Heimskringla - 19.09.1907, Qupperneq 2

.Winnipeg, 19. sept. 1907.
HEIBSKRISTCL'A
Ljóðmæli Kristjáns
Jónssonar
Eftir: K. U. Johmon,
Um j væri vi5 heuditui, a5 kæfa niður ef
kv;knaði í ; eða að breiða yfir all-
ar sinugur, sem nokkra skiinu
gæti la{ít í gegn inn, til að vaspa
svolitlu þeikkingarljósi á þessi svo-
j kölluðu trðarbrögð, sem fólk hefir
' utn laitgan aldur verið að burðast
þegar «■4 las auglýsingu séra. rnieö í heimi þesstrm, >án þess að
Björns í Heiimskringlu, um það, skilja þó minstu vktind í þeim,
að haiitt væri búiun að geta út e6a að hafia nokkra vertiieg.a vissu
Ijóðmæli Kristýáns, f.yltist hjarta1 £yrir þL.j[ni að eins biinda trú og
mitt vou og ánægju. Mér fanst mig tMdíagandi von. það sýmst því
langa til að verða einn af tnörg- ver;i aðæl tilganguriim ineft urfiel 1-
um, setn syngja vildtt 'séra Birni jnrgn erindisins, að taka þar fyrir
“sætum rómi totgjörð stóra ’ fyrir tmtnninn á. skáldinti og segja :
það nauðsynja og þarfa f.yrirtæki, “þeguðtt Stjáni, láttu m>ig tala!
að geía Ijóðmæli Kristjáns út í jtj, er sý. eini, sem þekki þetta og
þriðja sinn, því é>g þekti fólk í skil”. Skáldinu er hér bannað, aö
hundraðatali, bæði bér í Artieríku 14,ta í ljósi skoðun s'ína viðvíkjatt'di
og eins á íslandi, setn óskaði að voninni nm eilífa lííið. Mikið þó
eignast bókina, t.vað sem hún kost [rjálslyndi, á jafnmikilli frelsis og
aði. Kn j'iessi von og þessi ánægja, j upplýsingar öld eins og vér lifutn
sem ég nau-t við lestur téðrar -uug- ! á a þessum dög>utn!
lýsingar, fauk algerlega út í veðurj ySem safft er kvæ5i5 <.Von-
og vind, þegar ég Cékk sýnishorn j j heii,d sil|ni nllcS fegurstu
af bókinmi frá útgeiamJanum sj*«-1 kvæöum( xtn ort haEa vvris á
um, og sá, að það var þá, eftir voru nlaij þa5 1Ia;r yfir alt mann-
allan blásturinn, ekki nema að nfig . heiminiI) sem vér liifum t)
eius htill partnr allra hittna ágætu frægöina) Ureysti„a. spekina, gleð-
Ijóða Kristjáns — eíttltvað htindr-
að kvæði úr hintttn eldri ntgáfum
ina, sorgina. Og. að síðustu yfir
þessa von, sem ýmsir hatfa um líf,
og tvö uý kvæði, var alt,.sem cg j)e,Rar þc,ir eru stein(lallðir. þÐtt;
fann í þessari bók, í staðinu fyrir
328 í fyrstu úitgiáfunni og 324 í
annari útgáfu.
1 er innihald kvæðisins, og þetta úr-
; felta erindi fjallar einkum og sérí-
lagi um þetta “letra líf" fyrir ut-
þetta voru meiri voinbrigðiu, og , aii og olan allar stjörnur, — eða
trutr datt í hug, hvier muu'di viljalhver veit hvar? Höf. álítur, að
Valla þetta “I/jóðmæli Kristjáns" ?
það hefð'i farið botur á, að uie'fna
þessa útgáfu “'Ort'íiuitg úr ljóðutn
Kristjáns”, þvt það er ælt sem þaö
er. “Orvals kvæði” væri rangt að
nefna það, vegtia þess, að tnörgum
betri kv.æðum eu þeiin, sem tekin
hafa vierið, er slept algerkga, svo
sem1 Miniiitm, Heillaóskum, T/jóða-
bréfum og liriiljóðutn og mörgu
fleiru.
vonin, sem lofar þessu líli eftir
dauðann, sé tálvon, en viðurkennir
þó, að hún sé sælurík, veiti nokk-
urskonar hitgfró í lífinu þeim, sem
líða áfram í þessleiðis toiðslu, og
er það rétt.
Frá rrvmi sjónarmiði er það
stórt spursmá!, hviert nokkurn
tíma fæfir verið eða verður talað-
ur meiri sannleikur í þes.sum lieimi
en sá, setn felst í þessu burtklda
% hefi nú séð allar útgáfurnar erítttli úr kvæðinu “Vonin”, og því
af Ijóðmælum Kristjáns, og álít ég ; ún-st mér það ófyrirgefankgt, að
— eins og, að likindum allur þorri
iólks gerir — að niiest sé varið í
þá fyr9tu (Reykjavik 1872). þar
•er flest það eftir höfundinn, seitn
hann hafði ort, og völ var á að ná
í. Svo íiylgdi j)£Írri útigiáfu uiikið
skýr og góð myud og ágæitkga
ritiið æfisaga eftir Jón Ólafs.son.
þar eru líka skýrittgar og ártöl
við mörg kvæðanna, sem Lmörg-
! fella það alvieg úr. Til þess hafði
útgefandinn engan siðferðistogan
réitt. Hann hefði átt að lofa Krist-
jáni frænda sínum, að láta í ljósi
sínar trúarskoðanir, alveg óhindr-
uðutn, eu gerp. við þær athuga-
semdir, ef honum hefði fundist þess
nokkur þörf.
Og yfir h.ifuð að tala er það á-
lit mitt, að séra Björn lnefði uunið
um tilfellum er eitis nauðsynkgt [ ísfenzkum bókmentum meira gagn
og fróðfegt og kvæðin sjálf. 1C11 j ttieð því að gefa ut öll kvæði
hér í þessari þriðju útgáfu er eng- j Krist jáns, með þeim viðauka, sem
in æfisaga, engar skýrittgar fyrir ; hatin átti kost á að fá, heJdur enn
eða á eftir kvæðuntim, ekkert ár- J að moða úr þeim eins og hann hef
ir gert.
Kn þó hefði hann gert ennþá
virðingarvierðara verk, og eflt ís-
len/.kar bókmeutir enn meir, ef
hanu hefði gefið út ltinn annan
part af ritum skáldsins, sem J ón
tal, l'élega pcentuð tnynd og natiða
ólík höfuudintiitr, — eitt hundrað
vísur og kvæði, í staðtnn fyrir 328
og strm þessara kvæða þó okki í
lieilu lagi. þaS er klipið af þeitn.
leins og ritstjóri Heiinskringlu að
orði keinst, eða feJt úr þeitn, svo j Ólafsson nefnir “Síðari partinn”,
þau falli bet'tir t kokkabók útgef.
Að ú'tgcfandiun heföi felt í burtti
ýmsar mjög klúrar vísur, sem atiö
vitað eru þó ekki margar í eJdri
útgáftmt, væri nú alveg fyrirgefan-
fegt, 64i að fella tir heiilum kvæð-
itm, er alveg ófyrirgefanfegt. í
kvaeðið “Andlátsbæn" vatttar se'i.u-
asta eriudið alveg. Ipkfega fyrir
þá orsök, að útgiefattdi nn liefir
haldið, að það gengi kláini ttæst,
að ttefna “danskt brennivín" og
“gullíagrar meyjar með glóbjart
liár”. Látum hann eiga sig með ÖUum vinum Kristjáns hlýtur a6
þá kurtieisi. K11 su kurtoi.si tiær
ekki til erindisins, sem íelt er úr
kvæðinu “Vrouiu”, eimi af Krist-
jáns be/tu kvæðutni, “og vafalaust
hið fegursta kvæði í sinni röð, cr
ort hefir verið á voru máli”, segir
J. ól. i æfisögu Kristjáns.
Krindið cr svotia :
j og ittttiheidur þrjú feikrit, nokkrar
' smásögur og ýmislegt fleira, frá
! 6—8 arkir prentaðar að stærð. —
I Ég mjin ekki æftir, að ég háfi
j bevrt, að þetta hafi nokkurn tíma
verið gehð út á pre>»ti, að ininsta
kosti hefi ág aldrei séð það. það
er því mitt áfit, að séra Björn
hefði átt að auka minnisvarða
frænda síns nteð útgáfu þessara
leikrita o. s. frv., í staðittii fyr'ir
að rýra hann og draga úr hans
tnieistarafegu ljóðtint mieð þessari
ómyndar og fljótræðis útgáfu, sem
“þú, sem betra lífi lofar
Ijósaröðtim himins ofar
máttarvana moldar-börnum
mæðu-sollið líís um skeið,
ó, hve mjög Jnt alla tælir! I
Kru þó að vísit sæj«r
þeir, sem þiuiti’ í feiðslti líða
lífsins gegii mn harrn og tteyð”.
ÍVIeð úrfeliitigii þessa erindis úr
kvæðinu “Vonin” getur varla ver-'
ið að ræða um neitt klám eða aðr
ar mjög klúrar hugmyndir. Vér
verðum sjálfsagt að feita orsakar-
mnar fyrir því í alt aðra átt, —
vera til hinnar mestu hugraunar.
I.jóðmæli Kristjáns, fyrsta út-
gáfan í heilu lagi, með nýjum
kvæðum til viðbótar, leikritum og
sögtitn skáldsins m. m., er það
setn scira Björtt hefði átt að gefa
út, ef hann hefði viljað vinna ís-
fen/kum bókmentum gagn en reisa
trænda sínum minttisvarða, sem
yrði við líði svo hundruðutn ára
skifti.
U m ísland.
Klla Wheefer Wilcox ritar um ts-
| land t “American Journai Kxa-
tniner” á þessa teið :
Getið þér hugsað yður eyju með
72 þúsundum manntegum og ment-
skoðíi hana fr^ evangelisku sjótiar- uðitm verum þar semi að eins tveir
tniði, að mér skilst. Vér höfum lögregluþjónar eru linnantegir eða.
einhversstaðar heyrt getíð 11 m ev-
angeliskt slökkvilið, sem allstaðar
natiðsyntegir, og að eins eitt
sjúkrahús ag engin tnnniaðarfeys-
ingja stofnun eða fátækrahæli, og
að eins eitt tótnt fangahús ?
Og engir ltetlarar, engir hæja-
allslevsingjar og engir heimilis-
leysingjar ?
Slíkt land er þó til, eftir því
sem mér er .sagt af konu eiinni,
9em þar er fæ.ld og uppalin og j
setn áclega ferðast til æbtlandsins.
þettia land er ísland.
líg læröi í barnæsku að Jækkja i
1 nafn |>etta við landafræði nám 1
mitt, og þá myndaðist sú skoðun i
hjá mér, að landið væri ísi þakið i
eyðisker. Ktr i þess staö er mér .
það nú ljóst orðið, að ísland hefir
hlýjara loftslag heldur en Austur- :
í Bandaríkin að vetrinum, aif því að !
| Golf-straiimurinn vermir það, og
■ þess tttan er það eitt af undrum j
heimsins frá sjónarmiði siðgæðis, |
j friðsemi og straí-fsemi.
það •eru eiigir auðtnenin á tslandi |
' — eii allir eru þar ættgöfugir og 1
j ærustoltir eins og sönnum aðals- j
mönnum sæmir.
Árið 874 (átta hundruð sjö'tiu j
og fjögur — gættu þess! ) gerðu |
nokkrir smákonungar, sem hver |
um sig var alvaldur innan sinna j
ríkistaktnarka, uppreist móti of- j
biehli annars konungs, sem vildi j
drotna yfir hiuum. þess'ir uppreist- j
arkongar fluttu til íslands frá
Noregi. Hver einasti maður af
! þessum 72. þúsundum getur rakið j
j ætt sína til einhvers af þe&sum j
uppreistar konungum. það getur j
1 því að skilja, að en,ginn konungur j
eða drottting í öllum heimi hefir j
frekar komingahlóð í æðum sínum !
en hv#r af þessum íslendingum. j
því hver af þessum konungum og j
drotniingtim heimsþjóðanna er eins j
og tstendingarnir korniu út af ein- i
hverjum hinna fornu .smákonga. j
því er ekki að leyna, að þungt
^ erfiði og fátækt hefir jafnan verið
hlutskifti þeirra á ísland'i, en þeir
f.afa þolað það með konunglegu
j stærilæti, og kent hafa þeir hörn- j
I uin síttutn dygðir og ráðvemhjF og j
i innræbt þeim göfugt hugarSar, svo j
sem kyni þeirra og ættermi var j
samboðið.
Allir eru fátækir á íslandi þann
dag í dag, en þó eru þar ettgir alls j
feysingjar og engir þurfamenn. !
i Allir eru sjálfbjarga. þar eru litlir
eða engir glæpir íramdir.
Sá eini morðglæpur, sem þar hef
; ir ver'ið framiun, eftir því sem
fregnriti tninn segir mér, sern er
í kona htiigin á efra aldiir, kom fyr-
1 ir fyrir 37 árunt síöan, og var
framiun af vitfirringi, og þetta
i var sá eini vitfirringur, sem til j
j var á öllu landimi, og þess vegna j
j er heldur eiigin þörf á hæli fyrir j
slíka menn. Sjaldan er nokktir í
fangelsi þar, nema hel/t þeir, sem
j þar er varpað inn fyrir drykkjti-
skap. K.ll þetta á eingöngu við i
j sjómenn af útfendum skiptim, sem
I verða , ölvaðir og gera ósjíektir.
þar er ekkert munaðarleysingja-
j liæli eða ellihæli. Hvenær sem e>iK-
j livert baru verður mu'najSarlaust,
j þá tekur eiuhver kona það að sér j
j °g genigur því í m'óður stað.
þegar gainalmenni missa hinar
náttúrfegu fyrirvinnur sínar, þá
gildir satna manhúðar lögtnálið :
' einhver nágranni eða góðvintir bek
; tir gamalmienHÍð að sér og sér um
‘ j>að til dauðadags.
þeir eiuu peningamenn, sein til
1 eru í laudiitu, eru þeir embættis-
nieiin dónsku stjórnarintiar, sein
vinna Cyrir árslaunum.
Sauðfjárrækt, vefnaður og tó-
vLnna, heyskapur og fiskiveiðar j
eru aðal atviuniivegir jjessara af- i
komenda konunganna. Hver mað- j
ur, hversu íátækur sem hann er, 1
er sjálfbjarga, og j>ess vegna hefir j
það á tilfinningunni, að liann sé j
rétt eiins góður og j>eir, sem e.fn- j
aðri eru.
Að cius 3 hjóuaskilnaðir hafa
komiið fyrir þar í landi í manna !
minnum, og jæir fengust eft.ir 3.
ára aðskiluað til horðs og sængur,
Cyr gat ekki löglegur skilnaður
Bengist. Undir þessum kriugum-
stæðum get ég liugsað mér, að
he-ldra fóik í New, York borg
ímindi ekki kæra s»g um að flytja
til ístaiKls.
Eýi anneriköiisk kona ferðaðist
til fslands fyrir nokkrum árum og
skriíaði þannig um landið :
“Kyland undramva, fætt af elciii
og ís. Land, sem hefir fáa skóla
og þó euga tnentunarfeysiiigja.
engin gnstukahæli eða líkharstofn-
anir og enga betlara eða flækinga.
þar setn landstjórnin borgar lækn-
unum, k'eumirunum og þcestutium.
þar sem liver Ivefir sinu sérstaka
atvinuuveg og glæpir eru með öllu
óþektir”.
það, sem fsland nauðsymlega
þarfnast á yfirstandand'i tíma, er
kvennaskóli, því eins og nú er, þá
eru mæðurnar einu ke.nnarar
dætra sinna, en góðum skóla heíir
verið komið upp haiida piltiun íyr-
ir öldmn síðan.
Að kvetifólk á ístandi skuli vera
eins gáfað og vel uppJýst eins og
það er, sannar be/.t, hve undra-
verða hæfileika mæður þeirra hafa
haft, þrátt fyrir menitunarskort-
inn, sem þær að þessum títna hafa
átt að búa við.
--------.j.-:—,
Ræða Rockefellers
John II. Rockefeller, olíukongur-
inn mikli, héift nýlega svolátándi
ræðu fiyrir fréttaritara New York
Workl dagbJaðsins :
“Stefua stjórnarinnar gegn 'íll-
tim iðnnðar og strafsfélögum get-
ur ekki haft nema eina afleiðing.
Húti þýðir stórtjón fyrir landið,
fjárþröng meða.I almennings og
viðskiftaleg vatidræði. þessa liefir
þegar orði'ð vart, síðan sektin
mikla var lögð á eitt öflugt ver/.l-
unarféJag hér í Jaiidi. Sú sekt heíir
drepiið tfltrú manna á nneðal og
eyðilagt ver/liiuartraiisbið, eins og
sjá má á verðhritni hlu'babréfa í
liinum ýmsu stórfélögum', innilok-
un peti'inganna, sém áður gengu
manna á tmeðal og vantraust á
íramitíðinni. Blöðiti gera sitt til,
aö kveikja ótta fólksins og að
kollvarpa öllu jafuvægi viðskif'ta-
lífsins. þau kenna að eitts einii fé-
lagi um j>etta ástand. Hver verð-
ur afleiiðingin, {>egar samkynja of-
sókn verður heitt gauuvart fiélög-
um, SK-tn hafa inikinn hluthafa-
Ijölda hér og hvar utn alt þetta
lattd, hluthafaiia: ekkjurnar, mun-
aðarleysiiigjana ? þessu er að eins
l.ægt að svara á einn vieg:' Hinn
núverattdi ókyrleiki margíaldast.
það þ^rf enga djúphygni til j>ess
að sjá (>etta fyrirfram. það liggur
opið fyrir allra augum. Kg skal
fara enn þá lengra, og gera þá
staðhæfingu, að stefna sbjócnarinn-
ar liefír þegar haft þau áhrif, að
landið er að reka að því skeri,
sem hoðar atvinnu, verzlunar og
fjárhagslegt strand þjóðarinnar.
Tiltrúin, sem er grtindvöllur alls
viðskiftalífs, er horfin. Með henni
hverftir og velgengni almennings.
þegar viðskifta tiitrúin situr á
sínum veJdisstóli, þá er lán í landi
því án hennar er þjóðtélagið í
fjötrum atvinmiskorts og vesal-
dóms. þeir, sem eiga peninga,
læsa þá niður í fjárhirzlum sinum,
og forðast að hreyfa þá þaðan.
Ég þarf ekki að lesa ritgerðir
blaðanna eða skýrslur um verð-
fall hlutabréfa eða spádóma um
yhrvofattdi atvinnu og pen'inga-
þröng, til þess að vita að skoðun
míu á máJi þessu er rébt og gruud
uð. Ég hefi óyggjandi mælikvarða
til j>ess að kotna.st að algerðri
vi.ssti í þessu efni. Sá mælíkvarði
er afstaða auðmanna heimsins
gagnvart mér sjálfum. Hann hefir
reynst mér áreiðanlegur leiðarvís-
ir yfir alt mitt langa starfs títna-
bil.
Mér er kunuugt utn, að járn-
brautafiélög Bandartkjanna geta
ekki á yfirstandandi tíma fiengið
I>eningalán með löngnm endtir-
horgunar fresti. Fyr á dögitm
gátu þati fengið alt það fé, setn
þau þurftu, með aChorguntim á 8
til 10 ára fresti. Kn mt verða j>att
fegin, að þiggja hvert smálátt, sem
þatt eiga kost á að fá, með fljót-
ttm endtirborguuum. J'árabraU'ta-
veðsetningar eru þær beztu se*n
til eru í heiminum, og þess vegna
eru vaxtir af lánum j>airra vana-
lega l'ágir. Kn fyrir sköinmu var
mér boðið 7 prósent vextir á lán
/ 1
til járnþrautafélags og veð í eign-
tim þess til tryggingar etvdnrborg-
unar lánsins í gjatddaga.
það et af slíkutn duemutn sem
l>essum, sem ég mynda mér skoð-
un um ástandið í landinu á yfir-
standandi tttna. Hvers vegna gera
menn mér sltk tilboð einmiitt tvú ?
það er vogna skorts á viðskifita-
trausti. Ekki af skorti á trausti á
framfara möguleikum landsins, og
ekki af ótta við ágrieining eða við-
sbiftaflækjur við útfendar þjóðir,
ekki heldur af ótta við uppskeru-
brest eða óhyggilega fjártná'la-
stefnu, — heldttr af vantrausti á
þessari stjórn.
Nú skal ég segja j>ér, hvernig i
Sbandard olíti félagið var tnyndaS. j
Ég hafði verið í kaupmannsstöðu
bæði hér og t Cleveland og komst |
klakklatist gegnum verzliinarhrun-
ið, sem varð árið 1874, og ttm 'það j
fevti. Ég haf'ði fengið góöa kaiip- !
matins mentun, og þegar ég tók að ;
mér oliii verzlunJnia, þá kotn sú j
ver/Iiinar jækkiug mér að góðtt
liði. það var rétt eftir stríðið. Ég j
vissi., l.vers virði peningar voru og !
hve mikils virði það var, að hafa j
lánstraust. Ég vissi og, hviernig
átti að spara fé og verja því hag- j
Rtttega. Væri einhverstaðar meir'i j
eyðslusem':, en vera þttrftí, ,þá vi§si !
ég, hverttig átti að ráða hót á \
því. Ég vissi hvert átti að Eara til'
að kattpa frá íyrst'ti hendi, þar sem j
hægt var að koir*ast af áu milli-
liðs kauptnanna. þessa þekkittgu \
fékk ég af tunboðsvierzlunar stöðu j
mititti, og hem»i get ég aildrei hælt
of mikið. Éftir stríðið var ég við
verzlim i Clevelaénd í BéJagi með j
M. B. Clark. þá var olíu ver/ltm-
iii á sínu lægsta stigi. Hundruð
manmi liöfðtt hugsuttarlaitst anað
út í olítt verzlutt. Fratmboðið varð
tmeira en efitirspurttin. Cfeveland
borg var orðin útúrskotin mið-
stöðvum þeirrar verzltinar. Við !
vorutn orðnir svo ainangraðir, að j
eibt'hvað varð að taka til bragðs. j
þá voru lítil flutuingatæki, og þau i
sem til voru, var illa stjórnað, og j
af þesstt var öll olíuver/lun á ring- j
nJrieið. Verðið á olíu var hærra en !
það ltefði orðið, ef flu'tttingstækin
lvefðit verið betri. Níu af hverjum 1
tíu olíukaupmötinttm vortt að tapa
fié sínu.
Um SÖNG í KIRKJUM.
Herra ri'tstjóri! 1
Mig dauðlaugar til að seigja fiá-
ein orð um kirkjttsöngsmálið hari'S
Jónasar.
Ég er herra Pálsson hjartantega
sam'huga í því, setn hann segir utu
söng í kirkjum og útgáfu nýrrar
nótttabókar, er eigi tnetur við hæfi
íslenzks-ensks sálarltfs Vestur-ts-
lendiniga.
Allir, sem vilja skynja ré'tt, vita
vel, að Vestur-ísfendingar erti dag-
Lega að drekka inn í sig andtega
strauma og sálarlíf þessa lands.
þet’ta íslenzka seina : “Æ/tlar þú
að drepa mig, Sigurður?” (sjá E-
H.) er að smávíkja fyrir fjöri og
hiita þess ameríkanska: “In the
flaslt of the mometvt”, “Now or
never”, o. s. frv. 1
En nú er söngur mannverunnar
fagrasta, síðasta og belgasta bió-m
hennar sálarlífs, visir sálarþröska'
og viðkvæmni, afiurð tilfinningantta
— vort hinsta “ég” í sínu brúðar-
skarti.
Hvert einasta manusbarn í kirkj-
tutni á a'ð syngja, með nótnabók í
hö'ndum. Allir eiiga að vera hjart-
anlega eitt í söngnum’, og þetta er
að eins mögulegt, ef söfinuðirnir
hafa söngbækur, er samsvara og
líiiga hið nýja sálarlíf Vestur-fs-
tendinga. því eins og bJóð og lífs-
næring reuntir út um allan 1-kam-
ann til að halda honiitn við líði,
svo á líka hjartanfeig satnverkan
að læsa sig gegn tttn hviern safinað-
arlim. því safnaðarlífiö á attðvit-
að að vera eitt í íjöldanum, þó
prestnrinn sé fiaðir barnantta —1
safnaiðaritts.
Ekki má hafa guðsbörn útiindan
í söfntiðtinum, og s|tiælinginn þarf
mest hjálpar með. í hverjti er ég
betri en liinu, ef ég læt ekki miðtir-
setninginn syngja1 með mér í kórn-
ttm? Já, og benm honunt að
syngja efitir nótum líba! 1
Sannartega eiga allir að haia
nótnabœbur og syngja, Jónas
minn. Og é.g sbal kaupa þó nokkr-
ar hancla þeitn Sátœkustll, ef ég
mögulega get.
Sberkasti keppinavtur okkar var
H. B. Paytve. Ég þekti hann vel,
við höfðiun verið sambekkingar í
skóla, og vorttm góðir vinir þá,
þó við fjarlægðumst sfðar, eins og
ofit verðttr, þegar út í alvöru lífis-
iits er komið. Við heilsuðumst á
t
götu, ett meira ekki. Ég vissi, að
Payne var ekki að græða peninga,
og sabt að segja stóð ttokkuð líkt
á fvrir okktir. Mér hugsaðist þess
vegna, að samkomitlag yrði að
gierast, til J>ess að vernda þessa
atvinnugreiu. V'ér höfðum eignir
vorar virfcar af hæftt'm mönnum í
Cleveland, og samningar tókust.
Síðatt fórum við til annara keppi-
iiauta og gerðum samninga við
þá eins og við höfðum gert hvor
við aiinau. Jvetta varð l.yrjttn
Standard olítt íéla.gsins.
Hviernitg liefir fiélagið þróast ?
Hvaða Leyitdardómur er það, sem
gróði þess grundvallast á ? ICkk-
ert annað eu ótakmörkuð tiltrú
hver t'il annars meðal þeirra
inanna, sem veittu fiélagintt for-
stöðu. Að öðrum kosti hefði það
ekki getað þrifist.
Vér liöfiuii jafnan haft sömu
stefnu síðan 1870, og vér höfium
aldrei vikið írá henni í nokkru ein-
asta tilfielli, og aldrei breytt rang-
Lega við nokkurtt miatut eða félag.
Aljiýðait liiefir jafnan skilið það,
að tveir menn geta í sameiiningu
gert ei’tt verk betur, en hver ein-
stakur getur það, og þó er svo að
sjá, sem stjóru og þjóð skoði það
mi glæp, að reka s: arfsemi eftir
fiöstum regltun, sem fiyrirbvggja ó-
þarfa eyðslusemi.
það er santtfæ-ring mín, að aiigu
þjóðarinnar séu að stnáopnast fyr-
ijr því, að það sé ekkiert saknæmt
i fiari okkar.
Félag okkar hefir vaxið og þró-
ast fiyrir nákvæmt efitirlit ineð
ollum starfsgreilium jtess og stakri
sparsemi f meðterð téiags eigh-
Verði fjörug, hjartnæm og and-
rík lög valin, verður mikið gert,
því sá er syngur vel getur fundtð
til, og sá, setn getur grátið, ett
guði þóknanifegur.
S. SigvaLdason.
Islenzk Koua íitlœrð
sem rakari og hátskeri.
það er húit Fríða Benson orftm-
Hún er sti fyrsta íslenzk kona, er
ltefir gefið sig við að læra rakara
og bárskeraiðli. Hún er nu þeigar
j úliærð af rakara skóJamtm héc í
Winnipeg, og fiékk be/ta vitttis-
I burð. N ú hýöst hcnni hjá yfirUertu-
j ara sínum' arvinna firamvegis með
S60.00 laiimun utn m'ántiðiun, til
að byrja með.
I þessi stúlka hefir utn fengri
tíma verið mjög heilsutæp, og
ekki feer ttm að stunda örðuga a.t-
vinnu. Hún segist kunna vel við
þessa atvinnu, og sé því mjög á-
nægð með að hafia tekfð þetta íyr-
ir. Samt kveðst húu hafia byrjað
starf jieitta með hálfum huga, —
j hæði vegna þess, að húu ó'ttaðist,
ítð h ún myndi ekki þola vinmitta
vegna heilsnley'sis, og cins vegna
þess, að ýrnsir myncltt lítilsvirða
sig fyrir starf jætta, þar setn hún
væri sú fvrsta ísleu/k stúlka, setn
hefði tekið sér fyrir hendur að
stiuida ltárskera og rakaraiðu.
Miss Frtða Benson er ættuð úr
Norður-þingeyjarsýslu. Hútt ílu-tti
hingað vestur utn hai tyrir 4 ár-
imt síðati, þá 16 ára götnul. Éng-
an Ijefir hún átt að hér vestra, og
j befir hún átt mjög örðugt upp-
I dráttar, vegna veikitida henuar.
Eu uú kveðst húu ckki kvíða íraim
t'iöinni, hvað petiingafegu hliðina
snertir.
J>að ættii fleiri ísfenzku stúlkurn-
ar að haía það eiins og húu Fríða^
attna”^
G. J, Goodmuttdssott,