Heimskringla - 24.02.1910, Qupperneq 3

HEltóSfcfclNGEA
WtNNÍl'LiG; ‘24. FEUli. 1910. fe«£*d

rfíjBiMái
■ÉrtiíÍiVii

THE DOMINION BANK
HOENX NOXEE DAME AVENUE OG SHEEBROOKE STEEET
Höfuðstóll uppboigað ir; $4,000,000 00
Varasjóður - - - $.'»,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjöðs innleggjendum s» rstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af $1.00 og ytir. —
Barna innlegg velkomin. — Seljun peningaávfsanir á ÍSLAND.
H. A. ItlCIGHT RÁÐSMAÐUR.
Meft þvi að biöja œflnlega um
“T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fá ágeetan vindil.
T.L.
(UNION MADF.)
We**tern Cigar Tnriorj
Thomas Lee,eiuandi Winnnipei!
Reiwaofl hm
Extra Porter
Styrkið
taugarnar með f>vf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
björ, á undnn hverri
niáltfð. — Reyuið !!
EDWARD L. DREWRY
lanufacturer & Impcrter
Wiunipeg, Canada.
Depurhnent of Ayriculture und Irnmigruiion.
MANITOBA
þetla fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem ved'ta landinu raka til akuryrkjuþarta. p«s vegna
höfum vér jafnan nœgan raka til uppskeru trygginga r.
Ennþá eiru 25 milíónir ekrur óteknar, sem fá má mieö heim-
ilisrétti eöa kaupum.
íbúataja áriö 1901 var 255,211, nu er nún orðin 400,000
tnanns, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
Ibúatala Winuipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir mieir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem naest fullkomin, 3516 mílur járn-
brauta eru í fvlkinu, sem allar liggja út frá Winmpeg. þrjár
þverlandsbrauta lestir fara daglega frá Winmpeg, og innan
fárra mánaöa veröa þær 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadiun Northiern bætast við.
Framför fylkisins er sjáanleg hvar sem litiö er. þér ættuð
aö taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt satna vöxt
á sama tima'bili.
TIIi KFRIIATHWA :
FariÖ ekki framhjá Winnipeg, án þess aö grenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkomnar upp
lýsingar um heimilisréttarlcud og fjárgróða mögukika.
R JF* ROBLIIV
Stjórnarformaður og Akuryrkjumála Ráðgjafi.
Skriflö eftir upplýsinfum til
.loseph Rnrltc. .la*. Ilartnpy
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YOHK ST . TORONTO.
Framtíð íslenzkrar
tungu fyrir vestan haf.
það er líkast til aö ég sé aö
reisa mér hurðarás um öxl, að
taka mér fvrir hendur að skrifa
um það mál. En svo er mál með
vexti, að ég flutti dálitla ræðu
um þetta efni í félaginu Ingólfi
hér í Vancouver í fyrra, að ýmsir
kunningjar mínir hafa hvatt mig
til, að birta hana í blöðunum.
En af þeim ástæðum, að ræða sú
var sérstaklega stíluð til félagsins
Ingólfur, þá birtist hún ekki hér,
alveg orðrétt, eins og hún var þar
flutt.
það er svo sem auðvitaður hlut-
ur, að um þetta mál er ekki hægt
að rita, án þess að það ,séu nokk-
urskonar spádómsgrillur, eins og
nú horfir við, hvort sem maður
ætlar að halda því fram, að ís-
lenzk tunga lifi hér, eða maður
ætlar að halda hinu gagnstæða
fram.
Eg skal nú strax með góðu við
það kannast, að ég er ekki spá-
mannlega vaxinn, og geri heldur
enga kröfu til þess, að ég sé spá-
maður. Ætla ég ér því, ,að tala
um þetta atriðd rétt edns og slétt-
ur og réttur leikmaðuri en ‘'ekki
sem nedtt andans tröll, sem eng-
inn getur bifað.
það er enginn efi á því, kæri
lesari, að það eru mjög misskiítar
skoðanir um þetta málefni. það
eru sitmir, sem halda því fram, og
því miður eru þeir alt of margir,
sem fleipra um það, að íslenzk
tunga eigi hér skamma framtíð
fvrir höndum. Nokkrir eru, sem
halda að það geti skeð, að húu
lifi hér í ein tvö til þrjú hundruð
ár, og flestir álíta, að hún hljóti
einhverntíma að deyja hér út.
það munu nú ýmsir segja, aö
það sé öll von til þess, að al-
mieniningur sé þessarar skoöunar,
þar sem aðrir eins menn eins og
Einar IIjörleifsson, Jón ö'lafsson
og ýms önnur mikilmenni hafa
slegið þessu fram, — já, rekdð það
beint framan í nasir og augu lýös-
ins, með svo spámannlegum orö-
um, að fólkið hefir haldið, að þar
væru upprisnir spámennjrniir I)att-
íel og Jeremías og aörir • þeirra
nótar. En þar sem ég get nú ekki
séð, að Einar Iljörleifsson sé neitt
spámannlegar vaxinn, en flestir
aðrir menn, sem ég hefi séö, með
allri viröingu þó fyrir hans há-
göf'gu persónu, og andans atgjörvi
sem skálds, þá a-tla ég að prótest-
era á móti honttm af öllum þeim
kröftum, sem ég hefi á aö skipa.
Og sama er að segja um Jón
minn Ólafsson, og hin önnur mik-
ilmienni. þeir hafa líkast til verið
svo “langt fyrir handan landslög
og rétt”, eins og Jón ólafsson hef-
ir verið stundum, eftir hans edgin
sögttsögn, aö maðtir þarf líkast til
ekki að óttast mjög mikið spá-
dómsfieipur þeirra.
Eg ætla ekki, kærtt lesendur, að
fara að þylja yfir ykkur nokkra
samskonar spádóma, og þessir
menn hafa gert, eða þeirra nótar.
Mig langar ekkert til, að fylla hóp
þeirra manna, sem gera nöfn sín
fræg með því, að niðurlægja þjóð-
ernissjálfstæði Islendinga. það cr
skoðun min, að það sé hin stœrsta
en þó um leið sú atiðvirðilegasta
vöntun á þjóð'ernislegu sjálfstæði,
ef hún (þjóðin) tekur upp á þeim
ósóma, að tína titngumálinu, *—
tungumáli því, sem forfeður þjóð-
arinnar töluðu, tungumáli því,
sem móðir okkar talaði og kendi
okkur að tala. Og hvað íslenzkuna
áhrærir, þá er hún svo sögufrœgt
mál, að enginn, sem á annaðborö
lærir hana, og sem hefir einhverja
ofurlitla þekkingu, lætur sér detta
í httg, að glata henni. Islenzkan,
sem er móðir allra hinna skandin-
avisku mála, íslenzkan, sem búin
er að lifa í gegn um ótal aldarað-
ir, — íslenzkan, sem hin.ir ágætu
fornaldarguðir Norðurlanda, óðdnn
og þór, Baldtir og Freyr, töluðu
og lögðu sínum ágætu köppum og
skáldum í munn. Hún má aldrei
deyja og hún mun aldrei deyja,
svo lengi sem eyjan fríða og fagra
f Norðursjónum er til, en ekki í
sjó sokkin.
Sannast að segja höfum við
fremur fátt að byggja á með það,
að tungan geti ekki lifað hér. Við
höfttm engar sagn.ir af því, svo
mér sé kunnugt, að nokkttr þjóð-
flokkur, sem flutt hefir til Vestur-
heims, hafi glatað tttngumáli síntt.
Vér getum bent á Frakka hér j
Canada og Spánverja í Suðurrikj-
unum og Norðmenn og Svía í
Handaríkjunttm, einkum þó Norð-
menn, sem búnir eru að lifa svo
hundruðum ára skiftir í Banda-
ríkjunttm, en hafa nú jafnvel
stærri bóka og blaðamarkað þar
heldur enn heimaþjóðin. E'innig
má benda á þjóðflokka þá, sem
fyrir voru hér, áður en hvítir
menn fóru að byggja þessi Vestur-
heimslönd, niefnilega Indíánar. þeir
hverfa fyr sem þjóðflokkar, vegna
þess, að þeir eig^t svo örðugt með
að geta litað undir sömtt lífsskil-
yrðum og hvítu þjóðflokkarnir,
heldur enn það, að þeir glati feðra
ttingu sinni.
Og meðan vér höfttm svona
glögg .dæmi fyrir okkur, ættum
vér sízt að vera að vola með það,
að vér munum glata móðurmáli
voru.
Ég ætla nú að reyna, kærtt les-
endttr, að benda ykkur á ýmsar
líkur þær, sem ég ltefi fyrir mér í
jafnvel eins langa framtíð fyrir
því, að íslenzkan eigi hér langvar-
andi franitíö fyrir höndtim, já,
hönduin í þessu mikla landi Ame-
ríku eins og hún á á sjálfu ís-
landi.
Við höftim sögur af því, að á
17. öld, og langt fram á hina 18.,
já, jafnvel fram á 19. öld, var
þjóðtun.gan á íslandi komin í svo
ntikla niðurlægingu, orðin svo
V'éik, hrum og skæld, að það var
engin sjón orðin að sjá hana eða
heyra. En af því hún átti eins
fagran uppruna, var í fyrndinn.i
fylgikona hinna frægustu manna
og kvenna, þá vortt engin líkindi
til, að hún dæi. Ilún var tungu-
mál, sem tilheyrði miklu andans
fólki, fólki, sem að jafnaði ltefir
heilbrigða sál í heilbrigðum lík-
ii'tna. Ilún var tungumál, sem tal-
að var af þeim konum, sem færar
voru um, að fæða af sér mikla og
ttierka syni, syni, sem 'ekki höfðu
ferköntuð höfuð, heldur fallega
sporöskjtilöguð, svo að hljómöld-
ttr hins hreimsnjalla máls stöns-
uðti ekki í hornunum og dóu þar.
Nei, þœr gátu alt af verið á 4erð-
inni, hljófrtöldur málsins, í sálar-
fylgsnum hittna prúðu höfða. Og
{>eir voru kappar ótrauðir i, að
víðfrægja hið íslenzka tuugumál.
þeir skriftiðu bækur og ribger'ðir,
og þeir orktu ljóð og drápur.
þeir klæddti málið í alt það skfaut
sem það áður hafði átt, og jafn-
vel meira. Eg g.et tilniefnt aðra
oins menn eins og E'ggertölafsson,
Sveinbjörn Egilsson, Jónas Hall-
grimsson og Konráð Gíslason, sem
sem allir áttu ósegjanJega mákinn
þátt í því, að leysa íslenzka þjóð-
máljð úr því afturfarar ástandi,
sem það var í komið. Ég aetla
eiitnig að taka það fram, að þetta
voru menn, sem fengu sína fulln-
ustu mentun á Kaupmannabafnar-
háskóla.
þegar ég kom hingað vestur yfir
haf, í hina miklu borg á megiit-
sléttum Manitoba-fylkis, borgina
Winnipeg, tók ég eftir því, að ís-
lenzkan hjá landsmönnum mínum
þar var orðin hörmuleg. Síðan
etu nú yfir 19 ár. þá voru til með-
al Vestur-lslendingá tvö vikublöð,
Ileimskringla og Lögberg, og eitt
mánaðarrit, Sameiningiin'. Ef þessi
vikublöð og eina tímarit hefðu
ekki verið til, og ég tala nú ekki
um, ef þau hefðu aldrei orðið til,
)>á heföi íslenzkan hér vestanhafs
ekki vera orðin mikils virði nú
í dag. En eins og það er víst, að
ef bókmentir einhverrar þjóðar
deyja út, að þá deyr þjóðin, að
minsta kosti sem þjóð, — eins er
það og líka víst, að ef bókmentir
ejnhverrar þjóðar lifa og blómg-
ast, þá lifir þjóðin og vex og dafn-
ar að líkamlegum og andlegum
framförum.
[Niðurlag f næsta bl.]
202 milíóniir tonna a/f steinkolum
hafa verið framleiddar jafnaðar-
lega á Bretlandf hinu mikla, — af
þeim hefir verið flutt burt um, 40
milíónir tonn. Af járni er fram-
leitt 14 milíónir tonn, af blýi 35
þús. tonn, af zinki 19,000 tonn og
af aluminum 310 tonn.
2 Bækur
Gefins
FÁ NÝJIR KAUP
ENDUR AÐ HET.VUá-
KRINGLU S E M
BORGA $2.00 FÝRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
B Ó K U M Ú R A Ð
VELJA : —
Mr. Potter frá Texas
A«''alheiður
Svipuritin Hennar
Hvamniverjarnir
Kopuhefnd
Robert Manton
og Leyndarmál Cor
dulu frænku. —
Alt göðar S'igur og sum-
ar ágætar, efnismiklar,
fróðlegar og spennandi.
Nú er tftninn að gerast
kanpændur Hkr. Það
eru aðeins fft eint?>k eft-
ir af sumum bókunum.
Heimskrinela
P.O. Box 3083, Winuipeg
Smávegis.
Einhverju sinni var Dunker lög-
maður að flytja mál gegn ungum
manni, sem hafði móðgað föður
sinn.
Hann las jtpp ákæruna, en í
hv.ert skilti, sem hann kom að
þeim móðgandi orðum, er sonur-
inn hafði sagt við föðttr sinn,
hljóp hann yfir þau og bætti svo
við : “sagði. sonurinn’V þetta
fanst einttm af kviödómendunum
leiðinlegt, stóð því upp og sagði :
'“Hvað sagði þá sonurinn?”
Dunker leit einkennilega til hans
og sagði svo með mestu hægð :
“Settu þig niðttr á skítugan
rassinn og haltu bölvuðttm kjaftin-
um á þér saman — sagði sonurinn.
Maðurinn : “Heyrðu nú kona
góð, nú ættir þú að hætta að ríf-
ast. Geturðu ekki rekið Karólínu
burtu úr húsinu fyrst hún er til
einskis hæf ? þú kennir henni
hvort scm er um alt, sem aflaga
fer á heimilinu”.
Konan : Einmitt af þeirri ástæðu
get ég ekki mist hana, því ef hún
fer, við livern á ég þá að riíast ?
“Ermack” heibir stærsta skipið
í heiminum, sem brýtur ísl, mætti
eins vel heita jakabrjótur. það
var smíðað á Englandi handa
Rússum, i því skyni að geta hald-
ið opinni leið við norðurstrendur
Rússlands. 1 nánd við Spitsbergen
fór það í gegn um 15—18 feta
þykkan ís, hér um bil eina mílu á
sólarhring. ísbreiðan, sem Ermack
fór i gegu um, var 350 kilómetra
löng.
Magnalium heitir blendingur af
miegnesáum og aluminium, sem
þjóðverjinn Ludwig Mack fann
upp. Málmur þessi befir alla kosti
aluminumsins, en enga af ókostum
þess.
IMYNDUNARAFLID. — Maður
nokkur, sem ætlaði að halda fyrir-
lestur, kom með liösku með sér,
opnaoi hana og sagði áheyrendun-
um, að sig langaði til að vita,
hve fljótt lyktin breiddist út um
salinn. Áður en 15 sekundur voru
Mðnar, réttu mennirnir á rustu
bekkjunum aðra hendtna upp yfir
hcfuð sitt, sem merki þess að nú
fyndu þeir lyktina, og innan 40
sekúnda voru menn á íremslu
'bekkjunum búnir að rétta upp sin-
ar hendur. Áður en mtnuta var
Liðin, stóðu sumir á instu bekkj-
unum upp í því skyni að tara, af
því þeir þyldu ekki lykiina. þá
sátu tveir þriðjungar af aheyrtiid-
unum með uppróttar heudur. I
fiöskunni var hreint vatn.
1 Bandaríkjunum eru 39 staðir
með nafninu Berlín, 21 heita IIam-
borg, 23 París, 23 Pétursborg og
13 London.
St, Kilde er tninsta ríkið í lieiin-
inum. það er eyja vestur af He-
briderne, hér um bil 2 lcrh. kíló-
metrar að stærð. Ibúarnir eru 2—
3 hundruð fiskimenn, sem búa í
litlum og lélegum kofum, þvi hús
eru þar engin og því siður lialJit.
Ríki þessu er ávalt stjórnað aí
kvenmanni, sem eyjarbúar velja
til þess. Ef hún gdftir sig, er önn-
ur stúlka kosin til að vera drotn-
ing. Mat og klæðnað fær hún í
kaup, annað ekki.
162 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
\ I
þið firam í eldhús og kallið á vinnufólkið, svo það
geti tekið þátt í helgihaldi með okkur”.
Stína, Jóhanna og Pétur komu inn og hlustuðu
irneð athygli á bænina,.
Hinn eðallyndi prestur las með sterkri og áhrifa-
mikilli raustu fyrir áheyrendunum, sem al.ir urðu
hrifnir og tárfeldu, og þegar hann stóð upp til að
lýsa blessun sinni yfir hópnum, þá félltt allir á kné
niður.
Á sömu stundu og harpan hennar Angeltt í stof-
ttnum í Óðinsvík trylti httga áheyrendanna þar, kn -
féll prestsfjölskyldan í litlu stofunni si n,i, og þakkaöi
guði alt hið góða, sem ha'itn hafði veitt hennd og
öðrum mönnum á umliðnum tíma.
4. 1 k o f a n u m.
Áður en vi5 kveðjum jclin, skulttm við skoða
eina mynd ienn.
Við lítið borð, sem þakið var grófgerðttm en
hvitum dúk, sat húsfrú Sterner og saumaði, við
birtuna af einu kertaljósi, sem stóð á borðinit. Húu
var að enda við fiík, seirt hún hafði iofað að ljúka við
íyrir jólin.
Móritz hafði gettgið út til a'ð sækja vatn í kckinn,
svo hún var einsömul.
Á borðinu hjá henni lá opin sálmabók, sem hún
leit í við og við.
Hún var að ljúka við vinntt sína, þegar Móritz
kom inn með fulla vatnskönnu í hendinni.
“Ertu ennþá að vinna, mamma?” sagði drengttr-
inn, gekk tdl hennar og kysti hana, þú m^tt ekki
FORLAGALEIKURINN 163
sauma meira í kvöld, það eru jól, og svo eru augun
þín veik”.
“Ég er nú búin með vinnu mína, Móritz minu",
sagði móðir hans blíðlega. “Nú skulum við ekki
vinnia meira. Ég bjó til krans úr grösunum, sem
þú tíndir og lagði hann á borðið, sko, fer það ekki
vel ? Grænn er litur vonarinnar, hvítur dauðans,
sonur minn”.
Móritz horfði á móðt’.r sína með vaxandi kvíða,
lttin talaði hieð ákafa, og augu henttar liktust því að
hún hefci hitaveiki. Roði var í kinnum hennar, setn
annars voru fölar, og hún andaði hart og þungt.
‘‘Guð minn góður”, sagði Móritz sárhræddur,
þú ert ekki írísk, inamma, þú hefir vakaö of lengi,
þú ltefir ttnnið meira en þú hefir verið fær nm”.
“Ekki frísk?” svaraði húsfrú Sterner og brosti.
“Jú, sonur minn, mér hefir aldred liðið betur. Engl-
arrtir á himnum, sem sungu við vöggu írelsarans,
munu beimsækjt okkttr í kvöld, Móritz. Ég sé þá
koma, hvíta, geislandi, guðdómlega fagra ; þeir leika
á hörpurnar sinar, við skulum taka ttnd.ir með þeim”.
“Mamma, marnrna, þú talar óráð”, sagði Móritz,
sem var hræddur við svip.breytinigu bennar.
“Tiala óráð ? — Nei, kæri Móritz minn, ég tala
ekki óráð. Sérðu ekki þessar himnesku verur, finn-
ttrðti ekki ilminn af liljunum og sóleyjunum ; blæriun
leikur um enni mitt svo blíðr og viðteldinn ...... ó,
guð, hvílikt jólaborð! Sérðu ekki, að englarnir
breáða yfir það fyrir okkur?"
Húsfrú Sterner studdi hönd undir kinn meðan
Móritz baðaði enni henttar í köldtt vatni. Hann var
hræddur við þctta óráö móðttr sinnar.
‘ Sonur minn, sonur minn”, sagði httsfrú Sterner,
mn leið og hún leit upp, “ég er ekki veik. þú þarft
ekki að vera hræddur, , það er nú liðiö hja, ég var
cáttbvað svo undarleg stuudiarkorn og talaði óráð,
164 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
máske ég hafi lagt of mikið að mér við vinnuna, edns
og þú sagðir, en nú er ég betri, nú líður mér vel”.
“Guð gefi að það sé svo, elsku mamma, en þú
ert svo heit í íraman, er ekki bezt fyrir þig að
hátta ? Ég skal bera þig að rúminu þínu, og syngja
fyrir þig {>angað til þú sofnar”.
“Nei, nei,- Móritz, ég vil ekki sota núna. Er
þetta ekki jólakvöld ? það er búið að kvedkja á
ljósahjálminum á heimilum þeirra ríku ....... þeirra
gæfusömu. Við höfum að eins eitt 1 jós, vi5 eiguin
ekkert jólasælgæti, engar jól tgjafir, en við sknlum
þakka guði fyrir það, sem við höfum. Við skulum
láta vonina gleðja okkttr og vera .þolinmóð í þraut-
unum. Ö, sonur minn, hinn góði guð hefir lagt á
okkur þunigar þrautir, en hann, hefir gert það okkur
til góös”.
Móritz svaraði ekki. Eitthvað í huga hans ve-
fengdi örð hennar, en hann vildi ekki styggja hana
og þagði.
“Móritz”, sagði húsfrú Sterner, “mér er svo ilt
í attgunum, mér finst svo skuggsýnt. Lestu sálm
fyrir mig á meðan óg bý til matinn og smakka á
jóiaölinu, sem blessaður presturinn sendi okkur.
“það skal ég gera, mamma, en á ég ckki fyrst
að kvoikja eld í ofninuni ?”
“Jú, Móritz minn, cn vertu fljótur”.
Móriiz lét eldivið í ofninn og kveikti í honum.
“Nú er ég búdnn, nú skal ég lesa, raamma”.
Hanti fór að lesa. Móðir hans lagði höfuð sitt
á borftið, byrgði augun með höndum sínum og grét.
Móritz las lengi, svo þagnaði hann. Mó'ðir hans
hóf upp höfttð sitt og leit í krittg ttm sig.
"Guð minn góður, Móritz, hvað er þetta ? því
heftr þú slökt Ijósið og látið deyja í ofninum?”
“Ljósið .... eldinn”, sagði Móritz sárhræddur.
FORLAGALEIKURINN 165
“Hvað meinarðu, mamma ? Ljósið lifir og eldurinn
logar”.
“Lifir ljósið og logar 5 ofninum?" sagði húsírú
Sterncr með svo sárri tilfmnin'gu, að orðin gagntóku
huga drengsins. “Ertu viss um að það logi Móritz
minn ?"
“Mamma, vesalings mamma, hvernig stendur á
þessu ? Sérðu ekki elddnn ...... sérðtt ekki mig ....
son þinn ?”
Hann féll á kné við fæitur hennar, kysti hendi
hennar og baðaði hana í tárum.
“Nei, sonttr m ntt, é eet ekki séð þig, og mun
ekki oítar sjá þig, af því ég er .. ó, guð minn......
ég er blind”.
‘•'Blind”, kallaði Móritz ofsahræddttr, “blind ..
ó, nei, ned... það er ekki mögulegt. þú spaugar
bara..... það getur ekki veri5 mögulegt”.
“Jú, Móritz”, svaraði móðirin. “það er tilrellið,
ég hefi lengi verið hrædd um þetta, og nú er það
orðið".
“Mamma, mamma", sagði Móritz grátandi. “þú
blind! Ó, það er voðalegt, og þú getur ennþá sagt
að þetta sé reynsla, scm lögð sé fyrir þig þcr til
góðs”.
“Talaðu ekki svona, Móritz. Hvað er þetta
stutta lif ? Hve litla þýðingu hefir það ekki sem
við líðum hér ? Við hcfum vonina um a.tinað lif,
eilíft lif”.
“Vonina”, endurtók Móritz í bitrum róm, “þessa
góðu von ..... já, við eigum að hugga okkur við
hana, hún er meinæbótin, þetrar við kvörtum um
raunir okkar. Ö, mamma, þú sem ert svo góð, svo
ráðvönd, svo þolinmóð. þú ert orðin blind. Og
hvcrs vegtta, hvers vcn;) ?
“Móritz”, sagði móðir hans, “talaðu ekki þannig.
Orð þin særa mig nieira heldur en þessá ógœfá, sem