Heimskringla - 13.05.1909, Side 3

• HSÍM9KRI3SÍODA’
.WXtfHIHBG, 13. MAÍ 1000.
bls 3
R08LIN HOTEL1
115 Adelaide St. Winnipeg
Bezta $1.50 4-dag hús í Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöðva og hússins'ú nóttu og
degi.JAðhlynninig hias hez'a. Við-
skifti Islendinga óskast. William
Ave strætiskarið fer hjá húsinm
2 O. ROY, eigandi. .
MMMMM»»»»>OM—M$mI
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALfíERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Mair St.
Winnipeg Telefón 4 9 7 9
$1.50 á dag og þar yíir
Bandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEL
285 Market St, Phone 3491
ll/ytt liús, nýr húsbúnaður
' ’ Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum í hressing-
ar stofunni. Gisting einn
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GOULD :: FRED. D. PETERS,
Eigondur
winnipeo ::: ::: canad4
iii
Skrifið yður
fyrir HEIMS-
KRINGLU syo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðal málum
íslendinga hér
og heima. ^
nii
ames Flett & Co.
PLUHBERS
Leiða Gas- Vatns- og Hita-
pfpur í hús yðar, fyrir sanngj.
borgun. Verk vandað, fljótlega
gert og ábyrgst.
572 Notre Dame Avenue
Telephone nr. okkar er 3380 eön 8539.
‘Halla' og <Heiðarbýlið>
Skáldsögur, eftir Jón
Trausta. Reykjavík
1906—8.
Mjög liklegt er, að mælt veröi,
aö þaS sé eftir ár og dag, aS
minnast nú á sögurit þessi, þar
sem aS Halla var prentuS fyrir 2.
árum síSan, og “HeiSarbýliS” síS-
astliSiS ár.
Sá, sem ritar línur þessar, er
fyrst og fremst búsettur í heldur
afskektu liéraSi, þess utan hafir
hann mjög takmarkaSan tíma til
bókalesturs, og óbægS viS aS ná
sér í nýjar islenzkar bækur.
ÐæSi af því, aS hann hafSi áSur
lesiS smásögur eftir Jón Trausta,
og líka þaS, aS hann sá í blöSun-
um mikiS látiS af honum sem
skáldsagna höfundi, fýsti hann aS
kaupa “Höllu” og lesa meS íhug-
un nokkurri.
Hann bjóst viS aS sjá þar mynd-
ir, — myndir, sem hann mundi
þekkja frá fyrri tímum æfi sinnar,
myndir úr lífi veruleikans. Hann
bjóst viS meiru : Af því hann sá í
blöSunum svo mikiS látiS af þess-
um málara mannlífsins, bjóst hann
viS aS sjá ljómandi fallegar mynd-
ir, meS eSlilegum og svipmiklum
dráttum. Myndir, sem lýstu hinu
margbreytilega sálarlífi mannanna.
Hvort þetta urSu vonbrigSi,
sést bezt á því, sem hér á eftir
fylgir : —
Halla, aSal söguhetjan, er í
byrjun sögunnar leidd fram á sjón-
arsviSiS með fremur eSlilegum
mynddráttum, eftir atvikum.
Hún á hvorki foreldra né syst-
kini, einstæSingur, ný sloppin yfir
unglinga árin, — stödd á hinni
lægstu tröppu í ■mannfélagsstigan-
um, — hjú, verkahjú með sárlitl-
um launum, sem einskis annars
átti úrkosta. það, sem kom beint
frá skapara allra hluta til hennar,
var fagurt. Hún var fríS ásýndum
og limuS vel. Mennirnir höfSu sár-
lítiS gert til þess aS fullkomna
hina guðdómlegu mynd í þessu
fagra konugerfi. Alveg mentunar-
laus, eSa því sem næst, eins og
gjarnan á sér staS um einstæS-
inga á lægsta stigi mannfé-
lagsins.
Eöfilega fann hún samt til þess,
að hún hafð'i í því tilliti — fríS á-
sýndum og limuS vel — yfirburði
fram yfir stallsystur sínar. Sömu-
leiðis lætur höfundurinn hana liafa
gaman af, aS feika meS tilfinning-
ar þeirra pilta, sem aS voru hriín-
ir af þessum yfirburSum hennar.
þar kemur fram skortur á ment-
ún og siSferSislegum þroska.
Enginn skólakennari, enginn fvr-
irlesari, enginn siSferSislega sálar-
fræSandi bók hafSi leitt hana inn
á sjónarsviS hvaSan hún gat
hleypidómslaust og göfuglega
horft yfir hiS margbreytilega sál-
arlíf mannanna. — Nei, hún var al
in upp við auðvirSilega palladóma,
hégiljur og fánýtilegt hjal.
þannig var nú þessi snotra, um-
komulausa stúlka undirbúin fyrir
lífiS.
þar næst kemur önnur aSal per-
sóna sögunnar fram, séra Halldot.
Við fæðinguna stendur hann mikiS
hærra í mannfélagsstiganum held-
ur enn Halla. þar af feiSandi er
borin mikil umliyggja fyrir honum
strax frá barnæsku. Venst. hann
því á, aS bera engá umhyggju fyr-
ir framför sinni og menningu sjálf-
ur, — aðrir gera alt 1 því efili.
Svo langt kemst þetta, aS hann
sýnist hirSa lítt um þaö, hvert að
fyrirskipaS verk er vel eSa illa af
hendi int. Mentunin er honum
dauSur bókstafur. Hugsunarlaus
þula. þannig undirbúinn tekur
hann prestvígslu, — leggur af em-
bættiseiSinn, og gerist andlegur
leiStogi hinnar uppvaxandi kyn-
slóðar.
þaS er bert, aS höf. Höllu setur
sér sem markmiS, aS mála meS
hinum svörtustu litum og and-
styggilegustu dráttum þaS, sem
hann kallar fúiS í kirkjunni á Is-
landi. þetta málverk setur hann
fram á sjónarsviSiS meS myndinni
af séra Halldóri.
Ivg ætla ekki aS taka þá drætti
í myndinni af séra Ilalldóri til um
ræðu, þar sem hann umgengst
þessa stöSu, prestsembættiS, af
því hann sér sig ekki færan um aS
vinna fyrir sér sem sjálfstæSur
maður með öSru móti. ,
GóSur árangur af marga ára
mentun (!!!).
Ekki heldur vil ég fara mörgum
orðum um hræsnina, sem er hulin
undir presthempunni. Heldur vil
ég taka þá drætti úr mynd þessari
sem höf. virSist aS hafa lagt sig
mest niður viS, sem sé : hina
innri persónulegu lyndiseinkunn
prestsins. Hann hefir nýlega aflagt
prestaeiSinn, sem ásamt fleiru
uppáleggur honum sem skyldu-
starf, að beina hugsjónum hinna
ungu og óreyndu inn á brautir
kærleikans, — kærleikans til guSs
og manna.
Bann er eiginmaSur ungrar, ó-
reyndrar og saklausrar konur, sem
elskar hann og treystir honum.
Hann hefir hátíðlega lofaS viS alt-
ari drottins, að elska þessa konu,
sem sitt eigið líf, og reynast henni
trúfastur vinur alla þedrra lífdaga.
Á fyrsta missiri virSist sem aS
séra Halldór sé búinn aS gleyma
þessum eiðum og loforSum. —
TrauSla er hægt aS tilfæra sem
nokkurn hluta af uppfyllingu
prestaeiðsins, þ.e.: upplýsa hina
fáfróSu, leiSa þá fyrir guSs orS í
allan sannleika, — trú, guSsótta
og kærleika til mannanna, þegar
hann hóf starf sitt gagnvart Höllu
Honum var vel ljóst, aS Halla
var ómentuS, sérstaklega eins og
áður cr ávikiS, var óþroskuS í
siðferSislegri menningu. Enginn og
ekkert hafSi bent henni á þær
brautir. — Ég vil spyrja söguhöf-
undinn : því lætur hann ekki
Höllu vera dóttur gömlu prests-
hjónanna, vel uppalda og mentaSa
stúlku, sem af foreldrunum hafSi
veriS leiðbeint inn á brautir siS-
menningar og göfugra hugsana og
þannig siSferSislega þroskuð og
gáfuð kona ?
Ilöf. er aS leitast viS aS sýna,
að séra H. hafi veriS hrifinn af
IIöllu. Hrevfiafl tilfinninga hans
hafi verið hrein elska. Hví-
lík fjarstæSa ! þaS var sjálís-
elska, baneitruS sjálfselska, full-
n.æging fýsna á háu stigi. Ilonum
var vel ljóst um skyldur þær, sem
aS hvíldu á honum gagnvart konu
sinni, sem elskaSi og treysti hon-
um í eiiifeldni og sakleysd.
þennan leik hefSi séra H. ekki
vogaS sér aS leika við konu, sem,
eins og áSur er ávikið, stóS mikiS
ofar Höllu í mannfýlaginu, ment-
uS, siSferSislega þroskuS og sjálf-
stæS. Ilann “legst á þann garðinn
sem lægstur er”, eins og því miS-
ur of oft á sér staS í mannlífinu,
— ósjálfstæSan litiímagna, og virð
ir hans persónuiegu réttindi að
vettugi.
Svo kemur nú þungamiðjan* í
öllu þessu viðburðakerfi : skilnað-
ur séra Halldórs og Höllu, um
nóttina, viS sjóSandi hverinn bak-
viS túniS á prestssetrinu. Myndin;
sem þar er máluS af prestinum,
er hin viSbjóSslegasta,— kjarklaus,
þreklaus, fullnr örvæntingar undir
þunga afleiðinga þeirra, sem eSli-
lega fylgdu verknaSi hans, sem
framinn var í blindri sjálfselsku,
fullnægjandi ástríSum sínum, og
sem hirti alls ekkert um þaS, þó
að ’þetta kostaSi alla tímanlega
velferS hins saklausa og varnar-
lausa lítilmagna.
Myndin af Höllu þarna viS kver-
inn um nóttina væri allgóS, ef aS
sá galli væri ekki á henni, aS hún
á hvergi heima í mannlífinu aS
öllu leyti, — síst í sveitalífi á Is-
landi. Hvernig gat það veriS, aS
Halla kólnaði ekki þegar strax í
þeli til prestsins, þegar hún sann-
færSist um þaö, hvað hann hafði
veriS ósvífinn ? þegar hún sté
fyrsta sporiS,- gat henni ekki hugs-
ast, aS hann væri kvongaSur maS-
ur. Hún var einföld og fölskvalaus
í hjarta, en ósjálfstæS í áiyktun-
um ? Hvernig gat hún tekiS upp á
sig einsömul alla ábyrgS af verk-
um þeim, sem hann meS ósvífni
og yfirtroSslu á hennar réttindum
var í sannleika valdur aS ?
það mætti kannske rekja til við-
burSa frá ýmsum tímum úr þjóð-
lífi íslendinga eitthvaS svipað
þessu. En ekki í einu einasta til-
felli gat konan gert þetta. Hún
var gersamlega aflavana og eySi-
lögS ; aSrir gerSu alt. Hún hefir
oft verið leidd til fangavistar eins
og mállaus kind. Halla gat ekki
gengiS inn í lífstíSar fangavist
með Ólafi af sínum eigin krafti, —
aSrir urSu aS reka hana inn í
slíka prísund.
HvaS Halla á aS vera sívakandi
meS aS fyrirbyggja allan grun um
félagsskap hennar og prestsins !
Slíkt er gagnstætt þeim rétta
hugsunarhætti í sveitalífi á ís-
landi. þjóöarandinn þar dæmir
ekki eins strangt um óskilgetnað
barna eins og tildæmis hér á landi.
þetta á líklega að vera sprottið
af því, að hún elskar prestinn svo
heit't, að hún vill verja hann öll-
um lýtum.
Konan, sem var áður háð mann-
legum breyskleika, sem sé : að
lejka sér með tilfinningar annara,
er nú orðin guðlegur engill, fullur
elsku og umburSarlyndis. Hún
hryggist samt ekki tneS misþókn-
un yfir spillingu í eðlisfari prests-
ins.
. Hedgulskapar og örvæntingar-
víman er svifin af prestinum. Heit-
strenging Höllu verður honum lífs-
ins lyf. Nú er hún máttug drotn-
ing, hann vesalmenni. ÁSur hafSi
hann alt hennar ráS í hendi sinni.
Hann er búinn aS kveSja hana í
síðasta sinni, treystandi á mátt
hennar og viljakraft.
þá kemur nú höf. meS aðal-
prinsípið, sem liggur til grundvall-
ar i öllu þessu málverki bans.
Presturinn fer að hamast á kirkj-
unni, eða öllu heldur reglum þeim,
sem þar eru fyrirskipaðar. “Hvað
hún (kirkjan) sé miskunarlaus
harðstjóri, haldandi við göfnlum
og úreltum kreddum langt íram úr
öldum, getnar á menningarlausum
og siðspillandi tímvim, vitanlega
því óhaíandi nú á þessum endur-
bættu mennitigartíiruim nútíðar-
innar (!!!)
Sérstaklega vakir fVrir honum
afskifti kirkjunnar með einkamál
manna (prestanna). Hér hafði hann
óhrekjandi dæmi : Brot lians var
í raun og veru ekki mikið, — ef
brot skyldi kalla. “Og í saman-
burði við þá hegningu, sem við
því lá, var það hverfandi”. (Sjá
“Halla”, bls. 175).
'Brot hans var ekki mikið, o. s.
frv.: Presturinn álítur það ekki
mikið brot á móti jafnréttis lög-
máli mannanna, að taka unga,
saklausa og í innsta eðli skírlífa
stúlku til óleyfilegrar ástar, sem
hann vissi að gat eySilagt hana
alla liennar æfitíS ! J
Menn mundu maíla, aS sá væri
varmenni, sem að réðist á lítil-
magnann og misþyrmdi honum
svo, að hann bæri þess menjar
alla sína æfi. Piltar þessir ráöast
ekki á hinn sjálfstæða,— þeir vita,
að það er þýðingarlaust. Heldur
ráðast þeir á ósjálfstæðan lítil-
magna, þar sem þeir vita aS þeir
geta haft alt hans ráS í sinni
hendi.
þetta atriSi í mannlífinu var
kannske ekki nægilega útskýrt í
þjóðlífinu á Islandi. linda of víða
vansæmið lijá þjóðunum.
Presturinn segir fyrir munn höf.:
.... ‘.'þá svaf þó inst í hugskoti
flestra manna hugsjón um aðra
kirkjuskipun ; frjálslegri, göfugri
og mannúðlegri, sem stæði á eigin
fótum, gædd áhuga og trausti,
sem kirkjan á dögum postulanna”.
— (“Ilalla”, bls. 177).
Frjálslegri, göfugri og maimúð-
legri, sem kirkjan á dögum post-
ulanna. — Hvernig var kirkjan á
dögum postullanna með einkamál
presta ?
Páll postuli segir í pistlinum til
Tiinóteusar : — “það er áreiðan-
legt orð, að ef einhver girnist bisk-
upsembœtti, þá girnist hann ágætt
(veglegt) verk. þess vegna á bdsk-
up (kennifaðir) að vera ólastan-
legur, einnar konu eiginmaður, ár-
vakur, hófsamur, siðprúður, gest-
risinn, vel íallinn til að kenna”,
o.s.frv.
Prestinum finst, að kirkjan sé ó-
hæfur harðstjóri, þar sem liún vill
ekki leyfa honum, sem kenniföður
í söfnuði sínum, að lifa í frillulífi.
Telja má víst — eftdr hinu spilta
manneðli að dæma — að prestur
þessi hefði haldið áfram frillulifn-
aði við Höllu, þar sem hann var
búinn að ná svo miklu valdi yfir
henni, ef að lögin hefðu ekki
hindrað það.
það er athugunarvert, livað ís-
lenzkir skáldsagna höfundar —
helzt á síðari tímum — gera sér
mikdð far um að útmála prestana
á Islandi með sem allra svörtust-
um litum. það er efamál, hvort
að nokkur hluti þjóðarinnar er
jafn svartur og saurugur, sem
prestarnir eru hjá þessum rithöf-
undum. Og svo kirkjan, hvað hún
á að vera full af rangsleitni og
harðstjórn !' Alveg óhæf eins og
áhrif hennar koma fram. þessi
flugrit eru alveg drepandi fyrir
kirkjulífið hjá hverri þjóð. IJnginn
kirkjumaður sést starfandi, eða
kemur fram setn göfugt mikil-
menni, leiðbeinandi hinni uppvax-
andi kvnslóð inn á brautir mann-
úðar, jafnréttis og kristilegs kær-
leika, sem að framleiðir blessun í
öllum félagsmálum.
“Ofurefli” E.H. á líklega að
vera undantekning frá þessu. þar
er leiddur fram prestur með göfug-
nm hugsjónum og hákrístilegur í
anda. Hattn á að vísu að vera
ungur og órevndur á starfsviði
mannfélagsins. þrátt fvrir það
hefði hann vel mátt sýna meiri
framsýni, og því áorkað einhverju
í umbótaáttina. Saga sú sýnist
mörgum leikmönnum hér gagn-
sýrð af einhliða skoðunum.
Um “Heiöarbýlið” er lítið að
segja. það er eðlilegt framhald af
því, sem áður var skeð. Samt má
geta þess, að höf. er mjög fundvís,
að tína saman alt úrhrak þjóðar-
innar.
Sanngjarnt er að viðurkenna það
að lýsingar á náttúru landsins og
jafnvel öllu ú'tliti mannanna er
mjög vel dregið fram í “Höllu” og
“Heiðarbvlinu”, sem lýsir skáld-
skapar hæfileika höf. En hngsana-
gangur í mannssálunum »r sum-
staðar óeðlilegur og jafnvel rang-
ur. þar ráða f}rrir sérhliða skoð-
anir á þjóðlífmu.
Hólar P.O., Sask., 15. apr. ’09.
J. II. lindal.
Strathcona HoteI
Homi Main og Rupert Str.
Nýbygt og figætt gistihús; Gest
um veitt öll þægindi með sann-
gjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frá öllum jfirnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
EIGENDUR
Hotel Paciíic
219 Market 1 II. M. Ilicks, 8 treet. ' Eigandi Winnipeg - — Manitoba
Telephone 1338
Ný-enclurbætt og Ný-tfzku hús f alla staði. V i ðskifta yðar óskast virð- ingarfylst.
$1.25 a D a g
BRUNSWICK HOTEL
Hurai Main St. og Kupert Ave.
Besta borðhald; Hrein og Björt Her-
bergi; Fínustu Dryk.kirog Beslu Vind-
lar. Ókeypis Vagn mastir ÖUum Train-
leslum, Beynið oss þegar þú ert d ferð.
LÁRA.
FORMÁLI.
Lokaði viðhafnarvagninn.
það var hér um bál einni stundu fyrir miðnætti,
að hraSlestin frá Vestur-Englandi raun á brautar-
stöðina í Glasgow.
•Á miðstöðvunum var næg ljósWrta, og á stöðv-
arpallinum höfðu bprðarmennirnir raðað sér til þess
að taka á móti farangri ferðamanna og bera hann
þangað, sem beðið yrði tnn.
Járnbrautarvagnarnir virtust vera álíka margir
og vant var, ett mitt á meðal þeirra var viðhafnar-
vagn nokkur.
það var sjáanlegt, aS ljós toru ; vagni þessum,
tn blæjur voru fyrir gluggunurn, og þegar lestin stóS
kyr voru blæjurnar ekki hreyfSar og dyrnar ekki
4 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
opnaSar, — meS öSrum orSum, þaS benti ekkert á
þaS, aS nokkur maSur væri í vagninum.
þegar ferSafólkiS úr hinum vögnunum var búiS
aS taka og láta taka farangur sinn, þá voru enn eft-
ir tvö koffort og ferSapoki á pallinum.
1 þessu bili kom lestarstjórinn og vökumaSurinn
þangaS.
“HvaS er þetta ?” sagði hinn síðarnefndi. “Hver
á þennan farangur?”
Einn af burSarmönnunum kom þangaS, laut niS-
ur og laá nafniS á ferSapokanum.
“HvaS er þetta, eru eigendurnir farnir án þess
að taka farangur sinn?” sagði lestarstjórinn og gekk
aS viðhafnarvagninum.
Flann var sjáanlega alveg hissa, og sneri sér
vandræðalegur að vökumannínum.
“Eg hefi ekki orðið þeirra var síðan við íórum
irá Preston”, sagSi hann. “þaS var karlmaSur og
kvenmaSur, og hún óvanalega fríð stúlka. Eg áleit
þau vera á brúSkaupsferS. í Preston kom karl-
maSurinn aS glugganum, og bað mig að útvega sér
eina flösku af kognaki. Síðan veit ég ekkert um
hann”.
Lestarstjórinn barði ofurhægt á gluggann, en ekk-
ert svar kom.
Svo barSi hann aítur dálítiS harSara, og þegar
enn kom ekkert svar, þá lauk hann upp dyrunum og
gekk inn.
1 fyrstunm sáu þeir ekkert og litu þó í kringum
sig.
“HvaS er orSiS af þeim?” sagSi lestarstjórinn.
YökumaSurinn gekk nú lengra inn í vagninn, og
þar bar fyrir augu hans viðbjóðslega sýn, sem þó
jafnframt gerSi honum |h;ughægra.
MaSurinn, sem vökutnaSurinn sá, var á bezta
aldri og klæddur í nýtízku ferSaföt, en lá nú endi-
LÁRA 5
langur á legubekk í því horni vagnsins, sem fjærst
var dyrunum. Andlit hans, sem var meS rauSum
blettum, og tóm flaska sem lá á gólfinu, bar glöggan
vott um, hvers konar sveín þetta var. VökumaS-
nrinn benti lestarstjóranum á manninn.
“J'á, 'þetta er maðurinn, sem leigði þennan vagn.
þaS lítur út fyrir, að hann hafi drukkiS of mikið.
En hvar er konan?”
Vökumaðurinn leit í kring um sig, en sá ekkert.
Lestarstjórinn gekk ntt til mannsins, sem svaf,
tók í öxl hlonum og hristi hann duglega. Drykkju-
maSurinn settist upp, opnaði augun og starði á lest-
arstjórann.
“Hvað er að?” spurði hann með hásri rödd, því
hann var enn ekki búinn að sofa úr sér vínið. “Er
þetta Glasgow?”
“Já”, svaraði lestarstjórinn nokkuð óblítt, “það
er sú borg, en ég vil fá að vita, .hvað orðið er af
ungtt stúlkunni, sem vaæ meS þér”.
þegar lestarstjórinn var aS sleppa síSasta orð-
inu, heyrSu þedr óviðfeldna stuntt innan úr bútiings-
klefanum, sem var við aSra hliS vagnsins.
þeir litu þangaS, sem þeir heyrSu stununa, og
sömuleiSis drukni maðurinn og heyrSu þá aSra stun-
una til, Hann virtist nú alt í einu verSa ódrukk-
inn.
“Já, þaS er mjög sorgleg saga”, sagSi hattn og
stóð upp hjálparlaust, raust hans var nokkuS hás,
en þó grednileg. Hún hefir aS nokkru leyti hálf-
trufiaS mig, eins og þiS sjáiS. GeSshræringin, sem
vesalings konan mín hefir orðið fyrir, er meiri en
taugar hennár hafa þolaS. Ég er hræddur um, aS
hún sé orSin brjáluS”.
6 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
1. KAPÍTULI.
Einkennilegt óhapp.
það var óvanalega mikil hreyfing í Ilaughton
þorpinu. íbúar þess gengvt utn strætin meS þann
svip, sem gaf til kynna, að .þeir byggi yfir dularfullri
þekkingu. þegar þeir mættust, litn þeir hvor til
annars og hristu höfuSin, eða þeir söfnuSust saman
í smáhópa og hvísluðust á utn eitthvaS sín á milli.
þett-a var siðari hluta heits septemberdags, svo
hann dró úr vinnulönguninni líka.
Smátt og smátt færSust hóparnir að gestgjafa-
húsinu “Pólstjarnan”, og gettgtt karlmenttirnir 'þang-
aS inn og upp á loft og inn í stórt herbergi, setn
nefnt var “leiksviðiS”.
Klukkan var orðin hálfþrjú. Dómnefndin var
komin, en dómarinn kom fimm mínútum seinna.
Hann var alvarlegur á svip, en þó ekki þungbiiinn.
þegar dómarinn var búinn að taka> eiS af dóm-
nefndinni, fór hann með þessum 12 mönnum, sem
nefndina' skipuðu, ofan og út til að skoða líkið. MeS-
an þeir voru að því, komu • tveir dökk-klæddir menn
inn í salinn ; þeár gengu að boröi, sem var bcint á
móti borSi því, er dómnefndin átti aS si'tja viS. þar
settust þeir og biðu komu hennar.
þeir þurftu ekki aS bíSa lengi. Litilfjörleg rann-
sókn saddi forvitni þessara 12 manna. 1 einu út-
hýsi gestgjafahússins lá lík af manni, sem bæjarbúar
þektu strax. þaS var lík James Burlston, sem í
mörg ár hafði veriS skytta hjá Sir Arthur Redleigh