Heimskringla - 20.12.1906, Side 4

4
Wiimipeg, 20. Aes. 1906
HEIUSKRINGLA

Heimskringla
POBLISHBD BY
i
Tbe He'uiskrÍDgla News 4 Pabllsfc- ^
jljg r.Anmanv ^
V«rA bla&sins 1 Cttnttda og Bandar.
$2/XI nm árið (fyrir fram hor^nð).
S«nttil IsUodíi (fyrij* fram borirað
af kaapexvdnm blaðsim} hér) fl.óft.
fNmingttr beodibt P. O. Aioney Or-
dnr, Reiristcrod Letter ^ða
lioney Order. Bankaáv1.s«iiir á aðra
bnnkaenf Winnipeg að eiito Vaknor
með afTðllnm.
B. L. BALDWINBON,
Editor A. Manager
Oifiee:
72!t Sberfcrookr Street, Wiswper
P O.BOI 11«. ’Pttonc 3SI 2.
öörirm tÍTnrnn ársrns. Kn jólagleö-
in er ekki edTfgöngii í því ÍTim'falin,
aö fóik ko'tn-i sér saman J>á stund-
ina imi aö loiöa hjá sér á(k»l u<-fn-
in. J-ólanna mesta þýöing aö irá-
skikiimi trúarlegu'm hugsjónum,
felst í því, aö aílir séu samtaka í
því, aö gleöja börniu. J ólm eru og
hraéa jaifnan \tíÖ barmuvna gleði-
bá'tíö, og J>ó oss sé öllum skylt,
aö bfynna á öllum tímum ársins
uð gleöi barnamva, þá er þaö vel
gwrt og hyggálega, aö 1-eggja sér-
staka raíkt við þá skyHu um jól-
m, því þaö t-r víst, aö hver sem
rækir J>á skyldu á þeim tima hann
mun og gera Jxið á öðrum ársins
tfmunii
Með þökk fyrir hiö umliðna,
óskar H«imskringVa íslendingum
hvarvetua gleðilegra jóla!
Vaxandi vínnautn
aí, um aö benda honutn á þá Veið,
sem bezt má gegn-a til framtiðar-
beilla fyrir Lann og aöra. Og ai
sömu ástaeöu er og þaö, aö vér
teljum blöðuni vorum þaö vel
ssemandi, hversu óvinsælt, sem
J>aö karni aö rey«a»t a sumum
stööum, að benda Vestur-íslend-
ingum á — í öllu bróðerni, en jafn-
fra-nit eánnig í fuUri alvöru — að
nú sé nógu langt gengiö í J>essa
átt og aö tími sé til þess kominn,
að brey'ta tH.
Til sönnunar þessu má benda á
þaö, sem alltr bafa tkki ef til vill
svo artivugaö setn skyldá, aö á
dfleiðrngarnar af brey tni srnni. En
þaö er misskilningnr ; ég meina að
edns J>að, að maður sé ekki full-
komlega frjáls beri maöur ábyrgö
gagnvart lögum, sem aörir meom
hafa samiö, -eöíi sem kringumstæö-
urtrar hafa á einhvem hátt þröngv
aö manni tH aö samþykkja, án ttJ-
lits til þess, hvaö tnannr sjálfutn
virðist rétt. Og J>að er algrngt, að
brúka orðið í Jjeirri marktngu, t.d.
Jwgar tal^ö er um ábyr-göarVatisa
þingmenn, þá er ekki tneint, aö
J>eir séu siöferöislega. ábyngöar-
lausir, þvt ef J»eir vísvitandd svikja
kjósendur sína, þá hlýtur þívð að
Jx-ssu ári, sem nú er að líöa, hefur j vera siöferöislegur gla-pur. Njóti
þjóðflokkur vor átt á bak aö sjá j maöur fuHkotnins frelsis, getur
fjórum fjölskykhtmönnum á beztajhann óhfndraöur breytt eftir Jyvi,
manndóms'aJdri, og hver öörum j sem honum sýnist rétt, eöa í fuHu
betri ha-HJeikum ga-ddur, — vegna j samræmi viö hina “æöstu sið-
ofdrykkjunnar. AlJir dóu fedr mjög j fræði”.
j snöggk-ga og voverfJega útá á viða-
vangi, ekki við atvinnu sína, hejd-
Sorgfegt er þaö í meSta máta
og aJvarfega athugandí, hve mjög
mjög vínnau-tn er aö aukast meöal
Janda vorra hér vestra, og ekki er
J>aö bugönæmt eöa vinsa-K um-
ræðuefni. En oss viröist aigerkga
óutuflýfaukgt, aö betid.i á vöxt
Jtessa lastar, eá ske mætti, aö þaö
j gætt orðið bending tH bóta fyrir
HeimskringJa befir vrm ookkur I þá, sem sltkt nváJefoi vilja atlvuga.
Tmdanfarin ár gert sér aö skyidu, j aö vísu skal }>aö strax játað,
aö senda Jesenduntrm skrautblaö, j að mriSaö viö tölu fólks vors Jtér
til jófagJaðningar, aö ■Qndantekn- i vestra, þá eru ekki ýkja trtargir of-
trm síöustu jóJum. þá gat ek.ki drykkjutm-nn tneðal þeirra, þó að
Winnipeg, 30. des. 1906.
Um jólin
slíkri útgáíu oröiö komiö viö, en
i þess stað kom út SumarmáJa-
hlaö meö myndum . -
Cm Jtessi jój er Jteidur ekki vmt,
aö koma út myndabfaöi, og verÖ-
ur þaö aö biöa Jengra fraro 4 vet-
urrtro. En tiJganguriim er, «6 sýna
í rræsta myndabíaði sveitarráös-
metmina t Gimli sveít, þá, er við
visu nvegi moð rtttu segja, að þeir
séu a>t of margir, þegar tilJrt er
tetrö til þess, uö J>eir ættu engir
að vera til. En }>aö er aíar stór
hópur latfda vorra, sem, án Jtess
að geta 4 orösins stranga skihtingi
kaJlast ofdrykk juménn ,' drekka
samt aft of oft pg of nrilMö. Fæst-
ir þeirra vaflrækja beánltnis at-
ur a þöim tínium, sem Jteir (þrír
Jveirra aö minsta kosti) voru að
sloemta sér. Einn Jx-ssara manaa
var }>ó í sannfeika strangur hóf-
ssmdarmaöur, en viö það táJfeUi
er baim roætti dauða sinum, var
hann nrikilJega undir áhri-fánn víns,|
AHir Jjessir menn ehárskvJja *kkj\ir
og alls nær 20 börn, flest á nnga
afdri. 1 tvcámur tilis-Hunutn er að
\úsu f jöiskyJdunum borgið meö
efmim og Hfsábyrgö Jvinna Játnu.
En uvissirinn er eigi aö síöur át,ik-
aníegur, og ástandiö, sesn Jxrtta
leiðix af sér á meðal ekki mann-
fleári þjóöflokks en vér Isk-tvdingar
erum, tr orðiö svo alvarJegt, að
völdin sátu, er járnbrautin komst vinmj l*9?. ví^na’. « >ei*n
þangað inn í bæinn, svo og aöra
-merka nK-nn í þeirri s\-eit. þessi
tilhögun teljutn vér að veröi Jes-
enduttt í öllum bygöarlögutn landa
vorra JvóktvanJeg af tvefmur ástaeð-
ura: þaö á vel við, að taka fyrst
f\TÍr þá bvgftfna, setn t-lzt er hér í
fandi og sem talin befir veri-6, og
er, vagga isJeitzks landnams og
þjóðernts i Wsturlxrimi. C»g í ööru
Jagi á þaö vel viö, að sýna andlit
tnanna Jx-irra, sem fyrstir tóku
4ormlegt spor til Jtess að koma
. hygöinni inn á svið alnvetmrar um-
fcrðar. St’t myttd veröur og sérstak
ha-ttér aft of mörgum tH J>ess, að
vanrækja beitnrHs og húsföftur-
skvJdnrtvar með þvi að eyða alt of
miklu aí fristundum sinum og at-
vinnuJaunum á httrum mörgu vín-
sölubúsusn bæjíiritvs. þeim Jtykir
vínið í samdtrika eánkar fjragögott
og fclag^skapu ri n n á hótehmum
svo aðlaÖandi, aö kotrur Jxrirra og
börn hv-hna fj-rir eru eins og ekk-
ert í sanvanburöi \riö unaöimt, scm
Jveillar Jvugi Jxtirra á drykkjukrán-
utn. Flestir þessara tnanna finna
tivuð sjáifmn sér, að Jxrir ættu má-
sku að brcyta uokkuð á annan
legu ttógutegs eöKs af sömu áráeðu . ™ Þ» aö skorta staö-
bjá b\ri farfö. aö i k'snu 1 luwi:l>rM f« hald? str fra
liættustööununi. Afsokun Jx-trra er
jafnan sú, aö það sé þeirra eigrið
það getur ekkt
framtíöitmi, Jxgar komandi kyn-
slóöir Janda vorra Jvér vestra lesa
landnámssögu forteöra srinna Jtér í
Vésturhaimi, þá geðjist þeám vel
aÖ því, að geta um letö séö mynd-
ir m-anna Jx-irra, sem fyTstir og
lengst böröus-t viö frumbyggja
öröugkeikana í hinum ýmsu bygö-
am, og sem með emstakri atorku,
þrautsegfu og þolgæöi lögöu ör-
uggan grundvöU íslenzks JvjóöJiís
«g metmingtar hér vestra. Gg til
þess aö svo geti orðið hefir Heims-
kringla leitast við með sínum ár-
legu myndablöðum, aö Jeggja srnn
Jitla skerf. þessi viöleitná hefir ver-
«ð’ vrirt að undanförnu meö sívax-
«ndi kaupetidafjölda, og }>aö er
•fastl'ega vonað, að svo verði einn-j
ég framvegis.
N-æst á eftir G-imH sveitar búum
váJdt bJaöið mega eiga kost á, að
sýtva tnyndir af mönnum í Minne-
ota nýrieivduivni, sem mun vera
naest elz.ta Jandnámið, — og svo
koll aif koHi, þar til aJlar nýlend-
urnar hafa vmð teknar með.
Trl J>ess, að }>etta geti komist í
verk, vonar litgáfnnefnd blaðsins
og óskar, aö allir góðir drengir í
btnum ýmsu bygöarlögu'm íslend-
ioga vilji styöja hana eftir tnegni.
því ekki getur þaö oröiö ge-rt án
góövrilja þeirra og aöstoöar.
þaö skal og hér tekið fram
þótt myndir sumra þerirra, sem
ýmsum kynni aö finnast eiga sa-ti
i bópi Jxrirra, sem sýnd-.ir veröa, —
kumri að vanta þar, þá verður
það ekki af neimvi Htilsvirðingu
vriö þá, sem vanta kann, Jteldur af
ókunnugfeá'ka útgefendamva, og því
«ö framsífta hlaösins rúmaT aö
eins takmarkaða tölu tnynda.
Nú þó s-Hkt ntyndablað ekki geti
komist út utn jólin, þá trcysta út-
gefendur J>ví, að íslendingar, sem
á ættjöröinni ekki vöndtist jóla-
gjöfum, JjeJdur sumargjöfum, eða
Sumardags fyrsta gjöfum, Jáfti sér
vel ly-nda, að fá það í sumargjöf,
jafnvel }>ó þaö kttnni aö konvji út
nokkru fyrir þann tima, ef því! t"
\XTÖur \riö kontiö. ! frWnUr
su,
fé, setn Jx-ir eyöi, þeir hafi unniö
fyrir því og þess \xgna komi þaö
ekki öörura við en þerim einum,
hvernig }>eir verji \rinmilaunum
síttum. Ilér cr þaö, sem þeir fara
vilJur vegar, því í raun réttri er
þaö siðferöisleg skylda J>ess þjóö-
féJags, sem maöurinn býr í, aö
benda hotnvm á þá vegu, sem lík-
legastir eru til að leáða bann til
farsældar, og að \'ara lvann við
öllu því, er k-iða megi aif sér tjón
fyrir hann. Og Jx-ssi skylda veröur
þtám tnun trýnni og réttmætari,
sem eánstakHngurinn hefir fleira
skyldulið fram aö færa.
Knginn ræður símtm næturstað,
! og tnginti veit hmiær kaU hans
1 kf-tnur. Kn þíiö er svo um flesta
óreglttmenu, aö Jx-gar Jx-ir falJa í
vaHnn, þá veröa fjölsky-ldur Jxrirra
aö tneira eöa minna leyti hand-
hetidi Jx-irra, sem eftir lifa, því
sjaldan er ntiklum eignrum fyrir að
f-ara hjá Jx-im, sem illa haia gætt
fengins -íjár. Nú er þaö á hvers
tnanns vitund, sem aö }>es.su atriði
gefur nokkrar gætur, aö yfirleitt
ertt, það ráödeildannennirnir, sem
bezta HÖan veita sér og sítvutn í
heimi hér, — fvrir hinutn gengur
lífið alt öröugra. þeir •eriga oft viö
I þröngan kost aö búa, t-kki ein-
„ I göngu vegna trigitt óreglu, heldur
! eirnrig \x-gna þess, aö Jxrir njóta
ekki sömu tiltrúar tneöbræðt .1
sinna eins og hinir, sem Jx-ktir crtt
a5 hytggtiKJuiti og spairaamfegri
nwðferð trigna sitnva og almennrar
ræktarsemi \riö Jtjó-ðfélagsskyldur
sínar.
J>egar svona geiignr og hver maö
ur veit af tigin viökj-nning viö
umheitninn, að dagleg rás vtöburö-
atrna staðfestir í tneövrtund Jx-irra
Jxmn. algálda og órjúfandi sann-
leika, aö hagur tnanna stjórnast
ajgerkga af háttsenri Jxrirra, — þá
ætti það erit’t aö vera öllum næg
viövömn viö þeirri bre\-ti», setri i
eðli sínn er svo vaxin, aö hnn g®t-
ur aldrei levtt til góös, cn tðulega
til glötunar. Skammsýni
þegar aJlur nvisskilu-gur er frá
drcginn, synist tnér aö skoöana-
mumir okkar liggi í því aöajlega,
aö ég get ekki falHst á }>á tvvður-
stööu, setn hr. M.C.B. hefir komist
að um Jxaö, hvaö sé ttvanneöJilegur
réttur. Ég hefi áöur minst á Jxað,
aö samkvæmt þeirri reglu hefir
maöur “meöskapaöan helgan rétt"
, til ýtnsra atbafna, stm gagnstæö-
ar eru góöu siðferði.
Um þá ketvtringu sagði eritn kunn
ingi tnitMi nýkga, i bréfi til mitt,
að samkvæint JK-ntvi brföi hana
rétt til, að ‘■‘taka barefli og bcr’.t
attttatt matvn meÖ því, ef hatin itð
trins i.kkí bannaði öörum að ge.ra
Jrið sam-a”. þetta er ef fiil viH of
“ U! ',IV j langt fariö, því barsmiöm vx-röur
ver ekki segnim voðídegt, aö full , _b. ,
. . , . JK að takmarkast við það, að réttur
astæða. vxrðvst til þess, aö Vestur- .. .
, , _ . . , . , _ , annara tal somu athafnar skeröist
Isfend-mgum se bfmt a það bol, . . , , ,, . ,
, ., , , : ekkt. þess \xgna tna tg ekkt berta
setn framttöm væntankga fc+ur > 1 ” 6 1
skauti sáivu fyTÍr Li-Han hóp af fólki j
, voru, ef ekki er alvarkg ■tilrann ! , , . , ,
_ , 1 1 \xg hnr þ,ið, að hann gætv bar
I gx-TÖ td Jxss, að stimma strigu f>T- I J r , I . , ,, h .
■.. . .. , . i tð aöra, og ekki Jx-ldur svo, aí
I tr hrim/t vaeeatKH orrvautn vtns, sem ! , , «...
1, , "11 --V • bann btði b;m4 af, með Jnn va-n
i 1 Jx-ssu Jandt ttns og ottutn oöntm 1 , ._ , 7z ... .. L .
,.. . , • ■■ tektö tæktfanö fra þ:-rm, cr kynnu
londum, þar sem Jx-ss er »e\'tt, _ , . , . .
, ._. ’ . . ,..f að vtlta bt-rt.1 hatm 1 framtiðnvm.
leáövr at stT me-tra bol og ogæfu en I •'
í nokkuð amvað, sem þjóöirnar iriga ! I ndverski höfðínginn, sem drap
j \riö að stríöa. j konu sráa og át, haföi ekki rétt til
Kn fyrsta skiJjTðiö tH þess, að aö drepa, en stðari athöfnin var í
að bót veröi á }>essu ráövn, er aö samnemi viö hatvs ''mcöskaptiða
fólk vort Ja:ri að sjá samandregiö ; hefga rét’t”. AH-ar athaflrir ertt e+t-
yfirlrit >tir afliriðingar ofdrvkkjunn- j ir }>\ri réttmætar geti metvn að eins
ar, þó ekki sé nema meðal vors j fratnið Jxcr í féiagi, svo aö hver
I eigrin- JitJa þjóðflokks. Viö aitbng- j íái sriut slaerf, eða út aí fyriT sig,
j un þess yfirlits er vonað, að voriri án Jxss að hittdra aðra t-öa taka
i uppv'aocMPdi ísJandingar fái optvaði f®á Jxrim tækifæri tál lrins sama.
i íy«r M- «ö ”tál þess séu j Hr M.C.B. segrist hafa vonast
! voll<kl da'mro aS varast >au”. úfctir, uð ég imtndt fara varkga
1 Jx-tr tnyndá með sér fastan asetn- j næsl. eRtr a5 i% v,ar ^4^ að
rivg til þess aö verjti svo sinn eigin .>sv*riö”, en sú v.on hwfi
man.twJóm og tix-torö, aö J>aö ski>H brugöist. það t-r að \ ísu e-igi und-
M.C.B. téíji það ekki
eiM kotkaria h-æu, að
tveunn svo mikiö, að það \x-iki
krafta Jrans, því með þ\ri kætni ég
hvorugt Jntrfci að Hða tjón af vöJd
um Cffnuutn.íir víns.
Dætai eins og J>au, sem að fram-
an eru tal-rii, ættu að nægja til
Jxss, að g«ra menn varkárari en
eJla. J>au eru endurtekning sögutm-
ar itm ranglæti fí-ðramia, sem kem
tir fratn á börtrumim. ]>au vekja
ósjáJfrátt umhugsun utn Jxá slcer-
andi sorg, sem ms tir hjörtu eltkn-
anna utn ókomna ævidaga, um ar-
mæðuna, andstrevmiö og skorúnn,
sem þær í mörgum tilfelJum \xröa
aö þoln allan þann áratíma, sym
þar eru að berjast viö að koma
fööurlausu börnunutn sínum til
mamidómsára. Og Jx-tta vekur
eiunig hugsun ttm eins'tæöingssk-ap
barnanna og verndarskort þatrn,
sem þau að meára og minna leyti
veröa viö að búa aJt fram að
Jxrim títna, aö þau eru fær um aö
annas-t um eigin hagi sína.
ark-gt, }x>
Stuásveiina
ganga í bexhögg við skoöanir, sem
Spencer, Jefferson, MHl og Henry
George itu reiðubúnir aö haJda
skiJdi fyrir, enda mun það margur
mæla, að óJtarit sé að skáka í
valdi s-Hkra hróka. þaö er Jangt
frá að mér komi til hugar, aö gera
ú nokkurn hát’t iítáð úr Jxrimmönn
um, eða Jxritn fróöleik sem vinur
iniivn, hr. M.C.B. hefir af þehn num
ið. Ef til vill gætu orð Jxrirxa
sannfært mig og breyt’t skoðun
minni á þessu máli, nöftrin tóm
ltafa ekki neitt sannanagildi í mín-
um nugum. Kg hefi aldrei taHö
sjáJfan mig óskerikttlann, svo að alt
hljóti að vera rétt, sem mér dett-
11 r í hug ;ið segja. Ku þaö sem ég
Jteíi utn bind'indis'tnáJið sagt, er
skoðitn míu og samvfæring. }tá
! skoöutt heti ég fengiö með því, að
hugsa uni málefniö sjálft og þaö,
Jvg
manna, sem evngöngu byggist á
Hitt er erigi aö síöur v-el váð eig- j skynsemisskorti, er aísakanleg, en
andi, að \-ér tölum hlýJeg orð til : Jxrgar menn vissvátandi ganga meö
vinanna um jólin. þau eru ein að- | fuJht ráði út á þá glapstigu, aö
aJ árshátið þjóöar vorrar og ann- 1 gera sig meö ofnautn vins ölJu viti
ara nvettnbvgarþjoða, og (>að er fjær, þá gengur það glæpi næst, —
talinn góöttr siður og Jýsandi göf- j ,-kki að trás, eins og fram hefir
ugu hugarfari, að \-ér sýnum hver verið tiekiö, gagnvart sjálfum Jxrim
öörum hlýiegan velviJdarvott tneö j heldur og miklu fremur gagnvart
vriigjaruk-gum or.öum, þó ekki geti ÖJlttm Jx-im, sem eiga tilveru sána
og velsæld í bans utnsjá. þess
vegna varöar og þaö þjóöfí-Jag, er
gjafir fylgt, — um jólin, — bversu
mjög sem oss annars kann aÖ
greina á um mannféJagsmálin á
sá einstakHttgur býr í, og er eining
I \iðnrl;igi.
er hr. M.C.B. samdóma um
]>að, að aJlur réttur og allar kröf-
11 r eiága aö by-ggjast á réttvísi, og
að réttvf.s-Jegt sé, að hver fái það
setn honttm ber. Kn vandánn Hggur
í þvn, aö ákveöa hv*að hverjum
ber. lín ;tf því aö allar kröfur eiga
aö byggjast á réttvisi, drei> ég þá
ályktun, aÖ: vegna Junna iliu af-
leíðvnga, si*m vímvaútnin hefir í för
meö sí’t, er það ekki réttmæt
krafa, aö hún sé Játin atfskriftalaus,
og að 'Lttginn vtnstakHngur geti
krafist j>ess, að Lafa ótakmarkað
frelsi t>il JxeTra athafna, sem skaöa
fé'Jagsbeild þá, sem hann nýtur
víTrvdar af. lvíns og t.d. vínsaiar
og aörir, sem gera str -það að at-
vritvnu, að efla ofdrykkju og aðra
lesti.
Ilvað s'íöari .s.purrringunii suertir,
eða t hv-aða átt vegurinn að full-
komnu freisi liggur, um 'Jxvð verða
eflaust Miudurkritar skoöaTrir, enég
heíi áðttr lát+ð }>á skoöun i ljós,
að Tne-nn gætru ekki, vegna ófuli-
koniJerika siwta, notrið fujlkomitvs
fpeisis, og af þvt er auösa-tt, hvaða
leið ég álvt að færi okkur nær þvi
takmarki ; hver sú Jmeyfing, setn
lyftir tnaivnkytvitvu og göfgar }>að,
er eftir mimtt skoöttn spor i átt-
ina.
Ilr. M.C.B. heldtir auösjáanlega,
að þar sem ég tala um fuHkomið
frx-Jsi sem “óhindrað og ábyrgðar-
Jaust”, að ég meini með oröinu l‘á
bvrgðarJaiist” það, að ttu-tra geti
ekki verið trjálsir ttctrva Jn-ri að
oins, .iö menn láti sjg engu skiftu
sem aörri' hafa tun það sagt, og ég
:VIisskilllin^rs mótsögn hdd óbt'eyWri á meöan ég
ekki skH rökin fyrir því, aö hún sé
rötvg (ef slík rök í rauu og veru
ent tril), hversu margir sem crtt á
móéi henni. líeföi ég skrift um
skoöun váð ]>að, að lesa rrtgeröir
hr. M.C.B. utn }x-tta mál, tmuvdi
i-g áriíta i aJJa st-aði mmkunarlaust
að kamvast við J>að. Sá, setn reyn-
ir aö afla sér sjá-Ws'tæðra skoðana,
hlýttir að fvota vnælásfciku simvar
erigrin skynsetni og réttlætistilfinn-
ar, t-H að tuada J>au rök eöa á-
stæíáur, setn skoðttnin byggist á.
lín maður m,á t-kki gleytna því, að
svo margt, sem menn hala fyrir
santvJkrika, ct ekki tvema hálfur
sannkrikur. Og ef maöur staðnæm-
ist á miðri leið og telur sjálfum
sér trú im, að hann hafi fundið
alfan santvkrika, þá er maður um
Jtrið orðinn að andk-gunt steringerv-
ingi, sem eftir |>að nviöar hvorki
fram cöa aftur, en biðnr í sömu
sjxtrum eftir |>\-í, að jörðin opnist
og gk-ypt sig. Skoða.nir mantva eru
a-trið bttndtvar við það stig vvts-
mtma og J>e4ckingar, sem maður
s-tendtir á, og cugriun lilutur er
tváttrirrfegri cn að þser geti brcytzt.
UH-tri maður enga skoðttn að láta
upja fyr eti maöur er Jx-ss fullviss,
að hún sé í a-Ha staði rétt og ekki
veröt mritt á móti henni haft, þá
er Jxir m;-ð Jokvð öHum umræöttm,
eti frjáísar, óháðar umræður eru,
aö tninu áláti, tryggasti vegur til
að fiatm sannktjkann. Mér meiri
tnenjn hafa JvaJdið fratn skoðnnum,
setn þeir siðar hafa taHö rangar,
og mundi ég Htáð um það fást, þó
mig henti Jxtð sama. Og ekki
lK-ldur þykkja það við nokkurn
rn-anu, J>ó hann fa ri mér icinhvern
sannfeák, sem ég ekki áður hefi
Jx-kri eða skáliö.
Hér má vtst vera ‘‘anven, eftir
ehviniu'’.
Hjolmnr (iíxUison,
Uni ISýja Lsland
Iffc.ir, I^ras Gnbinu.ods^ou
( Framhald)
A HEIMI.EID.
}«egar tg Jagöi af stað frá ÓHntt
sy.vtir í Geysirbygö, heimkriöis, var
nppi fótur og fit á mömvum norö-
ur þar. Ekki eritvgöngu fyrir þann
fagnað, að veröa lattsir vrið mvg úr
Jvéraðrinu, — það var ait antvað,
sem undir bjó. Vagnar komu úr
ýmstrm áttum alskipaftir fólki,
konum og körJum, og allrir stefndu
að sama punk-t: -Bræðraböfin” —
Hnausa P.O. — þar sem Stefau
kaupm. Sigurðsson býr. Og fylgd-
ist ég t-innig tneð í Jxrim straum,
Jwí mig Jangaði til að váta, hver
krikslok yröu, ef þaö ætti að fara
að gera aðsúg, að hr. Sigurðsson,
þ\ri bann er tnér að mjög góðu
kunnur. Og var ég í stórutn efa
um Jxvö, hvorri hJriÍuvni ég ætti að
Krigja. ef í hart færi. En svo kom
drottmn (yrir mig \ritinu og skaut
Jxví að mt-r, aö ég væri haudónýt-
ur og laugbezt íyrir tnig, að slá
mér ekkert ánní nerin stórvandræöi.
Eg nvættd bara hoppa í krring þir
eritvs og krummi og krunka dáiitáð,
ef mig Jangaði til, etv ekkert meira.
— Kn svo }>egar til Hnausa kotn,
var þar viðJrúnaöur mikiil og vin-
gjanvk-gur, iíkt og þegar búriö var
utvdir stórveizlu á ÍsJandi í gairvla
daga. þar var reisri tvísí-tt lang-
borð, og tjaldað j-fir, svo of roik.il
sól eða regn ga-tu í etvgu skemt
þann nvamvfagnað sem -til stóð.
Svo Jxg-,Lr allir, eða því setn næst,
vortt kotnnir, var geflgvð í skrúð-
göngu frá húsi SU-fáns og niður á
bryggjtx-nda og svo Jverim aftur uð
ræðnpalH, sem reistur vur milli
hússáns og veizluskálarvs. Og ste:g
þá hr. Steíán Sigurðssotv þar fvrst
ur upp og kvað þaft tiálgang JrC'.s-
arar htrimsóktvar að Htvausutn, .tð
gefa ölltwn vinum sinum og við-
skáftamönnum tækifæri t;l að
kveðja Sigurjóu Sigurftsson, sem
hjá sér hefði umváft í nokkur ár vrið
verzJunéna, en væri nú að fara al-
éarrnn ásamt konu sinnii t:J Wpeg.
Aldrci hcft ég Iveyrt húsixnvdti
IxTa þjóivi sinuin jafn góðau og
hlýjan vitnisburð, sém þann er St.
gaf Jvessum unga matmri. Og 4 öJlu
mátti sjá, að þau skilnaðarorð
voru tö-luð af bjartans alvöru. —
■Margir fleiri töJuöu og sagðist vel.
Siöar var gengið til stvæöáivgs Jxvr
sem borð næstum sváguuðu undir
krásum og sæ-Jgæti af ýmsu tagi,
svo alHr fengu meira «n nóg, þó
mun fólksfjöldi hafa verriö nálægt
150 m.uttvs, því ég taldi 50 við
borðáð þugar ég sat, en þrisvar
var að því sest. þar á eftir voru
sungin nokkur íslenzk lög, og á
ýnvsan báitt sketrvt sér fram eftir
kvöldinu-. En ekkert áfengi var þar
brúkað eða um hÖnei haft.
Astæ-öan fyrir Jwí, að ég hefi
veriö svo fjöloröur um þetta at-
riöi, tT sú, að ég hefi aldnei heyrt
Jx-ss getiö, að nokkur ísl. húsb.
bér tneöal vor hafi nokkurn tima
sýnt sHka rausn og göfuglyndi við
þjón smn, enda þótt lengur hafi
l.já honum unnið með trú og dygð
en t-in 4—,5 ár. Hér virtist mér
standa einketinrlegir ttvenn að
hverri ltliö. Srigurjón, sem verið
var að kveðja, er fæddur og upj>-
alinn i Nýja íslandi, sonur merkis-
bóndatvs Sigurðar i Árnesi. Hann
er fyTÍrmynd ungra manna t ollri
framkotmt og framsókn til frægöar
og áiláts, a'gervistnaöur aö aílri
ásýnd, mcð heiJbrigöa sál i hraust
tvni likama, og á sjálfsagt eftir a-5
veröa sér og þjóöflokki vorum tij
gagns og sætndar, og Jwí var Jxtssi
v,eglega kveöja honum makleg. —
IÁka er Steíán Sigurösson mjög
einkennilegur maður á Jxtnn hátt,
að hann á fáa sitva líka að rausn
og dugnaði. Honutu hefir aldrci
orðið aflfátt eða ráðfátt í neinu,
sem hann hcfir eins og stáktvrynj-
aður berserkur brotist í gegn ntn.
A skjöld hatvs eru mörkuð 'Jvessi
orð Jlrólfs konungs kraka: “Ekki
fl\T sá eld, sem yfir stekkur”. J>að
heíir oft verið að honntn kyntur
eldurinn og hann fengið srig fuH-
bakaðan, eins og fk-stir mwtn, sera
eitthvað kveönr að og frarn úr
skara, en hann Jtefir ætfjþ stokkiö
ylár eldinn, en aldre.i fiúiö. Og hans
ntttn lengi minst \æröa, sn-tn fram-
úrskarandi raustvar og dugnaðar-
manns. Kf réttlæti getur fundist t
því, uð segja þaö utu meun, sem
Jx-átn er til hn jóðs, Jwí er J>á ekki
líka- réttlátt, aö gefa mönnum
}>amv Iteiður sem þerir eriga ?
Daginn eftir fór 6g mcft “Vtk-
vng”, gufubát St. Srigurðssonar,
að GrimH, og íékk þaöan strax
keyrsju upp til W’peg Beach. }vang-
aft Jvurftá ég enditega aö koma tii
að sjá þetma sumar skemtisrtað
Wmnipeg borgar,. og svo var nú
dálátrift rtxrira erindi, sem ég áitti,,
og get fcezt skýrt frá Jximiig, aö
ég gekk rakk-röis til hr. B. Ander-
sons, setn helir þar greriðasölu og
aldina.búð, kátur maður og^ við-
feldinn og fær í flestan sjó. En sök
um þess, að errindiö var nn ekki
mest vi ft húsbóndann, þá lattba ég
inn í írvátt hús, og Jvar kernur, —•
já, hvaið haJdiö Jvið að Jvafi komið?
það var Ijótnandi fögur og mynd-
arfcg vtúika, sem kom tværri fljúg-
andd í faðmriiro á mér, og jafnhaxö-
<m ötvnur á eftir, og báðar kystu
Jwr mrig m-arga kossa. Jæja, Jxlö
er bezt, að vera nógu JmrinslLflinn,
og segja ems og var, aö þessar
bfcssuöu, feeHegu stúikur voru syst
urdætur minar, dætur Erfendar og
Olínu, setn áður er á mánst. Jtær
vtttna eöa unnu þá báðar hjá hr.
Anderson. Hjá honum gristi ég i
góðtim fagnaði.
Xig Hafði tngan trima tii að
skofta nákvætnfcgn þenna fyrir-
hugaða skemtistað, sem er orðið
útmæJt feikistórt bæjarstæði og
töJuvert mikið af fögrum húsuro
og byggriugum af ýmsrri gurft Jx-gar
komáð upp Jvar. þarna á eftir að
risa upp ljómandi fáHcgur bær, —
í.vst við suð\x'sturenda Wrintcipeg
vatns, sem kemur til að bafa ali-
an sitro vöort og viðgang frá Win-
mpeg, bæmvm, sem verður í fram-
tíöánni höfuðtiorg NorÖ\'T-sturáand-
sins. Jæssi fagri simvarbústaður
fær tvákva-mfega sama Jvroska og
Wrinnipeg, t þtrim skvJningri, að
hann er Jámur af Jxriin Jikam-a, og
fær bJóð og næringu'sána frá auð-
magm JxrirTa manna, swn þá borg
bt’ggja. Mér var oft sagt, að eng-
tnn braut-ars-potti þrss stóra C.P.
R. íéJags heffti borgað sig erins vei
og Jxrssi braut, sera þangað Hggui'
frá Witmápeg. Og samt ex þessi
bær i-nrtþá að erins -bam. Nærri
því í reifum. Hvað mun síðai
veröa, þegar maðurinn er orftitm
fulJJvroska, og fegurö hans og að-
dáun vrrðtir orðin hverjum mann-s
kunn ? ”AUar vHja mej jamar með
IttgóJfi ganga”. Allir vilja þá, sem
gota, cyfta sumrimt við Witmipeg
Jk-aeh i fcgurö og boilnætm skógar
itts og hretba, sva-Ja vatusJo-fti'nu.
Nú verð ('g að geta «rins manns,
ss-m ég ætJaói mér la-stlega að sja
gut þvi lik.i við komið, þótt trim-
inn væri naumur, )>vi ég var að
hugsa um, uö ná i sriöasta dag
Wronipeg .s-ýttiitgítrinnar, — sein
skyldi veriö Jváfa. Maðurinn var
Jón Kferix-NCoð. Hanu \yýr þar
skamt frá bænum. Ivg he-fi cirtu
sittttr áður sagt í Heimskringlu,
að sá tnaftur yrði setíö þjóðflokki
vorum td sóma. Mér þykir mjög
væ-nt um, að hafa sagt þau orð,
þvi 6g verð mér aldrei tril minkun-
ar íyrir þau. Kjernesteð er aHra
ttvanna ræðnastur, sem ég Jtefi
kynst, efcJfjörugur ákafamaður og
H-lgir fást sitvu m-áH, en Jtefir ávalt
Jxmn góða kost, að vanda hlut
sinn scm aJlra mcst, að þar sé enig-
intt skuggri eða skúmaskot, Jwí
tnaðurinn er bæöi djarfttr og httriit-
.skHrinn. Nú er honum vel i sveit'
kornið, þar sem hann ltefir tekið
sér ritólfestu, því homttn eru falin
mörg verk tál aö inna af hendi —
1 'IfetbJic Works’’ — sem útlurimta
hyggráH hans og dugnað. það
eritt fyrir sig má næstum því luri'ta
að harm sé }>ar fctæöi siðagæ'tír og
dómari í senn, og orð hans verða
í flestum tílfcllum lög, sem ekki er
“Ég geri ekki aft út í
bláinn, kminingi”, sagöi hann, og
bar um fcrið til min fult faug sitt
af lögbó-kum. En tnér {xóttí leiöin-
legt, að Jrorfa að samsinna öilu,
svo ég sagöi: “Taktu Jxtma d.-
skotans krókavef í burt, sem alrira
hxst, hann er tnest geröur til Jxtss
að h'L'tugja íátæka fáráðlinga, «1
ala skalkinn upp í ranglátnm
maurapúkum”. Og svo hJóúm við
báðrir. Hann sj-ndi mér éátí hið
fegttrsta har na-skóJafiús, sem til
getur verrið útí á lands-bygö. ]>a5
er bygri eftír öHum nýjustu og
ráztu lfeiJbrigðisreglum, og aft' ö-llu
leyti vandað og siiH-kklegt. það
leyndi sér ekki, að Kjemesteð
Jxátti sérloga varvt ttm þotta hús,
enda má næstum segja, að húsið
sé að tnikht fcyfci partur aif honum
sfá'lfutn. Hanu varð að beita öil-
um sinum vátsmunum og stál-
harða fyigri, til að’ fá húsift sett
'jxir settn það slendur, og er J>að
bygt aJgcrlcga eritir hans fyrirsögn
Og þá branu eJdhdtur ákafi, á-
nægja og íjör úr attgnm hans, Jx-g-
ar hann var að segja mér þá sögu.
Mikið lagöi Kjernesfced að mér, aft
vera hjá slt yfir nóttina. Ett ég
gat ekki gcrt tvo mága úr einní
dóttur, því mig Jangaði Hka tíi aft
taia dáHtið tneira vriö frænkur
mínar. (Niðurl. nasst).
Nú er verið að ræða ráöum,
ráðin svo ei fari á más,
um að Játa byrja bráðum
að l>ora niöur fcál Lelvftis.
Viötais þaiígað Jx-nja festar
jtykir vxra komið m-ál,
svo teJifónað fái prestar
fjandanum þegar tapast sál. 1'
j /V/.ukíiérár.