
Winuipeg, Man.

KONUHEFh ID

Eftir A, Clemmens

.♦
I
íí
*
I
*
*
''þn att að fara í burtu, Krnst — Jtú átt að yfir-
gefamig?”
“Já, góða rnín, ég get ekki kornist hjá þvi, hvað
feginn se:u tg vildi. Eg er ekki minn eigin húsbóndi,
eins og ]>ú vfizt”. "
“Kn þú vtrður þá ekki fcngi í burtu?”
"Eg veit }>að ekki ; ég ræð því ekki — ég verðl
cius fcngi og húsbóndinn vill, því ég á að íara með
hocum”.
“0, Krnst, Jiet'ta er ót'talegt! ”
“Ég hefi vitað 'þetta nokkra daga, en vdldi ekki
hryggja þig fvr eti ég mátti til”.
“En þu skriiar tnér þá á hverjum degi,?”
“Á hverjum degi, góða mín ? það held ég verði ekki
hægt, ui svo oft sem ég get. Nú vil ég biðja þig að
undirbúa ait til heimferðarinnar”.
Adela hlýddi
Hún var sorgmæddari tn hún gat sagt, og meir
ut ástaiða virtist til ; f-ún hrygðisit einkum af því, að
Valdau vildi tkki tala um tilefni ferða'rinnar.
Hún bélt mamri sinum föstum og vafÖi sig upp að
hotiutn, þegar þau kv.Q.ddust, eins og það va'ri í sið-
asta sínnt að þau sæust.
Hún leit framan í hann með tárin í augunum og
sapði:

‘GeturGi; ekk. tekið mig með, Krnst ?”
Hann var mjög klökkur.
“Eg \ildi að það væri tnögulegt”, sagði hann
innilega, “ut það er alveg ómögulegt, elskan mín.
Vertu nú hugrökk og hraust, og gerðu mér ekki skiln-
aðinn of þungott. Nani, gættu konunn<ar tninnar, hugg-
aðu h'ana, vertu henni góð, þangað til — þangað til
ég k.m aftur”.
þegar vagninn ók á burt með Krnsit Valdau, tók
Nani hendi sinni um mittið á Adelu og sagði:
“Meðan ég lifi, skal ég aldrei yfirgefa yöur, kæra
frú”.
Adel i lagði höfuðið á herðar Natti og grét hátt.
“Mér finsi það á mér, Nani, að ég fái aldrei að
sjá hattn aftur. Ó, guð minn góður, Nani, ef ég hefði |
uú kyst hat'.ti t síðasta sinni", sagði Adela í vonlaus-
ti.'i' róm.
Nani huggaöi hana eins vel og hún gat, en þaÖ
kom skjótt í l;ós. að í þeim efnum hafði hún engin á-
hrif l:aft a Adeltt. Hún varð æ þöglari og þöglari, og
sotg og greinj i virtist ætla að gera út af við hana.
Hmar rnyrku grnnsemdir hennar áttu bráðla aö
rætast.
N< kkr’.tm dcgutn eftir burtför tnanns síns, fékk
hún iangt bréf.
Hvvn gekk inn í herbergi sitt til að lesa það.
Nokkrum stundmn síðar kom Nani þar inn af til-
viljiin, og fann húsmóöur sína föla og skjálfandi.
“Hvaö ’gt ngui að?” sagði Nani.
“Eg fa* tkki aö sjá hann aftur, hann liggur davtð- j
veikvtr heima hjá nvóður sinni, og þangaö fæ ég ekki ,
að koma. Hann er davtður nvi — ég á engan mann, j
Nar.i — ég vil fara til hans! 0, gvtð! ”
Hvin rak upp hljóð og fcll i dá.
Sorg Adeli. var svo tnikil, að hún gleymdi öllu
umhverfis sig, en Nani hugsaði um alt og gerði alt. I
Huggaði hástnóður sina, útvegaöi henni sorgarbún-
jng og sá uni, að forvitnir nágrannar gerðu henni
ekki ónæði.
þeir, sem spurðvt um ásta>ðuna fyrir sorg Adeht,
fengu það fáorða svar, að maöur hennar væri dauð-
ur, lat'.gt, langt i burtu.
Sa orðrómur kom upp í nágrentiinu litlu síðar, |
aö hr. Vaþlau hefði dáið heitna hjá ættingjum sínum, ,
sem ekki skeyt'tu m'ikið vim ekkju lvans, en bprguðu |
samt alíar skv.'.dir hans frá samvertrtíma Jæirra hjón- j
ar.na. Hvaði n þessar fregtvir komu, vissi engintv, enda j
gtrðu tnenn sig alment átrægða meö að fá skuldir sín- j
ar horgaðar, og lofuðu Adelu að gráta í friði.
]>eg;.r þessi utvga ekkja fór að skiija ógæftt s na til
fnlLs, feldi l.ún ekki tár sorgarinnar heldvtr gretnjunn-
ar, og Jvtgar loks tárin hættu að rentva, virtist öll
blið.i *>g viðkvæmni horfin af andliti hennar, harðir
dr v ttir mynduðust í kring vtm munninn og augnatil-
litið varð kait og djarflegt. Hún var orðin föl og hörð
kona, með ákvtðinni hugarstefnu.
þrem dögutn eitir að hvin hafði feugið vitneskju
utn dauða manns síns, fvkk hún bréf frá lögmanni
hans, þar setn hann bað um fcvfi að mega tala við
har.a.
“Viðvíkjandi ættmönmim hans”, var sagt í brí-f-
in t.
þegar AdtJa las þessa setningu, brosti hún beisk-
kga.
“Er ekki réttara að neita honum”, sagði N-ani,
“það cru tr.aske aö eins •óþægind'i sem hann hefir að
segja".
“Eg .xtla að taka á móti honum, Nani, og he^ra,
hvað Jzeir haía að segja mér”, sagði Adela. “Eg er
ekki ’engur jaín istöðulaus og ég var. Fyrst ég hefi
ekki ltitg'Vtr ást hans aö styðjast við, verð ég að l»ra
að standa aí eigin ramleik”.
“Kn J>ér þolið það ekki, hjarta yðar springur”,
sagöi Naní. “þér hafiÖ reynt svo mikið síöastliðr.a
daga
Frú Valdau tók andlit Nani vnilld lófa sér og kvsti
Jmö.
“Nani”, sagð’ hún, “ég vildi að þú segöir satt,
að hjjvrta mitt sprin'gi, |>á gaeti ég fcngið friö' í gröf-
.ntvi. Eg tr svo þreytt, svo Jireytt! ” ,
Hun lagði höfvtðiö á öxl Nani, en gat ekki grátið,
Naui httggaði hana og bað hanu að hátta snemma,
svo hún \ t ?i hrcssari að tala við logmannmiv.
Ilorn lögmaöur kom morguninn eftdr og leiöbsindi
Nani honum in’t í 'gestastofiin-a.
Ilann l.afði aldrei séð frú Valdau, og meöan hann
heið h'innar, var h;vnn að liugsa um, hvernig hún
mundv líta út.
“An efa daðurkvendi”,’ hvtgsaði hann, “ég vildi
Hka svo væri, þá ætti ég hægra meö aö kov^ta öllu í
lag"
Kn hvcrnig sem hann nú hafði ímyndað sér að
Adt'la * æri, ]>á gleymdi liann því og spratt vtpp úr
stólnnm, þegar hún kotrt inn.
Itm kom fallegur, fölur kvenumaður í skrautleg-
um'en laglegvtm sorgarbúningi. Hún var fallegri en
nokkvir kveunmaöur, sem hann haföi séð. Drættirnir
í kr'ngum munninn bentu á hugraunir og daufu aug-
un a svefnskort
Adela hntigð'. höfuðið ögn til að heilsa gesti sin-
um
‘Tlr. Hprn”, sagöi hvvn.
“það tr ég. Og Jxt — ervtð þér virkifcga frú
V j’dau ?”
“Já, ég er það. Eruð þcr hissa á að sjá mig? Má
ég spyrja, hvers konar kvennmann þér bjuggust við
að sjá hér ?”
Hr. Horn var ögn vandræðalegur.
“í öllvt falli ekki dömvt eins og yður”.
“Eg gét ekki tekið þetta sem neitt skjall fvrir
mig, en sleppum því. Eg syrgi eigimnann mtnn, og þér