Heimskringla - 03.10.1907, Síða 3

«•
ErElWSKKINlEL'A
Wínnipfcg, 3. okt. 190.7
Kœkir.
Athyglir mtnn eru fljótir afi
taka eltir þvi, aö mieiin hafa
ýmsa kæki. Næstinn því hvier ein-
asti maSur heíir kæki, setn eru aö
rmeira eöa miuna leyti alvwg sér-
kcnmlegir fyrir hann. Kaekirnir eru
ákalluga margvíslegúr, því enginn
hefir nákvæmlega sömu kækima.
Orsakir kækjanna eru mismunandi.
Iýftirhermuk;rkir : þegar einhver
.veátir einhverju ef'tirte-kt á öðrtim,
er honum tinst skritið eöa hlægi-
legt, þá fer hann aö sýna öörum
þtaö, bæöi til þess ef tiil vill að
giera hann hlægilegan eöa til þcess
aið skeimita. Svo festist þaö stmátt
og smá.tt við hann unz þaö er orö
iö honum óafvitandi, þaö er orðiö
hans kækur.
Jvf einhverjir höföingjar eöa ein-
hver “afiarmenni”, er mönnum
þykÍT mikiö til koma, haía edn-
hverja galla, þá getur fjöldi mantta
hermt þaö eftir til þess að likjast
•þeimi. Eins og borgmeistarinn, er
anmar fóturinn var ofurlítið krept-
ur wm kniéliöinn, svo varð helm-
ittgur íbu.anna d'álítáö stinghaftur
eins og borgnueistarinn og ógmlftiö
bogið knéö, þegar þeir gengu um
bærnn. Tilgerö og “montkækir”, er
oiit ber fyrir augu mamva, eru ilest
ir leifar aimaðhvort af efitirherm-
um eöa aðd'áun. Kinn vill ganga
c'ins og presturinn, tala tíins og
'sýslum-aðurinn eða' hafa sötnm
handahreyfingar eins og bæjarfó-
geitinn eöa einhver annar, er hon-
um finst ósjálfrátt vera írtvynd
mannlegs fullkomleika o. ». frv.
Margir menn skifta stööugt um
hami. Kins og Jón í d>ag, Páll á
morguu og Sigurður hinn dagfnn.
iþeir likjast ósjálfrátt eöa sjáJfrátrt
undir eins mönnum, sem þeir eru
fixeð, þegar þeim finst þedr vera
Viera meiri inenn en þeir eru sjálfir.
jþessir kækir og þvi líkir eru venju
leiga ekki sprotnir af neiun'i veru-
legri veiklun. þeir eru aö eins á-
vöxtur, hit'gómagirni, einfeldnii eöa
gletni. Aðrir kækir eöa. kipijúr
(myospasia impulsiva) eru aftur á
móti einkenni á ýtniskoniar tauga-
sjúkleik og úrkynjun, svo sern kipp
ir og drætlir i andlitii svo alt höf-
uðleðrið er á iöi, viprur á vörum,
tít.t augndepl og varatog, drættir
í hinum og þessumi vöövum lík-
ainans og hieilum limuni, handlegg-
írnir kippast til, a.xlir og he.rða-
blöö á iöi. Jx-ssu fylgir oft sjálfs-
tal, að tala hátt við sjáilfan sig
i(J'A'holalia). þegar um þenna sjúk-
*lóm er að ræðæ, þá er oft svo að'
sjúklingunum er ómögufegt aö
ráöa viö þetta sjálfum, þeir veröa
erins oa hállneyddir til aö gjera
þessar hreyíingar. Kf þeir eru að
einhverju leyt'i dindraöir aö gera
þeittia, annaðhvort með þvf, að
þeirra er gætt vamdlaga aJ öörum,
sða þeir reiyna sjálfir að ga-ta sín,
þú vekur þaö *ft megn óþægitvdi
hjá þeim. J>ega.r þeir svo losna úr
þessari gæ/.lu, þá verða kippirnir
langt um irueiri um tima. Alveg
©ins og þaö safnist fyrir, þiirlin
«iukist. Sfundum eru þaö eiustiik
orð eða hljóö, er þeir veröa að
'tönnlast á, blótsyrði eÖa eitthvað
þvi utn líkt (Koprolalia).
Ý msar tegundiir af 'þessu eru í
taugavoikhiðum og úrkynjuöum
ættum. Jvg þekki sjáiMug íjÖlskyídu
Kiaöirinn var m.ikill ýrykkjmnaöur,
varð sinna geöveikur. Tveir syhir
hans hafa þessa kippi í andliitinu.
“Maladie des tics imipulsi.fs”, eins
og Frakkar kalla þaö. Annar
þeirra er drukkjmnaður mikill, en
hinn þjáður af "þunglyndi” meö
köfluni. Systir jx-irra heJfir tauga-
vieiiklun (hysteriska krainpa).
Meöal Eábjána og mikilla ein-
feldninga (imbecillitus), ier mikið
um kæki og afskræmiingar, þar er
hvorki að tala um óþægindi, er
þeir hafa áf þvi, eöa lækningia sé
hægt a'ð ledta viö þá. Aftur á
móti er skynsömum mönnum með
líuilbrigðu meðvitumlarlifi ott og
ednatt mesta kvalræöi aö því.
Nokkuð geta þeúr hjálpaö sér sjálf-
ir, einkum- þar scin veikin cr ekki
á hiáu stigi. þegar Jx'.ir eru afeinir,
gengur þaö oft vel, cn versniar,
jnogar þeim er veitt eftirtekt. Ann-
ars ætla ég ekki meira að fara út
í lækn'ingar á þessu.
Veikin byrjar vettjulega frá 7—
15 ára aldurs, hel/t þegar kvininn
er erföur.
þaö er að eins eitt atriöi, er ég
ætla að nefna Jnessu viðvíkjandi.
Menn, sem haifa þess konar kæki
eða kiippi, ættu setn ininst að vera
meö börn aö unt er eða hafa mikil
mök viö þau. Börnum er svo
gjarnt tii þess ósjálfrátt, að taka
þess konar eftir.
Sama er aö aegja um bögumæli
og afbakaöa tæpitungu. þeir full-
orönu kenna börnum einatt bögu-
rnæli og latmæl'i, er þó tiekur oft
langan tíma aö venja þau aJ aftur.
Taliö sem hrednast málið og ó-
bjagað viö börnin. þá læra þau
það þannig. Tæpitungu skrípayrði
er versti ósiður, er veldur börnum
oft mestu skaprannum seinna meir
þegar jafnaldrar þoirra taka að
stríöa Jxsim og erta veigna mál-
belti þfirra og bögumæla.
(þóröur Sveinsson í ‘Hugni’).
•I-
Um uppruna nokkurra
íslonzkra oiða,
Herra ritstjóri! i ^
í grein, sein fvrir nokkru síö-
an kom ú't í Heimskringlu um
Kddurnar og Kddu-lærdómana,
drap ég á, aö þa>r trúiarskoöanir,
sem eru franisettar i Kddunum,
mutti hafa gengiö í gegn itm tvö
©5a fteiri tungumái, og því betur,
sem ég íhuga íslen/kuna sem mál,
því saiiiiifærðari \’erö úg utn, aö
ekki emungis er þetta svo, he.ldur
samanstendur eða myndast is-
len/kan í heild sinni iaf — að
niinsta kosti — tveiimur eöa þre.m-
ur tungumálum, fyrir utan sórstök
orð, bel/t samieiiginLeg nöfn, eins
og t. d. miaÖur. ()g er þaiö nokk-
urn veginn víst, aö margar Eddu-
kiiiningar, ©ins og t. d. ver, gumi,
og ffeiri, voru upphaflega algeng
orð, sem tíðkuðust meðal ná-
granna þjóða forfeðra vorra, og
líklega mestmegnis í Noröurálf-
unni.
Aöalhluti orð'a þedrra, sem ís-
len/kan inniheldur eöa myndast af,
finiliast meö tneiri oöa tnánnii breyt-
ingmn í næstum öllum skyldtim
máltim og mállý’/kum, t. d. þýzku,
norsku, dönsktt, hollen/ku og
emsku. Orðiö 'niann’, sem er dreg-
iö aí smikritiska orðinu ‘mian' aÖ
hiigsa, ‘inann’ hugsari, er í öllum
þessum máltim. Kn hvort oröiö
‘maöur’ er af sömu rót, er ækki
vist, þó líktega þaö sé, og ekki ó-
mögufegt, aft ‘maftur’ tilheyri
sama flokki sem orðin ‘piilttir’ og
‘stú'lka’, og nokkur ffeiri, sem ekk'i
eiga niein eigink-g .skyldyröi í nú-
jx-ktmn málum. það er ekki ó-
sennilegt, að þessi orð ‘piltur’ og
‘stúlka’ sé.u sam.amlr.egiu úr ‘pílu
ota.ri’ (bogmaðnr, bermaöur o. s
írv.) 0g ‘stúliöka’ eöa ‘stóliöka'
(heimasæta). þessi fögru orð, sem
nú sjást varla aldreu í ísfeir/ku
blöötimxm, eru auösjáanlega töp-
uö úr öllum skyldum málum, en
fyrir hvað löngu siöan eir bágt aö
seigja. Og ef viö varöveétum þau
eigi bctur, munu þau senn tapast
úr islen/.kunni líka. “Maður’, eins
og oröiö ‘'muöur’, heiir aö líkind-
um veriö í skyldmálum ísfen/kunn-
ar, og sést þaö á enska oröinu
‘moii'th', munnur.
Jiaft lítnr út fyrir, aö ‘kvinna’
sé iipprmta orðið að kvennmaður,
og er m.áskf- dnegið aí, eöa þó
ljeldur, er komið írá sankrítiska
oröinti ‘janá’, kvenuma.öiir, og bcr
oröið m,eð sér, að það hlýtur að
vera tn.jfig gamalt og samtiða orð-
inu ‘karl’. En bæði eru líkfega
‘arýisk’.
Oröið ‘fróöur’ er tnerkifegt orö,
og sýnist' aö vera skylt gríska
oröinu 'frónimos’. þaö finst í Kng-
il-saxnesku og einu, eöa tveitnur
flairi núdiauðum Noröurlanda mál-
lýzkum. það er líklega skylt orð-
inu ‘to frá’, að spyrja, að fnétta
o. s. frv., og hefir alt af þýtt að
viíta mikið, sérstaklegia af fáheyrð-
utn eöa lítt þektuin atburðum.. Kn
vitur’, orð, sam er í öllum skyld-
málum ísknzkunnar, befir máske
þýtt aö vera greindur eða skyn-
sarnur.
‘Spámaötir’ og ‘aö spá’, er að
líkindum koiniö frá latneska orö-
iii.u ‘spicio’. Kn hvort það hefir
komið til Norðurlanda með kristn-
inn'i, ætla ég ekki að gera neánar
gietgá'tur um, en norræna oröið, er
uj>prunafe|ga þýddi ‘spám.aöur’,
þykir mér injö,g líkfegtt að hafi vier-
ið ‘skemaður’. Og er möguteg't, aö
það hafi verið brúkað um menn,
sem sögöti fyrir óoröna hlnti, sem
tnáske þótt.11 ósetwiiifegir og voru
rcitiigdir, t likri meiningu og Bo-
bert G. Ingersoll var vanur aö
segja : “Ég veát ekki, hvort það
er nokkur guð tiil, og eniginn ann-
ar getur vitað ]>að”. Og í ræðu
þe.irri, sem hann hélt á leiöi bróö-
ur sins, segir hann : “Vonin sér
stjörnu á nóttu dauðiaiis. Og
þrátt fynir allan efa og belgikredd-
ur, látum oss trúa, að þessi dýr-
mætu orð ‘Mér batnar nú’, séu
sönu um allan þann ótölufega
grúa af dánum”.
‘Fa'övr’, ‘móðir’, ‘bróöir' og
‘systir' -eru orð, sem máske bafa
komiö t'il Norðitrlanda meið kristn-
iirai og ináske fyrri. En hvetuer
sem þau komu, þá eru þau óetað
af laituieskuin upprtiiia, én ]>ati upj>
ruttakga norrænu orð, sem tákn-
uðu þessa skytldleika, eru — svo
að segja — töpuð. En samkva*mt
því, sein ég liefi komist næst, þá
trúii ég að 'faðir’ hafi verið tákn-
að með oröinu ‘btiri',, ‘sonur’ meö
‘bör’, ‘móður’ með ‘‘byrja’ (sam-
anber 'óbyrja’) og dóttir með
‘bera’. Hvaða orö fjafa táknað
‘bróöir’ og, ‘systur’, ©r ég í \ ;;fa
um, o.g vil ég því biðja land’a, sem
elska iná'l vort og l>jóð, aö gefa þá
upplýsittgu, sem þeiir geta, |xssu
málefni viðkomandi. því e,£ ‘hlýri’
og ‘hfenna’ tákna ekk'i ‘bróðÍT’ og
'systir’, þá get ég ekki fu.ndiið þait
orö í íslenzktim ritum.
Vi'övíkjandi fram'bnröi islenzk-
unttaT og skyldra mála hæöi að
fornu og nýju, væri það fróöfegt,
ef þeir af löndtttn vorum., semi ha-fi-
feika og ]>ekkin.gu hafa til þess,
viildu gera grein fyrir, hvernig
stendur á þvi, aö Ari fróöt hrúkar
á sumum stöðum' “s”, sem nú er
r’itaö og fraimborið ‘•‘r”, og aö
víöa þar sem er “r” í ístenzku tr
“s” i þýzku.
Eítir því, sem næst veiröur kom-
ist, þá löguðu ístend'ittgar rithátt
síjmi á þrettándu öld, elitir rit-
lvætti Ktngtendinga, og þó er al-
'gengt, að þar sem er “g” í ís-
tenzkunni er “y” eöa “i” í ensk-
untvi, t. d. ‘dag’ (‘day’) og ‘magn’
('main’) o. s. frv.
þr.átt fyrtr þaö, aö ísten/ka stiaf-
rófiö er aö minu áJiti þaö full-
komnasta í himnn meti-taöa beimi,
þ;i hefi.r íslenzki frainburöurinn ein
staka ófullkomlegleika. T. d. er
það allvíða, eins og í ‘skalli’ og
‘skolli’, að tvo “d” og í seiitttta
oröinti tvö “t” heyrast ekki. Aft-
ur á hinn 'bóginn er lijarni fram-
boriið ‘Bjaddui’ (fyrr á öldum :
‘Bjanii’) og Björn 'Bjiiddn'. Alt fyr-
ir þetta sýniist framburöurinn á ís-
lett/kunni, írá málfræðisfegu sjón-
artmiöi, að vera árciöattleigri en á
mokkrum skyldum tungumálum, —
og ættu íslendingar að láita sér
ant ntn, að ve.kja a'tliyg.Li útfendra
lmálfra-Öin,ga og orðabóka höfunda
á þvt atriöi. Bezta imeöaliö til aö
þeikkja uppruna þjóöar vorrar, er
að þekkja uppruna m.áls'ins. Og
m.eð því að þekkja fornan fram-
burð og orfthreytingair (‘umilant’)
hafa menn hæfileika til að rekja
uppruna máls og þjóöar.
Thistfe, UtaJi, 19. s&pt. 1907.
John Thorgeirson.
C. O. F.
€onrt (iarry No. 2
Stúkan Court' Ga.rry No. 2, Can-
adian Order of Forestiers, beldur
fundi sína í Unity Hall, horni Lom-
bard og Main st., 2. og 4. hveru
íötstudag í mámuði hverjum.
Allir meðlimir eru ámimitir uni,
aö sækja ]>ar fundi.
W. H. OZARD. REC.-SEC.
Freo Press Office.
The Bon Ton
BAKERS & CONFECTIONERS
Cor. Sherbrooke & Saríjent Avenue.
Verzlar meO allskouar branö o#r pœ. ald-
ini, vindla ogtóbak. Mjólk o#? rjóma.
Lunch Counter. Allskonar Caudies.'
Keykplpur af óilum sortnm. Tel. 6298.
A. S. BARDAIj
8elur líkkistur og annast um útfarir.
Allur útnnnaöur sá bezti. Enfremur
selur hann aliskouar minnisvarfta og
lefjsteina.
121 Nena St. Phone B06
Hloiiiinioii Hank
XöTIlE DAME Ave. RRANCH Cor. Nen» Sl
Vér seljum peninKaávísanir borif-
anlegar á íslandi og öðrum lönd.
Allskonar bankastörf af hendi leyst
PPARI8JÓDS-DEILDIN
tekur $1.00 innla#? og yfir op pefnr hmetn
ffildaudi vexti, sem leKfrjast vió mn-
stæðnfóÖ 4 sinnum á ári, 30.
júul, 30. sept. 31. desombr
or 31. march.
MARYLANÐ STABLES
Hestar til Iei#ru. tíripir teknir tiJ fóónrs.
Ef bó þarfnast einhverrar keyrslu, J>a mun-
ih at> vér pefnm sórstakaD #raum að “BA(í-
GAGE ok EXPRESS” keyrslu. Telefón 5207.
U. nrKcajr, eigantli
767 Maryland St., andspænis Wellintfton.
MARKET H0TEL
146 PRINCESS ST. ‘„í.",™
P. O’CONNELL, eigandi. WINNIPEG
Beztu teguDdir af viiiföngum og vindl
.»uj, aðbiynning góð húsið enaui bænt
Giftingaleyfisbrief
selur Kr. Asg. Benediktsson,
477 Beverley St. Winnipeg.

Winnipeg Selkirk & L&ke TV‘peg Ry.
LESTAtíANQL’R:—
Fer frá ^elkirk — kl. 7:45 og 11:45 f.h.,
og 4:15 e. h. Kemur til W'peg — kl. 8:50
f. h. og 12:50 oft 5:20 e. h. Fer frá W’peg
— kl. 9:15 f. h. og 1; 30 og 5:45 e. h. Kem-
nr t.il Selkirk - kl. 10:20 f. h., 2:35 og
6:50 eftir hádegi.
Vórur teknar meft vftgnuuum afteins
á mánudftgum og fftátndftgum.

Aiortli Went Kmployment
Ageue}'
604 Main St., Winnipee.
C. Demeeter ) ■ . Max Mains.
P. Buisseret )c K * Manag r.
VA NTA R
50 SkógarhftKírsmenn— 400 mtlur vestur.
50 4 austur af Banning; $30
til «0 á mánufti og fmfti.
30 “Tie makers44 aft Mine Centre
50 Löggsmenn aft Kashib ims. Og 100
eldiviftarhftggsmenn, $1.25 á dag.
Finnift oss strax.
ceæœæcec8»æcececec8æ»»»æc^^
Woodbine Hotel
Stnrsta Billiard Hall 1 NorftvestnrlandÍDU
Tlu Pool-borft.—Alskonar vlnog vindlar.
Lennon A Hebb,
Eigendur.

« BEZTA SVENSKA NEFTOBAK «
Selt f heild- og sm&sölu í Svensku Nef- : tóbaksbúðinni, horni Logan og K<ntr St. og hjá. H.S. Bárdal, 172 Nenn St. Sent til kaupenda fyrir$1.25 pundið. Reyniðþað

Vftrnmerki. CANAUA SlíUIT €0., Wlnnliwg

Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
Laiul möguleikanna fyrir bændur og handverksmenn, verka
menn. Auðnuból landleitenda, þar sem kornrækt, griparækt,
smjiir og ostagerð gera menn fljótlega auðuga.
AEID 1906
3,141,537 ekrur gáfu 61,250,413 bushels hveitis. Að jafnaði
yflr 19 bushel af ekrunni.
Bændur lögðu yfir $1,515,0851 nýjar byggingar f Manitoba.
í Winnipeg-borg var $13,000,000 varið til nýrra bygginga.
4. Búnaðarskóli var bygður í Manitoba.
5. Land hækkaði f verði alstaðar f fylkinn. Það er nú frá $6 til
$50 hver ekra.
6. í Manitoba eru 45,000 framfara bændur.
7. í Manitoba eru enþá 20 millíón ekrur af byggilegu óteknu
ábúðarlandi, sem er í vali fyrir innflytjendnr.
TIL A/LÆLISr’IVtelN'ZIL- IDTsTElyi:
komandi til Vestur-Iandsins: — Þið ættuð að stansa f Winniþeg
og fá fullar upplýsingar um heimilÍBréttarlönd, og einnig um
önnur lönd sem til sölu eru hjá fylkisstjórninni, járnbrautafélög-
um og landfélögum. •
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Ráðgjafi.
Skrifift eftir npplýsingnm til
.losoph Bnrke. Jo*. Hattney
617 MAIN SfWINNIPEG. 77 YOKK ST., TOIÍONTO.
T.L.
Heitir sá vindill sem allir -*»ykjp. “H versvegna?M.
af þvl hann er l»aft besta sem menn geta reykt.
íslendingarl muuift eftir aft biftja um l^.
(LNION MAIIF)
Wetitern t'igar Faotory
Thomas Lee, eÍRandi WinnnipeK
Bedvood Lapr
nExtra Porter
Heitir sá oezti hjór som
búic er lí) i Cauada.
Hann er alveg eins ,óð-
ur ok hann sýnist.
Ef Pér viljið fá það sem
be/t er oe. hoilast þá
er það þeesi bjór. Ætti
að vera á hvers manns
heimifi.
EDWARD l. DREWRY,
Maimfactnrer &. Importer
Wiuuipeg, Canada.
340
SÖG USAFN H KIMSK KINGI/U
k;e
S'VIPURINN HKNNAR
34i 342
SÖGUSAFN HKIMSKRINGLU
“Gerðn svo vel aö kynna inig lávarðinmn
Díatta”, sagði hanm. rófcgur.
Tvnitainonr stóö setn þrumn lostinn.
“LávarÖur Tienitiamoor”, sag'ði Díana glaöloga,
“le.yfiö n-.ér að kynna yöur þenna heitnsflakkara, BasiJ |
Tempest, seti mann minn, Sir Rupert Northuick
Tentamoor glevrndi sér alveg.
'*Hvaö st'giö þér?” sbatnaöi hann. það er ekki :
mögnlegt".
“það «r meira en mögtilcgl”, svaraöi Sir Rn-
pert, “'þaö er satit. Vdö höfum öll þjáðst, held ég, .
en é.g fyrirgef yður alla þá sorg, som þér hafið ollað I
mér, og útfegödna, sem þér eruð orsök í. Kg kom
bingaS fullur aí beiskju og hatri en sem Basil Teinp. I
est hefi ég öðlasc ást konu minnar. og ætla mér nú |
«ftur að taka upp nafn mitit og stöön í mannfelagiinu. ,
iVið skulum vera vinir”.
Hann íétti honum hendina.
Tetttamoor áleit rétitast aö lá'ta sem ekkert i
væri, tók í Iierttii hans og þrýsti hentti iinnifega. Ijtngi
gat hann satnt ekki dvalið, og kvaddi því bráöfega j
og fór.
Fám
iBisset.
“Nci,
SVIPURINN HKNNAR
mínútum síöar
kom lá'varöur Clynord og
N
]>©tta var óvæn.t ánægja”, saigði barúninn
him'itigilaÖur og giekk á mót'i lávaröittmn. "hvaða
t ilviljiin flytur yður himgaö á þessari happastundu ?
Kn, feyfiÖ mér íyrst ag kynna yöur konu minni, |
lalði Díötiv. Ncrthwick”.
Lá. arðurinn og Bisseit uröu hissa, rti lávarðurinn
a'ttaöi sig strax og hmeigði sig fyrir konunni.
"Lg hiefi borið du'larttafn", sagði barúrvintt. “fvg
iiefliti ekki Tempest, lávaröur. Af ástæöum, sem ég
aður hefi sagt yönr, yfirgaí ég fööurland mitt og tók
mér arraaö p.efn.. Nú hie.fir kona mín yfirunnið tnvg
aftur, svo héðan ai ber ég mitt téítta mufn, sem er
Sir Rupert Northwdck”.
“þetta líkist skiáldsögu”, sagöi lávaröurinn, ‘fen
ég óska. ykkur hatniingju af heilum dug".
“Lafði Díana Northwick — hr. Bisseit”, sagöi,
baruttinn, um leiö og hann kyuti konu sínni njósnar-
nnn.
Diatia Ihrilsaöi Biss©t alúöloga.
' Viö komum á óhiemtugum tíma”, sagði Roy.
■Lisset baö mij. ag koma hittgað í því skyni, að fá
upplýsittgar utn feynidarmál Clynord hallarinnar. Kn
nu skuluin viö fara og koma heldtir aítur á henttugri
tíma”.
‘N'iei , sagð: barúninn. “Mér ]iyktr vænt um,
að þi'r eruð hér. þó é-g ekki skilji, hvað.a upplýshigar
uttt loyndarmá.lið Bisset getur fui.dið hér. ' Kn ég
hofi já'tl’ittgu að segja Vöur, sein mig gil-dir einu, þó
Bisset heyri. —- Sökum misskilnings ínilli mín og
konu m'innar, fór ég aö beiman fyrir fimtiáu árum og
t ík einkabarttii. okkar .ineð mér. Kg flutti ]>að á
skem’iskipi mím. til Hebrida ejjarinnar St. Kilda,
«>g kom iþví f'VTÍr hjá pnestimim og konu hans. þá
var þaö' aform mátt að koma aftur eftir fimm ár og
sækja það
Lávarðurinn hljóðaði af undrun.
“l.yg kom aldreii aftur til St. Kildia, og gvá ég á
engait hátt alsakað þessa vanrækslu skyldu minnar.
— Barnið óx og varð að tingri stúlku. þér sáuð
huna, lávaröur, fenguð ást á heiini og gifitnst henni.
Húu var nelnd Veretiika G.wellan, en h&nnar rétta
nafn var Díana Northw.ick”. ,
Diaiia ag Roy voru málla.tis af undrun.
“H©itl élsl.aöa harniö mitt dó. Hún hefir ald-
rei kynst fööur eöa móðurást, tn maður bennar
clskaði hana iimitega, og gerði hiennar síöustu refi-
stundir fíirsælar".
Grátand'i nétti Díana henditta að Roy, siein hami
gre,;> liálfkjökia.ndi.
“þetta er alt mjög merkiileigt", sagði Bisset, “en j
það í.H'rkilegasta ©r þó, að engmm vina yöar né
kunningji skyldi þekkja yöur, Sir Rupert, þegar þér j
komuð aitur”.
“þaö er ekki svo undarlegt”, svaraöi barúninn, j
‘feg var ungur og grai>n.vaxinn, þegar ég fór, og svo
kcm ég aftur eftir 16 ár, gráskieggjaöur, sólbrendur
og gildur á vefli".
Nú var hrin.gt tv’isvar.
“]>að er gestkvæmt hjá okkur þetta kvöld, ka-ra
Díuna", sagði barúminn. "Hver ætli að komi nú?”
“Gestiir, sctr ég hefi leyft mér að boða hittgaö”,
sajði Bissiet. “Nú eru þe.ir allir konniir”.
Dyrivar op’>uðust og þjónninn sagö; :
“Ungfrú Monk og hr. Monk”.
Gilhert feiddi Sylviu inn í salinn.
þau komn leint frá söngleikhúsinu og ætluöu aö
eins að standa stutt við.
‘■‘Ég tékk bréfið yöar”, sagði Sylvia, gekk tiil Di-
önu og rétti l.enni hendina. ‘■‘]>évr báöuö mig aö
koma ásamt bróöur miímim. — þér hafið þó líklega
ekki samkvæmi eðia —”
Hún leit nú í kring um sig til að sjá, hvort fleiri
gestir va-ru til staöar, og kom aug.a á Tempest, Roy
og Bisset. Hún hmetigði sig fyrir Tempest og þaut
svo að hlið lévaröar.mvs.
Díaiv.i iteitaöi ekki að haJia skriifað bréfvö. Hervnii
datt strax í dug, að Bisset hefðii gert það, þó hún
ekki skildi ásba'öurmar.
“Nei, ég fufi ekki samkvæmii í kvöld, ungfrú
Monk”, sagöi hún, “en nokkrír vinir mínir eru hér
lx-yfvö ínér að kyima yöur maijn minn, Sir Ru;>ert
Northwick, sem áður neíttdi sig Tempest. Kg luefi
árum samaTi áfi tið haivn dáiuu”.
Systkinin flýttu séir að óska hjóiiuiviun Lamingju.
þau alitu, að hoiniibioöiið stafaöi af þessu.
“3 iö h.öfutn gert markveröa uppgötvun, Sylvia”,
sagð: Roy. “Wremka var dóttir þcssara hjóna".
“(rilbeTt bt lvaðii í hljóöi og gekk inn í glugga
skotiö. 1 Nu, þetta hafa þau uppgötvaö”, hugsaöi
hat n, “en 1 vað gagnar það ? Itg finn Vereniku og
giftist heimi ’.
' \ esalings Verenika", sagði Sylvia, “he.föi húti
vitaö þetta, þa beföi hún veriö ána-göani. Muniaöar-
l.vsiö var skuggi á lífsfeið hennar”.
'djór tipiuist samræðurnar ætla aö verða sorg-
blrttidnar”, sagöi Bisset. “1 kvöld æ>titi gfeöin aC
evga hér hevnva, og iþó ég sé óiboöinn gestur, sting ég
upp á því, aö viö örfum ánægjuna með hljóðfæra
slætti áöur en viö skiljum. Laföi Díana, viljiö þél
ckki lata lagsmær yðar — því é-g tej víst, að þéi
hafiö tinhverja slika — feika á hljóöfæri eitthvað vdö
eigandi ?"
Díana lmtigf i sig og bað Bisset að hringja.
Hann gtrði. þaö og strax kom þjónttinn.,
Bivset hvíslaði aö honum fáejnum orðum, og
bcið svo við dyrnar þangað til hann heyröi skrjáfa
kvonnkjól úti fyrir, þá lauk hann npip.
í gaogiivum stóð hin unga laiöi Clynord.
Bisset sté ylir þröskuldinn og rétti heun.i hendina
hatm kvaöst edga að kynna liana gieotunum sam
kvæmt ósk lafði Diönu.
Vcrenika tók hendi hans og Bisse.t leiddi han,
inn undir ljösahjálrminn, þar stöðvaðist hann, gekl
til hliðae og sagði hátit :
"Harrar mimir og beföarkonur, feyfið mér aí
kynna yður Clynordhallar svipdnn”.
Kitt air.yuibJik v.ar dauöakyrð í salnivm.
Vertnika varð aÆarhrædd, hún hélt að nú vær
hún svjkin og eitih v:-r voöafeg hegning lúöi sín. Húi