Heimskringla - 11.07.1907, Síða 2

iWinnipeg, n. júli ,I9o7í
HEIMSKRINGLA
H EIMSKRINGLA
Pablished every Thnrsday by
VerO blaOsins f Canada og Bandar
12.00 nm Ariö (fyrir fram borgaO).
Sent til Islands $2.10 (fyrir fram
borgaO af kaupendum blaösins hér)$1.50.
B. L. BALDWINSON,
Editor & Manager
Office:
729 Sherbrooke Streei, Winnipeg
P. OBOX110. ’Phone 351 2,
Söngfræði-prófin
Toronto University of Music lét
nemendur sína liér í borg ganga
undir próf í tónfræöi þann II. og
í piano-spóli þann 26. júní sl. þiessi
skóli er í raun réttri ein af deild-
vm Toronito háskólans alþekta,
því að hann annast um öll prófin
og veitir einkunnir. þrír bskkir
eru í þessari daild. En í stað þess
oð hieimta, að nemendurnir gangi
tindir próf við sjálfan háskólann í
Torontö, þá sendir hann próídóm-
endur út um hin ýmsu fylki, þar
sem nemendur eru, til þess að
spara ferðakostnað til skólans.
Um 50 nemendur frá Manitoba-
fylki giengu undir prófin hér og
stóðust 35 þeirra þau.
Meðal þessara nemenda voru 5
íslenzkar stúlkur, sem allar hafa
lært hjá herra Jónasi Pálssyni og
aldrei tekið iexiu hjá nokkrum
öðrum kennara, og stóðnst þær
allar prófin sín.
þær Lára Halldórsson, Ifizzie
Stevens og Svava Henderson luku
fyrsta árs námi í pianospili og
færðust upp í anuan bekk. Lára
með beztu einkunn i píanospili og
annari einkunn í tóidræði. lin þess
ber að geta, að tónfræði námið
byrjar eiginlega með annars árs
námi skólans, þó Lára tæki það
roeð fyrsta árs námi sínu í piano-
spili.
þær Jóhanna Olson og Ságrún
Caldwinson færðust úr öðrum og
upp í eifsta bekk skólans, í piano-
spili. Jóhanna með beztu einkunn,
bæði í tónfræði og pianospili ; en
Sigrún með annari oinkunn í piano
spili að eins.
Tilkynning trá skólanum til hr.
Jónasar Pálssonar getur þess, að
Jóhanna Olson hafi teki-ð svo háa
einkunn, að fágætt sé við skólann,
og að Sigrún liafi tekið fyrstu ein-
kunn í pianospili, en af því að hún
hafi fallið í tónfræði prófinu, þá
veitist henni aó eins önn'Ur ein-
kunn fyrir pianospitið. Jafnfrajmt
lættir skólinn ánægju í ljós vfir
því, hve vel herra Páisson hafi bú-
ið alla nemendtir sína undir prófin
og hve háar einkunnir þeir h-afi
yfirleitt tekið.
í sínum bekk var Jóhanna Olson
‘á undan öllttm öðrum netmendum,
12 að tölu, og Sigrún þriðja í röð-
inni, í pianospiK. En Lára Hall-
dórsson var önmur að ofan í sín-
■um bekk og lætur skólinn vel vfir
kuuniáit'tu hennar.
ið sé um leið tyggingar • þeirrar,
sem þetta félag hefir bygt á síð-
astliðnu ári. 1 þetta sinn flytur
því Heimskringla myn-d :a£ G. T.
húsinu og lýsingu á því.
Húsið stendur á horninu á Sar-
gent avenue og McG-ee streiet, og
er 75 fet á lengd og 40 feta breitt.
Alt húsið er bygt úr grjóti og tíg-
ulsteini. Aðal-samkomusalurinn —
sem er á efra gólfl — tekur yfir
alla breidd hússins og lengd þess,
að undanteknum tveimur litlum
biðberbergjum, sem eru út frá for-
stofunni, sitt á hvora hlið. Auk
þess eru í þessum sal veggsvalir
meðfram báðum veggjunum og
fyrir framgaíli. Gangur upp á
veggsvalirnar er úr íordyri efri
salsins. Hæð undir loft í salnum
er 20 fet. Fyrir miðju salsins er
upphækkaður pallur, er gengiið upp
hótfyndna og háværa menn, er
hrópa hátt um hvað eina, er þeir
þykjast finna óhreint í fari hennar.
FLestir gera það i góðri meiningu,
og 'þegar sá hreinkiki fylgir máli,
að 11 m Ijeilindin geti engiinn efast,
er orð þe'irra heyrir, þá má víst
ætla, að vandlætingin hafi góð 4-
hrif ; en því miður gætir þess einn-
ig stundum, að menn núa þjóðinni
óþvierra um nasir, að því er virðr
ist, belzt til þess að vekja eítir-
tekt á sjálfum sér, eða af þvi, að
þeór þykjast hafa þeirri köllun að
gegna, að siða heiminn og segja
mönnum til syndanna, en íhuga
sjaldan e fíli og orsakir þedrra
meiina, er þeir liafa á hornum sér,
og kunna því ekki nein Loll ráð til
góðra bóta.
Og þessum mönnum er hámælgi
of töm ; þeir vilja gjarnan láta
þjóðum smærri, þá
gaum flestum dómum
I.O.G T. 'BYGGINGIN
(Eitfn stáknanua “HekluM og ‘•Skaldar”)
f>iess skal getiið, að þessi skóli
perir harðari kröfur til nemenda
við prófin, en nokkur annar söng-
á hatfn úr salnum, við vegginn
hægra rniegiu. Af pallinum eru svo
stig.ar til beggja liliða niður í tvö
lverbergi, sem eru undir honum,
sem aðallega eru ætluð leikfólki til
að búa sig í. í þeim herbergium
eru þvottaáhöld og kamar út úr
þeim. Jjiessi herbergi eru einnig
hentua fyrir smáfundi. Á neðra
gólfi (í kjallaranum) er annar sam-
komusalur og tvö biðherbergi út
frá inngangi. Fyrir innan salinn
er til vinstri handar eldhús, en til
hægri handar á móts við það er
upphitunar herbergi. Upp úr eld-
húsinu og hitunar herberginu eru
stigar upp í búnings herþargin, sem
áður eru nefnd. líinnig er gangur
úr forstofu neðri salsins uppí efri
salinn. Hæð undir loft i nieðri sa!n
um er 11 fet. lífri saluriinn rúm.ir
í sæti al't að sex hundruð matins,
en hinn neðri nálega þrjú hundruð.
Húsið er hitað upp með tveiinur
stórum hitun'arofnum, og alt lýst
upp með rafurmagni.
Húsið er álitið að vera mjög v,l
bygt að öllu leyti. Sten'n og múr-
verkið gierði Sveinn Brynjólfsson ;
plastursverkið Líndal Hallirrims-
son ; tréverkið Kr. Stofánssoa, og
málverkið Guðm. Bjarnason. Allir
þessir menn hafa orð á sér f\ rir,
að leysa verk sín vel af hendi.
ísknzkir Goodtemplarar hér
hafa unniið mjög þarflegt verK —
ekki að eins sjálfra sín vegna, ln*ld
ur vegna allra Islendinga í }>4ssa 'i
borg — að koma þessu húsi’upp.
því það er fyrsta og eina altnenna
samkomuhúsið, sem íslendingar
hafa eignast ,á tilverutíð sitmi >
þessari borg. Og það má kaila
það 'þrekvirki af ekki fjölm ;n.tara
fræði skóK í Canada. Er það því ! félagi, en þeir eru, og með fá i
*ómi mdki'U fyrir herra
edns og skólastjórnin
Pátsson —
kemst ;.ð
orði — hve vel nemendur hans
haifa leist verk sín af hendi að
þessu sinni. é
J>ess skal og hér getið, að við
skóla þenna er, auk þeirra þriggja
bekkja, sem að framan eru taldir,
sérstök æðra náms eða kennara-
ídeild. þar fara prófin fram undir
alveg sérstökum frægum prófess-
ornm í tónfræði. Við þau próf eru
ívei'ttir hedðurstitlar ýmsir, en svo
eru próf þau örðug, að fáir reyna
að taka þau. Enda ekki annara
jneðfæri en þeirra, sem hafa tiekið
altnenn háskólapróf í málum og
öðrum námsgranum.
þessar 5 stúlkur eru fyrstu ís-
fcaiddngíirnir, sem stundað hafa
söngfræðinám við skóla þenna, en
líklega verða þær ekki hinar síð-
nstu, því að það er alkunnugt, að
prófin þar eru þannig, að þau eru
eru trygging þess, að þeÍT sem
standast þau séu vel að sér í þeim
greinum, sem þau staðfesta.
Goodtemplara-húsið.
Eins og kunnugt er, ætla ísl.
Goodtemplara stúkurnar ‘‘Hekla”
og ‘‘Skuld” að fara skemtiíerð í
dag (fimtudag) til Gimli. þessi
skemtiferð, sem Goodtemlarar
standa fyrir, er venjulegast fjöl-
•menmasta skemti'ferðin á árinu hér
hjá íslendingum.
það virðist ekki ótilhlýödlegt,
þegar íslenzkra Goodtemplara er
getiið sem fjölmenns félags, að get- j
efniamenn í sinum hóp, að hafa raó
ist í að bygigja þetta hús, er kost-
að hefir nál. $ 18,000. Skylt er að
geta þess, í þsssu sambandi, að
miest.i fjöldi bœðd af íslenidingum
og innlendum, seim ekki tilhieyra
Goodtemplararegliiiini, hafa st\"rkt
fyrirtækið með myndarlegum fjár-
framlögum.
Með húsinu hafa islenzkir Good-
templarar í þessari borg reist sér
þiað minnism'erki, sem
hlýtur að gnæfa hátt í
lendinga í þessu landi
+
alla tið
sögu ts-
Á.J.J.
Öfgafullar vandlæt-
ingar
Hafi þjóð vor á umliðnum öld-
um legið í dvaila an'dvarakysis og
sofið syndasvefni, þá ætti hún nú
að vera farin að rumskast og
ranka við sér. Hún ætti að vera
farin að finua til synda sinna.
því að ekkiyýiantar það, að henni
er sagt tdl syndanna.
Hún befir að vísu ekki átt marga
‘■‘meastara” um dagana, er vakið
hafi helgian guðmóð í hjarta henn-
ar, og því siður spámenn, er hafi
gietað kallað eld af himni til þess
að eyða spillingu og vara við glöt-
un.
Hún hefir ait af verið of smá —
og of fátæk — til þess að eiga
margt af því, sem stórt er með
yfirburðum.
þó hefir hún ef til vill fengið sinn
litla skerf af því.
En vandlaetara á hún marga ;
mjög til sín taka og þykjast mjög
af djörfung sinni og drengskap,
ekki síst þá, er þeir láta staðlaus
stóryrðin dynja yfir lýðinn.
Slíka ménn eiga allar siðaðar
þjóðir fleiri eða færri, og ísknzka
þjóðin hiefir ekki farið varhluta af
þeim gæðum.
Til iþess að ræða grandgæfilega
um siðferði heillar þjóöar — þó ,fá-
ntienn sé — þarf þekkinigu og skarp-
skygni, ssm fáum ér gefin. En það
er mjög vanalegt, að Ik-iri leggi
þar orð í belg en þeir, er þekkingu
og vit hafa til. Tilfinningar taka
einmitt þar svo oft í taumana og
ráða m®ira en skynsemi. þess
veigna getur það einnig hent góðá
menn og skynsama, að fella þunga
dóma bg rangláta.
það eru íáir því vaxnir, að taka
sér í munn orð maistarans frá
Beitlehem og segja við lýðinn :
‘‘þér eiturormar og nöðrukyn”. .
En margir eru þeir, er þykjast
hafa til þess fulla heimild og vald ;
en hafi þeir þá reiknað rangt og
séu þeiir þess óíúsir, að gerast písl-
arvottar, þá komast þeir fyr eða
siðar að raun um, að það borgar
sig illa að sitja í því dómarasæti.
þjóðdn okkar hefir aldrei heilög
verið um dagana. Syndir h^mar
eru miklar og margar, og mikið
og margt er það, sem hún hefir
orðið að liða vegna þeirra. Misk-
unarlijusir rcísidómar örlaganna
hafa sljófgað mannúð hennar,
skyldurækni og velsæmistilfinning-
ar ; margvíslegt böl, er hún hefir
alla ævi átt viö að búa, hefir rask-
að siðgæði hennar og snúið út
ranghverfunm, en aldrei hefir eðli
hennar eitrast af þeirri spillingu,
sem er arfleifð úttaugaðrar sið-
mienningar ; kraftar hennar og sið-
ferðisþrek hafa orðið undan að
láta langvarandi þrautum og þján-
ingum, og sú var tíðin, ekki alls
fyrir löngu, að hana hrakti meira
iftur á leið til ómensku frumþjóð-
;.nna, en hún sótti áfram til sið-
mienningar. En nú er mikil hreyt-
ing á því orðin. þjóðin «r nú á
framsóknarskeiðii. Hún er vöknuð
til nýrrar menningar miað æsku-
fjöri og æskuþrá. Hún hefir margt
að Lugsa og mörg alvarkg verk-
efni með höndum. Hún er að læra
að 'beita sínum beztu kröftum,
andlegum og líkamkgum til nyt-
samkgra starfa ; hún vill komast
áfram og uppiá við, og meðan hún.
heldur þeirri stefnu eru allar Kkur
til, að henni fari fram en ekki aft-
ur að siðgæði.
þeir menn, sem vanda um sið-
leysi þjóðar vorrar, ættu fyrst og
fremst að gera sjálfum séT grein
fyrir því, hverja þekking þeir hafa
4 því mákfni. En oft og einatt
gætir þess lítt í dómum þeirra, að
þeir hafi íhugað þá að nokkru
ráði, eða hafi nein góð og gild rök
fyrir þeim.
Ekki svo að skilja, að ísknzka
þjóðin hafi ekki fengið margia góða
og þarfa ofanígjöf, bjá mönnum,
sem hafa kunnað að segja til synd-
anna.
Reyndar er það í sjálfu sér e>ðli-
fegt, að hún verði oft fyrir álasi
og sl&ggjudómum. Allar siðaðar
þjóðir verða að sætta sig við það.
En þvi stærri og sjálfstæðan sem
bjóðin er, því minni gaum gefur
hún öllu þess hiáttar hjali. Og af
því að ísfenzka þjóðin er flestum
gefur hún
um sig, er
stærri þjóðir mundu láta sem vind
um eyrun þjóta, og séu dómarnir
ósanngjarnir og rangir, þá særa
þeir tilfinningar og æsa mótþróa í
stað þess að bæta siðferði.
J>&Ss vegna ættu íslendingar að
vera sérfega varkárir í dómum um
þjóð sína. Einkum er þeir dœma
um siðferðið og vilja fremur bæta
en spilla.
E£ vér viljum hrei'nskilnislega
taka siðferði þjóðar vorrar til
samanburðar við siðferði annara
mientaðra þjóða, þá hljótum vér
að kannast við, að fyrsta skilyrði
þess, að sá samanburður sé á gild-
um rökum bygður, er það, að vér
séum nægikga kunnugir siðferði
hennar og þeirra þjóða, er vér tök
um til samanburðar. Eins og eðli-
legt er, taka Vestur-íslendingar
Canadabúa eða Bandamenin' helzt
til samanburðar, því að þær þjóð-
ir þekkja þeir bezt. . Og hjá þeim
flestum mun niðurstaðan verða sú,
að siðferði sé 'að mörgu lakara á
Islandi en það er hér í landi. En
flestir Vesttir-ískndingar hafa
kynst að eins nýfendum og hinum
yngri bæjum hér vestra ; og það
er regla, sem mun eiiga íáar eða
en,gar undantekningar, að þjóðfé-
lag nýlend'ubúa er siðferðisbetxa en
það þjóðfélag, er lengi hefir búið
á hinum eldri menningar stö'ðvum
hér í landi. Ef vér dæmum siðgæði
alls þessa lands eftir því, sem vér
höfum kynni af nýkndum vorura,
þá skjátlast oss mjög. Vér sjáitm
hér vanalega skárstu hliðar þess,
en veröum yfir höftið sjaldan eða
aldrei varir við marga þá spillingu
er mest hæfir eirtrað félagslíf manna
í stórborgum landsins. En þagar
dæmt er um siðmenning einhverr-
ar þjóðar, þá er vanalega helzt
tekið tilli-t til fjölmennra borga,
sem eru miðdeplar iniennin'garinn-
ar, og fjarlægar sveitir láta menn
sig minstu varða í þeim reikning-
um. Réttast er auðvitað, að taka
hvorttveggja til greina, ef dæma
skal um alla þjóðina, en þó er
þessi aðferð sönnu nær en sú, að\
taka svaitalifið eingöngu til hlið-
sjónar.
Ef þeir Vestur-Iskndingar, er
telja siðferði á Islandi verra en hér
i landi, þektu alla þá spillingu, er
hér á heima i stórborg.um lands-
ins, þá myndi brátt verða algerð
breyting á skoðun þeirra. Vér þor-
um að fullyrða það, að Islending-
ar þurfa í engu að bera kinnroða
fyrir þessari þjóð sakir siðkysis,
en þeir gæti hins vegar stært sig
af því, að mörg spilling, sem hér á
heima, er ókunn á æbtjörðu vorri.
þó er Bandaríkjaþjóðin Kkkga ó-
spiltari og siðferðisbetri en sumar
aðrar stórþjóðir heimsins.
En siðferðisvandlætarar eru
margir með þeim ósköpum fæddir,
engu síður en aðrir menn, að þeim
hættir til að gera úlfalda úr mý-
flugu og láta sér ant um að sýna
flísina í auga bróðttr síns í marg-
faldri stækktin. þegar þeir skamma
syndirnar, láta þeir sér oft mest
um það hugað, að sýna þær í hin-
um svörtustu og ferlegustu mynd-
um, og 'taka þá sjaldan nægikgt
tillit til þess, hverjir þeir menn
eru, er heyra orð þeirra, og hver
áhrif það kunni að hafa á sak-
lausa tilbeyrendur, að lýsa fyrir
þeim spillingu annara og útmála
fyrir þieim syndir, er þeir ekki
þekkja.
En spillingu og siöleysi lýsir
vandlætarinn vanakga í þeim til-
gangi, að vekja, viðbjóð á illu sið-
ferði og ótta fyrir afleiðingum
þess, og sé það erindi flutt 'með
þaim andans krafti, er bugað get-
ur forherðing hitts spilta manns,
þá er þeitn tilgangi náð og gott
verk unnið. En hitt er tvísýnt
mjög, hver áhrif það hafi á óspilt-
an m;.nn, að lýsa fyrir honum
spillingu og siðkysi ; taki liann
því með fullri sannfæringu, þá læt-
ur hann sér það að kienningu verða
en að öðrum kosti er bætt við að
það vekji að eins forvitmi, og löng-
un til að svala þeirri forvitni verði
byrjun til spillingar.
Sjái óspiltur unglingur góða íyr-
irmynd í brieytni annara, sé anda
hans gefin hsilnæm umhugsun'ar-
efni og líkami hans vaninn til nyt-
samlegra staría, þá eru miklu
minní Kktir til, að hann íaUi fyrir
freiistingum, og meiri trygging fyr-
ir því fengin, að hann verði nýtur
og góður maður, hieldur en þó
dagleg'a væru haldnar yfir honutn
viðvörunarræður um siðleysi og
syndir mannanna.
Og sama gildir að miklu leyti
um litlu þjóðina okkar. Hver ein-
asta heilbrigð hugsjón, sem heiini
er innrætt og hvert einasta nyt-
semdarverk, setn henni er kent cð
vinna, verndar l.ana betur gegn
spiUingu og eflir siðferðisþrek
hennar meira, en alkr þær öfga-
fttllu vandlætingar um siðleysi
hennar, sem iðulega hljóma hentii
í eyrum. — “VíuIand’L
Yið fossinn.
fór,
Við komtnn hér ennþá, sem erum á ferð,,
fyrst enn er éi stren'gur Jiinn skoritin,
né okið þitt tielgt eða tailið ’þitt verð
og tjaran i kollinn Jninn borin.
Við göfguta þá tign, sem í gígjunni bjó ;
og gott var á saunginn að hlýða,
því rnóöurrödd varð hann og flóttamanns fró,
sem ívlgt t.eíii Landanutn víða.
Ur íósturlands barmi þú fluttir Jnann óð,
sem faiiit hjá oss nœmasta grunninn ;
á þvi Jjiekkjast oftastnær einmitt þau Ijóð,
setn eru frá hjartanu ruttndn.
Og best hafa’ úr lægingn lyft okkar dug
og leyst okkur íjötur af túngu
þið skáldin, sem upp’ um hin íslenzku flug
á óleigðu gígjurnar súngu.
þar gátum viö hróðugir hlýtt á þá raust,
sem hetjunni vordrauminn sagði.
Og þángað er vonunum vörkunnarlaust,
sem vcgina minnínigin lagði.
Og þú lékst þer sýng'jandi’ að silfrinn því,
sem sindrandi’ í beltiið er grafið,
en mólst ekki gull eins og þorparans þý,
því þeyttirðu dansandi’ í hafið.
þó voru þið auður, sem ýmsum varð stór
og íslendings dýrasti hróður :
l.ann heyrði’ ykkur sýngija það hvar sem hann
að hann ætti drottniug að móður.
Og bér var sá úuður, sem óstjórnarskrám
og einokun tókst ekki’ að ræna :
Jtær tiáðu’ ekki’ í silfrið af beltunum blám
né bofðaiia’ af möttlinutn græna.
Og tf oss nú sjálfum er ætlað að flá
það af, set:t val hægast að bjarga,
þá sést hér þó m;irk eftir synina þá,
sem síðustu gripunum farga.
Og eins Jjegar göfgin og gígjan er braut
og gulliö er orðið að vonum,
þá þarí ekki móðirin þess háttar skraut
hjá þfautkigðrar amibáittar sonum.
Öil skepnan liéi' fyrdr }>ér skjálfandi stóð,
og skáldið fékk hríðir við mðinn
og bað þig um lifandi anda’ í þann óð,
st'tn ætlaði’ að fæðast Jiar liðinn ;
hér fékk það við bæiiiinia’ í fíngurna rnátt
og farginu’ af heilamim þokað.
svo andríktð fann þar nú al't npp’ á gátt,
serti áöur var heilt eða lokað ;
og þar sem var hálfrökkur, skiim eða ský
varð skíttaudi regnbogia Jjómi,
og leyndist Jiar glufa, sem eitthvað komst í,
v ar í lniiia leut 'þínuni hljómi.
Eti hann, sem þar vígði þín volduga hönd,
og varð hér svo fagurt á munni,
hví skvldi’ lrann mt byrgja svo ljómandi lönd
og loka svo heilnæmum brunni ?
Hvi vilja’ ekki þeir, setn þú tyltir á tá
á titrandi ljösbogans hæðum,
að íett.jdTÖm megi þá aflstrauma fá
úr óbornn skáldanna kvæðuni ?
N-ed. J>aö er svo stopult hvað þedm sýnist frítt,
Nú Juykir þeint sælast aö dreyma,
að þu værir asni, sem npjú er hn-ýtt
og ísknzkar þrælshendur teyma.
Og þeir eru farnir að leita sér lags ;
og likast þú'. kröftunum eyðir
hjá h.verjum, sem ok er og tjara til taks
og taíarminsi þrælsverðið greiðir.
þeir halda’ ekki' oss vinnist }>á vegfegri jörð
með vitrari mönnum og sælum ;
nei : voldttgir húsbœndur, himdar á vörð
og hópur af mörkuðum þrælum.
Eu fái J>ei r selt þig og sett þig við kvörn,
þá sést, hverju er búið að týna,
og hvar okkar misþyrtnd og máttvana börn
íá nialað í hkkkina sína.
þér finst þá, ef til vill, }>eim fari það ver,
unj fnlsið svo hjartnæmt að tala, —
en eins vinnur hanimt ’til ágaetis sér
sitt óþarfa-hjáverk að gala.
Og rneðan þeit yrkja sín ættjarðarljóð
öll csköp að Ljartanu streyma,
og sæmd vora, fóstugörð, íossa og þjóð
J»en' fá því — «n seint tii að gieyma,
því buddunnar lífæð í brjósfcinu slær
og blóðtöku hverri’ er þar svarað :
svo óðara’ en V'asanum útsogið nær
cr ámóta’ í hjartanu fjarað. ,J
Og því er nú dýrlega harpan J>ín hjá
Jneini herrum 'til fiskvirða metin,
sem hafa J>að fram yfir hundinn, að sjá,
að hún verður seld eða étin ;
sem hálofa ‘‘guðsneistans” hátignarvald,
og licitast um manngöfgi tala,
en átt hefir skríðandi undir sinn fald
hver ambátt, sem gull kann að mala.
Og föðuilandsást þeirra fyrst itm það spyr
hve férnikill gripur hún yröi
þvi nú selst a þitsundir þaö,’ sern að fyr
vaf Jrrjátiu pcninga virði.
Hví skyJdi’ annars Alþingi’ ekki’ afla sér fjár
Oj^ islcuzku kúpurnar rota,
og reyfa okkur aðeins að eiga það hár,
ser.r okíarar viilja’ ekki nota ?
ÞORSTEINN ERIÍNOSSON.
FRÁ GLENBORO
Mrs. M. J. Benedictsson, ritstj.
og útg. “Freyju”, frá W’peg, sem
hefir verið hér á ferð um bygðir
íslendinga í Argyk og Cypress-
sveitum, starfandi í þarfir blaðs
síns, — flntti íyrirlestur um kven-
rétt'indi á North West Haill í Gkn-
boro þ. 20. júní síöastl. Fyrirkst-
urinn, sem var fremur illa auglýst-
ur, var í meðallagi vel sóttur,
einkum af kvenþjóðinni, en gjarnan
hefði mátt vera þar fleira af karl-
mönnum en var, því J>eir voru þar
í talsverðum minnihllu'ta. Fyrir-
ksturinn var prýðisvel fluttur,
hann var áheyrikgur og skemtileg-
ur, auk J»ss sem hann var fróð-
l'Ogur og uppKfgandi. Hún byrjaði
miál sitt með því, að sýna fram á!
}>a'ð, að Kfið væri alt sífeld leiitun
farsaeldar. Hún sýndi fratp á það.
að kvenþjóðin með frelsdsbaráttn