Heimskringla - 16.12.1909, Qupperneq 4

BI*. 4. WINííIPEG, 16. DES. 1009•
HEIMSKEIKGCX
EU t>AÐ EKKIJJRÁT-
HLÆöILEöT •
('NÍðurlag íríi -1 bls.).
að hvísla aö sijra P.ÍI., hvaða -ár-
skurð þeir muni íella í því máli,
og því væri til lítils uð liaída próí
í því uiáli íyrir þeitn. linda er
mér líka í Eersku niinni siðati í sttin
ar, hvað réttlátur og sanngjarn
sá prestadómstó.l er. bvo er það
líka, að mér linst nokkuð vak-
samt, hve mikið er í það varið, að
liaía í llokki með sér inann, sem
eági stendur betur við saniviiænngu
sín<i, og álit það því ekki ótnaks
ins vert, að reytta aö kotna hon-
tttn út úr kirkjuíéiagiiiti, hans
ei„dn samviv.ka segir honum ekki,
að hann er aö gera tninn.i tnann úr
sér nieð því, aö þvggja þá kosti,
sem mönn.im með I ans tritarskoð-
anir lmfa verið settir til þess' að
fá að vera í kirkjtiíélaginu fram
vegis.
Eg likf i mil ið lteldur kosið, að
fara ekki ivsnitt út í þessa sáltna.
en fyrst séra I*'.II. ketnur tneð
t.ein áskornn til nfín sctla ég að
látá það .1 ir Iionum, aö segjst
homim lireinskilivislepa, að mér
finst að h nn ek 1 i eiga beima í
kirkji t lagvnu, reinsi f rir þá eánu
ástcðii, að lisimi hefir tekið þann
kostinn, að þegja vfir trúarskoðun
um sinutn, setn okkur, er út geng.
um, fanst ódrengilegt að ganga
að.
það var á allra vitund fyrir
kirkj íþingiö í sumsir, að séra F.
H. v. r s1 oðanafcróðir okkar minni
I. l taina tia. Og meöal annars bef-
ir J>að verið notað sem dscmi um
sanngirtii meirihlutans, að séra F.
II. var tilnefndtir í kj >rbré4sintefnd-
ina og var endurkosinn skrifari,
þó liann væri rni tiihl itamaður,
og meirililutinn hefði sem ber.t get-
að komið að manni úr sínum
flokki. Jietta er eitt af því, sem
þeir telja me:rililutanum tál hróss
Gtinnar ltjörnsson í Samednin.gunn:
og scra Kristi n í Ileimskringlu.
Og það sést bezt á bréfi séra
Jóns lljarnasonar til þórhalls
biskups, sem fcártist í Nýju Kirkju-
fclaði 15. okt. þ. á., að menn með
þscr trúarskoðsinir eru ekki álitríir
að eága heima í kirkjuíélagánu. þar
skorar séra Jón á séra þórhall að
ráða séra Friðrik 15-ergmann "til
þess sem fyrst að segja sig út úr
tirkjitfíl gánu”, og segir, að séra
F.B. eigi ‘‘ekki lengttr andlegt
heimili i kirkjufelagi voru
eins og um það er fcúið — tneðsil
annarst af homim sjálfum — i
grundvallarlögum þess”.
Og þessi ummscli ná auðvitað til
okkar allra, sem líkar skoðanir
höfum, cg um Leáð til séra F.H.
Og ef ti gaiigur tillögu F.F. var
að útkl.á ágrei.iingsmálið á þing-
iiiu í sumar, eins og séra F.H.
skýrir frá, þá liggur það í augum
uj>pi, sið tilgangur þeirrar tillögu
var sá, að banna allsir aðrar trú-
iirskoðanir innan kirkjufélagsins en
þscr, sem þar eru teknar fram. —
IIv. ða rétt liefir þá séra F.H. til
si. n i sko ana? Alls engan nema
lisinn jiogi yfir þeim. Kosturinn,
setn okkur var ölluin boðdnn, er
grcá iljga tekinn fram af Kánari
I rj rki ss;, tii i ] .essutn orðum :
Gdrengskapinn og hræsnina hef
ir hiö evangeliska lúterska kirij.t-
f lsig í.vLmkingia í Vesturheámi að
þessu sinr.i g.ert að skilyrði þess,
að verða ekki gerður rækur".
...i. i ......... ......1-ifi—mn ■—n--
Séra F. H. hefir verið svo lítil-
þsegur að þiggja þennan kost. Til
þess helir hann neyðst til, að af-
neita sínu eigin afkvæmi, ylirlýs-
ingiu þeirri, sem hann bar íram á
þingdnu í snmar, og gera sig á-
neaKðan tneð það, að hún sé opdn-
terlega kölluð ‘'•slæöur”, “óákveö-
in og þokukend”, “alveg ótæk” o.
s. frv., og nú s öast af íorseta
KÍr. juí la^sáns sagt í fcréfi tál þór-
ha ls táskups, sem ásamt bréfi séra
Jóns lá.rtist í Nýj» Kirkjublaöá 15.
okt. þ.á., “þó hlauzt fremur ólán
en hitt af tillögu hans”, þegar þeir
restarnir kjassa hann og klappa
honum prívat og segja, að sú til-
1 iga hafi verið hreinusta meástara-
tykki, og ekkert í hent i, sem þeir
.f'.u ekki getað samþykt. Gaman
ja ri að vita, hvort þeir séra Björn
'g séra Krist nn haía ekioi drepið
titl'nga hvor framan i annan, þag-
r þeir voru að telj t séra F. H.
rú um þetta.
Ekki sl il ég í því, að þedr séra
.éristiun og scra Björn þakki sára
F.H. fyrir það, að koma því upp
im þá, að þeir fclóti í launxi og
, ti alt aðrar skoðanir prívat en
eir halda fram opinbierlega. Fánst
;.ra F.H. annass ekki grát-hlægi-
egur þessi hv slingaleákur, sero
ann segir, að hann og séra Krist-
inn hafi komið í á kirkjuþángi?
inst honum, að séra Kristinn
neð nokkru, sem hann hvíslar að
lionum, muni hafa dregið nokkuð
úr samþykttim þingsins ? Finst
íonum það samboðið virðingu
inni, að gera sig ánœigðan með
1 kt ? Okkur, sem höfðum mann-
skap i okkur til þess að spyrja
ipinberlega að því, hvort við
mættum vera með, var svarað
upphátt af séra Kristni, að við
yrðum að eiga um það við okkar
eigin samvizkur, og af meirihlut-
;num í heild sinni, að við gætum
:að ekki, ef við héldum okkar trú-
irskoðunum. því var okkur liin-
im ekki kendur þessi nýi hvísl-
nga-leikur og sagt, að það væri
ilt unddr því komið, hvað séra
fristinn hvíslaði að okkur, en
_• kert undir samþyktum þings-
ns ? því var okkur ekki sagt, að
ið ættum ekki að taka nedtt
nark á því, þó prestarnir berðust
pdnberlega á móti hiblíu-rann-
sókn og með bókstafs-innblæstri,
'ieldur væri það eátt að marka,
em séra Björn hvtslaði að manni,
ló það kæmi beint í bága við
’>að, sem hann og hinir prestarnir
:endu opánberlega? Var það ekki
vegna þess, að þeir fundu tál þess
jálfir, að þessá aðfcrð var sú ó-
mvnd, að þeir skömmuðust sín
rir að reyna að beita henni við
ickkurn attnan en séra F.H., og
issu ltka, að hún myndi ekki
luga við aðra ?
Dettur nú séra F.H. i hug, aö
hann fái fólk til þess, að taka
:t kkurt mark á því, sem þedr séra
jörn og séra Kristinn segja, þeg-
ir hann er sjálfur að segja þeátn
’>að til hróss, að þeir haldd fram
ilt öðrum skoðunutn prívat, en
eir gera opinberlega ? Finst hon-
um framkoma þeirra manixa á
irkjuþingi og síðan á kirkjuþingi
era sú, að hægt sé að hafa bana
‘il fvrirmyndar ? Finst honum ekki
h áðarlegur þessi hvíslinga-ledkur
g þetta pukttr ? Finst honum það
»i a vel við, til dæmás, af séra
Kristm, að sla því út, að ólög-
naetum aticvæðum hafi verið kom-
i 5 að á úrgöngu-Enndinum á Gard-
r, i þeárri von, að fólk muná halda
xð hér hafi verið utn ranglæti af
^ hálfu ■ meárihlutans í söfnuðinum
i að ræða, þegar sannleikurinn er,
að samkvæmt þeám bókstaf safn-
aðarlaganna, sem hann ér að íetta
fingnr út i, var hann sjálfuy hvorki
lögmostux meðlimur né prestur
Gardar-safnaðar, og var því að
brjóta lögin með því, aö tala og
greiða atkvœði á fundinum. Finst
séra F.H. ekki, að það hafi verið
mjög tillilýðilegt af þeim séra
liirni og séra Kristni, að setja
Gardar-söfnuði þann kost, að
hann yrði að sitja kyr í kdrkjufé-
laginu cða missa prestinn, í þeirri
vcn, að meðlimir SKfivaðarin.
myndi gnnga aö þeim kosti, að
selja sannfiærin.gu sína fyrir eintt
kirkjufélags prest, þó engum geti
dulist, að þá befði söfnuðurinn
gert talsvert lakari kaup en Esaú
forðum, þogar hann selcli frum-
Durðarrí'tt sinn fyrir fcaunárnar ?
Og þegar söfnuðurinn neátaði, að
láta kúga sig á þennan hátt, finst
séra F.H. það þá ekki hafa veriö
biblíu rannsókn í lagi, þegar þeir
séra Kristinn og séra Björn rannL
sökuðu ri'tningarnar á þann hátt,
«em leyfilegt er að rannsaka þœr
innan kirkjiifélagsins, og fundu
æmi hins rangláta ráðsmanns
fyrir séra Kristinn að breyta eftir,
og koinust að þeirri náðurstöðu,
að nauðsvnlegt væri fyrir séra
Kristinn, á meðan hann enn væri
fcjónandi prestur Gardaj'-saJ'naðar,
nð vinna að því, að kljúfa þann
söfnuð og mynda nnnan söfnuð,
til þess að sá söfnuðitr tæki við
honttm í hús sín, er hann yrði
settur frá ráðsmensku ?
Séra F'. II. befir sjálfur bent á,
aö ekki sé takandi mark á öllu,
sem séra Björn heldur fram opin-
berlega. Mér finst, að ekkd sé held-
ur alt satt, sem haim segir prívat.
Maður sér, til dæmis, að séra
Björu helir skrökvað því prívat
að fciskupi lslands, að séra Frið-
rik Bergmann hafi ferðast um
tneðal safnaðanna í ýmsum bygð-
um, og að reynt sé til á allar
lundir, að íá söfnuði til að ganga
úr kirkjufélaginu, og segja prest-
um sínuin upp þjónustu. þó veit
séra Björn vel, að það er engin
hæía fyrir þessu, og veát, að sann-
leikurinn er sá, að hann sjálíur
hefir heimtað það af prestum
kirkjuíélagsins, að þeir neiti að
pjóna söfnuðum, sem segja siv úr
kirkjufélaginu, til þess með því að
reyna að kúga söfnuðina til að
standa í kirkjufélagámi, og er nú
óbeinlínis að mælast til þess við
bdskup Islands, að hann sendi okk-
ur enga presta. I.íka hiefir séra
Björn skrökvað því prívat að Al-
oerta-söfnuði, að óánægjan út af
íjirm.la-skii tum safnaðarins við
kirkjufélagið sé að cdns einum
manni að kenna, þó hann vitá, að
þetta séu helber ósanaindi. Líka
hefir hann sagt Alberta-söfnuði
það prívat, að hann m-egi ekki
taka tillit til ráðleggingar annars
kirkjuþingsmanns síns í sumar
vegna þess, að hattn sé Únítar.
Maðurinn, setn um er að ræða, er
Jónás Hall. Og það vill svo vel
til, að bann hefir .verið álitinn góð-
ur og gildur meðlimur kirkjufélags-
ins, síðan það var stofnað. Hann
sat sem erindreki á fyrsta kirkju-
þinginu, sem haldáð var, og sat nú
á síðasta kirkjuþánginu, sem hald-
ið var á meðan kirkjuíélagið var
lúterskt. Á meðan kirkjufélagið
hélt við sína upprunalegu stefnu,
gat hann verdð með. En þegar
laö fcætti síðasta árgan"i Sanvein-
ingarinnar við tréiarjátningar sín-
ar og svo þar ofan í kaupið lagðí
ramm-katólskan skilning. f allar
trúarjátningar, varð ltann að íara
tins og. við fleiri.
Béra Býörn skrökvaði því prívat'
auður á Mountain, að wfnn af full-
trúum Tjaldbúðar-safnaðar heíði
sagit sig úr söfnuðinnm á úrgöngu-
undi safnaðarins. Og hann sagði
mönnum það privat þar suður frá,
þegar þeir prestarnár gerðu ber-
ferð s:na um Dakota-nýlenduna eft-
r prestafundinn fræga, að tilgang-
ur yfirlýíingar prestaíundarins
.'æri sá, að láta fólk vita, að þeir
irestarnir ætluðu sér að HÆÓTI'A
að h/alda fram bókstafs-inufclastri.
Dpán.l;erlega segir hann, að þeir
afi aldrei haldið honitm fram.
Hvað er að marka an.uan eins
rærigraut ? Er nokkru orCi hans
irúandf? ]»nn innri mann, sem nú
r að koma í Ijós, hlýtur séra
Sjörn einlægt að hafa h ft að
g;yma, því séra Kristinn tneitar
því algierfcga, að séra Björn hafi
tokkuð fcreyzt. Og von er því, að
atin álíti hann, n.:est sjilfum sér,
eppilegasta manninn til að vera
órseta kirkj ifélagsins.
Ég get vel skilið, að séra F.II.
taki sárt til yfirlýsingar presta-
f.mdartns, því hún er svo óákveðin
>g þokukend, að margan mun
grutxa hann um faðer. ið. En ég
vona, að hann taki þaö ekki illa
upp f.yrir mér, þó ég segi honum
hreinskilnislega, að mér finst sú
y rlýsing vera eintómt ráðaleysis
rugl.
Hjálmar A. Berymau.
Or ýmsum áttum.
AÐ FESTA UPP VEGGJA-
PAPPÍR. Sé gamall pappír undir,
er bezt að strjúka votum hvít-
þvottsbursta nokkrum siimum yfir
hann, svo má skafa pap.pírinn
burt með fclikki eða því um líku.
I/áttu bálft ptind af muldu límá
standa i vatni yfir nóttána, bitaðu
svo það vatn að morgmmim, svo
límið renni og bættu nú mátulega
miklu af vatná í, berðu þetta á
veggána og láttu það þorna. Lím-
i$ á veggjapappírinn er þannig. bú-
ið til : 5 pund hveiti í vatn, svo
það verði líkt þykkum velLing, fá-
ein grains af Currosive Su.blimate
(eitur). það er þynt með köldu
vatni, svo það verði sem jafndng-
ur. Nú er látdn saman við 2%
únzu fínsteytt álún. Nú er belt
heitu vatni yfir þennan velLing, og
ávalt lirært í á meðíin á sömu
leið. Andir eins og |>að hefur sig
og skiftir lit, e,r klístrið búið, of-
urlitlu köldu vatni er helt á topp-
inn, svo ]>að freyði ekki, og nú á
það að kólna. Pappírslengjurnar
v.erða að vera mátulegar, og nú
er klíszrið borið á þær, neðri endi
’en.gjtinnar er brotinn inn á sig,
svo hann límist ögti, svo er efri
endi hennar fyrst límdur á vegg-
inn, og nú er bursti eða “Whisk-
broom’’ notaður til að strjúkja
lengjitna jafnt á vegginn ; strjúka
skal ndður og frá miðjtt út á
kanta, neðst er svo losað T end-
inn. Svona er farið með hverjp
letvgju.
— Fjórir svertin rjar voru hengd
ir án dóms og laga í Meridan ba
í Mississippi ríkinu í sl. viku. þeir
hiifðit myrt farandsala á f irnutr
vegi og tekið vörur hans og pen-
inga og skift því með sér.
BANK OF T0R0NT0
INNLEQQ
VJER OSKUH VIDSKIFTA Y D A R
WÍNNIPEG DF.ILD:
456 MAIN ST.
Moö því aG biflja æflnloga um
‘*T.L. CIGAR,” t>6 ertu viss aö
fó ógætan viudil.
T.L.
(CNIOX MAPE)
Wcsteni L'íkai' Factory
Thomas Lee, eicandi Winnnipeg
Department of Ayriculture and Immigration.
MANITOBA
þetta fylkj hefir 41,169,089 ekrur Londs, 6,0x9,200 ekrur eru
vbtn, sem vedta lamdinu raka til akuryrkjuþarfa. Jx«s vegna
höfum vér jaínan nægain raka til uppskeru tryggiiíga r. »
Ennþá esru 25 milíónir ekrttr óteknar. sem £á má mieð beim- |
ilisréttd eða kaupum.
lbúata;a árið 1901 var 255,211, mi er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
lbúatala Winnipeg borgar árið 1901 vor 42,240, en nú um :
115 þtisundir, hefir trueir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 málur járn-
fcrauta eru i fvlkimu, sem allar liggja út frá Winmipeg. þrjár i
þverlandsbrauta lestir fara daglega frá Wimmipeg, og innan ,
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific j
ug Canadia® Nortbern bætast við.
Framför fylkisims er sjáanLeg hvar sem litið er. þér ættuð i
að taka þor bólfiestu. Ekkert anivað lamd .getur sýn't sama vöxt
á sama títnabih.
TIIi FF.RPAII 4 W A :
Farið ekki f.ramhjá Winn.peg, án þeas aö grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður hillkomnar upp
lýsingar um heimilisréttarlcnd og fjárgróða möguleika.
R F» ROBLIN
Stjórnarforinaður og Akuryrkjumála Ráðgjafi
SkrifiO eftir npplýsingum til
Biirltí* Jjih Hhi(i ev
178 LOUAN /»VE., WINNIPEO. 77 YOKK ST . TOKONTO
fi'1' jli
• 33 sGgusafn iieimskringlu
s! api h ins var varið, þegar hann t ipaði á nóttunni.
IM;arn'r s’u strax, livort liann hafði verið beppim
efa ekki. í tyrra tilfellinn var liann rólegur og sva!
a’l n kenslut'nian 1 við kennaraborðið, en í því síðara
lét hann reiðá s:na b'tna á saklanstim piltunum, op
var þá augrviti.lit h.ins ámóta ldýlegt og mannýgs
bcla.
‘‘Méstari Wengilii Iiefir ekki verið heppánn í nótt
.— var viðkvæði piltíi, scm þýddá það sama og sagt
væri : nú er vi n á Mtcppungum.
“Fyrir þjssu ruddamenni var það að barúnsson-
urnn kar'i m'g, og liitti svo á, að hann var þá í
versta skapá, enda fiaf i liann bölvað og hótað að
.„fcrjóta hvert fcein í ‘bóndaþrælniim'. En mér var
gert aðvart í t:ma.
. “Á ður eti kenshit’mi mcistara Wengelins byrjaði,
kom einn af kiinniiigjinn tnínum ] jótandi tál mín og
4 sagði : Jakob, tneistari Wengelin befir verið óhepp-
inn í nótt, og aðalslivolpurinn hefir kært þóg. þeár
. koma báðár. það er úti um }:ág. Ilann lítur út
eátts pg hann ætli að éta itiititi lif.ittdi, og ltaitii lteld-
ur á re. rprá' i í hendinná.
‘ Éi- varð a£ rhra'ddnr. Eg lieyrði fótatak lians
úti í gatvginum. Eftir fáeitt angtia'bJik varð ég að
standa frairmi fyrir fciessnm voðalega manni. Hvað
Var lwegt að gera ? Eg opnaði ghtggíinn og ]>aut út
iiin ltann, utn 1 áð og meistarinti koin inn í bekkinn.
'“Ilræðslan léðá mér vœngi. Itg Idjóp eins og sá
. voirdi váeri á b.elunitm á mér tál öreigahælisins, og
fciliU mig ltjá móður minni. ‘líér er óg óhultur —
' htigsafi ég — þeár levfa sér ekká, að taka mig burt
írá m ’ ð r tninni vcikri’.
’ ' “En samt var það gert. Meistari Wcngelin sendi
dvt'avör'irm að sæ’ ja m:g, og ski]'<iði honnm að
]^>m« meö mig dauðau eða lLfatvdi.
FORLAGALEIKURINN 87
‘‘Ég var nú dreginn til skólans, þar setn mcástar-
inn Ixið míu með reyrprikið í hettdánni.
‘ lt.g atlacd að verjli mig tneð þvf, að segja frá
móðganinni, sem mér var sýnd, — en það gagnaði
ekki. Miá.st.irinn vildi ekki ltlýða á vörn mína, hanit
vildá að eins fcerja mig.
“Engiíir afsakatiir, drengur”, Jirumaði hann út úr-
sér, “ef þú þegir ekk.i, ]>á drep ég þig”.
“I?;g ];agniði og hándraðá tár mín frá aö kotna í
l:ós. Ég ásetti mér að sýtta þrjósku og horfði
hiflaitst í hin tryltu attgu meistarans. Af ]>essu
varð hann enn rcáðari, þaut til tnín og byrjaðá að
berja mig.
“Hegningán stóð yfir langa stund, en á meðan
sagðd ég ekki eitt orð, hljóðaði aldrei og bað ekki
ttm vægð. Blóðið rann ofein eftir mér, en ég beit á
jaxlinn og þagðá. I.oks slepti þessi böðull mér, af
því hann gat ekki meára, en ég gekk til sætis míns
gramnr í huga.
“þeniKi dag byrjaði ógæfa mín ; þen.na dag byrj-
aði ég að hata. Wengelin tneistari gaf tnér fyrstu Lex-
íuna aí því tagi.
‘ Nokkrum dögurn senna kom það fyrir, að ráð-
ist var á ILtla barúninn á götunná, og var han.n þá
barintt svo um munaðí af nokkrum skólabræðrum
s:num, sem hötuðu harvn eáns og ég. Aldrei komst
það upp, hverjir gerðtt þetta, en gninurinn féll á
mág, og ekkert tillit var tekið til þess, þó ég reyndi
að fullvissa þá um, að ég væri saklaus.
“Á skólunum, eins og þeim er nú til hagað, er
ekkert eftárlit hait með kenmiriinum. þeir kveða
upp ranglá<ta dóma, án þess mögulegt sé að skjóta
þeirn til æfiri réttar. þeir eru sakaráberar, dómar-
ar og böðlar. — Eins og ég sagfii, griinurinn féll á
mig, og náðurstaðan varð, að cg var rekánn úr
skóla-----”
88 &ÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
Nú þagnaði hinn rattðhærði og starði luigsatidi á
tungl ð, sem fcreiddi fxirtu sttia ylir skógáiin.
“Meira, segðu mtára”, sagði Mórits, setti var lirií
inn af þessari sorglegu æskusögtt.
“Meira, já”, sagði Jakofc, setn vaknaði eáns og
af drattmi, “þú vilt íá aö lteyra það, setn eftir er,
drengur minn,?"
“Já, hver a ögn", svaraði Mórits ákafur.
“En, endirinn er sorglegur, drengtir tninn”.
“Enda þótt, mig langar til að heyra hann samt.
“Jæja, Iilitstaðn ]>á á. Fregnin tim ógæfit mína
gerfii út af við móður tnítia, setn lengá haffiá verifi
brjóstveík. Allar vonir liennar brugðiist, allir
draumar bennar ittn breytingu til batnaðar á högutn
b nn>ir tirðu aö engu, jiegar ég var rekitm úr skóla.
Hún þoldi þetta ekki. Nokkrttm dögtttn síðar stóð
ég við banasæng ltennar.
‘Drengur minn’, sagði móðir mín rétt fyrir and-
látið, ‘ég hefi leyndarmá! að segja þér. Beygðtt þig
niður og hlustaðu : þú ert ekk.i somir verkamanns-
ins Kron. Faðir þinn, Jakob, er auðugur lierrti-
maður, þú verðtir að finna hann og biðja hann að
lijálpa þér, vesalings barnið mitt’.
“ ‘Hver er þá íaðir minn?’ spurði ég, ]>egar móð-
ir mín þagði. ‘Scgðu mér na^ftt lians áður en þú
deyrð’.
“Með skjálfandi röddu nefndi móðir mín naínið,
Ég stóð sem agndota. það var nafn drengs þess,
sem var orsök í því, að ég var rekinn úr skólT".
“Hann var fcróðir þinn", sagði Mórits með hryll-
ittgi, því nú fór liann að skilja,' live voðaleg saga
þessi var. “Ö. það er viðhjóðslegt ! ”
“Iæikur forl íganna”, tautaði Jakob. “Já, það
var bróðir rninn, sem var orsök t ógæfu min'ní".
”F®'/fiu meir;t”, fcrórafii Mórits.
Sá rauðhærði hélt áfratn :
FORLAGALEIKURINN 89
" ‘Jakob’, sagði móðir mín —
F.iðr ] imi tr mjög ríkur tnaður, og þó að
liann sé 1 arður, þá mmt vakna lijá homim með-
aumkun, þegar liann sér ]ietta :’
“Um kið og ltún sagði þetta, tók hún úr hálm-
hrúgunná, sem lniti lú á, litið, gi llbúið rafhjarta, sem
fest var við svarta silkimm. Ég horffii undrandi á
skrautgrip þenna, sem ég hafði aldrei áður séð.
“ ‘Jakob’, sagfii tnóðir mín titrandi, ‘þetta raf-
lijarta gaf £aðir ] inn tnér einu sinni, til merkis um
ást sína. þegar hann liafði fengið ]:að, sem hann
vildá, lót Iiann mig hafa rafhjartað, en annað ekki,
því hjirta haiis er haröara en það. Hann fór leiðar
simar, cn síðan lveli ég livorki heyrt ltann eða séð,
en 6g veit að hann er yfirmaður í hernum, býr á stóru
hi fð iigjasetri í Vestur-Gautlandi og er nú ekkju-
I maður’.
“Móðir mín nefndi luámilisnafnið.
“ ‘En livað á ég að segja lionum?' spurði 6g.
‘þú átt að sýna lionum þetta lijarta, þessa gersemi,
sem ég hefi g.eymt og varðvcátt í allri minni neyð.
Ilann hlýtur að Jækkja það, því hérna á giillumgerð-
inni standa stafirnir J.E., sem er fangamark hánnar
íramlifinu konu lians’.
“Móðir mín rétti mér hjartað, og 6g hengdi ]xið
um hálsinn á mér.
“ ‘Mamma’, sagði ég svo, 'veiztu hvort faðir
mittn átti son viö kontt sinni?’
“ ‘Neá, svaraði móðir mín, sem var að deyja, ‘það
veit ég ekki. — 0, guð! — — ég dey---------ívrjrgefðu
m r------fvTÍrgcfðtt mér, mimt framliðni eiginmaður,
að ég svcik þig! — — Fyrirgiefðtt —'
“Með þessd orð á vörttnum dó hún. Ég lokaði
aúeum henn>r og laut burt".
Hitm rauðhæröi hélt hönduttum fyrir andlLtinu.