Heimskringla - 24.12.1908, Blaðsíða 2

bls «
WINNIPEG, 24. DES. 1906,
HEIHSEIINGCX
Eiríkur og Gunnsteinn
SÖNN SAGA FRÁ ÁTJÁNDU OLD
FœrÖ í letur af
S J. Austmann og S. M. Long,
formAli.
Sagia sú, seim hér Lr á eítir, var
mér sögS ai mó&ur minm'i Ingi-
gíj^f.i ('þá er éig1 var drengur á ís-
lamdi). En haani saigöi faöir henn-
ar, Bessi Jónsson á Krossi 4 Beru
íjaröarströnd. Be«si afi miinn var
íramúrskarandi fróöur maður, og
var jaína« kallaður “Sögu-Bessi”.
Hann léat 1864—65, hér um bil átt
ræöoir. Hann hefir þ ví veriö fædd-
ur fáum árum eiftir að Eríkur var
hálshöggv.innj. Og þó nú séu liðin
127—129 ár síðam viðiburðir þessir
gerðust, geita. mieen reikt sig á, að
þeir eru áneiðanilega sannír.
Sjálfur hefi ég skotið inn í sög-
una LandJýsingu og lýsingu á hörð
um veitri, um ‘‘lita-fxirn” og þess
hiátibar. En sögu aitriðin eru alveg
óhögguð. þeigar ég haföi verið hér
í W'ininiiipeg. í nokkur ár, bar ég í
tai þessar sagndr við hierra Sigm.
M. Long, sem er maður marg-
íróður, og hafði hann líka heyrt
þær, eða 'eánkum efbir að E. og
G. komu tdil ICskiifjarðar. En þar
var sagan mér ekk'i eins ljós.
Okkur kom þá saman uin, að
við skyldum skriifa upp þes-ar
sagnir og liáta prcniba, þar sem við
erum vissir um, að þær eru hvergd
tdl.
þaö mun hafa. verið 1777—78, að
á íslandi var ákaíkga hiarður vvt-
ur, sem ofbar. Fólk dó úr liungri
viðsvie'giíir um land, og hörmunga-
sögur bárust bæ £rá bæ og sveit
úr sveiib. Menu lögðu sié alt til
inunns, sem tönn á íesti. Hiestar
og hræfuglar, melrakkar, mýs og
moldvörpur og margt aninað óæti
var þá étdð.
Eugum 'beinum v7ar fleygt,
hvorki af dýrum,'fuglum eða fisk-
um, heldur voru þaú soðin, þar til
, að þau voru orðin að -mauki, og
var þet’ta miauk eða beiintekiássa,
kallað ‘‘bruðn.ingiir”.'
sama.n feikna dyngju, og tyrfrt svo
yfir með torfi grænu., því allar eru
Jiær grasivaxnar. þó eru þær nú
íarnar að missa hárin á kollunum
og sér þar i beran skallann. Eða
með öðrum orðum, þær eru farn-
ar aö blása upp að ofan, og er }>ar
nóg af lausu grjóti, og ,varðist Ei-
ríkur með því, eins og síðar sagt
mun verða.
þeigar Eiríkur var lagstur út og
kominn í áðurnisifnt bœli, fór hann
á nióbtum heim á bædnn á ösi, og
komst þar í eldhús og haifðd ineð
sér í hurtu sauðarkrof allimikið.
Líkai stal hann skreið frá bónda
úr hjaíli skaimt frá bat'mmv. Föug
þessi bor hann heim í byrgi sitt„
sem hann hafði hlaðið á hinni
syðstu sátu. Byrgi Eiríks var
hlaðið úr grjórti, og troðdð upp í
holur micð mosa. En sauðargærur
hafði hann fyrir sængurföt.
það var seánt um voriö (á sauð-
hurði), að smalamaður frá ósi sá
Eirík koma ofan úr fijalli og sbeíma
til hjalls bóndia.. Fer nú simaLamaö-
u r hieitn á bœ, og gertur þess, sem
híi.nm haifði vís orðið. Fer nú bóndi
mieð vinnumienn sína og hygsrt að
takia Eirik höndum vdð hjallimn,
eða að ööruim kosti ganga af hon-
um diuðum. því allir höfðu þe'ir
tarefli, bóndi og miann hans.
þieigar þoir komu spölkom frá
bœnum, sjá þedr Edrík, og ©r hann
þá að úrtbúa fiskabagga, er hann
hygst að hiafa í burt mieö sér. þag-
ar Eiríkur verður var við memn-
ina, yfirg.íur hann fiskabagganm;
og bekur á rás. En bónd.i er með
menm sína á vcgi harns, og bjóst
trl, að 1‘áta ekki Eirík úr gneiipum
sér giainga.. En það fór alt á anm-
an vieig. Eirikur komst undan ó-
mieiiddur, og b.jóst biL varnar v'Að
byrgi fibt-, því bóndi og miemn
h.:.ns vedttu honum eftiirför. En
! J>agar þetr náða bil uppgötiigu rtii
móts við Kirík, veltiir hann að
þe'.m grjóti, og verða þeir frá að
hverfa.
það var titt á íslanda á þeiim Leið nú íram á búnaslártt, að
árum, að taka “bAta-.börn” á öll \ fátit -bar t 1 tíðinda..
beitri hieimili. Og var þedrri reglu .
fvlgt, áð alt hedrnaíólkið gaf I“'"-'nkur sasrt nokkrum sinnum,
þessu ‘‘ibiit'anbarni” sdnn mummbit- ! °F var h'onuín »tundum' vedrtrt eftir-
a.nn hvert af “átmart” og sina íor’. cn hann máöist aldre.i, þvi
skieiðir.a hvert af “vökvun”, af enL’UM1 honum jaínfrár á íæti.
því, sem því var skamitað. Og er ! lún nú fákk Eiríkur félaga, sem
svo sagt, að þessi ibita-ibörn hafi Guinnsteinn hét, og var úr Höma-
vanák'ga lirtið bezt út af hiedmiiis- , firði og hiafði komið austur uin
fólkinu, einkum þar sem margt ! vordð. Guunsrteinn var vesalmienni,
fólk var. Og sanmaði'st þar hinn
forni málsháttur, eins og oftar :
“Saftiiast þegar saman kemur”.
þiegar saga þessi gerðdist, bjó á
þvierhiamri í Breiðdal í Suður-
múlasýslu bóndi sá, er Brynjó'líur
héit, og var Arnasotti. H'ainn- var
húihöldur í b'etra lagi, og haföi hjú
ekki svo fá, fjóra vinnmmenn og
fjórar vinmukonur.
Einn af vinimtmönnum Brynjólfs
bónda héit Iiiríkur, en ©i cr þess
getið, hvers son hann var. Eiríkur
þessd var iflur í skapi og' ódæll
viðuneignar, karLmon.ni tnikið, og
allra manna fóthvartastur, og á
bez-ba skeiöi, — 25 ára að aldri.
Brynijóltur bó'ndi á þverhamri
tók þennan vetur “'bliiba-barn” á
heimili si'tt, því ltann var eino af
þsdm, sem var voirtamdi. en ekki
þiggijandi. Og ihiður hann fólk sitt,
að fylg'ja hinni gömlu neglu og
g.fa himtm nýkomna gesti þann
skerf, er honum bar, ]>egar svona
stóð á, og tóku því allir vel,
n.eitmi Eiríkur. Hamu kvaðst e'i
mundi gi-.'ía af mart sínum. Sagðist
vera hungraður sjáJfur og því ekk'i
aflögu fær. ÍLt af þsssu varð fátrt
með þeirn Brynjólfi bónda og Ei-
ríki.
þegar framundir vorið leið, fór
að verða Jtröngrt í húi Jtjá bónda,
og hálfgerb hungur á 'hieflimil'iimt, og
eirir Eiríkur því illoi. Og leið ekki
á löngu, að Eiríkur legsrt úit, og
bjó bann bæli sitit í einum af
hnúkum Jx'Lm, sem kallaðir eru
“Sátur”, og liggja í Öslöndum,
sumnianviert Breiðdalsár, ■bemnt 4
móti þiverhamri.
þessi hnúkar, sem kallaðir eru
“Sáibur”, 'bera -það nafn vegna
þess, að Jnenr eru eins og heysábur
að lögun. Sátur }>essar eru þrjár
að tölu og merkikgt furðuvcrk
nábbúruninar. þær eru allar eims
að sbærð og lögun og mcð jafn-
'löngu miillibilrt, alveg eins og ein-
hver jötun eða jötnar hafi ein-
hviernitima í fyrndinni, þegar á
þeám vax berserksgangur, fært
j og ekki líkur Eiriki, hvorki að
i kjaxki né karImen.sku. En' illmienni
j var hamn. enig.u minna en JCiríkur.
Um sumarið, þegar geidfé var
farið að taka holdsbiaita, sJiátruðu
þeir því rétrt cfbir þörfum. þeir
þurfitu ekki Langt a.ð fara, þvi
“sáturnar" voru rébt í iniðri af-
re'tibmnii, og sauðdr því aJt í kring
ttm þá. Eiríkur hljóp eimJiverja
kindina uppd, þegar þurfti að fá í
soðið, cn Gummsrtcinm gerði t'il og
martnefddi. Ivn um hattsbið, þá er
farið var að reka íé af íjaJLi, urðu
tnienn þess bnátt varir, að ekki
var alt með feldu. Jiaifniillar heimrt-
ur höfðu aldiret veriS, og kemdu
mienn þeim það Eiríki og Gumm-
sbeini.
Menmi sáu nú, að þertta miátrti
ekki svo bttdð lengttr s'banda. Var
þá safruið mön'num af hinum
næsrtu bæjum, og urðu þsir alls
ttm 30, og tara }>eir að þedm Ei
ríki og Gunnsrteini, þar sem þeir
láignt í tyrgi sfnu. Visrða }>ear þess
nú ihnártt varir, að mienn sœkja að
þe m á a.Ua vegu, og baka tdl að
ryðja gr jótd ofm hliðar sátunnar.
En, bæði vax það nú, að litið var
orðið um grjót hjá þeim, og þ.-ir,
sem að þcdm sækja margir, og lízt
Eiríki því vænlegast, að taka á
rás, meðan bændur komast ekki
of nœrri. þieir yfingeía því kofann,
og bregða til sfceiðs ofan hliðar
sártuninar, rértt í faingið á bændum,
sem tiafca Gunnsbein hönduin, tn
F.irikur kenvst undan. Var nú far-
ið með Gunnsttin heim að Ósi, c-.g
hanai bttndinn á höndum og íótti.m
og lofcaður inni í skem.tnu á hlað-
inu, sem var ramger rtijög. En
enginn vafcti að gæta fangans.
þagar líður fram að mi*‘:nætti,
g.ngur Edríkur h.im á bæinit, og
er han,n kemur í hlaðvarpsnn,
heyrir hann mannsrödd, og geng
ur hann Jxingaið, og }>egar hann
nálgast, þekkir h-amn rödd Gunn-
stedns, scm kveður vísu þessa:
“Illa staddur er ég hér,
að rtrér herða höndini,
vildi því að væri mér
vinar nærri höndin”.
Earíkur mölvar þá upp skemon-
una' og leysir Guunsbeiin.
þegar bóndi og mienn hans vakna
um morgu'ninin), sjá þair aö sfcomm
an er brotin upp og Gunnsrtíinn
horfiaini. Iáka haí’ði maitur horfið,
svo sem smjör og ostur.
Nú liða firam situndir, að ekfcert
v-arður vart vdð þá Eirík og Gunn-
srtoin. En sanðkinidur hverfai við
og við, h.'lzt frá Jór.i bónda Jóns-
syoti á ■Streiti * ); sem er nœstii
bær vdð Ós. Jón fcóndi var efna-
maðu'r mikill og bjó rausnanbúi,
eiiks og þcdr aliir f.tðbar hver fram
af öðrum * * ) siðan.
þegar snjóa tók um ha.ust.ir5,
komust menn fljóbt að því, hvar
þair Eiríkur og Gunnsrteá'noi' hlJdu
tdl. Fyrir ofan lágjendiö á Beru-
fjai'ðarströr.d liggur hamraihelti
mikið, scm endar rét't fyrir ofan
Stroirti, og myndar þar gniýpu
mii la, og er gnýpa sú köiluð
Naifihorn, og má ganga í Naphorn
þebba að ausbanverðu (úr ós-
daJnium). 1 Nap'hornii þiessu er he.ll-
ir mifciLl, og þaingað röktu menn
för 'þeirra úb legumiainnanaiia'. Og
var nú íarið að þ:im. En brátrt
urðu menn þess vaxir, að vigi
höfðu þeir svo gortti, að eittin miað-
ur gait vaxið hcllirinn fýrir hviersu
miklu cfurefli sem var.
Til að komast' í hcJlir þennan,
varð að g’.niga fyrír klettsnief, og
komst það ekki n'cmia einn miæður
í sr.-mn., og það með iJIan licik. Ef
nú miaður stóð í hel'.ism utiin.a .n tnn,
þurfbi hann ekki nema að stjaka
við þeim, som fyrir nefið gekk, og
var þ&im hanum sama vís öauðimn
því mörg hundruð fcrta fall var
fyrir neðan.
þisnittian vetur allan (1778—79)
höfðust þeir Eiríkur og Gunn-
stieinn við í helli sinium. þeim var
stundum vaibt eft'irför, en þeir
komust ærtíð undan'.
Eitit siinn satnrt ttm vetur, stálu
þefr fiski úr hjaJl-i Jóns fcónda á
S'tneiti, að næ'turlaigd., en þieigar
'bijaxt var orðið twn morguninini,
sásrt t 1 þedrra og vortt þek el'tir,
>en máðust ekki, og tóku mienn til
þ:ss, hvað Edríkur hafðd hlaupiö
hraitit með skroiðaribaiggamn á baki
sér.
Um vorið þegar 'tún voru farin
aið gróa, var það siður Jóns
bómóa, að láta vafca yíir túnAmi,
og vax d'txngttr, sem Guðmundur
hét, hafður til þess. Kina mótt,
þá er drengur vakir, koma þeir
Eiríkur og Gumnsbeinn heiim á bœ-
tnn, og ærtJa sér að má 'eimhvierju
úr hjailli fció'mda. Drenigttr fimnur þá
að miá'i og segir, að ef }x>ir taki
mokkuö frá fcó.nda, skuli hanin
segija lefrtir þeim. Tóku þe.ir þá
dneimgimn og skáru úr honum tung-
uma og sögðu : “Sagðu nú eftir
okkur, bölvaður ormurirm þinm! ”
Tóku þedr sér nú byrigðir úr hjalli
Jóns 'bóowia og báru í beeli sitt.
Utn morgttminin, þegiar á fœtur er
komið, fimna memn Guðmund
drier.g nær dauða em lífi'. Hann
ren'.i'di aö tala, on menn gátu að
eins skdJið þessi orð : “Eiríkur og
Gummsirtainn”, <>g fcienrti upp t Nap-
hornið. Nú siendi Jón bónd.i til
mæsta bæjar, fyrir vestan Stneiti,
seau Núpttr * ) hieitir, rtdl að safn-a
mönmum', og fara þedr 12 saiman
að þieiim Eiríki, en verða svo bún-
ir frá að hverfit. ]>ví allir telja
þa'ð bráðian bana, að gaotiga fyrir
klebt'smafið.
Liður n>ú þert ta suimar alt og
laika þ.ir Eiríkur og Gunnsteinn
laitusnm. hala, og slúrtra þeir fé
Jóms 'hónda eft'ir vi'.d tton sumarið.
ELdáæri hcfðu þedr, því ofrt' sást
reykur úr heLli þeirra, og sýndust
þex una hag sínum það fcezita.
Um hausrtið í ganignartíð komst
sauðamaður Jóns að því, að úti-
liagumiennirndr höfðu fiariö úr helli,
og sá hamm þá sbefna morður í ós-
fjöll. Segiir nú bónda, hvers harnn
hafi orðið vís, og Lætur þá Jón
bóndd söðkt hest sinm og sendir y£-
ir að Núpd leftir mönmuim, og koma
þeir þaðan 4. Jón tekur iþrjá menn
aif vimnumömnum sínum, og verða
þedr ábba saman, og fela þedr sig
aJlir í stórigrýrttri urð, sem yfir
þyrftd að fara, þá er fardð var d
hélLirdmn. Kkki kdð á lömgu áður
hiellismemm kætni, og ibáru þedr
sánm sauð hvor. þá er þsdr voru
komndr nærrd ntjög þedm, er íyr.ir
sártu, var ráðist á þá og þair ofur-
liði bomir. þeir voru fjötraiðir og
flurbtir að 'ósi, em skömmu sdðar tdl
sýslumanms á Eskifirði.
*) Landmáma n'cfnir l>æ þeniniain
Stræti. S.J.A.
* * ) Maigmús þorvarðarsom, semn
ei'btstnn var hér í Wimndpeg, eim
býr mú á Streiti, er í fjóröa lið
Jómi þessum d beinam fcarlLegg.
S.Ji.A.
* ) Lamdmáma kallax þemnan bæ
Gnúp. S. J. A.
Nú tefcur S. M. Lomg við og
seg'ir það sean eft-ir er sögunnar.
Sigurðitr er maður mefndur, ekki
viedit ég um æbt hans mé uppruna,
en er hann var 18 viatxa,, strauk
hanin, úr ,bygð og gerðisrt úitdlagu-
þjófur. Htufðisrt hanm við á ýms-
um stöðum í Suðurm.úlnsýslu.
GLám'sau'gu hedta hnúkar eða
drianigar í fjöllum þeám, sem eru á
mdJLi HelLisfjarðar og Reyðarfjarð-
ar. þar fundust eftir haniti 18 saiuð-
argiæxur, og víðar fu.ndtt mantt
bæli hians. Liðu þairanig 3 ár, að
hann náðist ekki, þrábt fyrir miarg
í trekaðar bilraundr að hamdsama
vogsst þamn., er bœndum þótrtu ær-
in viamdkeæði að 'eign
sér, og það
ferði var
færir.
Hinn 4.
í útlegðinmá,
þxemgdi þá
huragur og
mayddist tiil
ima tdl a,ðdrátba
hjöllum og út'iskemmum ibæmda.
Var þá sotið um hann ,af sveibar-
möninum' og famgaður, síðan íærð-
ur sýslumann'inum í Suðurmiúla-
sýslu til geymslit.
þeitta mun hafa gerst krrimgum
1780, en ekki verður m®ð íullri
vissu ákveðiö, hvier sýslumaður
hiafir verið. þorlákur ísfjörð Ma/gn-
ússonar í Meirihlíð, Sigmu'mdiar-
somar, Sæmundarsomar Lögrcibbu-
tnianns, Maigmússonar, Sæanundar-
sonar sýslumainus, Árnasomar á
Hlíðar'eimdít, fékk 1778 v.editdnigu fyr-
ir siiðurparti Múlasýslu, og fluitrtd
sig þamgað, en dó 2. apríl 1781.
“þorlákur var fljó'tskSrpur og
fjöruigiur, sttmAr kölluðu hann
bneJLimn”. Kotia hans var Sofía
ErLendisdóbtdr sýslumianns, ölafs-
soraar pnests Jónss-ooiiar. Kandídail,
juris Jón Sviedinsson, lögmajmnG
Sölviasomar á Munkaiþverá, fékk
svo sýsluna 1781, og átti Sofíu
ekkju þorláks. “Jóu hé-Lt sýslunni
til dauða síns 1799, og þóbtd á-
gærtur maður”. — Aimmarhvor þess-
ara manna hlýtur þvd að hadia haft
sýsluna, er þessri tíðindd gierðust,
og hv.er sem var, þá bijó hann á
jörðimnj Eskjuíirði, og iþangiað var
Sigurður fluitrtur, og varð hann
fangavisrtar féla'gi þedrra Eiríks og
Guniiisteiníí, sem fyr er frá saigt.
Voru þeir hafðir í fornri sfcemmu
eða sfcála þar á hedmiilinu', og biðu
dómisákvæöai. Ilverir fvr ihafi
komið, eða hve lemgi 'þedr hafl
dval'tð hjá sýslumanmi, gebur saig-
an ekki um, en lítit voru þair
haldndr að mat og klæðumi.
Svo var það edna móbt öradvierð-
amn veitur, í kaíialdbyl alLmiklum,
að þoir fé'lagar brurtust úr vox'ð-
haLddnu, komust í eldhús og máðu
þar haimgnu saitðarfalU, og gerðu
sér gobt af, þó hrárt't væri. Onnur
sögn sagir að vísu, að þeir hafi
soðdð þaið í sápuskólpi, en mjög
er ólíkleg't, að þieir hafi haft bæki-
focri til 'þiess. Að því búmu lögðu
þecr at5 stað i hríöinmi, iirt með firð-
inttm að norðanverðu, og segir
ekki af ferða'Iaigá þedrra um nórtt-
ina. Morgt.nimn efbir var saima veð
| gizka nærbæfis 2 danskar mdJur
frá Eskjitfirði', ærtlar ltann að fara
að gefa í kumbhúsið sirtit, bregður
honum heldur í 'brún, er ma'ður
srtendur urtanvið hú'sdyirmar í byltv
um cg var að berja sér, og taurt-
aði fyrdr munnri sér : “Harður er
íig, harðitr er ég”. Bóndi þykist
virta., að þatrta sé Sdgurður útd-
logumaðttr. En irnmi í húsinu voru
þeir féJaigar hans, og báru sig
h'.ldur kuLdia.legiai. Bóndi seigir þoir
skuli koma- heitn miað sér, hann
skuJd láta sjóða handa þcim kjöt,
þei r éari hvort sem sé ekki Lenigra
í þossu veðri. Biríkur og Gumm-
steinn fcóku því með þökktim, e.n
Sigurðttr var mjög. tnegur, lért þó
tilk liðasrt'. Farai þoir svo með
•bónda hoitn, en hann. þurfitd út aft-
ur að hirða gripi síma. Jafníramrt
semd'ir hanm mann' t'il sýslumanns
að láta ltann vt'ba, hvar þeir fé-
iBigar séu. Vorti þeir svo 'beknir á
mv og flttbbir imn aö Eskjufirði, og
sabtir í kofa eða kumibalda nokk-
urn úr borft eða grjóti, seim ó-
mögulegt var að þeir kæmiust úr
með mokkru móti. Seigir saigan að
koíinn væri dyralaus, en einungis
simt’gai, seflrt þeirn var rérttur um
m'artur.i'mm. þiessi kofi var hinumreig-
inn Eskjufjarðair árinnar, skamb
frá Borgum, sem er býli gaignvarrt
Eskjufirfti, mndir Hólmaibi.ndimum.
Eftir að f.tngarnir voru komnir
yfir höfðd
því frefcar, • sem ár-
slæmrt' og fájr aflögu-
vietur, er Sigurð.ur var | ur> 0g bóiidinit á Sigmiiaidar-
var afarharður, og búistim, .bæ út mieð' firðinium, á að
svo að honum bæði
klæðl'eysi, að haun
að faira ofian í bygð-
einkumi í fisfci-
K V E Ð J A
Til Mr. og Mrs. S. B. Brynjólfsson.
Fluttd f ttndi í St. S/ uld, 16. det. '08.
Nú leiggið þið u-p.p, hedðurshjón !
— Og hedtar fcdmdlið trygðir —
Að sœkja beim “vort forma frón”
Og Leðra vorra f.ygðir.
— þiað verður “'skarð fyrir skildi” hér
'1 Skuldarliði á meftain. —
En ósk'ir bezrtu, er eigum vér,
þær ykkur fylg'ja héðan !
Guð Leiiði ykkur ! Greiði för
Til gæfu 4 s;jó og lamdi !
Svo hiáska hvergi verðið vör,
Né voði ykkur gramdi.
En. hagstæðain og blíðan byr
Og beiziba veður fiáið,
Unizi bakmiark ykfcar opnar dyr
Og inra á höfn þið máið !.
Ó, finnið íslaimd endurreist
•Tiil 'eindurnýrrar frægðar !
tjr öllu böli og böndium leyst,
íi blóma a.uð'S og nœgðar.
Og finnið dali,. Vfossa og ár
Með frelsis nýja srtrauma.
Og 1 fsmark hvert með bros nm hrár
Og blíða voinar-driauma !
i I
i
I
i 1
, l i
, i
I
Mieð hjar'tauskveðju heim á Frón,
þar hiálfur býr vor andd,
Við kveðtjtim ykkur, kæru hjón,
Með kossi og handaibandi !
I sattnivinnu’ ykfcar, dáð og dug,
Oss dýinmærtur er kraftur,
Vér fögnum ykkur heilum hug,
Er hingað komið aftur !
Carólína Dalman.
Jiá, finnið alt, sem þráðttð þið,
Að þiekkja, skoða og reyna,
Frá efsba rtindd út á mdð
Hvert yndosfclóm og st'.ina,
Af g.uLLnum fiski fullan , ós
Og fé í h jörðum breiðttm.
Á íögrum himni furðuljós
Og fuglasöng 4 hieiðttm.
Og finnið ykkar frænda-lið
'Frá fyrri og nýrri dögum, 1 ,
Með gi'Strisninnar glaða sið,
Setni greinit er frá í sögttm'.
þeir koma þar mieð kærléikshót,
Al kærledkseðli þíðtt,
Með opinn fa«ðmdmn ykkur mót
Og aJlr i sinni blíðu ! ■
þdð sitjið þar i sölum inst
1 sæld og fagaiaðs-'gengi,
þar vedbt er alt, sem veglegt finst.
— En verið ekki lengd ! —
því mitttndð icétir öllumi þieim,
Er ykkur þrá tril baka
Að komið fljórtt að beamian heian ! 1
Að hiér þær óskir vaka !
í þemnan nýja verustað, tók Eirík-
ur sig rti'l og var við gluigganm, er
marturimni var látinn inn, og höíðu
hinir efckd tniedra af homum en Ei-
ríki gortrt þóttri. Fór svo, að þeic
dóu úr hor mm vieturinn, Guowir
steinn og Sigurðtir, og voru dysj-
aðir bjá stórum sbeind í urðunuim
á tmlli Ðorga og EskjufijarðaarseJs.
Svo sagði faðir minn., Maitithíais
Richiardsson Long mór, sem þess-
ar sagnir eru að mesrtu eiétdr, að
þegiar haatati í unigdæmi sínu vor
smiali á Borgum, sá hanrn í ednuití
sbað þar í urðunum mannabeau,
oig sagði eJdra fólk honum að það
væru ibein þeiirra Gunn.sbedns og
Sigurðar.
það fcar þessu næsit til tíðinda.,
að reimíLeiki kcm ttpp í Eskjufirði,
því Sigurður geikk þar um semt
gnár köttur. M'eist var það þó
sýslumiaunskonau, frú Soíía Er-
l:nd®dóibtir, sem varð fyrir ásófcn
hams, olli hanu hennd andvökuim
og 'bugarkvölum, svo nærri lá vit-
firr'iotig. Var það þá 'til ibraigðs bek-
ið, sem í gaimla daga var óbrigð-
ulrt 'tailið í slíkuirt tilifcJlum : Lik
Sigurðar var tefcið úr dysinrai,
höfuðið pjafchað frá kroppmum, og
svo gemgu þau sýslumaöur og frú
hajtis mi'.Li bols og höfuðs á Sig-
urði'. Er þar íljórtt frá að seigja,
að eftir þabba hvarf ókyrfeakinm í
Eskjufirði.
Ekki -er annars getdð, enn Eirík-
ur væri kyr í kofanum, þar til
miál hans var útkljáð. Var hann
dæ.midur biJ að hálshöggvaist, og
til þess fenginn maður nokkur,
Björn að nafni, frá Tandrastöð-
um í Norðfirði. Var hainn almemit
kallaður B'jörn Tandri eða Kark-
ur. .Hyort hamn hofir fungið þessi
fcemndngarnöfin leftir þenma við-
burð, vait ég ei, þó er ekki ólíkfegit
íið svo ha fi ver ið.
Saigrt er, að Eiríkur yrði karl-
trtannLega vdð dauða sínum, og
hafi bieðið sýslumannffrítma sedn-
asta moriguninn, seimi hann lifði,
að ha.fa nú vel fiuJlan askinm sina»
í seánas.ba. sinni. Hann var afitekinaí
á eyri:, sson Mjóeyri er kölluð,
spöLkorn fýrir uiban ver>lunarsbað-
inn á Kskjufirði. þar var mér
siýnd' dys hains íiyrdr raiimuin 50 ár-
ttm. Minmir mig þar væru ein-
hvcrjar menijar af krossi, sem ver-
ið bafð’i á dysdnni, en þá var ég
unglingnr, og vieibbi 'þessu litla
'eftirtekt.
W”p«g, 14. desamiber 1907.
m
Skrifið yður
fyrir HEIMS-
KRINGLU syo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðal málum
íslendinga hér
og heima. ^
■ 8
Finnið manninn!
Hver sá, siem kann að vita um
núverandi beimilisfang og árftua
herra Guðna Bemson, sem fyrir 2
til 3 árum stundaði fiskivetðar við
Winnipiegioses, er vinsamlega fceðr
ifltitii að t'lkynna það
Mrs. H. S. Pálson,
Woodward Ave., Fort Rouge,
Winnipeg, Man.
<<i7ramtíðin,,,
h á'lf smiánaðar-
blað fyrdr böro*
og uuiglinga, ritst'jóri séra N.
Stieingr. Thorlakssom, SeIkirk,Man.
Icefir komdð út síðan í marsmián-
uði nœstl. Vierð 75 ceiiits árg. Blað
þerttai er gotit og gagnleigt fyrjr þá
fesendur, seon iþað er sérstakfcga,
■æblað, og feyfum vér oss því, að
mæla hið 'bezrta mieið blaðinu. —Nú
býður úbgáfunelndin nýjum kau-p-
endum annan áxgang þess, og þaið
sem. ókomið er úrt af fyrsrta ár-
gangi , þar tnieð vandað jóla-niúmier,
tvöfaJ't tölubJiað, í kápu með mynd
utn og nótusiebtu'm sönglögum,
fyrdr 75 cierats, sean 'borgdist fyrir-
traan. — Féhirðir mefimdarinnar er
FRIÐJÖN FRIÐRIKSSON,
745 Toronto St., Winndpeg, Mam.
»-----------------------------
| FLefir þú borgað
Ileimskringlu ?