Heimskringla - 18.03.1909, Blaðsíða 3

Heimskringla - 18.03.1909, Blaðsíða 3
■EIBBHBINOCX WlNNIPEG, lé. MARZ 1909. blS 3 R08LIN HOTEL 118 Adelaide^St. WiDnipeg. Bezta $1.50 á-dag; hús í Vestur- Canada. Keyrsla ÓKeypis milli vagnstöðva o« hússins á nóttu og degi- Aðhlynnina; hins bezta. Við- skifti Islendinga óskast. William Ave. strætiskarið fer hjáhúsinu. O. ROY, eigandi. SPÓNNÝTT HÓTEL ALGERLEGA NÝTÍZKU Hotel Majestic John HcDonald, eigandi. James St. West, Rétt vestan viö Maip St. Winnipeg Telefóu 4 9 7 9 $1.50 á dag og þar yfir Bandaríkja-snið Alt sem hér er um hönd haft er af beztu tegund. Keynið oss, MIDLAND HÖTEl 285 Market St. Phone 3491 AJýtt hús, nýr liúsbúnaður Fuilar byrgðir af alls- konar vönduðustu drykkj- um og vindlum f hressing- ar stofunni. Gisting einn dollar á dag og þar yfir. W. G. GUULD :: FRED. D. PETERS, Eigendur winnipeq ::: ::: canad4 Jimmy’s 1 HOTEL ð Rétt k bak við Pósthúsið S íslendingar ættu að c reyna þetta gistihús. í ö hressingarstofunni er sá 8 eini íslenzki vínveitinga- 8 maður f YVinnipeg. JamcN Thorpe, ír ei«andi 8 Fyrrum eigandi Jimmy‘s Restauranfc ^iceæceæceceœæceoeceæceceæœcecö: Tlfl)<iiniiiiiui Riink NöTRE DAME Ave. RRANCH Cor. Nena St. VÉR GEFUM ÖÉRSTAK . AN GAUM AÐ SPARI- SJÓÐS-DEILDINNI. — VBXTIRIBOROAÐIR AP INNLÖQUM. HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38 SPAKISJÓÐUH - - $8,300,000.00 A. B. PIERCY, MANAQER. Á tuttugu og fimm ára afmæli Goðtemlara- félagsins. 10. JANÚAR 1909. Ræða G. B.JÖRNSSONAR, landlteknis í dag eru 25 ár síSan þetta fé- lag, GóötemplarafélagiS, var stofn aS hér á landi. þaS var stofnaS í þeim tilgangi, aS iitrýma nautn á- fengra drykkja. IlvaSa þörf var á því ? Áfengis- nautnin var engin nýlunda. þaS er ævalangt síSan manneskjurnar fundu áfengisgerSina. Klztu þjóSir, sem sögur fara af, kunnu aS gera vín úr vínberjum. 1 ýmsum elztu söguritum, t.d. biblíunni, er jafn- vel talaS um ofdrykkju og áfengis- böl. Engu aS síSur hefir mann- kyninu fleygt áfram, og ýmsir merkustu menn heimsins liafa ver- iS drykkjumenn. þiS kunniS æfintýriS um gamla Nóa, aS “þ ó 11 hann drykki, þótt hann drykki, þá samt bar hann prís”. Og sagan segir, aS Alex- ander mikli hafSi lagt undir sig allan heiminn, þegar hann var þrítugur. þá dó hann í blóma lífs- ins. Ilann dó af drykkjuskap. ílann andaöist í ölæSi. Hvers vegna er þá veriS aS am- ast viS áfenginu, þessari vöggu- gjöf mannkynsins, úr þvi aS mann- kyniS hefir dafnaS svo vel þrátt fvrir áfengisnautnina ? þaö er von, aö áfengisvinirnir spyrji okkur þessari spvirningu. Einu sinni kom til mín drykkju- maöur, gamall maSur, altekinn af brennivínsgigt. “þykir ySur gott brennivíniS, Jón minn?” “Ösköp gott, blessaö ; heldur vil ég deyja, en aS vera án þess, meS- an þaS er til”, svaraSi karlinn. “En ef þér viljiS fá nokkra bót á gigtinni, þá veröiS þér aS hætta aS drekka brennivín”. I^fclinn leit á mig vantrúaraug- um : “Á, já, — sauSurinn! ” — varS honum aö oröi. “Heldur vil ég deyja, en vera án þess”, sagöi karlinn. Jafn kjarn- yrta lýsingu á drykkjuskapar- ástríáunni hefi ég aldrei heyrt. “M'gSan þaS er til”, — sagöi hann. Ég skildi þaS svo, sem hann mundi þó sætta sig viö aö lifa án þess, ef hann sæi þaS ald- rei. þ a 5 er óhamingjan, aS nú er svo mikiS til af áfengi. Frá því í öndverSu, fram eftir öllum öldum, var svo hart um drykkjuföngin, aS allur þorri manna gat ekki fengiS sér í staup- inu, nema þá rétt á stórhátíSum. VíniS var höföingjadrykkur. þaS var ekki alþjóÖadrykkur. Allur há- vaði mannkynsins hefir til skams tíma veriö sama sem í bindindi. Hér á landi var til dæmis mjög lítið um áfengisnautn í fornöld. Vínber vaxa ekki í köldum lönd- um, og í heitu löndunum vaxa þau ekki á hverri þúfu. Vínföngin voru því af skorniim skamti. Og aðrir áfengir drykkir (mjöð, öl) voru ekki víða kunnir, og hvergi mikið um þá. En nú fyrir skömmu tók áfengis- nautnin algerðum stakkaskiftum. Eg segi “fyrir skömmu”, því að ein öld af æfi mannkynsins er sem ein dagstund af aefi gamals manns. öf þaS eru ekJb nsZáa rtatftr 4 aldút síðáxi manfi&ýUiS iór aS drekka. þaS var á 15. öld. þá fandu menn aðferðfr til að gera áfenga drykki ur ódýrum jarðargróðri, úr korni, og um sömu mundir kom- ust menn á lagið, að afla sér hreins, óblandaðs áfengis (spiritus) Nú byltist alt um. Nú mátti gera áfenga drykki í öllum löndum, þar sem korn sprettur. Kornakrarnir urðu óþrjótandi áfengislind. Áfeng- ir drykkir urðu nú svo algengir og svo ódýrir, að allir gátu náð í þá, hver auminginn gat fengið sér á flösku. Og þar að auki var þessi nýi drykkur miklu sterkari en vín- in gömlu. þaö fanst strax á bragS inu. þetta nýja, óþrotlega vín hlaut nafniö brennivín. þaS er brent úr korni (eða kartöflum) og það brennir tunguna. Nú skorti ekki lengur drykkjar- föngin. Brennivínið flóði um alt. Allir fóru að drekka. Öll Norður- álfan fór á “rungandi túr”. Eg skal nefna eitt dæmi um tíð- arandann í þá daga. Einu sinni seint á 16. öld var uppi merkur maður í Danmörku, sem sögur fara af, mesti sómamaður og reglu maður. Hann reit bók handa son- um sínum um það, _ hvernig þeir ættu að hegða sér. Minnist á drykkjuskap. En ekki segir hann : Varaðu þig á áfengum drykkjum. Hann segir : “þegar þú, sonur minn, situr að sumbli og finnur að þú ert að verða út úr, þá skaltu læðast út, svo lítið beri á, stinga tveimur fingrum niður í kokiS og æla. þá getur þú fariS inn aftur og haldiö áfram að drekka”. þetta gerSist skömmu eftir aS NorSurálfu þjóðirnar komust á þennan heljar-brennivínstúr. þiegar komið var fram um 1800, fóru timburmennirnir að. gera vart við sig og samviz.kubitið. þá fór suma menn að óra fyrir því, að þessi nýbyrjaða gegndarlausa á- fengisnautn mundi verða hvítu manneskjumim til falls og glötun- ar. ' ♦ þá hófst bindindisbaráttan. Enginn veit aldur tnannkynsins. En það er víst, að við eigutn margar milíónir ára að baki okk- ur. Enginn evgjr endalok mann- lifsins. En það getur vel verið; að matinkyniS sé enn á æskuskeiði, og eigi eftir að taka út níestan sinn þroska. Ef miðað er við þenn an háa aldur, þá má segja, að á- fengisnautnin sé nýtilkomin. Og afskapleg hefir hún aldrei verið, fyr en þessar seinustu aldir, þess- ar seinustu stundir af æfi mann- kynsins. Áður kom áfengisnautnin að li'tlu meini. Nú er hún orðin allsher jarböl, líklega hin * mesta kynspillingarhætta, sem mannkyn- ið hefir ratað í á öllu æfiskeiði sinu. það er gamalkunnugt, að manneskjan getur skaðað sig á á- fengum drykkjum, mist heilsuna og vitið, og stytt sér aldur. Nú vitum vér líka, að þróttmiklar ættir geta veslast upp af drykkju- skap og dáið út — þess eru ótal dæmi. Og mönnum er fariö að skiljast, að þessi nýbyrjaða alls- herjar áfengisnautn muni á kom- andi öldum smátt og smátt tor- tíma mörgum þjóðum, sem nú eru miklar og voldugar. þess vegna. er það mál beztu manna og vittustu, að áfengis- nauiain sé fitwta bol aútímfca*. Og Jtess vegna ter þ(a|ð Eka hxn göfugasta Viðleitni góðra. matma nú á dögurn, að bæta úr þessu böli, frelsa mannkynið úr þessum háska. Að því háleita marki keppa ótal félög víða um lönd, hvert í sínu landi. En háleitust er hvigsjón þess fé- lagsins, sem hefir markað á skjöld sinn jarðarhnöttinn í heilu lagi og heitstrengt, að útrýma áfengisböl- inu í öllum ríkjum veraldar. þetta göfuga félag, þetta mikla alheimsfélag, það er okkar félag, það er Independent Order of Good Templars. 1 dag höldum við 25 ára afmæli þessa félags hér á landi. Hér er það orðið 25 ára gamalt. En “Vor hugsjón varð til fyrir hálfri öld, sem himinsend skjaldmær, er gengur að verki með leiftur í augum og skygðan skjöld”. það bar til einn dag árið 1857 í TJtica, litlum bæ í Vesturheimi, ná lægt New York, að fáeinir alþýðu- menn mæltu sér mót í þröngu kvistherbergi á fjórða lofti í göml- um kumbalda. A þeim fundi var stofnað í kyrþey bindindisfélag það, sem nú er að verða frægast bindindisfélag í heimi. þar og þá fæddist Góðtemplarafélagið. þar kom hún til, þessi háleita hugsjón um alheimsfélag til að útrýma á- fengisbölinu. Fyrst framan af var þetta félag lítiö og í hvarfi, eins og frjóangi í jöröu, sem ekki er oröinn þaö, aS hann nái upp úr moldinni. En nú er svo komiSj aS Good- templarar-reglan hefir tekiö allan jarðathnöttitm uþp í fangiS. Húo htefir reist bú í ö'Uöifi hei msáiium. Og hvar sem hún heldur aÓvtíims- Stefnur sínar, liástúkuþingin, þá er henni allstaöar fagnaS meS virktum, og hver þjóShöfSingi býSur hana velkomna og árnar henni allra heilla. þessu lík er saga Good-templar- reglunnar hér á landi : Mjór vísir en mikill árangur. Ole Lie er maSur nefndur, norsk- ur alþýSumaSur. Hann stofnaöi fyrstu Good-templarstvikuna hér á landi, stúkuna “Isafold” nr. 1. þaS gerSist á Akureyri 15. jan. 1884. Elzta stúkan hér í Reykjavík, “VerSandi”, var stofnuö ári síSar, 3. júlí 1885, í leikfimishúsi barna- skólans, þar sem viS nú fáum póst bögglana okkar. Hér fjölgaSi stúk- unum íljótt. þær höfSust fyrst viö í borgarasalnum, þá í leikfimishús- inu.t Efe 1887 var þetta hús reist, sem viS stöndum í, og þaS hefir síSan veriS höfuSból félagsins hér á landi. FélagiS var fátækt, og þaS þótti djarft, að ráSast í þessa húsgerS. Stúkan “Einingin” var huguðust, þaS var henni aS þakka FélagiS dafnaSi fljótt. A tveim- ur fyrstu árunum voru ■ stofnaSar 12 undirstúkur. þær lutu erlendri (norskri) stórstúku í fyrstu, en 1885 var stofnuö stórstúka hér í Reykjavík. þar meS var fengin heimastjórn, sjálfstjórn. Nú var fé- lagiS ekki öSrum háS, en hástúk- unni, alheimsstjórn GoodtemplaT* reglunnar. Vöxt og viðgang reglunnar hér á (Framh. & 4. bls.) Ég ann þér heitt, þaö ei er fals né tál, þú ódauðlega, fagra guSa mál. þiinn andi er hreinn, sem aftanblærinn þíöi, þitt orSaval hin mesta snild og prýði. þín speki er djúp, sem hrannar heimur blár, — en hafið aldrei þverr um- jaröar ár. ■og endaS heldur ekki snild þín gettir, þú ert og verður þaS, sem listin metur. Og andagift þín auðgar líf og sál og æðstu speki flytja Hávamál. En því er ver, að þeim of margur gleymir, en þrótt og vizku hvert eitt orð þar geymir. Og Völuspá, hin djúpa vizkulind, þú verður œ sem speki fyrirmynd, og aldrei þorna, eH áfram stöðugt renna til andans nota og háan vísdóm kenna. þú lyftir mannsins anda í hæðir hátt, svo hafa orð þín sterkan töframátt, svo langar hann að liða yfir heiminn með ljóssins hraða vítt um himingeiminn. þú mikla snild, sem mannaverk þó ert, — hve margir skyldu nú fá betur gert ? — þú spjalda á" milli ert full af andans auði, þar er ei þessi sálarlífsins dauði. • þín helga saga og himinfögru ljóð nú heimsfræg eru, og betri en gull í sjóð. Jní feðra vorra ert arfur oss til handa, þeim eignarrétti megum vér ei granda. þú samin varst á okkar eigið mál, vér eigum þig, sem part af vorri sál. þig ætti að þrykkja alla gullnu letri, / því engin þjóð á goöafræði betri. JÓNAS J. DANÍELSSON. Á beztu heimilum . - -------------- hvar sem er í Ameríku, þar munið þér íinna HEIMS- KRING'LU lesna. Hún er eins fróðleg og skemti- leg eins og nokkuð annað íslenzkt fréttablað t Canada MARKET HOTEL 146 PHINCESS ST. tíífk... P. O’CONNELL, elgandl, WlNNlPEtt Be^u tecundir a( vínföngum og víndl 3m, aðhlynning góð húsið endurbætt JOHN DUFF PLUMBER, GAS AND STEAM FITTER Alt verk Tel vandað, og verðiö rétt 664 Notre Dame Ave. Phone 3815 Winnipeg Strathcona Hotel Horni Main og Rupert Str. Nýbygt og ágætt gistihús; Gest um veitt öll þægindi með sann- gjarnasta verði. Frí keyrsla til og frá öllum jérnbr. stöðv- um. Beztu vfn og vindlar; og herbergi og máltíðar ágætar. McLaren Brothers EIGENDUR Hotel Paciíic j 219 Mtirket I H .M.Hicks S treet Eigandi Wjinnipeg - - - Manitoba Teiephone 1338 Ný-endurbætt og Ný-tfzku hús f alla staði. V i dskifta yðar óskast virð- ingarfylst. $1.25 a D a g BRUNSWICK HOTEL Horni Maiu St. og Rupert Ave. Besta borðhald; Ilrein. og Björt Iler- beryi; Fínustu Brykkir og Hestu Vind- lar. ókeypis Vagn mœtir ÖUum. Tram- lestum. lieyuið oss þegar þú ert á ferð LEYNDARMÁL CORDU'LU FR.FNKU 251 dauðahaldi í stálþrœöina í búri sínu. — Á stóra ofn- inum sauð á kaffikatlinum. Hin virðulega móðir þín sat við rokkinn sinn og spann hör, og faðir þinn sat þar hjá á stól og barði léttilega skósólana, — með því innvann hann sér og sínum daglegt brauð. Mér finst sem sjái ég enn þá h'ans göfuga en þunglyndislega andlit, þegar hann var að tala um liðnar tíðir. — þá hafði Hirschsprung ættin veriö voldug og fræg, karlmennirnir höfSu veriö svo hug- takkir og hraustir, og unniS óteljandi lireystiverk. Mig hrylti viS, aS heyra um allar þær blóSsúthell- ingar. — Mér þótti miklu meira gaman að heyra um riddarann, er elskaSi hina ungu konu sína svo heitt, aö hann lét smíöa tvo armbauga, ög var ástavísa greypt i miSjvi þeirra, — helmingur vísunnar á hvorn hring. Annan hringinn bar hann sjálfur, en 'hinn hin hjartkæra kona hans. Og þá er hann særSur til dauöa féll til jarSar í bardaga, þá kom þar aS fé- gjarn hermaSur, er vildi ræna hann hinum dýrmæta menjagrip, en hin deyjandi hetja krepti vinstri hend- ina utan um hringinn, og slepti ekki, þó hinn bæöi limlesti hann og hjyggi hendina af. En þá komu fé- lagar hans aS og drápu ræningjann. — Armbaugur- inn var síöan geymdur af afkomendum hans, sem dýrmætur helgidómur, þangaS til Svíarnir komu. — FlvaS þú hataSir þá, Jóseph ! þaS átti aS vera þeim aS kenna, aö Hirschsprung ættin varS fátæk og tvístraSist. — þaö var óskemtileg saga, og ég vildi sem sjaldnast heyra hana, þó ekki væri nema af þeirri einu ástæSu, aS faöir þinn í hvert skifti, er hann talaSi um þetta, mælti : — ‘Sjá þú til, Jóseph, ef þessi óhamingja hefSi ekki komiö fyrir, þá gætir þvi nú lært og orSiS mikill maður, — en eins og sak- ir standa nú, verSur þú aS gera þig ánægðan meS, að reka söbju iðn og ég’. — i£, þaS mátti nú virSa 252 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU þessa sögu fyrir sér frá alt öSru sjónarmiöi, en gamli maSurinn áleit. “Hirschsprung ættin hélt sér fast viS páfatrúna, þegar aðrir aSalsmenn hringinn í kring aöhyltust hfnn nýja sið. Af fastheldni viS trú sína, drógu þeir sig í hlé, og lifSu mjög einmanalegu lífi. Gamli Adrían von Hirschsprung, er var ákafur páfatrúar- maSur, gerði sig þó ekki ánœgðan með það. Hann vildi ekki búa meðal trúvillinga, og þess vegna seldi hann allar eignir sínar, og bjóst til að hverfa í brott úr hinum ástkæru átthögum sínum í Thuringen. — Að eins húsið á torginu var óselt. Fyrir allar eign- ir sínar hafði hann fengið 60 þúsund ríkisdali í skiru gulli, og synir hans tveir stigu nú á hestbak og bjuggust til að lei'ta nýrra heimkynna í góðu og ka- tólsku landi. þá bar það við, að Gústaf Adólf, konungur Svíanna, fór með her sinn, 21 þús. manns, gegn um Thuringen, og hélt einn dag kyrru fyrir í smábænum X. það var 22. október 1632. — Sveit hans tók sér aðsetur í húsum bæjarbúa, og í stóra aðalsmanna liúsinu á torginu, voru margir svenskir riddarar satnan komnir. — Gamli Adrían von Hirsch- sprung fyltist reiði og gremju, og lenti í allhörðum orSadeilum milli hans og hermannanna, er sátu ölv- aöir viS víndrykkju úti í garðinum, — og af þvi leiddi liinn hræSilega atburS : Einn hermannanna lagði hann í gegn meS sverði sínu, og hinn gamli trú- arofstækismaður féll niður á steinstéttina með út- rétta arma, án þess að gef-a neitt hljóð frá sér, hann dó samstundis. En hermennirnir, viti sínu íjær af víni og reiði, hlupu um alt húsið og mölvuðu alt er fyrir varð. — Og svo, þegar svnirnir komn heim aft- ur, þá var búið að jarða gamla manninn fyrir löngu síðan í frúarkirkjunni hér, og þeir leitviðu að arf- hluta sínum, en fundu hann ekki. Hinir 60 þúsund ríkisdalir roru horfnir. Svíarnir höföu tekið þá á LEYNDARIIAL CORDULU FR.FNKU 253 brott með sér. Allir kassar og kistur stóð opiö og tómt, og þaö, sem í þeim hafSi veriS var á víS og dreif út um gólfiö, fótumtroSiS. .Ettarskjölin voru einnig horfm, og fanst ekki af þeim eitt einasta blað. •— þatmig skýrSi faðir þinn, Jóseph, frá þessu. — Síðan var húsið selt fyrir gjafverð borgaranum Heil- wig. — Synfr Adríans skiftu peningunum á mdlli sín, Lutz, sá eldri, fór eitthvað út í bláinn, og menn hafa ekkert frétt af honum síðan. En hinn henti frá sér sverðinu, — og afkomendur hans, niðjar þeirra manna, er eitt sinn höfðu barist móti Serkjum og sem vegna hreysti sinnar og hugrekkis voru í mikl- um metum hafðir við hirö keisarans, — þeir tóku al og þráS í hönd sér. “ En það gerðir þú ekki, Jóseph. Alveg eins og fallegu hárlokkarnir þínir hringuðu sig frjálslega um enni þér, þannig hóf andi þinn sig yfir hinn þrönga sjóndeildarhring þinna nánustu foríeðra. þú gekst þinn eigin veg, þó að þú vissir, að hann yrði harður og þymum stráður, — að örbirgðin gengi við hlið þér, — ]bú sást að eins hámarkið. En hiö háleita og íagra. takmark, er þú hafðir sett þér, og kjarkur þinn og hngrekki þitt urðu að engu í þakherberginu. Andinn flúði asf því líkaminn leið hungur. — Almátt- ugi guð, eitt af þínum fegurstu og fullkomnustu börnum lét lífið vegna matarskorts ! “ Ilv’erjum skyldi hafa komið til hugar, aS þú myndir !hverfa svo skjótt í gleymskunnar djúp, er heyrSi þ% með fjöri og eldheitum áhuga lýsa hinum djörfu og; djúpvitru hugsnnvim þínum ! Eða þegar þú settist við hljóðfæriö, og hin tindurfögru lög þín hljómuðu: um herbcrgið. Illjóðfærið var lítið og laklegt, 'Og stóð í dimmasta Horninu á herbergintt. Tónar þi»ss voru óþýðir, en hugvit og snilli þín gerði þá hljóir tfagra. Stundum hljómuðu þeir eins ög ó- veður stormnr hvim, »g sv« 4 teítir lýstn þ«ir 254 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU brosandi himni yfir jörSinni í allri sinni dýrS. — Manstu eftir, hvernig þinn góöi faSir launaSi þér, þegar hann var áhægSur meS þig ? Meö hátíöleg- um svip lauk hann upp litlum eldgömlum skáp, tók þaSan nótnahefti og gaf þér. þaö var söngheftiS, samiS af Johan Sebastian Bach. Bach sjálfur hafSi gefið afa föSur þíns þaS, og þaS var varöveitt í æ*tt- inni eins og hver annar ættargripur. — þegar þú varst dáinn, fundust hvorki hjá þcr skildingar né einn einasti matarbiti. — En sönglög Bachs, sem þú vissir þó aS voru verSmæt mjög, láu á borSinu hjá þér, og skrifað utan á þau til mín. “ Hér á hinni blaösíðunni stendur, beint á móti þar sem ég er að skrifa : ‘Mín inndæla bjarthærða Cordúla, kom yfir um til mín í dag í hvitum kjól! ’ það var á fermingardaginn minn, Jóseph! Móðir mín, er var mjög siðavönd, hafði sagt, að það yrði nú í síðasta sinn að eg heimsækti þig. — i Frá þess- um degi var ég álitin uppkomin og rik kaupmanns- dóttir, og þótti ekki sæina, að ég væri í neinttm kunningsskap við skógaradrengittn. Foreldrar þíndr voru ekki inni, er ég sagði þér frá þessu. þú fölnað- mjög- — ‘Nú, faröu þá ! ’ sagðir þú og stappaðir harkalega niður í gólfið, en málrómur þinn skalf og ég sá tár blika í augum þér. — É)g fór ekki, og án þess eiginlega að vita a-f því, tókum við skjálfandi höndum saman. — þaö var byrjunin aS okkar sælti, ódauSlegu ást, Jóseph ! “ Hefði ég nokkurntítna átt að geta gleymt því, eítir að ég í fledri ár hafði sett mig upp á móti for- eldrum mínum, sem með bæði góðu og illtt reyndu að koina í veg fyrir samdrátt okkar, — og svo alt í einu af eigin hvötum að rjúfa eiða inína. — þér voru valin hin verstu nöfn, — þú varst nefndur betlari, vesall skógarason, er legði það edtt fyrir sig, er ekk- ert gæfi af sér. þau hótnðú, aS útskúk mér ©g

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.