Heimskringla - 18.03.1909, Síða 4

blft 4 WINNIPEG, 1S. MARZ 190S;
EtEIMSK’RINGLA'
TUTTUGU OG FIMM ÁRA AF-
MÆLI GÓÐTEMPLARA.
Framh. fré 3. bls.
landi má marka af þeim tölum,
sem ég ætla nú að nefna :
FullorBnir. . Unglingar.
Xrtal. Stúkur. Félagar. S.úk. Félagar
1884 1 30
1880 17 í)96 9 406
1899 56 3167 16 800
1909 101 6000 37 1900
Tölurnar bera ljósan vott um
gengi þessa félagsskapar, og þó
hefir þ a ð ekki verið aðalstarf
Góðtemplara, að stofna nýjar
stúkur.
Aðalmarkið allra Góðtemplara,
allstaðar í heiminum, þaö er að
útrýma smátt og smátt allri á-
íengisnautn og. koma á lagabanni
gegn tilbúningi, sölu og aðflutn-
ingi áfengra drykkja.
Við höfum öll lofað að keppa
að þessu marki. Allir Góðtempl-
arar lofa því.
En það er óhætt að segja, að
hvergi í heiminutn hefir Góðtempl-
urum orðið eins vel ágengt, eins
og h é r á landi.
því er þessi afmælisdagur sann-
nefnd fagnaðarhátíð.
Fyrsti stórsigurinn, það voru
lögin 10. febr. 1888. þau voru
kraftaverk, eins og þá horfði við.
þið, sem eruð miðaldra, hljótið
að muna vcrzlunarbúðirnar í þá
da,ga, mannaröðina við búðarborð-
in og látlaus staupakaup og
staupagjafir. þessi lög bönnuðu
nvorttveggja, staupakaupin og
staupagjafirnar. Mjög fáið trúðu
því, að bannið mundi gagna. þeir
voru miklu fleiri, sem vantreystu
því banni þá, en þeir ertt nú, sem
vantreysta aðflutningsbanninu. —
Við vitum, aö staupabannið kom
að fullu gagni, og það mttn að-
flutningsbannið líka gera. þessi
sömu lög bönnuðu að selja áfengi
í hendur unglingum, initan 16 ára,
bönnuðu áfengissölu í sveitaverzl-
unum, og veittu bæjarstjórnum og
sveitastjórnnm atkvæöi um það,
hvort veitingamenn mættu selja á-
fengi.
I stað þessara laga komtt svo
lögin 11. nóv. 1899. þau fara skrefi
lengra, veit^ héraðsstjórnum at-
kvæði um alla áfengisverzlun, en
um veitingaleyfi liafa allir kosn-
ingarbærir menn atkvæði á al-
mennum fundi í hverjtt bæjar eða
sveitaríélagi. þau ertt enn í gildi
og hafa valdið því, að áfengissölu-
stöðunum hefir stórum fækkað.
þá komu lögin 12. jan. 1961 ;
þau banna alla áfengisgerð hér í
landi.
Undir aldamótin var gengi Góð-
templara orðið svo mikið, að þá
var farið að 'ráðgera vínsölubann.
En þegar eítir aldamótin var
stríkkað á klónum og sett upp í,
beina stefnu á aðflutningsbann.
Árið 1905 var svo langt komið,
að þá afréð alþingi, að seljtt þjóð-
inni sjálfdæmi um það, hvort lög-
leiða skyldi aðflutningsbann.
Um þær mundir var mikill kurr
í bindindismönnum yfir því, að á-
fengi var selt í lögleysu í lyfjabúð-
um og á fólksflutningaskipum.
Árið 1906 girti landlæknir fyrir
alla ónauðsynlega áfengissölu í
lyfjabúðunum með fyrirskipan til
lyfsala — það var citt af fyrstu
landlæknisverkum minum —. Og
árið 1907 voru lög sett á alþingi
til að girða fyrir áfengissölu á
fólksflutningaskípum.
Alt þetta er Goodtetaplarregl-
unni að þakka.
þdð vitið, hve hér er fljótt að
breytast veður í lofti : 1 dag
norðan myrkviðurs-hríð, á morg-
un sólskin og sunnanþeyr.
Tuttugu og fimm ár eru sem ein
dagstund í æfi þjóðarinnar, en á
þessum stundarfresti hefir Good-
templarreglunni anðnast hér á
landi, að breyta ilsku manna við
bindindið í hlýasta vináttuþel.
Fjrrir 25 árum var það talin
smán, að vera fyllísvín — það var
nú eins ou á dögurn Mósesar. En
fyrir 25 árum var það talin álíka
mikil smátt hér í Reykjavík að
verg Góðtemplar, að ganga í æfi-
langt bindindi. llámark dygðarinn-
ar var þá — að drekka, geta verið
með, neita ekki einu glasi eða
tveimur, eða fleirum, of svo bar
undir, en drekka sig ekki átakan-
lega ölvaðan, ekki nema bálfan,
ekki fttllan, nema þá við einstök
afarhátíðfeg tækifæri. þettá var
kallað að drekka í hófi. Engir
voru eins upp með sér i þá daga
eins og þessir reglumenn, sem ekki
voru í reglunni, en þurftu þó aldr-
ei að fara meö fingurna ofan i kok-
ið. þeir littt með fvrirlitningu á
þá, sem hiifðtt lofað, að bragða
aldrei vín. þeir horfðu meðaumkv-
unaraugum á drykkjumennina, þá
sem vöktn hnevksli. þeir brostu
hæðnisbrosi, ef þeir sáu drukkinn
Góðtemplar. þeir þóttust sjálfir
þræða eina rétta veginn, gullinn
meðalveg.
þau eru liðin þessi 25 ár, og nú
er öðruvísi ttmhorfs. Nú er það
talinn sómi og dygð, að vera í
bindindi. Nú er það talin hneisa,
að drekka svo mikiö, að á manni
sjái. Nú játa allir, svo að segja,
að tmgum mönnutn beri að vera i
bindindi. Ntt er svo komið, að mik-
ill meiri hluti þjóðarinnar er sattn-
færður um, að hollast mttni, að
banna með lögutn aðflutning á-
fengra drykkja.
þessi stórkostlegu sinnaskifti
þjóðarinnar, þatt eru fegursti arð-
urinn af 25 ára starfi Goodtempl-
ar reglunnar. þau ertt míklti meira
verð en öll lagasetningin, sem ég
nefndi áðan. þatt ertt undirstaða
aðflutningsbannsins.
En það getur verið, að cinhver
komi og segi, að þetta sé alt vit-
leysa, og færi til síns máls, að
það sé drukkið eins mikið nú og
fyrir 25 árum.
því verður ekki neitað. AJengis-
nautnin er álíka mikil og hún var,
þegar Goodtemplar-reglan fæddist.
þjóðin drekkttr jafnmikið og áður.
Hún fer betur með þaö. það er
allur munttrinn.
I
Er þetta ekki sorglegt ?
Ber þetta ekki vott um, að við
höfum unnið fvrir gíg ?
Sannar það ekki, að öll okkar
barátta hafi orðið til einskis ?
Mér er sem ég sjái alvörttblæ
færast vfir andlit ykkar, sem orð
mín heyrið.
það var ekki ætlun mín að vekja
hrygð í hugttm ykkar á þessttm
hátíðisdegi,
En ég verð að segja það, sem
satt er — og veit að þið viljið
ekki heyra annað-
Og þessi er sannleikurinn: þrátt
fyrir alt erfiði og strit Góðtempl-
ara er áfengisnautnin enn engu
minni en hún, var fvrir 25 árum.
þiö skultlð þó ekki láta þetta
hryggja ykkur til lengdar.
það er ekki svo sorglegt, sem
okkur sýnist í fljótu bragði.
því fer fjarri, að við höfum unn-
ið fyrir gíg.
Við vitum, að lifnaðarhættir
þjóðarinnar hafa breyzt afarmikið
á undanförnttm aldarfjórðungi.
Fólkið hefir þyrpst úr sveitun-
um í kaupstaðina. Samgöngur á’
sjó og landi hafa aukist stórkost-
lega, innanlands og við önnttr lönd
þess vegna er það efalaust rétt
til'gáta, að áfengisnautn þjóðar-
innar mundi hafa aukist að mjög
miklum mun, ef Góðtemplar regl-
unnar hefði ekki notið við.
Verið þess fullviss, að í kveld
rennir margur maður þakklátum
hug til reglitnnar fyrir það, að
htin hefir bjargað honum frá
drykkjttskapar háskanum. Og
margar, margar eru konurnar hér
á landi, það er efalaust, sem í dag
blessa þetta félag, þakka því ham-
fngjti sína, þakka því líf og heilsu
föðurs eða manns eða sonar. —
Læknislistinni fleygir áfram, —
einna glegst sér alþýða manna þá
miklu björg, sem læknar geta nú
veitt með hnífskuröum sínttm. Vit-
ið fyrir víst, að undanfarin 25 ár
hefir Goodtemplarreglan bjargað
fleiri mannslífum, en allir læknis-
hnífarnir. Vitið fyrir víst, að und-
anfarin 25 ár hefir Goodtemplar-
reglan gagnað siðferði þjóðarinnar
meir en allar prédikanir prestanna.
í öllum siðttðum löndum er nú
vöknuð hræðsla við áfengið. Allar
þjóðir, öll löggjafarþing, allir
stjórnvitringar telja áfengisbölið
eitt hið alvarlegasta íhugunarefni
vorra tíma.
Við Islendingar erttm orðnir for-
ustuþjóð í þessari si'ðabót. Fyrir
þá sök erum ' við líka að verða
heimsfræg þjóð.
Og alt þétta er Goodtemplar-
regluntii að þakka.
Við lifttm á félagsskaparöld, á
samvinnutímum.
En siðan landið bygðist hefir
enginn félagsskapur orðið þjóðinni
til annara eins heilla og þetta fé-
lag.
þjóðin hefir lika veitt Good-
tcmplar-reglunni loforð fyrir veg-
legri afmælisgjöf. Hún veitti það í
haust, 16. sept., loforð um algert ‘
aðflutningsbann.
Gjöfin er ekki komin. Alþngi á
að færa okkur hana, áður en
þetta ár er á enda. það má til.
það getur ekki annað. Ekkert
þjóðmál hefir nti jafn-öflugan þjóð-
arvilja við að styðjast, eins og
þettai mál, aðflutningsbannið. —
þingiö seldi þjóðinni sjálfdæmi
1965. Nú hefir þjóðin kveðið upp
dóminn. þeim dómi verður þingið
að hlíta tafarlaust. Ella er það
ekki þjóðlegt þing.
En Goodtemlar-reglan — hún
mun Iifa engu að síður, því að
það er ekki minni vandi, áð gæta
fengins fjár en afla þess.
Og þess ósknm við nú af heilttm
httg, að Goodtemplar-reglan hér á
landi verði þjóðinni til jafn-mikill-
ar hatningju hér eftir sem hingað
til.
Við óskum þess, að þeir, sem
lifa 10. jan. 1934, geti sagt : Á 25
árum tókst Goodtemplar-reglunni
að útrýma allfi áfengisnautn hér á
landi. þá, árið 1909, var lögleitt
aðflutningsbann. Sí'öan hefir regl-
an vakað yfir þessum dýrmætu
lögum og verndað æskulýðinn fyr-
ir þeim hættum, sem stafa af á-
fengisnautn annara þjóða. Og síð-
an hefir þjóðin tekið meiri þrifum,
en nokkru sinni fyr á einum aldar-
fjórðungi.
Hamingjatt gefi, að þetta megi
alt rætast.
Hamingjan fylgi þessu félagi.
Heill Goodtemplar-reglunni !
Heill ! Heill ! Heill !
Það kostar
m i n n a en 4
cent á viku
að fá HEiMSKittvoi i' heim
til þfn vikuletra árið um
kring. Það gerir engan
mismun hvar f heimin-
um þú ert, — þ v í
ni:iM“KniN-f!i,A mun rata
til þfn, Þft hefir máske
heyríað “blindurer bök-
laus maður”, en ef þú
mátt missa 4c. á viku
fyrir HEIMSKRINOH' þíí
verður þú hvorugt. 4c.
á viku eða $2 um árið.
Skrifið eftir Ilkr. uú
þegar, til P. O. B"x 3083
W innipeg, Man.
Fréttir.
— Nýlega hafa fundist í Mexico
fornleyfar af risavöxnum. mönnum
og neðanjarðar híbýlum þeirra, við
svo nefnt Tehtiantepec eiði. íbúð
þessi hin mikla fanst neðanjarðar,
þó fregnin ekki tiltaki, hve djúpt
var grafið til að finna hana*. 1 í-
búð þessari haia að þessum tíma
fundist 14 afarstór herbergi, mjög
haglega gerð og ríkmannlega
skreytt. Húsbúnaðttr allur þar
vandaður og bendir til, að þar hafi
verið bústaður auðmanna. Stein-
bekkirnir í herbergjuntim ertt hag-
lega úthöggnir, og sumir þeirra
eru málaðir. IIöfuð*af ljónum, tíg-
risdýrum og Indíána höfðingjum
hafa fundist höggvin í stein, og
hékk þetta á veggjum herbergj-
anna, ásamt úthöggnmn höfðum
ýmsra annara dýra. Málaðir stein-
diskar og margir aðrir markverðir
húsmunir hafa og fundist í her-
bergjum þesstim. þar lvafa og fund
ist lík fjögra manna. þati eru nú í
“múmíu” ástandi. Öll eru þau af
afarstórum mönnum, sem eru alls
ólíkir nokkrum Indíánum, sem nú
þekkjast eða sögur fara af í Mexi-
co. Mikið hefir og ftindist af gulli-
blönduðttm málmi í þessum her-
bergjum og ttmhverfis þau. Allttr
er fundtir þessi í hæsta máta
merkilegur, og leitarmenri telja á-
reiöanlevt, að margt fémætt felist
þar í jörðtt. Iæitinni er haldið á-
fram.
— Bandaríkja stjórnin hefir ttnn-
ið mál sitt móti svktir einveldinu
í Battdarík jiinum. Félagið var
dæmt til að borga $134,116.63, —
alt setn stjórnin krafðist.
DR.H.R.ROSS
C.P.R. meðala- ogskurðlækuir..
Sjúkdómum kvenna og barna
veitt sératök umönnun.
WYNYARD, --- SASK.
K-J-Ö-T.
uEf það kemur
frá Johnson,
þá er það gott”
C. G. JOIINSON, Kjötsali,
301 Sheibrooke St. Talafmi 2031.
Russell A.
Thompson
and Cov
1 Cor. Sargent & Maryland St.
f Selja allskonar MaTVÖRU
| af beztu tegund ineð lægsta
< verði. Scrstakt vtiruúrval nú
> þessa vikn Vðr óskttm uð
Islendingar vildu kotiiit og
skoða vörttrnar. Hvergi betri
néódýrari.—
Munið staðinn:—
HORNI SARGENT AVE.
OG MARYLAND ST.
PHONE 3112.
S5---------------------£
pn
M Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri ’
máltfð. — Reynið !!
EDWARD l. DREWRY Winnipeg, Cauada.
Departmeni of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
- i
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lanils, 6,019,200 ekrur eru
vötn, setn veita landinu raka til akuryrkjuþarta. jtess vegna
höfum vér jítfnan nœgan raka til uppskeru. tryggingar.
Ennþá eru 25 málíónir ekrur óbeknar, setn fá má rnieð heim-
ilisréitti eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nat er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Witwiípeg borgar árið' 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, heiir tneir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki erti nú sem næst fullkomin, 3516 málur járn-
brauta eru í fylkimu, sem allar liggja út frá Wimnpeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir fara daglega frá Wmmipeg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 taisin-s, þegiar Grand Trunk Pacific
og Canaddan Nortbern bætast við.
Framför fylkisims er sjáanfeg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sama vöxt
á santa tí'mabili.
TIIi FEIÍD VIW 4N\A :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða möguleika.
R F» ROBLIN
Stjórnarforniaður og Akuryrkjumála Káðgjafi.
Skrifið ©ftir upplýsÍDgum til
Bni'lie .fu», Hftitrey
178 LOGAN’ A VE., WINNIPEG. 77 YOKK ST„ TOltONTO,
LEYNDARMÁL CORDULU FR.F.NKU
255
256
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
LEYNDARMÁL CöRDULU FR.F.NKU
257
258
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
gera mig arflausa.--------En ég stóðst þetta alt sam-
an, — það var hægðarleikur, því þú stóðst við hlið
mér. En svo þegar foreldrar þínir dóu og þú fórst
til I.eipzig, þá runnit upp hræðilegir tímar fyrir mér.
— þá kom alt í einu einn góðan veöurdag óþektur
gestur á heimili föður míns. það var ungur maður,
hár og grannur, íölur í andliti og kinnfiskasoginn.
HáriS, dökkleitt og þnnt, var greitt niður með kinn-
unum, og slælegu drættirnir í kring um munninn
gerðu hann ógeðslegan mjög. það er til tvenskonar
sjón, Jóseph, og önnur er eðlishvöt sú, er liggur i
hverjtt óspiltu mannshjarta. — Rg þóttist strax vita,
að samhliða þessum manni kom óhamingjan á heim-
ili okkar. —1 En faðir minn hafði alt annað álit á
þessum Páli Heilwig. — Hann var nákominn frændi
okkar, og faðir hans var frægur maður og í góðu
embætti. þess vegna áleit faðir minn sér virðing
sýutda með heimsókn hans. — En hvað hann var leik-
inn í, að hneiga sig auðmjúklega, og orðin, hræsnis-
full og smjaöursleg, strevmdu viðstöðulaust af munni
hans.
“ þú veist, að þessi óþokki vogaði sér að tala
ttm ást við mig. þú veist líka, að ég visaðí hon-
um á bug með reiði og fyrirlitningu. Ilann var
nógu mikill niðingur til að leita aðstoðar föðttr
míns, er óskaði mjög, að þessi ráðahagttr tækist. Og
nú runnu upp hörmulegar tíðir. Bréf þín fékk ég
ekki. Ég fann þatt ásamt mínum bréfum til þín í
skrifborði föður míns, þá er hann var dáinn. — ftg
var ófrjáls, sem fangi, en engittn gat samt haldið
»nér inni í stofunni, þegar óþokkinn kom inn, — þá
flýtti ég mér eins og ætti ég lífið að leysa eftir endi-
Iöngtt húsinu, — og heillavættir þínir hjálpttðu mér,
svo ég fann nóga felustaði, þar sem ég þurfti ekki að
•ttast þessa ofsóknara mína.
“ Skyldi það hafa verið bending frá einhverri ó-
sýnilegri ættmóður þinni, er lét mig koma auga á
gullpening, er lá rétt við fætur mér ? — Stykki úr
múrveggnum í hænsnagarðinum hafði hrunið, og
seinni part dagsins höfðu nokkrir verkamenn rifið
niður kringum það, sem áður var fallið. — Ég sat
hjá rústunum, og var að hugsa um þá tíma, þá er
garðurinn hafði hlaðinn verið. — Alt í eintt sá ég gull
liggja við fætur mji', og inni á milli steinanna glóði
á ótal gullpeninga. Án efa hefir meira hrunið af
veggnum, eftir að mennimir gengu burtu. Steinmol-
arnir lágu ltver ofan á öðrttm, og inni í veggnum
sást á ferkantaða trékistu, var gat á einum gaflin-
um og þaðan streymdi gttllið út.
“ Jóseph ! — Ég hafði ekki skilið bendingu ætt-
móður þinnar.. — Ég sótti föður minn, og óþokkinn
kom á eftir okkur. — þeir tóku kistuna fyrirhafnar-
laust úr veggnum, og luku upp með lykli, er stóð i
lásnum. — það voru þá ekki svensku mennirnir, Jó-
seph, er tóku gulliö ! ----þarna lágu armbaugarnir
háðir, 66 þúsund ríkisdalir og öll Ilirschsprttng œtt-
arskjölin í góðri reglu. — Gamli Adrían hafði verið
búinn að fela þetta alt saman áður en Svíarnir
komu. — Ég var viti míntt fjær af gleði. “Faðir
minn”, hrópaði ég, “nú er Jóseph ekki lengur fátæk-
ur betlari ! ”
“ Mér finst, sem ég sjái hann enn þá standa fyrir
framan mig. — þti veizt, hverstt hann var óþýðttr og
alvörugefinn. Hvert gamanvrði dó á vörum þess,
er kom í nálægð hans, — en þrátt fyrir það bar all-
ur svipur hans vott um réttlæti, og enginn var
meira vdrtur í öllum baenum en hann. Nti stóð hann
álútur og rótaði til í gullinu, — — það var ttndar-
legt og kuldalegt, attgnaráðið, er hann sendi mér : —
“Skógaradrengurinn”, mælti hann. “Hvað kemttr
þetta honttm við?”
“þetta er arfur hans, faðir minn”. Ég liélt á
erfðaskrá gamla Adríans og benti á nafnið Hirsch-
. sprung.
“ Ö, hve hræðilegar svipbreytingar ttrðu á hintt
alvarlega andliti hans !
“ ‘Ertu vitlaus I ” öskraði hann, um leið og
hann greip um handlegg mér og hristi rhig óþyrmi-
lega. — “Ég á þetta hús ásamt öllu, sem því er til-
heyrandi, — og mér þætti gamatt að sjá þann mann,
pr gaeti tekið svo mikið sem einn einasta skilding frá
mér ! ”
“ ‘þú hefir alveg rétt fvrir þér, frændi” greip
Páll Heilw‘g fram í í sínum blíðasta róm, — “en
áður fyrri átti afi minn þetta hús og alt, sem því
íylgdi”.
“ Mikið rétt, Páll, — ég mun ekki hafa neitt á
móti kröíti þinni, mælti faðir minn. — Síðan báru
þeir kistuna inn í húsið. — Enginn vissi iim þetta
rán, nema ég, — og síðustu geislar kveldsólgrinnar,
! er var að hníga til viöar, til þess svo að renna upp í
I annari heimsálfu, og ef til vill sjá þar hamingjusam-
j ara andlit en mitt. En ég ráfaði eirðarlaus til og
frá, og hvert sem ég leit, sá ég að eins glæpi og
endalaust myrkur.
Sama kveldið heyrSi ég, að Páll Ileilwig krafðist
| og fékk útilátið 26 þúsundir af gtillinu, og annan
armbattginn.
“Getur þú ekki ímyndað þér, hversu mikið ég
leið á meðan þú áleist mig eiðrofa, falska og féttúð-
tiga ? — Alein varð ég að stríða á móti báöum of-
sóknttrum mínum. Móðir mín, sem þrátt fyrir
vandlæti sitt var mjög réttlát, — ltttn var dáin.
“ Og einasti bróðirinn, sem ég átti, hann var
langt í burtu í ókunnum löndúm. það var því ekki
eingöngu ástin okkar á milli, er ég átti við að
stríða, — ég átti líka að þegja, þegja sv,o þú og
lieimurinn fengju engan grttn um þetta. Mér fanst
ég ekki með nokkrtt móti geta það. — Sló hjarta þitt
aldrei hratt ttm það leyti! Hvísluðu ekki einhverj-
ar raddir að þér, hve illa mér liði, og hve staðföst
ég væri, þó faðir minn oftar en einu sinni í reiði
sinni reiddi upp handlegginn til að flevgja mér til
jarðar.
“ Ég hafði geymt erfðaskrá gamla Adríans, án
þess þeir vissu af, og eitt- kveld, er I’áll IIeilw;g
spurði mig hæðnislega, hvernig ég ætlaði mér að
færa sönnur á mál tnitt, þá vitnaði ég til erfðaskrár-
innar. þá varð hinn hra-ðilegi atburður : þann
satna dag hafði faðir minn haft gestaboð mikið.
bann var rattðiir og þrútinn í andliti, því hann hafði
drukkið töluvert. þegar hann lievrði orð mín, réð-
ist hann á mig, og kreisti mig svo óþyrmilega, að ég
rak upp hljóð af sársauka. Hann spurði mig um
leið og hann nísti tönnum, livort sæmd bans. og æra
hefði ekkert gildi í mínum attgttm. ILann var ekki
búinn að tala út, þegar hann hrinti mér •aftur á bak.
Andlit hans varð alt í eintt helblátt. Hann greip
með báðufn höndum um háls sér, — og hann, þessi
stóri og tígulegi tnaður, féll til jarðar.
“ Hann var ekki dáinn, þegar við lyftum honum
upp, og hann var með fttllri skynsemi, því hann
horföi stöðugt á mig með ógnttndi attgnaráði. — -—
Og þá — þá lét ég uiidan, Jóseph, — þá er læknirinn
eitt atignablik gekk út úr herberginu, tók ég erfða-
skrána og brendi hana. Eg gat ekki horft á föður
minn, en ég lofaði honttm að ég skyldi þegja, — aö,
aldrei skyldi fvrir mína tilhlutun falla blettur á
minningu hans.-------Ilverstt I>á!I Heilwig glotti djöf-
ttllega, er hann heyrði eið minn ! — Jóseph! Ég
gerði þetta, — ég trygði ættingjum rnínitm arfinn,
sem stolinn var frá þér ttm sömu rnundir og skortttr-
inn fleygði þér á sóttarsængina ! ”