Heimskringla - 24.03.1910, Blaðsíða 3

Heimskringla - 24.03.1910, Blaðsíða 3
BiniRKtiirQCi WINN’II'ICG', 24. MAR2 1910. H'*. * ••••1 R08LIN KOTEL Hð Adelaide St. Wionipeg Bezta $1.50 á-dag bús i Vestur- Canada. Keyrsla ÓKeypis milli vagnstöóva o« hússins á nóttu og degi. Aðhlynninig hinsbezra. Við- skifti íslendinea ó«kast. ÓLAFUR Q. ÓLAFSSON, íslendingur, at'- greiOir yöur. lieimsækjiÖ hann. — O. ROY, eigandi. A. S. BABDAL Selur llkkistnr og annast um átfarir. Allur útbánaÐur sA bezti. Enfremur selur hann aUskouar minnisvarCa og legsteina. 121 NenaSt. Phone 306 H£in»Ul£lMULU og TVÆB skemtilegar sögur fAnýirkaup- endur fvrir að eins It OO Giftingaleyfisbréf selur: Kr. Ásg. Benediktsson 528 Simcoe St. Winnipeg. ---THE--- “Arena” Þessi vinsæli skautaskáli hér f vestnrbænum er nú opinn. Isinn er ágœtur. 18da Mounted Rifles Band Spilak 4 Arena. KARLM. 25c.—KONUR l5c Chas. L. Trebilcock, Manager. JIMMY’S HOTEL BEZTU VÍN OG VINDLAR. VÍNVEITARI T.H.FRASER, ISLEN DINGUR. : : : : : Oamos Thorpo, Eigandi 1 J A. S. TORBERT ’ S RAKARASTOFA Er 1 Jimmy’s Hótel. Bosta verk, ágæt verkfæri; Rakstur 15c en Hárskuröur 25c. — Öskar viöskifta íslendinga. — MARKET HOTEL 146 PRINCESS ST. iSSÍ*.. P. O’CONNELL, elgandt, WINNIPEQ Beztu tegundir af vtnfðngum og riad um, aðhlynning góð húeið endurbsett Woodblne Hotel 466 MAIN ST. Staisca Ðilliard HaU í Norövesturlandino Tíu Pool-borö.—Al8konar vfnog vindlar Gistin& og fæði: $1.00 á dag og þar yfir Lennon A Hebkt Eigendur. A beztu heimilum hvar sém er f Amerfku, þar mnnið þér finna HEIMS- KRINGLU lesna. Hún er eins fróðleg og skemti- leg eins og nokkuð annað fslenzkt fréttablað f Canada Köllun konunnar. Prédikan. flutt í Tjaldbúöarkirkju 5. suunud. 1 föstu, 13. marz 1910. eftir F. J. Bergmann. BJ3N. — Vér þökkum þér, himn- eski faöir, fyrir óumræðilegan kær- leik þinn til vor manna. Vér þökk- um þér, aS þú hiefir gefiS oss ,verk aS vinna og giert oss aS samverka- mönnum þínum. Vér vitum, drott- inn, að það er eina lífið, að vera vtiljugt verkfæri í hendi þinni, og eini fögnuðurinn, að vita fyrir víst, að vér erum að framkvæma lieil- agan vilja þinn. Vér vitum, að þú ert sjálfur stöðugt að lyfta tilver- unni á hærra og hærra stig, og að þú ætlast til, að hver maður ljái lið ogi orku til að lyfta m.eð þér. Kenn oss, elskulegi faðir, að álíta það heilaga köllun vora. Kenn oss það öllum, hvort heldur manni eða konu. Gef oss þjónslundina, sem segir : Tala þú, drottinn, þjónn þinn heyrir. Legg blessun þína yfir starfsemi konunnar. Hjálpa þú hverri konu með oss, að gegna þeim heilögu skyldum, er þú hefir fengið benní að rækja. Lát þú mannfélagið leysa af henni öll óeðlileg bönd, svo hún geti hlýtt rödd samvizku sinnar og unn- ið hvert gott verk, sem hún finnur hjá sér köllun til. Vér biðjum í nafni frelsara vors Jesú Krists, amen. Ræðutexti: Sjá, ég em ambátt drottins. (Lk. 1, 38). Kirkjan nefnir þenna sunnudag : Boðunardag Maríu. Guðspjalls- kaftimi, sem deginum hefir verið valinn, segir frá því, er María, Jesú móðir, fékk vitneskju um, að hún hefði sérstaka köllun að ræxja. Köllunar-augnablikiS er hvcrjum manni helgasta augnablik œfinnar. Líf hans fer að svo undur miklu leyti eftir því, hvernig hann verð- ur við þeirri köllun. María sagði : Sjá, ég em ambátt drottins! Köllunar-hugmyndin er ein af helgustu hugmyndum mannanna. Fyrr eða síðar á mannsæfinni verður einhverrar heilagrar vökn- unar vart með flestum. Margir muna einstök augnablik æfi sinn- ar, er andlegt líf þeirra reis af dvala. þangað til höfðu þeir ráf- að eins og í svefni, líkast þeim, sem eigi er vaknaður til fullrar vitundar um sjálfan sig. Lífið hefir verið þedm þýðingárlaus leikCr. þeim hefir fundist það svo langt eins og það aldrei myndi líða. Stærsta löngunin sú, að gleyma sér í glaumnum og grafa sig svo langt inn í hann, að slög stunda- klukkunnar hættu að óma í eyrum. Svo eyðir margur unglinjgur æskti sinni, og lætur þá ganga með sár- an sting í hjarta, er á horfa, og bera velíerð hans fyrir brjósti. En svo fara smám saman aðrar og betri hugsanir að gera vart við sdg. Er ég einn að fara illa að rátS mínu ? Flestir aðrir láta sér ant tim lífið og láta sér verða mikið úr því. iSg sóa því og treð í skarnið. Sumir vakna snögglega, aðrir með löngum tíma, smátt og smátt, og láta sér verða ljóst, að lífið er dýrlegasti veruleikinn af öllu, sem til er. Og öll velferð undir því komin, að fara vel með. En hverni.g á ég að fara vel með ?l Hvaða ætlunarverk skyldi lífið hafa handa mér ? þegar sú hugsun fer að gera hedtt um hjartað, hefir margur maðurtnn frá fyrstu tíð og fram á þenna dag orðið var við hedlaga rödd í innra manni sínum, er sagt hefir : Láttu lífið verða þér heilagt með þ e s s u móti. Eða réttara : Aug- að opnast r, edtthvert ætlunarverk blasir við. þetta vil ég láta verða æfistarf mittv þessu hlutverki vil ég belga líf og krafta. Með því rinu móti verður lífið mér heilagt. Um ledð vaknar kærldikur svo mik- ill í hjartanu til þessa sérstaka ætlunarverks, að manninum finst, að lífið yrðd ljótt og vanhedlagt í höndum hans, svo framarlega sem hann af einhverjum ástæðum neyddist til að verja því til edn- hvers annars. Með þeim, sem. eitt- hvað mikdð er í spunnið, verður þessi tilfinning ljósust. Köllumn fellur edns og eldur af himnti í sálir þeirra. Hún er þeim svo heilög, að fyrr vildi þedr ganga í opinn dauðann, en svíkja hana. Mestu alvörumenn, sem uppi haía verið, hafa fitið svo á, sem væri þeir kallaðir af guði sjálfum, til að vinna það verk, er þeir gerðu að æfistarfi sínu. þrað hefir verið heilög sannfæring þedrra. Að sýna ótrúmensku eða hlífa sér í nokkurum hlut, eða gera kaup á miðri leið, befir þeim fundist að að svíkja guð almáttugan, herra hdmins og jarðar, hann sem öllu stjórnar. Heldur en að gera það, hafa þeir lagt líf og lífsgæði öll í sölur — brotið sig í mola, fórnað öllum þrótti, er þeir áttu yfir að ráða, daig .eftir dag, unz kraitar þurru. Jieir menn hafa heiminum til mestrar hlessunar orðið. þeir hafa verið ljósin stóru, er lýst hafa upp aldirnar. Fa.gurloga er þessari köllunar- hugmyiul komið fyrir í orðunum, er guðspjallssagan leggur Maríu á varir : Sjá, ég em ambátt drott- ins. Svo tala rétthugsandi menn og konur á öllum tímum, er köll- un drottins kemur til þeirra. þetta orð hennar verður mönnum ævarandi fyrirmynd. • Kristindóm- urinn allur er guðleg köllun. Skiln- ingur þeirra, sem lengst eru komn- ir, þessi : Sannur kristindómur er guðsþjónusta — það, að gerast þjónn hins sannasta og göfugasta, er hugurinn riimar, með fullkom- inni trúmensku. þetta sannasta og bezta, sem hugurinn rúmar, er oss gefið með Kristi. það er hann sjálfur og hið fullkomna fórnarlíf, er hann liíði. Kristinn maður — trúr þjónti. Sonar-myndin, er heim- inum var gefin, þjónsmynd. Hann kom til að bera sannleikanum vitni. Hv.er maður um leið tdl þess kvaddur. að bera sannleikanum. vitnd með honttm, bæði í orði og verki. Og hve nœr, sem þörf ger- ist, til að líða með honum — verða píndur og pyndaður með honum vegna sannleikans. j»að er dýrleg köllun allra lærisveina mannkynsfrelsarans. Köllun konunnar kemttr oss eðli- lega í hug út a£ guðspjallinu. Kveneðlið er að mörgu sérstakt. Náttúran hefir fengið konttnni það sérstaka ætlunarverk að vera móðir. Móðurkölluninni fylgja skyldur öðrum háleitadi. Vellerð og örlög komandi kynslóða, að miklu leyti lögð í móðurhönd. Sú hönd, er heldur ruggunni, vaggar örlögum mannanna. Móðurkær- leikttrinn dýrlegasti drátturitvn í mannlegu eðli. Hvergi verður það eins augljóst, að vér erum guðs- ættar. Skyldleikur manneðlisins og guðdómsins sést þar lang-ljós- ast. Honum fylgir margt annað : Viðkvæmni, lotning, itrú, tilbeiðsla. Kvenlundin viðkvæma hefir tilfinn- ingu miklu næmari fyrir ósýnáleg- um andans heimi og þeim áhrif- um, ex þiaðan koma. Guð hefir frá upphafi vega lang-mest talað við mennána gegn um mæður þtÁrra. Hann heldur því áfram tdl dag- anna enda. Frá upphafi mannkynssögunnar hefir mannfélagið samt látið kon- una sitja við skarðan hlut. Staða hennar hefir frá alda öðli verið ó- æðri en mannsins. Engu ákvæðd ritningarinnar hefir verið rækileg- ar fylgt en þessu : Hann skal drotna yfir þér (1. M. 3, 16). þó er það sjálfsagt edtt hið vaíasam- asta. Hví skyldi annar helmingur mannkynsins hafa rétt til að drotna yfir ltinum ? En það á- kvæði er frá þeim timum, að rétt- ur hins sterkara réð öllu. þá var konan eign mannsins edns og hjörð- in í baganum. Hann mátti gera við hana, hvað sem sýndist. Jafn- framt gægðist þó hugsjónin fram : Hún á að standa manninum við hlið og vera honum meðhjálp (1. M. 2, 18nn). ' Á dögum forfeðra Gyðinga er bent á fáednar konur, er stóðu mönnum sínum nokkurn veginn jafnhliða : Sara, Rebekka, Rakel. Á lausnardögum Hebrea úr Egdptalandi sendi guð þedm edgi að eins þá bræður, Móse og Aron, heldur líka systur þeirra IMirjam tdl forystu, eins og spámaðurinn Míka (6, 4) kemst að orði. Á dög- um Dómaranna var Debóra eigd að eins spákona í orðsins beztu merkingu, heldur lika reglulegur dómari (Dóm. 4, 4) : Kona hét Eehóra ; liún var spúkona og eig- inkona manns þess, ,er Lapídót hét ; hún var dómari í Israel um þessar mundir. Hún sat undir De- bóru-pálma á Efraim-fjöllum, og ísaels inenn fóru þangað upp til hennar, að hún legði dóma á mál þeirra. það er göfugur vitnisburð- ur um konu á þeirri tíð. A dögum konunganna sýna dœmi þeirra ísebelar, sem vár drotning í Norður-ríkinu, og Atalíu, dóttur hennar, er til sömu tignar komst í Suður-ríkinu, hve langt konur gátu komist á þeim tímum í að ná völdum miklum í stjórnmálum. Sagan um Elkana og ‘Hönnu sýn- ir, hvílíkum jöfnuði hjónabands- kærledkurinn kom þá tdl ledðar, þó ástæður væri erfiðar, þegar hann var fullkomittn. Hún sýnir líka, að konitr á þeirri tíð tóku jafnan þátt mönnum sínutn í helgum athöfn- nffl, svo sem fórnfœringum og guðsþjónustu, þegar réttur þedrra var eígd fyrir borð borinn (1 S. 1, lnn). Sama sýnir sagan af Manóa og konu hans í Dómara'bókiiini (13, 20 23), ein af hinum undur- fögru sögum Gyðinga, sem kristn- um almenningi er lítið kunn. Af Esrabók (2 65) sjáum vér, að kon- nr tóku þátt í musterisþjónust- unni og prýddu hana söngvd sin- um. Aftur er réttur konunnar frempr litill í löggjöf fimtu Móse-bókar. þó er séð um, öðrtom þræði, að hann sé eigi með öllu fyrir horð borinn, og dálítill grundvöllur lagður til þedrrar réttlætis-kröfu, sem Malakí kemur fram með um hjónabandið (3 14nn), þar sem hann segir : Jahve var vottur að sáttmálsgjörðinni milli þín og konu æsku þinnar, er þú hefir nú brugðið trúnaði við, enda þótt hvin væri förunautur þinu og eigin- kona þín eftir . gjörðu sáttmáli. Hefir ekki einn og hinn sami gefið oss lífið og viðhaldið því ? Og hvað heimtar sá hinn eini ? Guðs sæði! Gætið yðar því í huga yð- ar, og bregð eigd trúnaði við eig- inkonu æsku þinnar. því ég hata hjónaskilnað, segir Jabve, Israels guð, og þann, sem hylur klæði sín glæpum, segir Jahve hersveitanna. Gætið yðar því í huga yðar og bregðið aldrei trúnaði. — það eru fögur orð og hera þess Ijósan \ oct, hve hugsjóndrnar risu upp með dýrð og veldi í hugum mannanaa, jafnvel fyrir komu frelsarans í heiminn. þá megum vér heldur ed'gi gieyma óðnum íagra, setn konunni er sunginn í Orðskviðun- um (31, 10—31) : Væna konu, hver hlýtur hana ? hún er mikils meira virði en perlur. Iíjarta manns hennar treystir henni, og .ekki vantar, að honum fémst. Hún gjörir honum ekkert ílt all-a æfidaga sína, Ilún sér um ull og hör og vinnur fúslega með liöndum sínum. Hún er eins og kaupförin, sækir björgina langt að. Hún f.er á ifætur fyrir dæg, skamtar heimilisfólki sínu og segir þernum sínum fyrir verk- um. Hún hefir augastað á akri og kaupir hann, af ávexti handa sinna plantar hútr víngarð. Hún gyrðir lendar sínar kraici og tekur sterklega til arm- leggjutinm. Hún finnur, að atvinna hennar er arðsömf á lampa hennar sloknar ekki um nætur. Hún réttir út hendurnar eftir rokknum og fingur hennar grípa snæld- n,ia. Hún breiðir út lófann móti hinum bagstadda og réttir út hendurna móti hinum snauða. Ilún er ekki hrædd um heimilis- fólk sitt, þótt snjói, því að alt heimGisfólk hennar er klætt skarlati. Hún hvr sér til ábreiður, klæðnaður hetinar er úr haðm- ull og purpura. Maður hennar er tnikils rnetinn í borgarhliðunum, þá er hann sittir með öldung- tim landsins. Hún býr til skyrtttr og selur þær, og kaupmanninum fær hún * belti. Kraftur og tign er klæðnaður hennar og hún hlær að komandi degi. Ilún opnar munninn með speki, og ástúðleg fræðsla er á tungu hennar. Hún vakir yfir því, sem fram fer á heimili hennar og etur ekki letinnar brauð. Synir hennar ganga fram og segja hana sæla, maður hennar gengur fram og hrósar henni : “Margar konur hafa sýnt dugnað, en þú tekur þeim öllum fram! ” Yndisþokkinn er svipttll og fríð- leikinn hverfull, en sú kona, sem óttast Jahve, á hrós skilið. Gefið henni af ávexti handa hennar og verk hennar skiilu lofa hana í borgarhliðunum. J»að er iagur óður þetta um köll- un kottuntiar frá svo gamalli tíð, og ætti að vera í hvers mauns huga. Á! nýja testamentistíðinni verð- utn vér þess varir, að konur Gyð- inga hafa glatað eiinhverju af fornu frjálsræði. Er það fyrir á- hrif af kenningum fræðimannanna. Kenningar þeirra um hjónaskilnað voru hinar fráleitustu. Sá flokkur þeirra, er kcndur var v*lð H i 1 1 e 1 — og Gamaliel, kennari Páls postula, heyrði til — hélt því fram, að illa soðinn réttur eða stundar-kunningsskapur við aðra konu, gæfi manninum nægan rétt til að láta eiginkonu sína fara frá sér. Til að komast í skikting um þessi skaðlegu áhrif, þurfum vér eigi annað en bera saman söguna í 1. Mósebók (24) um það, er fram fór við brunninn, er þjónn Abra- hams var í kvonbænum til handa Isak, við sögu nýja testamenlisins um það, er fram, fór við Jakobs- brunninn í Satnaríu. Lærisveinarn- ir standa steini lostnir af furð'.t, er þeir finna frelsarann þar í við- ræðu við konu (Jóh. 4, 27). En með frelsaranum verður breyting svo mikil i umgengni viö konur og virðingunni, sem iyrir þeim er borin, að vér fáum seint gert oss nógu ljósa grein fyrir. Með breytni sinni og háttalagi við konur, hratt hann af stað byltingu í hugsunarhætti mannanna, sem unnið hefir stórvirkj, en á þó mik- ið eftir. það var ekki einungis konriing hans um skírlífi (Mt. 5, 27), um hjónaband og hjónaskíln- (5 31 32), heldur öllu fremur við- mót hans, breytni og hugsunar- háttur allur, er kom breytingu þessari til leiðar. Hann var móð- ur sinni hlýðinn og eftirlátur son- ur. Og í hópi vildustu vina sinna haföi hann þær Betaníu-systur báðar, Maríu og Mörtu, og er auð- sætt, hvílík unun honum hefir ver- ið dvölin á heimili þcárra og við- ræður við þœr. En hið sérstaka í hugsunarliætti hans og háttalagi kemur þó bezt i ljós, þegar eitthvað af meinbugum lífsins er annars vegar, og harð- neskjufult almenningsálit og íarí- sealeg hleypidóma tilhneiging á hlut að máli. Sögurnar utn ber- syndugtt konuna tneð alaibasturs- biuðkinn í húsi Faríseans (Lk. 7, 37nn) og Maríu Magdalenu (8, 2) sýna bezt, hve gagn-ólík hegðan hans var í garð þeirra, sem eitt- hvað mikið höfðu brotið og menn hafa ávalt haft megnastan ímu- gust á, hegðan allra annarra, eins og líka sagan um samversku kon- una, sem áður var bent á. Jarð- vegurinn var í þessu efni þyrstur eftir regni. þess vegna lét heldur eigi gróðurinn lengi bíða sín. Á tímum postulanna heldur bylt- ingin áfrani stórum stigum. 1 söínuðinum elzta í J erúsalem voru konur þegar frá fyrstu byrjan tald- ar með lærisveinahópinum. Eink- um nutu þœr, sem verið höfðu með frelsaranum, sérstakrar virð- ingar (Ps. 1, 14). þær fengu einnig Iilutdeild í andag'jöfinni miklu á hvítasunnu (2, Inn 17). þær höfðu eins konar þjónscmbætti á hendi í söfnuðunum, t*ins og sjá má af dæmi Föbe, sem var bjargvættur margra og postulans Páls sjálfs (Róm. 16, In), og dæmi þeirra Evódíu og Sýntýke (Fil. 4, 2). Og (Framhald á 4. bls.) 194 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU forlagaleikurinn 195 196 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU FORLAGALEIKURINN 197 ínjúkur þjónn! ” kallaði prófasturinn á eftir greifan- U1n um ledð og hann reið burt. “Hann þurfti að flýta sér. Finsit þcr það ekki, Anna Lísa?” “Giófti Wassholm”, svaraði frúin hnakkakert, “hvað á ég oft að segja þér að ég heiti ekki Anna Lísa, heldur Antta Louisa. Eg kann svo illa við þetta Lisu nafn”. “Fyrirgefðu, góða Anna Louisa”, sagði prófastur- lnni sem virti konu sína mikils, “ég skal aldrei oftar s«Rja þetta”. Svo sló hann í hestinn sinn, sem ekki virtist sér- ^ega fjörugur, fremur en hann sjálfur. Eberharð ílýtti sér að ná í barúninn, sem kominn var spottakorn á undan. “Dulgifting”, sagði grieifittn við sjálfan sig. ‘það er óinögulegt. það getur ekki hafa veriðhann. Og þó — hann er svo líkur — og umfram alt, hringurinn með bláa steininum, sem ég þekti strax aftur. — En hver getur vitað þetta. — Hvernig, sem þessu víkur við, þá verða þau að fara, — fara burt nr nágrenninu. — þessi ettdurminning er mér erfið hv«rt eð er. — Mig dreymir ásýnd hans á nóttunni, °g hví skyldi ég þá eiga á hættu, að sjá hana líka á duginn ?” Nú var greifinn búinn að ná barúninutn, og við það trufluðust hugsanir hans. ‘■‘Nú”, sagði Ehrenstam, “lofaðu mér nú að heyra endtrinn á skrúðmælgi frúarinnar, hvernig losnaði hnn við gröf Hómers?” “Hún hætti þar, því henni varð svo bilt við burtför þína, að hún gat ekkert sagt. Við skulum ttða harðara, svo þau nái okkur ekki”. þedr hertu nú á ferðinni og komu bráðla þaitgað, sem þejj- hcifðu *tlað. Daginn eftir léb Eberharð greifi kalla á ráðs- ntann sinn. það kom sjaldao fyrir, að greifinn tal- aði við ráðstnann sinn, því hann tneysti ráðviendni hans, og gaf lítinn gaum að skilagreinum þeim, sem ráðstnaðtmnti fékk honum fjórum sinnum á ári. Hr. Sjöhólm viarð því bdlt við orðsending þessa, því hann bjóst við endurskoðun á reikningunum, sem hann vissi með sjálfum sér, að ekki voru alveg réttir, en fór samt -Tindár eins að finna greifann. “Ug gerði boð eftir þér, herra minn”, saigði greáfinn, “til að ráðgast við þig um byggingu, sem mér hefir komið til hngar að láta setja upp. það er skemtShús með ítölsku sniði, sem ég á við”. “Hvar á að bygigja það, herra greifi?" spurði ráðsmaðUTtnn, sem nú rénaði hræðslan. Greifimn sagði honum, hvar byggja skyldi, og sagði svo : ‘‘þú verður því að láta íbúa kofans flytja hurt innan mánaðar, svo byrja irmegi á smíð- inu”. '‘Ég verð að vekja athygli þitt á þvi, hr. greift”, sagði ráðsmaðurinn, “að í kofa þessum býr mjög fá- tœk kona, sem er blind, og að sonur hennar vinnur fyrir hiisaleigunni hér á heimilinu”. “í/g veit það .... ég vedt það”, sagði greifintt ó- þolinmóður. “Rg man að ég hefi heyrt slíkar sög- ur. Eín eða önnur saklaus svditasUilka, sem hefir verið ofurlítdð lauslát .. er það ekki?” “Að líkindum,”, svaraðd ráðsmaðurinn og brosti. “En þau verða líklega að liggja úti, ef þau þurfa að flytja úr kofanttm. Viltu leyfa þeim að búa í öðr- um kofa, sem tilheyrir óðánsvík?” ‘i‘Neá, alls ekki, hvað gagnaði það líka’? Nú er heldur engdnn kofi laus”. “Nei, eins og stendur er það ekki, en það mætti losa einhvern þedrra. það cr nú, til dæmis, Lárús í Hestagarðd, hann er fyllisvín og kerling hans engu betri”. “Nei”, sagði greifmn, “Lárus verðttr þar sem hann er, en ekkjan og sonur hennar verða að vera sér út um heimili einhversstaðar annarsstaðar”. Ráðsmaðurinn varð alveg hissa, hann hafði ekki vaiidst því, að'greifinn skifti sér af húsmönnum sín- um. “þú getur fengið ekkjunni þessa peninga", sagði gmfinn, “svo hún sé ekki alveg hjálparlaus. Hún fær sér einhversstaðar verustað. En hugsaðu nú um að útvega byggingarefnið. Vertu sæll”. Ráðsmaðurinn fór og gekk beina leið til hlöðunn- ar, þar setn Móritz var að vinnu sinni. Ráðsmaðurinn kallaði á Móritz og sagði : Ég hefi slæmar nýungar að segja þér, drengur minn. Greifinn ætlar sér að fiyggja sbemtihús, þar sem kof- inn ykkar stendur, og heíir skipað ykkur að flytja burt innan mánaðar”. “Flytja?” sagði Móritz og fölnaði. “Hamingjan góða, hvar ætli við getum fengið verustað ?” “Ó, þið hafið einhver ráð”, sagðd ráðsmaðurinn. “Svo eru hér peningar handa móður þinni, svo hún sé ekki alveg 'í vandræðum, sem.greifinn gefur henni’’. “Peningar, nei”, sagði Móritz, og ýtti hendi ráðs- mannsins frá sér. “Ertu frávita, dren'gur?” “Húsbióndt þinn hefir heimild til, að reka okkur úr koíanum, en peninga hans vil ég ekki”. “Hugsaðu þig um, Móritz", sagði ráðsmaðurinn alvarlegur. “Mundu eftir móðir þinni bKndri”. “Hún samþykkir breytni mina. Enga ölmusu. J»að eru bennar einkunníirorð”, svaraði Móritz. ‘■‘í þetta sinn ættir þú samt að leita álits hennar, en ég skal nú geyma peningana, og þegar þú þarft 'þeirra, þá geturðu sótt þá til mín”. “þakka þér fyrir, herra ráðsmaður”. Ráðsmaðurinn fóc, en Móritz sneri aftur til vinnu sinnar, hugsandi um íramtíðina, og þessi vandræði, sem nú báru að höndum. það var komið kvöld, ekkjatt og sonur hetinar sátu þegjandi i kofa sínum. Tárin streymdu hvíldar- laust úr sjónlausu augunum hennar. “'Við eigum þá að flytja”, sagði húafrú Stetnet veiklulega. ‘ ‘ J á, ég finn að ég verð bráðum að flytja langt, langt í burtu til hans, sem bíðttr mín”. “Segðu ekki þettai, mamma”, sagði Móritz ör- vilnaður. “þú verður að lifa ...... öll von et etltl ekki dauð”. “ó, sonur minn, við hctfum verið mjög fátœk og margt andstætt hefir mætt okkur í þessum kofa, en marga ánægjustund höfumi við líka átt hér. Ó, hvers vegna á aö reka okkur héðan?” “Til að byggja hér skemtihús”, svaraði Móritz. “þar sem við sitjum núna, verður bráðum skraut- legt, hér verður drukkið, leikið á hljóðfæri og dans- að. Fagrar myndir prýða veggina, marmaralíkneski verða látdn í öndina, og ilmur suðrænna blóma hreið- ist um alt. Nú, er það ekki gott, að fá slíka breyt- ingu ? Gamall, fúinn fátœklinga kofi, hví ætti hann að fá að standa, þegar efiniii eru til að byggja skemtihiis fyrir ? Jafn fátæklegur kofi og þetta hef- ir ekki falldð í smekk greifans, þegar hann hefir riðið hér fram hjá .... nei, þessi kofi verður að fara .... jatfn ljótur kofi..” “Dnenigurdnn þagnaði. “þú mátt ekki vera svona óánægður, Móritz tr.tftm. Við verðum að taka þessu með hugþokka”. “Já”, sagði Móriitz, '“þó mennirnir rifu hjartað úr brjósti þínu, mnndir þú segja í andlátinu : Eg verð að taka þessu með þolinmæði. En geðslag

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.