Heimskringla - 18.03.1909, Blaðsíða 3

■EIBBHBINOCX
WlNNIPEG, lé. MARZ 1909.
blS 3
R08LIN HOTEL
118 Adelaide^St.
WiDnipeg.
Bezta $1.50 á-dag; hús í Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöðva o« hússins á nóttu og
degi- Aðhlynnina; hins bezta. Við-
skifti Islendinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjáhúsinu.
O. ROY, eigandi.
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Maip St.
Winnipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yfir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Keynið oss,
MIDLAND HÖTEl
285 Market St. Phone 3491
AJýtt hús, nýr liúsbúnaður
Fuilar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum f hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GUULD :: FRED. D. PETERS,
Eigendur
winnipeq ::: ::: canad4

Jimmy’s 1 HOTEL ð Rétt k bak við Pósthúsið
S íslendingar ættu að c reyna þetta gistihús. í ö hressingarstofunni er sá 8 eini íslenzki vínveitinga- 8 maður f YVinnipeg.
JamcN Thorpe, ír ei«andi 8 Fyrrum eigandi Jimmy‘s Restauranfc
^iceæceæceceœæceoeceæceceæœcecö:
Tlfl)<iiniiiiiui Riink
NöTRE DAME Ave. RRANCH Cor. Nena St.
VÉR GEFUM ÖÉRSTAK
. AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐS-DEILDINNI. —
VBXTIRIBOROAÐIR AP INNLÖQUM.
HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38
SPAKISJÓÐUH - - $8,300,000.00
A. B. PIERCY, MANAQER.
Á tuttugu og fimm ára
afmæli Goðtemlara-
félagsins.
10. JANÚAR 1909.
Ræða G. B.JÖRNSSONAR, landlteknis
í dag eru 25 ár síSan þetta fé-
lag, GóötemplarafélagiS, var stofn
aS hér á landi. þaS var stofnaS í
þeim tilgangi, aS iitrýma nautn á-
fengra drykkja.
IlvaSa þörf var á því ? Áfengis-
nautnin var engin nýlunda. þaS
er ævalangt síSan manneskjurnar
fundu áfengisgerSina. Klztu þjóSir,
sem sögur fara af, kunnu aS gera
vín úr vínberjum. 1 ýmsum elztu
söguritum, t.d. biblíunni, er jafn-
vel talaS um ofdrykkju og áfengis-
böl. Engu aS síSur hefir mann-
kyninu fleygt áfram, og ýmsir
merkustu menn heimsins liafa ver-
iS drykkjumenn.
þiS kunniS æfintýriS um gamla
Nóa, aS “þ ó 11 hann drykki, þótt
hann drykki, þá samt bar hann
prís”. Og sagan segir, aS Alex-
ander mikli hafSi lagt undir sig
allan heiminn, þegar hann var
þrítugur. þá dó hann í blóma lífs-
ins. Ilann dó af drykkjuskap.
ílann andaöist í ölæSi.
Hvers vegna er þá veriS aS am-
ast viS áfenginu, þessari vöggu-
gjöf mannkynsins, úr þvi aS mann-
kyniS hefir dafnaS svo vel þrátt
fvrir áfengisnautnina ?
þaö er von, aö áfengisvinirnir
spyrji okkur þessari spvirningu.
Einu sinni kom til mín drykkju-
maöur, gamall maSur, altekinn af
brennivínsgigt.
“þykir ySur gott brennivíniS,
Jón minn?”
“Ösköp gott, blessaö ; heldur vil
ég deyja, en aS vera án þess, meS-
an þaS er til”, svaraSi karlinn.
“En ef þér viljiS fá nokkra bót
á gigtinni, þá veröiS þér aS hætta
aS drekka brennivín”.
I^fclinn leit á mig vantrúaraug-
um : “Á, já, — sauSurinn! ” —
varS honum aö oröi.
“Heldur vil ég deyja, en vera án
þess”, sagöi karlinn. Jafn kjarn-
yrta lýsingu á drykkjuskapar-
ástríáunni hefi ég aldrei heyrt.
“M'gSan þaS er til”, — sagöi
hann. Ég skildi þaS svo, sem
hann mundi þó sætta sig viö aö
lifa án þess, ef hann sæi þaS ald-
rei.
þ a 5 er óhamingjan, aS nú er
svo mikiS til af áfengi.
Frá því í öndverSu, fram eftir
öllum öldum, var svo hart um
drykkjuföngin, aS allur þorri
manna gat ekki fengiS sér í staup-
inu, nema þá rétt á stórhátíSum.
VíniS var höföingjadrykkur. þaS
var ekki alþjóÖadrykkur. Allur há-
vaði mannkynsins hefir til skams
tíma veriö sama sem í bindindi.
Hér á landi var til dæmis mjög
lítið um áfengisnautn í fornöld.
Vínber vaxa ekki í köldum lönd-
um, og í heitu löndunum vaxa
þau ekki á hverri þúfu. Vínföngin
voru því af skorniim skamti. Og
aðrir áfengir drykkir (mjöð, öl)
voru ekki víða kunnir, og hvergi
mikið um þá.
En nú fyrir skömmu tók áfengis-
nautnin algerðum stakkaskiftum.
Eg segi “fyrir skömmu”, því að
ein öld af æfi mannkynsins er sem
ein dagstund af aefi gamals manns.
öf þaS eru ekJb nsZáa rtatftr 4
aldút síðáxi manfi&ýUiS iór aS
drekka.
þaS var á 15. öld. þá fandu
menn aðferðfr til að gera áfenga
drykki ur ódýrum jarðargróðri, úr
korni, og um sömu mundir kom-
ust menn á lagið, að afla sér
hreins, óblandaðs áfengis (spiritus)
Nú byltist alt um. Nú mátti gera
áfenga drykki í öllum löndum, þar
sem korn sprettur. Kornakrarnir
urðu óþrjótandi áfengislind. Áfeng-
ir drykkir urðu nú svo algengir og
svo ódýrir, að allir gátu náð í þá,
hver auminginn gat fengið sér á
flösku. Og þar að auki var þessi
nýi drykkur miklu sterkari en vín-
in gömlu. þaö fanst strax á bragS
inu. þetta nýja, óþrotlega vín
hlaut nafniö brennivín. þaS
er brent úr korni (eða kartöflum)
og það brennir tunguna.
Nú skorti ekki lengur drykkjar-
föngin. Brennivínið flóði um alt.
Allir fóru að drekka. Öll Norður-
álfan fór á “rungandi túr”.
Eg skal nefna eitt dæmi um tíð-
arandann í þá daga. Einu sinni
seint á 16. öld var uppi merkur
maður í Danmörku, sem sögur
fara af, mesti sómamaður og reglu
maður. Hann reit bók handa son-
um sínum um það, _ hvernig þeir
ættu að hegða sér. Minnist á
drykkjuskap. En ekki segir hann :
Varaðu þig á áfengum drykkjum.
Hann segir : “þegar þú, sonur
minn, situr að sumbli og finnur að
þú ert að verða út úr, þá skaltu
læðast út, svo lítið beri á, stinga
tveimur fingrum niður í kokiS og
æla. þá getur þú fariS inn aftur
og haldiö áfram að drekka”.
þetta gerSist skömmu eftir aS
NorSurálfu þjóðirnar komust á
þennan heljar-brennivínstúr.
þiegar komið var fram um 1800,
fóru timburmennirnir að. gera vart
við sig og samviz.kubitið. þá fór
suma menn að óra fyrir því, að
þessi nýbyrjaða gegndarlausa á-
fengisnautn mundi verða hvítu
manneskjumim til falls og glötun-
ar. ' ♦
þá hófst bindindisbaráttan.
Enginn veit aldur tnannkynsins.
En það er víst, að við eigutn
margar milíónir ára að baki okk-
ur. Enginn evgjr endalok mann-
lifsins. En það getur vel verið; að
matinkyniS sé enn á æskuskeiði,
og eigi eftir að taka út níestan
sinn þroska. Ef miðað er við þenn
an háa aldur, þá má segja, að á-
fengisnautnin sé nýtilkomin. Og
afskapleg hefir hún aldrei verið,
fyr en þessar seinustu aldir, þess-
ar seinustu stundir af æfi mann-
kynsins. Áður kom áfengisnautnin
að li'tlu meini. Nú er hún orðin
allsher jarböl, líklega hin * mesta
kynspillingarhætta, sem mannkyn-
ið hefir ratað í á öllu æfiskeiði
sinu. það er gamalkunnugt, að
manneskjan getur skaðað sig á á-
fengum drykkjum, mist heilsuna
og vitið, og stytt sér aldur. Nú
vitum vér líka, að þróttmiklar
ættir geta veslast upp af drykkju-
skap og dáið út — þess eru ótal
dæmi. Og mönnum er fariö að
skiljast, að þessi nýbyrjaða alls-
herjar áfengisnautn muni á kom-
andi öldum smátt og smátt tor-
tíma mörgum þjóðum, sem nú eru
miklar og voldugar.
þess vegna. er það mál beztu
manna og vittustu, að áfengis-
nauiain sé fitwta bol aútímfca*.
Og Jtess vegna ter þ(a|ð Eka
hxn göfugasta Viðleitni góðra.
matma nú á dögurn, að bæta úr
þessu böli, frelsa mannkynið úr
þessum háska.
Að því háleita marki keppa ótal
félög víða um lönd, hvert í sínu
landi.
En háleitust er hvigsjón þess fé-
lagsins, sem hefir markað á skjöld
sinn jarðarhnöttinn í heilu lagi og
heitstrengt, að útrýma áfengisböl-
inu í öllum ríkjum veraldar.
þetta göfuga félag, þetta mikla
alheimsfélag, það er okkar félag,
það er Independent Order of Good
Templars.
1 dag höldum við 25 ára afmæli
þessa félags hér á landi. Hér er
það orðið 25 ára gamalt. En
“Vor hugsjón varð til fyrir
hálfri öld,
sem himinsend skjaldmær, er
gengur að verki
með leiftur í augum og skygðan
skjöld”.
það bar til einn dag árið 1857 í
TJtica, litlum bæ í Vesturheimi, ná
lægt New York, að fáeinir alþýðu-
menn mæltu sér mót í þröngu
kvistherbergi á fjórða lofti í göml-
um kumbalda. A þeim fundi var
stofnað í kyrþey bindindisfélag
það, sem nú er að verða frægast
bindindisfélag í heimi. þar og þá
fæddist Góðtemplarafélagið. þar
kom hún til, þessi háleita hugsjón
um alheimsfélag til að útrýma á-
fengisbölinu.
Fyrst framan af var þetta félag
lítiö og í hvarfi, eins og frjóangi í
jöröu, sem ekki er oröinn þaö, aS
hann nái upp úr moldinni.
En nú er svo komiSj aS Good-
templarar-reglan hefir tekiö allan
jarðathnöttitm uþp í fangiS. Húo
htefir reist bú í ö'Uöifi hei msáiium.
Og hvar sem hún heldur aÓvtíims-
Stefnur sínar, liástúkuþingin, þá
er henni allstaöar fagnaS meS
virktum, og hver þjóShöfSingi
býSur hana velkomna og árnar
henni allra heilla.
þessu lík er saga Good-templar-
reglunnar hér á landi : Mjór vísir
en mikill árangur.
Ole Lie er maSur nefndur, norsk-
ur alþýSumaSur. Hann stofnaöi
fyrstu Good-templarstvikuna hér á
landi, stúkuna “Isafold” nr. 1.
þaS gerSist á Akureyri 15. jan.
1884.
Elzta stúkan hér í Reykjavík,
“VerSandi”, var stofnuö ári síSar,
3. júlí 1885, í leikfimishúsi barna-
skólans, þar sem viS nú fáum póst
bögglana okkar. Hér fjölgaSi stúk-
unum íljótt. þær höfSust fyrst viö
í borgarasalnum, þá í leikfimishús-
inu.t Efe 1887 var þetta hús reist,
sem viS stöndum í, og þaS hefir
síSan veriS höfuSból félagsins hér
á landi. FélagiS var fátækt, og
þaS þótti djarft, að ráSast í þessa
húsgerS. Stúkan “Einingin” var
huguðust, þaS var henni aS þakka
FélagiS dafnaSi fljótt. A tveim-
ur fyrstu árunum voru ■ stofnaSar
12 undirstúkur. þær lutu erlendri
(norskri) stórstúku í fyrstu, en
1885 var stofnuö stórstúka hér í
Reykjavík. þar meS var fengin
heimastjórn, sjálfstjórn. Nú var fé-
lagiS ekki öSrum háS, en hástúk-
unni, alheimsstjórn GoodtemplaT*
reglunnar.
Vöxt og viðgang reglunnar hér á
(Framh. & 4. bls.)
Ég ann þér heitt, þaö ei er fals né tál,
þú ódauðlega, fagra guSa mál.
þiinn andi er hreinn, sem aftanblærinn þíöi,
þitt orSaval hin mesta snild og prýði.
þín speki er djúp, sem hrannar heimur blár,
— en hafið aldrei þverr um- jaröar ár.
■og endaS heldur ekki snild þín gettir,
þú ert og verður þaS, sem listin metur.
Og andagift þín auðgar líf og sál
og æðstu speki flytja Hávamál.
En því er ver, að þeim of margur gleymir,
en þrótt og vizku hvert eitt orð þar geymir.
Og Völuspá, hin djúpa vizkulind,
þú verður œ sem speki fyrirmynd,
og aldrei þorna, eH áfram stöðugt renna
til andans nota og háan vísdóm kenna.
þú lyftir mannsins anda í hæðir hátt,
svo hafa orð þín sterkan töframátt,
svo langar hann að liða yfir heiminn
með ljóssins hraða vítt um himingeiminn.
þú mikla snild, sem mannaverk þó ert, —
hve margir skyldu nú fá betur gert ? —
þú spjalda á" milli ert full af andans auði,
þar er ei þessi sálarlífsins dauði.
•
þín helga saga og himinfögru ljóð
nú heimsfræg eru, og betri en gull í sjóð.
Jní feðra vorra ert arfur oss til handa,
þeim eignarrétti megum vér ei granda.
þú samin varst á okkar eigið mál,
vér eigum þig, sem part af vorri sál.
þig ætti að þrykkja alla gullnu letri, /
því engin þjóð á goöafræði betri.
JÓNAS J. DANÍELSSON.
Á beztu heimilum
. - --------------
hvar sem er í Ameríku, þar
munið þér íinna HEIMS-
KRING'LU lesna. Hún
er eins fróðleg og skemti-
leg eins og nokkuð annað
íslenzkt fréttablað t Canada
MARKET HOTEL
146 PHINCESS ST. tíífk...
P. O’CONNELL, elgandl, WlNNlPEtt
Be^u tecundir a( vínföngum og víndl
3m, aðhlynning góð húsið endurbætt
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTER
Alt verk Tel vandað, og verðiö rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hotel
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygt og ágætt gistihús; Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frá öllum jérnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Paciíic
j 219 Mtirket I H .M.Hicks S treet Eigandi Wjinnipeg - - - Manitoba
Teiephone 1338
Ný-endurbætt og Ný-tfzku hús f alla staði. V i dskifta yðar óskast virð- ingarfylst.
$1.25 a D a g
BRUNSWICK HOTEL
Horni Maiu St. og Rupert Ave.
Besta borðhald; Ilrein. og Björt Iler-
beryi; Fínustu Brykkir og Hestu Vind-
lar. ókeypis Vagn mœtir ÖUum. Tram-
lestum. lieyuið oss þegar þú ert á ferð
LEYNDARMÁL CORDU'LU FR.FNKU 251
dauðahaldi í stálþrœöina í búri sínu. — Á stóra ofn-
inum sauð á kaffikatlinum. Hin virðulega móðir
þín sat við rokkinn sinn og spann hör, og faðir þinn
sat þar hjá á stól og barði léttilega skósólana, —
með því innvann hann sér og sínum daglegt brauð.
Mér finst sem sjái ég enn þá h'ans göfuga en
þunglyndislega andlit, þegar hann var að tala um
liðnar tíðir. — þá hafði Hirschsprung ættin veriö
voldug og fræg, karlmennirnir höfSu veriö svo hug-
takkir og hraustir, og unniS óteljandi lireystiverk.
Mig hrylti viS, aS heyra um allar þær blóSsúthell-
ingar. — Mér þótti miklu meira gaman að heyra um
riddarann, er elskaSi hina ungu konu sína svo heitt,
aö hann lét smíöa tvo armbauga, ög var ástavísa
greypt i miSjvi þeirra, — helmingur vísunnar á hvorn
hring. Annan hringinn bar hann sjálfur, en 'hinn hin
hjartkæra kona hans. Og þá er hann særSur til
dauöa féll til jarSar í bardaga, þá kom þar aS fé-
gjarn hermaSur, er vildi ræna hann hinum dýrmæta
menjagrip, en hin deyjandi hetja krepti vinstri hend-
ina utan um hringinn, og slepti ekki, þó hinn bæöi
limlesti hann og hjyggi hendina af. En þá komu fé-
lagar hans aS og drápu ræningjann. — Armbaugur-
inn var síöan geymdur af afkomendum hans, sem
dýrmætur helgidómur, þangaS til Svíarnir komu. —
FlvaS þú hataSir þá, Jóseph ! þaS átti aS vera
þeim aS kenna, aö Hirschsprung ættin varS fátæk og
tvístraSist. — þaö var óskemtileg saga, og ég vildi
sem sjaldnast heyra hana, þó ekki væri nema af
þeirri einu ástæSu, aS faöir þinn í hvert skifti, er
hann talaSi um þetta, mælti : — ‘Sjá þú til, Jóseph,
ef þessi óhamingja hefSi ekki komiö fyrir, þá gætir
þvi nú lært og orSiS mikill maður, — en eins og sak-
ir standa nú, verSur þú aS gera þig ánægðan meS,
að reka söbju iðn og ég’. — i£, þaS mátti nú virSa
252 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
þessa sögu fyrir sér frá alt öSru sjónarmiöi, en
gamli maSurinn áleit.
“Hirschsprung ættin hélt sér fast viS páfatrúna,
þegar aðrir aSalsmenn hringinn í kring aöhyltust
hfnn nýja sið. Af fastheldni viS trú sína, drógu þeir
sig í hlé, og lifSu mjög einmanalegu lífi. Gamli
Adrían von Hirschsprung, er var ákafur páfatrúar-
maSur, gerði sig þó ekki ánœgðan með það. Hann
vildi ekki búa meðal trúvillinga, og þess vegna seldi
hann allar eignir sínar, og bjóst til að hverfa í brott
úr hinum ástkæru átthögum sínum í Thuringen. —
Að eins húsið á torginu var óselt. Fyrir allar eign-
ir sínar hafði hann fengið 60 þúsund ríkisdali í skiru
gulli, og synir hans tveir stigu nú á hestbak og
bjuggust til að lei'ta nýrra heimkynna í góðu og ka-
tólsku landi. þá bar það við, að Gústaf Adólf,
konungur Svíanna, fór með her sinn, 21 þús. manns,
gegn um Thuringen, og hélt einn dag kyrru fyrir í
smábænum X. það var 22. október 1632. — Sveit
hans tók sér aðsetur í húsum bæjarbúa, og í stóra
aðalsmanna liúsinu á torginu, voru margir svenskir
riddarar satnan komnir. — Gamli Adrían von Hirsch-
sprung fyltist reiði og gremju, og lenti í allhörðum
orSadeilum milli hans og hermannanna, er sátu ölv-
aöir viS víndrykkju úti í garðinum, — og af þvi
leiddi liinn hræSilega atburS : Einn hermannanna
lagði hann í gegn meS sverði sínu, og hinn gamli trú-
arofstækismaður féll niður á steinstéttina með út-
rétta arma, án þess að gef-a neitt hljóð frá sér, hann
dó samstundis. En hermennirnir, viti sínu íjær af
víni og reiði, hlupu um alt húsið og mölvuðu alt er
fyrir varð. — Og svo, þegar svnirnir komn heim aft-
ur, þá var búið að jarða gamla manninn fyrir löngu
síðan í frúarkirkjunni hér, og þeir leitviðu að arf-
hluta sínum, en fundu hann ekki. Hinir 60 þúsund
ríkisdalir roru horfnir. Svíarnir höföu tekið þá á
LEYNDARIIAL CORDULU FR.FNKU 253
brott með sér. Allir kassar og kistur stóð opiö og
tómt, og þaö, sem í þeim hafSi veriS var á víS og
dreif út um gólfiö, fótumtroSiS. .Ettarskjölin voru
einnig horfm, og fanst ekki af þeim eitt einasta blað.
•— þatmig skýrSi faðir þinn, Jóseph, frá þessu. —
Síðan var húsið selt fyrir gjafverð borgaranum Heil-
wig. — Synfr Adríans skiftu peningunum á mdlli sín,
Lutz, sá eldri, fór eitthvað út í bláinn, og menn hafa
ekkert frétt af honum síðan. En hinn henti frá
sér sverðinu, — og afkomendur hans, niðjar þeirra
manna, er eitt sinn höfðu barist móti Serkjum og
sem vegna hreysti sinnar og hugrekkis voru í mikl-
um metum hafðir við hirö keisarans, — þeir tóku al
og þráS í hönd sér.
“ En það gerðir þú ekki, Jóseph. Alveg eins og
fallegu hárlokkarnir þínir hringuðu sig frjálslega um
enni þér, þannig hóf andi þinn sig yfir hinn þrönga
sjóndeildarhring þinna nánustu foríeðra. þú gekst
þinn eigin veg, þó að þú vissir, að hann yrði harður
og þymum stráður, — að örbirgðin gengi við hlið
þér, — ]bú sást að eins hámarkið. En hiö háleita
og íagra. takmark, er þú hafðir sett þér, og kjarkur
þinn og hngrekki þitt urðu að engu í þakherberginu.
Andinn flúði asf því líkaminn leið hungur. — Almátt-
ugi guð, eitt af þínum fegurstu og fullkomnustu
börnum lét lífið vegna matarskorts !
“ Ilv’erjum skyldi hafa komið til hugar, aS þú
myndir !hverfa svo skjótt í gleymskunnar djúp, er
heyrSi þ% með fjöri og eldheitum áhuga lýsa hinum
djörfu og; djúpvitru hugsnnvim þínum ! Eða þegar
þú settist við hljóðfæriö, og hin tindurfögru lög þín
hljómuðu: um herbcrgið. Illjóðfærið var lítið og
laklegt, 'Og stóð í dimmasta Horninu á herbergintt.
Tónar þi»ss voru óþýðir, en hugvit og snilli þín gerði
þá hljóir tfagra. Stundum hljómuðu þeir eins ög ó-
veður stormnr hvim, »g sv« 4 teítir lýstn þ«ir
254 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
brosandi himni yfir jörSinni í allri sinni dýrS. —
Manstu eftir, hvernig þinn góöi faSir launaSi þér,
þegar hann var áhægSur meS þig ? Meö hátíöleg-
um svip lauk hann upp litlum eldgömlum skáp, tók
þaSan nótnahefti og gaf þér. þaö var söngheftiS,
samiS af Johan Sebastian Bach. Bach sjálfur hafSi
gefið afa föSur þíns þaS, og þaS var varöveitt í æ*tt-
inni eins og hver annar ættargripur. — þegar þú
varst dáinn, fundust hvorki hjá þcr skildingar né
einn einasti matarbiti. — En sönglög Bachs, sem þú
vissir þó aS voru verSmæt mjög, láu á borSinu hjá
þér, og skrifað utan á þau til mín.
“ Hér á hinni blaösíðunni stendur, beint á móti
þar sem ég er að skrifa : ‘Mín inndæla bjarthærða
Cordúla, kom yfir um til mín í dag í hvitum kjól! ’
það var á fermingardaginn minn, Jóseph! Móðir
mín, er var mjög siðavönd, hafði sagt, að það yrði
nú í síðasta sinn að eg heimsækti þig. — i Frá þess-
um degi var ég álitin uppkomin og rik kaupmanns-
dóttir, og þótti ekki sæina, að ég væri í neinttm
kunningsskap við skógaradrengittn. Foreldrar þíndr
voru ekki inni, er ég sagði þér frá þessu. þú fölnað-
mjög- — ‘Nú, faröu þá ! ’ sagðir þú og stappaðir
harkalega niður í gólfið, en málrómur þinn skalf og
ég sá tár blika í augum þér. — É)g fór ekki, og án
þess eiginlega að vita a-f því, tókum við skjálfandi
höndum saman. — þaö var byrjunin aS okkar sælti,
ódauSlegu ást, Jóseph !
“ Hefði ég nokkurntítna átt að geta gleymt því,
eítir að ég í fledri ár hafði sett mig upp á móti for-
eldrum mínum, sem með bæði góðu og illtt reyndu
að koina í veg fyrir samdrátt okkar, — og svo alt í
einu af eigin hvötum að rjúfa eiða inína. — þér voru
valin hin verstu nöfn, — þú varst nefndur betlari,
vesall skógarason, er legði það edtt fyrir sig, er ekk-
ert gæfi af sér. þau hótnðú, aS útskúk mér ©g