Heimskringla - 10.12.1908, Blaðsíða 4

i %
BF.IMSEEINGtA
WINNIF2G, 10. DES. 19Ö8.
Veðrabrygði.
Framh. fr& 3. bls.
vilýaiöi þ*árra som prestlausir voru
aí hverju sem pr«»tky«iö staiaöi.
Fróölagit væri að vitja, hvað Mr.
W.H.P. m'ediiiar meö prest'skapnium
í hduu frjálsa ívrirkomulagi. Hver
er imrnur á »t ra J óui Bjariíasyná
og séra Fr. J. B. öðrurtuogiu og
skolapiltunum S. o.g G. hiniumieg-
in ? þeir prédika adldr, mega ailir
íara rrueð sakramíejitin, og' suinir
kaJIa þá alia séra. Ivg »é eaigati
mun aiman eu þanm, aö S. og G.
megia eikki geía saitn/an hjótt, viegsiia
lainidslaga, en ekkj aí því, að “okk-
ar firjálsa fvrirkomulaig” mium á-
líta iþað hieigana eu alt hitt. Æ/tii
prEstskapurinm getá ekki horfið al-
veig ? Og h verjutn væri nm kemt ?
Óe&ið söfnuðunum, því þeir bera
alla ábyrgð! KirkjuþimigsTnami,
kirkjuféláig gietur veriö óskö.p
kirkjnlegit, þótt pnesitskapur sé
misjaín.
3. ‘‘loksius miisti hamn alveg af
þeáim söfinuðuin, sean hanm hiaiði
þjóoiað’1. þetta eru staðhæfulauaar
staðhæfimgar. það verður utn emg-
ami sagt, að bann missi þaö, siem
hamm el ki beldur í, eða varpar frá
sér. I.iðirnir 2 og 3 eru svo satm-
tvimmiaðir gráu og mórauöu, að óg
fcr sem fæstum orðum um þá, og
álít ekkd rétt, að nota tækifiærið,
neyðaráistand káxkjuíélagsins, tiJ
þess að segja sögai mína ag þess,
því þaö geröi éig ekki nemta að
seg'ja satt, og nafngneána þá tn'emm.,
sem að því hafa unnið, að hdð
frjálsa fyrirkotniulaig er í því á-
standi, se<m það nú er. það verð-
ur nóg ferð á hnoðanum, þegtar
það kemair nieðar í brekkuna, þótt
ég sparki ekkí tiJ þess. Em, iþessir
tvedr liðir gierytna sinm guðlaix.
4. “var að fást vdð lítdlsháttar
trúiboðsstarf í pa-'estlausum bygð-
rnn íslendinga". — Trúboðsstiar'f
er Drottins eims uim að darma, og
ekki síst í prestlausum bf\’gðum,
því hanm gefur ávöxtitim. Trúboðs-
starfi mitm hefir verið og er í því
fólginm, að pródika Jesú Krisrt og
hiamm krossfestan, og feiða guðs-
dýrkumdna dmn í hús og hjörtu, en
ekki út úr þaim, og hefi ég láitið
erindi drottdms sitja í fyrirrúmi fyr-
ir erimdi hins ‘’frjáJsa fyrirkornu-
Jags”. Og væri mú ekki aif v,egiyþótt
kirkijuléJagið gieirði gtreim fyrir í
hverju og að hve mdklu Leyti það
hefir vikiö frá trúarjáitning þeirri,
sem 'það heldur upp fyrir íslemid-
ingum.
5. ‘ 'Hami var hláisnauður mað-
ur og hólti sér uppi á þessu”. —
þeitta eru vítaverð m'edðyrði. Rétt
eins og eif ég segðd, Mr. W.H.P. er
elki oanitsvirði, svo liggur skamtn-
arleg aðdróttun í orðunutni “bélt
sér upp”, sem vitnar geign lof-
söngi Mr. W.H.P. um Camada, land
tækiáærannia. Ntei, þú mikli kirkju-
féLagisþjómm, ég er ekki leiguliði,
sem klifra yfir gn ðingar, — é'g ve.it
hvier er viegiur’imin, ég veát hver er
hliöið, óg þekki minn frelsiara Jesú
Krist. þiekkir þú hian'n ? Ég sé þess
ekki mierki sem stemdair. — É.g læt
mér naegja guðs náð, og hefi fumd-
ið það eins og Josiep, að þdð ætl-
uðuð að gera mér ilt, em Guð hiefir
snúið því til góðs. Ég ætía að
nwmna Mr. W.H.P. á skáidsögu-
hrot' : Gosi á Bneiða fékk versta
vitmisburð, þegiar hiamm útskrifaðdst
úr skóia, svo óunögulagt var að
klína honum í etnbætti. En kunn-
imgjar bans hjálpuðu honum að ná
í eimhverja agewts stöðu, ug loks
koanst hanm að landsölu “ihusi-
I ne.-.i" <yr ledð ul vel Gosi á t'i
i » »
fi'æmdia í skóla, seun hon im vvr
amt umi, og Káifur hót. Að loknu
prófi kom Hrani á Bóli til Gosa
og serir honum óíarir K.ilfs, að
hatnn hdfi rétt að eims sloppdð tníð
lægsta stig. þá segir Gosi: Aum-
ingja hjálfinn', hvað ætii verði úr
homum, kálfinum! J>á tekur Hrami
ínam í og segir : Seii, sed, Gosi
mimm, Kálfur gatur æfinlega orðið
( agan't eða landsölumiaður, nóg eru
tækifærin í A'irueríku. Dedt þá Gosi
umdam og segir : það er mú saitt,
það er eins og hver sjéii sjáliam sig.
6. “Líka fæst bunn edtthvað of-
urlitið við lækudfigar”. — Furðan-
Legit! Hér segir Mr. W.H.P. saitt,
ég befi gert það í 40—50 ár, því
það her öllum prestum að giera,
Og flestir prestar reyna að má
þedrri þekkingu, að þeir geitá feið-
beinit saifiiiiaðarfólki sinu, og. hjálp-
að í sjúkdómum, og vedt ég ekkj
til, að nokkurt kirkjuifáJag fórsmái
eða forsómi þá þekking, nettriia hið
ísfenizka kirkjufé'lag htc ves.tra, —
þátit það sé heint ákvæði Evarn-
geJid.
7. “En svo kvisaöist, að hiamm
væri íarinn að íáist við amdaitrú-
boð". — þetta má heita’ smiðs-
höggið, “punctumi saliens”, og
auðséð aö pilt grunar hér, að e'igd
muni alls kostar hægt að sanina
slíkt, nema hamn vilji sjálfur segja,
sem vart mun fjarri sanni : — Ö,
tg fann sjáJfur upp þanm kvitt. —
Eg heíi aldrei beyrt anidatrúboð
neifnt fyrri, en Mr. W.H.P. og
k'irkjuifélagið eiga í fórum sínum
bréif mi'tt frá 1907, þar sem ég
niedta aðdróttunum frá 1903 ag
sfcýrslu ai 29. .júní 1904 í hl. Tiele-
gram', sem edgmuð er einhverjum
kirkjufélaigs miíuinii e>ða mönmuan',
og ekki hiefir verið af sér iborið, «n
settni ósönm er. Ég á ekfcert skylt
við andaitrúboö Mr. W.HJP.:. Hanm
mn það, og þeir sem homvm fylgja
— em óg fyJgi það tímanum, að óg
kræki í GuðJaixinn, þóitt hann
stdnigi hausttvum uuddr hempufald-
inn.
J>ar sem Mr. W.H.P. talar um
játminigu mina fyr'ir kirkjuféJiaginu,
þá er það hlábier vitleysa, og
sfeppd ég því máli að svo stöddu.
Gnoitt Mr. W. H. P. utn inig 'ber
það mað sér, hver tilgangur henn-
ar er, og ætJa ég hvorki séra J.B.
cða séra Fr.J.R., að þedr hafi fong-
ið eða fceypt eða dáLeitt Mr. W.H.
P. til að skriía oins og bann hefir
skriíað. Kirkjufélagið skriifar sína
sögu, em Mr. W.H.P., sem aJvegað
óþörfu dregur mig og st*vrfa lffs
míns inni vaxniar.skjal sitt gegn
Mr. E.Hi. og séra Fr.J.B., heíir
hugsað sér, að nú væri htntugleiki
að sl'á tvær flugur í sarra höggi,
og taka séra O.V.G. fyrir og
herða að huútum þeirrar grafskrift
ar, sem honuttn væri aetluð á sín-
mit tímia.
í gnein Mr. W.H.P. er auðsæ
slægðin og uppgerðíir ofstsekið,
þeigar haiin er að ávita prestaina
fynir meðferðina á þessum gamla
útskiifaiða mannd, sem hann svo
kaJ'lár, því hanm þekkir “sína” og
hvað “'Jxúm fcemur”, og þan áhrif,
:em henni er ætlað að haía, eru i
samræmi við aðferð nokkurra
safnaðar meðlitna í Concordiasöfn-
uði og Brandon, sem réttara á-
litu, að vera ivriestþjó'nustulausir,
heJdtil ein fá séra O.V.G., a£ því
hamni væri ekki í kirkjufélaigiinu.
E» kirkjufélagin'U hiefði verið
sómasamlegra, að bdðja séra O. V.
G., að vinna hjá þessum vamræktu
sö miiðum, þar það eíigam pnest
giait tníst, heldur en að setja skóla-
pált í kanpavinnu hjá þeim.
Með grein sinni cr því anðsætt,
að Mr. W.H.P. hefir ætlað að
skjóta því inai í “söguua”, sem ég
hefi þeigar mótmælt sem ósönnu,
og nná hann uú með félögum sín-
um njóta Guðlaixins, hann er und-
an stedmi og hempn.
T!iJ þess að skrifa söguna, þarf
ritacninn að hafa marga sérsitafca
hæfiteika, em sannleiksást og sam-
vizkusemii eru óumflýjanleg skdl-
yrðd..
Hverjum væri trúandi til að
skrifa sögu 3x3 manna, t.a.m.:
1. Séra Jóns Bjarnasonar, séra
Fr. J. Bergmainns og séra B.
B. Johnsonar.
2. Mr. Guðma Thorsteimssonar,
Mr. St. Sigurðssonar og séra
Jónasar A. SLgurðssonar.
3. Mr. W. H. Paukonar, Mr. Kfe-
tmems Jiónassonar og Mr.Bjarna
Martoinssonar.
En einginn er asinn !-------«
GamJi NjáJl og Helgi magri eru
ekki týiKldr, þótt þeir hvílist um
stumdlarsakir, og blasi ekki á bla’ð-
síðn hverri. Alveg sarna ætti nú
vel við Koin og Job, og mér hnst
skylda mdn að vekja athyigii Mr.
W.Hi.P:., fyrir hattin og hans frjálsa
fyrirkomulag, að því, að þeir und-
ir komandá blessuð Jól, llnuðu tök
á G. T. og sintu .betur N. T., svo
þeiir fyrdr sjálfa sig, hver einstak-
ur, nteðu ljósi Morgunstjörnunmar
bjöntu, og skaðuðu sig, sjálfa sig,
vieil. þá, þótt þeiir næðu ekki að
þekkija sjáJfa stg, þá feingju þieir
samt að sjá myndir, og það er
j frumstdigdð. Að þekkja sjálfan sdg,
feiðir að því, að dæmia sjálfan sdg,
og 'það er hart, því “allir þurfa aö
lifa”, — “að halda sér nppd”.
Eim lifir á staðJiæfingtim í Bé!
Annar lifir á saimsuðu, eh, how ?
þrið ji li&r á lyktinmd, “frae, 'beief”.
En
Hvað segdr vaffhápé ?
Ef “a” er lokið þá kemut “ib”.
Hvað 15 ára samtíð sé?
Síð'Ur em tkki vopnahlé !
því
Hedmurinn þýtur um hálam geim
í hringiðu líki !
Knúður áfram af kröftum tveirn,
kirkju — — og — — ríki !
KirkjuvaJdsríki !
Winjnipeig, í nóvbr. 1908.
Oddur V. Gíalason,
lúth. prestur.
W
MaO {>?í aO biftja nfiniega um
“T.L. CIOAR,” þá ertu tíss aö
fá ágntan vindil.
T.L.
(UNIOF MADB)
Wetttlern (l£«r
Thomas Len, eigandi
Factory
Wmnnii>eB
$3
YIRÐI FYRIR

$2
Örfá orð til þeirra sem EKKI
kaupa blaðið Heimskrínglu:
EF AÐ VÉR tækjum $3.00 upp úr vasa vorum og biðum
yður þá í skiftum fyrir $2.00 þá munduð þér fljótt
taka boði voru. — Vér ætlum nú ekki að gera það,
ekki beinllnis, en vér ætlum að gefa yður tækifæri, — sem
þóekki kemur oft fyrir, — að fá keypt $3.00 virði af LES-
MÁLI fyrir $2.00. — Ef að þér sendiðoss $2.00 nö þegar,
þá skulum vér sen?Ia yður Heimskringlu frá þessum tíma
til 1. apríl 1910, f 15 mánuði, ($2.50 virði), og sömuleiðis
eina rffandi skemtilega 50-centa sögubók í góðri kápu. —
Og þá fáið þér $3.00 virði af lesmáli, og pað fjölbreyttu,
fyrir $2.00. — Þér, sem EKKI kaupið Heimskringlu, notið
yður þetta tækifæri, — skritið eða komið til vor f dag, Á
MEÐAN ÞÉR MUNIÐ !
fieimskringla, P.O.Box 3o83,Winnipeg, Man.
Katrín SofFía Pálsdóttir.
Fædd 12. júlí 1884. Dáim 5. nóvember 1908.
þú kvoidddr oss, firá austri sólin lýs.ti
oig anlir hiugðu langt að kialdri nótt,
í vinahóp þig fraim á veginm fýsti,
rnieð fjör og gleði, æskutraust og þrótt.
Hið bJíða vor þiitg vafði hlýtt ia.ð barmi,
og vonardísir kváðu sigurlaig,
«u lemigin rödd af hretmn lífis né hainni
iþitit hjartia sneriti þemmain bjarta dag.
Em viajlt eir heimsiiins hvieríulleik að trúa,
í hiemidi guðs er lífsins daiga tal,
og stnndix emdia oft, sam \ in'ir búa
tneð oss, svo fljótt í þössum tímans daj.
þá. vierður dimt á dauðans köldu ströndum,
lein dratitins miJ.di skín í gagin umi tár
og bemdir hug að himiins dýrðarlcindium,
þar 'björtuin' mattina emgin. blæða sár.
Ó', kæra dóttir, brátt er emduð brautin, —
nú ibvrgir iþig hdm kalda, diimma gröf.
Jiá, sviplegi hörð og sár viar hinsta þrantin,
viö syrgjutn okfcar fögru lífsins gjöf.
þú sýmdir öllum ást og kærleiks-vilja,,
sú lemdurminniittg igefur von og traust. —
þó íalli 'tár þá trygg'ir vdndr skilja,
ed taipast þaö, sem varir endalaust.
í nafni foneldrantta, M. M.

Reíw kEi aoð Lager ítra Porter
Styrkið
taugarnar tneð þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltíð. — Reynið !!
EBWARD L. DREWRY
Maoufacturer & Impcrter
Winuipog, Canada.
Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylfci hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem vei-ta landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jáfnan nœgan raka tdl uppsfceru tryggingair.
Ennþá eru 25 milíónir ekrur óteknar, sem fá má með he-im-
ilisréibti eða kaupu'm.
Ibúataia árið 1901 var 255,211, ná er bún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Wmnipeg borgar árið 1901 var 42,240, em nú um
115 þúsundir, hefir mieir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 málur járn-
brauta eru í fylkinu, sem allar liggja út frá Winmipeg. þrjár
þverlaudsbrauta lestir tara daglega frá Winnipeg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Bacific
og Canadiam Nortbern bætast við.
Framför fylkisims er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sarna vöxt
á sarna tímabdli.
TIL FKRIIAM45I5Í A :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður foillkomnar upp-
lýsingar um beimilisréttarlönd og fjárgróða mögul'edka'.
R F*. ROBLIM
Stjórnarformaður og Akaryrkjumála-Ráðgjati.
SkrifiO eftir upplýsiugum til
JoM-ph BiirUe .!«•». Hartney
178 LOGAN A VE., WiNNIPEG. 77 YORK ST., TOKONTO.
LEYNDARMÁL CORDULU FRÉNKU 143
til þess að fyrirlíta hanm, — því ga'gnvart iþví var
hamm inieiðiaiuffnkvunarlaus, hJeypddómafullur og órétt-
láitiur dómard.
Hiamm hafði aldrei á binum dagtegu samveruitím-
uan þedrra talaið tdJ heninar í hiíiiuttn blíða tón, siem
liiemmi faist svo hræðiJieig'Ur, og sem húmi reyndd að
spornia á móti tnieö -því að vera eins óþýð og hemnd
var umt. Hiamm var áivaJ't mjög kurteis, em kukla-
tegur við hana. þó kom þetta fremur í Ijós í and-
liiti bamis leaiin orðutn, því að undanteiknuttn himwti
allra naiu'ðsiyinkigustu spur.ndnguttni, talaðd 'hattim næst-
uttn aJdned við hattia. — Ríkisstjórafrúin var um þess-
ar tnundir svo fceiipótit, að til vamdræða horfði. Fyrsit
haáði húm láitdlð, sem1 væri hiún vtétji sínu fjær, yfir því,
að Feliciitais skyldi stunda 'barnið, en hvorkd hún mé
Rósl. iPráfessorinm varð að skipa henmd með harðri
hemdi að hlýðai, áður em húm létd undan. Em honnm
viar ekki hæigt að himdrai hama í því, að gægjast þagj-
andii inm uan dymar, niæsituim hvert augnaiblik, — og
þó varð 'barmið mjög hrætt í hvert simm er 'það leit
móður sina. — En umdartegt var það, að alt af hitt-
ist svo á, oð þau voru þá eim inni, FeJicitas og pró-
fessorimn. — Húm grét og neri saiman hvítiu höndun-
um sínum. — Ekkert maínnsamdliit «r fagurt ásýndar,
el' það greeit’ur beiskum tárum, — þó anðviitað láiti
sfcáildiin up'páfi ijdslietjur sittiar vera fagrar í tárum og
sorg sinmi. — Amdlút ríkisstjifríiirúo rinniar tútniaði
samt ekkert við tár hennar, hægt og haegt runnu þau
niður kinmarmar. — H.ver eánn og ednasti. góður mál-
ari hcfði viljað máJa mynd af hemni þa.nnig, og álitið
ekkert fogurra enmi hiamai í sorg simni. —1 Hvílikur
munur var þó ekki 4 hienrii og hiinni f-ölu og þreytu-
legn ungiu stu'iJku, «r búin var að vafca l'emigd við rúm
bairmisiim&. — A hverju kveldi kom fciiini í fallfgum
náttkjól tnieð knipliiníakapipa á höfðknm og guðsorða-
bók í fcemdinni. — Hú*i vildi vaka. — Alt af voru
144 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
sömu orðiaJnnippingiaxttiiar mill'i beamar og prófessors-
ins. — Húm emdurtók alt aí, að hún gæti ©kki þolað,
að varai svift móðurnéittá sínnm, og vildi sjálf gagna
skyldum sínuttnj. — Svo gtakk hún kvedinamdd burt, ignát
ofuTlttaö, og vafcnaiði svo niæsta morgun — settn nýút-
sprung'im rós.
það vor oíunda kveldiið eStir að litla Anna veifct-
ist.— Bamið lá í dvola og af og tdl heyrðust frá vör-
um þess stuuur.. — Próíessorimn hafðd lengd st-tið við
rúmið, og hvíldd þunigibúiinin höfuðið í höndum sér. —
Alt í 'edinu stióð hanm. upp og benti Felicitas að kotnu
inn í næsta hentiergi.
“þér vöfctuð í fyrrán'óitit, þér hafið hvorfci sofið í
gær eða í dag, — og þó fcnefst ég enn .þá ineira ‘af
yður”, mæltd hammi. — “þessi nótt teiðir í ljós, hvort
barmóð lifir eða deyr. — Ég. giæti að vísu látið frænd-
koinu mina eða Rósu vera hjá bemni, því hún er ineð-
vitumdiarLaus, em ég þarfnast merineskju, scm er gætin
og hefir góðan vilja.. — Gotið iþér vakað enn þá í
nótt ?”
“Já”.
vEo þér m.unuð liSa í kvialafullri. óvissu. — Ha’d-
þér aið þír bafið nógu mitkið þrek til þess?”
“'Já, það hugsa ég. Mér þykir vænt um barni.5,
og í stuttitu miári : Ég v-ií gera það”.
‘■‘Berið þér svo mdkla fciltrú tiil viljaknafts yðar?"
— Málrómur hairs var Llíðfegur.
‘' Haitim hiefir hingað til ekki svikið tnig”, mælti
húm rólegBi. Hún varð alt í e'imu kuldalag og þótta-
full.
Nóttttim kom, yndisteg Og þögul vornótt. Tungl-
ið var í ív-Jlingu og lýsitd yfir hinm kyrláita 'bee. það
gæigðisit imm í stóroi útsvailahierbsrgið í gattnla kaup-
mammishúsimu. það fcaistaði gelslum sínum á mynd-
irnar, er hémgu á vegigjnmutn, og það var seim femgju
þaer nýittt líf. Ij tsiaiumuðu blótnin í gólláibrcíðunni sá-
LEYNDARMÁL CORDULU FR.ENKU 145
ust 'glögigteigia', og krisfcalls ljósakróíiam sem hékk nið-
ur úx loffcinu, kaistaðd Ijóshratum t'il allra hliða’. —
Em inmd í himu sku.ggsýma berbengi, yfir rúmd barnsins,
tók sér aðsetur hr'æðdlegt vald og umkringdd það á
alla vegu. Hrángurinm varð æ þrengri og þrengr.i,
og dýtpra og dýpra laiutt það niður að himum’ litila,
titramdli líkaima. — Barniö hafði ákaifiam krampa. —
Próáessorimm satt við númið og horfði stöðugt á barn-
ið, sem í knampaitieiy.gjunmn varð alvog óþekkjankigt.
Hamn haf'ði n.ú neymit alt, setn í hans valdi stóð, —
og niú varð hanm að ibdðai, og sjá, hvort tiiáttúru-
knailtariniir megnuðu aið hieyja' hima ógurlegu baráttu
við dauðainn.
Klukfcamn á nærlágigijandi turni sló mú hægt —
tólf. það fór kaJdur hrollur um Fielicitais, þar san
hún satt iþogjamdi við fótogafl rúmsins. — Honmi fanst
sem þeissi hljómmiiklu slög mundu taka sál liitlu
stúlkunnar, og hafa hana á buntu með sér. —------------.
Og — lífcamri 'barnsimis, er áður'haiði skolfið svo á-
kaift, varð mú hreyfinigiarlains. Hiandur.nar, 'er áður
höfðu fcnepist saimati,, rótttust upp og féllu aflvana ndð-
ur mieð síðunum, — og^nóttt þar á eítir lá litla höíuö-
ið hneyfimigarlaustt á koddainuim. — Prófessorinn laut
niður að bamdmu, — emm liðti tdu hræðiieigar niínúitur
— þá ledit hiammi upp ogi rniælti í hálfum hljóðum
hrærður mjög :■ ‘‘Nú vona ég að húm lifi”,
FeJdcittias la.ut yfir númiið. Hún sá, að ibairn'ið
andruði djúpt og neglulejga, og svaf værtt. — þieigjamdii
gcfck hdim inm í hliðnrhexibarigið, staðnæmdist við
gluggamm og amdiaðd að sér næitursvaJamim. Húm
sUiddi díimðiþneyttitu höfðinu við stedinglugigakistuna og
lnandiur hemmar féUu máittlausar niður. Blóðið sauð
í æðum hemmar. — Jwvð var heldur ekki »ð undra, því
inni í haiitu, Iditlu sttofunmi hafði dauðinn ldðið frattn-
bjá leánu majimislífi. — 'Húm hafðri verið í svo mdkilli
itaugaæsiii'gu siðusttu klukkustundirnar, að því verður
146 SÖGUSAFN. HEIMSKRINGLU
eikki með orðum lýst. — Ekfcert annað hljóð barst að
eiyrum beinnar, em viedm það, er ibarndö vrið og vdð rafc
upp, — og húm hafði efcfcert anm'að sóð em þoið í
kr;irnjpaitieyg'junum, og hið alvarlega' amdlitt læknisins,
er þagjandá ibemitd hemmri, þá hamm þarfmaðist hjálpar
htmmiar. — þ a u voru aleim inmam fjögra 'þrömgra
viaggja. þaiu saimainmðiu kraritoa og meðauttnkvun sína
tdl þess að hjálpa náiumga sinum, iþó á milld þe'irra
stæðd ibredð’Ur vieiggmr af hattri og hleypidóm'U'in).
Hin unga stúlka starði hdmum bremmbeiittu auigum
sí.nuttn á fr’aimihlið ráiðhússins, cr ttuniglið sfcoin glatttt
á. Líkineskjur stóðu hegtgja< megiin vdð það. — Himn
he'd'iaigi Bomifacdus og hd.ttt var kveimmanttismyind, —
það var alveg cdms og þau væru HfandA. — En hvað
stoðiaiðd þaö, þó þau stæðu þarna eins og aðrir
vtrndariemglar. Riéttit mndir verndarvaemg þieirra hafði
óláttiiið sfceð. Hiiniir þirir gluggar, er voru mú upip-
l;ómaðdr af tunglibdrtummd', höfðtti lika hið óg'æfusama
kveld verið U’ppljómaðiir, — og þar sem nú að eiina
tU'nglgeii'slarnir féJlu á gólfið, — þar hafði hin ó-
hrieddia faigra skjaldmey' gengið fram fyrir mamm-
fjöldamm og himar óigruamdd byssur, herimrdmmammai, — en
undiir brynj'U' liemmnr sló við'kvæmt og amgistarfultt
móðurbjarttai. — Einanrama í ókunaiti húsi svaf barn
hennar, á nueiðam hnim vamn sér inm fyrir lífsnauðsymj-
um þioss, — og vagnia þess kom hún alt a'f fraimi fyrdr
fólkið, þamgaö tdl að lokum hún 'beið do<uða af byssu-
kúlumnd. — Prófessorlnm gekk mi út úr herbergri
barmisims, og léit hurði'ma hœgt aítur á efttir sér. —
Hrnnin giekk til Felicitas, er sttóð kvr við gJuggumn.
‘‘Nú sefur hún rótega”, malti h«nm. “Ég sfcal
vera h já henni það se«n eftir cr af nótitinmi. Gamigið
ná trl hvílu”.
FieJicitas svaraði laragu, em gekk þegjamdi íram' »ð
hurðdmni.
“‘Ég hélt að við að þessu sinni myjiduui ekki