Heimskringla - 23.11.1908, Page 3

HEIŒSfSEINGEX
■WINNIPEG, 26. NÖV, 1908. bls »
ROSLIN HOTEL
115 Adelaide St. - - Winnipeg-
Bezta $1.50 á-dag hús i Vestnr-
Canida. Keyrsla ÓKeypis railli
vagnstöðya og hússins ú nóttu oc
degi. Aðhlynning hins bez,'a. Við-
skifti ísleudinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjá húsinu.
O. ROY, eigandi.
Lýti og lestir.
!•♦♦•
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Mair St.
Winnipeg Telefón 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yfir
Bandaríkja-snið
Alt sem hór er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEl
285 Market St. Phone 3491
Aiýtt hús, nýr húsbónaður
** Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum f hreesing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GOELD :: FRED. D. PETERS,
Eigendur
winnipeo ::: ::: canada
J immy’s
HOTEL
Rétt á bak við Pósthúsið
íslendingar ættu að
reyna þetta gistihús. I
hressingarstofunni er sá
eini íslenzki vínveitinga-
maður í Winnipeg.
.luines Thorpe,
eigandi
Fyrrum eigandi Jitnmy's Restaurant
| Hierria ritstjóri Hieimsk.rimglu : —
Rlg biS yður svo viel gera, aö
ljá 'Bfbirfarantli r'iitg.erö rúm í yðar
frjálslyndia og góöa biLaöi Heims-
krinigdu. —
I>aS viröisit siem kirkjuritin bér
vesitra moti það miklu naiuösyn-
legra, að nöldra sín í millum, on
flytja kritik og lieiöbeiniingar tnn
l'ýitíi og lesti, sem auðveilt er að
suimn leyti, að láita fólk leggja nið-
ur. Flest fólk, sem befir sómaitil-
finmiinigu, fyrirverður sig fiyrir lýti,
seim eru í fari þess, og reyniir að
a'fniiá þau smátt og smáítt, þegar
því hógivaerlega er bent á, að þetta
og þeitita sé ©kki eins og þa ð á a.ð
veraj. Sumiir ba£a mieðfædda lesbi,
sem fiestum v«ibir þungt við að
•strí'ða. þó sýna dæmiin það, að ©in-
beáibtdr oig sbefnufasbir mienm geta
yfirstdigiið allai sína lesti og .brek,
sem þdim fylgdu fyrsta hluta æf-
innar.
það cr ekkii svo að skilja, að ís-
lendiimigar sóu öðrnm þjóðum sek-
ari í þessu efn.i. í sumu standa
þed.r hiérlen.du þjóðiinmi £r.amar, e.n
hviergd aftar. IsLendittgar yfirlaitt
eru ekki efns þjófgefuir og. enska
þjóðdini. þieir d.reipa þvínær aldre'i
mii'nn í reiði .eða ölæöi, eáms og
an.nara þjóða mienn gera da.gJ.aga.
En í öðru.mi lýtu'm og lönstum eru
þ.eir eikki arfskiftir.
® œœceæce»»sc8ceæ»æc8^oiœö<S
t1«Doiiiíiiíoii Dauk
NDTRE DAME Ave. RKAN'CR Cor. Nena Sl
Vér seljum peniuKaávisanir bor<?-
anlegar á íslandi og öðrum lönd.
Allskonar bankastðrf af hendi leyst
SPARISJÓDS-DEILDIN
tekar $1.00 inalag og yfir ocr gefnr hæztu
gildaadi vexti, sem leggjast viö ínn-
stæöuféö 4 sinnum á éri, 30.
júuí, 90. sept. 31. desembr
og 31. march.

LJ'Ó'TUR MUNNSÖFNUÐUR.
Alt fólk æ.tti að forðast ljótam
mumnsöfniuð.. það getur líka hver
vitii iborinm. maður, hvort sem hamn
er unigiur eða gamall, ríkur eöa fá-
tœkur, sjúkur eÖa a'lbeill. Bölv,
klám oig formæl.ingar eru viöbjóðs-
leg lýti, og niær óþolandi, að því
fólki, sem iðkar, skuli ekki vera
hieigmt að lögum. Hvar er ljótari
speigill af heiúm.ili, en þegar miaður
gemgur frami hjá því, og húsmióöir-
in stendur í dyrunium, þrúitin aí
ilsku ag hiá.bölvandi öllu, mm.niu-
um sínum ag 'börnunum, líkir þakn
við hunda, kieititi og sjálfan fluigna-
höfiðimigijanm., segist skuli mola í
þeim hvert beiim, saxa þau í stykki
og .þar íram eftir götum. Mæta
henmii síðan fáiei'ttum kl.tíuium á
undan ag eftdr, komandi úr kirkju
niieiö sálmiabók í hemdinni, gaittgandi
með s a í tta öar S}' s t r nni sínum og
talandi af fjálgl.eSk um sunmuda.ga-
skóla og sálarheill u'iiigli’ttganma!
Ó, viei yður, ]>ér hræsnarar !
þiessa eru fá dacmi, svona átak-
anletg, ien þó til. það er svo sem
ekki, að blátkoman. sé sek einsöm-
ul. Karl'mentt o,g uttglimigiar ©ru það
líka.. Sumir karlmiemn geita ©i lá.tið
mieiningu s:n.a í ljósi, nrema að amn-
að hvort orð sé blát ag formæling-
ar. Sömuleiðis unglingar ag jaifni-
vel sm.áibönn lítt talamdiii, á sum-
um heiimilum. Eg, se>m skrifa þess-
ar línur, hefi beyrt umgan, laglogan
maittn, sem gemgið befir á skóla,
nokkuð lnáibt staindandi í kristmm
söfniuði og sjáffsagt margra ár,a
gamjall snnnudagaskóiat kotUKtri, ag
því >íkt, — já, ég hiefi lieyrt hattn
reikia erindi sitit þanin vieg innd á
fínnii hérlendri skrifstoíu, að hafi.
ekki aminiað'hvort orð verið iblát og
formœlimgar, þá var það þriðja
hviert orð. Óg viar utan við nnig
dáliitla stiuttd, að hlusta á þeinma
erindisrekstur, og sárkiondi í brjóst
uni truanmimn, stm allir skrifstafu-
þjánarr.ir störðu hyssa eöa fyrir-
litlega á. En hann hafði en.ga liug-
mymd um það sjálfur, nema það,
að hanm væri mikiltnen.ni. Mörg
þekki óg fieiiri dæmi lik þessu,ag þó
þeiir séu miáskie ekki margrr til,
sem þessi dewnd sýma, þá eru tölm-
vert margir, sem blóta.
Ljótur .miunmisöfnuður er þarf-
leysa ollum •mönmuim, og hin mestu
lýtS á almienittiLoguim manni. Prest-
uinuin væri sannarloga rnieiri heiður
að líba eftir því í söfnuðum sinum,
hviaiða heámil'i befðu ljóitast orð-
'bnagð, og hjálpa þaim af þoim vegi
— heldur enn sumt sem þeir fara
m»ð inniain og uta.tt kirkju. ]>aö er
voniamdi, æð hittir yngni pnestar
taki miál þotta til íhuigumar, og
neyni iað lagafæra þet-ta eftir -mæitti
Ég hefi talað rnn þebta við miemn,
sem hafa vorið með miér og bló-t-
aði. þirir hiafa allir bekið því vol,
og játað ljótt orðbroigð þarfleysu,
©n sagit að það si gamall vani.
])ieir hafi alist ttpp vi-ð það, og
h©yri svo marga giera það cLagsdaig-
logai, að það sýniist engum ljóður
mjeini á' sér entt hinum..
LÝGIN.
Hútt er ©ins og tvíeggjað sverð,
háinbeitt og bamviæn. Sum-um eru
ýkjur og ly.gi meðfædd, suniir læra
hana af U'm'gengni v'iö lygma mienm,
ag suimiir eru skapaðir lygana.r.
Gieita. eé að því gert, að segja nær
alt, sem þeir tala, ósaitt, og þedr
eru orðttir því svo vauir, að þeir
trúii því sjálfir, að þieir séu að
sagja saitt, þó 'bæði bailbr.igð skyn-
semi og. hluitirnir krimgum þá viitmi
á mótii þeim. Að ©öl'isfari eru ís-
lendingar ekki ýkja lygigjamir.
þieiir eru of stoltdr og stórhuga til
að vena það. En hér í landi er
sainmiarlegt lyginnar laittd, og alls
ekki tekið hant á. þeim lesti. það
cr jafnviel móðins í atvinnunekstri,
að Ljúga, og er það kallað “að
bcra sig v©l”, ov eir sumum styrk-
ur að kaniiast til m'etoröa, sérdöil-
i-s ittnian vébanda saif,ii'a'Öa,rináLa'.
þiað er sjálfisagit ekki mieina enn
oinn nraöur af þúsundi, sem segir
alt satt, ejf hann rekur eit-thvert
“'husinres’’. Sumir skrökva ttauö-
ugdr, ag skaða ekki viðskifba'truenn
s'tta, ©n ©w.stöku menin gera það
til þess aiö komast í mieira álit og
fá betri 'tækifæri til að haifa af ná-
unigianum. 1 daglogu tali sýnist
mienitt þurfi ekki og tniegi öldungis
ekki ljúiga, og það gera ekki nama
óvomdaðir nuonn. þó einmitt í dag-
loga tal'ittu fæð'ist og þroskist ein
hin allra hæ.ttule.gasta tegund lyg-
inttar. það er rógur og ærumieið-
attdi lygi um ttáaittgattn, ©ða það,
s©m kallað er sl-efsögur. íslatKlittg-
ar ©ru sjálfsagt ekki slefgjarniari
entt a-ðrar þjóöir, e-tt þair eiga samtv
arl'Oga ofmiikið af því og •þurf.i
suirtii.r l.ekttimigar. Oftast er það ó-
mi.mitaöri og Ltkiar.i liluti fólksin'S,
seitn Leggur sig niöur við þá ó-
mamttiLegu iðjusemi. Sa-mt er því
ekki að Leyna, að þessi áfiigmvður
virðist stundum eiga sina frjóv-
ustu vieirmiir'i'iti ré'tt uttdiir vœngj-
tvmi kirkjunnar, og virðæst þjóttar
henniar liafa lítið áunmið með lækn-
isdámivm, allam þamm tint'a, sem
kirkjatt hefir staðiö. Og víst er uffl
þaö, að þar er mág verkefni e-nn þá
haittdia góðum ag göfuigum mönm-
mii að starfa við. það er auðvitað
viðfantgsmiikið veirk fyrir prestinn,
að lækna þenixtin sálmasjivkdóm, en
sjádfsaigt stendur það honum næst,
að gema það, — mundii verða viel
þiagiið af skaiparamxvm. í sannLeika
er ekki við því að batast, að kemn-
arim'ii gati up'prætt meöfædda fcsti
lærisveinsins, ef hann hefvr loriiga
V'LöloLbnii þar á sjálfur. En útyfir
geysar alt, ]iá kirkjuhófuðin eru
völd a.ð mishormi og vithró'pun
hvent um amniað, og som alt of
víðia á sér sbað í kristmum söfti-
uðuni. Fljist eða öll vatKlræði og
lest'ÍT matttta stafa af þessu einu,
að alt af fáiir halda hoðoröið : —
“þ,að, satm þiú vilt að miettndrnir
g:ri þér, það skaltu og þeim gera”
— þeitba cr meöalið, seint' alt inninn-
legt böl gotur læknað, ef al’ir
hefðu það fyrir siðfer öistitieðal.
DRYKKJUSKAPUR.
það er beámsins hærsiba hróp á
þessum tínvum, að ofdr-ykkjan í
beiannntvm sé stærsta böl nútíÖar-
ittttar, og er þar á ©ngittn vafi, að
mikill saniiiLeikur íelst þar i. En að
það sé afdrykkjan, seim alt þæð
illa hlýzit af, er ekki rótt mioð far-
ið. Fvrst og íremst er það ekki
ntieiira ettn helmingur ■mann.a, sotn
drekknr áfengi, og af þoirn lnolm-
ittgi eru ekki neina tindttr fá ;wó-
settt, sem ertt drykkjumenn í orðs-
ins réittu þekkingu. ]vedr memn,
sem' eyða lífs ag sálar kröftum sín-
um og áliti og ást og vLrðSttgu
anittara í drykkjuskaip, eru of-
drykkjttmienn. Margir mcstu ímenn
heámsins neiyta víns og þuría til
heilsubó’tar stvmir hv.erir að gera.
Bindindisfélögin ltafa starfað all-
l'emgd, og óorað itnnið mik'iö gotit,
og vottandi mikiö miaira gott emn
ilt. jieitn er þó líkt farið ag öðru<m
félaigsskaip, bœði kirkjum og sljórtt-
enditvm h.imsins, aö þau ©iga tnis-
lita sauöi í fé sínu. þrað er líka
undur ©ölikgt, aö svo sé,. þatt hafa
keipsit viö að ná Siom tnestri höföa-
tölu, og þar eága. al'.ir laðgattg að,
bæði karlar og kanur og hörn. —
Fram að þessum títnivm lvafa fleiri
LciÖaittddi tnen.n staðið utan við
þentta félagsskap, þó þoir hafi ttiiá-
ske liann að ýmsu leyti styrkt.
þeir hafa ekki viljað kasta frá ser
því frels'i, að vera sjáiliráöir ttm.,
hv.crs þeir neyttu. Svo fer mörg-
um fleiri ©nn þoim. Flestár vilja
vera sem frjálsastir. M©ga ganga
þar :»n og ivt, som þeim sýtvist,
tala viö hver.it þeitti sýttist og
kau.pa og þiggja hvað þeim sýnást.
Að sumir bifttdiittdismiett.tii drekka
engu síður ©nn aðrir, eir lýðttm
ljóst. Unglittgar segjast læra að
dnakka í fé'laginu. J>að ©r orðið
orötak, ef miaður sést kendur : —
“Niú, þú drekkur þá bara edns og
Goodti-mplari”. Auðvitað g.tur fc-
lagsstofnu,nirt ekki gert að þossu.
Kún s;m sé ræðttr ekkort við þaö.
það er fjöldi af gáðu fólki í þass-
U'tn félagsskap, sem stenidair af sór
áhrif víms. ]>ar ertt lika miantt, sem
ekki tiinia að l'áittt það letftir sór, að
baka glas, og aörir, sotn enga löng-
un haf.a í vin, ©n standa þar aið
ein.s til að vegsaima sjálfa sig,
en kasta steiiii að bróðttr sínuni,
sem tiokur sér sfaup tnieð óskörð-
ttðu fnelsi. Félögin hiaifa ótteiitan-
logvi mörgum hjálpað og mntrgan
grætt. þttu haifa ra'ýnvt að komia
því orðf á, að þaö vær,i tniinktvn að
því að drokka, sem er satt og
riétt, of mttðurittn gerist ölvaður.
En þatt hafa lika sagt saklattsa
ma'ititt drekka, og hefir það stafað
til hoi'inii.Lisó'friöar mill'L hjóna, og
foreldra ag barnia. það er réttLátt
af fiéiögnm, s:nn fyrst eru fær ttm,
aö kas'ta steánittum, að kasta hon-
ivm á 'þaintt seka. Og þau hafa svo
miaTga seka inttatt sitina véibattda,
eittn þá sem komið er, að þau ekki
þurfa að seilast til amttiara. Jwtð or
viðkunttanlegra, að lvafa sitt eigið
h'ús hvítt og þviog.ið, áður en tnaðr
ber niáignattniaiinn út fyrir óihreúnindi.
Auðvitiað ©r það viðurkent héc, að
það eru eiittstaklittgar, sem> skifta
sér af t'igin brestutn hjá náibúan-
itm,, ©tt félöigSn, sean hefja kross-
göngur til stjórnia cg löggj f tr-
vald v. Jvavt lýti og brestir eru ekki
tiil hjá tiokkurum mamtti, som lækvv-
ast nneö því, að skamtna og út-
ltrápa á ósattngjarttan hátst, eöa
öllu leyti saklausa meinin.
■Áöur ettrtj b'indiindisféilög bLattda
sé>r alt of Láttgt iniiv í stjórnm'ál og
prívoitmáL oittstakliitiga., þá þurfa
þavi aö vier.a ’hroi.n inna'n sinima ©ig-
in dyraj. J>ar má ekki eimn óhnednn
finttast.
þaö, s©m meittt ©r mieð linatm
Jitssum til bittdindisfélaigatttta, er
sprott:ð af velvild til ]>©irra.. J>au
þ'urfa að hroinsa til í henbúðum
símvm, áður enn þau ánoita edn-
staklimga og löggjafarvöld. Ella
ttiá þau ekki tilgangi sinttm. U-tan-
féLagsmenu þekkja til þoss hjá
möriguiii bin,dindismönmtm, að
hmgur fylgir ekki miáli. Jiév gettur
©nginn kraitur sigrað.
Bittdiindisfólk og frjúlsir menn
ættu aldreá að slopjxi 'tækifæri, að
reymia til að fjarlægja afdrykkju-
tniatttiiintt' þeim óv ir öingarvegi, sem
ltiann er á. Etv þeir moga ekki gora
það tnieð ofibeldi á líkiamLegu ©öa
aittdLeigu ftrelsi. Jtiok þttrfa að sigra
hattti mieð hágværð og wmhyggju-
samii, og sýna honavm hLýjar tdl-
fittiiingiar. Jiað er votiattdi, að sá
gáði dagur sé í nánd, að mann-
fólkið komist á það nnentiimgar-
stig, að ©ttgitt ofdrykkja finniist á
m©'öaL vínnevtenda né bindindis-
É<g ætlá ekki að skrifa flairi
betidingar til meici hneinskdlmi og
mia.nnidómsleg<r.ar framkomu, enm
þeissar. það er fleira, sam þyrfti
að a'thuga í sAð'ferð'i, ©un þeissimál,
sem é>g hefi na’fttt hér. En vegtta
attina og timaleysis, got ég ekki
gert það að sintt.i.
Safnnðarlcys ingi.
Það kostar
minna en 4
cent á viku
að fá ii.i:iMSKRiNí!t r heim
til þín vikuleea árið um
kring. bað gerir engan
mismun livar í heirnin-
um þú ert, — þ v í
nr.iMsKuiNui.A nmn rata
til þfn. Þú hefir tnáske
heyrtnð “blindurer bók-
laus maður”, en ef þú
mátt missa 4c. á viku
fyrir hki.msk luxdi.n þá
verður þú hvorugt. 4c.
á viku eða $2 um árið.
Skrifið eftir Hkr. nú
þegar, til P. O. Box 3083
Winnipeg, Man.

FÍ.KK FYRSTU VBRÐI.AUN k SAINT
LOUIS SÝNINOUNNl.
Cor. Porta^e Ave aud FoJt St.
Dag og Kveldkensla. I.eitið
fullra upplýsinga og hiðjið utn
vorn ttýja pap'pírshnif ókeypis. Vér
kemiurn enska tungu.
• ». W. IIOYAI.E) ráðsmaður.
MARKET H0TEL
148 PRINCESS ST. ÍSSSk..
P. O’CONNELL, eigandl, WINNIPEQ
Beztu tegundir af vii'fönauin og vmdl
nn, aðhlynninit góð húsið endurbætt
JOHN DUFF
FLUMBER, GAS AND STEAM
FITl’ER
Alt verk vel vandaö, og veröiö rétt
664 Notre Dame Ave.
Winnipog
Phone 3815
Strathcona Hoteí
Horni Main og Rupert Str.
N ý bygt ogágætt gistih ús; Gest
um veittöll þægindi með sann-
gjarnasta verði, Frí keyrsla
til og frá ðllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máitíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Pacific
219 Mnrket I H M.IIicks
Street ' Eigandi
Winnipeg - - - Manitoha
Telephoae 1338
Ný-endurbætt og
Ný-tfzku hús f alla
staði. V i ðskifta
yðar óskast virð-
ingarfylst.
$1.25 a D a g
BRUNSWIOK HOTEL
Horai Maiu St. og Rupert Ave.
fíesta horihald; Ilrein og Björt Iler-
bergi; Pínustu Drykkir og Beslu Vind-
lar. Ókei/pis Vagn mattir öhum Train-
lestum. Hcynið uss þeyar þú ert d ferð.
KEYNDARMÁL CORDULU FRÆéNKU 123
"það er ekkert undarlagt, — hún er dóttir Páls
Heilvvig”, saigði gaitnila kanan.
í þeissuim fáu orðum, ©r hún sagði í hálfum hljóð-
umy cm í bitrum rám, Lá svo mikil gremja og fyrir-
Litnittg, að FelicLtas hhistaði forviða eftir. Næstum
aldr.ai hafðd CordiuLa ttJifimt á ttadm nokkurtv maintt aí
Keilvvigs ættitttiii. Hiún hafði hlý'trt þegjandi á, er
hieititiii v.ar saigt, aið ríkissbjárafrúi'ti væri komi.n, svo
Fiolfciibas hiéLt, aið bún hefði aldred á æfi sinnd þekt
tteitt til ættinigja sittttia við Rín.
‘•‘Frú Hioilwig kiaLiar hann útvalinn berrans þjón.,
v— hinn óþneytandi stríð'smiann himtiar heiilögu 'tirú-
ar”, sajgöi hin uniga. sitúL'ka hálfhikattdi eítir nokkra
þögtt. “Hiann er víst irujög lúterskur ! Einn af
þessum iþttnigbiúiiiiu ofstækdsmöttnium, sem að vísu lifia
samkvæinit boðorðumi guðs, en dænva líka aðra vœgð-
arlaiust”.
Cordula hió hásan, Lágan hlátur. Gamla konan
hafði ©itt af þessum ©iiikieitiniiLeigu andliitum, se-ttt aLdred
cr spunt umi, hvort séu Ljót eða lalfeig. Svipurimn
biar vatit um 'b(Mða ag d'júpvitra sál, ag hann miðfa.öi
máLum ái'rniilli foguröair kröfunmar ag hinniar sjáLfipáðn
Qátitúru. — En. eitimitt þresi andiit geta komiið miainn.i
ókuiiimuigleiga fyrir, fari audliitsdræ’ttir þe'i.rra úr sítmtm
Viíimiafcgui skorðum. — AndLit Cordulu tók nú óvið-
feidttm svipibireyitittgiuim. þó bl'áturii'tttt væri lttigur,
var hattn þó mjög hæiðnislegttr, og ltið blíðleiga attdlit
hottttar varð grimimLeigt og Lýsti meigtiustu fyrirlitn-
!,ngu. Ummæii hettnar ásamt hlátrinum kastað'i of-
urLiitLum Ljáabijarma yfir hina LeynidardámsfulLu æfi
bertittar, — em ekki var hægt að finna einn ©inasta
þráð í bittuim óskýra vief, og CardnLa reyndd ttú eftdr
miætti að fá hittn unigtt stúLku tdl að gLeyma því, a.ð
húm editt auignaiblik viritdsit tapa stjórn á sjáifri sér.
Á hinat .sitióra,, kriniglátta iborði, er stóð í herberg-
124 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
imu, lán mörg apin 'bLaÖaihylki. FieLicitas J>ekti þau
vel. jSuaru ibLöðutt voru oHðini iguL aí i&Ll'i, ■ og skifiiftin
farin að litast upp. J>eitta voru handaverk frægra
tóttsnilLiniga, — svo seim Hiamidels, Glucks, Haydn og
Moaarts, og ffeini. — í því Felicitas kom inn í lver-
’beingiði, hiaföi igaimla kqttan vierið.að taka bcekurvvar út
úr skáipnum, ag laigði af 'Jteiim leinkiemitiiLoga lykt um
alt heinbiergið, seiu van var, því ár haföd liðið síÖan
þær sainiast voru hneyfðiar.
Cordula tók nú aftur þogjandi til vdmttu siiinar.
Húin léit ibækurnar vamdfeigív aftur í bnéifa'hylkvii. —
Eftir li'tLa stund, var ekkiert orðið eftir á iborðinu,
ttieima eitrt stónt hieftá tnieið skrifttðum nótmn. Hafðd
það icikiki sést fynri, því þaö lá tveðst.
vMúsik við sömgstykkið : “Kænska yifirvaLdamna
um fyrirs'kipun ölgerðaniiitttar”, eftir Johan Seibastiam
Baich”, — stóð 'á 'tiitilbLaiðiniu. Hin gamla járnfrú
liettti 4 ttaln ljóöskáldsins og mælti rueö úherzlu : —
“Ég iþ’ori að veiðja iwrt, að þeitta hofti þekkir þú emn-
þá ©kki, Fee imiín”, aa hún brosti naunialeigai. “J>aið
hefir nú í mör.g ívr logiið á lefstu hyllunui í Leyttiskáipn-
um míttumi. 1 tnongun fluigu ýtmisar hu'gsaniir í ltvvga
mér, Oig allar voru þa‘r saimmála utn það, að nú væri
kami'ð m'ál, .að ibúa alt undir biurtför mína, — ag eftir
því á þeitta heftd a<ð viara í raivða hylkdnu. Að öll-
inn likinduim er þaið h.ið eitvt eiimtiak, sem til er, og
e.itthvernití'ma verður þiað vagLð m©ð gulli, kæra Fee !
Leiikriitið, scim var sérstakLeiga samið fyr'i.r okkar
litfa bœ X —., og var að meistu Leyti á edtts komar
mállýzku, hieifir fundist hér fvrdr 20 árutn síðan, — og
ad því mienn héldu aíö það væri eftir LLach, þá hefir
þa.ð vakið eftirtekt uim aLLan heiimi.--------J>e,tta ljóð-
saifn, sem iniemv eru emnþá að loi'ta aið, — þaið er hér,
— sönigilö'gini, sean imeiir ienn httndnað ár hafa verið
hulitt fyrir hieiininivin, — ©ru hér. það er eins koniar
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆNKU 125
goðiafræ'ði fyrir þá, er unitiia hljóðfæraslæitti, ;— sér-
stiakleiga af því, að Baclt helir ekkt nema í þotta eitta
skifti saimið lög við Leákrit. Árið 1705 Léku skólæ
sveáittar og ýmsir aðr'ir iborgarar Ijiikritiö í gatnla
ráðhtivsittu, se»n ntfnt var á þaitn timum kla'iöa-
loftið”.
Hún stteri nú fyrstu blaðsíðunni viö, . og á næstu
síðu stóð rita'ð inioð f agurri rithöind : — “NiVttnaibók
nnoð ölluim rödduitm, skrifaið' tmeð leigittbandd Jóhaatis
Seibastians Bach, gefin af hotnnm til e.mlttrminttii,nigar
árið 1707, Gotithelf v. Hirchspriittg. — — “Hantt á
aið hiaifa svtivigiið þaö’’, biæ.tti haini vio tmeö skjáLfand'i
málrónii ag banití á seinna naGnáö.
‘■‘Og bvcrniiig hiefir þú eiginast þcitt.a beítí, ktera
frœnka ? ”
‘■‘Eg hteíi erfit það”, rraælti Cordula í stuttfegum
næstuiiui óifiLiðuim máLróm., uim leið og hútt lót þiað í
ibréfaLiylkið aftur,-
líf gamLa' kott itt vildi ekki dvelja lengur við uin-
talseftti sitt, var ómöiguLagt að fá hanra tiL að ltalda
]>ví áifram, ogi nú lá í svd.p og allri frnankom u henitlar
svo atiigsýiuiLe'g fráivísun., að ettginn, scm eaki hafði ti'.
að bera ófyrirgefanileigan, dóttaskap og íorvitni, hefðd
ige.tað spurt htnna frekar m» þeit'ta. Felicitas loit
lönguniarattgttm eftár 'bókittni, — söniglögttm þeiin, er
tngiinn ldíandi maður niottm Cordula Jnekti. Hnna
laugað'i lákaiftt ti.1 æð sjá fcókina, en hún þorði ekki að
hiðja mn þraö. — Hún ltiafði hieldur ekki með einvi orði
miiikSt á armihaindiið, þá er hún talaði um það, sem
horiö hafði við úiti í 'gar.öittuan, því lvvvn vildi ekk'
fyrir nokkum mun hreyfia við því, er líkleigt var t'ii
að ýfai ttipip 'gaitnlar tnduritniinninigar ag hryggja vin-
konu liennar.
GanvLív konan Lauk nú liljóðfæriuu upp og Felici-
126 SÖGUSAFN HEIMSIvRINGLU
tas gekk franv í útbyggdttguniai. — SóLin var að hmígiai
tiL viðar, og Kiittir síðustu ge'isLar hennar vörpiuð.u
glaavsattdi, gullLe.i'tri 'bLæju yfir hi'tniin og jörð,. Hver,
sam vvt horiði, fékk oifibdntu í auigun. — Líkt ag sáö-
nnaiðuriinin kastar kormittu í allar áttir, þannig fiéLlu
hiiiiir ptirpvtraraaiðu .gais'lar yfir fjöLlátt, trém og daL-
sléittuniai. — Kinsitöku lilutar héraðsins urðu því
ttokkuð öðruvís'k ctt iþsdr áttu van,da tiL, álika og þá
er ný hugsun myndast í heiilai mannsins. ---------SóLdn
tiáöi nú ekki longvvr aið skínia yfir hiun litla stnábæ, —
miaður sá hama að ©ins gylLa kirkjuturninm með
ljátma síttvtm., ag það sást ©imnág,, h\-ernig eldur brívun,
á arni í ölluin smiáhúisunttm í þorpvmv, og að verið
var að búa tiL kveldniatíntt. — Fr'iður og kyrð hvíldi
y.fir hinwim snváa bæ ag hiéraðittu umhv.erfis, og ang-
andi blámaturilm laigði u.pp, að glu.gga þoim,» er FeLi-
citas sait við,. — Ettgiinn vindblær bærðd bLöð trjánma
Yið o,g vdð fiéllu klumnaLag skorkvikindi niður á vegg-
sva.firttar, og, nokkr.vr svölur flvv.gu framlvjá til að
fintta foeðu lvattda unigum sínttm. Að öðru leytd var
hátíölieig þögiii. yfir öllvv,. — Eiv þess áihrifaimedra var
að heyra bitta fögru tótta, úr Be®thovens sorgar-
m,arch, er hLjóttnuðu vát tíl hiinnar ungu stúLku. — En
rié.tt striivix Leit hún uiþp. beeðá ÍKvrviðai og átitafuli,-
það var ekk.i Len.gur onimn jarðmeskur hljóðfæmsláitt-
ur. Tióttarniir hvísluðu lvægt em andríkt, ag hiim ttnga
stiúfka skdfdii þá. — Hendurnnr, ©r Liðvt yfar nótíirraar,
voru dattð-þreiviitar, ag tóraarndr, er þær fira'mletiddu,
var væinigjaþytur sálar, er var í undiirbúininigi mieð
að losna úr líkattnsfjötrunum fyrir fult og alt.