Heimskringla - 25.02.1909, Qupperneq 3

ÖBlHSÉttlNGEÍ
‘ÍV1NNÍM5Ö, Í25. ÉfíliR. 1989, b!» *
.«*L
IIHtWNNII
R08LIN HOTEL
115 Adelaide St. -* Winnipeg.
Bezta $1.90 á-dag hús í Vestur-
Cansda. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöðva og hússins á uóttu og
degi. AúMynning hins bez'a. Við-
skifti íslendinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjá húsina.
O. ROY, eigandi. -
IIHIíHmMMI
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Bétt vestan viö Mair St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag 02: þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.

MIDLAND 285 Market St. HOTEL Phone 3491

J|//tt hfís, nýr húsbúnaður
Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar & dag og þar yfir.
w. G. GUULD :: FRED. D.
Eigendur
winnipeo ::: ::: canada

Jimmy’s
HOTEL
Rétt á bak við Pósthfísið
íslendingar ættu að
reyna þetta gistihös. í
hressingarstofunni er sú
eini íslenzki vínveitinga-
maður f Winnipeg.
Jaineg Tliorjie,
eigandi
Fyrrum eigandi Jimmy‘s Restaurant
^Domiiiion IRiiik
NOTRE DAME Ave. RRANGH Cor. Nena St.
VÉR GEFUM ÖÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐS DEILDINNI. —
VEXTIR BORGADIR AF INNLÖGUM.
HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38
SPARISJÓÐUR - - $5,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAGER.
Réttilega eða óréttilega.
- EFTIR -
Mrs. Inötbjörgo Goodman.
1 oktpberhefti Freyju 1908 á bls.
67 má sjá í einum ritstjórnarpistli
litla en nndur laglega yfirlýsingu,
er hljóSar á þessa leið :
“ Leiðtogar kirknanna ríiist
um smásálarleg trúaratriði og
bita, sem hin kirkjulega starf-
semi gefur a£ sér, en á meðan
brjóta þeir, sem halda kirkju-
félagsskapnum fjárhagslega
nppi, svo hin almennustu sið-
ferðislög, að úr hófi keyrir.
Kirkjustólparnir og mannfé-
lagsstytturnar hver af annari,
eru sakaöir, réttilega eða ó-
réttilega, um gífurleg siðferðis-
brot, réttilega sumir, að
minsta kosti. Nöfn þeirra eru
á milli almenningstanna, og ó-
tal stúlkutn er fórnað á altari
taumlausra girnda, og svo
hverfa þær úr sögunni, eru
sendar burtu til að bera einar
ábyrgð á tveggja verknaði ”,
'o. s. frv.
Kirkjustólparnir og mannfélags-
stytturnar eru sakaðir, réttilega
eða óréttilega, um gífurleg siðferð-
isbrot.
Hversu vægur, sem maður vill
vera í dómum, er ómögulegt að
leggja út nema á einn veg fyrir
Mrs. M.J.B. þessi orð : rétti-
lega eða óréttilega, rétt
eins og höf. hafi hugsað : ó, það
gerir ekki svo mikið til, hvort
þetta er satt eða ósatt. Ég skal
nota mér átvllu þá, sem slúður-
berarnir gefa mér, og sletta þess-
um lagði á karlþjóðina eins langt
og hann nær.
Og þessum þrifalegu hnútum,
sem *hent hefir verið mann frá
manni, frá tönn til tannar, og ver
voru orðnar til reika, enn þó
hundnagaðar hefðu verið, grípur
Mrs. M.J.B. tveim höndum og hag-
nýtir sér þær eins vel og sam-
vizkusamlega eins og upplag henn-
ar að líkindum hefir leyft henni.
Efni þeirra hefir lienni sjálfsagt
þótt vel m'tilegt, því það tekur
hún til að teygja og toga, þar til
það er orðið að lopa þeim, er hún
spinnur og prjónar i'ir greinarstúf
þann, er hún kallar “Ritstjórnar-
p’.stil”. Og prýöisvel skartar hann
á blaði því, er hún s e g i r að
e i g i að vera málgagn kvenfrelsis
og jafnréttis málatina okkar vest-
ur-íslenzku kvenþjóðarinnar! !
I5n nokkuð mikið ber á lykkju-
föllunum á prjónlesi hennar, því
svo kveður ramt að, að jafnvel
Mrs. M.J.B. sjálf rekur augun í
stærstu glompurnar, nefnilega setn
inguna þá arna : “réttilega eða ó-
réttilega”. Og víst er það munur,
að kunna að halda laglega á mál-
inu, því nú fer ritstýran að hvpja
í götón og gerir það svona :
‘‘Réttilega sumir, að minsta
kosti”.
En hvernig ætli Mrs. M.J.B.
gangi að sanna það, að þeir menn,
er taldir eru að vera mannfélags-
styttur, og einnig þeir menn, er
halda kirkjufélagsskapnum fjár-
hagslega uppi, — brjótí frekar hin
almennustu siðferðislög en aðrir
menn, og það svo fram úr hófi
keyrir, segir ritstýran.
það er nú hvorttveggja, að ég
er ekki eins hámentuð í slúður-
sagnafræði, eins og út lítur fyrir,
að kona þessi sé, enda get ég sagt
það eitt, að ég hefi ekki heyrt
neitt það máli þessu viðvíkjandi,
er g»ti orðið til þess, að hjálpa
mér til að sanne. á tnerui þessa
fram úr hófi keyrandi siðferðisbrot
sem Mrs. M.J.B. blæs svo átakan-
lega þungt yfir.
En skyldi nú Mrs. M.J.B. vera
viss um það, að hún liafi unnið
göfugt verk með því, að senda
þennan pistil frá sér, eins til reika
og hann er ? Skyldi hún vera
v i s s um, að hún með honum hafi
fært inn á heimili þessara manna
meira ljós og yl, en þar ríkti áð-
ur ? Eða gat hún verið a liv e g
v i s s um það, að sumar þær kon-
ur, sem borlð hafa fult traust til
trúmensku manna sinna, færu ekki
að efa, þegar þær fóru að lesa
greinarkorn þetta ? Eða mundi
ekki Mrs. M.J.B. telja sér það ó-
lán, ef að hún með ógætni sinni
í rithætti yrði til þess að leggja
sverð milli þeirra hjóna, er áður
hafa unnað hvort öðru hugást-
um ?.
Flestum Winnipeg íslendingum
mun það full-ljóst, hverjir helzt
þeir menn eru, sem fjárhagslega
halda kirkjufélagsskapnum uppi,
og þá að líkindum er það engin
ráðgáta til þeirra sjálfra eða kon-
anna þeirra, hverjir það eru, sem
eiga að hirða þessa kvenlegu stað-
hæfingu. Má þetta þvi heita nokk-
urn veginn eins persónulegt og þó
nöfn þeirra hefðu verið auglýst.
En máske að Mrs. M.J.B. haldi,
aö blaðið hennar sé lítið eða e k k-
e r t lesið af kaupendum þess, eða
ef það sé lesið, þá sé það ekki tek-
ið það allra minsta til greina, og
að fólk muni segja um það eins og
málshátturinn hljóðar : “Ömætt
er ómagaorð”. — Nei, ekki get ég
haldið, að hún hugsi á þá leið,.
því a 11 i r ritstjórar munu fyrst
og fremst ætlast til, að blað þeirra
sé lesið um leið og það hafi ein-
hver áhrif í einhverja átt.
Kvenfrelsis og jafnréttis blað á.
Freyja að vera, en einkennilega
fiytur Mrs. M.J.B. þau mál. Karl-
þjóðina hættir henni undarlega
mikið til að ofsækja. það »veit hún
þó, að krafta þá, sem okkur kven-
þjóðina hefir vantaö, til þess að
ná jafnrétti við karlmennina, hafa
þeir haft og hafa enn í sínum hönd
um. Og skyldi það vera hyggileg-
asta og réttasta aðferðin, t*il þess
að fá karlþjóðina til að vinna með
okkur, að við setjum okkur á
nokkurskonar dómstóla og gagn-
rýnum þaðan hverja hreyfingu
karlmannsins, og eins fljórtt og við
höldum, að við sjáum miður heil-
hrigðan blett á siðferði hans, þá
sé um að gera að setjast þar að
og berja hann og klipa, þar til við
erum öruggrar vonar um, að hann
hafi hlotið meira eöa minna tjón á
mannorði sínu ? “Réttilega eða ó-
réttilega”, gerir nú náttúrlega
ekkert til hvort heldur er(!.! ! ).
Nei, ritstýra Freyju má r e i ð a
sig á það, að ef við ekki fáum
karlþjóðina til að vinna að jafn-
réttismálum okkar með þvi að
strjúka þeim hlýlega um vangann,
þá fáum við þá ekki frekar til
þess með því að snoppunga þá, og
það stundum og jafnvel oftast að
ósekju.
Og enn segir Mrs. MJ.B.: “Ótal
stúlkum er offrað á altari taum-
lausra girnda”. — þið vesalings —
vesalings ungu stúlkur, hér
er þá ykkar vitnisburður þveginn
°g uppteygður! Víst hefir hjarta
ykkar mátt fyllast gleði og þakk-
látssemi, þegar þið lásuð þessa
fögru siðfefðis viðufkenningu til
ykkar frá jafnréttis og kvenfrelsis-
hetjunni henni Mrs. M.J.B.
Hér er tæplega liægt að hugsa
sér, að Mrs. M.J.B. sé að tala um
skynsemi gæddar verur. Miklu er
það líkara því, að hún sé að tala
um skynlausar skepnur, eða jafn-
vel alveg dauða hluti. Tak-
ið að eins eftir : Stúlkurnar eru
teknar og þeim er offr-
a ð á altari, o.s.frv.
Eitt af mörgu, sem mér fyrir
mitt leyti finst mjög ranglátt af
Mrs. M.J.B. er það, þegar hún er
að óskapast yfir siðferði karls og
konu, þá er það að eins karlmað-
urinn, sem hún dæmir v æ g ð a r-
1 a u s t. Kvenmanninn aumkvar
hún (að ég held). það er svo að
sjá, sem hún álíti það helzt, að
stúlkunni sé ekki um neitt að
kenna. Hún er í augum Mrs. M.J.
B. sýkn saka, — rétt eins og kon-
unni hafi ekki verið lánað neitt sér
til varnar. Nei, ekki snefil af sjálf-
stæði eða viljakrafti t'il þess að
vernda með sinn eigin sóma.
Úr því nú að Mrs. M.J.B. vill
vera að gera sér endalaus afskifti
af þessu máli, þá væri henni (ég
liugsa að margra áliti) miklu nær,
að reyna að knýja fram hjá ungu
kvenþjóðinni sem mest sjálfstæði,
dugnað og djörfung, svo þær sjálf-
ar gætu borið til sín verðskuldað
traust til að mæta, ef til þyrfti að
taka, hvort heldur væri óheiðar-
legum árásum karlmanna eða öðr-
um ójöfnu'(ji, svo að þær að end-
aðri viðureign þyrftu ekki að
ganga af hólminum með meira eða
ininna skert mannorð.
Og enn segir höf.: “Svo hverfa
þær úr sögunni (stúlkurnar), eru
sendar burtu til þess að bera ein-
ar áhyrgð af tveggja verknaði”.
það er ég viss um, að það er
ekki Mrs. M.J.B. ein, sem finnur
sárt til þess, að hér er ódreng-
lyndi og heigulskapur karlmann-
anna á hæsta stigi, — að hafa
hvorki mannúð né siðferðislegt
þrek til þess að þora að mæta íif-
leiðingum sinna eigin verka.
En ófeimiti ætla ég að gera þá
játningu mína, frammi fyrir þeim
parti af hAminum, er kann að sjá
linur þessar, að ekki ber ég það
meira traust til kvenþjóðarinnar
en karlleggsins, að hefðum við
kvenþjóðin í þessu til'felli sama
tækifæri gagnvart karlmönnunum,
sem þeír hafa gagnvart okkur, þá
efast ég ekki hið ftllra minsta um
það, að við mundum uota okkur
það nokkuð á líkan hátt og þeir
hafa gert. því við vitum það öll,
uð það er svo ríkt í eðli mannsins
— jafnt karla og kvenna — að
vilja hylja yfirsjónir sinar, og jafn-
vel stundum grípa til miður heið-
arlegra örþrifsráða, til þess að
geta falið skömm sína sem lengst,
og þykir vel ganga, þegar menn
geta klint skömm sinni yfir á ná-
ungann.
Svo að endingu vil ég geta þess,
að «kki væri það nema von, þó
sumir þeirra, er lesa Freyju, og
ekki þekkja til lifnaðarhátta okkar
íslendinga í Winnipeg borg, héldu,
að hvergi á bygðu bóli væri annar
eins ólifnaður meðal Vestur-lslend-
inga, eins og einmitt hér í þessum
bæ. En ég hugsa, þegar tekið er
tillit til fjöldans, sem hér er sam-
an kominn, þá sé mér óhætt að
fullyrða, að Vhnnipeg Islendingar
þoli samanburð við landa sína
hvar annarstaðar sefii er, hvað
siðferði og menningu snertir. Enda
ætti svo að Vfera.
En ekki get ég geft að því, þó
mér detti stundum í hug, þegar ég
hefi lesið Freyju, þessi setning úr
kvæðinu “Sveinn dúfa” :
“Vildi feginn fást við alt,
en fór að öllu skakt.”
Winnipeg, 12. iebrúar 1909.
------
DÁNARFREQN.
þann 15. febrúar 1908 lézt að
heimili tengdasonar síns, 530 Jas-
per Ave., Winnipeg, gamalmennið
HAELDÖR JÖNATANSSON, á
65. aldursári. Fæddur að Krossa-
víkurseli í þistilíirði 16. júní 1843.
Foreldrar hans, sem lengst af
bjuggu á Flautafelli í sömu sveit,
hétu Jónatan og Guðleif ; hann
var þorkellsson, bónda á Nýjabæ í
Kelduhverfi, og þriðju konu hans
Guðrúnar Jónsdóttur ; en Guðleif
var Jónsdóttir, Halldórssonar í
Kcldunesi.
Fárra vikna gamall var Halldór
sál. tekinn til fósturs af hinum
góðkunnu hjónum, Eiríki bónda á
Vöffum í þistilfirði og Sigríði
konu hans, og var hjá þeim 2 ár ;
kom svo aftur til foreldra sinna,
og var hjá þeim þar til þau dóu.
þá var hann 17 ára. Svo var hann
á sama bæ 4 árin næstu. Fór svo
þaðan til Stefáns Kristjánssonar á
Kúðá, var þar eitt ár, íluttist svo
með honum að Tóvegg í Keldu-
hverfi. E'ftir það var hann á ýms-
um stöðum, lengstum í Keldu-
hverfi eða þistilfirði.
Kona ha»s var Kristín Jónsdótt
ir Ágústssonar, bónda á Hafurs-
stöðum. Börn þeirra voru: Jó-
hannes, Guðledf og Agnes. Hann
kom til Ameríku sumarið 1897, og
var eftir það mest part hér í Win-
nipeg. þar af kringum 6 ár hjá
tengdasyrfi sínum J óhannesi Krist-
óferssyni og Agnesi dóttur sinni.
Hann var jarðsunginn írá hinni
Fyrstu lútersku kirkju, af séra
Jóni Býarnasyni, 17. febrúar.
Halldór sál. var í æsku mjög
seinþroskaður, vegna langvarandi
beinkramar, og bar þess sorglegar
menjar alla æfi. Líkaminn hnýttur
og samandreginn. Mun þó að öðru
leyti hafa verið að eðlisfari frískur
og vinnugefinn, og furðu miklu af-
kastað, eins heilstilítill og hann
var. Hann var síbúinn að hjálpa
öðrum, með ymsu móti, og virt'úst
mér honum það hin mesta ánægja,
að geta komið svo fram, að öðr-
um mætti að liði verða.
Ilann var trúinaður mikill, og
har sín þungbæru lífskjör til liins
síðasta með sannkristins manns
jireki og þolinmæði. Var mér, sem
rita þessar línur, vel kunnugt um
hans góða hugsunarhátt, og hve
barnslega glaður og þakklátur
hann varð við hvað eina, er hon-
um var gott gert í orði eða verki.
Ritað eftir bón dætra Ilalldórs
sál., 15. fehr. 1909., af
S. M. L.
i Hefir þú horgað
Heimskringlu ?
♦------------------------♦
Cor. Portage Ave and Foat St.
FÉKK FYRSTU VKRÐLAUN k SAIXT
LOUIS SÝNINGUNNI.
Dag og Kveld-kensla. Leitið
fullra upplýsinga og biðjið um
vorn nýja pappírsliníf ókeypis. Vé<r
kennum enska tungu.
M. E. MACKEY, Skrifari
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEO
Beztu tegundir af víi-föngum og vjndl
um, aðhlynning góð. húsið endurbætt
JOHN DUTF
PLUMBER, OAS ANDSTEAM
FITTER
Alt verk vel vandaö, og veröið rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hotel
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygtogágætt gistihús;Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjaruasta verði. Frí keyrsla
til og frá ðllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Pacific
; 219 Market 1 11 .M.IIicks i S treet 1 Eigandi ; W!innipeg - — Manitoba
| Telephone 1338
Ný-endurbætt og Ný-tfzku hús f alla staði. V iðskifta yðar öskast virð- ingarfylst.
$1,25 a D a g
BRUN3WUK HOTEL
Horni Main St. og Rupert A»e.
Besta borðhald; Ilrein og Björt Iler-
bergi; Eíhustu lbykkir og Heslu Vind-
lar. Okeypis Vagn nuetir Öt'um Train-
iestum. Ueynid oss þegarþú ert á ferð.
LEYNDARMAl CORDULU FR.ENKU 227
þér skaluð nú sjá, hverja þýðingu það hefir, þegar
ástin tekur í taumana og ræður gerðum vorum. —
Að eins í þetta eina skifti vil ég neyta réttar míns,
sem umsjónarmaður yðar. Leggið engar hindranir
í veg fyrir mig, því það hefir enga þýðingu fyrir yð-
ur. — Ég vil ráða þessu máli til lykta og skal sjá
um, að þér fáið yður lausa hjá frú Frank”.
“Geriö það”, mæfti hún með skjálfandi röddu. —
Hún var orðin föl sem nár, — “En ég ætla mér ekki
að halda að mér höndum, og þér megið vera íullviss-
ir um, að ég skal verjast meðan nokkur blóðdropi er
eftir í mér! ”
Aldrei á æfi sinni hafði htin komist i jafnmikla
geðshræringu og nú. Ókendar raddir liófu sig alt í
einu í hjarta hennar, og létu hana engan frið hafa. —
það var sem væru þær bergmál af huggunarorðum
hans. Henni fanst sem þrumuský sveima yfir höfði
sér. Og hún var viss um það, að ef lnin átti að
bera sigur úr býtum í þessari baráttu, þá varð hún
umsvifalaust að slíta sig burt frá honum. — Nú þeg-
ar hafði liann orðið óskiljanlega mikiö vald yfir henni
Hentti fanst, sem hvert hart orð, er liún mælti til
hans, særði hjarta hennar sjálfrar.
Hingað til hafði hann haldið fast um hendur
hennar, og á meðan hún talaði, horfði hann stöðugt
í augu hennar, sem þó ekki nema rétt eitt augnablik
lýstu tilfinningum þeim, er hrutust um í huga henn-
ar. — Ilann hafði víst oft, sem læknir og mannþekkj-
ari, lesið hugsanir og leyndarmál annara, alt önn-
ur en þau, er leyndu sér í hjarta hinnar hreinskilnu,
saklausu ungu stúlku.--“;þér getið ekkert’ , mælti
hann alt í einu rólega og með gleðibragöi. Ég sé
glögt, — og hönd mín nær langt. — Ég sleppi ekki
liendinni af yður, Felicitas. — — Hér í X.... læt ég
Vður undir engum kringumstæðum vera; og því siður
fer ég án yðar til Bonn”.
228 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
Garðshliðinu hafði verið lokið upp fyrir löngu
síðan, án þess að þau veittu því nokkra eftirtekt. —
Nti kom Rosa og sagði prófessornum, að frú Heilwig
biði í baðhúsinu, og sömuleiðis hafði ríkisstjórafrúin
beðið hann inntlega um að koma strax.
“Er hún veik?” spurði prófessorinn hörkulega,
án þess að snúa sér við.
“Nei”, mælti Rósa forviða. “En náðug frúin
ætlar að fara að skenkja kafíið, sem hún hefir sjálf
búið til, og hún vill að prófessorinn drekki það á
meðan það er heitt. Frank málafærsl.umaður er
líka komiun”.
“það er gott. Ég kem undir eins”, sagði pró-
fcssorinn. Samt bjóst hann eigi til hrottgöngu. —
Liklega hefir hann vonað, að Rósa færi strax' aftur,
en það var öðru nær. Hún fór að tala við 'Öunu
litlu, er var hálfgrátandi og klagaði yfir, að hlómin
voru öll skentd og fótum troðin. — Loksins gekk pró-
fessorinn hrott, auðsjáanlega i illu skapi. “þér
verðlð ekki.lengi”, kallaði hann til Felicitas. “það
er farið að hvessa, verður bráðum óveður. Komið
því með barnið yíir í garðhúsið”.
Hann hvarf á bak við viðarrunnana. En Felici-
tas gekk hvatlega að Igeknum. Henni fundust allar
hugsanir sínar vera á ringulreið, og hún reyndi eftir
mætti að stilla sig og ná aftur rósemi sinni, til þcss
svo að geta með skynsemi hugleitt sálarástíUid sitt.
----Hún átti þá enn þá langan tíma að lifa í sömu
áþján og áðtir. Og ekki var alt þa.r meö búið. —
það var ekkj nóg, að henni var haldið ófrjálsri, held-
ur átti hún að lifa í nálægð ltans, — heilt ár um-
gatigast hann daglega, — og það var þó það hræði-
legasta, er fyrir hana gat komið. Hún hafði þó
sannarlega gert alt, sem í hennar valdi stóð til að
fullvissa hann tim, að hxin hataði hann og viEri ófá-
anleg til a* sættast við hann. — Var það þá þess
•LiEYNDARMAL CORDULU FR.RNKU 229
vegna, að þannig löguð grimd var brúkuð við hana,
að fjötra hana á þennan hátt ? — Nei, þúsund sinn-
um heldur vjldi hún vera í níu ár enn þá hjá frú
Heilwig og þola harðýðgi hennar, en þó ekki væri
nema einn mánuð í nálægð hans, er hafði svo tak-
markalaust vald yfir henni. — Að eins rödd hans
nægði til þess að trufla hugsanir hennar, er annars
voru ávalt svo skýrar. ’Nú í seinni tíð talaði hann
alt af til hennar svo blíðlega og innilega, að málróm-
ur hans snerti hverja taug í hjarta hennar og lét það
slá hraðara. — En það var víst gamla hatrið, er
gerði alt þetta að verkum. Samt gat vel skeð, að
hún yxði að lúta þessu valdi. Hugsjón hans, er
hann nvlega skýrði henni frá, hafði gefið henni nœgi-
legt umhugsunarefni. Nú fékk hún ráðning á þeirri
gátu : — “Felicitas! þér skuluð nú sjá, ltverja þýð-
ingu það hefir, þá er ástin tekur í taumana og ræð-
ur gerðum vorum! ”
Eftir alt saman, þá var það tilgangur hans, —
þrátt fyrir skorinorða yfirlýsingu hennar, að vilja
ráða sjálf giftingu sinni, — að ráða, hverjum ltún
gæfi hönd sína og hjarta. Hún átti að ganga að
eiga einhvern þann mann, er honum þóknaðist að
velja handa henni. Með því var henni veitt ásjá og
ráðrnð bót á órétti þeim, er hún hafði orðið að líða,
og sem hann haíöi kannast við! — Iljarta hennar
skalf af reiði, er hún hugsaði um þetta. Csköp var
það heimskulegt og frekjulegt. Gat hann þá þröngv-
að nokkrum til að elska hana ? Sjálfur var hann ó-
farsæll í ástanjálum, og hann ætlaði sér að vera ó-
kvæntur alla æfi. Með þeirri yfirlýsingu hafði hann
viðurkent réttindi hjartans. — það réði framtíð
hans. — Hún fastréð, að hann skyldi fá að sjá, að
hún einnig vildi njóta sömu réttinda, — að hun létl
ekki hafa sig á boöstólum, sem aðra vöru. — Hvers
vegna fór hún ekki strax til frú Frank og leitaði
230 SÖC.USAFN HEIMSKRINGLU
trausts og athvarfs lijá henni ?-É, það var litla
gráa skrínið, er batt hana fastar við þetta ófagnað-
arheimili, en nokkur mannlegur máttur hefði getað
gert. Vegna þess varð hún að sýna staðfestu og
þolinmæði til síðustu stundar.
XXIII.
REIÐARSLAGIÐ.
Hin unga stúlka vaknaði af hugsunum sínum við
það, að Anna ldtla tók um handlegg hennar, og dró
hana burt með sér. Vindurinn hvein í trjánum og
þrengdi sér inn á milli rtinnanna, og blómin beygðu
sig óttaslegin til j|arðar. Við og við dróg fyrir sólu
og skugga lagði yfir malarstiginn. Rósahlöðin
þyrluðust hátt upp í loftið, og meira að segja, stein-
stöplarnir virtust beygja sig með lotningu, álíka og
gamlar hirðkonur.
En inni í húsinu var viðkunnanlegt og þœgilegt.
Felicitas settist á stól í framdyrunum með vinnu
sína. Hurðin að stofunni og eldhúsinu stóð opin. —
Maður gat naumast ímyndað sér neitt fegra, en ríkis-
stjórafrúna, sem önnum kafna húsmóðir. Til þess
að hlífa fallega kjólnum sínum, ltafði hún svuntu,
alla skreytta með blúndutn og hróderingum. í hári
sér bar hún rauða rós, er nýlega hafði verið slitin
upp og látin þarna eins og ósjálfrátt, — en sem fór
lienni mjög svo vel. Niður undan kjólnum, er var
festur saman með hlómiim, sáust hinir smáu fætur,
er liöu léttilega til og frá. — Alt útlit hennar var
unglegt og næstum barnslegt, — og lnin fiýtti sér við