Heimskringla - 01.08.1907, Blaðsíða 6

Wirnitipeg, i. ágníst 1907.;
HEIMSKRINGLA
“Bezta sagan mín”
Hundurinn með
sprengiefnið í sér.
Eftir W. L. Alden. Þýtt hefir J. P. íadal.
Éjf haíöi lokaö mínu eigin húsi,
og bijó nú í félagi meö prófessor
.Van Wagener, sumar eitit, þegar
koman Lans var í burtu í heimsókn
til móður sinnar. pegiar prófessor
Van Wageber fór aö fást við efna-
rannsóknir sínar, fór Mrs. Van
Wagiener vnenjulegast í burtu, og
lifði þá með móður sinni. Hún
var vön að segja, að hún vissi
ekki, nema það kætni fyrir á hvaða
mínútu sem væri, að Mr. Van
Wagener sprengdi sjálfan sig í loft
upp. Og að sitja inni í herbergi
sínu og bíða þar efbir sprengingu,
og hugsa um það, hvort það
mundi nú verða svo miklar leyíar
eftir af manni sínum, að lífsá-
byrgðarfélagið gerði sig ánægt
með þær, var í raun og veru
miedra en taugar veikbygðrar konu
gátu þolað.
það var enginn í húsinu nema
prófessorinn og ég, og ókaflega
stór St. Iiernhards hundur, sem
prófessorinn átti. Við vorum van-
ir að laga morgunmat okkar sjálf-
ir við spirituslampa, en fara til
næsta matsöluhúss eftir miðdags-
fæðu okkar. Prófessor Van Wag-
ener var í tilraunastofu sinni hér
um bdl alla daga. En þar sem her-
bergi mitt var í ööruvt parti háss-
ins, þá gerðu Linar smáu sprtng-
ingar, er ég heyrði ' ið og við,
mér ekki mikið ónæði.
Eitit kveld kom prófessorinu inn
í herbergi mitt, þegar ég var að
reykja eftirmiðdags sígarinn rninn,
og. bar hann í hendii sinni fullan
bolla af einhverjum bláleitutn
graut. Hann setti boliann á borð-
ið, og hienti sér .niður í stól, og
sagði um leið “að liann væri nú
búinn að finna hil.a mikilvægustu
uppfindingu þessarar aldrar”.
“Eg hefi nú vitað þig geca það,
að minsta kosti þrjátiu og fjórivm
sinnum”, sagði ég. “Hvaða teg-
und af uppfindningu er það nú að
þessu sinni?”
“Eg hefi búið til nýtt sprengi-
efni”, sagði hr. Van Wageiner ógn
ánægjulegur, “sem er sterkara en
hokkuð annað, sem áður er þekt í
heiminum. Bera það sarnan viö
Nitro Glvceriu, þá mun þetta efni
sprengja með 200 sinnum meiri
kraíti. þú sérð þenna bolla, hann
heldur hér utn bil einnd únzu af
sprengieifjn mínu. J æja, kæri herra,
ef þetta skyldi nú springa núna,
þá yrði ekki svo mikið eftir af
þessu húsi, að hægt væri að rann-
saka nokkra ögn af. þvi, efnafræð-
isiega”.
“Og þú kemur með þebta hæbbu-
spil ósköp rólegur inn í hierbergi
.máitt og setur það á borðið mibt”,
sagði ég. “Van Wagener, ég verö'
í.ð segja gott kveld. Ég þarf að
mætia niðri í bæ, og ég þarf ef til
vill að fara til Chicago í nótt”.
það var alvara mín, það sem ég
sagði, því ég hafði sberkustu van-
þóknun á þessari uppfindiingu Van
ÍWageners, og ég bjóst helzt við,
að þessi bolli hans mundd springa
áður en ég gæti flúið frá ltúsinu.
“þetta er alt vitleysa”, sagði
prófessorinu. “Sprengiefnið mitt
er alveg hæ't.tulaust. þú getur sett
eld í það, þú mátt berja það með
hamri, og samt géturðu ekki látið
■það springa. Hið eina, sem þú
þarft að hafa góða gát á, er, að
láta ekki nokkra dýrafeiti koma
nálægt því. Hentu hinni smærstu
ögn, sem vera vill, af svínafciti
eða smjöri, eða hverju sem er af
þeirri tegund, ofan í þenna bolla,
og þá muntu sjá hina hræðileg-
ustu spréngingtt, sem nokkurn-
tíma hefir skieð, síðan Krakatoa
sprakk i loft upp”.
Ég svaraði þessu engu, heldur
tók ég bollann með inmhaldi hans
í, og bar hann fjarst út í enda
bakgarðsins, og setti hann þar
mtd'ir stönglaberjabúska, og þuldi
bænir mínar á rneðan.
Svo fór ég heim að húsinu aft-
ur, og sagði hr. Van Wagener, að
ef hann gæbi ekki óhultkga losast
við þetita og að hann lébi það
vera sitt fyrsta verk næsta morg-
un, þá mundi ég ekki að ecns yfir-
geía hann, beldur tnun'di ég einnig
láita handtaka hann sem hættuleg-
an náunga. En ég vil segja hon-
um það til hróss, að hann var
hinn glaðasti og stilbasbi maður,
setn hægt er að finna á vorri synd-
tigu jörð. Hann hló bara að mér,
og lofaði ,að koma þessu spnengi-
efni á ednhverns óhuttan stað, um
leið og hann sló upp á því, aö við
skyldum ganga á póstbúsið, * því
hann þyrfti að kotna af sér bréfi
til konuunnar.
Við vorum úti hér um bil eina
klukkustund, og þegar við vorum
komnir heim aftur, þá gtekk ég
með ltr. Van Wagener aftur í bak-
garðinn, til þess að sjá hann grafa
sprengiefni sitt, svo að af því væri
engin liætta búin, og þar sem hann
gæti aftur grafið það upp, þegar
Mrs. Van Wagener væri komin
heim, og ég væri fltittur úr hús-
inu. Við tókuin pjáturkönnu og
garðspaða með okkur. En þegar
við komum að stöngulberja runn-
anum, þá hrukkum við saman í
hnúta, eins og tnaður getur sagt,
þagar við sáttm að bollinn var
tómur, og eitts hreinn og hann
skyldi liafa verið þvegdnn upp úr
heitu vatni. Van Wagener skildi
ekkert í þessu, og hattn var farinn
að gera sér það í hugarlund, að
einltver lélegur eíuafræðingur heifði
fengið eitthvert veður um þessa
uppftttdingu sína, og hefði svo stol
ið þessu t,il þess að hagnýta sér
það.
Ég trúði ekki þessari tilgáitu,
því ég vissi, að ef ©inhvier hiefði
stolið þesstt sprengiefni, þá hefði
hann eánnig stolið bollanum, sem
efnið var í. Meira að segja mundi
hinn allra fullkomnasti efnafræð-
ingur, hafa haft ttógar gáfur og
hugsun til að gera það. Svo að ég
sló því föstu með sjálfutn mér, að
það hefði enginn maður stolið
þessu.
“Er ekkert bragð að sprengiefni
þínu ?” spurði ég.
“það er tnjög líkt á bragðið
eins og heitur ísrjómi”, sagði hr.
Van Wagener. En það, hviar hann
hefði séð beitan ísrjóma, lét hann
vera að útskýra.
“Ég hugsa að þú meinir, að það
sé mjúkt og sætt”, sagði ég.
“Alveg rétt”, svaraði llann.
“Eg held að þér mundi líka bragð-
ið að því, og það mundi ekki gera
þér neinn skaða, þó þú ætir það,
— það er að segja, ef þú borðaðir
ekkert feitinieti með því”.
“Jæja, þá get ég nú sagt þér,
hyað hefir orðið af því", sagði ég.
“þessi flónskjamtni af hundi, sem
þú ábt þarna, heíir étið það alt
upp. Ég ætla að hlaupa yfir að
húsintt mínu og sækja by ta-.uia
mína, og skulum við skjóta hann
utidirafns, áður en hann verður bil-
efni 't'il stórsprengingar”.
“þú gerir nú ekkert því líkt”,
sagði Van Wagener, “því konan
mín hugsar fullkomlega eins mikið
I um þann, eins og hún hugsar um
rnig, og ég vildi eins vel verða
manndrá.pari, eins og það, að
dre,pa hann”.
það var ekkert meira hæat að
segja, og prófessorinn og ég sner-
um heitn að húsinu. þar á fram-
tröppum hússins sat nú þessi
hættulegi hundur og iðaðd öllum
skrokknum á sér og dinglaði
skottinu, með hinni venjulegu
hundsánægju yfir að haía fengið
góðan mdðdagsverð með harðri og
virðingarvierðri vinnu.
Mr. Van Wagener stansaði að
vísu og sagði : “Hugsa ' sér nú
það, að það erti nú til tnöguleikar
fyrir því, að hundttr þessi geti
spruugið í smá agnar agnir. Ef
að hann skyldi nú ná í ofurlitáiin
bita af smjöri, eða feitt bein, 4ð-
ur en hann heíði losast við spnengi
efnið á venjiilegan og niábtúrleigan
hátit, þá mundi homim veibast
það Lé'tt, að sprengja sjálfan sig
og okkur með, og senda alt saman
vfir í nœstu sveit”.
“Ef þú vilt ekki drepa hann”,
sagði ég, “þá tittu hann að
minsta kosti nteð keðju eins langt
frá húsinu og þörf er á”.
“þú mátt binda hann, ef þú
getur”, sagði prófessorinn, “en
honttm þykir ekkert vænt um mig
og mundi ekki líða mér að snerta
sig”.
“Nei, þakka þér fyrir”, sagði ég.
“þú skalt aldrei finna mig vera að
fíflast með hund, sem getur sprung
ið, þegar minst von um varir. Ég
vildi heldur binda óðan hund. Lát-
um okkur komast inn í húsið og
loka óhræsið úti, og vona það, að
efni þetta verði búið að drepa
hann fyrir næsta morgun”.
það var ógn auðvelt, að hugsa
sér að komast inn í húsið, en
hundttrinn virtist ekki líta á það i
því ljósi. þarna sat hann á tröpp-
unum, en ökkur líkaðd ekki að
fara mjög nærri honttm, því herra
Van Wagener mundi vel eftir því,
að hann hafði séð dýrið sloikja
íeitan disk eftir miðdaginn, og
meira að segja, þegar við vorum
að tala ttm þetta, þá fór hundur-
inn að sleikja á sér frainlaippirnar,
og ekkert var líklegra, en að ein-
hver begttnd af feiti hefði getað
komist á fratnfæturna 4 honum.
Svo við sátum kyrrir og biðum
eftir því, að hundurinn yrði 11 ú
góður og færi ofan af framtröpp-
ttnum og loíaði okkur svo að kom-
ast inu í húsið.
Við biiðtim sjálfsagt í kl.tíma,
en hundurian tók á sig náðir á
] dyramottunni, en kærði síg ek! i
i hið minsta um ósk okkar. þó
kotn nú svo bérumbil kl. 8, að baÖ
virtist eins og hundinum dvtli þafi
í hug, að haun heföi nú kattuske
ekki verið eins 'frænclsatnlegur viö
okkur eins og hann liiefði átt að
vera, og að hann hefði máske
rneitt ti'llinningar okkar. S\ o að
síðustu S'tóð hann upp og hljóp yf-
ir til okkar, til þess að biðj-t okk-
ur forl'áts. En við biðum ekki cft.tr
því að hlusta á hann, beld'tr -tnæld
um með áfiergjtt tækifærið sem v:ð
höifðum til að hlattpa Leám að Lús-
ánu, um leáð og við sögðum við
htmdinn: “Farðu burtu, óhræsið
jþibt! ” í þeim róm, sem hefði kom
ið hvierju skynsömu dýri til að
trúa því, að við kærðum okkur
ekki um félagsskajt þess. En hann
I var fljóbt dýr að fyrirgefa, og skoð
aði þessa skipun vora til sín eins
og annað gamanspil, svo að hann
Lrokkaði á eftir okkur og þreitgdi
! sér mieð okkur inn í húsið, Ég
vildi ekki berja hann, því ég var
ekki viss um, að pró'fessorinn
þekti svo eðli sprettg'iefn'is síns, að
það væri víst, að það gæti ekki
sprunqið við högg eða hrisbing.
Og hvað prófessorinn sjálfan á-
hræðri, þá vissi hann, að hundur-
inu tæki ekki meira tillit til skip-
unar hans, en Mrs. Van Wagener
mundi sjálf gera.
Við kláruðum okkur við að
komast' upp á loft og inn í her-
bergi mibt einni eða tveimur áln-
um á uttdan hundinttm. En ekki
höíðum við fyr látið af'tur hurðlna
og lokað henni, en að hann var
sestur þar niður, og farinn að
berja í hurðina með skottinu og
íla til okkar um að láta sig inn.
“Hvað lengi mtiu hann vierða
þarna?” sagði ég.
“Ef til viil í alla nótt”, svaraði
vintir minn, “það er að segja, ef
sprengingin skeður ekki einhvern-
tíma áður en nóittin líður”.
“Við verðum að koma honum
ofan af loftinu og úit úr húsinit”,
sagði ég. “það er þittn hnndur, og
þú verður að lærða þig upp og
láta hiann gegna þér. Reyndu hann
með einni þessari keksköku, sein
þarna er á borðinu, gaktu á undan
honttm, og þá er líklegt, að hanti
| fylgi þér ofan stigann, sérstaklega
! ef hann heldttr að þú viljir að
i hann sé þar. Ef að þetta getur
ekki gengið fvrir þér, þá v.erðum
viið að koma sjálfum okkur út um
gluggann, með því að binda rekkju
voðirnar saman. það _ væri nógu
j slæmt, að láta sprengja sig í loft
1 upp af anarkista, en að vera
spnengdur upp af lneiinskum huudi,
væri ennþá argvíturgra”.
Van Wagener sagðist vera vijj-
! ugur að reyna kökuleikinn, en að
hann vœri hræddur um, að það
; lttkkaðist etkki.
það gerði það heldur ekki! I
því eigi hafði hann fyr opnað
hurðina, með kökuna í hendinni,
heldur en hundurinn þieif Lana úr
hendi hans, og fullur af kátínu yf-
í ir því, sem hanu hélt að væri af
j góðvilja gert, stökk hann á pró-
fessorinn og henti honunt flötum,
| og stökk síðan yfir hann þar sem
{ hann lá og inn í herbergið.
Van Wagener stóð sjálfur upp,
! og sagði ttm leið, að hann vonaði,
i að ekkert feitisefni beifði vierið í
! sambandi við þessa köku, jafmvel
þó sér Lefði fundist það, að kakan
heifði verið mjúk af smjöri. Svo
kom hann yíir í hornið á herberg-
inu, þar sem ég kraup nú í kuð-
ung á bak við legttbekk, og sagði
við tnig, “að hann væri yirið
hryggur, að hafa valdið mér allra
þessara skelfinga”.
Hundurinn rigsaði nú ákaflegi
Lreykinu ait í kring í herberginu,
og dinglaði skottinti í gríð og crgi
og setti niður með því ýmsa sntá-
hluti og bobsaði við og við ósköp
glaðlega og vinalega. Að síðtisiu,
tók haun eftir Van Wag-Mttr og
mér, þar sem við hnipruðtmt okk-
ur saman inni í ho'rninu, og Itann
kom og settist niður baint fram-
undan okkur, og lét tunguna
hanga út úr sér, með svo miklum
gæðum í svipnum, að það var
j nægilegt til aið gera mann veikan.
“Við megum til að komast út
úr þessu húsi undireins”, sagði ég.
“Ef þessi þrjótur springur hér, þá
höíum við ekki tninsta tækifæri.
En sprenging úti uttdir beru lofti
gatur kannske ekki orðið eims á-
reiðanlega hættuleg, eins og þú
segir að hún tnuni verða. Komdtt
strax, prófessor! það getur skeð,
að okkttr lukkist, að láta hundinn
elta einhvern tapaðan kött, og að
við þannig gatum losast við hann
meðan hann er að hugsa um óvin
sinn.”
Svo fórum við ofan aftur og út
úr húsinu. Hundurinn Jylgdi okk-
ur fast efbir og hljóp í kring um
okkur í einlægum hrittgum, og
ceyndi hvað eftir aninað að'
stökkva tnieð framlappirnar upp á
\
axlirnar á okkur. Ég get sagt það
að það virtist ekkert, sem gaeti
sært 'tilfinningar hans eða raskað
hundsnáttúru harts. þegar við
kotnum út að götulampa nokkr-
ttm, þá tók ég blað upp úr vasa
mínitm, og 'tók að lesa upphábt
part aJ ræðtt eftir írskan þing-
mann, hvar í hann var að sýna
fram á, hverstt auðvelt og lébt
það væri fiyrir Ameríku-lra, að
seatda tvö httndruð þtisund menn
til Englands, til að sópa í burtii
öllu fólki, sem þar v-æri, sem hand
ónýtu rttsli.
Ræða þessi mundi hafa gert
hvern aimennilegan hund veikan,
en hún gat ekki komið einu eiinasta
hári á þessttm Van Wagener hundi
til að hreyfast. Ég meira að »egja
lét Van Wagener syngja vers af
jarðarfararsálmi, en það hafði
ekki hitt tninstu áhrif.
Við gengum í burtu ijér tttn bil
míltt frá húsinu, en við mættum
engum ketti eða nokkru öðru, sem
gæti dregið athygli hundsins að
sér. Og að síðustu gáJitm við upp
alla von og settum okkur niður
til hliðar við veginn, 'bæði bil að
hvíla okkur og bíða eíbir því
versba. Hundurinn sat við hiiðina
á okkttr og revndi að sleikja vang-
ann 4 mér. Hann var hinn vina-
legasti og mest aðlaðandi þrjótur,
sem ág hefi nokkurntíma séð.
Við höfðttm setið þarna í etnar
10 mínútur, þegar við sáu'rn ljós-
birt'U af' reiðhjóli, sem kom eftir
Lrantinni. Ef það er nokkur hiut-
ur, seon hundutn er ver við fremur
en artnað, þá eru það reiiðhjól, og
þessi hundur hafði valdið því, að
Van Wagener átti í óendanlagum
erjum út af því, að hann elti hvert
einasta reiðhjól, sem rann fram-
hijá framhliðinni á garði hians.
Ég reyndi að láta hundinn veita
þessari tnaskínu athygii, og þegar
reiðhjólið var kotnið nálægt okk-
ur, þá sagði ég í lágttm rómi :
“Taktu það!
En það var vist i fyrsba sinni á
ævi þessa undarlega hunds, setn
hann sá reiiðhjól, án iþess að
stökkva af stað á eftir því með
gieiti og ó'láitum. Nei, hann sat nú
rólegur og bretti ekki eirnit sinni
trýntð. Hvað sem ö'ðru leið, mað-
ttrinn á reáðhjóliuu kom í stað
liundsins til að gera hávaða; hantt
hafði heyrt mig segja við hundinti:
“Taktii það”j og hann sagði Van
Wagener og tnér, að við værutn
tveir morðflækingar, scm hefðu
reynt að siga að sér hundi, og að
ltann skyldi nnina efbir okkur næst
þegar hann sæi okkur og láta baka
okkur fasta fyrir að hafa reynt að
setja maskintina sina um koll með
því áformi, að ætVa að ræna sig.
Um þetta feyti var orðið býsna
framorðið, og ég var orðinn þreytt
ur og kærulaus. Ég saigði. prófess-
ornum, að ég ætlaði að mínu eig-
in húsi, til þess að sækja byssuna
tnína, og ég ætlaði mér að skjóta
þenna hund, hvað sem hann eða
aðrir segðtt um það. Van Wagener
sagði ekkert á .móti því. Hann var
sannfærandi tnaður í sumum grein
um, og hann féllst á þann sann-
leika, að eini vegurinn til þess að
freisa okkur sjáifa og New Berlin-
opolisville frá hræð'ifegri spreng-
ingu væri það, að drepa hundinn.
Við gengum hvatfega tiil baka í
ábtina að Van Wagieners húsintt,
sem við tirðutn að fara fratnhjá,
'áður en váð gætum náð mínu húsi.
Hundurinn brokkaði með okknr,
og hélt sig fast við fætur míuar
og reyiidi að nudda trýttinu .sínu
við fætur mínar. það sýndist tölu-
vert leiðinlegt að drepa dýr, sem
.var svo fult af vinalátum og trygð
til mín, eu það var ekki neitt ráð
í því, að binda trygð við sprengi- {
efnisíullan hund. Og þar að auki j
var máske margra manneskja líf í {
vaði, auk mins og prótessorsins,
þvi ef hundurinn skildi springa
mitt á meðal næstu húsa og þatt
gátu verið mörg í þyrpingu, þá
mundu þau öll splundrast, og íbú-
arnir hyljast í rústunum. En þeg-
ar'við komum að húsinu mínu, þá
kom nokkuð ný.tt fvrir ; ég hafði
gleymt lyklinum að dyriinum á
ltúsinu mirtu beima í herberginu
mínu í húsi Vdn Wageners, en til
þess að ég gæti náð byssunni, þá
varð ég fyrst að ná lyklinutn mín-
um, svo að ég liætti við að Lugsa
um að skjóta htmdinn. Og hálf-
gramur við sjálfan mig og alla
veröldina, þá sagði ég Van Wag-
ener það, að ég ætlaði beim í her-
bergi mitt og fara að hátta, og
það, að ef hann kæmist lífs af und
an sprettgingnnni, en ég ekki, þá
skyldi hann setja á legstein minn
þá grafskrift, “að líf mitt hefði
verið flæmt í burtu af hundi, full-
trm af sprengiefni, og vitlaus'im
efnafræðingi”.
1
Van Wagener sagðist skyldi
v.era glaður, að uppfylla að fuUt
hverja þá ósk, setn ég bæri fram,
og svo opnuðum við framhliðið
og fórum inn í garðinn án þess að
seigja fleira.
Við vorum naumast komnir inn
í miðjan framgarðinn, og höfðum
ekki látið hliðið aftur, þegar að
stór svartur köttur þaut framhjá
okkur og út, og hentist ofan veg-
inn með hundiun á harðaspretti á
eítir sér.
Vonin hljóp einu sinni enn g®gn
um httga prófessorsins: og minn
einnig. Við flýttum okkur aö láta
aftur hliðið, og að komast inn í
húsið. þökk sé ketti þeitm, sem
gat orðið til þess, að líf okkar
j rði sparað að þessu sinni.
Hundurinn var trvggilega lokað-
ur utangarðs, og gyrðingin var
svo há, að við vissum, að hann
gat ómögufega stokkið yfir hana.
Auðvitað gat svo illa viljað til,
að hann springi í 30 yarda fjar-
lægð frá framdyrumtm á húsi okk-
ar, og þó prófessorinn væri yfir-
máta hreykinn af þessu nýja
sprengiefni sínu, þá hélt hann að
það g-æti nú skeð, að það gerði nú
húsi okkar ekki mikinn skaða, ef
það springi í svo mikilli fjarlægð.
Von mín var sú, að hundurinn
mundi ekki ná kettinum á cinui
eða tveimur mílum, og síðan
springa í mátulegri fjarlægð
frá öðrum húsum eða fólki. Hann
skuidaði okkur annað eins og það,
efitir ailar 'þær þrautir, er hann
hafði valdið okkur þessa nótt. En.
auðvitað hafði ég enga vissu fyrir
því, að hann gerði nú þessa skyldu
sina.
Ég sat inni í herbergi mínu og
var að revkja annan vindil, til
•þess að styrkja slappfeika tnitm
ofurlítið, og Van Wagener sat þar
hjá tnér og: lét dælttna ganga um
þau undur, sem lægu fyrir aum-
ingija hundinum sínutn ; ég lét
hann tala við sjáitan sig ttm stund
en ætlaði rébt að' fara að segja
að ég væri ei hið minsta hræddur
og 'tryði því ekki, þegar til stvkk-
isins kæmi, að þeitta undra sprengi
eáni hans gæti nokkurntíma sprung
ið, þegar hin mikilfiengfeigasta
[ spr'enginig, sem ég hefi nokkurn-
; t'íma heyrt, dundi yfir, og hefi ég
þó heyrt æðimargar stórsprenig-
ingar á æfi minni, var einu sinni
spnengdur í loít upp í púðurmyillu,
var töluvert nærri þar sem Bntt-
er’s púðurskip sprakk í háa loft
fiyrir ofatt Fort Wilmington.
þessi sprenging var eins og þrjár
]>úðurmyllur og hálft dúzin af
bi'taþrumum kæmi alt saman i
ei’bt. Hún braut hverjj.' einustu
glerrúðu í hú:iiiu, og öll byggdng-
in hrisbist eins og af miklutn jarð-
skjálfba. Andlit prófessorsins glans
aði bara aí ánægjti.
“þebta er nú hundurinn að síð-
ustu”, sagði hann. “Ég vona það,
að enginn hafi verið dreipinn. En
þú verður að samþykkja það, að
ein únza aif sprengiefninu mínu er
sú eina í veröld vorri, sem gæti
gert svo hræðilegan hávaða”.
“Við skulum ini fara út og sjá,
hviersu miklar skemdir hafa orðið”
sagði ég. “Éf þú vilt hlýða mér,
Van Wagener, þá segðu ekki nokk-
urt orð vtð nokkra persónu um
þetta sprengieíni þitt. það er nú
ekkert eiftir af þessum hundi þín-
um, til þess að gera aðra spreng-
ingu, og ef þú heldur því alveg
feiyndu, sem þti veist um þet'ta, þá
hefir eagiiiu nokkra hugmynd um
það, að þú sért að nokkru leyti
valdur að þessari sprengingu”.
Við opnuðum framhliðið til þess
að fara út, og þá ditbtum við rétt
að segja yfir lmndiun, sem sat þar
að biða eftir því, að honum yrði
lifeypt inn, og leit út eins sakleys-
islega eins og engin sprenging hefði
átt sér stað.
“Nú sé ég það alt saman”,
stttgði Van Wageney, “þessi attm-
ittigja hundiir hefir ekki snert vtð
spren'giefninu. það var heimilis-
laus köttur, sem át það, og itú
hefir hann feugið borgunina fyrir
það, en við í alla nótt haft vesal-
ings hundinn ranglega forþenktan
um það”.
Og það var einmitt það, setn
hafði skieð. þessi hundur var eins
saklaus, eins og barn, siem ekki er
enn fætt. Hann var ekki fremur
líklegur til þess að springa hieldur
enn frosinn Eskitnói, og svo höfð-
ttm við Van Wagener lifað í stð-
astliðna 8 klukkutíma við mestu
ltarmkvæli og sorg vegna hans.
Ég vissi ekki, hvort ég ábti að
láta gleði mína í ljósi við hundinn
eða ég ætti að berja hann. En ég
vdssi það vel, að ég Ijefði verið á-
nægður að berja sjálfan mig, ef ég
hefði vitað það hafa uokkra þýð-
ingu' ’.
Sprenging þessi verið tiiefni til
þei'hnikiis umtals í New BerUno-
polisviUe. Hún gerði engan virkii-
tegan skaða, því þegar kötturinn
sprakk, þá var hann að minsta
kosti í m-lu fjarlægð frá húsum.
En sprengingin hafði gert eins
stóra gryfju ofan í jörðina, eins
og vænan húskjallara. Lögreglan
gerði allar mögulegar rannsóknir
að finna út með 'þessa sprengingu,
og að síðustu gaf hún þann úr-
skurð, að þetta væri af völdum
Anarkiista, og að öllum líkindum
hefði þrælmennið orðið fórnin fyr-
ir sími eigin dynamiti.
“Ég veit nú ekki nema lögrieglan
hafi á parti verið rét't, því eátir
því, sem það er venjulegast skoð-
að, þá er kötturinn edns sannur
Anarkisti, eins og nokkur geitur
verið, að því einu undanteknu, að
kötturinn þvær sér sjálfur.
EETIRMÁLI. — Smásögu þessa
þýddi ég úr “The Grand Maga-
zine”, Höftmdur sögunnar er vei
þektur meðal hins engilsaxineska
þjóðflokks. Hann lætur það í ljósi,
í litliim formála fvrir sögunni,
“að það sé bezta sagan, sem bann
hafi skráð”, um léið og hann get-
ttr þess, að það sé^þó eiginlega
ekki að marka, hvað höfundunum
sjálfum finnist um verk sín, því
það geti orðið alt annað uppi 4
beningnum, þegar kotni til altnenn-
ingsálitsins eða. glöggskygtti rit-
dómaranna. þýð,
---------------
Fátæki maðurinn og Fiska-
konun^urinn.
það var eintt sinni fátækur mað'-
ur, sem átti heima í hellir niður
við sjóinn á eyju í Kyrrahafinu.
þessi fátæklingur fékk á hverj-
um deigá dálítinn poka fullan með
mat frá nágrönnum sínum, settt
allir voru rikir menn. því, sem
hann feifði af mat þessum, var
hann vanur að kasta í sjóinn ; en
fiskarnir, sem áttu beima þar í
nándinni, veittu þeim eftirtekt og
komu og átu leifarnar, sem gatnli
tnaðurinn fleygði, og urðu digric
og feitir af þeim og söfnuðu mik-
illi ístru.
Nú vildi svo til, að konungur
fiskianna var að íerðast um ríki
sitt, og kom í nánd við heimili
gamla mannsdns. Hann tók strax
eftir því, hve feitir og sællegir og
ánægðir þessir þegnar h-ans voru i
samanburði við þá, sem áttu
heima í öðrum hlutum ríkisins,
Hann gat ekki gebið sér til, hver
ástæðan til þessa gæti verið, og
sk’ipaði því æðsta ráðherra sínutn
að spiyrja oddvita fiskanna, hvertt-
ig á því stæði, að þeir þrifist svo
vel vdð þessa mögru, bjargar-
snauðti ströndu.
“Já, við myndum búa hér víð
hörð kjör, ef við æittum ekki góð-
an vin, sem á ltverjum degi fleygir
til okkar íills konar sælgæti —<
leifunum af hans eigin mat. Sko,
þarna kemur hann til að borða
morgunmatinn”, sagði fiska-ili-i
vftinn.
Ráðherrann synti nær laudi, og
á ef'tir honum tnikill fjöldi fiska,
smáir og stórir.
Gamli, fátæbi maðurinn settist
þar sem sólin skein á hann fyrir
ittan h'ellisdyrnar og fór að borða,
þegar hann var mettur, kastaði
hann feiíunum í sjóinn. Hanu tók
ekki eítir því, að eibthvað óva^ta-
fegt var á ferð fyrir utati land-
sbeinana, ien gekk inn í hellt sinn
og fór að sofa.
En nú byrjaði sá gauragangur
meðai fiskanna, atj karlinn muudt
hafa olbið ttm af hlátri, ef hatui
heifði sé'ð þaQ'.
Stóru fiskarnir ráku litlu fisk-
atva bnrt, en litlu fiskarnir gerðu
sér Hbið fyr-tr og syntu undir hin-
um, og náðu matarbitunum fyrir
framan nefið á þeim, og fóru ineð
þá, áður en hiuir gátu snúið ser
Við, svo feitiir og latir voru beir
orðnir. Sjálfur ráðherraun gleynidi
ti'gn sinni, þaut eins og snæljós
dnnan ntn hópinu, beit og barði á
b'aðar hliðar tii að tvá í beztu
biitana.
'þegar svo hver einasta ögn at
leifunum var búin, hraðað'i hann
sér til koyungsius bii að seírja hon-
ttm, hvernjg á vdlíðan þessara
þegna hans stæði, og gát ekki að
sér gert, að sleikja ekki út um,
þegar hann mintist á sælgætið.
Eu konungittum þótti svo mikið
til koma frásögunnar um veizluna,
að bann kvað'st ætla að vera þar
til sbaöar í næsta skifti ásamt
hirð sinni.
Daginn eítir skemti hann sér 4-
gætlega við að horfa á æðisgang-
itm í fiskunum eftir sælgætinu, og
þegar hann hafði sjálfur smakkað
á nokkru af réttunum, sem honuttt
voru færðir, lét hatin í ljós þann
vilja sinn, 'að endurgjalda þessutn
e'ðallyinda manni vielgerðirnar.
þegar gamli fátæklingurinn bu ð-
aði sig í sijónum daginn eítir, eirtu