Heimskringla - 09.09.1909, Page 3

(1 HEIMSKUINOnSC
WlNNíí'EG, 9, SEPT, 1009» Bll. 8
R. A.
THOMSON
AND CO.
Cor. Sargent & Maryland St.
Selja allskonar MATVÖRU
af beztu tegund með lægsta
verði. Sérstakt vöruúrvai nú
þessa viku. Vér óskum að
Islendingar vildu koma og
skoða vörurnar. Hvergi betri
né ódýrari. —
Munið staðinn:—
HORNI SARGENT AVfí.
OG MARYLAND ST.
PHONE 3112.

Stefán Johnson
Horni Sargent Ave. ok! Downing St.
HEFIR XVALT TIL SÖLU
Nýjar Áfir
Beztn 1 bænum. ^igeatar til bö<unar. 15cJ >?allon
A. H. BARDAL
Helur llkkistur op annast um útfarir.
Allur útbúuaöur sA bezti. Knfremur
selur hann allskouar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St.
Phone 806
rR08LirH0TEL1
115 Adelaide St. Winnipeg
Bezta 81.50 é,-dag hús í Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis railli
vagnstöðva og hússins'é nóttn og
degi. Aðhlynninighinsbezfa. Við-
skifti íslendinga óskast. Wílliam
Ave strætiskarid fer hjá húsinm
O. ROY, eigandi.
Gimli Hótel
G. E. SÓLMUNDS80N
eigandi
Óskar viðskifta íslendinga sem
heimsækja Gimli-bæ. — Þar er
beini beztur í mat og drykkjar-
föngum, og aðbúð gesta svo góð
sem frekast er hægt að gera hana.
Hótelið er við vagnstöðina.
Gistið að Gimli-Hótel,
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN Oö VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : : :
Jamos
Thorpo, Elgandl
MARKET HOTEL
146 PKINCESS ST. ‘S5U».
P. O’CONNELL, elgandl, WINNIPEQ
Beztu tegundir af vinföugum og vind
un>, aðhlynning góð, húsið endurbætt
Woodbine Hotel
^tmista Billiard Hall 1 NorÖvesturlandiuu
Tlu Pool-borö,—Alskonar vluog vindlar
Lennon & Ilebb,
Eigendur.
Svar til lögmannsins.
1 Hkr., sem út kom 12. ág., létt-
jt Hjálmar lögfræöingur Bsrgman
tnikilM byrði af hjarta sínu í grsin-
arstúf(! ), sem fyllir hálfan níunda
dálk. Tilefmð er grein í Lögbergi
eftir dr. B. J. Brandson. Knúður
af “sannigirni” teknr hann til máls
til að skýra frá öllu “r,étt eins og
það giekk til”. Með þennan fagra
tilgang “sprangar hann svo út á
völlinn”, en laíar um leið athnga-
semdum, sem: hann álítur alveg
nauðsynlegar. jiað loforð uppfyllir
hann mjög ríflega.
Af því lögfræðingurinn beinir svo
miklu af athugasemdum sínum til
mín, vil ég leyfa mér að kvitta
fyrir Jxer, og það annað í grein-
inni, sem ástæða getur veriö til
að drepa á í því sambandi.
Um bibJíukaflann o,g sálminn,
sem ég valdi, get ég ekki verið að
dedla, að minsta kosti ,ekkd f.yrr en
lögfræðingurinn tekur íram, að
hv,erju leyfi sálmurinn og biblíu-
kaflinn, komu óþægilega við hann.
Rn þess vil ég geta, að biblíukafl-
ann, sem um er að ræða, hefi ég
áður lesið á safnaðarfundi á Gard-
ar, og, það án, þess ég vi-ti til, að
það hafi hneykslað nokkurn. En
þá var Hjálmar Bergmann vitan-
lega ekki váðstaddur.
Nokkrum orðum verð ég að fara
um ágrip greinarhöfundarins af
ræðnnni, sem ég fiiibti á fundinum
á Gardar. Hann minnist þeirra
hlunninda, er ég hafi orðið fyrir
frá forsetans hálfu meðan ég v,ar
að tala. Tvisvar hafi verið ,bent á,
að ég væri kominn íit frá ef-ninu,
og þó hafi ég fengið að lialda
mínu striki. það er satt, að for-
setinn úrskurðaði tvívegis, að ég
mærtti halcla áfram, þráitt fyrir
það þótt Riríkur Bergman tæki
fratn i fvrir mér og ætlaði sér auð-
sjáanlega að afstýra þvi, að ég
fengi að segja nokkuð, setn ekki
væri, eftir hans höfði. Forseta fund
arins á Gardar til verðugs heiðurs
skal kannast við það, að hann
fýsti auðsjáanlega ekki, að sá mað-
ur kæmist þar í alglevming,. Til
þess hefir hann lika sjálfsagt haft
góðar og gildar ástæður.
“Sakirnar”, sem ég bar á minni-
hlutann á þinginu, voru þær, að
hann hefði ekkj sýnt sig neitt fús-
ari til sátta eða tilslökunar en
meirihhitinn, heldur þvert á móti.
Fyrir því færðd ég rök. Meðal ann-
ars benti ég á, að eina vdðledtnin
til þess að koma á samkomulagi
hefði kotnið frá forseta kdrkjuíé-
lagsins. Rins be.nti ég á, að þr.átt
fyrir það, að minnihlutdnn reyndi
að koma að manni í forsetastöð-
una, kepti meirihlutinn ekkert um,
að koma að sínum mönuum í fé-
hirðis og skri'fara embeettin, h,eld-
ur tilnefndi aðra í þau. 'Bæri þetta
ekki vott um, að meiriJilutinn hefði
viJjað bera mdnnihlutann ofurliði í
hvívetna, eins og haldið v«eri fram.
Aðdróttun Hjálmars Bergmans
mn það, að séra Björn hafi breytst
á ldðnu ári, er auðvitað nokkuð,
sem grápið er til út úr neyð, þótt
vitanlega getd hvorki hann né aðr-
ir íært nokkur rök fyrir því að
svo hafi verið.
“'Til þess að fá nógar sakir” á
tniig, ber lögfræðingurinn mér það
að é,g hafi ráðist á hann persónu-
lega á funtlinum á Garclar. Rlg
hafi “látið menn skijja, að það,
hvernig fór á kirkjuþin,gin,u, lieíði
verið að mestu eða öllu leyti að
keuna stííni mifitiihlutatls 1 sáttá*
ttefndinni”. Hverttig ég lét menn
skilja 'þetta er mér óljóst, því méí
hefir aldrei nedtt slíkt tál hugar
komið, * því síður að ég hafi sagt
það. Enda hafi ég bæði í p r í -
v a t - tali við menn og opinber-
lega borið sáttanefndinni það í
heild sinni, að hún hafi staríað
samvizkusamlega og vel. Horfi nú
lögmaðurinn í sinn eigin tiarm, og
gæti að, hvort ekki mum neátt ó-
drengilegt við það, að bera mér á
brýn slíka.kæru að ástœðulausu.
1 þessu samtiandi tilfærir hann
orð mín fyrirj sáttanefndinni, þeg-
ar ég sagði, að ef ekki yrði af
samkomulagi “mundi ég ‘f a r a
i n n f y r i r FIGIIT, TO A FIN-
ISH’.” Rkkd treystir hann samt
fóltí, til að skilja þessi orð mín,
nema hann komi með SlNA út-
skýringu. Orð mín skilur liann á
þann furðulega hátt, að ég hafi
ætlað að. halda áfram J>aráttunni
þangað til ég væri búinn að vinna
það, “að allir,, sem ekki hiéJdu fast
við steifnu Sameiningarinnar, væru
reknir úr kirkjufélaginu eða þyrðu
ekkd að láta neina aðra skoðun í
ljós”. Eg vissi ekki tiJ, að það
væri verið að ræða það í sátta-
nefndinni, þegar ég var kallaður
fvrir hana, hvað ætti að gera við
þá, sem ekki aðhyltust stefnu
Sam. Að minsta kosti fór það
fram hjá mér. Ritdeilan, sem átt
hefir sér stað innan kirkjufélags-
itis, virtist mér vera umtalsefmð.
Rg tjáði mig mjög hlyntan því,
að sú deila gæti hætt, en ef ekkert
samkomulag fengist, svo dieilan
héldi áfram, vakti það fyrir mér,
að taka þátt í henni eftir fremsta
megni, til þess að styðja það til
sigurs, sem cg áJit vera sannJeik.
þetta meámti ég með ofíingreindum
orðum, en alls ekki það, sem lög-
manninum þóknast að leggja í
þau. Rn að það sé ógœtilegt, að
ljá liomim orð sín til hártogunar,
kannast ég við, og skal það var-
ast eítir niegni í framtíðinnd.
ónákvæmt er það, að ég hafi
borið fram hreytingartillögu á
fundinum. Uppástungan, er é,g bar
fram, var aldrei af mér neínd
breytingartillaga, heldur varatil-
laga (substitute motion). það
nefndi forseti fundarins hana einn-
ig oftar en einu sinni.
Að séra Björn hafi úrskurðað, afc
tilla'gan væri réttmæt 'brey'tdngar-
tillaga, er því annaðhvort sprottið
af mdsminni eða öðru verra. Hann
sagðist álíta hana réttmæta “sub-
stitute motion” (varatillögu). Og
það hefir ekki verið hrakið enn af
neinum. Maðurinn, sem sat með
“Robert’s Rules of Order” í v,as-
a,num, gat ekki fundið í þeim
nokkurn staf því til stuðnings, að
uppástunga míti kæmist ekki að
sem varatiJlaga. Rn eftirtektavert
er, að því skuli Jialdið fram, að
tilkuga mín sé neikvæð framsetning
aðaltillögunnar, því þá hefir efni
aðaltillögunnar verið að afneita
lögum safnaðarins og kirkjufélags-
ins. Að tdJlaga mín hafi verið um
óskvlt efni, finst mér ekki ná
nokkurri átt. Fundurinn var kall-
aður saman af ágreindngnum á
kirkjuþinginu. Ágreiningur sá var
um það, hvort kirkjufélagið æ>tti
að standa við stefnu þá, er það
hefir fylgt frá byrjun, eða bneyta
tiil. AðaJtillaga.n fór fram á, að út
af þeim ágreiningi segðd söfnuður-
ÍTin ság úr kirkjufélaginu. Tillaga
mín fór fram á, að í þess stað léti
söfnuðurinn í ljós, að hann væri
sa,m,þykkur löggiltri stefnu sinni
og kifkjuiélágsins; t-Iér var aö eins
að ræða um ólíkaf ályktanir ,út af
sama efni.
tJr því gteinarhöfuoduri'nn fór
að minnast á það, að ég ferðaðist
um bygðina á undan funddnum, þá
ætti fiann að segja satt um það
efni. Hann segir, að ég fiafi komið
í öll hús nema fjögur cða fimm.
það voru um tuttugu heimili í
söfnuðinum, sem ég eklci kom á,
og það af þeirri ástæðu, að tíminin
entist mér ekki. — Rn það er líka
vel að menn viti, að fleiri ferðuð-
ust um í söfnuðinum á undanfund-
inum en ég. Og fróðlegt mundi
það 'þykja, ef alt það væri koinið
á pnemt, sem notað var til að
mæla m,eð því að ganga úr kirkju-
félaginu. Sem mest var reynt að
dylja, að úrsagnarhreyfingdn ætti
rót sína að nekja til trúarlegs á-
greinings. En ýmsar grýlur voru
Jiafðar við menn, t.d. fjárkvaðir
kirkjufélagsins. Rf gengið væri úr,
þyrfiti ekki að leg.gja £é til lieima-
trúboðs, heiðingjatrúlKiðs o.s.frv.
Sérstaklega var gert mikið úr því,
hvílík byrði það væri, sem síðasta
kirkjuþdng, hefði lagt á söfnuðina
með því að samþykkja að reyna
að safna 5000 dollurum í afmælis-
sjóð til styrktar heimatrúboðinu.
Engin áhersla auðviitað lögð á
það, að þessu fé ætti að safna
með frjálsum samskotum. þá
þyrftd ,ekki heldur að senda menn
á þing : menn losnuðu við það ó-
mak. Rnda vœri bezt ívrir söfnuð-
inn, að standa einn út af fyrir sig.
þá yrði hann laus við allar deilur
o.s.írv. lOlíklegt er annað en að
eitthvaö af þessu komi í bakseglin
síðartnedr. —
Rnn að nýju ruglast greinarhöf.
þegar liann fer að skýra frá yfir-
lýsingu Mr. Hcrman.ns og uppsögn
minni. Tnúirmeðvitund hans hefir
sjálfsagt sagt lionum, að ég hafi
hlotið að segja upp söfnuðd'num
eftir að Mr. Hermann bar fram
yfirlýsingu sína. Og svo hefir hann
fastákveðið, að svo hafi verið,
þrátt fyrir að það eru tilhæfulaus
ósannindi. Rg. bað um orðið áður
en forseti var búdnn að lýsa yfir,
hvernig atkvæði féllu um uppá-
stungu Gamalíels þorfedtssonar.
Forsetd sagði, að ég yrði að bíða,
þar til Jiann væri búinn að lýsa at-
kvæðagredðslunnd. Rg gerði það,
en settdst þó ekki niður á meöan.
Svo gaf forseti mér orðið, og þá
las óg uppsögn þá, er Hjálmar
Bergman kemur með. Svo fékk
Mr. Hermann orðið á eftir mér.
Ekki er furða, þótt lögfræðingn-
uírt þyki skringilegar þær háðglós-
ur, sem hann getur spunnið út af
eigin til'búndngi oq ósannindum.
Meinhæg eru ummælin um yfir-
lýsingu Mr. Hermanns að öðru
leyti. þau skaða hvorki míilefni
eða menn. Iéeyndar var yfirlýsdng-
in ekkd búin til í sambandi við
varatillögu mína, en tilgátur, sem
á þann Jiátt eru skakkar, getur
manni staðið á sama um. Hún
var búin til vegna þess, að mánni-
hlU'tdnn skildi, að það var verið að
revna að koma til valda nýrri
stefnu, sem hvorki safnaðarlögin
eða kirkjuíélagslögin viöurkenna.
tfit í hött má lögmaðurinn segja
að hún hafi verið. En vdð hana
hefir venið staðið að aðalefni af
minnihlutanutn. Hann heldur á-
fratn að vera söfnuður, sem stend-
ur í kirkjufélaginu, og heldur sér
við lög Gardarsaínaðar í öllum
aðalaitriðum. Hvor söfnuðurinn
verður "rétt” áframhald Gardar-
safnaðar liðna tímans, er undir
því komiÖi hvað latigt Gátdai'söín-
uður villi&t inn á braut “nýju
guðfræðinnai-”.
það er hálf-broslegt, að lögtnað-
urinn skuli verða svo digurmæltur
út af “uppreisn” þeirra, er í mánrli-
hlutia voru. Hann sjálfur skrifaði
undir það á kirkjuþLnginu mót-
mælalaust, að staria eltir beztu
samvizku á þessu þingi og. hefma í
söfnuðum vorum samKvæmt grund
vallarlögum kirkjufélagsins og til-
gungi þeirra, svo loghlýönin verði
avait augljós og FRI/AGSBÖND-
IN R S'TRRKARI”. Rr ekki gler-
hús-búi að kasta stednum, þegar
maður, sem skrifað hefir undir
þessa játningu og svo verið annar
•eins tundursendill og Iljálmar
Bergman á eftir, íer að forigsla
öðrum um uppreisn ?
Eins og Hjálmar 'Bergmann veit,
höfðu margir, sem koma vildu
söfinuðinum út úr k'irkjuféJaginu,
sagt aidráttarlaust, að þeir færu
úr söfnuðánum, ef liann yrði kyrr.
þar á meðal var “einn allra sann-
gjarnasti og réttsýnasti muður
bygðarinnar”. Álítur hr. Hjálmar,
að honum liafi gengið annað en
gott tdl með því ? En hafi honum
gengið gott til með því, hvers-
vegna getur. þá ekki mdnnihlutinn
fengið eins vægan dóm ? það voru
þeir, er andvígir voru kirkjuféJag-
inu, sem byrjuðu að hóta kloín-
ingd, ,ef þeir ekki bæru sigur úr
býtum. Hví sakfellir lögmaðurinn
þá ekki ? það voru þeár, sem áttu
upptökin að þeirri hreyfingu i söfn
uðdnum, sem varð til þess, “að
slíta jiau helgustu l>önd, sem
mannfélagið j>ekkir”, og setja nán-
ustu skyldmenni hvert upp á móti
öðru. Og j>etta út ai nokkru, sein
ekki er sáluhjálparatriði I Iiví
gæ,tir ekki heilagrar vandlætingar
lögmannsi,ns ednnig hér ? Rða sak-
fellir haiui minmhlutann fyrir 'það,
sem hann hefði talið réttmæ,tt af
meirihlutanum ?
']>á er að snúa sér að áframluild-
inn eftir fundinn.
Fyrst er það vanJielgun kirkjunn-
ar, sem lögmaðurinn hneykslast á.
Minnihlutinn hafði j>ar Jund með
sér, ■ sem stóð yfir í hér um bil
fimm mínútur. Var j>ar ekkert
gert annað en það, að kjósa fimm
manna nefnd til að undirbúa ann-
an fund, er minnihlutinn hugsaði
sér að halda aftur seiuna. Rr ekki
von, að lögmanninum hitni um
hjartara-furnar út af öðru eins at-
hæfi ? Að menn, sem rífiega lögðu
til þess, að bygg.ja ki.rkjuna og
hafa ætíð styrkt söfnuöinn rifiega,
skuli meðan þeir enn þá eru safn-
aðarlimir, fá að nota kirkjuna til
kurteisrar ráðstefnu um hjartans
alvörumáJ sitt, gengur j>að ekki
fram úr öllu hófi ? það finst lög-
manninum, og hver skyldi dirfast
að mótmæla því, sem slíkur sjálf-
kjöriim hæstaréttardómari Jiefir að
seg.ja ?
Svo vandlætir greinarhöf. um
það við mig, að ég, meðan ég var
þjónancli prestur Gardarsafnaöar,
skyldi leggja lið J>eim, er í minni-
hluta voru. Hann skellir allri
skuldinni á mig íyrir klofningu
safna'ðarins. þó veit hann, að eftir
að farið var af stað með úrsagn-
armálið, gat engum dulist, að
söfnuðurinn mundi klofna, hvað
sem ofan á yrði. Rn ef örfáir
menn hefðu “tekið rétt í streng-
inn", áður en farið vor af stað
með það mál, mundi lítil eða eng-
in æsáng hafa orðið í Gardarsöfn-
uði. Flokksfundur var lialdinn
2 Bækur
Gefins
FÁ NÝ.TIR KAUP-
ENDlTR AÐ HEIMS-
KRINGLU SEM
BORGA §2.00 FYRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM ÚR AÐ
VELJA : —
Mr. Potter frá Texas
Af'allieiður
Svipurinn Hennar
Hvanmiverjamir
Konuhefnd
L a j 1 a
Robert Manton.
Alt góðar 8(>gur og sum-
ar ágætar, efnismiklar,
fróðlegar og spennandi.
Nú er tfminn að gerast
kaupendur Hkr. Það
eru aðeins fá eintök eft-
ir af sumum bókunum.
H e i iii s k r i n g I a
P.O. Box 3083, Wiuuipeg
strax eftir að allir kirkjuj>dngs-
mennirndr voru komnir heim, og
þar var fastráðið, að slá á safn-
aðarfundi eftir eina viku. Auðvit-
að var tilgangurinn með því sá,
að afstýra því, að æsin'gdn gæti
rénað áður enn ályktanir yrðu
teknar, og eins hátt, að '}>að mœtti
básúna ósigur kirkjufélagsins í
Gardarsöfnuði sem allra fyrst, til
að æsa upp hugi fólks annarstað-
ar, og dríía það út úr kirkjufélag-
inu, ef unt væri. — Svo\þegar á
fund kom, var auðsætt, að meiri-
hlutinn vildi engri sanngirni bedta
við minnihlutann. það .var mælst
tdl, að hafa tvo skrifara á fundin-
um. því var neitað. Rn úr því
LÖGMAÐURINN getur ekki kom-
ið með óforjálaða frásögn af fund-
inum, og hefir hann þó auðsjáan-
lega haft fullan aðgang að öllum
sk.jölum og skdJríkjum skrifarans,
J>á hlýtur, held ég, sanngjörn,um
mönnum að finnast, að ,það muticli
ekki hafa verið vanþörf á j>ví, að
tveir væru skrifarar fundarins, til
þess að alt yrði sem réttast. því
varl-a væri það vamtrausts yfirlýs-
íng að segja, að skrifari safnaðar-
íns sé ekki færari en lögmaðurinn
sjálfur. Sannledkurinn var sá, að
minnihlutinn átti að íá að lcenna
á því greinilega, að hann var
minnihluti. — Svto var róttmætri
varatillögu neitað um inntöku á
fundinn. Rinnig var íorseti kirkju-
félag'sins kallaður ósannindamaður
eítdr að hann var búinn að nota
málfrelsi J>að, er honum var gefið
(10 mímútur), og gat hamn því
eklci bordð hönd fyrir höfuð sér.
Og eftir fundinn var svo sagt af
ýmsum, að hann hefði vitanlega
ekki svarað vegna þess, að hann
hefði ekk getað j>að. — Að lokum
tók svo forseti til gmna tillögu
(Niðurlag á 4. l>Js.)
LARA 131
Njósnariun horfði á hann með köldu brosi, tók
svo á mótd bréftnu án þess að mæla orð.
“É,g sagði Haworthy í briéfinu, að sökum liinnar
svívárðilegu framkomu Sir Arthurs, ætLaði ég ekki
leng.ur að setja mig upp ,á móti' ósk dóttur minnar,
°íf hann, mætti því koma }>egar .hann vildi”.
“Jæja., þá, máttu líklega búast •við honum í
kveld”, sag'ðd njósnarinn. Svo fór hann írá Broad-
^^ad, sem hann íékk aldrei'tækiíæri til að lieimsækja
aftur.
Næst fór hann til Ilaughton Court. þegar jxir
kom, spurði hanm eftir S.ir Arthur, og þótt honum
v*ri sagt/að hanrn væri ekki fær um að taka á móti
Sestum, fór hamn samt ekki.
“Segið honum, að jxcð sé maður, sem só semdur
>rá dr. Raobell”, sagði hann.
það dugði, honum var fylgt inn tíl barúnsins,
sem sjáanlega hafði verið drukkinn, kveldið fyrir og
'ar skki búdnn að soifa úr sér vímuna. Hamn hafði
heldur ekki lieyrt nei.tt um jxið, sem fram hafðd farið
1 Auchiertown. Dr. Ra,ebell kom sér ekki að því, að
skrifa nei'tt um það.
“Hvað er nú — gengur nokkuð að ?' spur'ði Sir
Arthur, straix og þedr voru orðnir >einir.
“J'á, jxið eru því ver slæmar fregndr, sem ég flyt
þér. ])ú manst, að ykkur dr. Raebell' kom saman
'ltn> að frú Rabins, sem hún var kölluð, skyldi látin
1 klefa frú Merchants, j>egar hún, væri dauð, og nefn-
ast 'henmar nafmi,?"
“Já, auðvitað — hvað meira?”
“I>að var líka gert, og, alt gekk vel um tíma,
allir héldu að frú Rabins væri dáin og ,jarðset,t. Hitt
annað g,ekk eámndg að óskum okkar : Íaíði Redleigh
TDisti algerlega vitið að síðustu —1 •
“Hun liiefir J>á ekki verið hrjáluð?” sagði Sir
Arthur skapdllur.
132 SÖGÍUSAFN IIRIMSKRINGLU
“Ned, hún var það ekkd, hún lézt Ixira vera það
til að losna við j>ig”.
‘ ‘ó, mér cLa/bt j>að í'hug í byr juninni”, sagði bar-
úninn foölvain'di. “Nú, jæja, haltu áfram”.
“Eins og ég saigði, hún varð alv,eg vitlaus og
hélt sig v,era frú Merchamt”.
“Drobtínn minn”, sagði barúninn hnugginn. “Rg
liafðd enga hugmymd um að það myndi fara j>annig.
Mér kom ekki til hugar, að breytingin mundi gera
hennd neinn 1>a,ga. Hún átti auðvitað að vera ein-
sömul, en það var cinmitt jxið, sem hún vildi”.
Njósnarinn gat ekki annað en litið hlýlegar til
barúnsAns. þegar á alt v,ar litíð, lá varla oins
þung sök á honum eins og hann ha.fðd lialdið.
“Jæja, jxið gat mú ekkd öðruvísi orðiö, lierra.
það, sem ég kom bil að segja þér er það, að lafði
RedleigJi ,er sloppin".
“Sloppdn ?”
“Já, eða réttaæa sag.t, brottnumin. Njósnari
nokkur komst inn í vitfirringahœldð, dulklœddur sem
sjúklingur, og tók hana út með valdi, em var áður
búin-n að skjóta á dr. Raefoell og einn þjóna hans”.
“það er auðvitað Fatheringham jarl, sem er við
þetba riðinn”.
“Hvers vegna heldurðu }>að, herra?”
“Af því hann kom himgað fyrir þr,em árum, rétt
á eftdr að óg var búdmm að korna henni fyrir hjá dr.
Iiaebell, og hótaði því, að yrði henni nokkurt mein
gert, j>á skyldi hamai hefna jxess”.
“þú getur rétt til, — J>að er hann”.
“Hvað er nú orðið af lienni?”
“Hún er hjá jarlánum”.
“Ilvað þá ? Ráns forjáluð og hún er?”
“Hún er orðin hér nm hál jaíngóð aftur”.
“Vieit faðir liennar nokkuð um þetta?”
“Hann er hjá henni”.
“En hún er mín koma. Rg hefi heimild bil að
LÁRA 133
liafa hana hjá mér”.
“Hún belir gefið þeim heimild til að byrja hjóma-
skilnaðarmál gegn j>ér. Og ég ræð þér alvarlega til
þess, að sýna engan mótþróa”.
“HvernAg hefir þú fengið að vita um J>etta ?
Ilver ert þú?” Hann áttaði sdg alt í einu og
sagði : “þú ert Smibh skybta”.
“Nei, herra, ég heiti ekki Smith, og ég er .engin
skytta. Nafn mitt er Wright, ég er njósnorimn, scm
bjargiaði lafði Redleágh frá þeim forlögum, sem þú
hafðir ætlað henni, og sem voru verri en dauöinn”.
Sir Arthur stóð upp skjögrandi.
“Hvað , heíirðu þá að gera hingað. Segðu mér
erindi J>itt ? Og hvað áttt það að þýða, að þú rcð-
ist tíl min undir fölsku nafni ?”
“það orsakaðist af öðrum ásbæðum”, sagði
njósnarinn og stóð upp. “það var að eins tilviljun
að ég varð til j>ess, að fojarga lafði Redleigh. Er-
indi mi'tt liingað var annars eðlis, emda vona ég að
því sé bráðum lokið”.
“Hvers konar erindd var jxvö?” spurði Sir Red-
leigh dálítið órólegur.
“Dauði Burlstons”, svaraði fiinn og horfði fast á
harúninn, sem varð a>ð líta undan.
“Hvað á það að þýða ? — Hvers vegna ? — Hver
foefir sent þig ? Máske Fatheringham jarl hafi líka
gert það?” tautaði Sir Arthur.
“Hugsaðu ekkert um það, hver hafi sent mig.
Eg foefi komist að svo miklu, að ég efast um úr-
skurð dómnefndarimnccr, rem réttlátan. Rn máske
þú viljir nú sjálfur i egja mér umsvifalaust, hvað
skeði ,j>ann dag, sem þið fóruð á vedðamar. það
skal égj þó segja þér ^ rirfram, að alt sem þú segir
verður skrifað niður cq notað sem vitnisburður gegn
þér við nýja yfirheyrslu”, Svo tók hann upp lög-
regluþjóns eimkennáð og aýndi barúninum það.
;‘Réttarpróí”, sagði '■ tnn, alveg hissa. “Rétt-
134 SÖGUSAFN IIRIMSKRINGLU.
arpróf ? Um hvað? Samkvœmt hvaða ásöktm?.’,'
“Fyrir, ásetnings-morð”.
“N,ei,. nei. Hér er ekki ttm slíkt að ræða.
Heyrðtt, nú skal óg, segja,j>ér alt eins og v,ar, og þá
kemstu að raun um, að tilgáta þín er ekki rétt”,
“Byrjaðu þá”.
“É'g skal viðurkenna, að ég var ekki með öllu ó-
drukki'nn jxinn dag”, sagði barúnittn hræddur mjög,
‘ °g ég hefði ekki átt að fara út, en Grosse hló að
mér og sagði, að þetta væri ekk.i annáð en rugl, ég
jafnaði mig bráðttm. þetta var í fyrsta skifti um
afarlangam tílna, sem hann ætlaði á veiðar í landi
mínu. Mér fanst þaö ókurteisi að koma með mót-
sagmir, og því fór ég”.
“Hvað svo?"
“Viðurkenmmgin, sem gefin var v,ið yfirheyrsluna,
var rét't, það sem hún náði. Maðurinn gekk á
undan okkur, og það Jtafa að eins verið fá fet að
líkindum, eftir því sem sagt er. Rn svo gerði ég
nokkuð, sem ég get ekki skiMÖ, o.g víst er um jxið,
að ég hefði ekki gert það ódrukkinn. Rg lyfti upp
byssunni og miðaði á Burlston”.
“Einmitt, og hvað svo?”
“Svo liljóp skotdð tir byssunni. Mér famst ég
v,erða að gera þetta, jxtð var einhver innblástur ut-
an að, en hvorki með orðum eða bendingum, skal ég
segja þér, og ennfremur virtist mér — taktu efbir því
að ég, segi virbist — hr. Grosse koma við olnfoogann
á mér svo skotið reið af. Að sönnu sór hann eftir
á, aö þetta væri ímyndun, og að hann hefði ekki
snert mig, og það getur vel verið, að hann se'gi saitt.
Að minsba kostó var þetba ekki ásetningur minn. —
þetta var að eins tílviljun, en það skal ég jába, að
það var ekki rétt af mér, að trtiÖa byssunni”.
Njósnarinn hlustaðd með nákvæmni, og lézt
verða sannfærður um sakleysi hins að lokum, og
sagði svo ;