Heimskringla - 27.01.1910, Page 4

Bk. 4, wimtm /Aft; íéiíí;
...........'. ■ .....—$■■"■............. i i mi ............................................... ii, .......
Sam, (1909/ ÍÍ5)f og er því edtt at-
riði Witinipeg játnimgarinnar, “að
blóðbaðíS í Kaivaan hafi verið
miskunnarverk, og það eitt hið
belzta, sem vér höfum nokkurs-
staðar frásöpur um.
O? nú er eitt eftir en». J>að er
kenning kirkjufélagsins, að trúar-
játningar séu “mörk” — andleg
eyrnamörk — sem hver kirkjudeild
sé skyldug til að merkja sauði sína
með, alveg eins og bændur á Is-
landi eru skyldir að merkja sauð-
fé sitt. (sl. Ár. 4-2A). J>ó þessi
skilningur á gildi trúarjátninaa sé
ekki beinlínis fyrirskipaður í Win-
nipeg játningunni sjálfri, er honum
haldið fram í ednu aðalhedmildar-
ritinu, fyrirlestri séra J.B. “Gildi
trúarjátninga” (Ár. 4).
Og allar þessar kenningar eru til
orðnar á einn og sama hátt. Til
þess að “mótmæla” einhverju, sem
séra F. J. liergmann heldur fram í
tímari'ti sínu BreiðablLkum. Alt er
þetta undirstaðan fyrdr Winnipeg
játning kirkjufélagíins.
Hér lœt ég staðar numið að
sdnni, þó margt íleira megi til-
neína því til sönnunar, að hér er
um alt aðra trúarlega stefnu að
ræða, en þá, sem kirkjufélagið
haiði í öndverðu. Um alt annan
kristindóm að ræða en þann, sem
kendur var um þvert og endilangt
Island, og ritsjóri Sam. kendi og
sagðist kenna, þegar hann stóð
uppi í trúmáladcdlunni við séra
Bál þorláksson í Nýja Islandd. (Sb.
“Nauðsynleg hugvekja”, séra J.B.,
18791 bls. 3—4). Allar þessar kenn-
ingar mundi hann þá hafa kallað
“kredduslátt”, og varað við þeirri
“hættulegu tdlhniedging þessarar
stefnu, til að búa til trúarlærdóma
°S fferít þá síðan bindandi tyrir
samvizku manna” (N.H. 10). O'g
í því gæti ég verið honum hjartan-
lega samdóma. Ég held því fram,
að hér sé kirkjufélagið komið inn
á alt aðra kristindómsstefnu en
þá, sem það upphaflega var mynd-
aö til að styrkja og eíla. Og að
hér sé nú innan kirkjutélagsins, í
öllum algleymingi sínum, farin að
stinga npp höfðinu — nei, sé nú
búin að brjótast til valda — sú
“villustefna Missouri guðfræðinnar,
sem fólgin er í því, að setja
mannasetningar ofar guðs hedlaga
orðd í ritningunni. þetta, sem á-
valt hefir talið verið edtt af hinum
ókristilegu einkennum páfakirkj-
unnar” (N. H. 10). Að nú sé edn-
mitt í kirkjufelagiou farið mjög að
brydda á því “kærledksleysi og
ranglæti, sem Missouri synodan,
eða menn af hennar flokki, 'oedta
andspœnis mótstöðumönnum sín-
um í trúar- og kirkjumálum” (N.
H. 11). þetta kom áþredfanlega
fram í þedrri kúgunarsamþykt, sem
síðasta kirkjuþing gerðd, að láta
það varða burtrekstri úr kdrkjufé-
laginu, ef minnihlutamenn dirfðust
að flytja skoðanir sínar innan
kirkjufélagsins, og fylgja þcim. —
Eins í þeim ummælum ritstj.Sam.
um þá, sem af þingi gengu út af
þeirri þingsamþykt. að þeir væru
“upphlaupsmenn” (Sam. 24-5,143).
Og grein forseta kirkjufélagsLns,
séra B.B.J., þar sem hann óbein-
línis vísar á bug úr kirkjufélaginu
öllum, sem ekki geta með meiri-
hluta þingsins samþykt það, að
stefna Sam. sé “réttmæt” stefna
kirkjuíélagsins (sb. Sam. 24-6, 161-
3). I þessu sambandi má líka
vitna til “I,án úr óláni” (Sam.
24-7, 193-196), þar sem ledðtoga
minnihlutans, séra F.J.B., er jafn-
að við Herostratos, þrælinn gríska
setn sét fcíl fra?g&ir brendi Díó'nti-
hofið í Éfesusborg, en skoðana-
bræður hans eru kallaðir trúar-
legt “hismi” og “sori”. Og hvað
á maður að segja um bréf forseta
kdrkjufélagsins til biskupsins á Is-
kmdi (Nýtt Kirkjublað 1909, 20,
236—7)', þar sem hann ber það upp
á séra Fr.J.B., þar sem hann giefur
í skyn, að hann (F.J.B.) sé að
ferðast um í söfnuðunum í þeim
erindagerðum, “að £á söfnuðina til
að ganga út úr kirkjufélaginu, og
óbiednlínið skorar á bdskupinn og
prestasnéttina á Islandi, að vsrfta
ekki þeim prestlausu söfnuðum,
sem úr ganga, að liði. Og þetta
á svLpuðum tíma og hann reit
bréfið til Gardar-safnaðar — sttl-
að tdl skrdfara saínaðarins — út
af útgöngu þess safnaðar, sem
hann endar með þessum fögru o.g
kristilegu ummælum :
“ Knda ég svo bréf þetta tneð
því að óska söfnuðinum bkssunar
guðs, og með einlægri velvild til
yöar (skrifarans) persónulcga”.
(Sam. 24-6, 180).
Iínníremur, því til sönnunar, að
ritstjóri Sam. — og þá um leið
Samedningin og kirkjufélagdð — sé
nú andvígur þeirri guðfræði og
trúarstefnu, sem ráðandi var í ís-
lenzku kirkjunni og kdrkjufélagiuu,
þegar það var myndað, tilfæri ég
eftirfylgjandi kafla úr “Nauðsyn-
legri hugvekju” :
“ Eti hvergi kemur þó þetta
kærleiksleysi og ranglæti Missouri-
tnanna ............ eins sterklega
fram edns og þegar þeir eru aö
ciga við hina nýrri guðfræðinga,
en svo kaila þeir alla hina lútersku
guðfræðiraga þýzkalands, sem lifað
hafa á 19. öld, ásamt með fjölda
guðfræðinga, sem sumpart hafa
eraga ákveðna stefnu eða jafnvel al-
veg ókristilega. öllum þessum
mönnum er blandað saman, því
það er nóg til þess að verða- sett-
ur í gapastokkinu, ef maður er
ekki samhljóða syraodu-mönnum í
öllu. Um innblástur ritningarinnar
kennir t.a..m„ ekki ednn guðfræðing-
ur lútersku kirkjunnar á þessum
tíma sama sem Missouri-synodan
hefir “slegið föstu” (“að hvert edn-
stakt orð í bihlíunni hafi veriö hin-
um heilögu rithöfundum btinlínis
lesið fyrir af heilögum anda”. N.
H. 40), og þetta eina atriði er nóg
til að gera alla hina lútersku guð-
fræðinga utan Missouri-syraodunn-
ar og þeirra synodraa, sem henni
haia gengið á hönd, að trúarvill-
ingum. Að svo miklu leytá, setn
heimsróttlætingar lærdómur Mis-
souri-manna er kunnugur hdnum
lútersou guðfræðingum þýzkalands
þá hefir hann svo 9em eölilegt
er mætt þar mótmælum, en um
þau mótmæli hafa Missouri-
menn sagt, að þar hafi “DJÖF-
UIXINN TAUAÐ UT ÚR þKIM.
það er til ónýtis, að telja upp
nokkra hiraraa ágætustu lútersku
guðfræðiraga, sem synodu-menn
hafa sett í gapastokkinn, með því
þeir eru íslenzkri alýðu ókunndr.
En óg vil þó geta þess, að um
trúfræði Martensens biskups í
Daramörku, sem meira álit hefir á
sér, heldur en flestir ef ekki allir
aðrir (lúterskir) guöfræðdngar
Norðurlanda á vorum tíma bæði
hjá sinná eigin þjóð og araraarsstað-
ar, hefir Walter (fo'rseti Missouri-
synodunnar) felt svolátandi dóm,
sem lærisveiraar hans náttúrlega
ekki hika við að undirskrifa jaín-
vel að óséðu : “HIN SVOKAIX-
AÐA TRÚARFRXÐI MARTIN-
SENS ER HRÆRIGRAUTUR AF
HINUM HRYLUlúEÖUSTU TRÚ-
ARVIÚÚÚM.” það er vel vert
fyrír íslenditígia, að merkja sér
þentían dóm, því hann er í raun
réttri dpmur yfir þedrri trúfræði,
sem alt til þessa hefir kerad verið
hinum ískenzku prestaefnum á
prestaskólanum í Reykjavik, frá
því fyrst er hann var stofraaður.
Pétur bdskup Pétursson og Sdgurð-
ur lektor Melsted, sem haft hafa
þar á hendi kenslu í trúiræðfnni
(Dogmatik), hafa nefnilega lagt
bók Martinsens til grundvallar fyr-
ir fyrirLestrum sínum O'g mér vit-
anlega ekki vikið frá hetmi í
neinu” (N. H. 58-9).
Og ennfremur :
“ Hdð lakasta við norsku syn-
oduraa er nú, ef til vill, ekki það,
að hún hefir tekið eftir Missouri-
syraodunni svo marga bogna og ó-
hedlsusamlega lærdóma, og fram-
fylgir þeim með þvílíkum ofsa og
átergju, heldur það, að hún ávalt
ber það fram blákalt, að hún sé
cinmi.tt að gróðursetja hér í Ame-
ríku óbreyttan lærdóm móður-
kirkjunraar norsku, og það enda
þótt hún hafi fengið svo mörg
mótmæli £rá hinum merkustu guð-
fræðingum bæði meðal presta og
háskólakenraara í Norgei........En
edns þykir mér það lakara en alt
annað við kristniboðs aðferð séra
Páls þorlákssonar hér meðal ís-
lendinga, ef hann heldur áfram að
telja mönnum trú um samhljóðan
síraa við þær kristindómshugmynd-
ir, sem hedma eiga á íslandi” (N.
H. 59-60-61).
Út af' öllu saman þessu dettur
mér nú í hug saga af tveimur
svertiiragjadrengjum, sem voru að
rítast. Anraar var mjög málóða og
jós úr sér heilum árstraium illyrða
og ókvæðis-nafna yfir hinn, sem
með mikilli stillingu hlustaði þegj-
andi á ineðan sá lé*t dæluraa ganga,
sem var að skamma hann. úoks-
ins, þegar sá fyrri var búiran að
ausa úr sér öllu, sem honum gat
dottið í hug, segir hinn : “Ertu
nú búin'n að tala út ? Hefirðu nú
ekkert medra til að segja ?” —
“Nei, ég hefi nú ekkert medra að
segja”, sagði sá íyrri. Hinn segdr
þá við þann, sem var að skamma
hann : “AU those thirags you call
me, you are” (alt þetta, sem þú
kallar mig, ert þú).
Mætti nú ekki Walter og Mis-
souri- og Norska-syraodan segja
um ritstj. Sam. og kirkjufélagið :
— “Alt, sem hér að framan er til-
fært úr ‘Nauðsynlegri hugvekju',
og sem þú forðutn sagðir þjóð
þdrand ura mig og Missourir og
Norsku-syraoduraa, ert þú og kirkju-
félag þitt”. — Að hvcrju leyti er
kirkjufélagið nú frjálslyndara cn
Missouri-synodan, sem þú segir
tim (í N.H.) að sé hin lang-ófrjáls-
lyndasta lúterska kirkjudeild, setn
enn hefir komið fram í mannkyns-
sö.gunni? Eða Norska-synodan,
sem þú segir um (N.H. 11) að
sé bara “norsk útgáfa af Missouri-
synodunni” ? Er trúarofstækið,
rótttrúnaðardrambdð og dómsýkin
gagnvart þeim, sem. ekki í einu og
öllu samþykkja stefnu Sam., sem
þá einu “réttmætu stefnu”, orðið
öllu minna í kirkjufélaginu nú, en
það var í Missouri- og Norsku-
synodunnm, þegar “Nauösynleg
hugvekja var rituð á móti þeim,
sem varnarrit fyrir þann kristin-
dóm, sem þá, og að svo miklu
leyti, sem ég fæ séð er enn, kendur
um þvert og endilangt tsland, og
sem bæði ég og aðrir kirkjufélags-
menn, er fermdir vorum á IsLandi
tim þatm tíma, lofuftnm meft okk-
at fermingiarhedti, aö “starada
stööugir í tdl vors endadægurs ?
Æðir raú höfuðprestur kirkjufé-
lagsins nokkuð rrainna á móti raýju
19. aldar guðfrœðdngununi, en Mis-
soufi-meain gerðu þá ? Er ekkd bdsk
upinnj prestaskólakenraararnir og
raærri allir belztu guðfræðingar Is-
larads settdr í villutrúar gapastokk-
inn af ritstj. Sam. og þeim kirkju-
félagsprestum, sem fastast fylgja
horaum að málum ? Missourirmenn
sögðu um 19. aldar guðfræðiraga,
að “djöfullinn talaði út úr þedm”.
ICn Sam., málgagn kirkjufélagsins,
líkir Bredðablikum viö “aftur-
urgöragu”, “Glátn”, “Jtórólf bægi-
fót”, o.s.frv. Talsmönnum nýju
guðfræðinnar er líkt við “úucifer”
og “Herostratos”, þræliran, sem
brendi Díönu musterið. og sagt er
að “illur aradi einhversstaðar haldi
á pentta þeirra” (sbr. Sam. 24-7-
193 og 232, og Ar. 5-54). Og hver
er þá mismttnttrinra ? Eða rétt-
trúnaðardrambið ? Forseti kirkju-
félagsins jaíraar ritstj. Sam. við
Elías, meistarann, enn sjálfum scr
við Elísa, lærisveininn, og ritstjóri
Sam. tekur sér til mannjafnaðar
St. Pál (sbr. Ár. 4-151 og Ár. 5-
18-19-20). Hafa Missouri-mennirnir
nokkru sirani hreykt sér hærra ? þá
er umburðar- og kærledksleysið I
I margt mætti vitna í þessu sam-
bandi. Kirkjufélagið rak þann eina
keranara, sem það átti, og til þess
færan, að standa fyrir skólastofn-
un þess, fyrir þá ednu sök, að hann
gat ekki samsint öllu, sem Sam.
hafði að segja um nýju guðfræðiaa
og í garð móðurkirkjunraar á Is-
jaradi, og horfði ekki í það að
fórna skólafyrirtœki sírtu til þess
að verða af með kenraarann (sbr.
Sam. 23-162). Býður nokkur betur ?
þá er framkoma forseta kdrkjufé-
lagsiras í sambandi við útgöragu
Gardar-safnaðar úr kirkjufélaginu.
Hamra ógraar aumingja Gardar-
söfauði með því, að við það að
stíga þaö spor, hafi söfauðurinn
ekki einasta slitdð sambandi við
kirkjufélagið, heldur líka öllu trú-
arlegu sambandi við g'jörvalla lút-
erska kirkju í Vesturheimi (sbr.
Sam. 24-6-179). Og þetta táltœki
safnaðariras virðist vera í augum
forsetans eins viðurhlutamikið og
þó söfnuðuritm hefði gengið út úr
kristninni. Og svo, þegar þetta
fráslitraa fiak, með brotið mastur,
rifin segl, og slitinn rá og reiða,
leiðsagnar, stjóra og stefaulaust,
rfekandi á reginhafi varatrúarinnar,
í dauðans hættu — frá hans sjón-
armiði að minsta kosti — sendir
sirt nevðaróp heim til móðurl
kirkjunnar á íslaradi, á þær einu
björguraarstöðvar, sem hugsanlegt
er, að hjálp g e t i komið frá, •—
hraðar forsetinn sér til að skora á
biskupinn og prestastóttiraa á Is-
landi, að verða nú e k k i að liði.
Ekki að skjóta út björgunarbátn-
um! Nei, ekki í “opposition” cið
kirkjufélagið (sbr. N. Kbl. 1909,
20-23-7). það er eins og það sé á-
litin “synd til dauða” (Sam. 23-
11-334) fyrir nokkurn söfnuð,- aft
ganga úr kirkjufélaginu. H'ver
söfnuður, sem það gerir, er víst í
augum höfuðpresta og helztu for-
'kólfa þess “óalandi, óferjandi öll-
um bjargráðum”. Hve nær hefir
Missouri-synodan eða forstöðu-
menn hennar fariö lengra ?
(Framhald).
Sendið HeimHkring'lu til
vina yðar á Islandi.

THE DOMINION BANK
HORNI NOTRR DAMJE AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $£>,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN .-
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum sórstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti & sparisjóðs innleggjum af ?1.00 og yfir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljuu peningaávísanir á ÍSLAND.
H, A. ItUIGIIT RÁÐSMAÐUR.
Með því að biðja æfÍDleKa um
“T.L. ClftAR,’' þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.
T.L.
(UNION MADF.)
Wentern Oigar
Thomas Lee, eiiíandi
Faetory
Winnnipeit:
Styrkið
taugarnar með þvf að
drekka eitt staup af
öðrum livorum þess-
um figæta heimilis
bjór, & undan hverri
máltíð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY Winnipcg, Canada.
Departrnent of Ayriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
votn, sem veita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þ«ss vegna
höfum vér jafman nœgain raka tiil uppskeru trygginga r.
Ennþá eoru 25 milíónir ekrur óteknar. sem fá má traeð heim-
ilisréitti eða kaupum.
Ibúataja árið 1901 var 255,211, tru er nún orðin 400,000
manns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árutn.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir traeir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki ent nú sem næst fullkotnin, 3516 mílnr járn-
brauta eru í fylkfau, setn allar liggja út frá Winntpeg. þrjár
þverlandsbrauta Lestir fara daglega frá Winndpeg, og innan
fárra máraaða verða þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
<>g Canadiam Northern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litið er. þér ættuð
aö taka þar bólfestu. Ekkert annað larad getur sýrat sa/ma vöxt
á satraa tkraaibili.
TIL U imAll *1V\’A :
Fariö ekki fratnhjá Winn.peg, án þess aö grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yöur fuUkomraar upp-
lýsingar um heitnilisréttarlc.nd og fjárgróöa möguledka.
Stjórnarformaftur og Akaryrkjumfila Rfiðgjaö
SkriHO eftir upplýsinnrum til
JoNt-p»> Bui'ke .la«. Hatti’ey
178ÚODAN 'VE WINNIPEO 77 YORK BT . TORONTO
\ LDREI SKALTU geyma til
A ' morguris sem hægt er að gera
f dag. Pantið Heimakringlu f dag.
134 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
ANNAR KAFúI.
I.
J ólakvöldiö.
1. I L i 1 j u d a 1.
Jólin voru komin. þau eru allstaftar hátíöleg
halddn, bæði hjá ríkum og fátækum, en á mjög mis-
muraanói hátt.
1 LiJjudal eru líka komin jól. Komdu inn í sal-
fnn, lesari góður.
það er nýlega búið að kveykja ljósin, fegurðin og
skrautið blasir hvervetna við auganu. Barúnsfrúin
situr í legubekknum og er að skoöa myndir í bók,
sem bggur á borðinu fyrir framas hana. Hún er
klædd úrvalsfatnaði, við hverja hreyfingu hennar
skrjáfar í silkikjólnum. Barúninn gekk um gólfið
aftur og fram, en börnin sveimuöu kring um rík-
mannlega jólaborðið.
FORLAGALEIKURINN 135
það þarf naumast að minnast á þaö við lesar-
ann, aö fjölskylda þessi er hin satna og Mórits haíði
kynst þrisvar sinnum áöur, á býsna óþæ-gilegan hátt.
Barún Ehrenstam var nýlega seztur að á þessari
óöalseign sirani, sem hann fékk aö föður sínum látn-
um, og var nú alfluttur frá Stokkhólmi, þar sem
hann áður bjó. Eins og áður er getið, var íaðir
hans áttræður, þegtar hann veiktist og dó.
Barútt Ehrenstam var farina að eldast. Hann
var orðinn 54 ára, og hárið var byrjað að grána, en
ekki hafði aldurinn mýkt harða lundarfarið hans.
Barúninn var tvígiftur, og átti eánn son traeð fyrri
konu sinni, sem dó slysalega. þessi sonur líktist
barúninum í öllu, erada syrgði faðirinn haran lengi, og
með medri viðkvæmni en vænta mátti af honum.
Seinni koraa barúnsins var af ríkri aðalsætt, og talin
ein hiiraraa mentuðustu kvenna í höfuðborginrai. Með
henrai átti ,hann tvö börn, Georg og Isabellu. Sonur-
iran var 10 ára gamall, en dóttirin 8.
Auk þessara fjögra persóna, sem þegar eru
nefndar, var hin fimta til staöar í sal þessum, sem
Iesarinn fylgdi okkur inn í.
þessi persóna var meistari Hólm, sem um nokkur
ár hafði verið kemiari Georgs, enda þótt tilraunir
hans í þá átt hefðu borið lítinn árangur.
Ilólm var þnítugur að aldri, andlit hans var ekki
beml'rais íagurt, en samt sem áður mjög viðfeldáð.
Oft lék þunglynt bros um varir hans, en engin
beiskja fylgdi því samt, því orsök þess var ást en
ekki hatur.
Meistari Hólm var einn af þessum eÖallyndu til-
finningamönnum, laus við alla eigingirni, sem faun
eins mikið til annara ógæfu og sinnar eigin. þung-
lyndið, sem hvtldi yfir svip hans, orsakaðist ekki af
hans eágin þjáraingum og baráttu, ,sem .þó höföu átt
sér stað stundum, beldur af óánægju yfir hinum
136 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
ranglátu lífskjörum manraaana, — baráttu hins góða
gegn hinu illa í hedminum.
Hólm hafði ávalt fátækur verið. Hann var af
bændafólki kominn, og átti það mest sjálfsafneLtun
sinni og sparsemi að þakka, að hann náftd þessu
meratastigi og þessari stööu. Föður Georgs litla
líkaði vel við Hólm, og vildi ekki missa hanra, erada
gerði haran þannig lagaða samninga við hann, að
Hólm sá sér hag í að vera kyr.
Samraingur þessi var þanraig, að þegar liðin væri
ákveðdn áratala, þá skyldi Hólm ásamt lærisveini
sínum fá að- hejmsækja framandd lönd, og að því
brarau skyldi hann fá Leigulaust land til lífstíðar á-
búðar.
A þeranan hátt voru íramtíðarvouir meistara
Hólms uppfyltar, og sökum þess umbar hann
ar móðganir, sem honum voru gerðar á heiimiii bar-
únsins, með þolinmæði, sökum þess reyndi hann eftir
rraegni að fræða la.ta og þrjóska Lerisveininn sinn,
sökum þessa lokaði hann augum sínum fyrir hörk-
unrai, eigingirninn'i og skortinum á mannkærleika,
sem átti sér stað á þessu auðuga höfðingjabeimili.
þessi ár voru löng, leiðinleg og þreytandi fyrir
hinn unga rnann. F.iraa ánægjan, sem hann naut, var
að fræða Isabellu.
þessi litla stúlka var auðsveipin við keranara
sinn, erada þótt hún ott og tíðum væri óþoeg foreldr-
um sínum, og hann hafði því mikla ánægju af að
kenraa henrai, og biia hana undir lífið, og Jxið því
meiri ánasgju, sem hún var óvenjulega vel gáfuð.
“Hún bætir mér þaö, sem ég verð að líða hér”,
hugsaöi keraraarinn. “Herarai ætla ég aö innræta mín-
ar lífsskoðarair, því hún skilur mig”.
þessi hugsun huggaði hann, og — ásamt von um
betri ókominn títna — gai honum þrek til að þola
alt.
FORúAGALEIKURINN 137
Eiras og áður hefir verið minst á, var barún Ehr-
enstam að ganga fram og aftur um gólfið i herberg-
inu, en kona hans skemti sér viÖ aö skoða myndir,
og börnin sveimuðu kring um jólaborðið. Meástari
Hólm sat við gluggann og horfði á himdninn, sem
var fjölstirndur.
“Cæcilia”, sagði barún'nn, sem stóð kyr fyrir
framan konu sína, “ég hefi gleymt að segja þér að á
sunnudaginn kemur verðum við að halda fjölmenna
miðdegisveizlu og dans um kvöldið. Vilt þú undir-
biia þessa veizlu?”
“En, Alíreð mitm góður”, svaraðd barúnsfrúin
‘;þú gleymdr því, að við erum enn að trega föður
jiinn, sem dáinn er iyrir tæpum fimm mániiðum”.
“Eiramitt það”, svaraði barúninn. “Á dauði átt-
ræðs gamalmennis að banna mér að halda miðdegis-
vedzlu ? Ilvaða bull er þetta ?”
“Jœja þá, vinur minn”, svaraði frúin, i “og hverj-
um ætlar þú að bjóða í veizluna?”
“Fyrst og fremst nágrarana okkar, Stjarnekrans
greifa, sem nýfega er kominn heim úr ferðalagi sínu.
það er aðallega hans vegna, að ég stofraa tdl þessar-
ar veizlu. Ég hefi skrifað nöfa hiraraa gestanna á
lista, og baran skal ég fá þér”.
“Svo Stjerraekrans greifi er þá komiran heim?”
“Já, og hann ætlar sér nú að’ verða kyr heima.
Ég skal segja þér”, sagöi barúraiiin lágt og settist
hjá korau sirani, “að ég hefi hugsaö mér að ná sam-
þykki gredfans á áformi, sem mér hefir hugkvæmst”.
“Hvaða áform er það?”
Barúninn benti með augunum til ísabellu, sem á
þessu augnabliki var að rifast við bróður sinn um
piparköku, er þau vildu bseði eiga, og svaraði :
“Ég hiefi hugsað mcr greifann, sem hæfilegt
mannaefni dóttur okkar, þegar húra að fáum árum
liðraum er komin á giltingaraldur. Gredfinn er enn