Heimskringla - 14.01.1909, Síða 4

bls 4
AVINNIPEG, 14. JAN. 1909.
HEIBSBIINGCX
SAMTAL UM Bt’SKAP VIII.
(Framhald frá hls. 3).
arhú« risu upp. Qg þaíS er fram-
farastig! máihið, því ærið misjaáa-
laga vel var heámi&giarða smjdrið
tilbúiið, — sumt svo il't, að þaö
' v.ar óbrúklegit til auuars ett að
bræðast upp í olíu. Verzlumar-
marwi átitu osft í hörðum kl pum
við bæudur út al þíirri vöruteg-
uud'. Allir þóttust baif'a góða vöru,
því sóöinm og aanlóðinn kannas t.
aldrei við það, að hann sé s ó ð i
og a m 1 ó ð i, — og útfaliið varö
þamnctg, að kaupmienin iborguðu að
íniestu leyti sama verö fyr'ir allar
tagundir smjörs, svo þeir, er
höfðu bieyita smjörið, urðu að líða
skaða fyrir skey.tángarfeiysi sóð-
anna>. — Ef að 'það skyl-di nokkuru
itíma komia fythr þig, að fást við
smijöngerS, þá væri gotit fyrir þ'ig
ti f, faivta í minui þ'mi þsssar spurn-
ingar og svör eins h ns mesta
.smjörgerðarmanns þessa kuods, er
hljóða þannig :
1. Hvað brúkar þú mikið ai salti
í smjörpund hvert ? Sv.: HiáJifh
xinzu.
2. Hnoðar þú smjörið ©'inu sinni
eða tvisvar ? Bv.: Að eins
eánu sinni.
3. Sal-tar þú smjörið i strokkn-
um, eða eftir að þú tekur það
úr honum ? Sv.: Eftir að
það er tekið úr honum.
4. Af hvaða kúaíóðri færðu be»t
smjör? Sv.: Af júní gras'j
og h'VÍtum smára'.
5. Brúkar þú súrhcy ? Sv.: Jiá,
það hiefi ég 'brúkað í tólf ár og
líkar vef.
6. Hvað leugi skiekur þú strokk-
dnn ? Sv.: í þrjátíu til fjöru-
tiu mínútur.
7. Mundir þú neyna að gera
smjör án hitaim'ælis? Sv.:
Nei, slíkt dettur mér ekki i
hug.
8. Hefir vont loft nokkur áhrif á
smijörið? Sv'.: Sé það and-
anidrúmsloft óhreint, er kýrin
dregur að si*r, hefir það áhri
á mijólkina.
9. Hverniig hreónsar þú loftið í
ftjósi iþínu ? Sv.: Með stromp-
nm á þakd og loftpípnm niður
/að 'básum.
10- Græðir þú nokkuð á skilvindu
í kostum rjómians ? Já, tnjc'g
mikið, því rjóminn grainsaat í
skilviinidunn'd
11. Hvernig 1 tiar þú smjör ? Sv. :
Eg litai rjómann áður en ég
ibyr 'ia að skaka.
12. Hve hieitani hefir þú r.ómnnm ?
Sv.i: Seixtiu til seixtíu og fimm
gr. Frh. — Niákvæmni ag hrein
læitá verður að hafa við smjör-
gperðina. ,
K ETIIJ, : Mér hefir ver’ið saigt,
að sams koniar tærinigarveiki, er
þ.iáir fólk, þjii einnijg nautgripá hér
í landd. Er það virkileiga, að svo
sé ?
ATLI : Já, svo er, sem þér hiefir
.saic.it verið. Eðlisfræðingar hafia
komást að þedrrá niðurstöðu, að
»ms konar tærinig sé í nauiturn
sem í möninum, og að hún smitti
einnág í svin. og hænsni. Eða með
öðrum orðum, að hún flytjist á
víxl mill'i manna og skapna. Allr-
ar varfærná verður því að gaetia.
Mönnmm er voði 'búinn frá tær'iitng-
arsjúkum skepnum. Hafi maður
miiin-'ta grun um, «ð m.ólkurkýr
séu með þiairri voiki, skyldi mjólk-
in ætíð soðin áður en að hún er
brúkuð t'l manneldis. Merki veik-
innar er auðþekt fyrir þá, er benni
eru vanir. Sé það lumigmaitærinig,
verður maður henítar fyrst var
þarmig, að skijfpin.ani hefir þurrar en
snöggar hóstiakviður á morgniama.
En sé það vöðva'tæring eru imerkin
fleiri : Hárdð vexður þurt og úfiö,
hörumdið h'reisturkent og griáleitt,
autgum döpur og innsokkin, angna-
fitan (sængin) eyðist í burtu, allar
vöðvahreyfinigar daufar og fjörliitl-
ar. Skepnan öll sem soíandi sé. —
Veikin ar ekl*L kvala-veiki, l 'ffær'in
eru hiægit og stöðugt að tærast og
eyðast í burtu. Ár.ið 1882 famn pró-
fessor Koch, hinn naf iræ.gi þýzki
vísindamaður, tæringar bakeríuna,
og nefndi hana “Dacilliis Tutercu-
losis”.
í 'tilliti til tæring,arveikra gri>;a,
hefir prói'iassor I.avv, við Cor.nell
háiskól nnn, gefiö 'bændivmi o,g hjarð-
eigendii'm efticfarandi raglur :
1. Hafið hvern grip á s’mnm bás o,g
jötu.
2. Hver sá gripur, er sýnár sjúk-
dlómsmerki, sk.al ei drekka úr
sa'tna trogf og hiriir,
3. Kaupið ei óreynidin grip úr
sjúkri h'jörð.
4. Kampið ei kú, er hefir hósta,
erfiðan andardrátit, rensli iúr
mösum, rneð þrimiluim undir
sxinni, sárum sptemum, bólgn-
umi fótum eða Ijðum, úfna á
hár eða sjúka í maiga.
5. Takiö ei ókutMJa gripi f hjörö
ykkar, án þiess að prófa þá
með tærimgar meðulum.
6. Kom. ve,ki upp í hjörð ykkar,
þá takið þá sjúku sér o.g látíð
læknir skoða þá.
7. F'innist tæringarsjúk sVepmæ í
hjörð ykkar, þá látáð skoða
aÉa hjörðina.
8. Látiö skoða al'.ar skepnur, ,—
nant, sauðfé, svín, hesta, kettr,
hunda og alifuigla.
69. Drep'ið allar tær'ingiarsjúkar
skieipiwtr, og grafið djúpt eða
'brenutð skrokkana.
10. Sót't-hreinsið fjós og öll griipai
áhöld.
11. Látið ei tæringarveikt fólk
hirða' gripi ykkar.
12. Upprætið rott'ur og mýs.
13 Brúkið aldrci tæripcjarrnj'ólk
handa' svinum, og aldrei úr-
gamg frá sláturhúsum, án þess
að sjóiða hann fyrst.
Margir erit hér ffeiri .sjúkdómar
nauita, er o£ langt yrði upp að
telýa, en þessi er þeirra háskasam-
’egiastur fyrir menn og skepnur.
KETILL : Er það ekki eins arð-
samt, að situmda sláturnauta rækt,
sem mjólkur ?
ATLI : Slátírrnauta rækt -er því
að eins arðsöm, að maður hafi
landrými mikið, tdl dæmis land,
sem er ift og óbrúklegit til akur-
vrk u en þó grasgefið. Encinn þar.f
að efa, að ei seljist kjöt Al á'tn.
—F. Deluca----------------
Verzlar meö matvöra, aldiui, smá-kökur,
allskonar sætiudi, mjölk og rjóma, söinul.
tóbak oft viudla. Óskar viöskifta íslend.
Heitt kaffi eöa te á öllum tlmum. Fón 7756
Tvoe'• báöir:
587 Notre Davieoy 714 Afaryland 8t.
Arena Rink
Skfnitaskemjtun á hverju
kveldi. Áfffett Music.
JAMES BELL. eigandi
t&t Höfuðlærdómur?
Komdu til mín, dalur dýr,
dregur þú mig illa,
j)ú átt altar ær og kýr,
auð og lækning kvill i.
j>egar að þú frá mér fierð,
íinst tnér dagur Langur.
Flýgst þá á við flaigða mergð,
íýlu, n.auð o.g angur.
Hafi ég málað banka-'. 4að
í 'bnxnavasa mhium,
koma þær mér ekki að
ergi-vopmum sínum.
þrekið mitt á þjr er bygt,
þigi vlð hugsun hundini. —
j)ó hef ég þig stundum stygt
og stjakað við þér mundv.n.
Aftur hef óg eiltan þig
og aulale.ga hlaupið.
Vinár flevgðu stein. á stig, —
ég stieypt'ist. það var kaupið.
þegna oft í ös ég sá
að ieágin brauðum klóra, —
alboga ég átti þá
ekki nógu stóra.
Trúðii ég illa orða sveiim,
er Engfendinigar flíka,
að guð sé að eins góður þeim,
sem góður ert þú líka.
þriáltind mína þú hvað barst,
það var mikil stilling.
Kkki vissi ég að þú varst
æðs'tu gæða fylling.
Ég skal taka trúna á þig,
tína Kreddum mínum.
þarna er hendin, hent’U í mig
höfuðlærdóm þímim.
Lcs éig á þitt lífsins hlað —
láigit er bezt að tauta, —
hinir kanmske hlusta á það
hvað ég er að stauta.
Fvrsta boðorð • -Fláðu latnib,
fáðu garfað skintiið.
Við ríka' anðmýkt, auitna dramb ;
unidiirhy,gg j t í sinnið.
Engiinn maður öðrum txúr,
alljr sjálfum beztir.
Treyst ei anmars skýli í skúr, —
skyldir eru verstir.
Ilryggstu ei þó annan mann
örðugl&ikaT spenni.
þegar sofnar samvizkan
sjáðu fyrir ltenni.
•Húm er mikil kæipa 'kind,
kafaar þó v'ið lesti, —
eyða benni er enigin syind ;
allir haia bnesti.
I.ærðu að segja sjá'lfum þér
sögu piarti'mi betri.
Staður til að yðrast er
uppí himnaseitri.
Vakta byrði veiðimanns
vondix manna symir,
Náðu einn í afliann batts, —
anmairs stela hdnir.
Ávinitu þér annars tra-ust,
elfdu hann að vonum, —
ef hann sofnar uggalaust
áttu vald á honuim...
þarna læt ég þetta blað,
það mnn svona vera.
Held ég verði að hu.gsa um það,
hvað ég á að gera.
Svb. Arnason.
Ef að nokkrum viltu viel,
vittu að hann þig svíkur.
F.ina skyldu áittu til :
j>að er að verða ríkur.
Seig þú ejgir æðri vin
og jjdtit mark sé hærra.
Haíðu andans yfirskin, —
endjmgin er smærra.
Eftir kosningarnar.
þá er nú loksins hætt tmeð hc'iit að riita, —
hvíldánni sjálfsagt vierður margiur Sagiiuni. —
Nokkrir þar féngu íeitun stjórmar-ibit,
í&ngimn hjájþjóð, sem kaus sér 'bmeiða vieiginn.
Eftir á margan sjálfsagt nokkuð svíður, —
sársaukann þolir hraustur verkalýður.
Lengd’ er að birta Hfs á dimmum vegi.
laitugt er til dags, þær sólin skín í heiði.
L'tngit þar tál fjcldinn ljósið sannleiks eygi,
lifandi gicdsLa á aJla vegi bredði.
Trúaið er emn á loforð löngu svdkið,
látið sig blinda alt ai sama. rykið.
Tontryiggni, úlfúð er hjá < verkamönnum,
—allir i pörtum ir un í stiríðið ganga,
svikin cg mútur opna veginn rarnga.
ramgíært og snúdð ranrlc-iksrökum söntiutn,
Á iþessu 'byggist auðvaJds hái réttur, —
es þó til valda a,f- landsdns börnum setitur.
FrjiJsasta þjóð, sam frelsisþrána vaktir,
fvrsti var kailinn ritaiður með hlóði.
Kúgiuo úr landd hraustfega þú hraktir, —
hefir nú iblinda trú á gullsins sjóði.
Finmirðu ed, ef frelsi haitn þig rænir,
farsæld er horfin, duga engar bænir ?
DR.H.R.ROSS
C.P.R. meðala- ogskurðlækuir.
öjúkdómum kvenua og barna
veitt sérstök umönnun.
WYNYARD,
SASK.
GLEÐILEGT
NtTT ÁR
óskum vér öllum vorum
viðskiftavinum fjær og
nær. Heimsækjið oss unt
nýárið í n/ja staðnum.—
C. Q. JOHNSON
Telefún 2631
301 SHERBROOKE ST.
Russell A.
Thompson
and Co.,
Cor. Sargent & Maryland St.
Selja allskonar MATVÖRU
af beztu tegund n-ieð lægsta
verði. Sórstakt. vöruúrval nú
fyrir Jólin ! Vér óskum að
íslendingar viklu korna og
skoða vörnrnar. Hvergi betri
né ódýrari. —
Munið staðinn:—
HORNI SARGENT AVE.
OG MARYLAND ST.
PHONE 3112.

Meö því aö biöja æflnloga um
‘'T.L. CIGAR.” I>6 ortu viss aö
fó á^ætan vindil.
T.L.
T.L; cioeí
(l’MION MADE)
■\Vesitepn (lignr Faetory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg;
Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um Agæta heimilis
bjór, á undan^hverri
máltfð. — Reynið
Manufacturer & Impr-ter
WiunipeK, Canada.
Department of Agriculture and Immigration.
MANITOBA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. jtess vegna
höfum vér jaftian nægan raka til uppskeru tryggin'gar.
Ennþá eru 25 mdlíónir ekrur ótieknar, setn fá má mieð heim-
ilisrétiti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nú er hún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 áruttt.
Ibúatala Winmpeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir tmsir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mílttr járn-
brauta eru í fylkimu, s?m allar liggja út frá Winttapeg. þrjár
þverlandsbrauta lcstir fiara diaglega frá WitMiipeg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk l’acific
og Canadian Northern bætast við.
Framför fylkisms er sjáanLeg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert amtað land getur sýttt sia’ma vöxt
á sama tímabili.
Tiii i rnnviiiwA :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grensilast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða möguleika.
R F» ROEÍLIIV
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Ráðgjaíi.
Skriflö eftir upplýsiugum til
Josiph Knrke, ,ln<< Hnrfrev
178 LOöAN A VE., WINNIPEG. 77 YOKK ST., TOKONTO.
Sigwrbur Jóhannsson.
■r&mavr
LEYNDARMÁL CORDULU FRiENKU 183
gamla Cordula hiafði fyrir sköimmu sa,gt., að metið
yrð'i með gulli, af því það vœri það eiaa, er til væri
i haimiiHMn.— áleð einiti þá meiri. ákaia en áður, skar
húti þessi 'bJöð í suiiidur og tróð þaim svo in.n í eld-
imt.
1 þessu v.ar dyrajklukkuunii hrinigt bát-t. — Hinrik
gekk tjil dyra, ag strax kom inn lögmaður ásamt lög-
rtigluþijóttii. þeir hueiigðu sjg fyrir húsmóðurinn'i, er
kom eldheit í friajmia,n úit úr eldihúsinu, og kváðust
veria acndiir af lógiragJunitiii til þess að jntt'siigla alt, er
hin framliff'nia jómifrú Cordula Hieilvv ig heifði eítir sig
láitiið. — í fyrsta sinmi á æfinni misti frú Heilwig vald
yfir sjáljfri sér.
‘‘Að inn sigla?” sitiamia'Si hún.
‘‘Hiún lét e'Stir sig erfð>askrá, scm er í vörzlum
lcg-ie luhn .r”.
‘‘þetta er alger misgáningttr”, rnæLti frú Heilvvig
fjúkar.di reið. ‘‘Eg veit nieð vissu, að hrm sam-
kvæmit vilja föður scns mátti ekki semöa ne'ina erfða-
skrá. — HenJ'WÍgis ættiiítt erfir þáð a-Lt samiam”.
“Mfr fsJ'.ur þetta iUa”, mælti lögmaðuri'nin og
ypti öixLum. — “En erSffaskráim er til, cg þó mér
þy’ki fyrir, a-ð valla yður óþægittda, þá býður skyld-
an ni'’r aið afljúka straix vctkí m'nu”. — Frú Heilwig
be't siig í viarirniar, greip lyllama að kvistJier'bergjuin-
um og gekk á undam þeim, en H nrik hljóp sigrihrós-
ar.di til Fielicitas c.gi sag'ð.i henmi frá öllu sam'in.. —
Húm var aifUir tekini til að gæ'ta atð Ottmi litlu, en
hirniið umdraðist, hve þögul og föl hún var, og mót
v.ttijn gaf sér lítiinri' ga.um. — þa.ar Ilinrik skýrði frá
hverju frúin hafði bremit, spratt FeJicitas upp :
“Hún briendi sumiar bækurnar ? —”
“Já, þær voru í rauðum hylkjmn bundmum sam-
an mcð silkibattdi”.
FieJicitas hlustaði ekki eftir mciru, em hljóp inní
eldhúsi'ð. — þar stóð karfan ineð nokkuð af Uókunutn,
184 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
en bJiaffá/!ylkin lágiu út um ailt stsin.gólfið, og ekkert
aittasta IJuið cfjir'í þeim. — Vittduritiin haiði fe.ykt
einu bilaði út í hortt. FeLiciibas greip það, — “Skrif-
að með eiigitihettidi Jóhainins Sobastians Bachs, gefið
af homum til ■endurmininjingar árið 1797. GottJvelf
von HirscJisprnng”, — las hún atoeö táriti í a.uigunum.
þetita voru hinar síðmstu leyfar a£ hinu dýrmæta
i’istavierki. Ljóðlögin voru nú töpuð að eiLffu.
* *
•Frú Hteilv.ig hafði ekki ætlað sér, að kalla son
íitun heiin úr skemitiföriniaii vegoia datiða Cordulu, —
cn þogir h.:n kom aftur ofa-n frá kvistherbergjuinium,
i mjög æstu og vonidu skapi, skrif iði hún honwm í
snuitr'i nokkrar línur, cg bað hanin umi, að bregða
við si-'jótt cigi koma heian. — Sitraix diaginn eftár jarð-
aríörina áittfl að fesa upp erfðaskrána, og hentti fcun«t
liúm ekki gieita. vierið átt hjálpiar og aiðstoðar við það
tækifæri. Á tnótd venju hafði nú frú Hc-ilwig alger-
leigai taipað stillittgu sinini. óttinn fyrir því, að taipa
aí j fnimfltilum ei.num, sem húm alla t’ð hafði talið
sér víiar, hafðd hræðilag áhrif á hinar járnhörðu
tau;ar hnmr.
Ficrðaf jlk'ið hafffi ekki ákveðið neitt um, hvert
luildai skyldi. “Eitthvað út í guðs viðan geirn, og
þar sc-m okkur l'st be»ti á, veJjtwn' vér oss tjaldstaið",
— ,þ iririig hljóðaði 'ferða.á'ætJiittiat. — Frú Heilwoig
varð því ,að semda bréf sitt eatthvað út í bláimn. —
Rattnsókn þedrri, er hún hafði byrjað 4 uppd á loft-
mu, var nai hfild.ð áfram' á skrifstofu m-anns hirttttar
sá'.uiga. 'Sain.niattaigögn fyrir þv.í, eð Cordoila Hieilwig,
samkvæmit vilja föðtir hettnar, ekki hefði haft rétt tjl
að semjt erfffaskrá, hlutu að finnast á meðal skjala
ætbarinmar. — Hverniig sem frú Heilwig braut he'il-
LEYNDARMÁL iCORDULU FRiENKU 185
attn um .það, giait húm ekki munað, hvort hún mieð
leigin augiwn hafði séð skjal það, er fjallaði um þeitta,
— eða hafffd ieimhvier 'ár'eiðattLeigur maður sagt hetttti
það ? — Víst var það, að húit haiffi st-aðið í þassari
trú í mör.g ár, og skjalið varð að finttast. — Húm
leitaða ag lcics, þattigað til svitinin drau.p af enni henn-
ar. — Daigurimn í dag var santittefmLur ólánsdagur.
Leit hettniar var jafn áriangursla.us hér og í kvisther-
lerigjuttum um morgutt:mn. —• Hamingjan stráir helzt
rósum síotium fyrir fætnr hugsjióttalausra ibragðareáa.
þítð lítatr hieJ/rt út fyrir, að tón áTti að .gjöfum s’n-
um sé ekki edtus óJiætit hjá þeám, scim vel cru .gefr.ir |
írá náttúrutt-ar bendi eins o,g hiinum, scm ekki að
cituj hafa járnJás fyr'ir peninigakössum sínum, heldnr
líka fyrir sálunni. — Frú He/ilwig var e lt af óska-
börttum haminigjuoiinar, og undraðist því stórle.ga 1
mikdð yfir þiessu óhappi.
Tvieir daigar voru liðnir frá þvf frú HéHwig sendi '
bréf sitt, — aö öllum líkindum lá það enn þá í ein- |
hverjum pióstvaigninum, er þa.nt í gegm> um h.ina ‘
grænu Thutiittgien skóga. — Cordnla Heilwig var gr.af-
in átt þess að nofekur, sram har niajúið Héiilwig., fyl.gdi j
liettni til .graf ir.
Fcficitais bar harm sinat' í hljóði, og með þsiirri
stillimgiu, er cittkieaittir þá, setm hotjudug bara i brjósti
sír. Svölutt' þá, cr huigguttarorð anttara veita.
þekrti hútt ekki. Alt frá barnæsku hafði hún vaittist
á, að t«era sorgirrar eini, og láta ekki í Ijósi, þó
lijartiasárin yllu henmi sviða. — Af áseittu ráði hiafði j
hútt forðaivt að sj't 1 kið. Hún vildd halda sem a’lra í
lettfflst í endnrmitttt''ttign sirtti gleðiglamira þicdm, er
húm sá breigða fyrir í augum vinkonti sinnar siðasta
skiftáð, er hún feát hana. — þ>að var kveðja hitt-iar
HEyjpttdfl til hemnar. — H'antt'j fanst hun ekki geta séð
hið elskaða attdlit ka't cg stirðnað. En srinn.ipart j
greftruoardag'siins, þi*gar frú Heilwig var gcngin í
186 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
r.iurtu, t'ók hútt ecttn af lyklun'um', er hénigu í vinmti-
hjúJiicTrbeiPgiiniu, og gekk að rianghala þeim, er 14 að
ruslahercierigiinu 'gcanlai. — Vegnia þess, að f.rúiin var
orðitt svo íoit, hlcfði hún sér sem mest hún gatt við
að gamga upp og o.fan stigana. Friðrika' hafði því
um lanigan tíma haft óhindraðaat aðgang að herbergj-
unurn á lefsta loift'inu.
Á 'gröf Cordulu firænku skyldu laggjast ný blóm
strax í diaig, og það af þcini bilómum, sem húffli sjálf
hiafiffi áitt. — Öll herberg'i henttar voru ittnsigluð, að
undainiteikniu fuigliatósiimi-. þ'á k-iff var því ekki hægt
að íara ,tiil honigigarðsins, sem enginmi hiirti lengur ura,
1 fyrsta sinmi eijtir niu ár stóð Feliciitas aftur við
gJuigigann á ru.slakomip.untt'i og horfði niður á blótnfiffl,
er liul iu þakið. Margjt hafði skieð síðan þanin dag,
þá' er hiat mflsþy.rmd l harnsaál hóf up.preist gegn. bœði
g'uði og mömnum, — þama var bið iciginlegia heimiili
honniar. H.r hafði ga'mla eiinsetukonati huggað og
hugihncyst hiatta. ToUð hið b:\aiinf erða loddar'aibiarat
að sínu stóna og göíuigia hjarta, o,g afstýrt talraun
þeirri, ®r igeirð var til að myröa sál þess. — þarna
hafði 'bariiiið verið óþr.eytandi með að læra, og í raun
ag \erii ,að eins liiað hár. — IIan.11, sem nú ferðaðiist
1 hóij.i fr ðra kvemmia um hinn fö-gru skóiga í Thur-
tn ien, — hann vissi ekkj, að uppi.jldisregJur þær, er
h.sttn s.itti, og sietn .bypiðar voru á hiarðýðg.i og vattd-
læ.tinigrisemi, ströiwiuðiu M’Cgna nokkurra ofdirfsku-
ftillra skr.fa yfir tva-r, hrörlegar þakr. nanir.
•Og nú v.arð hún að fara Jacssa l'ið afitur. — Feli-
ci’ias sf.eiig út úr , þ'gTinium og gekk cótir þakiivu,
þnng'ð 1 il húffl- liop'/taff-i 1 tt 1 gi niðjtr á svalirnar.
— Vesalrgs bjóm.unum, er sitóðu þar og beygðu
blómkrónnr sinar svo saklevsislega, kið nú miklu
yer cm. blóminm þeim, pr uixit tiil og frá á jörðunni. —
Úr íami iej'si s'n.u hátt nppi í lo't nu, þektu þau ekkt
ti.1 umhyirigiu og ræktarsemi j rdvegsiais, er felur í sér