Heimskringla - 08.04.1909, Qupperneq 4

bl» 4 WINNIPEA, 6. APRÍL 1009.
HEIMSKRINGIA
Svar til Mrs. Goodman.
Heiöraði ritstjóri Hkr.
Viltu gera svo vel, að taka aí
mér fáeinar línur til birtingar í
blaði þínu. Eg hefi aldrei áður
eytt rúmi í dálkum blaðanna, og
máske geri aldrei oftar enn í þetta
eina skifti.
Orsökin til þess, að ég bið um
pláss nú, er sú, að mig langar til,
að láta Ingibjörgu Goodman vita,
að það er til kvenfólk, sem skamm
ast sin fyrir greinina, sem hún
skrifaði í Ileimskringlu 25. febrúar
sl., — kvenfólk, sem óskar af heil-
tim hug, að hún hefði aldrei látið
annað eins í opinbert blað.
Ingibjiirg Goodman á auðvit-
að með, að auglýsa tilfinningar
sínar gagnvart karlmönnum. En
hún á ekki ^ð, að draga aðrar
konur og stúikur inn í það mál.
Hún má vera viss um, að það
verða fáar, sem ásælast nokkurn
jiart af þeim heiðri, sem hún fær
fyrir svona löguð ritverk.
Ivg hefi ekki heyrt neinn karl-
mann minnast á þessa Ingibjargar
grein svo, að hann hafi ekki hlegið
háðslega eða fyrirlitlegu um leið,
og máske kastað fram sétningu
um leið, setn ekki lýsti meira en
svona rétt tilhlýðilegri virðingu
fvrir höfundi greinarinnar. . Enda
býst ég ekki við, að nokkur karl-
maður vildi láta hugsa sig það ó-
menni, að hann hefði farið til
Ingibjargar Goodmnn og beðið
hana að halda hlífisskildi fyrir
karlmönnum. — Eg er hrædd um,
að þetta hafi orðið hlaup og lítil
kaup.
Konur hefi ég heyrt vera ergileg-
ar út al þessari grein. Og óþarfi
mun það þvkja af Ingibjörgu, að
sletta óþverra að Mrs. M. J. Bene-
dietsson. Ein kona sagði, að hún
vonáði, að það væri ekki til margt
kvenfólk, sem hefði svo auðvirði-
lega lágan hugsunarhátt, að þaö
tæki á sig ómak og fyrirhöfn til
þess, að kasta steinum að Mrs. M.
J. B.., fyrir alla hennar baráttú
fyrir því, að bæta kjör kvenna. —
Auðvitað stendtir Mrs. M. J. B.
jafnrétt fyrir öðrtt eins og þessi
Ingibjargar grein er, en manni get-
ur ekki annað en gramist, að
svona hugsandi kvenfólk skuli ekki
— ja, vægast sagt — geta þagað.
Svo læt ég hér, við nema stað-
ar, en vona að Ingibjörg Goodman
haetti við svo búið. Nóg er komið.
(25. marz 1909).
J ónína Samúelsson.
—----— ♦--------
YFIRLÝSING.
Af því það er regla margra fé-
laga, að gefa fjarverandi fólki kost
á, að gerast félagar þeirra, og af
því, að reynslan hefir sýrrt, að
slíkt fyrirkomttlag getur verið báð-
um málsaðilutn og málefnum þeim
er slík félög vinna fyrir, ómetan-
legur styrkur, og af því að svo
getur ástaðið, að hlutaðeigandi
einstaklingar hafi ekki tækiíæri til
að hafa þess kpnar félagsskap nær
sér, þó þeir fegnir vildu, og starfs-
kraftar þeirra í þessa átt koma
því ekki að notum, hefir “Hið
fyrsta íslenzka kvenfrelsis kvenfé-
lag í Ameríku" komist að þeirri
niðurstöðu, að bjóða hér með öll-
um konum og stúlkum, sem þann-
ig eru settar, að ganga í félag sitt
með sömu skilyrðum og þeim kon-
um, sem heima eiga í VVinnipeg.
Skilyrðin eru aðallega þau : að
umsækjandi riti nafn sitt undir
grundvallarlög félagsins, sem eru
aðallega innifalin i þessari máls-
grein :
— Að félagið vinni á heiðarlegan
hátt að jafnrétti kvenna og karla
í stjórnmálum og öllum málum,
er velferð lands og lýðs byggist á.
Og með þvi, að borga ársgjald
sitt.
En með þvi, að þær konur, sem
búa úti á landi, geta ekki notið fé-
lagsins, eins og þær, sem í bænum
eru, hcfir félagið ákveðið, að
GEFA þeim “Progress”, mánaðar-
rit og aðal málgagn Hinna sam-
einuðu kvenréttindafélaga í Banda-
ríkjunum (N.A.W.S.A.), treystandi
því, aö slíkt verði til að vekja á-
huga kvenna, glæða vináttu, marg
falda samvinnukraftana og greiða
götu kvenréttindamálsins í hví-
vetna.
Eftir frekari öpplýsingum má
rita hverri sem er af eftirfylgjandi
konum : — ,
Guðrúnu Pétursson, 706 Simcoe
St.
Helgu Björnsson, 665 Alverston
St.
Illaðgerði Kristjánsson, 533
Agnes St.
Thoru Johnson, 770 Simcoe St.
M. J. Benedictsson, 536 Mary-
land St., Winnipeg.
I umboði félagsins.
Virðingarfylst.
STJÓRNARNEFNDIN.
•-------I-----—
Sakramentið.
F.f þér étið ekki hold
mannsins sonar og
drekkið ekki hans blóð,
hafið þér ekki lífið í yð-
uð. — Jóh. 6—53.
Guð segir í biblíunni: “blóðið er
líf alls holds’’ (Lev. 17—11—14,
Gen. 9—4). Og allir, sem vilja vita,
vita að lífið er í blóðinu. Og vil
ég því með guðs náð bera saman
syndafallið og endurfæðinguna. —
Hinn fyrri og síðari Adam, “því
eins og allir deyja í Adam, eins
munu og allir lífgast í Kristi”.—
Kor1. 15—22.
Eftir að guð hafði skapaö vora
fyrstu foreldra, voru þau guðs-
börn án syndar, og þau áttu að
hlýða fullkomnuninni. þ-au áttu
fullkomlega gott, og guð var þeim
algóður faðir. Að hlýða lionum
var það eina rétta. Hann var
“vegurinn, sannleikurinn og lífið”.
þeim var að eins bannað }>að illa,
og þau þurftu ekki að skilja það
góða. Faðir þeirra var sannorður.
það mátti trúa honum fyrir öllu.
En svo kom hinn vondi andi djöf-
yllinn. Hann þekti það illa, og
hann bauð þeim ávöxt þess illa,
og þau hlýddu og féllu, og þau
urðu vör við sína nekt. Adam var
nakinn sonur guðs. Hann var ekki
lengur fullkominn sonur. Hann
átti að hlýða alföðurnum. Ilann
hafði tvo feður. Hann hafði hlýtt
báðum. Ilann fmaður og kona eru
eitt) hafði neytt af þeim trjám,
sem guð sagði honum, og einnig
af því tré, sem djöfullinn lokkaði
þau til að neyta af. Guð var því
enn faðir þeirra í vissum skilningi,
en Adam var ekki sonur. Hann
var nakinn. Ilann hafði óhlýönast.
Nú skilja allir, að þeir, sem ekki
vita að þeir fylgi djöflinum þegar
þeir syndga eða hafna Kristi í trú
og sannleika, þeir eru sem hinn
fyrri. Adam, — naktir synir. þeir
hafa tvo feður, þar til Kristur
býðst þeim í trú, en eftir það að
eins einn, djöfulinn. þeir hafna þá
föðurnum í Jesú Kristi, og útvelja
lvið illa. því við syndina hafa þeir
ekki losnað. En ef þeir nií litvelja
hið góða og hafna því illa, meö-
taka þeir Jesúm Krist, og í hon-
urn öðlast á ný Al-föðunnn. Svo .
undir lögmálinu hafa menn tvo
feður, guð og djöfulinn. “þegar
boðorðið (þú skalt ekki, o.s.frv.)
kom, lifnaði svndin við”. — Róm.
7-9.
Hinn fyrri Adam dó í andanum,
en vissi ekki betur, því hann svnd-
gaði í sannleika, en vissi ekki um
nektina fyrri en nektin kom. Ilann
dó einnig í holdinu (lífið er í blóð-
inu), en lifði þó, jafnvel þó hann
væri 4 sannleika guði dáinn, og
við allir í erfðasyndinni. því erfða-
syndin lifir í oss öllum, þar til við
meðtíikum Krist. Og það er þess
vegna, að lífið í Kristi er, að
deyja með honum í holdinu, til
þess að lifna og lifa með honum í
andanum.
Hinn síðari Adam, Jesús Krist-
ur, hinn sanni sonur, uppfylti lög-
málið í sínum likama, og deyddi
óhlýðni hins fvrri Adams á kross-
inum. Hann og faðirinn voru eitt
í líkamanum og andanum. Full-
komin hlýðni, fullkomið líkama
offur “cancelleraði” bannið, sem
hin fvrri óhlýðni hafði fætt í þenn-
an heim.
Og sá, sem fylgir Kristi, verður
því að deyða holdið; krossfesta
það, svo að hann megi lifa ’andan-
um í Kristi og uppskera lífs á-
vöx-t til eilífs lífs. Sá, sem ekki
fylgir Kristi, hlýðir holdinu, erfða-
syndinni og djöfHnum sem föður.
Ilann uppsker það, er hann sáir :
eilífan datiöa í andanum. *
Guð setti svefn á hinn fyrri Ad-
am og skajKiði Evu, hans unnustu,
úr hans síðu, af hans holdi og
blóði. Ilún var hans eigin, hans
elskulega, hans líf, og þau v'oru
nakin og skömmuðust sín ekki. —
Faðirinn var enn einn. En nú kom
hinn annar faðir, djöfullinn. Hann
vildi kenna líka, og þau hlýddu
honum líka. “En þrællinn er akki
ávalt í húsinu, sonuritm vffl^tr
þar ætíð”, — Jóh. 8—35. þ» ð e> :
Jesús Kristur hlýddi guði á hverri
mínútu, og átti því að eins einn
föður. — Nú átti Ádam tvo feður
og hafði meðtekið nekt djöfulsins,
því hann er nakinn andi, ’og var
Adam því nakinn sonur gttðs, eins
og Únítarar, o.s.frv. þatt höfðu ó-
hlýðnast eða hlýtt báðutn. Upp
frá þessu fossaði erfðasvndin í
gégn um alt mannkynið í blóðinu.
Allir höfðu dáið í hinurn fvrsta
Adam, og erum því getnir í synd,
naktir svnir guðs, með tvo feður,
þar til vér útveljum eða höfnttm
Jesúm Krist eða djöflinum.
En í fylling tímans kemur hinn
síðari Adam, drottinn sjálfur, af
himni og veitir oss endurfæðing-
una í blóði sínu á krossitium, gef-
ur oss lífið út úr sinni eigin síðu :
— “Út rann blóð og vatn”. þessi
síðasti hjartastingur var hin síð-
asta athöfn krossfestingarinnar. —
Alt var fullkomnað. Undirstaða
kristilegrar kirkju, hin þrjú vitni :
vatnið, blóðið og andinn, voru
komin (eða lofuð) oían á jörðina.
Hin andlega, himneska Eva var
að endurfæðast. Kristur hafði
keypt kristilega kirkju með sínu
holdi og blóði. Hin andlega Eva
var að fæðast sem hans unnusta,
úr hans síðtt, hold af hans holdi,
blóð af hans blóði. Sakleysið hafði
orðið synd fyrir okkur, — “með
sótt skaltu börn þín fæða”, “og í
sinu holdi afmáð boðorða lögmál-
ið, sem var í setningum, svo hann
ummyndaði þá tvo í einn nýjan
mann í sjálfum sér”, Ef. 2—15. —
“Eg sá borgina helgu, þá nýju
Jerúsalem (Evu) stíga niður af
himni frá guði, búna sem brúði, er
skartar fyrir manni sínum”, Opin.
B. 21—2.
Hér sjáum viö eins glögt og
nokkur þarf að sjá, hinn fyrri Ad-
am og hans brúði, og þar 'næst
hinn síðari Adam (Kríst) og hans
brúði. Kristileg kirkja er því Jesú
Krists hold og blóð, hans unn-
usta, hans Eva. þá er hann var
upprisinn, át hann fisk og hunang,
og reis upp með andlegum, ófor-
gengilegum líkama, og á þeim lík-
ama eru allir kristnir limir eða
greinar. Auðvitað getur engin ver-
ið Eva eða unnusta Jesú Krists,
sem ekki hefir þennan andlega lík-
ama, sem ekki hefir klæðin : —
Krists hold og blóð.
En nú vita allir, að guð er
hreinn, heilagur, ógurlegur andi,
sem ekki má synd sjá. Og ekki
breytir guð eðli sínu, þó menn
vilji ekki klæðast Kristi, verða
hans Eva. Ef að friðþægingin hef-
ir því eigi átt sér stað, þegar
maðurinn upprís, þá upprís sá
hinn sami sem nakinn andi, eins
og djöfullinn, og guðs bræði brenn-
ur á móti hans nekt að eiliíu, því
ekki hefir guð breytt eðli sínu,
þótt þú sért nakinn. — Af þessu
liggur í augum uppi, hvað lífs-
nauösynlegt er, að haía Jesútn
Krist í trú og meðtaka sakra-
mentið í hans minningu.
þeir, sem þetta lesa og hafna
Jesúm Krist í trú, bera sína
syndanekt að eilífu hvað mig
suertir.
Winnipeg, 29. marz 1909.
S. Sigvaldason.
♦
Til kaupenda
Heimskringlu.
þessir menn haía tekið að sér
umboðsstöðu fyrir Heimskringlu.
þeir taka á móti nýjum áskriftum
að blaðinu, og veita móttöku and-
virði þess frá kaupendum í þeirra
bygðarlögutn.
KRISTMUNDUR SÆMUNDS-
SON, að Gimli, fyrir Gimli
og Nes P.O.
SIGURÐUR SIGURÐSSON, að
Ilusawick, fyrir Husawick og
Winnipeg Beach P. O.
RÖGNVADDUR S. VIDAU, að
Ilnausa, fyrir Hnausa, Geys-
ir, Ardal og Framnes P.O.
FINNBOGI FINNBOGASON, að
Arnes, fyrir Arnes P.O.
JÓN SIGVADDASON, að Iceland-
ic River, fyrir þá bygð.
BJARNI STEFÁNSSON, að
Hecla, fyrir Mikley.
G. EÚÍAS GUDMUNDSSON, að
Bertdale, Sask,, fyrip það
bygðarlag.
JÓNAS J. HUNFJORD, Marker-
ville, Alta., fýrir Alberta bygð
ina.
Kaupendur ertt beðnir að beina
borgunum sinum til þessara ofan-
greindu manna.
Fleiri verða auglýstir stðar.
KAUPIÐ af þeim og verzlið við
þá sem auglýsa starfsemi sfna
í Heimskringlu og þ& f&ið þér
betri vörur með betra vörði
og betur útilátnar............
Heimskringlu og tvœr
skemtilegar sögur fá
nýjir kaupendur fyrir
TVO

Russell A.
Thompson
and Co.,
Cor. Sargent & Maryland St.
Selja allskonar MATVÖRU
af beztu tegund ineð iægsta
verði. Sérstakt vöruúrval nú
þessa viku Vér óskum að
Islendingar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
né ódýrari. —
Munið staðinn:— ,
HORNI SARGENT AVE.
OO MARYLAND ST.
PliONE 3112.
K-
Meö þvl aö biöja æfínlega um
“T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.
T.L.

Lr 3*. * *r; f • 'VÁ J . L: ClGA'r^ r - .wá-áXs." —
(UNIQN MAHE)
We«tem Cigar Faetory
Thomas Lée, eigandi Wínnniy,eR
-5S
StyrkiÖ
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
urn ágœta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD l. DREWRY Winnipeg, Canada.
Departmeni of Agriculture and Immigration.
MANITOBA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrtir lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jainan nœgan raka til upy>skeru trygginga'r.
Ennþá eru 25 milíóniir ekrur óbeknar. sem fá má niieð hei’in-
ilisrét/ti eða kaupuin.
Ibúataja árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfalda st á 7 árum.
Ibúatala Win’nipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstœki eru nú sem næst fullkomin, 3516 milur járn-
hrauta eru í fylkinu, sem allar liggja út frá Winnapeg'. þrjár
þverlandsbra-uta lestir Cara daglega frá Winni'peg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadian Nortluern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er^ þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað lan-d getur sýnt sarna vöxt
á sama tímabili.
TIIi I I KDAH 4\\A :
Farið ekki fra-mhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar °K járnbrautarlön'd til sölu, og útvega yður fuílkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða möguledka.
Stjórnarformaður og Aknryrkjumála Ráðgjafi.
Skriflö eftir upiilýsÍDgnm til
.JoNf-ph BnrUe Jns llai’toov
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TORONTO.
LEYNDARMÁL CO’RDUL’U FR/ENKU 279
“Já, víst, náðuga frú”, svaraði hann ofur rólega.
— “Bara ef þér fáið herra prófessornum bókina, þá
skal ég strax víkja úr vegi”.
“Hinrik ! ” hrópaði Felicitas og hljóp til hans og
hristi handlegg hans. — “Nei, það stoðar ekkert,
Fye mín ! ” mælti hann hlæjandi og stóðst prýðilega
allar tilraunir hennar, áð koma honum í burtu. —
“Eg er ekki/eins vitlaus og þú hcldur, — þú vilt af
góðsemi þinni gera axarskapt, en það þoli ég ekki”.
‘•Láttu írúna fara”, skipaði prófessorinn alvay-
lcga. “En ég læt þig vita, Adela, að ég vel þann
eina rétta veg til að ná eigu minni. Engan getur
iindrað það, þó ég álíti að bókin skýri frá levndutn
íjármunum, — ef til vill hvar gripir frænku minnar
súlugu eru niður komnir —”
“Nei, nei”, greip Felicitas fram í.
“Eg ræð mínum eigin hugsunum um það”, —
mælti hann harðlega. — “Bæði þér og Hinrik sktiluð
fyrir rétti bera vitni um það, að þessi kona hefir
með leynd viljað kræk ja til sín ,ef til vill álitlegri fjár-
upphæð, er heyrir ætt minni til”.
Ríkisstjórafrúin hrökk við eins og höggormur
hefði bitið hana. Ilún leit leiftrandi augum til of-
sóknara síns, — og í eins konar æði þreif hún bókina
upp úr vasa sínutn, og kastaði henni með hæðnis-
hlátri fyrir fætur ltans.
“þarna er hún, sérvitringurinn þinn ! ” hrópaði
hún skjálfandi af heift. — “Ég óska þér til hamingju
með hana. Berðu með sæmd skömm þá, er hún
skýrir þér frá”.
Síðan þaut hún eftir ganginum og ofan stigann,
og skelti harkalega httrðinni aftur á eftir sér.
Prófessorinn ,horfði á eftir henni með hæðni og
fyrirlitningu í svip sínum. því næst leit hann sem
snöggvast á bókina, er hann hafði tekið upp. — Feli-
citas horfði angistarfull á, hvernig hann blaðaði í
280 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
henni og þá og þegar gat rekið augun í leyndarmál-
ið, er hún vildi fyrir engan mun að hann sæi. — Hann
var hugsi. Orð ríkisstjóra frúarinnar höfðu alls eigi
skelft hann, því hann hafði verið fullviss um, að
þetta uppistand mundi enda þannig. En nú var
eftir að vita í hverju skömmin var fólgin.;— Alt í
einu leit hann upp og horfði framan í Felicitas. —
Hversu mikil áhrif höfðu þó ekki hin biðjandi, dökku
augu á hinn alvörugefna mann. það var eins og
mjúk hönd stryki yfir enni hans, svo hrukkurnar
httrfu og ofurlítið bros færðist yfir andlit hans.
“Nú’ vil ég einnig yfirheyra yður”, mœlti hann.
— “þér hafið skammarlega dregið tnig á tálar. Með-
an þér standið uppi hjá mér og látið meiningu yðar
í ljósi með svoddan hreinskilni, að ég hefði þorað að
sverja, að hvert orð er þér sögðuð væri sannleikur,
— þá berið þér á yður leyndarmál, sem kastar blett
á ætt míná. — Hvað á ég að hugsa um yður, Fee ?
— þér getið að eins bætt fyrir óhreinskilni yðar með
því, að segja mér nú satt og rétt frá öllu, sem ég
spvr yður um”.
“Eg vil segja yður alt, sem ég má segja, — en
svo bið ég yður, — ég hið yður svo innilega, að fá
mér bókina aftur”.
“ Er það mfn stórláta, þrálynda, óbeygjatilega
Fee, sem getur beðið svona blítt ?”
þegar prófessorinn mælti þcssi orð, læddist Ilin-
rik í hurtu. Ilann var svo forviða yfir því, sem
hann haföi séö og heyrt, að hann settist í neðstu
tröppuna, sat þar lengi og var hugsi. Ilann greip
við og við í gráa hárið sitt, til þess að vita, hvort
höfttðið sæti á sínum gamla stað.
“þér fóruð inn i herbergi frændkonu minnar sál-
ttðtt i þcim eina tilgangi að sa'k ja þessa bók ?” —
spttrði prófessorinn Felicitas, þegar þau voru orðin
ein5
ÚEYNDARMÁL CORDULU FR/ENKU 281
“Já”.
“Hvaða leið fóruð þér ? — Eg kom að öllum
hurðttm liarðlæstum”.
“Eg gekk eftir þakinu”, mælti hún hikandi.
‘‘þér meinið víst eftir svölunum?”
“Nei”, mælti hún hnuggin, “þangað liggur enginn
vegur.' — Ég steig út itm kvistgluggann og gekk svo
yfir þökin”.
“1 þessu ofsaroki?” spurði hann og fölnaði. —
‘‘Felicitas, það er full ástæða til að óttast yður, þá
er þér viljið framkvæma vilja yðar”.
‘‘Ég hafði 'um ekkert annað að velja”.
“því vilduð þér endilega ná í bókina?”
“Eg áleit, að ég hefði erft hana eftir Cordulu
frænku. Hún hafði sagt við mig, að litla gráa
skrínið — ég vissi ekkert, hvert innihald þess var —
yrði að deyja á undan sér. — Dauða hennar bar
bráðan að, — og ég þóttist viss um, að, skrínið væri
tii. — það stóð í sama leyniskápnum, þar setn allir
silfurgripirnir eru. — Eg gat ekki sagt til þeirra,
netna þá um leið að koma skríninu í hendur óvið-
komandi fólks".
“Veslings, veslings barn, yður hefir hlotið að
líöa mjög illa, — og nú er öll yðar hetjulega sjálfs-
afneitun til ónýtis, — því bókin er komin í óviökom-
andi höndur”.
‘‘0, nei, nei ! þér gefið mér hana aftur ! ” —
bað hún angistarfull.
“Felicitas ! ” mælti hann alvarlega og skipandi.
“Nú verðið þér enn þá að svara tveimur spurning-
um, — og segja satt : Er yður kunntigt innihald
bókarinnar ?”
“Að sumu leyti, — ég hefi í dag lesiö hana”.
“Og kastar það skugga á minningu hinnar gömlu
vinkonu yðar?”
282 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
Hún þagði. — Ef til vildi fékk hann henni bókina
aftur, ef hún játaði þessu, — þá gat hún eyðilagt
bana. En þá flekkaði lnin líka minningu gömlu
Cordulu, og staöfesti orðasveim manna.
Yður sæmir ekki, að hafa í frammi nein undan-
brogð, — þó tilgangur yðar sé ef til vill góðttr”,
madti hann hastur. — “Segið annaðhvort já eða nei”.
“Nei”.
“Eg átti von á því”, mælti hann lágt. — “Verið
nú skynsamar”, bætti hann viö, “og sættið yður við
þó ég lesi bókina”. •
Hún fölnaði, en bað hann ekki lengtir. “Gerið
það, ef yður finst það sæma yðttr. þér lesið levnd-
armál, sem yður er ekki ætlað að vita. Jtá er þér
opniö þessa bók, eyðileggið þér þá fórn, er heilt
inannslíf hefir verið lagt í siilurnar fyrir”.
“þér berjist vel, Felicitas”, mælti hann rólega.
Og hefði ég ekki heyrt orð þau, er frændkonn min í
bræði sinni hreytti i mig, þá hefði ég fengið yðttr
þessa leyndardómsfullu bók -aftur’ óséða. En nú vil
ég og verð að vita, hvers konar svívirðing það er,
sem hvílir á ætt minni, — o'g hafi vesalings einsetu-
konan getað varðveitt það, þá ætti ég rinnig að hafa
krafta til þess. — Eg er í.tvöföldum skiltiingi neydd-
ur til að rannsaka þetta. .Ettingjar tnítiir við Rín
eru auðsjáattlega við þetta riðnir, — ef til vill sam-
sekir ttm ritthvert ódúðaverk. — þó þér þegið, og
lítiö niöur fyrir yður, sé ég að tilgáta mín er rétt.
Frændkonu minni var eflaust kunnugt um þetta ætt-
arhneyksli, og þess vegna hefir henni orðið bilt við,
að sjá það skri’fað í gamla bók. — Eg skal jafna
reikningana við þessa hræsn.ara ! — Verið nú httg-
hranstar, Fee ! ” mælti hann bliðlega og strauk hend-
inni mn höfuð hennar. “Eg get ekki breytt iiðrtt
vísi.----Og þó þér að launum lofuðust til að verða
tnín, — þá yrði ég satnt að segja nei". ,