Heimskringla - 17.02.1910, Qupperneq 5

HEIMSKRINULA
WINNIPEG, 4. NÓV. 1&09. Bl* 5
Á hólmi freistinganna.
Prédikan, flntt f TjaldbúOarkirkju 13. febr.
1. sunnudag í föstu, 1910, eftir
F. J. Berqmann.
BrEN.—Mildiríki faðir á himmim.
Ilugur vor lyitir sér sorgbdtinli
fram fyrir þig, því vér finnum sárt
Maöur, sem mikiS er gefiÖ, sér aÖ um blindni og hleypddóma
sársaukann og baráttuna íram- mannanna. Hann hefir hugsað um
undan. Ilann rennir grun í, að baráttuna, sein þetta myndi kosta.
þetta muni ekkert minna kosta en Ilann hefir hugsað um þann óra-
sjálfsfórn. Vitaskuld haía ókomnar tíma, sem þetta myndi hafa í för
þrautir varpað enn þá gleggri með sér ? Er engin auðveldari leið ?
skugga inn í sálu hans en nokkurs Sú, að bedta sömu aðferð og þeir,
annars. og af því það liggur í sem áður hafa leitað valda. Vold-
maunlegu eðli, að óttast fórnina • ugum herra og máttugum vill
! og skialfa oe titra frammi fynr heimurinn liita. Vuikap og van-
til synda vorra og yfirsjona og- , h J , 6 - x • , . .. „ . ,
•. , , , ... . , henm, kemur su freistjng fram í mattugan lavarð smanar liann og
jatum og skilium, hvc ílla ver oft , v , . ° , ... „
tíöum höfum farið að ráði í ^ Vorum, að beygja al leiö eða fymlitur, hversu mattugur, sem
og
voru, 'einmitt á reynslustundum |
lífsins, sem þú sendir oss, t til að
ná þroska og fullkomnun í hinu
beita einhverjum brögðum svo
fórnin verði eigi jafn-tilfinnanleg.
Markúsar guðspjall er elzt allra
góða. Vér fyrirverðum oss, er vér : guðspjallanna og þess vegna næst
hugledðum, að börn, sem eiga svo i viðburðunum. þ-að segir frá freist-
elskulegan föður, skuli eigi hafa ' ingunni með lang-íæstum orðum,
látið sér betur liepnast að lifa
samkvæmt heillögum vilja þínum.
er hljóða svo
“Og þegar (eftir skírnina) knýr
En vér biðjum þig, þú sem ert ! andinn hann út á eyðimörkina, og
þolinmóður og átt það langlund- hann var á eyðimörkdnni fjörutíu
argeð, sem aldrei þreytist : Kenn ! daga og hans var freistað af Sat-
i an, og liann var meðal villidýr-
og englarnir þjónuðu hon-
oss að sigra á hólmi freistinganna
þegar hið illa í oss og umhverfis I anna
oss leitast við að toga oss af i um”.
réttri leið og koma oss til að Frásögttr þeirra Matteusar og
svíkja hið sannasta og bezta, sem I/úkasar eru að minsta kostd ein-
vér þekkjum, hjálpa oss þá, bless- um tíu til tuttgu árum yngri.
aði faðir á himntim, að standa | þ.ær má því helzt skoða sem skýr-
stöðugir, eins og hann stóð stöð-
ugur, sem þú galst hoiminum. fyrstu öld á því, sem fram kom
Ivenn oss þá að skilja vora eigin
velferð. Og kenn oss þá að feta í
heilögu fótsjiorin hans. i Vér bdðj-
um í Jesú nafni, Amai.
ingar kristdnna manna sednt á
Ræðutextd Mt. 4. 1—11.
Við freástingarsögu frelsarans
vfð frelsarann. Á austurlenzku lík-
ingamáli er þar bent á freistdngar-
atrdðin, hver þau hafi verið. þaö,
sem fram fór í sálu frelsarans,
verður cdns lifandd fyrir hugskots-
sjónum vorum og þættdrndr í grísk-
um harmsöguleik.
Fyrst stednarnir og brauðin.
könnumst vér allir. Hún er edtt Jesú vissi um hungrið á Gyðdnga-
af því, sem komið er inn í meðvit- landi og — hungrið í hedmdnum.
und kristinna manna. Edtthvað Hann þekti fátæktina og skortdnn.
dularfult og óskiljanlegt verður Tilfinning óumræðilega næm ein-
þar ávalt, sem hugur vor á eftir mdtt fyrir þessu örbirgðarböli
að gera scr grein fyrir og leysa úr mannanna, var honum meöfædd.
°K geymast verður eilífðinni. En Hann sá hvarvetna I.azarus fvrir
svo er um svo margt hið æðsta dyrum rika mannsins. Honum hef-
og göfugasta, er vér eigum. það fr blætt það böl í augum frá því,
er stœrra en svo, að vér ráðum er hann fyrst v.edtti lífinu eftirtekt.
við það í þessu lífi. i .T,
_ , ... 1 Nu var freistingm þessi : Brevt
Frasagan um freistmguna hlýtur nú stóru j brau5 Uxknaöu
að hafa komið til lænsveinanna hlm?riö Wttu aí heiminum þessu
fra frelsaranum sjalfum. Hun kom kva]ræöf _ ,>essari skeramli fa.
fram við h.ann einan og þar voru tafktj sem 1ÍRfíur eins ( r martröð
engrn mannleg vitni td frasagnar. 4 niannfK;,laffinu. lk,ittu öllum
Og liklega hefir það eiga venð fyrr mætti
þinum til að l>æta úr lík-
en þeir voru orðmr honum vel amfc m skorti sem ir lifl5 aö
kunnugir og handgengmr, að hann kvalafullri prisund fyrir meiri
hefir sagt þeim frá því dularíulla hluta mannkvnsins. Eáttu endur-
salarstríði, sem hann átti í, áður lausnarverk þitt vera í þvi {ól}ri5|
hann hóf kenndngu sína og lausn- aS mar(nfal(la fiskana 0 brauðin,
arstarf a Gyðingalandi. | svo allir fai nóg og tólf karfir
Flestir eru fámálugir um slíka fullar að ledfum. það skal ganga
hlutd, — eftdr því varasamari, sem fljótt. Og það skal ganga vel.
medra er i þá spunnið. Endurmdnn- Slíkt kunna allir að meta. Og
ingarnar um sársaukann, er fylgt hvorki skulu farísear né frœðdmenn
hefir, eru edns og flednn, sem linitið fá reistai rönd við, að lýiðurinn
liefir í hjartastað. Eiitthvað af kannist við lausnarvcrkið mikla.
hjartataugunum fylgir, ef út er I En það var eigi æSsta.
kipt. En hann hlífði ser eigi vdð I Eðra OR göfugra ætlunarverk en
neinum sarsauka, vor vegna. Hann ]>otta hafði hann séð æ.Uað, er
hefir vitað, hve dýrmæt hún yrði hann stóð 4 bökkunum vi8 þór.
ollum heami. Vér fáum ekki skilið, dan vatndð dra,up ur hari baas.
hvermg kristnm mætti án henilar ..MaSurinn lifir ekki af brauðli dnu
vera' i saman, heldur af sérhverju orði,
þau atvik, er sýna oss inn í sál- sem fram gengur af guðs munni”.
ir mannanna, eru dýrmætari atvik- : llrauðið er gott. En hugsandr guðs
in í lífi þeirra. þau eru tiltölulega eru betri. Sælt er að seðja líkam
fá í samanburði við hin ytri at- legt hungur. Sælla er þó að vedta , ,
riði, sem vér fyllum oft huga vorn hungruðum mannsanda næring. Sú 'axnu • J'.n jætta er avalt hégonu
mieð og græðum lítið á. Baráttan leiðin er ólíkt erfiðari — og blóð i °s >mv«dan. Lífið er aldm ofur-
í eyðimörkinni, baráttan í gras- hverju spori. Iín hana geng ég.
garðinum og angistarópið á kross- ■ iSg má ekki taka niður fyrir mig.
inum eru alt sams konar atvik. ! J>4 kemur onnur freisting,. Sá,
þau sýna oss inn í sálu frelsarans. I sem steypti sér niSur af þakbrún
Vér stöndum hugfangnir og steini musterisinS) vröi viöurkendur
lostnir. Dýpstu strengar sálarvorr- þ f staS Með þeim
ar fara að titra. Vér þekkjum hæUj átti lýSurinn von 4 Messiasi
sjalfa oss. Og vér skiljum, að sál _ íallandi niSur af himná)
guðdómlegrd jartegn og glæsilegri,
hans var háð sama sársaukans
lögmáli og sálir vorar.
í augsýn alls fólksins. Sú von var
veraldar, hvergi til. Menn ímvnda
sér jörðina flata eins og borð.
Hafa enn enga hugmynd um liitt.
að hún er hnöttur, og aö veraldar-
ríki eru hdnum megin á hnettdn-
um unddr fótum vorum, eigi síður
en vor megin. Og af þvi máttur
hins illa var svo mikill í hugum
manna á þeirri tíð, fundu þeir ekki
til óhæfunnar, sem í því felst, að
honum haú verið gefið vald til að
liera frelsarann eins og eifi undir
hönd sér gegn um loftdð. Austur
lenzku ímyndunarafli þedrrar tíðar
eru þetta eðlilegar mvmldr. En oss
eru þær með öllu óeðlilegar og
verða trú vorri hættulegir ásteyt-
ingarsteinar, svo framarlega sem
vér höldum fast við bókstafinn.
í bæninni, sem Jesú kendi læri-
sveinutn sínum, — kristninnar dýr-
legu fyrirmyndarbæn, £aðir-vor,
stendur : Eigd leið þú oss
freistni! Sú bæn tengir fredstingu
frelsarans við freistingar vorar.
þær eru öldungis sama eðlis. Og
hans dæmi á hólmi fredstdnganna
ævarandi fyrirmynd öllum mönn-
um, er þeir eru í sömu sporum
staddir.
En hví eiga freistingarnar sér
stað ? Hví eru þessi kefli lögð fyr-
ir hrösunargjarnan fót mannsins ?
Freistingarnar eru einn allra-
áþreifanlegasti veruleiki lifsMis.
|>ær virðast gefnar oss í sama
skj-ni og allir örðugleikar. Oss
finst ósjaldan lífið ofurefli. örðug-
leikarnir kröftum vorum langt of
hann kann að vera í vedkleikanum.
Neyð þú heimdnn tdl hlýðni og
hann íellur þér til fóta á skömm-
tíma. — En þá verða mennirnir
þrælar, en eigi frjálsir þjónar —
og endurlausn engin. Vík burt,
Satan! Drotdn guð þinn átt þú
að tilbiðja og þjóna honum ein-
um!
Alment var álitið, að sá illi
rikti í heiminum, að minsta kosti
allstaðar ivtan Gyðingalands. Sam
kvæmt því er sá illi látinn bjóða
Jesú alt þetta veldi sitt, svo fram-
arlega sem haun vildi kannast við
tígn hans.
Alt þetta eru hugmyndir hins
fyrsta safnaðar, sem flæktur var,
mjög eðlilega, í hugsunarhœtti
þjóðar sinnar og aldar. Iákinga-
mál frclsarans þekkist á því, hve
nærrí hann hélt sér veruledka lífs-
ins. Hér er farið langt frá honum
og þess vegna eru frásögur hinna
síðari guðspjallamanna um fréist-
inguna svo undur ólíkar líkdngum
hans og dæmisögum og hvíla á
vanþekking þeirrar tíðar. Fjallið
oíur-háa, er’ sjá má af um öll ríki elns verðlaun af holmi fredst-
ir sig, — gera eitthvað minna og
lélegar, en maður áttd að gera.
Hjálpræðisvegurinn, sem Jesús
vildi öllum kenna, að seilast ávalt
eftir hinu mesta, inna ætlunar-
verkið af hendi, hvað sem kostar,
vera trúr æðsta hugboði kærleik-
ans, þó lífið sjálít liggd við. Á
þann hátt varð hann freJsari
mannanna, eilífur og ógleymanleg-
ur.
Til hvers eru freistingarnar ? Á
hólmi þeirra falla svo margir. All-
ir menn að ednhverju leyti. Og
vér getum bœtt við : Allir menn
að svo skelfing miklu leyti. Sár-
ustu endurminningarnar,sem fylgja
oss til grafar, eru um ósigrana, er
vér oft bíðum á þeim hólmi. j»að-
an rann öll vor óhamingja. þedrra
vegna hættu englar lífsins að bera
oss, svo fótur vor steyttist ekki á
steini. Ávalt var það sjálfum oss
að kenna. Ávalt gátum vér unnið
sigur, ef lundin hefði verið nógu
traust og trúmenskan nógu mdkil.
En stöku sinnum, sumir lang-
oftast, aðrir við og við, unnum
vér sigur fyrir einhvern æðri mátt.
Guð var þá svo máttugur í oss,
eins og hann var f syni sínum
elskulegum, Jesú, að vér létum oss
eigd ginna af róttri leið, en héldum
oss dauðahaldi við hinar æðstu
kröfur.
Við hverja slíka sigurvínning
efldist með oss alt það, sem var-
aiilegt gildd liefir. það, sem vér
flytjum með oss yfir í edlífðina,
bárum vér smám saman með oss
IF1 R _ÆI
FYRIR VKíTUR-
Ll.VDIÐ.
McKEiizie s
FKÆ eru BEZT
McKENZIE’S
URVALS FRCE
Lítið eftir McKENZIE’S sýniskössum með
ÚTSÆÐI ÞEIRRA í, SEM ERU í HVERRI BÚÐ.
EF KAUPMAÐUR YKKAR HEFIR ÞAU EKKI, ÞÁ
SKRIFIÐ EFTIR VORUM ENSKA BÆKLINGI SEM
VEITIR YKKUR ALLAR UPPLÝSINGAR. —
VALIÐ FYRIR VESTURLANDIÐ — RÆKTAÐ
FYRIR VESTURLANDIÐ OG ÞVÍ VIÐ-
EIGANDI. ÚRVALS LÍFSÞRÓUN.
MUNID I
Við erutn EINU ALLRA FRÆ TEG-
UNDA SALAR í Vesturlandinu
Vér stúdórum jarðveginn og selj
um fræ fyrir hann.
A.E.IW.KENZIE Co tr» ! Al
BRftN DONman CALGARY alia rll
Seectsmen to Western Cannda. \ Mlll
oían á, að aldrei ringd1 og varð
því grasvöxtur með langrýrasta
móti, en af því að tíðin var svo
Já, segir Jón. Ég hefi aldrei
veitt því eftdrtekt fyrri, að rnann-
gildi ednstaklinganna verður að
En torvelt hefir það cflaust ver- heimska ein og hjátrú. En mátti
ið umfram flest annað, að koma nú eigi taka þessa hjátrú og
lærisveinunum í skilning um þetta, heimsku í þjónustu sína ? Var edgi
sem lratn. við hann liefir komið. sjálfstæðisþrá þjóðarinnar eðlileg ?
|>að er hverjum hversdagsmajnni Var unt að inna af hendi fogurra
oSætlan, að skilja hugarstríð göf- ætlunarverk íyrir þjóð sína, en
ugmennis, er stendur honum óum- hrista af henni okið rótnverska og
ræðilega mikið ofar að sálargöfgi gjöra hana að voldugri þjóð, sem
og sálargáfum. Og lærisveinarnir orðið gæti miðstöð guðsríkisins á
voru eigi annað en hversdagsmenn. jörðunni ? Jtað er óhætt að rísa á
Hve fátækt þedrra sálarstríð liefir móti legíónunum og járnglófanum
verið i sannanburði við hans! En rómverska, þó ægilegur sé. Ritað
eitthvað slíkt hafa þeir samt þekt er : Hann mun bjóða englum sín-
og kannast við af eigin reynslu. um um þig og þeir munu bera þig
Lítill lykill opnar oft stórar dyr. á höndum sér, til þess þú steytir
Hið fyrsta, sem vér látum oss
skiljast, er að freistingarsagan sé
ekki fót þinn við stedni
En sá, sem beitir röngum brögð-
alls eigi um neintt ytri atburð, er Um, freistar drottins guðs síns
fram hafi farið með líkamlegum Gyðinglegt alveldi vfir heiminum
hætti, heldur ednungis andlegur at- yrði mönnunum fátœklegt fagnað-
burður á svæði sálarlífsins. Hún arerindi. Englar drottins liverfa frá
er edns veruleg fyrir því, — enn þeim, sem ætla að leysa ætlunar-
verulegri dirfist ég að segja. Hún verk lífsins af hendi með því að
leiðir oss fvrir sjónir baráttuna, beita brögðum. “Ekki skaltu
sem fram kom í sálu frelsarans, freista drottins guðs þíns'”.
er hann gerði sér ljóst, að Mcssí-
asar-starfið var honuni ætlað.
Og sú falska augnábliks-úitsýn
hvarf í skyndi. En sama freisting-
Skírnin var honum köllttn og in eltir hann síðar á öllum veg-
vígsla til þess háleita embættis. nm. HVað eftir annað verðum vér
Köllunar-augnablikið ef til vill hennar vnrir. “Sýndtt oss teikn af
stærsta ajignablikið á æfi hvers himni ; þá skultim vér trúa”. —
manns, þegar hið dýpsta og sann- “jrf þú ert guðs sontir, þá stíg
asta, sem til er í eðli ltans, rís niður af krossintim”.
|,p.p og segir til sfn, Etlunarverk- Hann er sendnr ci(ri Gvðin llm
ið bfastr við og birtist í fegurð og einum heldur ollum hcimi; 1Iu r.
dyrð, - hið stærsta og haleitasta, jnn hvarflar „m alt vfirborð -þrð-
sem hugurinn getur þanið sig út
ar, þnr sem búið cr af mönnum.
yfir. því minna er engum ætlað. Hvernifr er unt að n4 til allra ?
En á eftir fer vittir maður að Hvernfg fær guðsrikið br.eiðst út
velta fyrir sér, hvað það kosti. Um allan heim ? Hann hefir hugs-
efli. Örðugleikarnir aldrei ofætlan.
þ.edr cru gefnir oss til að glíma við
og æfa og stæla krafta vora á.
Öll íramför lífsins í því fólgdn, að
vinna bug á örðugleikum. Fjallið
fyrir framan mig til að fara yfir
og segja öðrum til vegar. Fljótið
þarna eigi til að vinna mönnum
mein og granda lífi þe-irra, en til
að kenna þeim að leggja brú yfir,
og láta það þjóna sér. Hið illa er
alt örðugledkar, er vér eigum við
að etja. þeir örðugleikarndr erfið-
astir viðfangs, er vér berum hið
innra með oss. Og sá örðugleikinn
skaðvænlegastur allra í fari manns
ins, sem fólginn er í tilhneigiinig-
unni til að hlífa sér sem mest,
leggja sem allra-minst á sig, velja
auðveldustu leiðina ávalt og kom-
ast hjá, að leggja nokkuð í sölur.
Sú tilhneiging er frcisting, sem elt-
ir oss menn á öllum vorum veg-
ttm frá vöggu til grafar. Og hún
gerir minna en ekki neitt úr lífi
ótal margra.
Öll hm vandasama list líísins
virðist í því fólgin, að taka stöð-
ugt á aí alefli og draga aldrei af
kröftum. A þann hátt slíta menn
kröftum, vitaskuld. En kröftum
voruin er ætlað að slitna. það er
eina lífið, að fá að slíta þeim út í
baráttu og stríði fyrir einhverju,
er oss virðist svo gott og göfugt,
að vér höfum engan frið fyrir,
nema fá sem bezt af hendd leyst.
Lífsins mikla freisting er að svíkj-
ast um.
Hve nær svíkjast menn um ?
Jtegar þeir breyta ekki eftir beztu
vi'tund. Jiegar þeir fara ekki eftir
því æðsta og göfuga^ta, sem bor-
ist hefir inn í huga þeirra. í hvert
sinn, sem þeir hlífá sér, — velja
auðveldusttt leiðina í stað Jneiirrar
torveldustu, svíkjia þeir sjálfa sig
og utn leið lávarð lifsins og lterra.
Hver, sem hygst að forða lífi sínu,
týndr því. Glötunin er í því fólgin,
að svíkjast um, — taka niður fyr-
inganna. Jiær voru þrautir, sem
lyrir oss voru lagðar, til aö festa
lttnd vora, og kenna oss að þjóna
vilja hins liæsta. Til þess Krists-
mótið geti fram komið á lund
vorri, verður faðir vor himnieskur
að láta líf vort freistdngum háð,
eins og hans líf var.
Hví kendi þá Jesús oss að biðja:
Og eigi leið þú oss í freistni ? Eitt-
hvað af sársaukanum, sem hann
hcfir orðið að þola á hólmi freist-
inganna, hefir rttnnið inn í þá bæn.
Hann þekti manneðliö. Hann vissi,
hve óumræðilega veikttm fótum
það stendur á þeim hólmi. Lát
ekki freistinguna verða um meg
Gef máttinn til að standast!
Ilann kennir oss eigi, að biðja um
freistingalaust líf. Jxtð væri sama
og að biðja um þroskalaust líf.
Freistingarnar ertt líka guðs vilji.
Og hann kendi oss að segja :
Verði þdnn vilji.
En lífið er svo undur-varasamt.
Varasamt, eins og för yfir hálan
ís. Varasamt, eins og sigling um
haf, þar sem sjóræningjar eru á
ferð. Á tímum sjórændngjanna
voru skipin oftast nær með svik-
um tcygð af réttri ledð, áður á
þau væri ráðist. Áðttr þau lögðu
á haf út, komust ræningjarnir
vanalega að því, að einhver af
skipshöfninni var óánœgðtir eða ó-
vandaður. Við þann hinn sama
gerðu þeir kaup, að villa áttavís-
irinn er út kæmi á hafið. það var
gert með því, að smeygja járni inn
í kompásinn, sem vilti nálina, svo
hún sýndi rangar áttir, og stýrt
var alt annað en skyldi. Hvað eft-
ir annað var þetta gert. Eugan
grunaði. Dag eftir dag var stýrt
eítir vanalegutn reglum og öllti á-
litið óhætt. En svo kom þar, að
skipið lenti þar er ræningjaruir
biðu þess og varð Jæim að auð-
veidri bráð.
Svo er með margan manninn
farið. Og svo má fara með oss
alla, ef vér gætum vor eigi. Allir
höfum vér edtthvað af járninu,
sem beygir nálina af réttri leið.
Biðjum því hann, sem svo sterkur
var á hólmi freistinganna, að Ijá
oss veikum himneskt fulltángi sitt,
svo vér berum þaðan ekki minkttn
og hamingjuleysi, heldur það sem
varanlegt gildi hefir fyrir þetta lif
og hið tilkomanda. Amen, í Jesú
nafni! ■
ljómandi góð alt sumarið út, þá einni sameiginlegri heild í árangri
heyjuðu menn yfirleitt í meðallagi.
Og það, sem rnest er í varið, er
að hey manna eru miklu kraft-
betri en vanalega hefir átt sér
stað, og þar ai ledðandi hafa menn
miklu rneira gagn af búpendngi
sínum en að undanförnu. Einnig
var hausttíðin svo góð og hagfeld,
bæði fyrir menn og skepnur, að
menn varla muna eftir annari eins
hausttíð, sem liélst alt fram að
desember. þá fyrst urðu menn var-
ir við, að veturinn væri kominn.
Síðan janúar byrjaði, hefir verið
einmuna bfíða á degi hverjum.
þessi góða hausttíð kom sér
atkvæðagreiðshinnar, og það þarf
því ekki annaö en deála atkvæða-
tölunni í árangnrinn tíl þess að
finnai hina andlegu stærð hvers
kjósanda.
Fréttabréf.
Úr bréfi frá Duluth, 7. feb. '10 :
— “það, sem ai er votrinum, hefir
tíðin verið sú indælasta, sem hugs
ast getur, frostvæ-g og mjög lítill
snjór. Útlit það bezta hér með
næga vinnu á þessu ári. Málm-
grjóts og kolabryggja er í orði að
Fréttabréf.
FRAMNES P.O.
Jan. 26. 1910.
Herra ritstijóri Hkr.
Af því nú er orðdð svo langt
mjög vel og flýtti ákaflcga mikið h,ér verSi bvRð með fteiru. Svo er
fyrir því, sem gera þunfti í þessu nú þegar byrjaS 4 aS jrrafa og
bygðarlagi, ekki sízt fyrir járn- sletta undir hin löngu síðan fyrir-
brautarvinnunni, sem annars hefðd hujruSu stálverkstæði.. Fimm ára
að líkindum ekki komist nœrri því , “Cintract” var gefin út í byrjun
eins fljótt í gcgn.
janúar mánaðar sl. fyr.ir 10 mdlíón
Fólki líðttr hér yfirleitt vel og er dollara vinntt. Byggingarnar verða
rík-t Ýtl góðum framtíðarvonúm hér upp með St. Lonis ánni, því
um batnandi hag af góðum sam- þar hefir stálgerðar einveldið
göngufærum, þegar “brúnn” fer að keypt 17 hundruö ekrur lands, og
draga að og frá afuröfr þær, sem , hinti megin við St. Louds ána
landið og bændurndr framleiöa
Auk þeirra, sem
hér, eru þeir nú byrjaðir að verzla
kaptednn Sigtryggur Jónasson og
hr. Ságurjón Sigurðsson, og verzla
(Wisconsin megin) hefir það keypt
, .. rúmlega 18 hundruð ekrur, og er
aöur verzluðu Þ „ , * ,,
mælt að það plass eigi að vera
fyrir gripakví. Sagt er, að Canad-
an Northern. járnbrautarfélagið
aetli að leggja spor sín eítir endi-
þeir í stórum stil, — og svo koma *.. . . •__
. . .. ’ . longum nezta hluta borgartnnar,
Hmt-1 I l.zir nr irnti .o 11 r 11 n /S tT.ori iitiltt ° *
fleiri. Og er vonandi, að verzlunin
batni að tnttn, þegar brautin er
komiu í vmtiandi astand. Margir . . 1 . , „ ...
, . , „ , , , . fyrtr austan Iron Bay, mður vic
alita nu samt, að verzlun batm - , ,
, , . , ... vatn, og þar er sagtt að eagi af
ekkt tlltolulega ems og v.era mætti , . * *
,,, , , , bvggta malmgrjots bryggju og
vegna felagsskapítr verzlunarste'tt- ,•. , . ' r, C u
. skipakvi. Ivinmg malt að bygt
annnar, sem er allstaðar svmleg- ... ,, . t
. ’ , ,, ,, verðn milli 41. og 45. Ave, A Gar-
West Duluth, og er mörgum illa
við það. Endastöð hennar vcrður
rið
ð
byggja málmgrjóts bryggju og
ttr stra,x og kemttr fáar mílur út
frá stórborguntim, — en það er
líka vonandi, að bændttr séu svro-
lítáð farndr að vakna til meðvit-
undar um, að þcim sé einnáig nauð- (
field Ave. ætlar Boston kolafélagið
að byg.gja afarmikla og volduga
kolabryggju, fyrir eina málión doll-
ara. það er bezta úit'it fyrir, að
„ , . . . , hér verðd ein samanhangandi k.eðja
syn að hafa mem felagsskap en ; f , , Vv.
.„ , r ... „ , , , . , af brvggjum og verksmtðuim, alla
\rtf»riA lií»fir til a?S K'jr*tQ ha*r. «mnn J r. .1 ’
leiö fra D. m. ojr N. hcr megm
verið liefir til að bæta hag. sinn a
einn eða annan hátt.
Smjörgerðar stofnunin hér í Ar-
dalsbygð hefir rekið starf sitt með
meira fjöri á næstliðnu stimri en
að undanförnu, og fengu menn nú
2J/í cens meira íyrir hvert pnnd
enn í fyrra, og .er þó verð á
smjön minna en í íyrra á aðal-
markaðnum.
LÝÐUR VÍÐFÖRLI OG JÓN
EINFÖRLI.
Hvernig líkaði þér messan í
dag ? sagði Lýður.
Jón svarar : Ef aö presturinn
meö holdveikiskenning sinni hefði
haft þann tilgang, að kenna fólk-
inu, hvaða áhrif þessi og aðrir
sjúkdómar hefðu á skynjanafœri
mannsins, þá gat hún orðið gagn-
leg og uppbyggileg. En að búa til
síðan að ég hefi sent blaðinu kenningar og meðhöndla þær á
nokkrar linur, dettur mér í hug, Þ31111 hátt, og i þeim tilgangi, að
að biðja þig aö gera svo vd, að svæfa skynsemina en æsa tilfinn-
St. Louis árinnar inn i land”.
giefa þessum línum pláss í þínu
heáðraða blaði,
þó tíðast sé að skrifa fréttir í
tngarnar, — J>að er sorglegt ein-
kenni miðaldanna í nýju formi. Og
til þess að forða sjáUum mér frá
voða, ákallaði ég hin eálífu öfl, og
blöðin utan af landsbygðinni og k5 af heUum httg um styrk til
ég felli mig við það betur en aS viðhalda vakandi skynsemi,
margit annað, sem í þeim er, til gegn öl]um kenningum, svo engin
dæmis trúmálaþrœtur og óáreáðan- 4hrif nœSn tii aS dáleiða mig eða
legar sagnir í stjórnmálumk — þá taka fr4 mér heilbrigða hugsun.
samt verða nú fréttir frá mér
fremur litlar. Úg ætla samt að
ljta dáfítið til baka á umliðna
tímann og minnast dálítáð á tíð-
arfarið. Næstliðið vor var ákaf-
lega kalt, en sökum þess, að allir
höfðu nóg hey, líða skepnur
manna enga nauð. Gróður varð
því mjög seinn.
þú varst á kosningafundinum í
dag, Jón minn ? sagði Lýður.
Já, ég sat þar til þess að vita
um útkomuna.
I.ærðir þú þar nokkuð nýtt eða
Svo bættist þar j uppbyggilegt ?
Leitað hjálpar.
Ekkja með 4 börn ung, sem
misti mann sinn í sjódnn fyrir 3
árum, leitar til Vesturíslendinga
að styrkja sig til að komast til
Canada í sumar komandi. Hún
þarf að fá $14'5.00 styrk. J>að er
þegar búið að saína handa benni
$70.00;, en afgangsins er vant enn-
þá. — J>cir, sem vildu styrkja
þessa fátæku ekkju og munaðar-
leysingja, gerðu vel að senda það,
sem þeár vdlja láta af mörkum
til Heimskringlu. Móti því verður
tekið þar og kyitterað í blaðinu.
Styrkurinn þyrfti að koma sem
fyrst. Ekkja J>essi á nú heima á
Akranesi, og er sunnlenzk. Börnin
sögð mannvænleg eftir aldri.
Nöfn ]>eirra, sem þegar hafa af-
hent Hkr. peninga til styrktar
þessari konu, verða prentuð í
næsta blai.
næsta blaði.
KENNARA VANTAR
að Diana S.D. No. 1355, Manitoba,
helzt frá 1. apríl næstk. til 1. des.
Umsækjandi þarf að hafa 3. eða 2.
stigs kennaráprcf, og helzt fœr ttm
að lciðbcitta börnttm f söng. Gott
kaup borgað góðttm og ástundun-
arsömttm kennara. Skólinn þægi-
legur, stnðan létt, skilvís laun.
Sendið umsókn fyrir 30 marz til
undirritaðs.
MAGNUS TAIT, Sec.-Treas.
P.O.Box 145, Antler, Sask.