Heimskringla - 09.09.1909, Qupperneq 4

BIS. 4 WINNIPEG, 0. ÖEPT, 1S>00.;
HEIUSKRINGCA1
io%" QRÓÐI
SEX NÝTÍZKU TIMB-
UR HÚS, & lóðum sem
vita bæði ft Alexander
og Pacific Avenues., í góðu
ástandi og leigjast nú fyrir
$14,50 á mánuði hvert hús.—
Grefur 10 prócent ágóða á
kaupverði, sem er $8,500. —
Eftir 15. september kosta þau
$9,000. Þægilegir borgunar-
skilmálar. — Frekari upplýs-
ingar veitir —
--T H E ——
Standard Trust Co.
' Talsfnu: Main 8524.
Yfir Northern Crown Bank.
R. DENOVAN
Undir-umboösm. Rikislanda.
EITIRborgarabréf, sel-
" ur Hudson’s-fióa lónd
og tinnur ábúðar lónd. og
járnbrautalönd og bæjar-
lóðir. Einnig elds-og liatrl-
ábyrgð. Lánar peninga
gegn tryggingu t umbætt-
um búlöndum.
Wynyard, - Sask
NOTHE DAME Ave. BKANCH Cor. Nena St.
VÉR GEFUM bÉRSTAK
AN GAUM AÐ SPARI-
8JÓÐS-DEILDINNI. —
vextir:boroaðir af innlöoum.
HÖFUÐSTOLL ... $3.983,392.38
SPAKISJÓÐUK ■ • $8,300,000.00
A. E. PIERCY, MANAOER.
SVAR TIL LÖGMANNSINS.
(Niöurlag írá 3. bls.)
um, að loka umræöum, þrátt fyr-
ir þaö, að minnihlutamaður, Mr.
Hermann, var margbúdnn að biðja
um orðiö, en fékk það ekki. þiað,
að nafnakalli var neitað, þótt ekk-
ert væri því til fyrirstöðu, að
meirihlútinn féllist á þaö, ©f hann
hefði verið sanngjarn, jaínvel sara-
kvæmt úrsknrði lögmannsins, befði
í sjálfu sér ekki giert neátt til, ef
ekki hefði það verið notað tiil að
koma að ólögmætum atkvæðum,
sem vitanlega var gcrt, og það
floiri en tveimur. Hefði meirihlut-
inn verið meðmæltur nafnakalli,
þá hefði hnnn sýnt, að hann var
fús að láta atkvæðagreiðsluna
£ara þannig fram, að báðir flokk-
ar hefðu sem bez,t tækitæri til að
ga'ta þess, 1 að engin ólögmæt at-
kvœði værtt greidd. En við ölltt
þessu átti minnihlutinn að taka
með jafniaðargieði, í viðbót vdð
ýmislegit, sem á tindan var gemgið,
þótt ekki væri nemti GKSTS-
greinin í Ilkr. Hvað átti hann að
kæra sig, þótt búið væri að toga
Giarðarsöfnttð út úr kirkjufélagimt
til að gefa byr undir vængi stefnu,
sem hann álítur skaðlega, og er í
bága yið þítð, sem kent hefir verið
f kirkjufélaginu og söfnuðinum frá
hyrjun ? Hvaða ástæðu gia.t slíkur
minnihluti haft til þess að segja
sig úr ? Ijjgmaðurinn sér víst eng-
ar, og finnur sig því knúðan tál að
skella allri skuldinni á mdg. Ég
lofa réttsýnum mönnum að dæma
um það. En þess er vert að geta,
að einn af gætnustu mönnum safn-
aðartns sítgði forseta strax eftir
fundinn, að nú befði hann ekki
lengur neitt að gera í Gardarsöfn-
ttðái. Sú eðlilega tilfin,ndng hreyfði
sér víst líka hjá æði.mörgttm íleiri.
Ivn vitanlega dettur mér ekki í
hug að tieita því, að ég hafi verið
samþykkur því, hvernig minnáhlut-
inn sneri sér, og að ég hafi átt
þar hlut að máli. Og ég gerði það
eftir heztu samvizku og sannfaer-
ing. fvg bý að vísu í húsi, sem
Gardarsöfntíðttr lét byggja, bœði
meinihlutinn og minnihlutinn,, og
ég er launaður af Gardarsöfnuði
til að efla evangelisk-lúterskan
kristindóm. Ivg hefi ætíð metið
það við Gardarsöfntið, hvernig
honttm hefir farist v,ið mig, og
geri það enn. ]>ó vil ég nú leyfa
mér með fáum orðum að gera
grein fvrir því, hvernig ég gat
samt sem áður verið því með-
mæltur og stutt að því, að minni-
hlu'tinn gengi úr.
Rf tim það hefði verið að ræða,
að ég hefði stutt að þvf, að menn
gengju úr Gardarsöfnuði, þrátt
fyrir það að hann hélt fast við
lögboðna stefnn sínn, hefðu ákær-
ttr lögmannsins verið réttmætar.
Rn nú er tim það að ræða, að
meirihlutinn í söfnuðimtm ljær
fylgd sitt nýrri stefnu, — og það
stefnu, sem er í hága við hans eig-
in lög og f bága við það, sem
presttir saínaðarins hefir verið
kallaðtir til og vígður til. það
brevtir engti, þótt revnt hafi verið
að hreiða ofan, á þetta. það fer að
verða á allra vitorði, hvort sem
er. En min,mhlutinn heldur fast
vdð stefnu safnaðarlaganna og
kirkjufélagsins. þess vegna réð ég
lionum til, að láta engan, bilbtrg á
sér finna, heldttr gera það, sem
sannfæring þessara manna bvði
þeim, þótt það gœti gert þeim
ýms óþaegindi í bráð. Með þessu
álít ég að ég ltafi verið að vinna
því málefni gagn, sem Gardarsöfn-
uöur kallaði mig til að starfa aö,
þótt meirdhlutinn eða margir úr
honum líti öðruvísi á. Og ég gerði
þetta þrátt fyrir það, að 'ég ' tssi,
að líkur voru til, að það leidd; til
þess, að mér væri sagt, upp þjón-
ustu mjög bráðlega fyrir vikið.
En ég hefi aldrei starfað nteö það
fyrir augiim, að vera sem fastast-
ur í embœtti. Enda var mér ekk-
ert kappsmál, að halda i söfntjð-
inn sem lengst, edns og á stóS. A
það ben.ti ég i uppsagnarbréfi
mínu. Ég hefðd talið það í alla
staði •eðlilegt, að söfnuðurinn heíði
sagt mér upp um leið og haiin
sagði sig tir kirkjufélaginu, Hitt
var óeölilegt, að ganga úr kirkju-
félaginu vegna þess, að stefnia þess
væri svo óþolandi, en vilja halda
presti, sem fvlgir þeirri stefnu á-
kveöiö. Af því ég vissi, að söfnttð-
ur, sem herst fyrir ;ieinní stefnu, og
presttir með aðra stefnu, geta ekk
starfað saman, gaf ég söfnuðinum
kost á því, að losna við mig undir
eins. ]>að hefðd han>n getað gert á
ftmdinum 12. júlí. En á meöan
hann ekki geröi þaö, hélt óg á-
fram aö starfa intian vótaanda
hans cftir beztti samvizku að því
málefni, sem hann kallafti mig til
aö sinna, meö þaö auÖvitað vof-
andi yfir höföi mér, að mér gæti
oröiö sagt upp hvenær sem væri.
En ég leit ekk-i á þetta neíitt frá
sjónarmiöi jeigin hagsmuna.
Samlíkingin um íorseta ,teleíón-
félagsins er ekki hliöstæð, eins og
á stendttr ; en ef hann hátíðlega
lofaði þvd, þegar hann tekur við
embœtti, aö sjá um, að viss reynd
tegund telefóna væri notuð af fé-
laginu, og sv® væri revn't með
öllu móti að brevta til og taka ó-
reynda tegund, þá álít ég, að hann
væri fullkomlega i rétti sínum,
þótt hann fengi menn til að segja
upp telefónum, þar til vissa væri
fvrir, að þeir fengju aftiir sína
reyndtt og góðu telefóna.
Ástœðan fyrir þvi, að það lá á
aö stofna nýjan söfntið, er ekki
sú, að ég hafi ekki haft nóga trú
á mínu málefni til að bíöa. Heföi
\Terdð talað ttm frest áður en, rok-
iö var af stað, mttndi hafa komáö
í Ijós, hverjir höföu mesta trú á
sfntim málstað. En eítir fttndinn
var ekki eðlilegt, aö minnihlutinn
vildi láita afstöðu stnn vera á nokk-
urn háitt vafasama út í frá,. Hann
kæröi sig ekki um, að láta ftagga
með sig jafnvel í bráð, sem að
neinu levti hlyntan hinnd nýjtt
stefntt, heldur ákveöinn á tnóíi
henni.
Smá-misfellur ýmsar hjái lög-
mainninum hiröi ég varla um að
nefna. Yfir 20 ungþngar segir bann
hafi veriö fermdir hér á Gardar í-
vor sem leið. Að eins fimtán \Toru
fermdir. Að einn árgangttr S«tm.
hafi verið gerður að trúarjáitndngu
á síftasta kirkjuþingi, er auðvitað
tuggið upp eftir öðrum. Mér finst
að lögmanninunt hefði átt að duga
eigdn missagnár án þess að íá
nokkrar að láni. —\ Hann segir, að
úrsagnarleikurinn í Gardar.bygð
hafi ekki verið gerður AÐ KINS
til þess, að hafa mig burt. Hver
hefir sagt, að svo hafi v.eriö ? En
hr. Hjálmar, eins vel og hann stóð
aö vigd, heföd átt aö vita af ein-
hverjum, sem var það talsvert á-
huigamál að bafa mig burtu. AÖ
minsta kosti er ýmsum flokks-
mönnum hans hér í bygöiinnd kunn-
ugt um það. — Að ég hafi mœlst
til þess við ýmsa, aö ganga ekki
úr söfnuði, þó að söfnitðurinn yröi
kyrr í kirkjufélaginu, er villandi án
frekari skýrin.gar. Kg sagöd við
marga, að éf þeir hefðu rmeð góÖri
samVdzku getað staðið í söfnttöin-
um og kirkjufélagdnii að undan-
förnu, þá gætu þeir þaö eins enn.
A þeim grundvelli voru “tilmœli”
mín bygö. — Um þá aðdróitbun,
að ég eða nokkur anttar mér vit-
anlega hafi beitt kúgtin eöa öðr-
um óleyfilegum meðulum til að
Italda mönnum að kirkjuféJaigdnu,
vil ég að eins seg.ja, aö hún er í
alla staði ósönn.
Um þá starfsemi, sem mér befir
verið ætluð í þá átt, að ledðrétta
misskilning minndhlutans á síð-
asta kirkjuþingi, skal ég vera fá-
orður. Hr. Hjálrrtari finst, að með
jiví spori, sem ég hafi sti.gið, hafi
ég viðurkent, að minnihlutinn á
síðasta j;ingi hafi' lagt réttan skiln-
ing í samþvkitir jrdngsins. Að þeir
hafi skilið j>;\ ð rátt, að þairra
stefnu var mitað um löggildingu,
sem j fn-rétthárri og stefnu félags-
ins, er ég í engum vafa um. Og
með emgu, sem ég befi gert, befi
ég viljað mótma'la því. Rkki, held-
ttr vil ég mót æla því, að þeir
muni hala skilið þaó rétit, að
stefma kirkjufélagsins frá byrjtin
hafi verið staðfest að nýju með
samþyktum síðasta kirkjuþings.
En hitt veit ég að er ekki mis-
skilndngur, beldttr hártogun og
rangfs^rsLa af ásettu ráði, að Sant-
edniingin hafi verið gerð að trúar-
játni.ngu eða samþykt óskedkul.
Svo kem ég að ályktunarorðun-
um. Hr. Hjálmar álitur ekki
Gardarsöfnuð verri en bedðingja,
og að j>ess vegna befði ég át,t að
vera fús til að halda áfram að
þjóna. honum, úr því ég mundi fús
til að prédiika fyrir heiðingjttm.
Kg er áður búinn að gera grein
fyrir því, hvers vegna ég var viss
um, að samvinna mtxndi ekki
blessast milli mín og. Gardarsafn-
aðar eins og á stóð. Rn um þessa
samlíkimgu er það að segja, að ef
ég hefði átt að vera heiðingja-
trúboði í Gardarsöfnuði, heffti hún
átt við. Kn nú var ekki um það
að ræða. Ég átti að vera í sam-
vínnu við söfnuðinn, en ekki aö
tdns að prédika fyrir honum,. Og
ég skal taka það fram nú, að ég
er enn og mun framvegis verða
fús til að balda fram m.álefnii
kristindómsins fyrir fólki í Gard-
arsöfnttði, jnegar tækileri gefst,
þótt ekki getd ég starfað ttndir
umsjón þeirra manna, sem ákafir
eru á móti minni stefnu. Og j>að
er mjög fjarri því, að ég áliti von-
lattst, aö margir í Gardarsöfnttði
fád séð, hvert þessi nýja stef.na
miðar. því freimur sem ég veit, að
jxtr ertt til menn, setn létu leiftast
með í tirsagnarmálinu, þótt þeir
gerðu sér ekki fttlla gfein fyrir,
hvafta mál þeir vo,ru með því að
styðja.
Yfirlýsingin, sem hr. Hjálmar
vill að prestarnir geri af stólnum
áður ,en }>eir fara að prédika, á
víst að vera fvndin. Annað hefir
hún þá víst ekki heldur sér til
gildis, því hún er “út í hött”.
Að Gardar í Norðkir-Dakota,
24. ág. 1909.
K. K. Olafson.
Sendið HeimKskringj'lu til
vina yðar á Islandi.
TIETIEI
BANK OF T0R0NT0
INNLEQQ $30,853,000
V J E R osKun VIDSKIFTA YDAR
WINNIPEG DEILD: Joiin R. Lamb,
450 MAIN ST. KAÐSMAÐUU,
DR.H.R.RQSS:
C.P.R. meðala-ogskurdlækuir.
Sjúkddmum kvenna og barna
veitt sérstök umönnun.
WYNYARD, ---- SASK.j
JOHN DUFF
PLUMBER.OAS ANDSTEAM
FITTER
Alt verk vol vandað, og veröiö rétt
664 Notre Dame Ave. Phone 3815
Winnipeg

Meö þvt aö biöja œfinlega nm
‘*T.L. CIGAR,” þá ertu vi«s aö
fá ágmtan vindil.
(l'yiON MADK)
Western Cigar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeff
fíeðvooö Lapr
Extra Poríer
Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum livorum þess-
um ágæta lteimilis
björ, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD l. DREWRY Winnipeg, Cunada.
Department of Acjriculture and Irnmigration.
MANITOBA
þetta íylki befir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem veita landinu yaka til akuryrkjuþarfa. ]>>ss vegna
höfum vér jafnan nægan raka til uppskeru trygginga r,
Knnþá eiru 25 milíóniir ekrur ótekuar. sem fá má trueð beim-
ilisréitti eða kaupuin.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Wtmripeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 málur járn-
brauta eru í fvlkinu, sem allar liggja út frá WiniH-peg. þrjár
þverlandsbrauta lestir íara daglega frá Win'ni'i>eg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
<>g Canadiain Northern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka J>ar bólfestu. Ekkert annað laud getur sýn.t sama vöxt
á sama timabih.
TIIi ITRDAIUIVVA :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlcnd og fjárgróðz möguleika.
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Káðgjaíi.
Skrifiö eftir upplýsiugum til
.loM-pb Bnrke. Jns. llnrtncy
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YOKK ST„ T0R0NT0,
LÁRA 135
“Ég verð að viðurkenna, að ég heíi ekki litið á
málefnið frá þessari hlið. En beyrðti — það var
drengur með ykkur, sem líka var yfirheyrður —
hvers vegna hefir hann ekkert sagt um jxi'tta ?.”
Sir Arthur laut niður sneypulegur.
“Ég gaf honuin peninga til j>ess að þegja, en nú
óska é>g með sjálfum mér, að ég heffti leyft honum
að segja j>að sem hann vdldi. þegar hann var yfir-
heyrður, var ré'tt komið að hontim að segja frá því,
cn þá hindraði dómarir.n hann”.
“Heimskdngd”, tautaðd Wright. “Að mér skuU
aldrei hafa dottið í hug, að spýrja hann, hvað það
hafi verið, sem hann ætlaði að segja, j>egar dómarinn
tók íram í íyrir honutn. Ég hclt, að dr'engtinimt
hefði verið eitthvað að rugla, o.g því heffti dómarinn
truflað hann. Kn hann er hér í nánd. Viö skulum
tala vdð hann".
“Já, j>að skulum við gera”, sagði 'barúninn,
glaður yfir útlitinu til j>ess að sleppa svona vel. —
Ilann hringdd bjöllunni og sagði þjóninum, sem inn
kom, að sækja drengdnn.
]>egar drcngtirinn kom, sagði húsbómli hans við
hann ;
“Nú, nú, Martin, ég ætla að biðja þig að segja
},essum manni alt sem skeði jiann dag, sem ég var á
veifttim með Grosse. Kn segftu nú sann.leikann og
dragöu ekkert undan”.
“þaö er aö edns eitt, sem ég ætla aö spyrja þig
um”, sagfti Wrigh-t við drenginn, sem var dálítiö
feintinn. “Manstu hvaö það var, sem þu ætlaöir aö
segja, þiegar dómarinn gredp fram í fyrir þér viið ylir-
lieyrslunti ?”
þegtir drengurinn var buinn að snúa húfinini
sdnni nokkra hringi og horfa út í loftiö, gaf hattn i
skyn, aö hann myndi þxtö.
“Hvað var þaö þá?"
“Já, herra, ég œtlaði aö fara að segja frá þ' t,
136 SÖiGUSAFN IIEIMSKRINGLU.
að þegar Sir Arthur hljóp tdl skyttunnar, þá sagði
jhr. Grosse við hann : "Hvernig gastu borið þig
svona klaufalega að?” þá svaraði Sir Arthur ön-
ugur : “Hvers vegnia ýttir þú við handlegg mín-
tim ?” En þá sagfti hr. Grosse aftur. “Hvaða
rugl er þetta, ég snerti þig alls ekki ; en þú ert full-
ur enn”.
“þetta er nó.g”, sagöi Wright. þegar drengur-
inn var íarinn út, sneri hann sér að Sir Arthur og
sagði :
“Jæja, herra, ég verð að biðja j>ig afsöktmar á
grun mínum. Ég vedt nú, hvernig ég á að virða
Grosse hér ©ftir, en sé ekkert gagn i þvi, að eltast
letvgur við þetta mál, að þessum vitnisburði fengn-
ttrn. Ég skal ekki tefja þig lengur”.
Síðan fór hann. T\xim stundum síðar sat hann
aftur hjá jarlinum, tjáði honum, hverjtt hann hefði
komist cftir, og grun sínum fyrir orsökunum til
þeirra glæpa.
“Ég get aldrei fvrirgefið sjálfum mcr }>á yfirsjón,
að ég sá ekki fyrri, hver not ég gat haft af vitnis-
burði drengsdns. Ég dtiga ekki til að vera njósnari
og geri réttast í að hætta við það starf”.
Jarlinn huggaði hann.
“Lá'ttu þetta ekki fá á þig, hr. Wright. ]>ér
hefir farist gagnstatt hundinum, sem g.Lepsaði eiftir
spegilmyndinni í vatndnu. IVI.eð því að fylgja ímynd-
un þinni, hefirðu náð í nokkuð gagnlegt, nokktiö
mjög áríðandi. Hefðirðu ekki beitt eins miklttm á-
kaía, hyggfndum og snarræði, til þess að rannsaka
j>ettíi málefni, þá hefði annar glæpur, miklu verri en
hinn., verið hulinn vitund manna”.
Jarlinn j>agði litla stund, og hélt svo áfram að
tala í mikilli geðshræringu : “þú ert skarpskygn
maður, og ert eflaust búinn að sjá orsökina til óvin-
áttu minnar við Sir Redleigh. þú hefir fullkomnað
alt, já, meira en é.g bjóst við, þegar ég gerði boð
, LÁRA 137
eftir þér, og J>egar þú á leAðinni til London opttar
þetta bréf, þá muntu sjá, að ég er j>ér ekki van-
þiakklá'tur”.
Síðan rétti hann honum bréf, sem / haffti að
geyma ávísun fyrdr þeirri peningaupph'æð, sem var
tniklu meiri en Wright hafði gert sér vonir um, o,g
sem hefði nægt til þess, aft 1 hann hefði getað slept
stöðu sinni, ef hann hefði tncint nokkuð rtteð aft vilja
þaft.
þegar jxir höfðu borið saittan ráð sín, jarlinn og
njósnardnn, kom þeim saman um, að minnast ekki á
atvdk jiati, sem köstuðu svo dimmum skugga á
Grosse. Fyrst var ©ngin bein sönnun til gegn hon-
um, og auk j>ess gat jarlinn ekki fengið sdg til, að
vanvdrða tengdaföður Ilaworthy og frænda sinn.
Undir edns og Wrig.ht kom til LittKlúna, fór hann
og íann málaflutningsmann jarlsins, og bað hann í
nafnd jarlsins, að hefja hjón-askilnaðarmál á hendur
Sdr Arthur, eftir langan tindirbúning og frestandr —
sem málafiærsltimenndrnir taka jaínan með mejri ró
en skjólstæðingar þcirra — bvrjaðd loksins hinn skrif-
legi hluti málsins.
Rn það kom aldrci til opinherrar meftferðar, —
hinn mikli sáttasemjari allra misklíða, dauðinn, greip
íram í íyrir þcdm. Sir Arthur, sem nú drakk maira
en nokkru sinni áður, fékk hjartaflog, sem leiddi
hann til taana.
Undir .eins og lafðd Redleigh og faðdr hennar fengu
fregn þessa, fluttu ]>au frá jarlinmn til pnestsseturs-
ins. Með erfðaskrá sinni arfleiddi Sir Arthur konu
sína að öllum eignum sínum, — v.elgerning.tir, sem
kom nokkuð seint, enda vildi hún ekki þiggja hann.
Mánuði siðar heimsótti jarlinn ekkjuna. Hún
var oíurlítdð íeimin í fyrsttinni. Svo }>egar þau
höfðu talað aftur og fram ttm hitt og þetta, sagði
hún mjög alvöritgefin :
“Lávarður Fatheiingham, ég neyddist til að lofa
138 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
þcr, að minnast aldr,ed á þær velgerðir, sem þú hefir
veitt mér, en sökum. framkomu þinnar gaignvart mér,
og þess, hve lengi þú befir driegið að heimsækja mig,
er éig orðin hrædd um, að eínhver misskilnángttr eigi
sér stað hjá okkur. þú hefir lesið viðurkenninguna
í bréfi því, scm ég skrifaði þér einu sinni, og ég er
uú orðin hrædd um, aft þú hafir misskilið sumar af
bendiingumim, þar sem ég tala um tilhnei.gingu mína
til þess manns, sem stendur miklu of.ar en ég, — og
niér hefir stundum komið til hugar, að þú héldir aÖ
ég ætti viðvþig, og vildir þess vegna vekja æthygLi—”
Rödd hennar, sem hafði skolfið mikið, vildi nú
ekki lengur vinnd, en jarlinn hjálpaði henni, og sagÖi
í sorgmæddum en huggandi róm :
“þú ge.tur hins gagnstæfta við hinar réttu ástæð-
ur. Að ég hafi, verið sá maður, sem þú mintist á
1 bréfinti, hefir mér.a.ldrei til hugar komið, svo mikift’
sjálfsálit hefi ég ekki. Kina ástæðan, sem ég, hefi
haít til að draga mi.g í hlé fyrir þér er sú, að ég
kynni að missa vináttu þína fyrir j>að, að mér yrði
ekki unt, að komast hjá því að segja þér það, sem
ég liefi stuudum óskað, að ég befði sagt jx'r þann
dag, sem þú varst gestur minn í fyrsta sinni við ald-
ingarðssamsætið í Fathieringham. því ég elskaði
þig þá, og hefi aldrei hætt að elska þig síðan. En
— vertu nú sæl”. .
“Lávarður Fatheringham ! "
það var einhvier hreimur í röddinni, sem kv.eikti
nýja von í huga hans. Hann sneri sér við og sa, að
andlit Láru var oins rautt og blóð.
“þarftu að fá hr. Wright til aö komast að mein-
ingunni í orðum míntim?”
þannig endar þessi saga. því skal að eins bætt
við, aö þegar v.ið heyrðum síðast getið um herra
Grosse, var hanu ekki lengur erfingi að jarlsdæminu
F atheringham.