Heimskringla - 08.04.1909, Blaðsíða 3

H EIM 5 K R 1N G B A'
WINNIPEA, 8. APRÍL 1909.
b’* S
»•••«!
ROBLIN HOTEL
115 Adelaide 8t. Winnipeg
Bezta $1.50-4-dag hús í Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstððva og hússinsfá nóttn og
degi.tAðhlynninig hins bez'-a. Við-
skilti Islendinga óskast. William
Ave. strætiskarið fer hjá húsinm
O. ROY, eigandi. -
SPONNÝTT hótel
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Mair St.
Winnipeg Telefón 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.

MIDLAND 285 Market St. HOTEL Phone 3491
A/ytt hús, nýr húsbúnaður
*■ Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar & dag og þar yfir.
W. G. GOULÖ :: FRED. D. l’ETERS,
Eigendur
winnipeg ::: ::: canada
Ágæt meðul.
Ofilgi hefi kynst og pantoö áður
rrua&ul vi5 nef, kverka- og aJiid-
kaía sjúkdómum hjá Royial Rieim-
ediy Co. pau fá beata vitnisburð.
iþieir, sami se.iwla mér sjúkdómslýfi-
ángiu, og $4.(M> fyrirfraffn, £á m®8-
ulin send beim til sín kostnaSar-
laust hvair sem er í Canada. Kins
og tnörgum er kunnugt, hefi ég
iengist töluvwrt mikið við mieðala-
6Ölu stundum, og þekk'i “patent”
meðul vd. pessá meðul ecu ‘ekta’
gjóð jniaðul, og íólk má treysta
Jneriim, ef það kaupir þau í tæka
itíð.
K.Ásg. Benediktsson.
540 Simcoa St., Winnipeg.
TleDoniinion iiiink
NDTRE DAMEAve. RKANCII Cor. Nena Sl
VÉR GEFUM SÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
SJÓÐS-DEILDINNI. —
VBXTIRIBORQADIR AF INNLÖOUM.
HÖFUÐSTOLL ... $3,983,392.38
SPARISJÓÐUR - - $5,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAOER.
Jón Bjarnason
andaðist að heimili sínu nálægt
Akra, N. D., þann 15. des. 1908.
Hann var fæddur á Múla við
Vatnsnesfjall í Húnavatnssýslu 17.
júní 1842. Foreldrar hans voru þau
hjónin Bjarni Jónsson og Kristín
Guðbrandsdóttir.
Ungur fluttist hann með foreldr-
um sínum að Sauðadalsá á Vatns-
nesi, og dvaldi þar meiri part
tíma þess, er hann var á Islandi.
Um tvítugs aldur misti hann föð-
ur sinn, og var eftir það aðstoð
móður sinnar, þar til hún andað-
ist 1872'.
Árið 1873 kvongaðist hann eftir-
lifandi ekkju, Ivlinborgu Bjarnason,
dóttur Bjarna Sigurðssonar og
Náttfríðar Markúsdóttir, konu
hans, að Hlíð á Vatusnesi. þau
hjón Jón og Elinborg eignuðust 5
börn, fjóra drengi og eina stúlku.
þrír drengirnir dóu í æsku, en tvö
þeirra eru á lífi : Friðrik, kaup-
maður í Ilensel, N. Dak., og
Kristín, ekkja Ingimundar I.eví
Guðmundssonar, Akra, N. Dak. —
Tvö fósturbörn tóku þau hjón,
bæði á öðru ári og ólu upp og
veittu umönnun, sem þeirra eigin
væru, til fullorðins aldurs. þau
eru: Valdimar Valdimarsson, Páls-
son, nvi til heimilis nálægt Fair-
land P.O., Sask, og Elizabeth Jón-
asdóttir, Samson, enn til heimilis
hjá fóstru sinni."
Til Ameríku fluttist Jón sál. á-
samt konu sinni og börnum árið
1883. Hann festi sér bújörð nálægt
Akra, N. Dak., hvar hann dvaldi
til dánardægurs. Hcimili þeirra
hjóna var sönn fyrirmynd að guð-
rækni og góðgerðasemi, iðjusemi
og góðum siðum.
Haustið 1902 sýktist Jón sál.
snögglega af slagi, og var þá ekki
útlit, fyrir mannasjónum, að bati
væri mögulegur. En fyrir frábæra
hjúkrun og umhyggju konu hans
og barna og tengdasonar (sem var
þá etin ' á lífi), fékk hann eftir
langa og þvingandi sjúkdómslegu
þá heilsubót, að hann hafði fóta-
ferð og litlar þjáningar, þar til í
marz 1908, að hann veiktist á ný,
og lá rúmfastur þar til hann attd-
aðist. Á því síðasta sjúkdómstíma
bili hafði hann oft sárar þjáningar,
sem hann bar með frábærri kristi-
legri stilling og rósemi til enda.
Jón sál. var að eðlisfari fáorður
og fáskiftinn og friðelskandi. Hatiti
var prúðmenni, ástríkur og um-
hyggjusamur eiginmaður og faðir,
ráðvandur, ráðhollur og mjög
trygglyndur ; fróður, ræðinn og
lipurt spaugandi, þegar hann átti
tal við kunningja sína. Yndi hafði
hann af fögrum skáldskap, og var
sjálfur laglega hagorðttr, en hreyfði
því eigi, nema þegar hann átti tal
við sína beztu kunningja.
Jón sál. var ekki víðþektur mað-
ur, en valinktinnur í héraði sínu.
Allir þeir, sem kyntust honum,
gátu gert sér ljósa grein fyrir, að
hann var sannur maður. Maður,
sem er ekki eitt í dag og annað á
morgun, beldur trúfastur vinur,
búinn að rétta þeim hjálparhönd,
sem strýddu við erfiö lífskjör.
Staðfastur vinttr, sem ekki lét
smáyfirsjónir vina sintta, né tal ó-
hlutvandra breyta hugarþeli sínu.
Hans er sárt saknað af vanda-
mönnum og vinttm. Hann var jarð
sunginn í grafreit Vídalíns safnað-
ar, af séra IJ. B. Thorgritnsen, að
viðstöddum fjölda fólks.
Blcssuð sé minning hans.
Vinir hitts látna.
BRÉF TIL
Edmonton íslendinga.
Kæru vinir og vinur !J
Kæra þökk fyrir samverutím-
ann. Mig hefði langað til að skriía
ykkur öllttm persónulega, en það
er óhugsandi, að reyna að finna
efni í svo mörg bréf, svo ég bið
Ileimskringlu, að fiytja ykkur
nokkur orð frá mér. Eg hefði átt
að vera búin að því fyrir löngu,
en frostiö hefir hamlað og fleira.
Frostið hefir lcitað mjög inn í vet-
ur. Eg hefi haft nóg að gera, að
halda uppi vörn gegn því, — jan-
úar allttr ein óslitin frostaskorpa,
að undanteknum 3—4 dögum. En
nú er gott veður, mér er nærri of
heitt. — “Undarlegt sambland af
frosti og funa”.
J»á er nú ferðasagan, — hún
verður stutt og laggóð. Eg tók
farmiöa til Red Ileer, eins og á-
kvarðað var, og dvaldi þar í viku
meðal landa minna, sem tóku mér
með alúð. þar er bezta fólk og
sannir Islendingar heim að sækja.
Hafi þeir hjartans þökk fyrir vin-
arþelið. Svo hélt ég til Innisfail,
kom þar á hentugum tíma, á
mánudag eftir nón. þá voru marg-
ir bygðarmenn þar staddir. Eg
kom mér vel við einn þeirra, Gunn
ar Jóhannsson. Ilann keyrði mig
alla leið heim, og var það þó úr
leið fyrir hann. Við hreptum
storm til Markerville, svo við vor-
um nær blind, er þangað kom, því
götur voru þttrrar mjög. þá var
farið að kvelda. Enginn þekti mig.
Mun ég þá hafa verið all-torkenni-
leg með alt moldrykið í andlitinu,
— ekki ólík Jökla-Tobbu, marg-
sólbrendri flökkukerlingu heima á
íslandi. það var orðið nær aldimt,
er við komtim heim.
Af okkur liér og plássi þesstt er
fljótt að segja. Veðurlag mjög
svipað og hjá ykkttr : “Venus
rennir hýrum hvörmttm himni blá-
um frá”, — þó það kunni að bera
út aí því, að himininn sé blár. —
Eg veiti því ekki mikla eftirtekt,
ég fer ekki spor að kalla má. —
Eg heyri hér mikið ttm samkom-
ur talað, svo veit ég ekki meira.
Mest mttti að þeim kveða meðal
Góðtemplara. Myndi það ekki
kosta minni títna og peninga, að
vera sjálfstæður ? 1 félagi þessu
mutt vera eins margt kvenfólk og
karlar. Ilvað tnun það vera að
gera þar ? Mun það vera að flýja
undan árásttm Bakkusar ? Ekki
líklcgt. Piltar góðir, því látið þið
fara með ykkttr eins og óvita ?
I/átiö þessi bindindisfélög ekki
þurfa að vera til. þau vinna upp
öll sín gæöi. I/átið fólkið ekki
þurfa að segja : “það verður að
gera við þvi sem er, að menn
verða aldrei sjálí.stæðir". Bjóðið
bæði bindindisfélögunum og vín-
söluhúsunum byrginn. Gangið
fram hjá þeim með reigingi O'g
stolti. Verið sjálfstæöir! Á hvaða
nterg standa bindindisfélögin ? Á
ykkar rnerg. þau eru getin og
fædd af ykkar ósjálfstœði. Er
þetta ekki satt, vinir minir ?' þið
gætuð ket’pt ykkur skó á fótinn
eða hatt á höfuðið eða annað þarf-
legt fyrir þá peninga, sem þið
íleygiö út í þessi félög, — já, fyrir
það, sem þiö kattpið böndin, sem
binda hendur ykkar og fætur. —
þurfið þið þessara banda ? Ég segi
nei, ekki ef þið gættuð ykkar. það
er þó leiðinlegt, að hafa þrælsótta
Reynið að vera menn, — írjálsir
menn. það er skemtilegra og kost-
ar minna. Lofið þið vínsölumönn-
um að skæla yfir sjálfstæði ykkar
og skiftavinamissir. — Ég býst nú
við, að ég verði sek skógarkona
fyrir þessa prédikun. Gerir ekkert
til. Mér fellur lengi vel, að fara
einförum. Tímanum, sem þið eyð-
ið í gagnslítið og gagnlaust þvað-
ur á fundum, getið þið varið til
lesturs eða uppbyggilegra hugleið-
inga, eöa þá líkamlegra starfa.
þið þarna í Edmonton fylgist
með, — lesið blöðin Heimskringlu
og Lögberg að minsta kosti. þar
hefir margt borið á góma, sem viö
er að búast síðan í september í
haust. Austanrok i Heimskringlu
nú í seinni tíð. Mollurnar geta orð-
ið óhollar, valdið sansa dofa. Ros-
ar geta orðið þreytandi, ekki sízt
ef þeir koma lengi úr sömu átt. —
Kr. Ásgeir og A. J. Johnson eru
vígir vel, þó Kr. betur. Hann
hefði staðið betur að vígi, hefði
hann ekki átt greinina góðu, sem
bardaginn reis út af. Sízt datt
mér í hug, að slík hellidemba
mundi koma yfir okkar ljóöasmiöi
úr þeirri átt. En öllum má of-
bjóða. Ekki er ég samdóma Kr.
um sögur Einars Hjörleifssonar.
þær eru aö mínu áliti viökunnan-
legri mi í seinni tíð. þær sýna, aö
Einar er farinn að gefa konum
meiri gaum, skoöa þær með stærri
augum, í bjartara og stærra og
fegurra Ijósi. Áður fanst naumast
nýt kona í sögum hans. þó hann
nefni hhttina síntt rétta nafni, ger-
ir lítið til. Fullhraustum karl-
mönnum ætti ekki að verða óglatt
af því. Af hverju viðhelst veraldar
sneypan ? Er ekki tilvera manna
aðal máttarstoðin, hvort heldur
þeir eru skil eða óskilgetnir, —
það gerir minst. það er var-
menska fornaldar, sem orsakar
helzt ógleði, eða öllu heldur við-
bjóð og gremju. En það er verst,
að þtirfa daglega að umgangast
slíka fornaldar aumingja. þeir eru
sorglega margir. Mttn ekki lestur
biblíunnar orsaka velgju þeim,
sem veiiir eru ? Enginn er þar
tepruskapur viöhafður. — þá er
nú andatrúin, ef trú skyldi kalla.
það kastar tólfunum, þegar dauð-
ir metm færast í aukana, og f-arið
er að gera holdskurði á þeim.
Hvað skyldi næst verða ? Og þetta
þóttist maðurinn sjá, sem farið er
að nefna til forustu á Fróni. (Nú
heíir E-im tekist, að hrinda Haf-
steiniflHkamraa stund. I/itlu verð-
ur»Vrú^gur feginn, væntir mig). —
þegar eg les allar þessar drattga-
sögur, finst mér ég vera komin
aftur fyrir margar aldir. — Ekki
er það rétt hjá Arnóri mínum
Árnasvni, að það séu trúleysingjar
i þessum andatrúarfiokki. það
samstemdi illa þeirri skoðun. það
eru einmitt guðstrúar kennendttr
og fylg.jendttr, sem vænta mátti,
sem fylla þann flokk. það er ó-
þarfur leikur, að vekja upp drauga
trú á íslandi, og gera trúgjarnt
fólk, sem enn mun finnast þar,
svo hrætt, að það þori ekki um
þvert hús að ganga. þetta álít ég
hneyksli, og ekkert betra fyrir það
þótt það sé komið frá öðrttm
löndum.
Mjög rignir nú hnútum að okkar
ljóðasmiðum. Aldrei munu þeir
hafa orðið fvrir slíku á liðnum
öldttm. þetta er ný frelsisöld, og
hér er frjálst land kallað. Mér
finst það vera meira i orði enn á
borði, enn sem komið er. Eitt-
hvert gól hefir nú borist til okkar
úr Kyrrahafs þokunni, — bréfkafli
í Heimskríngltl. ílö’fúndut fiá segír
að Húnvetningar hafi eitt sinn all-
ir farið að yrkja. Hann treystir
því, að hann verði ekki látinn
sverja þetta. það hefir þó verið
heiöarleg undantekning, þar sem
höfundur bréfkaflans á hlut að
máli. það væri Húnvetningum eng
in vanvirða, að kunna að yrkja,
jafnvel þó eitthvað í því kunni að
vera leir. Eða finst mönnum jeir-
inn vera dýrmætari í óbundnu
máii ? það sýnir þó liagleik, að
geta hnoðað leirinn og gert úr
honum myndir. — Hafið þið ekki
gaman af rímunum hans Kr. Ás-
geirs ? Ég hefi það. þær minna
mig á Sigurð Breiðfjörð, uppáhald
kvenna lifandi og dauður. — Ég
heyrði konu segja : — “það segi
ég satt, — ég vildi heldur faðma
hann Sigurð dauðann, en kyssa
hann Símon lifandi ! ” Nokkuð
mikið sagt. Rímurnar hans stytta
marga annars langa kvöldvöku í
sveitum uppi. Engin | ástæða til að
amast við þeim. Ég vona, að Kr.
Ásgeir ljúki við Drotningarrímur
sínar.
Já, síðast en ekki sízt, verð ég
að drepa á “Afglöpin” hans Thor-
sons. Hann er sjálfur afglapi. —
Hann fór fram hjá afglöpum þeim,
sem mest kveður að í heimi þess-
um og skaðlegust eru. það eru
svik og prettir, tál, í ýmsum
mvndum. Mun honum hafa fundist
þetta vera fyrir ofan eða neðan af-
glöp ?, ESa þá ekki í sínum verka-
hring að minnast á það ? Annars
er hægt að telja upp önnur afglöp
á hverju kveldi í heilan mánuð. —
Ileimurinn er ríkastur af afglö-
um.
Alla jafnvel afglöpin
einhverntíma henda.
Afglapar á afglöpin
afglöpunum benda.
Með óskttm beztu til ykkar allra.
ykkar einlæg,
R. J. DAVlDSON.
Það kostar
minna en 4
cent á viku
aðfá HKiMSKuisot u heim
til þfn vikulega úrið um
kring. bað gerirengan
mismun hvar í heimin-
um þú ert, — þ v í
hf/Imskrinola mun rata
til þfn. Þú hefir máske
heyrtað “blindurer bðk-
laus maður”, en ef þú
mfttt missa 4c. & viku
fyrir heimskrinqht þá
verður þú hvorugt. 4c.
á viku eða $2 um árið.
Skrifið eftir Hkr. nú
þegar, til P. O. Box 3083
Winnipeg, Man.
Á beztu heimilum
hvar sem er í Ameríku, þar
munið þér finna HEIMS-
KRINGLU lesna. Hún
er eins frððleg og skemti-
legeinsog nokkuð aiutað
fslenzkt frcttablað f Canada
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST. ISSk..
P. O'CONNELL, elgandt. WINNIPEO
Beztu teaundir af vinfðngum og vindl
um, aðhlynning góð, húsið endurbætt
JOHN DU^F
PLUMBER, OA8 ANDSTEAM
FITTER
Alt rerk vol vandaO, og verðiÐ rétt
604 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg
Strathcona Hote/
Horni Main og Rupert Str.
Nýbygtogágætt gistihúsjGest
um veittöll þægindi með sann-
gjarnasta verði. Frl keyrsla
til og frá öllum járnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltlðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGKNDUR
Hotel Pacific
219 Market | II. M. Hickt, Street. I Bigandi Winnipeg Manitoua
Telephoott 1838
Ný-endtirbætt og Ný-tízku hús f alla Btaði. V iðskifta yBar óskaet virð- ingarfylst.
$1.35 a Dag
BRUNSWICK HOTEL
Horni Main St. og Rupert Ave.
Bettn borðhnld; Ilrein og Björt IIer-
bergi; Finuitu Drykkiroy Beatu Vittd-
lar. ókeypii Vagn matir ÖUum Train-
lutum. Heynið 011 þegar þú ert d ferð.
LEYNDARMÁL CORDULU FRjENKU 275
miklu hún licfir ætlað sér að koma undan að þessu
sinni”.
í einni svipan reif hitn skrínið af Felicitas. — Hin
unga stúlka rak upp hljóð, og þreif angistarfull eftir
skríninu, en ríkisstjóraffúin fór skcllihlægjandi lengra
fram í gangdnn, og lyfti þar lokinu af því.
“Bara bók”, tautaði hún undrandi. Skrínið og
lokið féll úr höndum hcnnar og hún hristi bókina
með ákefð. það hlaut þó að vera peningaseðlar
eða önnur verðmæt skjöl í lienni. — Nei, bókin, haíði
ekkert þess konar að geyma.
Á meðan hafði Felicitas náð sér aftur. Ilún
gekk til frúarinnar og krafðist með alvöru bókarinn-
ar. En hún reyndi að sýnast róleg, en samt lýsti
rödd hennar þeirri geðshræringu, sem> hún var í.
“N'ú, — svo þér haldið, að ég sleppi við yður
bókinni! ” mælti ríkisstjórafrúin háðslega og sneri
að henni bakinu um leið og hun þrýsti bókinni fast
að brjósti sér. — Nti, þér eruö auðsjáanlega alt oí
óttafullar til þess að hcr sé að eins um lítilfjörlegan
hégóma að ræða”, tnæl.ti liún og.leit um óxl sér með
óumræðilega mikilli fyrirlitningu til ltiunar ungu
stúlku. — “það býr eitthvað undir öllu þessu. I/át-
um okkur nú rannsaka það, góða mín”.
Hún fletti bókinni aftur í sundur. — Nei þar
fundust engir peningar. Á gulnuðum blöðum sa
hún ekki annað cn fallcga , skrifuð orð. En þó hníf
hefði verið stungið í hjarta hennar, liefði hentri ekki
brugðið meira viö, en henni brá við að lesa orðin a
blaðsíðu þeirri, er hún fyrst leit á. Hið blómlega
andlit varð náfölt, hún greip hendinni fyrir augu sér,
og eitt augnablik leit helzt út fyrir, að hún myndi
hníga niöur.
En hún hafði alla æfi æít sig í, að hafa stjorn a
sjálfri sér, þegar aðrir sæu , til. Hún kunni að líta
með auðmýkt og lotningu til himins, þó hjarta henn-
276 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU.
ar væri fult hatri og reiði. Hún gat látið sýnast
sem hún með andakt hlustaði á ræöu prestsins, þó
hún hefði allan hugann við nýjan kjól, sem hún ætl-
aði sér að eignast. — Hún talaði af harmi miklum
um alt syndsamlegt í fari sttmra manna, hve fólk
læsi lítið í biblíunni, og hve ófyrirgefanlegt það væri.
En sjálf las húti franskar klámsögur, en eins og gefur
að skilja í laumi.
Henni hafði sjaídan orðið ráðafátt um dagana.
Hinir ótrúlcga miklu hæfileikar hennar til að haga
sér eítir því, hvað bezt átti við í það og það skiftið,
höfðu aldr'ei brugðist henni. — Og nú náði hún sér
strax eftir fáar sekúndur. Hún lokaði bókinni, og
lét í ljósi með ofurlitlu brosi, að hún áliti sig ltafa
verið dregna á tálar.
“þetta er þá eftir alt saman að eins gömul.einsk-
isverð bók”, mælti hún við prófcssorinn um leið og
hún eins og háif utan við sig stakk bókin.ni í vasa
sinn. — “Mér finst það nokkuð skrítið af yður, Karó-
lina, að koma af stað öllum þessum gauragangi út
af engu”.
“Er þetta henni að kenna?” spurði prófessorinn
og færði sig nær, skjálfandi af reiöi. “Ég hélt það
hcfðir verið þú, er kallaðir á mig, til þcss að geta í
votta viðurvist sakfelt þessa ungu stúlku fyrir þjófn-
að. Viltu gera svo vel, að taka á augabragði aítur
hin skammarlegu orð þín ! ”
"þú sérð að ég |í svipinn er ekki fær um —”
“A augabragði ! ” hrópaði hann. — “þú tekur
orð þín aftur, og biður hana fyrirgefningar í viður-
vist okkar Hinriks ! ”
‘lNú, — með mestu ánægju, Jóhannes. það er
ekki ncma kristileg skylda, að kannast við, ef maður
gerir öðrum rangt tii, og bæta fyrir það. — Bezta
Karólína mín ! Fyrirgcfið hafi ég gert yður rangt
til L"
LEYNDARMÁL CORDULU FRÆNKU 277
“Og nú færðu lienni bókina aftur”, mælti prófess-
orinn í sama óþýða, skipandi rómnum.
“Bókina?” mælti hún með mesta sakleysissvip.
“Kæri Jóhannes, — Karólína á hana ckki”.
“Hver hefir sagt þér það?"
“Ég hefi séð nafnið hcnnar gömlu Cordulu á
henni. — Ef nokkur finst eigandi hennar, þá ert það
þú, þar eð hún arfleiddi þig að öllum bókum og bús-
lilutum sínum.------En bókin er J>cr einskisvirði. —
J»að lítur helzt út fyrir, að í henni séu gömul kvæði.
Mundi J>cr þykja nokkttð varið í annan eins hégóma ?
En ég elska allar þessar gömlu bækur. Mér er bók-
in mikilsVirði, þó hún sé ekki fegurri útlits en hún er.
þess vegna bið ég yður að gefa mér hana”.
“Getur verið eg geri það, þegar ég er sjálfur bú-
inn að lesa hana”, mælti hann kuldalega, og rétti út
hendina til að grípa bókina.
“Mér þætti miklu meira varið í hana, ef þú gæfir
mér hana óséða af þér”, mariti hún blíðlega. — “Á
ég að trúa því, að þú sért svo nískur, að þú tímir
ekki að að gefa mér Jtennan eina hlut, setn ég á œfi
minni hefi beðið þig um?”
“Mér er alveg sama, hvað þú heldur um það,
svaraði hann stuttlega, og æðarnar á enni hans
þrútnuðu. — “En ég krefst bókarinnar. — Jnt ketnur
tnér nokkuð grunsatnlega fvrir sjónir. — Afrit af
gömlum hégóma kvæðum geta ekki gert þig náföla
af hra‘ðslu“.
Um leið og hann mœlti þessi orð, gekk hann í
veg fyrir hana. — Hún leit flóttalega eftir ganginum,
og ætlaði að stökkva burtu nær sem hún gæti, — en
prófessorinn greip um handlegg henjtar og hélt fast.
Felicitas skalí af hræðslu. — Ef prófessorinn næði
nú i bókina ! . það var nógu leiðinlegt, að vita
hana í höndum hinnar vondu kontt. Samt þóttist
hún vita, að hjá benni yrði hún jafnvel geymd og sér,
278 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
og myndi strax um kveldið verða að ösku. J»ess
vegna reyndi hún að hjálpa henni til að flýja.
“Herra prófessor. Lofið náðugu frúnni að fara”
bað hún eins rólega og henni var unt. J>ér munuð
fljótt komast að raun utn, að bókin er að engu leyti,
verðmæt".
I fyrsta sinni leit prófessorinn tortrvgnislega til
hennar. — Hún kafroðnaði og leit niður fyrir sig.
“Svo ]»ér látið svo lítið, að biðja", mælti hann
hastur. — ”þá er hér um að ræða. meira enn lítilfjör-
legan hégóma. Ég sé líka, að það er satt, sem
frændkona mín sagði áðan, að þér eruð mjög hræðslu
legar. Ég spyr yður upp á æru og samvizku : —
Hvað hefir bókin inni að halda?”
Felicitas vissi eigi, hverjtt svara skyldi. Hún
reyndi að tala, en kom engu orði ttpp.
'‘Reynið eigi, að hafa nein undanbrögð”, mælti
hann brosandi við hana, — en ttm leið herti hann á
takinu um bandlegg ríkisstjóra frúarinnar, — því
hún reyndi hvað eítir annað að rífa sig lattsa. “J»ér
getið verið harðar og miskunarlausar og hræðilega
hreinskilnar, — en þér getið ekki logið. — Bókin inni-
heldur engin kvæði, heldur eitthvert leyndarmál, setn
ég má ómögulega fá vitneskjtt ttm. — Viltu nú gera
svo vel, Adela, og fá mér bókina, sem þú sjálf hefir
sagt að ég 'ætti?”
“GerStt við mig, hvað .þú vilt, en bókina færð þti
aldrei", sagði ríkisstjórafrúin djarfiega. Hún hafði
lagt niðttr alla auðmýkt, og reyndi enn þá einu sinni
að rífa sig lausa, enda tókst það, og fltiði htin sem
sveit vopnaðra manna væri á eftir henni að dyrttn-
um. En þar stóð Hinrik með útbreidda arma og
varnaði henni útgöngu. Hún hrökk aftur á bak. —
“Farðu úr vegi, þorparinn þinn !.” æpti hún og
stappaði í gólfið.